zondag 31 januari 2021

Juf Ans, koningin van de klas door Mark van der Werf

 


Boek: Juf Ans, koningin in de klas

Auteur: Mark van der Werf

Uitgeverij: Scriptum

Publicatiedatum: oktober 2020

Inktpotjes: 4

 

 

Natuurlijk zijn de vorige boeken van Mark van der Werf als meester Mark mij al bekend en ken ik zijn leuke humoristische stijl van schrijven.

Toen ik hoorde dat zijn nieuwe boek over Juf Ans van de Nassau in Breda zou gaan, was ik helemaal benieuwd. De Nassau zit hier enkele straten van mijn huis vandaan, dus de soort jongeren die de school bevolken zijn mij ook bekend. De cover doet mij echter wel eerder aan een juf van de basisschool denken. Maar vooruit.

Mark heeft vele lessen bijgewoond en gesprekken gevoerd met Ans, een 63 jarige docente Nederlands. Een docent met haar hart op de goede plaats en die het belangrijker vindt hoe het met de leerlingen gaat, dan de zoveelste vergadering met collega's.
Ze heeft alle tijd om haar leerlingen te kennen, maar is streng tijdens de lessen. Respectloos gedrag wordt niet geaccepteerd. Maar er is zeker tijd ook voor een lolletje onder de les.

Elke school zou 1 of meerdere juf Anssen moeten hebben. Mensen die het niet belangrijk vinden om in de docentenkamer te gaan zitten klagen maar die oprecht interesse hebben in de leefwereld van haar leerlingen.

Mooi om via deze vrouw te zien hoe het onderwijs steeds weer veranderd en mensen denken het licht uitgevonden te hebben. Op haar leeftijd is zij daar wel klaar mee en zucht bij het weer een nieuw idee. Ze twijfelt elke keer of dit haar laatste lesjaar gaat worden. Maar als dan ook nog de Corona toeslaat en ze met haar leerlingen via het scherm les moet geven, is de lol er wel helemaal af.

Voor een mooi kijkje in het leven van een docent, is dit weer een ideaal boekje waarin op een humoristische wijze de gang van zaken wordt besproken. Je zit als ware zelf achterin de klas toe te kijken.



zaterdag 30 januari 2021

Boekenbuit van januari 2021

 


Fany’s Boekenbuit

Vandaag wil ik je laten zien wat ik deze maand zoal gelezen heb en later nog ga verslinden.

Ik heb namelijk beloofd om jou elke maand mee te laten kijken naar 'Mijn Boekenbuit'. Om eens iets anders te tonen ga ik je elke maand ook iets uit mijn leven laten zien. Het kan mijn boekenkast, verlanglijst, uitzicht huis, kledingstuk of eender welk voorwerp of idee zijn, maar waarschijnlijk gaat dit item toch wel weer een link met woorden hebben. Je passie kruipt namelijk overal tussen en kan je blijkbaar niet uitschakelen.

 

Naast mijn dierbare schatten ga ik delen wat ik naast de reviews voor Boekinkt nog gelezen heb. Soms zal er ook een Engels boek tussen de eigen collectie of reviews staan.

 

Netflix, Amazon en luisterboeken zijn mijn andere hobby's en als ik leuke series of films tegenkom, zie je die hier ook elke maand verschijnen. Gezond koken is ook nog iets waar ik mee kan relaxen en van kan genieten dus misschien geef ik hier nog wel eens tips of ervaringen mee. Zelf moet ik oppassen met gluten en hierdoor is er veel niet mogelijk maar anderzijds is er ook een hele nieuwe wereld voor me opengegaan.

 

Als je nog suggesties hebt om dit topic nog leuker te maken, roep en wie weet komt er de volgende keer wel wat nieuws bij…

 

Mijn pareltjes:

Ja,voor mij is Een beloofd land van Barack Obama de hoge aanschafprijs waard. Binnenkort lees je op Boekinkt mijn review en dan zie je waarom.

 

Het offer van Scarlington van Kevin Valgaeren is de andere ontdekking. In mijn review stond al hoe goed ik deze gothic novel vind.

 

In de lavabo van Erik Segers is heerlijk absurd. Ook deze review lees je hier binnenkort.

 

Reviews nog te verschijnen
De Overstekers-serie deel 1 en 2 Een kracht ontwaakt en De schaduw van de sha van Petra Doom: 'Verfrissende urban fantasy die fascinerender wordt met elk boek'

 

Ik ben er niet- Lize Spit: 'Greep me naar de strot'

Kamala's pad- Dan Morain: 'Boeiende biografie van een bijzondere vice-president'

Een beloofd land - Barack Obama : 'Hoopvol en inspirerend'

In de lavabo - Erik Segers : 'Heerlijke nonsens'

De kleine bakkerij aan het strand - Jenny Colgan

'Doet me wegdromen'

 

Nog aan het lezen: 

De ijzige verloofde ( De spiegelpassante 1) - Christelle Dabos

Jaag je ploeg over de botten van de doden- Olga Tokarczuk

Deel twee en drie in de reeks van De kleine bakkerij van Jenny Colgan

Voordat de koffie koud wordt- Kawaguchi Toshikazu

Overstekers serie van Petra Doom deel drie Koninklijke magie

Queen’s Gambit in het Engels

 

Eventuele missers: eigenlijk geen

Boeken buiten Boekinkt:

     Ebook: Het is oké om je niet oké te voelen- Megan Devine

     Weg van de pijn- Saskia de Bruin

     Luisterboek: Nog bezig met De kooi - Josh Malerman

     Engelse boeken

 

 

Mijn boek item deze maand is de Bookseat.

Je hebt deze misschien al zien voorbijkomen op mijn foto's maar voor mij is dit hulpmiddel onmisbaar. Ik zet hier mijn boeken en zelfs mijn tablet op. Door fysieke problemen anders onmogelijk om nog boeken te lezen omdat ik ze nog amper kan vasthouden. Dit is mijn echte boekenmaatje geworden en sleur hem overal mee.

 

Zo dit is mijn eerste 'Boekenbuit'. Hopelijk vond je het leuk om te lezen en geef zeker suggesties zodat het de volgende keer nog beter wordt.

 

Door Fany

 

woensdag 27 januari 2021

In de lavabo van Erik Segers

 

Uitgeverij: Good Stuff! Books

Publicatiedatum: december 2020

Recensie door: Fany

Inktpotjes: 4



‘In de lavabo’ is, net zoals het vorige boek, ‘Een meisje met twee borsten’, opnieuw een dolkomisch verhaal. Erik Segers verstaat de kunst om ook in moeilijke tijden een glimlach op je gezicht te toveren.

 

Deze absurde Vlaamse roman is een vlotte mengelmoes van onzin, maatschappijkritiek en een plot die, hoe crazy deze ook is, goed uitgedacht en op een slimme manier samenkomt op het einde.

 

De auteur denkt, dat er ondanks alle ellende meer mag gelachen worden, en wil daar met zijn boeken verandering in brengen. Door het coronavirus kreeg hij het idee om een apart verhaal te creëren. Net door de extra vrijgekomen tijd en minder verplichtingen is dit boek een paar maanden na ‘Een meisje met twee borsten’ al kunnen verschijnen.

 

‘In de lavabo’ is entertainend met een portie drama, maar ook kritisch en hoewel het zich slechts op één plaats afspeelt, wordt het nooit saai.

 

Floris lijkt bang te zijn van Corona en sinds de pandemie durft hij niet meer buiten te komen. Vertellen wat hij naar aanleiding van een bijzonder mysterie allemaal meemaakt op zijn kamertje is onmogelijk, maar er komen allerlei rare figuren op de proppen, een apart politieteam komt hem lastig vallen en abnormale situaties zijn volstrekt normaal.

 

‘In de lavabo’ lijkt klinkklare onzin, maar het zit verduveld goed in elkaar. Het verhaal is ingedeeld in verschillende hoofdstukken met een bijpassende titel. Bij de start van de volgende rubriek wordt dan steeds het laatste zinnetje uit het vorige stuk verwerkt in dat nieuwe deel. Ook de eerder genoemde titel krijgt altijd zijn plaats en dat vraagt toch veel creativiteit.

 

Deze trip in Floris zijn domein is erg hilarisch, seksueel getint en is overgoten met een sausje van romantiek, een tikkeltje detective en een gezonde dosis sarcasme en ernst.

 

Corona en een borrelende lavabo zijn de rode draad, maar ook de liefde, vriendschap, het geheimzinnige verleden en het gevoel van eenzaamheid komen aan bod. Natuurlijk ontbreekt de portie erotiek ook nu weer niet. Deze keer gaan de scènes slechts beperkt over borsten, maar is het vooral "de fluit" van Floris Floerenfluit en zijn selfmade oplossing, wanneer de nood het hoogst is, die een belangrijke rol spelen in deze vertelling.

 

Erik Segers gebruikt ook nu muziek om zijn teksten te verbinden en verwijst soms naar zijn twee andere boeken. Het is zeker een aanrader om deze eerst te lezen, maar ‘In de lavabo’ kan ook perfect als standalone gelezen worden.

 

Klinkt dit allemaal krankzinnig? Tja, dan ben je nu aangekomen in het heerlijk absurde verhalenrijk van Erik Segers.

 

Durf je een anders dan anders boek te lezen dan ga je ‘In de lavabo’ in één ruk uitlezen en vergeet je de werkelijkheid.

 

Misschien dat ik soms wat minder wou lezen over de seksuele escapades van Floris, maar zoals altijd heeft de auteur een doel voor ogen met elk woord dat hij schrijft. Opnieuw trakteert hij me op een boek met een erg prettige schrijfstijl met een lach en een traan. Sommige dingen zag ik aankomen, maar hij kan ze dan toch weer origineel verpakken.

 

Na ‘In de lavabo’ ben ik benieuwd wat voor thema's de auteur gaat gebruiken in zijn volgende boek en ik kijk er enorm naar uit om opnieuw kennis te maken met zijn aparte humor.

Fany in gesprek met Erik Segers

 


Erik Segers(1961) is, naast zijn vak journalist, vooral bezig met zijn passie schrijven en zijn eigen uitgeverij 'Good Stuff! Books'.

 Hij is een creatieve duizendpoot die Germaanse studeerde  aan de universiteit in Gent. Voor de auteur is bezig zijn met taal echt zijn ding. Hij is ook gek op muziek en het schrijven van songteksten. Erik Segers heeft in het verleden televisiescenario's geschreven en was ook vijf jaar leraar.

 Op aanraden van zijn jeugdvriend Herman Brusselmans heeft hij op zijn 58ste besloten om zijn eerste roman 'Ik ging naar de dokter' uit te brengen. Met zijn eigen uitgeverij heeft hij het creatieve proces samen met zijn vrouw en graphic designer Sigrid Vanhoutte in handen genomen en ondertussen hebben ze ook 'Dedju!', de autobiografie van Ivo Pauwels, op de markt gebracht. Ondertussen heeft Erik, na 'Een meisje met twee borsten' zijn derde humoristische roman geschreven 'In de lavabo' en in dit gesprek vertelt hij nog over zijn plannen en dromen voor 2021.

 (Bron: Website Good Stuff! Books en gesprek met auteur) 

Als je moest kiezen, journalist of toch auteur? Ik las dat je altijd al een boek wou schrijven, daarom deze vraag. Of zie je de boeken dan eerder als passie, hobby en journalist als beroep?

 

Kiezen is altijd verliezen, dus ik kies niet. Ik hoef ook niet kiezen. Hoe meer je uit het leven kan halen, hoe beter, toch? Plus, alles vult elkaar aan. Mijn jarenlange ervaring als journalist heeft ongetwijfeld mijn auteurschap doen rijpen. Als jongetje van twaalf moest ik in het zesde leerjaar in de klas vertellen wat ik later wilde worden en wie mijn voorbeeld was. Ik zei dat ik auteur wilde worden, en dat Leopold Vermeiren, de schrijver van ‘De Rode Ridder’, de jeugdromans, mijn grote voorbeeld was. Ik schreef toen al zelf verzonnen verhaaltjes over mijn favoriete ridder en had zelfs een ridderpak in ’t rood dat mijn oma voor mij had gemaakt. Schrijven heb ik altijd gedaan, zomaar, puur uit plezier. Als journalist maakte ik er mijn beroep van. En die job blijf ik graag uitoefenen. Romans schrijven is iets wat ik daarnaast perfect kan doen. In plaats van ’s avonds een paar uurtjes tv te kijken, kruip ik in mijn blokhut en beschrijf ik de films die zich in mijn hoofd ontwikkelen. Heel plezant.

 

 'Dedju!', de biografie van Ivo Pauwels verscheen bij je eigen uitgeverij Good Stuff! Books. Wil je nog meer titels of genres gaan uitgeven naast je eigen boeken?

 

Uiteraard, dat is zeker de bedoeling. Het plan om een eigen uitgeverij te starten, is er trouwens gekomen door de vraag die geregeld kreeg van mensen die een boek met mij wilden schrijven. Ivo had me de vraag om hem te helpen bij z’n biografie als jaren geleden gesteld. Ik dacht: als ik het boek van Ivo ga uitgeven, dan moet ik ook de uitgever van mijn romans worden. Een bakker gaat toch ook geen brood kopen bij een andere bakker? Good Stuff! Books is nu een uitgeverijtje met een gevarieerd aanbod dat nog gaat groeien. Er komen nóg biografieën, een humaninterest boek, een thriller van een nieuw, nog onbekend talent. En uiteraard blijf ik zelf romans uit m’n vingers schudden.

 

Je hebt ooit songteksten en scenario's geschreven zag ik, zou je dat nog willen doen? Of ben je hier nog steeds actief in?

Voor de VTM-soap ‘Familie’ heb ik een aantal jaren scenario’s geschreven. Superplezant. Door omstandigheden ben ik daaruit gerold, maar ik zou het heel graag opnieuw doen, als de kans zich voordeed. Songwriting is iets wat ik nog vrijwel dagelijks doe. Ik neem mijn gitaar, begin te zingen en er vloeit wel een flard van een song uit. Duizenden liedjes zitten er in mijn computer, tekst en muziek.  Lang geleden heb ik met mijn rockgroep The Kitchen een plaat opgenomen, met nummers van mijn hand. Liedjes schrijven is gewoon mijn uitlaatklep nu. En bij elk boek dat ik schrijf, maak ik ‘de song van het boek’, een ludiek liedje dat aansluit bij het thema van de roman. Voor ‘In de lavabo’ moest ik het niet ver gaan zoeken. Want mijn laatste roman is eigenlijk gegroeid uit een liedje uit mijn jeugdjaren. Op een kotfuif begon ik plots ‘In de lavabo’ te zingen, en we hebben dat eindeloos lang gezongen. Ook bij de scouts zong en speelde ik dat liedje op mijn gitaar en zorgde het voor ambiance bij het kampvuur. Niemand die wist waarover het ging, maar ’t werd uit volle borst meegebruld. Gewoon grappige onzin.

 

Heb je een bepaald schrijfritueel?

Liedjes schrijven, da’s een kwestie van mijn gitaar vast te pakken, een akkoord aan te slaan, mijn gevoel te volgen en er vloeit een liedje uit. Romans schrijven, dat gaat ook ongeveer zo. Ik neem dan wel geen gitaar vast, maar ga aan mijn computer zitten, en ik begin te tikken als een gek. De hoofdlijnen zitten in mijn hoofd en noteer ik in een tekstfile die ik continu raadpleeg en bijwerk. De details, de plotwendingen, de dialogen, de grappen en de grollen, die vloeien uit mijn pen tijdens het schrijven. Zodra ik in een schrijfflow zit, gebeurt alles vrij organisch. Soms ben ik zelf benieuwd naar wat mijn personages gaan zeggen of doen. Ze komen tot leven tijdens het schrijfproces.

 

Hoe bedenk jij je plot ?

Die ontstaat heel spontaan. Meestal begint het bij een foto waarin ik een mogelijke cover zie, zoals bij ‘Ik ging naar de dokter’. Of bij een leuke, vreemde titel, zoals ‘Een meisje met twee borsten’. Of een idee dat al lang sluimert, zoals het geval was voor ‘In de lavabo’. Een gekke titel, die herinneringen oproept aan kotfuiven en kampvuren bij de scouts. Toen ik in maart vorig jaar in een brasserie in Amsterdam een prachtige koperen lavabo zag staan, heb ik er foto’s van genomen, en een filmpje voor de boektrailer, en wist ik: mijn volgende roman wordt ‘In de lavabo’. Corona was toen al een feit. Daarom ook dat ik langer dan gewoonlijk mijn handen ging wassen aan die lavabo en ik er extra aandacht aan schonk.

 

Corona is een beladen onderwerp nu en toch durf je erover schrijven. Zijn er nog thema's die je graag in verhalen zou verwerken of zijn er zaken waar je absoluut niets wil over vertellen?

Alle thema’s kunnen aan bod komen in mijn romans. Ook over ernstige thema’s kan je luchtig schrijven. Maar ik kies niet bewust een bepaald thema, de thema’s komen vanzelf aangewaaid, met de actualiteit. Dat mijn nieuwe roman een coronaboek zou worden, lag voor de hand. Iedereen spreekt erover, dus ook de personages in mijn boeken spreken erover. In ‘Een meisje met twee borsten’ was er ook al iemand die constant over corona aan het zeuren was. ‘In de lavabo’ gaat over een man die zo bang is om besmet te geraken door het virus, dat hij zijn kamer niet meer durft uit te komen. De angst die bij velen leeft, heb ik uitvergroot in mijn roman, waardoor de situatie grappig wordt.

 

Ben je zelf bang van corona of ben je er redelijk gerust in?

I go with the flow, zoals ik ook mijn schrijfflow volg. Ik zie wel wat er op mij afkomt. Bang van corona ben ik niet. Maar ik doe wel mijn best om niet ziek te worden. Ik sport veel, probeer redelijk gezond te eten, slaap veel. Dat zijn zowat de drie belangrijkste zaken die je kan doen om je immuunsysteem aan te sterken. En ik heb me, omdat we vorige zomer toch niet op reis konden gaan, een buitensauna aangeschaft. Ook goed voor de gezondheid. En slecht voor de virusjes, die temperaturen van 90 graden niet lang overleven.

 

Wou je nu bewust de aandacht verschuiven van een vrouw naar een man voor de erotische scènes in 'In de lavabo' of gebeurde dit spontaan tijdens het schrijven?

 

Dat is redelijk spontaan gebeurd, gezien de situatie: een jongeman die zich opsluit op z’n kamer: wat kan die anders doen dan met zichzelf bezig te zijn? Ik geef toe, ik vond wel dat ik in ‘Een meisje met twee borsten’ al genoeg over meisjes en borsten had geschreven. Het mocht in ‘In de lavabo’ dus wel een beetje anders zijn. Al ben ik er toch niet helemaal in geslaagd om de borsten eruit te krijgen. (lacht)

 

Heb je veel moeite gehad om de laatste zinnetjes uit elk hoofdstuk terug te laten komen in het volgende of verliep dit vlot?

Het einde van elk hoofdstuk bepaalt het begin van het volgende. Doordat ik spontaan en snel schrijf, heb ik weinig moeite om de verhaallijn vlot te laten lopen.

 


Je verpakt je dolkomische verhalen in absurde vertellingen, maar als je dieper analyseert durf je in je boeken best kritisch naar onze maatschappij kijken en heb je wel wat te zeggen. Is dit bewust zo gedaan en hoop je dan via het woord toch iets los te maken bij de lezer?

Als het iets losmaakt, dan is dat prima. Maar da’s niet meteen mijn bedoeling. Uiteraard schrijf ik over actuele zaken, en samen met mijn personages kijk ik kritisch naar de maatschappij. Een stand-upcomedian is ook bezig met maatschappijkritiek, omdat daar een geweldige bron van humor in schuilt, maar die wil toch in de eerste plaats mensen aan ’t lachen brengen. Bij mij is dat niet anders.

 

Ik weet dat je de mensen graag laat lachen, maar zie jij jezelf ook een dramatisch verhaal vertellen waarbij geen humor gebruikt wordt? Of misschien overweeg je wel om een totaal ander genre te schrijven of blijf je liever bij je succesrecept?

Toen ik begon aan ‘In de lavabo’ had ik het gevoel: dit wordt een ernstiger boek. Over een man die bang is van corona, op zich al een ernstig onderwerp, en die bovendien ook nog trauma’s van vroeger heeft die een rol spelen bij het zich opsluiten in zijn kamer. Dat klinkt heel ernstig. Ik wilde het wel luchtig aanpakken. Gaandeweg ontaardden de situaties toch in hilarische toestanden. Ik hou de ernst niet lang vol, en kan het niet laten om mijn personages onnozel en gek te laten doen. Ik hoef daar geen moeite voor te doen, om dit soort boeken te schrijven. Het is geen succesrecept, het is gewoon wat ik doe, wat uit mijn pen vloeit. De ‘komische roman’ is helemaal mijn ding. Ik amuseer me ook bij het schrijven, zit zelf soms te lachen.

 

Welke boeken lees jij graag of juist niet?


Ik lees alles. Zeker ook serieuze boeken. ‘De avond is ongemak’ ligt hier op mij te wachten. De halve wereldliteratuur staat hier in mijn bibliotheek. Ik ben dan ook germanist van opleiding. Maar na mijn universitaire studies en vijf jaar lesgeven als leraar Nederlands-Engels, ben ik in de populaire journalistiek gestapt en wilde ik me amuseren, luchtige verhalen schrijven met toch enige diepgang. Als journalist moet ik me nog aan de feiten houden, maar als romanschrijver kan ik compleet uit de bol gaan en de meest waanzinnige dingen verzinnen. Heerlijk.

 

Waar lig je wel eens wakker van?

Van het niet-kunnen-slapen. Maar dan tel ik tot tien en ben ik weer in dromenland. Ik slaap als een rozenstruik, en kan zorgen prima van me afzetten. Slapen is belangrijk, het is misschien wel het beste medicijn tegen corona en andere vervelende virussen.

 

Waar droom je nog van? Hoe ziet 2021 er voor jou uit of heb je bepaalde verwachtingen?

Ik ga nu beginnen aan mijn volgende roman. Die zal in de lijn liggen van de vorige, maar toch weer anders zijn. Dat probeer ik iedere keer: mezelf niet te herhalen, iets origineels te bedenken, maar toch dicht bij mezelf te blijven. Zolang ik spontaan en ongeremd blijf schrijven, liggen mijn schrijfsels wel altijd in een bepaalde lijn. Tegen half mei zou mijn vierde roman in de winkels moeten liggen. Het wordt prettig gestoorde vakantielectuur, over een wel heel bijzonder hotel op een Grieks eiland. Veel schrijvers hebben een ‘Hotel…’-boek. Dat wil ik dus ook. (lacht) En tegen oktober zou dan mijn roman nummer 5 moeten komen, een serieus boek over man-vrouw verhoudingen die totaal gaan ontsporen. Het wordt onzinnige waanzin. En nog iets: er komt ook een kinderboek, waarvoor ik al een leuk verhaaltje heb bedacht en waarbij m’n echtgenote schitterende tekeningen gaat maken. Hopelijk ga ik met al die boeken, én de thriller van het nog onbekende talent, in november op de Boekenbeurs kunnen staan. Dat wordt een groot feest!

maandag 25 januari 2021

‘De achtbaantester’ van Nancy Olthoff


“Wat er was doet er niet meer toe, het gaat om wat er is.”

Het verhaal: Herman van Dusselen, 32 jaar, is `een beetje anders’. Althans, dat zeggen de mensen om hem heen. Herman speelt met knikkers, maakt het huis grondig schoon en houdt zich vast aan wat hij kent. Pijnlijke herinneringen aan vroeger duwt hij weg. Dat verandert als hij Jeanette ontmoet in een pretpark. De liefde voor de flamboyante suikerspinnenverkoopster drijft hem uit zijn comfortzone en legt oude wonden bloot. Voor het eerst wordt Herman uitgedaagd de wereld buiten zijn vertrouwde knikkerkamer te ontdekken. Waagt Herman zich aan het leven, of blijft hij zich krampachtig vasthouden aan het verleden?

Over rouwverwerking. Over anders zijn. Over loslaten. Over zoeken naar je identiteit. Over omgaan met veranderingen. Over onverwerkte trauma’s. Over angst. Over uit je comfortzone treden. Over hoop. Over sociale onhandigheden. Over verlies. Over verliefdheid. Over vaste waarden in het leven.

Een tragikomisch verhaal. Hartverwarmend. Ontroerend. Meeslepend. Gevoelig geschreven. Mooie ingetogen, rake en intelligente schrijfstijl. Bij momenten poëtisch. Het verhaal wordt verteld vanuit de personele hij-verteller. Vrij korte hoofdstukken. 88 (!) in totaal. Dit zorgt ervoor dat het leest als een trein. Excuseer, als een achtbaan. De schrijfstijl is afwisselend. Als Herman iets meemaakt of terughaalt uit het verleden, is de stijl meer beschrijvend, met langere, vloeiende zinnen. Als het gaat om zijn gedachten, als we meekijken in zijn hoofd, zijn het korte zinnen, heel staccato. Een mooie uitwerking van Hermans manier van denken. Het boek neemt je dan ook mee in de continue gedachtestroom van Herman.

Olthoff slaagt erin om Herman heel menselijk neer te zetten. Op een bijzonder geloofwaardige manier en heel realistisch. Als een personage van vlees en bloed. Op hartverwarmende wijze verteld Olthoff vanuit Hermans belevingswereld. Doorheen het verhaal valt het op dat Herman voortdurend associeert. Deze ongecontroleerde associaties geven een duidelijk beeld van het complexe proces van rouwverwerking. En daar zit Herman nog steeds middenin. Dwangmatig komt hij altijd weer uit op het begrip dood. Een traumatische gebeurtenis treedt steeds op de voorgrond. Elke keer geeft Olthoff iets meer prijs over wat er eigenlijk gebeurd is.

Hoe intriest het verhaal eigenlijk is, er zit heel wat humor in. Frisse humor. Drama en humor wisselen elkaar fijn uitgebalanceerd af. Er zitten dus vaak grappige passages in het boek, bv. vanaf het moment dat Herman verzint dat hij achtbaantester is en zich ietwat krampachtig in nesten werkt door zijn leugentje om bestwil. Het verhaal deed me dan ook nu en dan denken aan ‘Het Rosie Project’ van Graeme Simsion.

Het geheel is mooi gedoseerd overgoten met details en weetjes over achtbanen. Het boek bevat heel wat feelgood-elementen, maar ook heel wat doordenkertjes. Een boek met een domino-effect. Hoe meer je leest, hoe meer Herman in je hoofd kruipt.

Het boek voelt aan als een echte achtbaan. Je wordt omhoog getakeld. Langzaam… en dan roetsj je met een enorme rotvaart naar beneden. Je wordt heen en weer geslingerd tussen hoop en vrees, tussen leven en dood. Je gaat een aantal keren over kop, maar je overleeft het, want nergens vliegt jouw karretje uit de baan. Een boek dat toch nog even blijft hangen.

jan rooms

vier sterren

donderdag 21 januari 2021

Wen er maar aan van Maike Meijer



Korte inhoud

SCHAAMTELOOS, SMEUÏG EN ONTROEREND

In snedige dagboeknotities registreert de werkloze actrice M. het kleine en grote verval in haar leven. Haar puberzoon Ole dreigt het nest te verlaten en seks met echtgenoot Koos is tegenwoordig iets dat af en toe moet gebeuren. ‘Het is net als een halfjaarlijkse controle bij de tandarts, alleen dan minder vaak.’ Intussen verlangt ze vurig naar een glansrol, het liefst bij de grote regisseur Verstraete. Ze wil de wereld - en bovenal haar zoon – bewijzen dat er nog toekomst in haar zit.

Mijn mening

Punt nummer één: Als je houdt van ernstige boeken, dan is dit niets voor jou

Punt nummer twee: Als je houdt van zelfspot, het leven niet al te ernstig nemen en lachen met de evolutie van het menselijke lichaam en je eigen bestaan, dan is dit mogelijk wel een goed boek voor jou.

Wen er maar aan had ik al een aantal keer zien passeren, het intrigeerde me wel, en dus had ik het op mijn leeslijst gezet als een tussendoortje. Letterlijk dan, want het is geen dik boek en is eigenlijk zo uit. Ik heb het zelf op een aantal uurtjes verslonden, want als je eraan begint, wil je ook gewoon doorlezen.

Het verhaal is eigenlijk een dagboek over het dagelijkse leven van de actrice M, die werkeloos is, totaal geen zin meer heeft in seks, en haar leven ziet veranderen door het nakende vertrek van haar puberzoon. Daarnaast ambieert ze al enige tijd een glansrol, maar ja, dat zit er niet echt in. Met andere woorden: alles in haar leven loopt mis, en alles verwijst uiteraard naar een midlife crisis om u te zeggen, want ze worstelt tegelijkertijd ook met haar overgang.

Haar verhaal / dagboek is zo opgebouwd dat het herkenbaar overkomt voor vrouwen die het allemaal al meegemaakt hebben, zal een voorbode zijn voor wat er nog gaat komen – als je er nog niet bent, en voor mannen zal het ongetwijfeld een aantal lachsalvo’s maar ook fronsen opleveren.

Terwijl het hoofdpersonage tracht om haar carrière op de rails te krijgen, worstelt ze met alle typische problemen die komen met de overgang. De tekeningen erbij zijn leuk, en vaak zorgen die ook voor behoorlijk wat humor.

Het boek kan voor velen overkomen als over the top, en dat is vaak ook zo. De situaties worden op een satirische wijze aangedikt, maar dat maakt dat het vaak ook té lijkt. In dat opzicht is het perfect dat het om een vrij dun boek gaat, want als het té dik zou worden, zou het ook beginnen vervelen.

Conclusie

Geen boek voor iedereen, je moet echt wel houden van dit soort van humor. Een boek gevuld met een heleboel aangedikte clichés, maar wel heel herkenbare situaties die het ook leuk maken om te lezen.

4 inktpotjes

Lisa

Win Tuva De jacht


 ‘Will Deans indrukwekkende debuut laat zien dat zelfs een Brit een meesterlijke Nordic noir kan schrijven.’ – The Times

De jacht is het eerste deel in de ijzersterke nieuwe thrillerserie rondom de dove heldin Tuva Moodyson.


HOREN

Tuva Moodyson, een dove verslaggever van een lokaal Zweeds krantje, is op zoek naar het verhaal dat haar carrière kan lanceren, in de hoop eindelijk het piepkleine dorp Gavrik te verlaten.

ZIEN

Twee lichamen liggen diep in de bossen bij een afgelegen Zweeds dorpje. Hun ogen ontbreken.

ZWIJGEN

Een web van leugens. Een onopgeloste moord van twintig jaar geleden.

Kan Tuva de moordenaar te slim af zijn voor ze diens laatste slachtoffer wordt? Ze wil het graag geloven. Maar daarvoor moet ze haar ergste angsten overwinnen en diep de bossen in trekken.

We hebben een vraag voor je bedacht:uit welk Scandinavisch land komt de auteur Will Dean (let op: strikvraag). Stuur jouw antwoord naar boekinkt@ziggo.nl ovv Tuva


De actie delen levert een extra lotje op! Dat kan simpel via de symbooltjes die je onder aan dit bericht ziet. Ook vragen wij je lid te worden van onze facebookgroep Boekinkt. Om het je makkelijk te maken hoef je alleen maar onderstaande link aan te klikken:

Boekinkt facebook



maandag 18 januari 2021

Biografie Hans van Mierlo


Op 21 januari verschijnt de biografie over Hans van Mierlo bij de Bezige bij.

  Hans van Mierlo – de onzekere jongen uit een Brabantse patriciërsfamilie – kwam laat tot bloei. Pas toen hij na een moeizame rechtenstudie in het katholieke Nijmegen op 29-jarige leeftijd in Amsterdam ging wonen, vond hij, meevarend op de golf van veranderingen in de jaren zestig, zijn plek: eerst als journalist en vanaf 1966 als partijleider van D66. Van Mierlo stond aan de wieg van twee van de bijzonderste regeringen van de twintigste eeuw: het progressieve kabinet-Den Uyl (1973-1977) en de paarse kabinetten-Kok (1994-2002). De belofte van een nieuw bestel wist hij nooit in te lossen. Staatkundige hervormingen kwamen niet van de grond. Het ideaal van één progressieve volkspartij werd een desillusie. Maar al die jaren bleef de ongedisciplineerde libertijn met zijn intellectuele uitstraling de politieke tolk van Nederlanders die streefden naar individuele vrijheid in een sociale rechtsstaat. Journalist en historicus Hubert Smeets, die als eerste Van Mierlo’s privéarchieven mocht inzien, laat zien hoe politiek voor de twijfelaar Van Mierlo een intellectuele levenshouding was, geen kille machtsstrijd – al was hij niet vies van de macht. Een wonderbaarlijk politicus is het portret van een zoeker en een tobber, van een politicus die geen politicus was, maar Nederland wel vormgaf.




zondag 17 januari 2021

Martien Meiland, Van burgemeesterszoontje tot kasteelheer door Jan Dijkgraaf

 


‘Wijnen wijnen wijnen’ en bijna iedereen weet gelijk op welke toonsoort het gezegd moet worden.


Een aantal jaren geleden leerden we Martien Meiland en zijn stoere nuchtere echtgenoot Erica kennen in het programma Ik vertrek. De volgende dag zoemde het programma rondom de koffieautomaten in Nederland. "Die man is toch echt wel gay?" Velen gingen naar Uitzending gemist en het werd de meest bekeken aflevering van Ik vertrek ever.

Enkele jaren later kopen ze een kasteel in Frankrijk om te verbouwen en groeien ze uit tot publiekslievelingen die er zelfs met de Televizierring vandoor gaan.

Inmiddels is Martien bijna niet van de buis te krijgen en wordt deze koe van alle kanten uitgemolken. Dus kwam ook enkele maanden geleden dit boek 'Van burgemeesterszoontje tot kasteelheer' uit.

Martien, Erica, Montana, Maxime, broer Jaap en schoonmoeder Jenny vertellen aan journalist Jan Dijkgraaf de naad van de kous, zonder Martien of zichzelf te sparen.
Het boek begint met een middag in het nieuwe huis in Hengelo na terugkomst uit Frankrijk, waar een belangrijke gebeurtenis uit het verleden verteld wordt waardoor het hele gezin op zijn kop kwam te staan. Het lokaliseren van voetballer Zidane laat Martien ontdekken dat hij op mannen valt. Daarna lezen we verder over de jonge Martien en krijg je een inkijkje hoe het leven deze man vormde.

Ook krijg je informatie van achter de schermen van het programma die daar niet in beeld kwamen, zoals de ruzie met zijn beste vriendin Caroline en hoe het brouilleerde tussen huishoudster Nadege en de familie.

Er wordt een vrij duidelijk beeld geschetst hoe de familie je in het hart sluit als je jezelf bent, maar ook als je het verpest, het ook nooit meer goed zal komen. Ook wordt duidelijk dat Martien niet alleen maar een typetje speelt, maar grotendeels echt zo is maar dan wat uitvergroot op tv.

Tijdens het lezen van het boek hoor je gewoon de stemmen van de hoofdpersonages praten en doen. Ik heb dan ook flink zitten lachen tijdens het lezen. Maar was ook wel enigszins ontroerd wat Martien allemaal meemaakte in zijn leven.

Grappig is ook dat Jan Dijkgraaf zo de sfeer heeft kunnen neerzetten dat het boek wat chaotisch lijkt, maar dat is ook juist wat de familie Meiland kenmerkt.

Voor de vele fans een echte aanrader en voor de niet zo fans een bijzonder inkijkje hoe deze man zich zelf werd.


3,5 inktpotje

Nikol


 

Het offer van Scarlington van Kevin Valgaeren

 


Titel: Het offer van Scarlington

Auteur: Kevin Valgaeren
Uitgeverij: Lannoo

Publicatiedatum: november 2020
Recensie door: Fany

Inktpotjes5



‘Het offer van Scarlington’ is een ongelooflijk duister verhaal vol emotie en geheimzinnigheid.

 

Dit gothic novel daalt af tot in de diepste krochten van de ziel. Het einde doet me verlangen naar het begin en het verhaal zal nog lang in mijn hoofd blijven rondspoken!

 

Dit is het vervolg op ‘Blackwell’ waarin Jericho Blackwell en John Dawkins het ongewone speurdersduo werden van de aparte Society for Psychological Investigation and Education.

 

Opnieuw wordt de aparte figuur Jericho aangetrokken door het onverklaarbare, maar nu is het door een persoonlijk motief.

 

In het eerste boek ‘Blackwell’ zocht Jericho, met behulp van opium, wanhopig naar oplossingen, maar het geheim bleef. Misschien heeft hij in ‘Het offer van Scarlington’ eindelijk een echte kans om de reden van de dood van zijn vrouw Sarah op te helderen. De boodschap, die hij een jaar na haar dood ontving is cryptisch, maar ook veelbelovend.

 

Alleen heeft hij immers maanden gezocht naar een schijnbaar onbestaande plek en in oktober 1891 start zijn wanhopige zoektocht in een dorp in de mist.

 

Wanneer John, zijn vroegere bondgenoot, door hun baas Dr King van de Society, gevraagd wordt om hun kwetsbare vriend te helpen, begint een helse tocht, die nog veel enger wordt dan je je maar kan inbeelden.

 

‘Het offer van Scarlington’ is een lugubere en soms weerzinwekkende verzameling van krankzinnige gebeurtenissen, verknipte geesten, duistere entiteiten en rare weer-fenomenen. Al deze voorvallen worden door Kevin Valgaeren zo beeldend verteld waardoor ze extra binnenkomen. Om dan nog te zwijgen over de emoties die ik door de afgrijselijke situaties ervaar.

 

Nee, blij word ik van dit Victoriaanse verhaal niet, het maakt me zelfs woest en verdrietig, maar het is zo waanzinnig goed geschreven dat ik blijf lezen. Opnieuw word ik geteleporteerd naar het inktzwarte Kevin Valgaeren universum en weer ben ik, net zoals in ‘Blackwell’, compleet verloren.

 

‘Het offer van Scarlington’ is erg somber, kent veel gruwel en hoop is ver te zoeken, maar na dit tweede boek durf ik te zeggen dat ik niemand ken, die verhalen bedenkt zoals deze auteur. Hij heeft met deze bovennatuurlijke thriller een echte pageturner neergepend, die me vanaf de eerste bladzijde onherroepelijk meenam naar een onwezenlijke plaats.

 

‘Het offer van Scarlington’ kan perfect als standalone gelezen worden, maar als je begint met ‘Blackwell’, voel je pas hoe de hoofdfiguren zich, ondanks de donkere wolken boven hun hoofd, verder ontwikkelen.

De asociale en verfomfaaide Jericho wordt meer en meer mens en John Dawkins bewijst opnieuw dat hij niet voor niets de partner werd van deze getormenteerde ziel.

 

De auteur heeft zijn bijzondere schrijfstijl opnieuw gecombineerd met zijn passie en kennis van de 19de eeuw en een virtuoos taalgevoel.

 

‘Blackwell’ en ‘Het offer van Scarlington’ zijn beide een fascinerende mix van een avontuur in een kwaadaardig universum. Het einde van ‘Het offer van Scarlington’ is verpletterend, maar toch wil ik heel graag samen met Blackwell en Dawkins nog meer verdwalen in hun schimmige rijk.

 

 

 

 

vrijdag 15 januari 2021

Leef,lach, loch van Vanessa Gerrits

 


Titel: Leef, lach, loch

Auteur: Vanessa Gerrits

Uitgeverij: Ambo|Anthos

Publicatiedatum: juli 2020

Recensie door: Jacqueline

 3,5 inktpotjes

 

 

Cover

De cover van deze feelgoodroman vind ik erg leuk. De titel, de tekst, de knalrode laarzen, de getekende regendruppels en een mooi landschap op de achtergrond, het is allemaal prima gekozen en past gewoon bij het verhaal.

 

Achterflap

De feelgoodroman Leef, lach, loch van Vanessa Gerrits is het eerste deel van de serie North Ness Inn en gaat over toerismestudente Esme, die stage moet lopen in het druilerige Schotland.

 

Leef, lach, loch is de innemende en sprankelende feelgoodroman van Vanessa Gerrits en het eerste deel in de North Ness Inn-serie. Voor fans van Sophie Kinsella, Jill Mansell en Marijke Vos.

 

Met haar drieëntwintig jaar is Esme aan de oude kant voor een eerstejaars student – haar (inmiddels ex) bad boyfriend had een stokje gestoken voor haar studieplannen. Na hun breuk begint Esme eindelijk aan haar droomstudie: toerisme. Ze is helemaal klaar voor een stage op een zonnige vakantiebestemming, maar dan vallen haar plannen in het water. Letterlijk. De enige stageplaats die nog over blijkt, is een Schotse herberg in de buurt van Loch Ness. Vastberaden er het beste van te maken vertrekt Esme naar het druilerige Drumnadrochit.

 

Wanneer Esme de aantrekkelijke, wat norse herbergier Rory dan eindelijk ontmoet, blijkt ook nog eens dat hij helemaal niet op een stagiair zit te wachten. Maar Esme geeft zich niet gewonnen en vecht, gesteund door collega's, voor haar stageplekje. En wie weet, misschien valt die Rory ook nog mee…

 

Mijn mening

Vroeger in mijn puberteit heb ik romans verslonden, de laatste jaren lees ik zeer weinig romans maar van deze feelgoodroman wil ik er nog wel een aantal lezen. De ontwikkeling die Esme in het verhaal doormaakt vond ik heerlijk om te lezen. Een hele andere Esme die zij in haar relatie met haar ex was, ze heeft van die situatie geleerd. Nu zijn de reacties van Rory, haar baas en stagebegeleider, niet altijd even vriendelijk, creëert hij de afstand en probeert hij het contact met Esme ze vermijden. Maar gaat Esme daarmee akkoord?

 

‘Leef, lach, loch’ is op een meeslepende en humorvolle wijze door Vanessa Gerrits geschreven dat ik bij bepaalde situaties ook zat te gniffelen en bij een andere gebeurtenissen de onderhuidse spanning maar soms ook de ongemakkelijkheid die Esme en Rory daarbij ondergaan bijna zelf ook voelde. Natuurlijk was het wel een voorspelbaar eind maar so what, de weg daar naar toe was er toch wel een met opstakels! En ik heb er van genoten. Laat het volgende deel maar komen!

 

 

woensdag 13 januari 2021

Zondagsleven van Judith Visser

 


Titel: Zondagsleven 

Auteur: Judith Visser

Uitgeverij: HarperCollins

Publicatiedatum: oktober 2020

Recensie door: Annemarie

Inktpotjes: 4


‘Een prachtig boek dat je laat lachen, huilen en nadenken…’

 

Het is mijn eerste kennismaking met schrijfster Judith Visser. Ik heb haar naam gegoogeld en ontdekt dat ze thrillers heeft geschreven. In Zondagsleven beschrijft Judith het leven van Jasmijn Vink en geeft een mooi en realistisch beeld hoe autisme het leven van een jonge vrouw beïnvloedt.

De voorloper van dit boek is Zondagskind dat gaat over Jasmijn als klein kind, maar ik heb het alleen het vervolg gelezen en dat kan heel goed.

 

Jasmijn is een jonge vrouw die zo op het oog ploeterend door het leven gaat. Ze heeft een baan als receptioniste en probeert een zelfstandig leven te leiden, maar dat kost haar ontzettend veel energie. De werkdagen (met alle contacten, geluiden, opdrachten, regels, omgangsvormen) zijn slopend voor haar en thuis in haar ‘Vinkennest’, het huisje waar ze zich veilig kan terugtrekken, weg van de overweldigende, overprikkelende ‘normale wereld’ moet ze iedere dag bijkomen van alle indrukken. Haar hond Romy is haar reddingsboei. Deze hond geeft haar rust en vertrouwen en vormt een brug tussen Jasmijn met autisme en de ‘normale wereld’.

 

Het boek geeft een beeld van het arbeidsleven van Jasmijn, haar liefdesleven en de manier waarop ze zich in algemeenheid staande houdt. Het mooie van het boek is dat je echt een inkijkje krijgt in het hoofd van Jasmijn. Wat betekent het om autisme te hebben, wat heb je dan extra nodig en wat juist niet. Welke keuzes maak je dan in je werk, in je leven en in de liefde. Als lezer voel je hoe Jasmijn zich zwoegend een weg door het leven baant. Aanvankelijk met de baan die veel te uitputtend is, gaat ze van migraine aanval naar migraine aanval. Kan ze behalve met moeite werken eigenlijk niets meer. Wanneer ze door een reorganisatie haar baan verliest en met de vertrekvergoeding een aantal maanden zonder werk kan leven ontdekt ze hoeveel rust haar dit geeft.

Omdat ze zonder inkomen niet zelfstandig kan leven zoekt ze uiteindelijk een andere baan, maar daar kan ze haar draai niet vinden. Wel neemt ze het besluit om schrijfster te worden. Een droom die haar de mogelijkheid geeft om in alle rust thuis te werken en haar werkdagen zelf in te delen.

 

In haar leven is er Nick, een sympathieke man die echt van haar houdt én worstelt met het autisme van Jasmijn. Het houdt in dat hij haar alleen binnen een vooropgezette structuur (met plaats en tijd) kan ontmoeten en ook dan ervaart hij niet altijd de verbinding die hij zo graag met haar wil. Ik vond het stuk waarin Nick een half jaar met zijn band op reis gaat zo pijnlijk om te lezen. Hij wil zo graag dat ze met hem meegaat, maar Jasmijn kiest met liefde om alleen te blijven en op hem te wachten. Hem missen en op afstand van hem houden en contact houden per app en telefoon geeft haar rust en haalt alle druk weg die ze ervaart in de relatie waar hij aandringt om haar vaker te zien of, -haar grote angst- aandringt op samenwonen. De zekerheid dat hij haar niet onverwacht kan opzoeken, de liefde die ze op afstand voelt geeft haar rust. Hoe zeer ze ook van Nick houdt, de druk die een normale relatie met zich mee brengt haalt haar uit balans en schuurt.

 

Ik zal niet te veel spoilers weggeven. Het mooie van het boek is dat de personen zich echt ontwikkelen. Ik kon me heel goed inleven in Jasmijn, maar ook in Nick en ook in haar collega’s en ouders. Je proeft de smaak van Jasmijns worsteling met autisme maar ook de worsteling van haar omgeving.

 

Het is geen feelgood verhaal, maar het is zoals Judith Visser beschrijft aan het einde van het boek: ‘Autisme is niet het einde van de wereld. Het is een andere wereld. En wat ik met dit boek hoop te bereiken is dat er meer begrip en ruimte komt voor de mensen die in die andere wereld leven.’

 

Het verbinden van de beide werelden door mensen met en zonder autisme vraagt veel geduld, flexibiliteit, mildheid, liefde én kennis van autisme. Die kennis is belangrijk voor de persoon met autisme én zijn of haar omgeving. Dit boek levert hieraan een heel belangrijke en soepel leesbare bijdrage. Behalve soepel leesbaar roept het boek diverse emoties op, van een dikke keel en een glimlach, van een rollende traan tot een schaterlach. Dat is knap. Daarbij behoudt het verhaal houdt genoeg ‘luchtigheid’. Het wordt nooit té zwaar. Dat geldt ook voor Jasmijns leven met autisme. Humor, creativiteit, doorzettingsvermogen en liefde zijn mooie pijlers in de persoon Jasmijn. Dat zorgt wel voor een feelgood, wanneer je als lezer het boek dichtslaat.

 

Een echte aanrader!

 

dinsdag 12 januari 2021

In gesprek met Ina de Man


 Ina De Man schrijft al heel haar volwassen leven. Ze schreef toneelstukken, jeugdverhalen, cursiefjes en blogteksten. Daarnaast schreef ze ook in het Engels en Duits zakelijke teksten en papers.

 Met Ravenburcht levert ze haar eerste jeugdthriller af. Het oorspronkelijke verhaal ontstond 25 jaar geleden en streed mee voor de “Boekenuil”, een literatuurprijs voor eerstelingen. Onlangs kreeg het een make over en werd aangepast aan de huidige tijdsgeest. 

 Ina werkt als consultant en heeft in die rol heel wat afgereisd, van India tot Zuid Afrika, van de VS tot Singapore. Het leven op luchthavens gaf haar de gelegenheid om indrukken op te doen, mensen te observeren en te vertalen in verhalen. Ze woont met haar man en twee katten in de rand rond Mechelen.


Ravenburcht is uw 1e jeugdboek, hoe bent u op het idee van het verhaal gekomen? En de omgeving is die gebaseerd op een bestaande locatie of is deze verzonnen?

Bijna 30 jaar geleden waren we op vakantie in het noorden van Frankrijk, het zogenaamde Frans Vlaanderen. Rond die periode kwam ook vaak in het nieuws dat er dievenbendes in de grensstreek opereerden. Ze sloegen hun slag in Vlaanderen en trokken dan snel over de grens zodat de Belgische politie hen niets kon doen. Op een dag reden we door de buurt en zag ik in de verte een echte vierkantshoeve, net zo één als ik beschreven heb voor de paardenstoeterij. Die vakantie ben ik begonnen met het schrijven van Ravenburcht, op een blocnote met potlood.

 

Volgen er nog meer boeken met Kaat en Eva als hoofdpersonages?

Ja hoor, in augustus komt Wolvenhart uit. Dit keer speelt het verhaal zich af in Kaat’s thuisstad Mechelen. Het wordt een soort zoektocht door de stad waarbij ze allerlei geheime tekens ontdekken. En in het voorjaar van 2022 komt Drakenbloed uit, daarvoor gaan we naar Windsor in Engeland.

 

Hoe bent u op het idee gekomen om juist deze geschiedenis in het verhaal Ravenburcht te verweven?

Ik hou zelf enorm van geschiedenis en vind het zo jammer dat kinderen dat meestal een saai vak vinden. Ik vind net dat het super spannend kan zijn, met een beetje fantasie kan je de belangrijke personen uit het verleden weer tot leven wekken. Je kan mee op veldtocht met de Romeinen, of naast Rembrand staan terwijl hij prachtige schilderijen uit zijn penseel tovert. Door geschiedenis in mijn boeken te verwerken, hoop ik dat de lezers door andere - meer persoonlijke - ogen kijken. In Wolvenhart gaat dat nog meer het geval zijn, want dan vertel ik een stuk van het verhaal door de ogen van een figuur uit de geschiedenis :)

 


Bent u voor de research, om de geschiedenis zo gedetailleerd weer te geven, zelf naar de bibliotheek gegaan?

Oh ja, als kind had ik een abonnement op de bib van mijn gemeente, later ook van de grote stadsbibliotheek. Ook mijn kinderen waren vaste klant bij de bib, mijn dochters hebben bijna alle boeken van hun leeftijd wel gelezen.

 

Ravenburcht is het 1e boek van u wat is uitgegeven en u hebt vast ondervonden dat Sociale media hierbij een belangrijke rol speelt. Was u hier al mee bekend of heeft u in de afgelopen periode hier veel van mogen ontdekken? En wat vindt u ervan?

Net zoals heel veel nieuwe ontdekkingen of verwezenlijkingen kunnen sociale media ten goede of ten kwade gebruikt worden. Als IT consultant ken ik de sociale media natuurlijk al een hele tijd. Ik kocht mijn eerste computer in 1991 en niet lang daarna had ik een ICQ account. Facebook gebruik ik al een hele tijd maar ik moet zeggen dat Instagram betrekkelijk nieuw voor me was. Maar nu heb ik een tool waaruit ik al mijn sociale media kan sturen en da’s wel handig als je zowel op Facebook, twitter, Pinterest als Instagram aanwezig moet zijn.

 

U hebt al veel geschreven heb ik gelezen maar Ravenburcht is het 1e boek wat nu is uitgegeven. Hoe vierde u het tekenen van uw auteurscontract?

Toen ik mijn contract tekende zaten we net in de eerste Covid-golf dus het tripje naar de uitgeverij met bijbehorende foto’s was er niet bij. Ik heb het gewoon thuis getekend en opnieuw doorgestuurd (beetje een anticlimax maar het was toen niet anders). Die avond hebben we wel een flesje open gedaan, maar ik heb wel de rest van de dag op wolkjes gelopen :)

 

En wat gaat u doen met de verhalen die u inmiddels allemaal geschreven heeft. Welk verhaal zou u heel graag willen dat het wordt uitgegeven? In welk genre valt het boek én kunt u een tipje van de sluier oplichten waar het boek overgaat?

Ik heb heel veel korte verhalen geschreven en ik heb wel es met het idee gespeeld om ze te bundelen, maar daarvoor zijn ze te divers. Dat zou niet werken. Wel heb ik ooit een politieroman geschreven die ‘Dood in Sintra’ heet. Oorspronkelijk was het de bedoeling om dat boek uit te geven, maar omwille van de verzadigde thrillermarkt hebben we besloten om eerst het jeugdboek uit te geven. Ondertussen heb ik natuurlijk al een boel bijgeleerd over het boekenvak en ik denk niet dat Dood in Sintra ooit uitgegeven wordt. Het is namelijk mijn groeien als auteur. De eerste hoofdstukken schreef ik in 2011 en het heeft ondertussen al meer dan 15 revisies doorgemaakt, telkens wanneer ik weer iets nieuws geleerd had. Dus nee, ik denk niet dat het ooit uitgegeven wordt via een echte uitgeverij. Maar voor de liefhebbers is het nog steeds te koop via bol.com :)

 

U hebt vier kinderen, uit welk boek las u het liefste aan hen voor?

Goh, dat is echt al heel lang geleden hoor, mijn oudste dochter is ondertussen 37. Ik weet dat we in de kast wel boeken hadden van Annie M.G. Schmidt, die vond ik zelf ook super leuk. Maar volgens mij verzon ik zelf verhaaltjes die ik vertelde aan hen of voorlas. Zodra ze op school leerden lezen, moest ik niet meer voorlezen, dat deden ze liever zelf. Mijn twee dochters zijn trouwens de drijvende kracht achter mijn boeken, er wordt heel wat gebrainstormd voor er een nieuw verhaal op papier komt hoor :) En mijn zoons zijn mijn technische vraagbaak. Het zijn beiden fantasy fans dus wanneer ik iets rond dat genre schrijf dan doe ik een beroep op hun encyclopedische kennis van het genre.

 

Leest u zelf veel? En welk genre leest u dan het meest?

Vroeger las ik veel meer dan nu. Ik ben altijd gefascineerd geweest door ‘Whodunnits’ of de echte mysterie verhalen. Ik heb heel de verzameling van Agatha Christie al een paar keer gelezen, maar ook tijd- en genregenoten zoals Ellery Queen. Meer recent ben ik vooral de Scandinavische auteurs gaan waarderen zoals Stig Larsson, Jonas Jonasson, Tom Egeland (vermengt ook geschiedenis in zijn verhalen). Af en toe lees ik ook graag een SciFi verhaal.

 

Wat is het laatste boek waarbij u een traantje heeft weggepinkt?

Ik ben niet zo’n chicklit lezer dus da’s een moeilijke, maar ik weet wel dat ik even een krop in de keel kreeg toen ik mijn eigen kerstverhaal (Het Rode Kopje) nalas. De kortverhalen die ik voor Uitgeverij Hamley schrijf, zijn van een subgenre dat vooral in de Angelsaksische wereld opgeld maakt. Het zijn de Cozy Mysterie verhalen, je hebt ze in alle maten en soorten, maar ik vind het heel fijn om ze te schrijven en ja, die kunnen af en toe emotioneel eindigen :)

 

Als u nog maar 1 boek zou kunnen lezen, welk boek kiest u dan?


Oei, ik heb hier nog een hele grote TBR stapel liggen, maar ik denk dat ik dan kies voor het boek van mijn collega Sandra J. Paul, namelijk Mijn Waarheid. Het is een bijzonder boek dat één verhaal vertelt vanuit twee oogpunten, twee mannen vertellen hun versie. En één van die versies is fout, maar dat weet je pas in het midden van het boek. Ik vind het een super idee en daarom wil ik hem nog graag lezen.

 

Met welke auteur zou u een avond op willen trekken en wat zou u dan graag willen weten? Ik denk dat het ofwel James Patterson wordt ofwel Tess Gerritsen. Het zijn beiden thriller auteurs maar elk met hun eigen specialisme. Ik denk dat ik aan beiden zou vragen hoe ze er in slagen om hun personages zo levensecht te maken. Beide auteurs zijn er bijzonder goed in geslaagd om mensen neer te zetten waar je om geeft en waar je mee meeleeft als er iets gebeurt. Ik zou zelf ooit graag een echt goede thriller schrijven en dan zijn de personages super belangrijk dus ik denk dat ik daarnaar zou vragen.

 

Tijdens het schrijven van een boek zondert u zich dan af in een rustig kamertje of zit u in de woonkamer en staat de muziek o.i.d. dan gewoon aan?

Hangt af van de tijd van het jaar. Als het lekker weer is, dan zit ik het liefst buiten op het terras. Ik vind het heerlijk om in de tuin te schrijven en overweeg zelfs om mijn man te overtuigen om een tuinhuisje achterin te zetten dat ik als schrijfkamer kan gebruiken. Maar als ik niet in de tuin schrijf, dan zit ik om research te doen meestal in mijn bureau maar om mijn verhalen te schrijven zit ik vaak in de woonkamer. Geen idee waarom maar ik denk dat het te maken heeft met de computer waarop ik schrijf. Mijn Macbook heeft zalige toetsen, de tekst schrijft zich haast zelf, terwijl mijn computer boven een groter toetsenbord heeft dat iets minder vlot typt.

 

Wie mag als eerste het verhaal lezen wanneer u deze af heeft? En deelt u daarna het verhaal met een aantal proeflezers?

Het verhaal gaat eerst naar mijn man, hij is mijn spellingsnazi, mijn verhaalinspecteur en mijn redacteur. Als het van hem terugkomt dan zakt soms de moed in mijn schoenen :) Maar hij leest het ook vanuit het oogpunt van de lezer en als hij bepaalde dingen niet begrijpt of de samenhang voor hem een beetje weg is, dan is dat voor de lezer ook. Als hij ermee klaar is en ik heb alles netjes verbeterd, dan gaat het naar mijn twee dochters en mijn schoondochter. Die lezen het dan nog eens door en geven hun opmerkingen. Pas daarna gaat het naar de uitgeverij.

 

Wanneer u interviewer zou zijn welke vraag zou u dan zeker gesteld hebben?

‘Hoe ga je om met writers block? Heb je er ooit last van?’

 

En wat is uw antwoord hier op?

Ik denk dat ik, net als iedereen die schrijft, wel es last heb van een periode waarop er niet veel op papier komt. Ik denk dat je dat als schrijver moet accepteren, de boog kan niet altijd gespannen staan. Soms komt het omdat je niet in het verhaal geraakt (terwijl de outline perfect in elkaar zit), soms komen de woorden gewoon niet.

In het eerste geval leg ik de tekst opzij en ga iets anders doen. Soms is dat research en dan komt het verhaal gewoonlijk vanzelf. Soms ga ik gewoon iets totaal anders schrijven, een kortverhaal of zo. Of ik zet de outline op van een verhaal dat ik ooit nog eens wil schrijven. Als ik dan na een tijdje terug het verhaal ter hand neem, de tekst herlees en de research erbij neem, dan ben ik zo weer vertrokken.

Maar je hebt ook van die dagen dat de juiste woorden niet willen komen. In dat geval maak ik mij geen zorgen over de kwaliteit van de tekst, ik zorg gewoon dat de inhoud op papier komt te staan. Die passages markeer ik dan met een andere kleur, en wanneer het manuscript af is, dan ga ik eerst die stukken herschrijven. En dan komt het vanzelf weer goed.




Zoeken in deze blog

Droom naar de toekomst van Rina Stam

  Droom naar de toekomst is het tot de verbeelding sprekende slotstuk van de spirituele Rode Draad Trilogie   Flora woont alleen in Spanje...