Karin Slaughter met ‘Valse Getuige’

 

Als Leigh Collier onverwachts gevraagd wordt de verdediging te gaan voeren in de rechtszaak van Andrew Tenant is zij erg verrast. Nog niet eerder behandelde zij een rechtszaak van zo’n groot formaat en met zo’n bekende en rijke verdachte.

Als de reden daarvoor haar duidelijk wordt, en ze ongewild 20 jaar terug geworpen wordt in tijd, is dat het begin van een wreed Kat en Muis spelletje.

 

‘Iedereen heeft wel een duister geheim’. Het is één van de vele uitspraken die ik Karin Slaughter eens heb zien maken in een Amerikaanse boekpresentatie op TV.

In dezelfde presentatie vertelde ze te zijn opgegroeid in een familie waarin mishandeling van met name haar oma met regelmaat voorkwam en waar niet over gesproken werd. Bovendien heeft zij een aan de drugs verslaafde zus en maakte zij de verwoestende uitwerking van drugsgebruik van dichtbij mee.

Dit is mede de reden waardoor het thema mishandeling en agressie tegen vrouwen vaak onderwerp is in haar boeken. Zij schuwt daarbij een uitgebreid en gedetailleerd verslag van de wreedheden niet, zo ook in dit laatste boek van haar.

Zij schreef al eerder een lange reeks over de personages van Will Trent en Sara Linton. Dit is één van haar standalones.

Toen ik het boek zag was ik verrast over de cover. Oké, ‘Valse Getuige’ en dan de valse wimpers die zouden een connectie met elkaar kunnen hebben. Meestal wordt een cover pas duidelijk, en dan vaak ook erg mooi, als je verder komt in het verhaal en de betekenis steeds duidelijker wordt.

Ik kan helaas niet zeggen dat de betekenis van de cover, nadat ik het boek dichtsloeg, mij echt duidelijk is geworden. Persoonlijk vind ik de cover en titel in de Engelse versie veel mooier en veel pakkender en dat is jammer voor de Nederlandse en Belgische markt en lezers.

 

Het boek begint met een gebeurtenis van jaren terug. De manier waarop Karin Slaughter dit beschrijft doet je gruwelen. Meteen zit je midden in het verhaal en wil je niet anders dan snel doorlezen.

Daarna schakelen we naar het heden en naar het leven van Leigh Collier, ze is advocate geworden na een lange en moeilijke studie en heeft een goed leven opgebouwd. Naarmate het verhaal vordert komt de 2^e zus, Callie, meer in beeld en met haar gaat het helaas een stuk minder goed. Langzaamaan krijg je als lezer meer kijk op de twee verschillende levens en het grote geheim dat zij met elkaar delen.

 

Ik moet eerlijk bekennen dat de nadruk ligt op langzaamaan, want na het heftige begin dat met sneltrein vaart bij mij binnen kwam, zakt voor mijn gevoel het verhaal wat in en heb ik soms moeite om mijn aandacht er bij te houden en zelfs om door te lezen.

Waarom is dat? Eigenlijk weet ik het niet, het verhaal is goed en de karakters zijn goed uitgewerkt maar op de één of andere manier weet het mij net niet te pakken. Jammer, want ik las vroeger veel van haar al ben ik na Triptiek afgehaakt. Verder speelt het hele verhaal zich letterlijk af in het heden met alle problematiek van corona. Karin geeft aan het einde van het boek een lange toelichting op de reden voor haar om dat in het boek te verwerken, maar voor sommige lezers zullen de vele mondkapjes die gedurende het verhaal op en af gezet worden niet echt iets toevoegen.

Karin Slaughter schrijft over het algemeen vrij dikke boeken. Deze telt 456 pagina’s maar als ik heel eerlijk ben had het van mij zeker 1/3 korter mogen zijn. Toch heeft het me over het algemeen wel vermaakt en ik denk dat zeker de erg trouwe Slaughter fans er blij mee zullen zijn.

 

Ik geef het 3,5 Kraaien.

Karin K

 

 

De wilde stilte van Raynor Winn

 

Na 'Het zoutpad' is er 'De wilde stilte' waarin Raynor Winn meesterlijk over haar emoties schrijft. Raynor Winn weet dat ze haar man Moth stilaan kwijtraakt aan een hersenziekte. In 'Het zoutpad' lazen we hoe wandelen hem hielp helen. 'De wilde stilte' gaat verder op de plaats waar 'Het zoutpad' stopte en het leert me meer de mens achter de strijd kennen.

 

Het koppel is nu even niet op stap en heeft vaste grond onder zijn voeten. Moth lijkt hier gelukkig mee en is zelfs aan een studie begonnen. Raynor haar ervaring is een ander verhaal. 'De wilde stilte' toont vooral de wanhoop en worsteling van Raynor. Zij kan immers niet aarden, slaat een tent op in de woonkamer en lijkt verloren. Aansluiting bij de anderen lijkt moeilijk en ze zondert zich af totdat ze beslist een reset te doen.

 

Onverwachte en hartverwarmende gebeurtenissen zorgen voor nieuwe hoop en uiteindelijk gaat het koppel toch samen met vrienden een tocht maken in IJsland.

 

De auteur schrijft opnieuw met gevoel en gebruikt beeldende zinnen die de natuur tot leven brengen. Raynor Winn heeft een ander verhaal nu maar betoverd me voor de tweede keer.

 

Het duurde een tijd om deze review op papier te zetten doordat ik het boek voor een tweede keer las en de scène rond de dood van Raynor haar moeder even moest laten bezinken. Die was zo herkenbaar, realistisch en raakte me tot in het bot.

 

Wat ik zo mooi vind is de bijzondere schrijfstijl en de emotie die dit verhaal teweeg brengt. Het lijkt erop dat in dit boek de focus verschuift van een krachtige naar een kwetsbare Raynor. Haar innerlijke strijd wordt beschreven en pas als ze besluit haar schrijfproces te delen komt er een lichtpuntje.

 

'De wilde stilte' gaat nog meer over loslaten, aanvaarden en aansluiting zoeken. Door flashbacks wordt duidelijk hoe Raynor haar jeugd verliep en hoe haar karakter gevormd werd. Het proces van de wonderlijke relatie tussen het koppel wordt ook duidelijker.

 

Deze tweede autobiografische roman is puur, rauw en vraagt naar meer. Het toont mensen met hun ups en downs.' De wilde stilte' laat zien hoe je opvoeding en/of zorgen je leven beïnvloeden maar het toont ook hoe belangrijk een flintertje hoop is.

 

Ik ga dus graag nog verder op reis met deze bijzondere auteur. Deze verhalen zijn trage maar vol detail en authentiek.

 

5 Inktpotjes

Fany

Een Noorse winternacht van Karen Swan

 

Een fijne spannende en winterse roman met wijze boodschappen.

 

Karen Swan heeft met 'Een Noorse winternacht' een intrigerende dual time-line story geschreven.

 

Het meisje Signy leeft in 1936 en wil respect verdienen en binnen haar familie laten zien dat zij net als de oudere leden van het gezin meetelt. Ze is niet te jong en ook als vrouw is ze goed in staat om haar verantwoordelijkheid te nemen en voor hun bezittingen te zorgen. Vanaf de eerste letter die Signy vertelt voel je dat er iets ergs staat te gebeuren.

 

Wanneer we verspringen naar het moderne leven ontmoeten we de Wanderlusters. Het koppel Zac en Bo reist voor hun volgers de hele wereld rond en alles staat in het teken van meer, beter én nog mooier. Foto's tonen hun ervaringen en om deze op de best mogelijke manier vast te leggen is Lenny hun fotograaf altijd van de partij.

 

Wanneer ze na het warme Samoa aan hun wintertrip beginnen komen ze terecht in het vroegere verblijf van Signy. Anders, de stugge eilander organiseert normaal bijzondere uitstappen tijdens het hoogseizoen. Doordat zijn grootmoeder Signy op eigen houtje contact had met de Wanderlusters wordt hij nu hun knorrige gids buiten deze periode.

 

Als influencers leven Bo en Zac voor hun Instagram maar wanneer niets uit hun privéleven nog geheim mag blijven en er rare dingen gebeuren slaat bij Bo de twijfel toe. In de Noorse fjorden wordt het Bo stilaan duidelijk door haar gesprekken en ervaringen met Signy en Anders dat het leven meer te bieden heeft. Bo twijfelt aan alles en weet niet meer of dit avontuur nog haar droom is.

 

Karen Swan heeft in deze hartverwarmende roman met thrillerallures ook enkele boodschappen verpakt. Zonder te spoileren kan ik zeggen dat door de ogen van de goed beschreven personages de essentie van echt leven en een bladzijde omslaan gevat wordt. Ze toont daarnaast ook de mogelijke impact en tol van influencers om de grid er zo fantastisch mogelijk te laten uitzien. Ook het gevaarlijke leven van hen als blogger wordt getoond. De auteur neemt je mee in hun wervelende bestaan vol adrenaline, glitter maar ook negatieve reacties en bedreigingen.

De auteur geeft ook mee hoe less more kan zijn en hoe belangrijk vertrouwen is.

 

Samen met Signy en Bo word ik ondergedompeld in het prachtige Noorse landschap en hun fascinerende avonturen.

Een Noorse winternacht is meeslepend, psychologisch onderbouwd en het vraagt naar meer. Naast een atypisch kerstverhaal is dit een boek met humor, drama, spanning en een tikkeltje romantiek.

 

4 Inktpotjes

Fany

 

 

Bonnie St. Claire met ‘Kwam een vrouw bij de slijterij.’

 

Bonnie is geregeld neergesabeld door de pers vanwege haar drankgebruik, dat is een vaststaand feit, en daardoor is er een steeds negatiever beeld over haar ontstaan. Hoog tijd dus, vond Bonnie waarschijnlijk, om haar eigen verhaal met ons te delen en dit alles te vertellen in haar eigen woorden.

‘Graag neem ik jullie mee in mijn leven vol ups en downs, een leven vol voor- en tegenspoed, maar vooral een leven vol respect voor anderen.’

Bonnie werd in 1949 geboren als schipperskind van ouders die op de binnenvaart voeren in een gezin van totaal 5 kinderen. Al vroeg ging zij naar het Amsterdamse internaat voor schipperskinderen en Amsterdam is voor Bonnie dan ook echt haar stad. Toen haar ouders de binnenvaart vaarwel zeiden verhuisden ze naar een Amsterdamse wijk vlakbij het Westerpark en de Jordaan. Ze had al vroeg interesse in de muziek, speelde op jonge leeftijd gitaar en op haar 16^e maakte zij al deel uit van een meidentrio die zich The Topsy’s noemden. Als op een avond Peter Koelewijn naar een optreden komt kijken vraagt hij Bonnie The Topsy’s te verlaten en met hem, muzikaal, verder te gaan. Hij verzon haar artiesten naam en Bonnie werd vanaf dat moment Bonnie St. Claire. Het 1^e plaatje werd gemaakt.

Bonnie geeft ons vanaf hier in haar boek een steeds verdergaand inkijkje in haar turbulente leven. Diverse samenwerkingsverbanden komen langs, zoals die met bijvoorbeeld Jose Hoebee van Luv, diverse liefdes komen ter sprake, haar miskraam, dierbare vrienden, het verlies van dierbare vrienden, het verlies van haar vader en uiteraard ook haar vlucht in de alcohol. Het is een hectisch leven waar het prestatieniveau voor de nog jonge Bonnie hoog ligt.

Wat mij persoonlijk opvalt, al meteen in het begin van haar autobiografie, is het feit dat Bonnie steeds aan anderen vraagt wat zij moet doen, en dat advies volgt ze ook meteen op. Op mij komt het over dat veel van haar keuzes niet gebaseerd zijn op eigen overtuiging. Ze lijkt mij erg naïef, goed van vertrouwen en makkelijk beïnvloedbaar, toen en waarschijnlijk nog steeds. Wat mij verder opvalt, door het hele boek heen, is dat Bonnie altijd door anderen moet worden opgevangen. Door anderen moet worden getroost. Door anderen moet worden begeleid. En ja, ik zei het al eerder, door anderen moet worden gezegd wat te doen en welke keuzes te maken. Door anderen … door anderen … Bonnie kan volgens mij slecht tegen alleen zijn. Ze wil onder de mensen, ze wil gezelligheid. En wat als dat er een keer niet is? Dat maakt kwetsbaar, lijkt mij.

Misschien is het ook wel verklaarbaar. Daar waar andere kinderen opgroeien tussen hun broertjes en/of zusjes en in het bijzijn van hun ouders, of tenminste 1 ouder, werd Bonnie al op jonge leeftijd naar een internaat voor schipperskinderen gestuurd. En ondanks dat ze schreef dat ze het daar erg naar haar zin had, zal ze ook best het gemis van een liefdevolle vader en/of moeder die haar dagelijks aandacht kon geven, gevoeld hebben.

Bonnie’s autobiografie leest als de babbelende vrouw die naast je zit bij de kapper, of misschien wel als die vreemde die naast je in de wachtruimte zit te wachten. Ze leest misschien een damesblad maar voelt tegelijk ook die onstilbare behoefte om aan iemand haar hele levensverhaal te kunnen vertellen. Ze kijkt opzij, op zoek naar een luisterend oor, en dan ziet ze jou. Ze begint, en houdt niet meer op.

Ik geef toe dat mij dat sporadisch overkomt. Ik luister, in dat geval, en in het begin ook echt aandachtig. Ik hum af en toe, zodat zij ook weet dat ik luister, of geef een kort antwoord. Na enige tijd geef ik op subtiele manier aan het gesprek nu toch een keer te willen beëindigen, maar wat als die subtiele hint niet wordt opgemerkt? Wat als het gesprek maar doorgaat en doorgaat?

Ik laat het geratel een klein kwartiertje doorgaan, pak mijn e-reader en ga demonstratief zitten lezen. Ik vrees dat ik niet de soort vrouw ben die voor zulk langdradig en vaak wat oppervlakkig gebabbel open sta.

Terug naar de autobiografie. Ik open dus mijn e-reader met het boek van Bonnie en het hierboven omschreven geratel vliegt zo van de pagina's van mijn e-reader mijn netvlies op.

Een spraakwaterval aan woorden en zinnen, in een wat simpele bewoording dat mij af en toe de indruk geeft een letterlijk uitgetypt verslag te lezen. Nu is een autobiografie in wezen altijd een soort verslag, maar dit lijkt nog het meest op de dagboekfragmenten van een jong meisje.

Bovendien is de onstuitbare brij van woorden niet mooi verdeeld in alinea’s of met af en toe een witte regel er tussendoor, maar het zijn grote compacte brokken tekst. Er zijn wel hoofdstukken, 23 stuks, die met uitsluitend hoofdletters een korte inhoud geven van wat de lezer zoal kan verwachten met daarbij het jaartal waarin je je bevindt. Die kopteksten zijn op zijn minst smeuïg te noemen en hebben veel gelijkenis met de smeuïge koppen die je op de voorkant van sommige damesbladen tegenkomt en die Bonnie zelf juist zo verfoeid.

Een voorbeeld van 2 verschillende hoofdstukken:

‘IK VOND HET HARTVERSCHEUREND!’

‘IK BARSTE IN HUILEN UIT … IK WIL NOOIT MEER OPTREDEN!’

Wat jammer toch dat Bonnie per se haar leven aan ons wil vertellen in haar eigen woorden, en niet haar uiterst gedetailleerde verslag heeft toevertrouwd aan een integere en bekwame biografie schrijver die het geheel had kunnen verpakken in een mooi taalgebruik met prettig lopende zinnen. Ik begrijp de overweging van Bonnie wel, met haar niet altijd goede relatie met de pers en de media, dat zij dit wilde doen in haar eigen woorden en misschien had dat ook gekund, maar waarom moesten het er zoveel zijn?

Nu zullen er vast vrouwen zijn die wel kunnen genieten van dit boek en gelukkig maar. Zeker haar fans zullen het kunnen waarderen. Het was gewoon niet het juiste boek voor mij.

Ik bewonder Bonnie wel om haar doorzettingsvermogen om te stoppen met haar alcoholgebruik, dat is iets dat zij geheel op eigen kracht heeft moeten doen, en ik respecteer haar om wie zij is.

 

Ik geef het 2,5 Inktpotjes.

Karin K.

Doodstil van Paul Weelen

 

Aanleiding voor het lezen van dit boek was een discussie die plaats vond over schrijvers en/of uitgeverijen die met grote regelmaat bij diverse Facebookgroepen berichten plaatsen, maar er behoudens promotie van eigen werk/uitgeverij verder niet echt actief zijn en wat dit oproept bij de overige leden. Opvallende conclusie was dat dit bij de meeste personen flinke irritatie opwekt, waardoor het juist averechts werkt en het niet uitnodigt om het boek te gaan lezen.
Vanuit commercieel oogpunt begrijp ik heel goed dat reclame noodzakelijk is en als auteur ben je fier op je boek en hoop je een zo groot mogelijk publiek te bereiken. Ik vind het dan triest om te lezen dat wat je beoogt te bereiken, uiteindelijk niet lukt en zelfs contra werkt en vraag me dan af of je zoiets kenbaar zou moeten maken en of dat dan ook gewaardeerd zal worden. Ik denk, marketingtechnisch, dat je wanneer je ook actief reageert en/of meedoet op andere berichten in de Facebookgroep dat dit een positievere blik geeft op jou als persoon.
Waar ik uiteindelijk grote moeite mee heb is dat vervolgens alle boeken worden afgekraakt, terwijl er niemand ooit een boek van deze auteur heeft gelezen. Dat vind ik niet terecht, ik vind dat je pas een oordeel mag vellen als je een boek daadwerkelijk hebt gelezen. Het deed wat met mij en nou ja, eigenlijk gunde ik de auteur een eerlijk podium, dus nam ik contact op met de beheerders van Boekinkt met de vraag of ik het boek als recensieboek mocht lezen. Ik kreeg een volmondig ja en een week later lag ‘Doodstil’ van Paul Weelen bij mij op de deurmat.

De cover
De cover is eenvoudig met in de letters van de titel delen van een schilderij, goed passend bij verhaal. Ondanks zijn eenvoud trekt deze cover zeker de aandacht.

Het verhaal
Het verhaal speelt zich af in Zuid-Limburg aan het begin van de Coronapandemie. We volgen de verhaallijnen van Harrie, een gescheiden vader werkzaam bij de EOD. Van Mathias, een drugverslaafde die in opdracht van zijn drugsdealer/maffiabaas Frans inbraken pleegt en daarbij een bijzondere opdracht krijgt. Van Mariët, die werkzaam is in een winkel en daarnaast bewindvoerster van haar tante Leen een oud-stewardess die nooit kinderen kreeg, veel gereisd heeft en grote liefhebber van kunst is. Van de katholiek opgevoede Hanneke werkzaam als klerk bij het gerecht, getrouwd met kunstenares Frida en tot slot de uitgerangeerde aan kanker lijdende thrillerschrijver die lang naamloos blijft en zich voorbereid op een grandioos geënsceneerde apotheose.

Opvallend is de keuze om 10 hoofdstukken lang ieder persoon zijn of haar eigen hoofdstuk te geven, waardoor je dus 5 keer hoofdstuk 1, 5 keer hoofdstuk 2 leest. Ik moest even wennen aan de schrijfstijl, maar de korte hoofdstukken lezen vlot weg en je leert gaandeweg door de hoofdstukken de personages steeds beter kennen.
Rode draad door het verhaal zijn de kunstwerken van de Limburgse schilder Charles Eyck, die nieuwsgierig als ik ben ook echt bestaat. Altijd leuk om tijdens het lezen van een boek nieuwe dingen te leren.

Daarnaast toont het verhaal een realistische kijk op de impact die een pandemie en de daarbij behorende restricties met zich meebrengt. Angst, somberheid, vereenzaming, verdriet, ziekte, hysterie, ontkenning, het zijn allemaal thema’s die de revue passeren. Bijzonder knap vind ik het dat uiteindelijk alle personages met elkaar verbonden zijn wat maakt dat de ogenschijnlijk losse verhaallijnen toch een geheel worden. Het afrondende laatste hoofdstuk ontroert me en de laatste zinnen zijn prachtig. Het zet aan tot denken.

Eindoordeel
Hoewel ik doorgaans liever boeken met wat meer spanning lees heb ik dit boek met plezier gelezen en heeft het mij zeker verrast.
Ik geef het boek ‘Doodstil’ van Paul Weelen 3 Inktpotjes.

Hilona

 

Vogeleiland van Marion Pauw

 

Gebroken in de knop

‘Vogeleiland’ is de allernieuwste thriller van Gouden Strop-winnares (Daglicht - 2009) Marion Pauw.

‘Vogeleiland’ start met nieuw leven.  Marianne bevalt van een meisje en de zeearenden lijken een periode vol geluk aan te kondigen. Toch verliest het ‘magische sprookjesland’ alle magie. 

Eerder sloeg het recalcitrante tienermeisje Marianne de deur van haar thuis achter zich dicht met achterlating van een niet mis te verstane boodschap: ze haat haar familie.  Op Vogeleiland, weg van de bewoonde wereld en aan de zijde van de oudere Berend lonkte de vrijheid.  Maar, het o zo grote verlangen naar vrijheid resulteert in een realiteit die mijlenver verwijderd blijkt van haar droombeeld. In Kampen blijven vader, moeder en zus Nicole de zoektocht naar de verdwenen Marianne onverminderd verderzetten.

‘Vogeleiland’ speelt zoals de naam laat vermoeden op een eiland bevolkt door allerlei soorten vogels.  Het is een idyllische plek waar Berend en Marianne in harmonie met de natuur hun eigen paradijsje startten.  Maar dan is Marianne zwanger.  Terugkeren naar de ‘buitenwereld’ betekent gevangenisstraf voor Berend.  En dus wordt Marianne zijn gevangene.

Berend, Nicole en later Pup geven hun perspectief op de gebeurtenissen.  Aanvankelijk speelt Marianne de eerste viool en zuigt ze alle aandacht naar zich toe.  Het brave zusje Nicole die iedereen wil ‘pleasen’ is een vat vol angsten en onzekerheden en wordt nauwelijks opgemerkt.  Berend is de toevallige behulpzame passant die een ingrijpende rol zal spelen en de levens van Marianne, Nicole, Pup en diegenen die van dichtbij betrokken zijn bij de verdwijningszaak richting zal geven.

Het boek leest als een bevreemdend, bizar, weerzinwekkend en intriest verhaal.  De primitieve hut, niet meer dan een uitgegraven hol in de grond en het eiland dat geïsoleerd in het Ketelmeer ligt en waar nooit iemand voet aan wal zet, creëren een desolate sfeer die enkel wordt verstoord door vogelgeluiden.  De personages leven er op het ritme van de natuur.  Wie niet opgewassen is tegen de omstandigheden delft het onderspit.  Vitaliteit versus apathie; survival of the fittest in woord, geur en beeld. 

‘Vogeleiland’ belicht wat een vermissing doet met de mensen die het van dichtbij meemaken. Moeder, vader, zus van de vermiste zijn heel herkenbaar en realistisch uitgewerkt in hun manier van dealen met het verlies. 

Terwijl in de buitenwereld heel wat actie wordt ondernomen om Marianne te vinden, wordt er op het eiland alles aan gedaan om haar zo veel als mogelijk uit te wissen.  De vermiste verdwijnt nog een keer.  Het verlies aan Marianne wordt heel goed in beeld gebracht al is het afgrijselijk om te lezen.  Het leven op het eiland zowel als het leven in de buitenwereld hebben één gemene deler: een alles overheersend gevoel van eenzaamheid.   

Beelden, geuren en geluiden vullen elkaar aan.  De hoofdstukken zijn kort; de perspectiefwissels verlopen heel vlot.  Over de opbouw van het plot is goed nagedacht.  Nicole vertelt nu vanuit haar Finca la Soledad in Spanje.  Door middel van flashbacks belicht ze haar leven met Marianne, hoe de gezinsleden omgingen met de vermissing van de oudste dochter jaren geleden en hoe ze de Nicole is geworden die ze nu is.  De verhaallijn met Marianne en Berend verloopt chronologisch, maar in het verleden.  Later in het plot, komen door een sprong in de tijd de twee verhaallijnen samen.

‘Vogeleiland’ is geen spannende actiethriller.  Wel groeit gestaag het gevoel van beklemming en de weerzin voor het personage dat verantwoordelijk is voor alle gruwel. Het is Marion Pauw gelukt om door te dringen in de psyche van haar personages: het zijn hun gedachten – of we het er nu mee eens zijn of niet – en daaruit voortvloeiend, hun acties.  Hoewel ik me vragen stel bij de teloorgang van Marianne (hoeveel en hoe lang kan een mens verdragen?), Pups acties en reacties in de buitenwereld en haar ongelofelijke reis – wereldvreemd als ze is raakt ze zomaar van Nederland naar Spanje! - me verbazen, geloof ik best dat het zomaar echt kan gebeuren dat iemand voor altijd verdwijnt.

‘Vogeleiland’ is eerder dan een thriller een roman waarin met aandacht voor de psychologie van de personages een verdwijningszaak wordt in beeld gebracht in een sfeer die steeds beklemmender en grimmiger wordt. Marion Pauw laat haar personages helemaal zichzelf zijn en geeft hen het verhaal in handen.  Het resultaat is een ontluisterend, triest, bizar en bij wijlen weerzinwekkend maar pakkend boek. Een verfilming waardig!

Anita

4 inktpotjes

 

Kanker voor beginners van Jeroen van Merwijk

 

 

Kanker voor beginners is een dappere en eerlijke weergave van hoe deze artiest zich voelde nu het onvermijdelijke dichterbij kwam.

 

Wat jammer dat ik Jeroen van Merwijk niet kende voor dit indrukwekkende boek. Als Vlaamse was ik helemaal niet op de hoogte van deze man zijn carrière als cabaretier, beeldend kunstenaar en schrijver. Kanker voor beginners was voor mij dus de kennismaking met deze flamboyante persoonlijkheid.

 

Als Jeroen pijn heeft bij het liggen op zijn zij en een hard plekje voelt onder zijn borstbeen beseft hij instinctief dat het dit keer echt fout is. Wanneer hij tegen zijn normale doen in de dokter bezoekt komt hij vrijwel onmiddellijk terecht in de kankerwereld. Onder de uitstekende hoede van dokters en verpleging voelt hij zich dankbaar in het Antoni Van Leeuwenhoek ziekenhuis. Na wat getob start hij toch met chemo. Zo kan hij immers hopelijk nog wat langer bij zijn geliefden blijven.

 

Nadat hij zijn vier unieke fases van verbazing, indaling, besef en omarming doorlopen heeft is hij klaar om de buitenwereld te vertellen dat hij terminaal is. Hij beschrijft in korte stukjes de technische zaken maar hij laat ook zien welke gevoelens zijn naderende dood oproepen bij hem en zijn vrouw.

 

Zelf zegt hij: "Hé hé, nu ben ik van al het gezeik vanaf" als blijkt dat hij ongeneeslijk ziek is door uitgezaaide darmkanker naar de lever. Dit betekent immers rust en hij heeft er vrede mee. Het lijkt voor hem vooral een opluchting en boosheid is hem vreemd. Toch heeft hij het erg moeilijk om Jeannette en zijn vrienden achter te laten.

 

Over zijn faam als artiest en de stijgende belangstelling voor hem is hij lekker sarcastisch en ook erg verwonderd. Wel is hij geroerd omdat hij nu toch in the picture staat. Op zijn typerende wijze geeft hij mee dat hij 'enkel' maar kanker moest krijgen om zijn langverwachte erkenning te mogen meemaken. Deze rare vriend kanker heeft hem ook milder gemaakt.

 

Kanker voor beginners is een eerlijk relaas van wat je overkomt na deze verpletterende diagnose en het raakt. Hoewel het hoofdthema naast kanker afscheid is gaat het zeker ook over dankbaarheid en liefde. Jeroen van Merwijk brengt zijn monoloog precies alsof hij op de planken staat en hij bespeelt virtuoos al mijn emoties.

 

Wat mij bijzonder trof en wat voor mij herkenbaar was is, dat hij koos voor kwaliteit en niet kwantiteit van het leven. Hij droomde van nog een nieuw theaterstuk en een tweede boek Kanker voor gevorderden.

Uiteindelijk heeft dit niet mogen zijn en is hij op 3 maart 2021 overleden in zijn geliefde Frankrijk. Hij had er immers voor gekozen om hier samen met zijn vrouw zijn laatste dagen door te brengen. Hopelijk heeft hij nog veel kunnen schilderen en samen met Jeannette nog mooie momenten kunnen beleven.

 

Ik kende hem niet en ook ik werd meegezogen in de passie en levenskunst met een vleug sarcasme die hij hier toonde. Hoe raar het ook mag klinken kanker heeft deze artiest veel gebracht en dit boekje zal niet alleen informeren maar vooral inspireren. Hij zal gemist worden.

 

5 Inktpotjes

Fany

 

 

 

 

Win het nieuwe boek van linda Jansma

 Als je wakker wordt, begint je nachtmerrie Op de IC-afdeling waar verpleegkundige Maud werkt, ligt een man in coma. Niemand weet wie hij is. De rechercheur die belast is met het onderzoek, regelt een item over de onbekende man in Opsporing Verzocht, waarna een getuige zich meldt. Maar voor deze vrouw gehoord kan worden, overlijdt ze. Als er dan ook nog eens onverklaarbare dingen op de afdeling gebeuren, begint Maud te vermoeden dat iemand haar patiënt dood wil. Maar wie? En waarom?

Wil je de epub winnen, dan mag je het antwoord op onze vraag gaan opzoeken:

Hoe heette het debuut van Linda Jansma? Stuur jouw antwoord naar Boekinkt@ziggo.nl ovv Linda Jansma

Slaap maar zacht van Linda Jansma

 

Sinds een paar weken ligt op de IC waar Maud werkt een man in coma waarvan geen identiteit van bekend is. Maud geeft hem de naam Tom en haar collega’s nemen dit over. De politie is ingeschakeld om uit te zoeken wie de onbekende man is die blijkbaar door niemand wordt gemist. Via een oproep op tv bij Opsporing verzocht doet men een laatste poging om te achterhalen wie de onbekende man is. Dit levert onverwachts een reactie op van een oude dame maar voordat de recherche haar kan verhoren overlijdt de vrouw. 

 

Linda Jansma heeft in ‘Slaap maar zacht’ voor een aantal personages een verhaallijn bedacht. Want door die verschillende verhaallijnen zitten er veel personages in het verhaal. En een aantal van die personages hebben het druk aangezien ze in elke verhaallijn aanbod komen, soms als hoofdpersonage en soms als bijpersonage. In het begin is het dan ook even schakelen waardoor ik meer tijd nodig heb om lekker in het verhaal te komen.

 

De vier personages met eigen verhaallijn zijn:
Maud is een ervaren IC verpleegkundige met veel ervaring, is een gescheiden vrouw met twee pubers Finn en Tara een rustig leventje tot het moment dat er bij Maud op het werk onverklaarbare dingen gebeuren. 
Finn, zoon van Maud, komt door een stomme actie in de problemen en wil zijn moeder daar niet mee lastig vallen. Hij denkt dat hij mans genoeg is om het zelf oplossen.
Richard is de rechercheur waarmee het ziekenhuis contact heeft over de onbekende man. Het valt op dat Richard over de zaak ‘Tom’ alleen contact zoekt met Maud. Zou hij haar leuk vinden of speelt er iets anders?
Caristiena is een Nederlands-Italiaanse vrouw die als invalkracht op de afdeling van Maud komt werken. Ze wint al snel het vertrouwen van Maud. Wanneer haar broer Mattia ineens op de afdeling staat wil Caristiena onderzoeken waarom hij naar Nederland is gekomen.

Linda Jansma weet de verschillende verhaallijnen op een slimme wijze in elkaar te laten lopen en door het onverwachte en toch ook gruwelijk einde hoor ik niet meer wat er om mij heen gebeurd maar ben ik zelf aanwezig in de ziekenhuiskamer waar het allemaal plaatsvindt. Ik schrik dan ook wanneer de kat bij mij op schoot springt en mij weer terug brengt in de waan van de dag. ‘Slaap maar zacht’ krijgt van mij 4 Inktpotjes.

 

Jacqueline

 

Boekpresentatie We want more! Voor Queen en Vaderland lll

 

Edger Hamer schreef ‘We Want More! Voor Queen en Vaderland III’, het is zijn 3^e boek over Queen.

 

Het is medio mei 2020 als Edger Hamer mij via Messenger een bericht stuurt met een ongebruikelijke vraag. ‘Wij kennen elkaar niet maar hebben denk ik wel een gemeenschappelijke liefde: Queen’.

 

We kenden elkaar inderdaad niet, en een eerder vriendschapsverzoek op Facebook had ik resoluut verwijderd, want echt benaderbaar door vreemden ben ik niet. Wanneer ik zijn bericht pas 3 weken later lees, met daarin de bedoeling toegelicht, voel ik mij direct schuldig en stuur ik hem een bericht terug. ‘Ik ben vermoedelijk de persoon die je hebt gezien op de foto met Queen, maar ik betwijfel of het verhaal van mijn vriendin en mij wel boeiend genoeg is. Ik heb wél een fotoboek vol leuke foto’s.’ Het bleek dat het óók ging om langdurige vriendschappen van fans, en die was er wel al sinds 1975. Samen met mijn hartsvriendin Ingrid doken we ruim 40 jaar terug in de tijd en onze geheugens. Edger en ik spraken af voor een interview en inmiddels hadden Ingrid en ik al wat grappige anekdotes uit die tijd op papier staan als basis voor het gesprek. Toen Edger langs kwam nam hij voor ons beiden zijn 2^e boek mee ‘Fans Will Be Friends. Voor Queen en Vaderland II.’

 

Één van de anekdotes die er gelukkig niet in staat (bewust ook niet verteld) is wel die van die keer dat ik als 14 jarige weer eens zwijmelend boven mijn plakboek hing en de nieuwste outfit van Freddie bewonderde. De zwarte leotard met smalle schouderbanden waarvan er 1 uitdagend naar beneden was gegleden. Op dat moment valt mijn dropje uit mijn mond.  Ontsteld pluk ik het natte zwarte geval van de foto en begin verwoed met een tissue over de vlek te wrijven. De schade wordt alleen maar erger en wanneer het papier begint te rullen staak ik mijn verdere poging. De volgende dag gaat Ingrid na schooltijd met mij mee naar huis en pakt mijn plakboek, iets dat we vaak bij elkaar deden. Tot ze aankomt bij mijn laatste aanwinst, de bewuste foto van Mr. Mercury, waarbij nu in het midden van zijn ontblote en behaarde torso een grote bruine vlek prijkt. ‘Wat is dát???’, roept ze met afschuw op haar gezicht, en ik realiseer mij dat ik haar het hele gênante voorval zal moeten opbiechten.

Het grappige van het hele verhaal is wel dat ik, na het gesprek met Edger, heerlijk zit te bladeren in zijn 2^e Queen boek en op pagina 170 op de cover van de Hitkrant week 37 van 15 september 1977 stuit. En weer is daar Freddie Mercury in zwarte leotard met ontbloot bovenlijf maar nu gelukkig zonder gore vlek. Haha, Ingrid en ik hebben nog steeds de grootste lol samen en soms zegt ze mij: ‘Weet je nog van dat dropje?’ Ja, hoe zou ik dat kunnen vergeten. Even later zegt ze dan: ‘Jij was wel erg toen!’ ‘Nee, jij was lekker’, zeg ik haar. ‘Ik volgde jou’, is haar antwoordt. ‘Jaja, je volgde mij misschien maar wel op de voet en met ongekende geestdrift’, waarna we weer even dubbel liggen van de lol alsof we nog steeds die pubers van toen zijn.

 

Maar welke verhalen van ons staan er dan wel in het boek van Edger Hamer?

Hoe wij naar 3 concerten van Queen gingen en wat voor indruk dat bij ons achter liet.

Dat mijn vriendin en ik in 1980 midden in de nacht alle Queen leden na het concert ontmoeten en wij om handtekeningen vroegen en heel veel exclusieve foto’s maakten.

Hoe wij, mét de vermeende adressen van 3 bandleden op zak, naar London vertrokken om een ware speurtocht te maken naar de voetsporen van Queen.

En die keer dat wij bij 1 bandlid op 2^e Kerstavond aanbelden omdat we wisten dat ze met Kerst altijd thuis waren. Stonden wij voor de juiste deur? Werd er open gedaan en door wie?

 

Zondag 5 september, 1 ½ jaar na het interview en op de dag dat Freddie Mercury 75 jaar zou zijn geworden, was de boekpresentatie van Edger Hamer en zijn 3^e Queen boek ‘We want more! Voor Queen en Vaderland III.’ Een prachtig 640 pagina’s tellend boek vol met mooie verhalen van bekende en onbekende Nederlanders over Queen, verhalen van fans, van verzamelaars, draaiboekpagina’s mbt de Nederlandse concerten, ja te veel om op te noemen, en totaal gericht op de band die Queen had en nog steeds heeft met ons kleine landje en de Nederlandse fans. Iedereen die had mee gewerkt kreeg een persoonlijke uitnodiging van Edger om bij de presentatie aanwezig te zijn. Het was er heel gezellig en heel geslaagd.

 

Als ik, als 1 van de geïnterviewden, na afloop een speciaal gesigneerd exemplaar van Edger ontvang sla ik beide armen beschermend om het boek en druk het tegen de borst. Toch kan ik mij even later niet meer bedwingen en zoek een kraakhelder schoon stukje bartafel uit. Voorzichtig blader ik door het boek. Ik weet nu wat er in een onbewaakt ogenblik mis kan gaan en ben als de dood dat er een glas rode wijn overheen gaat. Het is gelukkig schoon en veilig thuis gekomen.

 

Nieuwsgierig geworden? Het boek van Edger Hamer is uitgebracht in een heel kleine oplage en is uitsluitend via internet te koop. Het is gemakkelijk te vinden gewoon even googlen.

 

 

Verloren in de Jungle, is geschreven door Marja West en Jürgen Snoeren

 

Het is hun relaas van het onderzoek naar de verdwijning van de 2 Nederlandse meisjes, Kris Kremers en Lisanne Froon, in de jungle van Panama in 2014. Het was vele maanden dagelijks in het nieuws op de Nederlandse TV.

Wanneer Kris en Lisanne in 2014 aankomen in Panama start hun vakantie zoals die voor veel jongeren begint, ze feesten, verkennen de omgeving en sluiten vriendschappen. Na enige tijd vertrekken ze naar het plaatsje Boquete waar ze Spaanse les zullen gaan volgen en vrijwilligerswerk zullen verrichten. Ze verblijven daar bij een Panamees gezin waar wel vaker backpackers en vrijwilligers verblijven. Boquete is een rustig plaatsje waar een nachtleven ontbreekt en dat aan de rand ligt van een grotendeels onbegaanbare jungle. Het is het leefgebied van de inheemse Ngöbe-Buglé indianen en het heeft een relatief koel klimaat. In de omgeving kun je veel ondernemen, er zijn hikes, je kunt er kajakken of raften, de Hidden Waterfalls bezoeken of gewoon een beetje winkelen en lekker uit eten gaan.

Als het vrijwilligerswerk nog niet van start gaat besluiten de meiden een uitstapje te maken. Ze hebben dan al enige informatie over de omgeving en, hoogst waarschijnlijk, besluiten ze een wandeling te maken over het relatief veilige Pianista pad naar het uitkijkpunt De Mirador. Ze vertrekken met goed weer, een goed humeur en, in de verwachting nog voor het donker terug te zijn, verzuimen ze iemand op de hoogte te brengen van hun tocht.

Wanneer ze de volgende middag niet verschijnen op een al eerder gemaakte afspraak wordt er gevreesd dat er iets mis is en na enige tijd wordt er aangifte van vermissing gedaan. Na 48 uur, een standaardtijd die bij een vermeende vermissing wordt aangehouden, start er een grootscheepse zoekactie.

Alle mogelijke getuigen worden gehoord die ook direct al tegenstrijdigheden opleveren in locaties en tijdslijnen. Kortom er is weinig houvast maar alle informatie die er is wordt nauwgezet uitgeplozen en onderzocht. Maar de meisjes blijven onvindbaar.

Dan wordt Lisanne haar rugzak gevonden op een afstand van zo’n 14 uur lopen voorbij De Mirador met daarin haar camera en de telefoon van beide meisjes. Gegevens worden onderzocht en het zoekgebied verder uitgebreid. Het zal dan nog weken duren voordat de 1^e menselijke resten worden gevonden en waarbij uit DNA onderzoek blijkt dat het gaat om de vermiste Kris en Lisanne.

 

Wilde complottheorieën doen de ronde. Zo zouden de meisjes slachtoffer zijn geworden van human trafficking, illegale orgaanhandel, een seriemoordenaar, een of meerdere verkrachters. Kortom journalisten storten zich op elk flintertje informatie of bewijs en brengen alles al naar buiten voordat het terdege is onderzocht waardoor nog meer tegenstrijdige berichten de ronde doen. Een harde kern aan amateur detectives op internet uiten een veelheid aan meningen, interpretaties en onwaarheden op het fora die ook elk een eigen leven gaan leiden. Getuigen worden beïnvloed en daarnaast krijgen getuigen en lokale bevolking tevens te maken met een reeks verdachtmakingen. Ze voelen zich, terecht, hierdoor beschadigd.

Marja West en Jürgen Snoeren deden terdege onderzoek naar elk stukje informatie, onderzochten honderden krantenartikelen, bekeken alle interviews, elke TV uitzending, volgden alle discussies op het fora van internet detectives, onderzochten de onderzoeken van de Panamese politie en het OM, de onderzoeken van de Nederlandse zoekploeg met hun 19 speurhonden, die van het team van de Nederlandse Patholoog Anatoom Frank de Goot die in Panama terplekke meezocht en verwerkten het hele relaas in dit boek.

‘Met dit boek willen we de lezer meenemen op onze journalistieke zoektocht naar de waarheid.’

Feit blijft dat het weer kort na de verdwijning drastisch omsloeg en het onderzoek verder werd gedaan onder de meest erbarmelijke weersomstandigheden. Dat er geen slachtoffers, menselijk dan wel onder de vele speurhonden, vielen is werkelijk een wonder en dat het voor sommige heel anders had kunnen aflopen wordt na het lezen van dit relaas wel heel erg duidelijk. Wat ook duidelijk wordt is dat de berichtgeving in 2014, en ook daarna, lang niet altijd objectief was. Veel informatie werd al naar buiten gebracht alvorens dit terdege was onderzocht, waardoor de wildste theorieën nog meer gevoed werden.

Veel gemaakte opmerkingen bij recensies elders zijn dat dit boek te veel herhalingen zou bevatten. Iets wat ik niet onderken want het zeer uitgebreide onderzoek dat Marja en Jürgen hebben gedaan wordt steeds bekeken vanuit een verschillend perspectief. Vanuit die van de politie, het OM, de Nederlandse zoekploeg, die van de getuigen en de lokale bevolking, die van de internetdetectives. Alles wordt gewikt en gewogen tot de aantoonbare feiten overblijven.

Ook zou de familie van Kris Kremers en Lisanne Froon liever niet gezien hebben dat dit boek er zou komen. Daar kan ik mij wel iets bij voorstellen. Het boek komt tenslotte niet met een éénduidige oplossing van de vermissing, maar ondertussen worden wel diepe wonden bij beide families opnieuw opengehaald.

Maar het geeft wel een zeer uitgebreid verslag van het onderzoek en doet recht aan alle mensen die zich hebben ingezet, vaak met groot risico voor zichzelf en onder de meest vreselijke omstandigheden, in een poging de meisjes te vinden.

Ik was geschokt te lezen hoe het hele onderzoek heeft plaatsgevonden, wat de omstandigheden waren en welke de rol van de media was in alle theorieën die de ronde deden. Nog meer was ik geschokt om te vernemen dat, nog zoveel jaren later, de zaak nog steeds ‘levend’ is. Dat de getuigen en lokale bevolking nog steeds te lijden hebben van deze geschiedenis en dat de familie Kremers en Froon nog wekelijks, ja soms zelfs dagelijks, worden benaderd en lastig gevallen door amateur internet detectives.

Het boek komt niet met een éénduidige oplossing, maar wel met een zeer plausibele verklaring van wat er hoogst waarschijnlijk is gebeurt met Kris Kremers en Lisanne Froon. Achterin het boek staan veel foto’s. Foto’s die zijn genomen door Kris en Lisanne zelf, foto’s van de diverse zoekploegen, van de genoemde locaties en van kaartjes met daarop vindplekken en trajecten die zijn gevolgd. Dit geeft alles bij elkaar een nog duidelijker beeld van deze tragische geschiedenis.

 

Ik geef het 4 Inktpotjes.

Karin K.

Wolvenhart van Ina de Man

 

Wanneer Kaat samen met haar vader Raf nicht Eva op gaat halen van het station, die een weekje komt logeren, gaat op het perron de telefoon.  Kaat’s vader Raf krijgt een telefoontje dat er een inbraak is gepleegd in een oude kapel op een begraafplaats. Hij wordt, als archeoloog, door de politie verzocht zo spoedig mogelijk te komen. Met de twee meisjes in zijn kielzog rijdt hij  gelijk naar de begraafplaats. Het blijkt om de Geuzenkapel te gaan. Tijdens Raf zijn onderzoek moet hij constateren dat de inbraak niet door vandalen is gedaan maar dat er meer aan de hand is. Kaat en Eva ontdekken een vreemd teken en gaan zo nieuwsgierig al ze zijn natuurlijk op onderzoek uit. Het leidt hun naar de geschiedenis van Mechelen rond 1500 en naar hertogin Margaretha van Oostenrijk.  Maar wie is die geheimzinnig wolvenhart? En waar is de schat gebleven die in zijn graf zou moeten liggen? De vastberaden nichtjes willen hier natuurlijk meer van weten maar houden ze genoeg rekening met het op de loer liggende gevaar?

 

Ina de Man heeft wederom een boeiend verhaal geschreven met Kaat en Eva in de hoofdrol. Al eerder kwam het verhaal Ravenburcht uit met de twee avontuurlijke meiden. Fijn is dat beide verhalen op zichzelf staand zijn en dus los te lezen. Dit keer neemt de auteur me in Wolvenhart’ mee naar het verleden van Mechelen en blijf ik in het heden bij Kaat en Eva die nieuwsgierig op onderzoek uitgaan. Ik vind het knap hoe Ina de Man de geschiedenis, die voor een deel echt waar is, zo in haar verhalen kan verweven. Naast dat het een leerzaam verhaal is heeft dit spannende jeugdboek mij menig uurtje plezier gebracht met het lezen ervan.

4 Inktpotjes

Jacqueline

Valentijn van Elizabeth Wetmore

 

‘Valentijn’ is geschreven door Elizabeth Wetmore. Het is haar debuut roman.

 

Het is Valentijnsdag 1976, en de kleine 14-jarige Gloria Ramirez probeert zich in haar eentje wat te vermaken bij de drive-in. Als Mexicaanse kreeg ze al menig keer te maken met de neerbuigende houding van mannen. Totdat ze Dale Strickland ontmoet en hij de eerste is die haar vriendelijk bejegend.

De volgende ochtend verschijnt Gloria Ramirez gehavend en gebroken op de ranch van Mary Rose. Ze is verkracht in het aangrenzende olieveld maar wist te ontsnappen. Mary Rose haar man was die ochtend al vroeg naar zijn werk gegaan. Mary is alleen thuis met haar jonge dochter en zwanger van haar tweede. ‘Old Lady’ ligt nog boven in de slaapkamer. Als ze over de schouder van Gloria kijkt ziet ze een stofwolk snel dichterbij komen. Het is een pick-up die regelrecht op haar ranch afkomt. Ze beseft dat zij de enige is die haar jonge dochter én haar ongeboren kindje kan beschermen. Zal ze ook de kleine Gloria bescherming bieden?

Het is het begin van de fenomenale roman ‘Valentijn’, die zich afspeelt in het Texaanse Odessa, met zijn opbloeiende oliecultuur en dat gedomineerd wordt door mannen, vooral witte mannen. Deze roman vertelt het verhaal voornamelijk vanuit een vrouwelijk oogpunt en we volgen dan ook een aantal vrouwen uit Odessa.

Zoals Corrine, de oudere dame die net haar man heeft verloren. Ze kan het leven niet echt meer aan en trekt zich terug in haar drank en haar norse buien.

En de kleine Debra Ann, die zo vaak aan haar lot wordt overgelaten. Uit verveling zoekt ze contact met al die andere mensen uit haar buurtje, waar ze lang niet altijd welkom is. Maar wel bij die ene, die dakloze, die in een grote afvoerbuis woont en die ze af en toe iets te eten brengt. En dan praten ze wat.

Ginny, Debra Ann’s moeder, was pas 17 toen ze haar kreeg en ze moest trouwen. En Ginny heeft het echt geprobeerd, echt zeker wel 10 jaar lang, maar ze kon niet meer. En ze wist dat ze moest vertrekken voordat het leven haar inhaalde.

En natuurlijk de zwangere Mary Rose, van het begin van het verhaal. Ze heeft haar keuze gemaakt, toen, en nu ervaart ze dagelijks de consequenties daarvan. Wonend in het midden van een wereld vol dominante blanke mannen die denken dat ze het recht aan hun bevooroordeelde kant hebben staan. Ze is tijdelijk met haar dochter naar de stad verhuisd, maar ze kan maar niet wennen aan de harde geluiden en die drukte. En ze kan maar niet wennen aan het feit dat haar man haar de schuld geeft van al hun tegenwoordige besognes, die volgens hem allemaal voortkomen uit haar keuze, toen, met de kleine Texaanse Gloria.

En dan is er nog Dale Strickland. Hij, die werd meegenomen en werd aangeklaagd wegens een ernstig zedendelict en poging tot moord. Zijn ouders komen uit het betere Magnolia, Arkansas, waar de medebewoners hem een brave jongen vinden die nog geen verkeersboete op zijn naam heeft staan en zich juist altijd zo respectvol gedroeg.

‘Maar mededogen in een oord als dit is moeilijk. Ik wenste hem dood voor ik zijn gezicht had gezien.’

Het is een schitterende roman waarbij de raciale en sociale verhoudingen van een door mannen gedomineerde cultuur in het Texas anno 1976 op een prachtige, echt filmische manier worden overgebracht. De sfeer is niet vrolijk, nee ronduit mistroostig te noemen. Hiervoor gebruikt Elizabeth Wetmore prachtige vergelijkingen. Haar schrijfwijze is bloemrijk en vloeiend en neemt je als lezer mee aan de hand en in de levens van elk personage. En elk personage heeft zo zijn eigen prachtige uitgediepte karakter. Je ervaart een achtbaan vol aan gevoelens zoals angst, wraak, boosheid, maar vooral onrecht.

Ik voel mij één met het boek en mijn omgeving vervaagd. De hitte is zo zinderend, dat de ratelslangen zich terugtrekken in hun holen. Ik pak een tissue en dep mijn voorhoofd af en als ik geritsel hoor kijk ik over mijn schouder in de verwachting een prairiehond te zien. Maar nee, het is de regen die enthousiast tegen het raam klettert. De warmte die ik voelde is niet die van het olieveld met zijn ja-knikkers. Geen blaren op mijn voeten en verdorde plukjes gras tussen mijn tenen. Het is de open haard waar ik, samen met de kat, iets te dichtbij ben gaan zitten. Geen hitte golf in Texas, maar een koude natte Nederlandse zomer.

En ik die het boek dichtsla.

Ik geef het 5 welverdiende Inktpotjes.

Karin K.

Het geheim van Victoria’ van Klaartje Setten

 

‘Het geheim van Victoria’ is een aparte en leuke Zwitserse feelgood.

 

Josefien vertroetelt de rijken in haar chalet 'La Comtesse' in Zwitserland. Zij heeft deze geërfd van Victoria, de tante van haar ex-man Jean. In de Alpen doet Josefien de superrijken dromen en maakt ze al hun wensen waar. Dit zorgt vaak voor hilarische situaties en het is niet eenvoudig voor haar om alle ballen in de lucht te houden. Slagen in haar opzet is heel belangrijk want ook het financiële aspect is niet zo rooskleurig voor haar business nadat ze een extra lening afsloot voor haar ex- man.

 

Tussen alle werk en stress in heeft ze een latrelatie met Kurt maar haar gedachten blijven in cirkeltjes draaien en het is heel moeilijk om uit te vissen wat haar hart wil.

 

Jules is een rijke zakenman die vlucht in zijn werk en flirts. Totdat hij het beslist om het compleet anders te gaan aanpakken. Onder begeleiding van een therapeut en met behulp van verschillende opdrachten neemt hij zijn leven en verleden onder de loep.

 

Wanneer Jules en Josefien hun wegen kruisen ontdekt Josefien een groot geheim dat alles kan veranderen.

 

In het begin moest ik even inkomen in dit boek. Eerlijk gezegd vond ik de beeldende scènes rond de gasten wel leuk maar het verhaal eerst vrij oppervlakkig en wat traag. Het verhaal wordt verteld vanuit de oogpunten van Josefien en Jules en het duurt een tijd voor duidelijk wordt waarom we deze twee personen leren kennen.

 

Stilaan veroverde 'Het geheim van Victoria' toch mijn hart en toen was ik verkocht. De grappige en romantische situaties maken het tot een aangename leeservaring en werd ik nieuwsgierig naar hoe het avontuur zou aflopen.

 

Zal La Comtesse kunnen blijven bestaan? Aan wie verliest Josefien uiteindelijk haar hart en Wat is toch dat geheim van Victoria?

 

Het idee rond een aparte en exclusieve plek in de bergen waar de jetset verblijft, is goed gevonden en beeldend beschreven. De gebruikte humor is heerlijk en stilaan evolueren de karakters toch wel. ‘Het geheim van Victoria’ is een leuke feelgood met een verrassend einde.

 

3.5 Inktpotjes

Fany