Het is een zonnige zondagmiddag. Ik ben in een boekhandel voor een boekpresentatie. Als ik toevallig op mijn telefoon kijk, die netjes op stil staat, komt er een telefoontje van mijn ouders binnen. Het is druk om mij heen, dus ik druk hem weg. Wel loop ik meteen naar buiten om terug te bellen, want mijn ouders weten waar ik ben en bellen dus niet zomaar. Ik krijg mijn vader aan de telefoon, meestal is dat mijn moeder, en hij vertelt me dat mijn moeder met spoed met een ambulance naar het ziekenhuis is gebracht. Paniek vliegt natuurlijk meteen in het rond en als een kip zonder kop loop ik naar mijn fiets. Wel vraag ik nog welk ziekenhuis. Als een zotte fiets ik naar het academische ziekenhuis.
Bij de spoedeisende hulp word ik naar mijn moeders kamer gebracht. Mijn ouders blijken er inmiddels al een uur te zijn. En dan begint ook voor mij het lange wachten. De lange tijd voor er duidelijkheid is.
Het personeel houdt ons heel goed op de hoogte, zijn bereid alles uit te leggen en de meest onzinnige vragen te beantwoorden.c Heel fijn!
Als de behandelend arts op een bepaald moment bemoedigend in mijn moeders hand knijpt ( en zich onbespied waant ) weet ik het zeker: deze mensen deugen!
Ik heb er met mijn ouders zo'n 5 uur gezeten. Dat worden dan vanzelf hele dierbare uren. Met een vette lach en een dikke traan. Maar ook gesprekken die je anders misschien nooit gevoerd zou hebben. Over onderwerpen waar je het normaal liever niet over hebt, zoals bijvoorbeeld de dood. Maar op zo'n onzeker moment in het ziekenhuis kun je bijna niet anders dan het daarover hebben. En over onze angsten en verdriet als we de ander zouden moeten missen...
Maar gelukkig ook genoeg foute grappen, al dan niet als grap bedoeld.
Het klinkt raar, en het was echt een lange en onzekere middag, maar ook een hele fijne middag!
Enne...met mijn moeder gaat het gelukkig goed, ze is zelfs lekker thuis!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten