zaterdag 31 juli 2021

Op reis in de boekenkast van Ivonne Wilken

 


Ivonne Wilken werd geboren in Emmen en volgde de studies journalistiek en criminologie/antropologie. Eerder werkte ze bij de politie, maar ze woont nu al dertien jaar in Tromsø, een stad binnen de poolcirkel in Noorwegen.

 Instinct, haar thrillerdebuut, is verschenen bij Kabook Uitgevers. Ze schrijft graag over wat mensen drijft en wil de lezer graag spanning bieden in haar boeken.


Snuffelen in de boekenkast van een ander

In het kader van 'vertel me wat je leest, en ik zal je zeggen wie je bent' zou ik wel eens in de boekenkast van twee Scandinavische schrijvers willen duiken. Stieg Larsson en Samuel Bjørk. Beiden hebben in hun boeken sterke vrouwelijke karakters die tegelijkertijd kwetsbaar en beschadigd zijn. Een verademing om zulke interessante en roldoorbrekende types de thriller-wereld in te zien rollen. In mijn boek Instinct probeer ik dat roldoorbrekend idee verder uit te bouwen. Want verandering en acceptatie moet van twee kanten komen. Dus omgekeerd moet een liefhebbende huisvader ook op zijn waarde worden geschat. Zoals een vriend van mij die in Noorwegen een half jaar vaderschapsverlof krijgt en in zijn thuisland tegen allerlei bewuste en onbewuste vooroordelen en stereotypen op moet boksen. Vrouwen kunnen zelf hun ergste vijand zijn. In het algemeen vind ik dat we allemaal wat ruimer kunnen denken en ons best moeten doen om (on)bewuste aannames kritisch tegen het licht te houden. Vandaar de liefhebbende huisvader in Instinct. Werkende vaders zijn misschien wel het laatste bolwerk dat gebroken moet worden. In elk geval vind ik het interessant om in de boekenkast van deze twee schrijvers te kijken om te ontdekken wat hun geïnspireerd heeft om tot deze roldoorbrekende karakters te komen.


Mijn boekenkast 

Ik heb drie boekenkasten, één gesloten, één open en één voor kleine dwarsliggers aan de muur. Met de dwarsligger loop ik helemaal weg. Lekker klein, licht en handig om in je zak te steken en nog milieuvriendelijk ook. Oef, dat klinkt als reclame, nu mag ik wel gesponsord worden;). Mede daarom ben ik ook meer een fan van softcovers dan van hardcovers. Ik wil wel graag een boek in handen houden maar dan ben ik tenminste nog een beetje milieuvriendelijk. Bovendien vind ik softcovers net iets eleganter.

In mijn boekenkast is natuurlijk een prominente plek voor Instinct. Dan heb ik nog een klein boekenplankje gevormd door een frans ‘boek’ dat eigenlijk geen boek is. Daarop prijken o.a. de bundels waarin ik een verhaal geschreven heb.

Bij mij geen overvolle boekenkasten. Ook voor boeken geldt: ‘if you love them set them free’. Net als kennis moet je ideeën en spanning doorgeven en ik lees een boek eigenlijk nooit twee keer. Sommige boeken houd ik een tijdje vast als ze me op de een of andere manier geïnspireerd hebben.



Drie talen/three languages/tre språk

Mijn boekenkast is drietalig; een lekker veelzijdig type. Een verrijking en tegelijkertijd stressvol. 'Ik moet een Noors  boek lezen om de taal beter te leren, nee, nu een Nederlands boek om het Nederlands op niveau te houden en af en toe een Engelse omdat ik dat ook dagelijks gebruik. Het verrijkt je omdat je als een outsider naar de taal kunt kijken, omdat je met metaforen uit verschillende talen kunt spelen, en omdat je een beter vertaald woord kunt vinden omdat de andere taal je op een idee brengt. Tegelijkertijd verwart het: zeg je dat echt wel zo in het Nederlands? Maar dat is precies wat taal is; een voortdurende worsteling om je gedachtewereld zo goed mogelijk onder woorden te brengen.


Het perfecte boek

Voor mij is er geen absolute nummer één. Daarvoor ben ik misschien te analytisch. Net zoals niemand perfect is, is ook geen enkel boek perfect. Op veel boeken is wel iets aan te merken terwijl diezelfde boeken tegelijkertijd aanspreken en inspireren. En, uit elk boek valt wel iets te halen.


Blijvers

Misschien een beetje narcistisch, maar Instinct en de twee verhalenbundels waarin een verhaal van mij gepubliceerd staat, zou ik niet wegdoen. Als een boek lezen tijd kost, kost een boek schrijven tijd in de overtreffende trap. Dan is het fijn om af en toe naar het positieve resultaat van je inzet te kijken.


Toekomst

Ik hou van echte boeken, dus ik hoop dat die blijven. Maar ik luister ook naar audio-boeken, dus misschien een virtuele boekenkast met geluiden voor effect, en geuren om de beleving te versterken.



Haar nieuwste thriller Instinct

Wat zal zich afspelen als twee uitersten elkaar ontmoeten?

Alex kan zijn geluk niet op als hij vader wordt. Hij is een echte goedzak, iemand die altijd voor iedereen klaarstaat. Maar wanneer zijn beste vriend zijn zoontje verliest, wordt Alex overvallen door een gevoel van machteloosheid. Als hij een politiebericht hoort over de moord op een achtjarig jongetje, besluit hij zijn frustratie om te zetten in speurwerk. Alex wil de seriemoordenaar T. vinden.

Zodra hij zich in de moorden verdiept, merkt hij iets vreemds op. De moord op de kleine jongen draagt duidelijk T.’s signatuur, maar die koos eerder alleen succesvolle, jonge vrouwen. Waarom is dat patroon veranderd? Kan Alex zich verplaatsen in de denkwereld van deze gewetenloze psychopaat en hem opsporen?



Quote uit review Instinct:


"Deze thriller is een psychologisch steekspel met gruwel, emotie en een schokkend plot." 


Recensie Instinct


donderdag 29 juli 2021

Het Project van Arne Van Der Linden

 


'Het Project' is een jeugdboek vanaf 12 jaar vol actie, rivaliteit en vriendschap in een spionnenschool.

 

Elk hoofdstuk wordt voorafgegaan door een mysterieuze zwart- wit foto zodat je al een idee hebt wat je kan verwachten.

 

In het begin van het boek had ik een beetje een déjà vu gevoel omdat het gegeven achter dit debuut niet bijster origineel is.

 

Een groep probleemjongeren wordt klaargestoomd tot geheim agent, geef toe: 'Dit klinkt bekend' in je oren. Toch doe ik met deze opmerking geen afbreuk aan het talent van deze auteur.

 

Arne Van Der Linden introduceert vanuit het vertelperspectief van Alan immers een nieuwe groep rekruten met interessante karakters, gedifferentieerde achtergronden en een plot die goed in elkaar steekt.

 

Deze nieuwbakken jeugdauteur transporteert me, na de veelbelovende proloog, al snel naar zijn flitsende wereld. Door de gedetailleerde en beeldende schrijfstijl zie ik alles voor mijn ogen gebeuren.

 

De zeventienjarige Alan Grey start in het bijzondere opleidingsinstituut Necropolis nadat hij de onmogelijke keuze kreeg tussen verdwijnen in een verbeteringsgesticht of kiezen voor deze kans. Een tijd geleden werd zijn leven compleet overhoop gegooid en ondanks dat hij alles moet achterlaten lijkt dit de beste oplossing.

 

Alan wordt na zijn merkwaardige ongeluk doodverklaard en start een nieuw leven.

 

'Het Project' is een spannend avontuur over alle aspecten van een training tot geheim agent. Door de droge humor die vaak opduikt in de dialogen wordt het opwindende verhaal ondanks de beladen onderwerpen nooit te heftig maar blijft het mooi gedoseerd. Ook de ontwikkeling van de personages komt naar voor maar had voor mij nog meer voelbaar mogen zijn. Misschien dat na de kennismaking in 'Het Project' de evolutie in het tweede deel 'Lotgenoten' meer in de schijnwerpers komt te staan?

 

Na 'Het Project' kijk ik uit naar het afsluitende deel 'Lotgenoten' waarnaar de auteur je op het einde erg nieuwsgierig maakt.

 

'Het Project' zal naast jeugd ook young adult lezers aanspreken en zelfs als volwassene heb ik genoten van dit meeslepende verhaal. 'Het Project' is een knappe prestatie in het actie-genre.

 

4 Inktpotjes

Fany

 

dinsdag 27 juli 2021

Win Het schaduwmeisje


 Faith Visser heeft een droombaan op een cruiseschip. Ze kan haar geluk niet op als ze de rijke Italiaanse jet setter Vito Vitalis ontmoet. Haar toekomst lacht haar toe als hij Faith een droombaan aanbiedt voor zijn beroemde klanten. De naïeve Faith valt als een blok voor hem, maar ze komt er al snel achter dat deze playboy haar gebruikt. Ze sluit een wraakpact met Adriana, Vito’s ex vriendin. Faith raakt verstrikt in een duivels spel. Als ze een duister complot ontdekt, vreest ze voor haar eigen leven. Dan ontwaakt ze spiernaakt in een snikhete container...


Prijsvraag:

Welke soort boeken schrijft Lydia naast thrillers. Noem er 3.

Stuur je antwoord naar Boekinkt@ziggo.nl ovv Het schaduwmeisje

maandag 26 juli 2021

Het schaduwmeisje van Lydia Albadoro

 


Na Schim verrast deze auteur opnieuw met een pakkende en gruwelijke thriller die onder je huid kruipt.

 

'Het schaduwmeisje' start met een ijzersterke proloog die me meteen aangrijpt en prikkelt waarna ik het boek niet meer kan neerleggen.

 

 

Faith Hill lijkt het voor elkaar te hebben. Eerst had ze een baan op een cruiseschip en nu wordt ze een soort personal assistant. Vito Vitalis is degene die haar deze droombaan bezorgt maar van in het begin is duidelijk dat het naïeve meisje bedrogen wordt.

 

Als Faith haar toekomst bruusk aandiggelen wordt geslagen wil ze wraak.

 

Dan wordt ze naakt wakker in een container en begint de hel pas echt.

 

Jason Hill wordt door Faith haar moeder gevraagd om haar mysterieus verdwenen dochter te gaan zoeken. Deze privé- detective komt uiteindelijk ook in de greep van de beruchte Vitalis familie.

 

'Het schaduwmeisje' begint als een idyllisch vakantieverhaal of een lekkere feelgood maar je voelt meteen dat dit heel anders gaat aflopen.

 

Het verhaal is opgesplitst in verschillende delen en de originele ontknoping wordt zorgvuldig opgebouwd en slaat in als een bom. Misschien dat enkele lezers deze twist ongeloofwaardig vinden maar dit einde maakt hoe raar het ook is veel duidelijk.

 

Als ik begin te lezen lijk ik te belanden in een leuk verhaal zonder veel inhoud waarop zich niets mis mee is. Niets is minder waar want wanneer Faith opgesloten zit in de container krijgt het verhaal een heel andere wending. De scènes hier zijn ontzettend heftig en ook ik moet slikken bij de afschuwelijke beelden die ze oproepen.

 

Toch passen ze perfect in de context van het verhaal en heb ik bewondering hoe deze auteur op al je zintuigen inspeelt door haar beeldende en realistische schrijfstijl. De onderwerpen in deze thriller zijn actueel, gedurfd en dit boek is niet geschreven voor doetjes. De impact van sommige stukken kan groot zijn omdat ze vol emotie zitten maar dat is net wat deze thriller zo goed maakt.

 

De karakters lijken wat oppervlakkig te blijven maar stilaan worden hun geheimen onthuld en leer je ook hun motieven kennen. Van de nevenpersonages wordt hun persoonlijkheid niet echt uitgediept maar Faith en Jason wel.

 

Dit is een psychologische thriller met horrorelementen waarin de dreiging meesterlijk opgebouwd wordt en die eindigt met een spetterende onverwachte finale.

 

‘Het schaduwmeisje’ roept dubbele gevoelens op omdat ik echt afschuw voel voor bepaalde personages en situaties op bepaalde momenten.

 

Soms wil ik eigenlijk niet verder lezen door de rauwe waarheid maar de vlotte schrijfstijl en het mysterie nemen me mee op zoek naar de waarheid.

 

'Het schaduwmeisje' is geen lichte thriller en na het lezen blijft hij nog dagen lang rondspoken in mijn hoofd maar dat is net de kracht van deze beangstigende must-read.

 

4 Inktpotjes

Fany

 

 

 

 

 

donderdag 22 juli 2021

De zevende zus van Lucinda Riley


 


Achterflap:

‘De zevende zus’ vertelt het verhaal Mary ‘Merry’ McDougal. Merry heeft na bedreigingen van een jeugdvriend jaren geleden in doodsangst Ierland verruild voor Nieuw-Zeeland en nooit meer iets van zich te laten horen. Ruim dertig jaar later besluit ze, na de dood van haar man, een wereldreis te gaan maken met als einddoel haar geboorteland om daar voor eens en altijd af te rekenen met de angst die haar nog steeds in zijn greep houdt. Een reis die in een stroomversnelling komt als de zussen haar dochter als de missende zus op het spoor komen en de achtervolging inzetten via Nieuw-Zeeland, Canada, Engeland en Frankrijk naar Ierland. Het bewijsstuk om de identiteit van Merry vast te stellen is een bijzondere stervormige ring die Merry op 21-jarige leeftijd van haar peetoom Ambrose heeft gekregen en die zij op haar beurt aan haar dochter Mary-Kate heeft doorgegeven.

 

Wat vond ik ervan:

Jee wat een verhaal weer. Ik zat wederom direct in het verhaal. ‘De zevende zus’ begint met de verhaallijn, geschreven in de ik-vorm, van Merry McDougal. In het verleden is zij bedreigd en eigenlijk gevlucht naar Nieuw Zeeland. Daar heeft ze een man leren kennen, is getrouwd en heeft ze kinderen gekregen, en een heel nieuw bestaan opgebouwd.

 

Na de dood van haar man besluit ze een wereldreis te gaan maken. Ze wil terug naar Ierland, en ook nog andere landen te bezoeken.

 

De zussen zijn allemaal, om afscheid te gaan nemen van hun vader, met het schip van hun vader naar Atlantis gereisd.
De zussen komen er samen achter dat de coördinaten die er bij zijn geschreven verwijzen naar Nieuw-Zeeland. En ontdekken het bestaan van de zevende zus.

 

De zussen reizen door Nieuw-Zeeland, Frankrijk, Engeland, Canada en Ierland en proberen zus Merry achterna te reizen. Merry heeft het idee dat ze achterna wordt gezeten door de spoken uit haar verleden. Ze slaat op de vlucht, maar haar achtervolgers vinden haar elke keer weer. Merry is doodsbang.

 

Het boek is wederom fantastisch opgezet met sprongen tussen het heden het verleden. In het gedeelte van Nuanda heb ik een traantje gelaten voor Phillip en Finn. Zo beeldend en vol emotie zoals is dit is geschreven.

 

Als lezer wordt je daar zo in meegezogen dat je niet anders wilt dan maar doorlezen en doorlezen. Eigenlijk wil je ook wel stoppen met lezen, want dan is het boek straks uit, en dat eigenlijk wilde ik dat ook niet. Dus dan toch maar door lezen.

De personages komen tot leven, en je leert ook nog eens wat over de onafhankelijkheid tussen de Britten en de Ieren. Ook in dit stuk werd ik meegezogen en ik dompelde me onder in de tijd van toen.

 

‘De zevende zus’ zou eigenlijk het laatste boek zijn. Maar toen werd de wereld werkelijkheid en kwam het bericht naar buiten dat Lucinda Riley is overleden. Heel verdrietig voor de nabestaanden van Lucinda. Ze worstelde al jaren met kanker en is daar uiteindelijk aan overleden. Miljoen boeken zijn er vertaald, uitgegeven en gelezen in verschillende landen.

Inmiddels is bekend dat Lucinda Riley haar geheimen over de zeven zussen heeft gedeeld met haar zoon Harry Whittaker en hij zal dan ook het achtste deel ‘Het geheim van Pa Salt’ gaan schrijven.
 

Ik heb in ieder geval genoten van al haar boeken, ook de boeken buiten deze serie om.

 

Lucinda Riley R.I.P

 

Ook voor dit deel wederom vijf vette Inktpotjes!
Astrid


dinsdag 20 juli 2021

De keuze van Edith Eva Eger

 



Wat is dit een aangrijpend maar vooral hoopvol boek vol inspiratie en durf.

 

Eva woont in Hongarije samen met haar zusjes Klara en Magda en haar ouders. Eerst hebben ze als de middenstandsklasse weinig last van de oorlog maar op een dag worden ze net als vele andere joden opgepakt en gedeporteerd naar Auschwitz.

Dan begint het schrijnende verhaal pas echt. Eva haar ouders worden gedood en zij en haar zus Magda komen samen terecht in het kamp. Afgrijselijke taferelen staan op mijn netvlies gebrand, vreselijke scènes worden werkelijkheid maar zelfs als je geen keuze hebt heb je deze volgens Eva duidelijk wel. Wanneer de jonge tiener, die normaal danseres en lid van het Olympisch turnteam was, moet dansen voor Mengele verdwijnt ze in haar fantasie om de realiteit te overstijgen.

 

Als ze uiteindelijk Auschwitz kunnen verlaten vertelt ze over hoe haar avontuur verder ging. Ze verhuisden naar de Verenigde Staten en ze trouwde. Net zoals Klara en Magda pakte ze haar leven opnieuw op maar het trauma bleef sluimeren. Om in het reine te komen met zichzelf heeft ze verschillende moedige stappen gezet. Uiteindelijk deelt ze nu haar ervaringen en vooral haar overlevingsstrategie in haar eigen praktijk. Zelf kreeg ze opnieuw moed en hoop door contact met andere overlevers en ze studeerde af als doctorandus in de psychologie. Uit de hartverscheurende tijd in het concentratiekamp leerde ze zichzelf om steeds opnieuw op zoek te gaan naar de kracht in jezelf. Haar grootste levensles is toch wel dat je gedachten je grootste vijand zijn en dat je ondanks je situatie je altijd zelf de keuze kan maken om je vrij te voelen.

 

‘De keuze’ is ongelooflijk inspirerend en verrijkend omdat het laat zien dat je net als Eva niet in de hand hebt maar wel hoe je ermee omgaat. Deze vrouw heeft ook met vallen en opstaan een nieuwe weg gevonden maar wat belangrijk is, is dat ze ervan overtuigd was dat haar vreselijke ervaring haar ook sterker gemaakt heeft.

 

In haar praktijk heeft ook zij nog beter leren omgaan met haar verleden. Uit de bijgevoegde ervaringsverhalen blijkt hoe ze haar beleving en kennis nu op hoge leeftijd prachtig inzet om andere te inspireren en motiveren.

Dit boek is een machtig instrument om ons te leren om ongeacht je situatie de touwtjes in handen te nemen. Het toont ook dat trauma's je leven veranderen maar het is vooral een manier om te bewijzen dat er een leven na de hel is.

 

Dr. Edith Eva Eger begon op haar negentigste pas te schrijven maar wat ben ik blij dat ze dit deed. ‘De keuze’ is de perfecte manier om iedereen met zijn gruwelijkheden te leren omgaan en om haar fenomenale boodschap te verspreiden.

 

5 Inktpotjes

Fany

zaterdag 17 juli 2021

Arsène Lupin, gentleman inbreker van Maurice Leblanc


Wat is dit leuk maar ook een tikje ouderwets entertainment
!

 

Dit is het eerste boek dat ik gelezen heb in deze reeks rond de populaire Arsène Lupin. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik eerder de Netflix serie zag en misschien daardoor ook zo een flitsend boek voor ogen had.

Hoewel je boeken onmogelijk kan vergelijken met films of series deed ik dat onbewust waarschijnlijk wel.

 

Natuurlijk zijn dit de eerste negen verhalen die al in de 19de eeuw bedacht zijn. Je moet dus ook dit boek in de tijdsgeest van toen plaatsen.

 

De charmante inbreker Arsène Lupin verovert zonder twijfel je hart en dat ik meer wil van dit heerlijke personage staat vast. Deze man werd de Robin Hood van de Belle époque genoemd en daar ben ik het niet mee eens omdat hij niet voor een ander maar voor zichzelf stal. Wel was hij behulpzaam en stond hij ondanks zijn aparte beroep klaar voor iedereen. Hij was ook een zachtmoedige rebel die stelen tot kunst omtoverde en op zijn eigen manier reageerde tegen de heersende regels.

In de Belle époque gedroeg iedereen zich netjes en dus ook onze boef Arsène Lupin is een klassieke gentleman.

 

Zelfs zijn 'vijand' commissaris Ganimard had respect voor zijn geruisloos verschijnen en verdwijnen. Een meester in vermommingen en manipulatie en een grappige kwelgeest met slimme tactieken in een charmant jasje past voor mij beter bij deze vrolijke jongen.

 

Toch heeft het eerste deel wel indruk gemaakt op mij omdat ik door de wat oudere schrijfstijl heen een intelligente en boeiende man leerde kennen. Hij slaagt erin om op zijn eigen manier met bijna alles weg te komen en anders zoekt hij steeds een gedurfde oplossing.

 

Arsène Lupin werd gecreëerd om een tegenwicht te vormen voor Sherlock Holmes en daar is Maurice Leblanc zeker in geslaagd. Naast de altijd opgewekte en stoutmoedige Lupin neemt hij je in zijn verhalen ook mee naar hoe het was om te leven in die periode.

 

Het ene verhaal werkt al beter dan het andere maar dat is logisch in een bundel. Maurice Leblanc heeft met zijn leuke dialogen en aansprekende hoofdfiguur me nieuwsgierig gemaakt naar meer. Ik wil graag ontdekken of ik ook zo enthousiast ga zijn na het lezen van de volgende delen in deze boekenreeks en meega in de hype rond deze aparte oplichter.

 

Het eerste boek is voor mij soms een beetje stroef geschreven en oogt wat ouderwets maar het legendarische karakter vol bravoure en de leuke dialogen brengen amusante situaties en een uitdagend en waarschijnlijk verslavend figuur tot leven.

 

Ik kan dus niet wachten om te zien of ik ook in de ban geraak van Arsène Lupin.

 

Maurice Leblanc heeft alleszins een personage bedacht dat zijn aantrekkingskracht nooit zal verliezen, kracht uitstraalt en ondanks al zijn streken toch raakt. Het was dus zeker een schot in de roos om deze auteur de Franse Sherlock Holmes te laten bedenken.

 

3,5 Inktpotjes

Fany


donderdag 15 juli 2021

Luna, Schaduw van de Maan van Lies Vervloet

 


 


‘Luna, Schaduw van de Maan’ verandert van een lieflijke vertelling naar een duister young adult mysterie. Toch blijft het zijn sprookjesachtige stijl ook aan de donkere zijde behouden.

 

Luna voelt zich anders dan haar leeftijdsgenoten. Op school is ze een buitenstaander en wordt ze zelfs gepest. Van kleins af aan voelt ze zich verbonden met de natuur. Hier kan ze zich veilig voelen. De maan heeft ook altijd een bijzondere rol gespeeld in haar gedrag.

 

Haar moeder overleed bij haar geboorte. Gelukkig heeft ze een fantastische papa die moeder en vader tracht te zijn. Luna is ook voor hem vaak een vraagteken maar de liefde tussen hen is zo mooi en zorgt altijd voor de juiste antwoorden.

 

Wanneer Luna zestien wordt verandert haar beleving ingrijpend en wordt duidelijk dat ze wel heel krachtig is. Het stille meisje ontwikkelt een speciale connectie met de flora en fauna. Er wacht haar blijkbaar een zware en eerstonbegrijpelijke taak.

 

Wanneer ze Andrew ontmoet ziet ze in hem een zielsverwant. Hij is net als Tunde, het kruidenvrouwtje, haar grote steun tijdens haar veranderingsproces. Deze aparte jongen beschermt Luna ook tegen de akelige Thierry en zijn vrienden.

 

‘Luna, Schaduw van de Maan’ is het eerste deel in een nieuwe trilogie. Lies Vervloet heeft met dit boek een poëtisch en naar het einde toe donker debuut neergepend.

 

Hoewel je voelt dat dit nog maar het begin is heeft deze jonge auteur me erg nieuwsgierig gemaakt naar het volgende deel.

 

Dit boek leek eerst een frisse Young adult zonder meer maar niets is minder waar. Lies Vervloet slaagt erin om het idyllische verhaal om te toveren naar een spannend einde waarbij de plot een onverwachte wending neemt en ik alleen maar kon denken:"Oh nee, wat erg en nee niet stoppen, ik wil doorlezen."

 

Doorheen het verhaal kreeg ik meerdere puzzelstukjes toegestopt en ik had al wel een vermoeden wie de slechterik was. Toch moest ik wachten totdat het verhaal bijna uit was om te ontdekken wie de schaduw was die heel de tijd mysterieus rond Luna hing.

 

De overgang naar het onheilspellende gedeelte voelt vrij abrupt en had voor mij eerder gemogen. Lies Vervloet neemt haar tijd om meer te vertellen over de fases van de maan en bouwt haar plot langzaam op. Door deze aanpak vond ik de switch ineens schokkend. Misschien had het verhaal nog meer impact gehad als aan dit stuk ook meer tijd besteed was. De twist is knap maar kwam wel heel onverwacht uit de lucht vallen. De cliffhanger is een schot in de roos en doet me naar meer verlangen.

 

Luna, Schaduw van de Maan is het beloftevolle begin van een nieuwe trilogie waarbij natuurelementen en jezelf durven zijn de belangrijke kernwoorden zijn.

 

Heel het boek draait rond wie dit bijzondere meisje wel of niet kan vertrouwen. Zal het licht van het donker winnen?

 

‘Luna, Schaduw van de Maan’ leest vlot en is weer een geweldig mooie uitgave van Hamley Books. Na deze start ben ik er zeker van dat Lies Vervloet me nog gaat verrassen in het vervolg van deze trilogie.

 

3,5 Inktpotjes

Fany

 

dinsdag 13 juli 2021

Mooie Moorden, deel een Volgerland van Tica Morgan.

 


Bij toeval ontdekte ik dat Tica Peeman (Morgan is haar schrijfsternaam) schrijfster is van een thrillerserie Mooie Moorden genaamd. Tica is directeur van Vis Trainingen. Om wat positieve energie op te doen tijdens de lange lockdown, volgde ik bij dit bureau een online Vitaliteit Tribe (training). Ik kwam er kort geleden per toeval via LinkedIn achter dat het vierde boek van de hand van Morgan in de serie Mooie Moorden was uitgekomen.

 

Volgerland is het eerste deel dat uitkwam in 2019. De hoofdpersoon is rechercheur en profiler Zoë Janssen. Ze leidt een onderzoeksteam, is gescheiden en woont met haar twee zoontjes op het zuid Hollandse eiland Goeree Overflakkee. Van origine is het een zeer gesloten, gelovige gemeenschap waar Zoë (wars van religie) haar plek heeft gevonden.

 

Tica Morgan schrijft op een soepele manier en legt in dit boek een mooie basis om de personages te leren kennen. Zoë is een hard werkende dame, vooral gericht op een goede kwaliteit op haar werk. Hoewel ze als rechercheur prima functioneert twijfelt ze er toch altijd aan of ze het wel écht goed doet; het zgn imposter syndroom.

 

Tica legt het als volgt uit: Als je dit syndroom hebt dan ben je ervan overtuigd dat je je succes niet verdient en dat je door de mand gaat vallen. Het lukt dus, psychologisch gezien, niet om je successen te internaliseren. Ik wist niet dat ik eraan leed, maar was wel altijd bang dat iemand een keer mijn deur open zou trekken, me aan zou kijken en zou zeggen: Ik heb jou door, ik ken jou, Tica Peeman, en ik weet dat je helemaal niets kan.Die angst is het syndroom in een notendop, zo weet ik nu. Het komt veel voor bij vrouwen, vaak ook bij heel succesvolle vrouwen, zegt Wikipedia. Dat is dan weer een geluk bij een ongeluk. Het zorgt ervoor dat ik altijd hard werk, nergens de kantjes vanaf loop, mijn afspraken nakom. Dodelijk vermoeiend..”

Denk dat het herkenbaar is voor veel vrouwen.

 

Terug naar het verhaal. Zoë krijgt te maken met een bizarre moord. Aanvankelijk is er geen enkel aanknopingspunt, totdat een tweede moord het eiland volledig uit de doorgaans zo saaie balans brengt. De twee moorden lijken qua opzet op elkaar en het lijkt erop alsof de moordenaar kwaad met kwaad wil vergelden.

 

Dan komt plotseling het bericht dat een, door het politiewerk van Zoë veroordeelde, TBS-er is ontsnapt. En, hij is op jacht naar Zoë. Deze verhaallijn loopt vermoedelijk door richting de andere delen uit de serie maar kwam voor mij als een wat gekunsteld plotseling ingebrachte verhaallijn. Naarmate het boek vorderde kreeg dit stuk van de grotere puzzel een natuurlijker plek.

 

Het interessante aan dit boek is dat het speurwerk van Zoë en haar team heel inzichtelijk wordt gemaakt. Niet spectaculairder dan de realiteit. Het verhaal zit goed in elkaar en Tica Morgan schrijft zeer onderhoudend en beeldend, terwijl het boek toch soepel leest.

 

De ontwakende liefde tussen Zoë en inspecteur Kennedy vond ik wat bijzonder ontstaan. Hoewel Zoë diep geworteld twijfelt aan haar kwaliteiten is ze uitermate spontaan en direct in het benaderen van Kenneth en het uiten van haar gevoelens voor hem.

 

Het is een boek met een verhaal dat áf is en tegelijkertijd uitnodigt tot het lezen van het volgende deel. Dat ga ik zeker doen. Mooie Moorden (prachtige serie titel!) smaakt absoluut naar meer. Volgerland is een prima debuut en ik verwacht beslist een groei van deze schrijfster te zien in de volgende boeken.

 

Mooie Moorden is beslist een aanwinst in het Nederlandse thriller landschap!

 

3,5 Inktpotjes

Annemarie

maandag 12 juli 2021

Cliënt E. Busken van Jeroen Brouwers

 


 


Wat is ‘Cliënt E. Busken een virtuoos samenspel tussen woorden, bespiegelingen en gedachten in een beklijvende monoloog.

 

‘Cliënt E. Busken’ is de winnaar van de Libris Literatuurprijs 2021.

Tijd dus om te kijken hoe ik denk over dit prijsbeest.

 

'Cliënt' is een vlammend betoog over het onrecht dat deze oude man is aangedaan. Maar is hij wel zo hulpeloos en onschuldig?

 

Jeroen Brouwers beschrijft vol vuur hoe de heer Busken een dag beleeft op de gesloten afdeling van het verzorgingscentrum waar hij nu noodgedwongen woont.

 

Wanneer hij thuis valt, wordt hij tegen zijn zin opgenomen in Huize Madeleine. Tegen de ambulanciers uit hij zijn agressie nog eenmaal verbaal maar dan wordt het doodstil.

 

In de zorginstelling blijkt E. Busken precies doofstom maar of dit echt zo is is maar de vraag. In zijn binnenste woedt namelijk een heftige storm.

 

Verwacht geen dialogen in deze literaire roman maar een kunstwerk van ellenlange zinnen, nieuwe woorden en gedachten en dan zit je goed.

 

Volgens de verpleging en zijn dokters zou hij dement zijn maar volgens hemzelf is dat niet waar.

 

Of hij de waarheid vertelt dat is een ander paar mouwen. Je verdwijnt in het hoofd van hem en in zijn wereld is dit alleszins zo.

 

'Cliënt' is een briljante kijk op hoe deze man zich onwaardig behandeld voelt. Jeroen Brouwers slaagt er met verve in om me in het begin medelijden te doen hebben met de oude zieke man in zijn rolstoel. Later draait hij de rollen om wanneer de arrogante man me door zijn genadeloze opmerkingen en gedrag ook begrip laat krijgen voor het personeel en de andere bewoners. Het lijkt er immers op dat zij ook maar doen wat ze kunnen en als de cliënt niet meewerkt, is het natuurlijk moeilijk.

 

Eigenlijk voelt deze man zichzelf beter dan zijn medebewoners en naast de staf neemt hij ook de andere patiënten genadeloos op de korrel.

 

De omstandigheden waarin hij gevonden werd waren schrijnend en actie was blijkbaar nodig maar dat ziet de heer E. Busken niet zo.

 

Jeroen Brouwers vertelt over deze cliënt zijn gênante ongelukjes, zijn rebelse gedrag, griezelige ervaringen en trieste situaties maar doet dit met scherpe humor en een portie drama en spanning.

 

Wat 'Cliënt' zo bijzonder maakt is de onophoudelijke stroom aan woorden, de finesse in de details en de bijzondere schrijfstijl. De auteur maakt het ook spannend door de cliënt herinneringen te laten opdissen en hem stilaan prijs te laten geven over wie hij was voor hij hier terechtkwam.

 

Toch laat hij de lezer in het ongewisse over veel en blijft E. Busken een vraagteken. Kan je als lezer geloven wat hij vertelt? Is deze hulpbehoevende persoon echt een prominent persoon en een erudiete man geweest of speelt zich dit enkel af in de fantasie van deze brombeer?

 

'Cliënt' is een cynische, grappige en verontrustende reis in het hoofd van een aparte persoonlijkheid.

 

Om deze krachtige stem goed te horen, heb ik mijn tijd genomen en stukje bij beetje dit innerlijke gesprek laten binnensijpelen. Deze schijnbare mengelmoes is overweldigend en vraagt volledige concentratie maar is een waanzinnig knap stukje fictie dat doet nadenken, gniffelen en zuchten.

 

4 Inktpotjes

Door Fany

 

zaterdag 10 juli 2021

Borderline in quarantaine van Erik Persoons

 




‘Borderline in quarantaine’ is rauw, eerlijk en puur

 

Inge getuigt over haar leven als borderlinepatiënt in coronatijd in dit pakkende verhaal.

 

Erik Persoons heeft net zoals bij haar eerste boek 'Borderline is geen masker' deze vrouw haar onthutsende belevenis op papier gezet.

 

Een echt boek met een plot kan je dit niet noemen.

‘Borderline in quarantaine’ is de combinatie van tekst en beeld over hoe Inge zich echt voelt in deze angstige en verwarrende pandemie.

 

Een borderlinepatiënt wisselt van stemming zoals wij van kleding, het ene moment blij en dan poef 1 gedachte of bepaalde ervaring en de donkere tijd is weer daar. Het feit dat dingen bij de ene persoon dan bij andere persoon veel harder binnenkomen is herkenbaar.

 

Wat Inge zo knap laat zien is hoe zij voortdurend op de wip zit. In dit boek zijn het vooral haar depressieve stemmingen die over de pagina's vliegen maar ze heeft zoals haar ghostwriter aangeeft in het nawoord ook vrolijke dagen. Corona is voor iemand zonder borderline al moeilijk maar zij geeft duidelijk aan hoe ze naar contact hunkert en dat ze door de maatregelen nog beperkter is dan vele andere mensen.

 

Inge durft me te confronteren met de harde werkelijkheid. Zonder nuances beschrijft ze hoe ze soms nee zegt tegen het een en ja tegen het ander als ze zich echt slecht voelt. Deze stukken zijn heel expliciet en tonen net zoals in haar tekeningen en tatoeages haar worsteling met haar persoonlijkheidsstoornis. Toch laat ze ook zien dat ze net als elk mens verlangt naar gewone dingen. Haar bucketlist is een opsomming van waar velen van dromen en ik hoop dat ze deze kan waarmaken.

 

‘Borderline in quarantaine’ is geen amusant verhaal maar een pijnlijk eerlijk relaas van een fighter die soms wint maar vaak ook verliest maar nooit opgeeft.

 

Net zoals Erik Persoons aanhaalt in zijn nawoord hoop ik dat ze de juiste begeleiding kan vinden en hoop ik misschien ooit 'Borderline na quarantaine' te lezen.

 

Ja, het klopt dat dit non- fictie boek een wirwar van gedachten, gevoelens en ervaringen is maar dit is gewoon hoe Inge haar universum eruitziet. Veel belangrijker is dat Inge laat zien hoe ze door haar aandoening en de bijbehorende angsten en zwarte gedachten voor hartverscheurende keuzes komt te staan. Corona maakt het leven met borderline vaak nog ondraaglijker dan het is. Op die momenten zoekt deze meid soms naar de juiste therapie of laat ze zich troosten door haar knuffelbeesten.

 

Inge geeft een inkijk in haar ziel en wereld wat een ongelooflijk respect verdient. Hopelijk krijgt het boek voldoende aandacht want het schetst de persoon Inge naast de patiënt en het zal voor meer begrip zorgen voor borderliners.

 

Misschien hebben we in deze moeilijke tijden wel allemaal een klein beetje borderline in ons…

 

4 Inktpotjes

Fany

 

 

 

vrijdag 9 juli 2021

Gastblog door Petra Doom

 

                                     Over vossen, egels en schrijvers

 

"De vos weet veel dingen, maar de egel weet één groot ding.” Onlangs kwam ik dit zinnetje tegen, een flardje bewaard gebleven tekst van de Griekse dichter Archilochus, van meer dan tweeduizend jaar geleden. Ik las het in een boek over strategisch denken, en twee dagen later kwam het zomaar ineens ook voorbij in een aflevering van DC’s Legends of Tomorrow, de serie die ik toen aan het kijken was.

Ik hou van dat soort beeldspraak, en synchroniciteiten als deze trekken ook altijd mijn aandacht. Terwijl ik de dagen daarna verder las over hoe je (militair) strategen uit de geschiedenis kunt indelen in vossen en egels, begon ik te peinzen over hoe je schrijvers ook zo zou kunnen indelen.

Mensen als vossen, mensen als egels

Het is een wat mysterieus zinnetje, zo op zichzelf, waar je hele essays over zou kunnen schrijven (zoals filosoof Isaiah Berlin deed).

Maar het wordt meestal ongeveer zo geïnterpreteerd dat er twee groepen zijn. Mensen die, net als de egel, gericht zijn op één grote waarheid en daar zelfverzekerd over zijn. En mensen die, net als vossen, vatbaar zijn voor verschillende ideeën. Egels hebben het voordeel van de stabiliteit. Vossen kunnen beter overweg met situaties die inherente tegenstellingen bevatten.

Of (losjes) toegepast in Legends of Tomorrow: degene die het team op dat moment leiding probeerde te geven was een rasechte egel, die wilde dat iedereen zich aan de regels hield, omdat die hun waarde al lang bewezen hadden. Het rommelige team dat zich een weg doorheen de opdracht blunderde, maar veel beter kon improviseren toen de situatie totaal anders bleek dan gedacht, was een troepje vossen.

Schrijven als een vos of als een egel?

Je zou schrijvers natuurlijk kunnen indelen op basis van wat ze schrijven: draait dat rond één centraal thema, of meandert het verhaal onverwacht rond?

Maar, bedacht ik me, het onderscheid vossen / egels is ook goed toe te passen op de manier waarop schrijvers hun verhaal vormgeven. Vaak worden schrijvers opgedeeld in architecten en tuiniers, of planners en ontdekkingsschrijvers. De ene groep (architecten, planners) bedenkt het verhaal vooraf tot in de puntjes, maakt een plan, en gaat dan schrijven. De andere groep (tuiniers, ontdekkingsschrijvers) vindt het verhaal al schrijvende.

Wat mij betreft zou je ze ook vossen en egels kunnen noemen. De egel heeft een duidelijk idee van het doel en weet hoe hij daar moet komen. De vos gooit zich erin, vertrekt met een vaag doel en heeft geen idee hoe hij daar zal komen.

Je zou zo denken dat er met die tuiniers en planners en architecten en ontdekkingsschrijvers al termen genoeg zijn. Moesten we per se nog twee synoniemen hebben? Wel: ja. Ik ben een schrijver, er zijn nooit te veel synoniemen!

Grapje.

Hoewel. Synoniemen betekenen dan wel hetzelfde, maar ik vind ze zelden inwisselbaar. Dat komt omdat woorden een basisbetekenis hebben (zoals ‘esthetisch aangenaam’ voor mooi, knap, prachtig, …) maar ook een tweede laagje waarin een andere associatie verstopt zit (lieflijk, aantrekkelijk, overweldigend). Bij de term ‘tuiniers’ wordt bijvoorbeeld goed zichtbaar dat een schrijver die begint zonder plan later meestal een hoop onkruid zal moeten wieden. ‘Ontdekkingsschrijver’ legt de nadruk op het opwindende van onbekende gebieden.

Wat voor tweede laagje ik zie in de termen vossen en egels, als beschrijvingen voor schrijvers?

Schrijvers als strategen

Het zinnetje over de vos en de egel is weliswaar poëzie, maar Archilochus was in het dagelijkse leven een soldaat. Dus het is niet zo gek dat het citaat in een boek over strategisch denken terechtkwam, geschreven door een hoogleraar aan een militaire school. Eén van de kerngedachten van dat boek is: je moet als strateeg altijd je aspiraties (doelen) en je middelen op elkaar weten af te stemmen.

En dat deed me iets grappigs beseffen. Een boek schrijven wordt vaak vergeleken met het ter wereld brengen van een kind: hoe het eerst een deel van jezelf is, dat groeit, en uiteindelijk met bloed, zweet en tranen op de wereld wordt gezet, waar het tenslotte zelf zijn weg moet gaan vinden.

Maar je zou een boek schrijven ook kunnen zien als een militaire campagne.

Als egel zit al het zware werk in de voorbereiding: erachter komen waar de gouden stad ligt die je wil bevrijden, bepalen hoe je daar zult komen, welke tegenstand je kunt verwachten, welke pleisterplaatsen je onderweg kunt aandoen, etc. Eens je vertrokken bent, gaat het erom je door niets te laten afleiden. Stoorzenders maak je zo snel mogelijk een kopje kleiner. Je leger (het daadwerkelijk schrijvende deel van jezelf, het ideeën leverende deel van jezelf, het deel dat verbanden legt, het deel dat personages vormgeeft, …) weet dat discipline bovenal belangrijk is. Iedereen weet dat er een duidelijke planning is: wie wanneer wél en wanneer niét in actie moet komen.

Als vos is je zware werk niet zozeer om onverwachte zijpaden en tegenpruttelende levensvormen onschadelijk te maken, maar om uit te maken welke daarvan de onverwachte bondgenoten zijn die je naar de gouden stad zullen leiden en welke niet. En je leger? Dat zootje ongeregeld, bedoel je, dat de regels aan zijn laars lapt en halfweg de tocht ineens besluit dat een onderaardse gang graven preciés is wat nu nodig is? Je laat ze maar begaan, omdat ze meestal wel iets voor elkaar krijgen.

En ik?

Tijd om kleur te bekennen. Ben ik een vos of een egel?

Het interessante aan die vraag is dat we natuurlijk geen vossen of egels zijn, maar mensen, die meestal een combinatie van beiden zijn. Toch vindt het gros van de mensen (blijkt uit onderzoek) het niet moeilijk om zichzelf in één van beide groepen in te delen. Zeker als het gaat om de manier waarop ze werken.

Oké, lang genoeg om de hete brij heen gedraaid. Hallo, mijn naam is Petra, mijn innerlijke schrijver is een vos en dat vind ik meestal geweldig, maar heel soms ook niet.

Het betekent namelijk dat ik wel weet waar ik wil zijn (de gouden stad), maar tegelijk geen idee heb hoe ik daar moet komen. Meestal accepteer ik die tegenstelling, omdat die het net leuk maakt. Ik hou van het strooien van zaadjes en kijken wat eruit opkomt. Ik vind het geweldig om te zien welke personages belangrijk worden, hoe die zich ontwikkelen, nieuwe gebieden te ontdekken. Maar soms wil ik tegen mezelf gillen: ‘Waaaaarom kunnen we niet gewoon op voorhand uitzoeken waar we heengaan en een duidelijk plan maken? Dan zaten we hier nu niet vast in het moeras! Jij daar, waarom zijn we hier? Hoe komen we er weer uit? We zijn al veel langer onderweg dan gepland! En iedereen heeft honger.’

Want de grap is, als mens in het dagelijkse leven ben ik best egel-achtig. Ik hou ervan om te weten waar ik aan toe ben en ik ben miss Efficiëntie (‘Als je daarheen gaat om X te doen, haal dan meteen even Y, want dat is er vlakbij! Tijd en energie bespaard!’). Dus soms word ik doodmoe van de vossenstreken van mijn schrijverszelf.

Vossenstreken

Maar dan zegt mijn schrijfleger: ‘Chill. We krijgen het wel voor elkaar. Wat als we…’ En dan laat ik ze maar, en iedereen doet waar hij het best in is, in een onnavolgbare chaos… en dan bereiken we ineens ons doel, dat onderweg misschien wel een dorp van zilver op de maan is geworden, maar alsnog adembenemend is en precies de plek die we moesten hebben. Elke keer weer.

Maar toch, bij het volgend schrijfproject denk ik weer heel even: ‘Zal ik? Dit idee is best duidelijk. Misschien kan ik het op voorhand uitstippelen?’ En ik probeer een egel te zijn en mijn leger zucht en klaagt en sleept zich voort en ziet niet hoe het eerste het beste onnozele brandnetelbosje te doorkruisen (het leger van een ware egel was er allang stekelig doorheen gerold, zonder een centje pijn). En dan gooien we het plan maar weer overboord, draaien ons om en bedenken hoe we in plaats daarvan een oneindig diepe kloof gaan overbruggen.

Moraal van het verhaal?

Hoewel een efficiënte, strategische aanpak als schrijver mij eigenlijk stiekem altijd synoniem leek met een egel-aanpak, blijkt dat helemaal niet waar. Doelen en middelen moeten met elkaar in balans zijn, dicteert gezond strategisch denken. Met andere woorden: heb je een vossenschrijfleger, dan moet je niet proberen om die egeldingen te laten doen.

Dus als je me wil excuseren: ik ga weer eens achter het witte puntje op die rode staart aanrennen. En ervan genieten!



Petra Doom (°1980) groeide op aan de Belgische kust en studeerde kunst- en cultuurwetenschappen. Ze las als kind al alles dat los en vast zat, maar werd pas echt boekengek toen ze fantasy ontdekte. Haar debuut 'Overstekers' draait rond Mirabel: zij bemiddelt tussen mensen en magische wezens. Inmiddels zijn alle drie de delen bij Hamley Books verschenen.

Zoeken in deze blog

Droom naar de toekomst van Rina Stam

  Droom naar de toekomst is het tot de verbeelding sprekende slotstuk van de spirituele Rode Draad Trilogie   Flora woont alleen in Spanje...