zondag 31 juli 2022

Er hangt vuurwerk in de lucht- Sophia Jager

 


Een heerlijke feelgood novelle, ideaal om lekker in het zonnetje van te genieten.

 

Er hangt vuurwerk in de lucht is een pretentieloze vertelling met een snufje romantiek . Dit is een verhaal dat lekker leest door de fijne schrijfstijl zonder veel poespas of ingewikkelde verhaallijnen en soms is dat net wat je wil.

 Sophia Jager heeft een grappig verhaal geschreven ,dat vlot leest en modern aanvoelt.

 

Anna is een jonge bescheiden dorpsarts ,die na teleurgesteld te zijn in de liefde, leeft voor haar werk. Een privéleven heeft ze eigenlijk niet meer. Enkele dorpsbewoners willen de lieve Anna heel graag uit haar schulp halen en koppelen haar tijdens het grote dorpsfeest. Eigenlijk wil ze niet luisteren naar de bemoeizuchtige inwoners maar uiteindelijk laat ze zich toch ompraten om de andere ' gedupeerde ' niet voor schut te zetten.

 Pieter is de neef van de burgemeester en deze jongen heeft, net als Anna, zijn buik vol van daten. Hij woont pas in het dorp en heeft het immers ook veel te druk met zijn nieuwe garage.

 Maar soms staat het in de sterren anders geschreven… Een blind date is door het universum met de hulp van enkele inwoners besteld.

 Enkele complotbedenkers zijn erg bijzonder en stelen mijn hart. De zalige  autobezitter en de heerlijk koppige burgemeester geven dit verhaal immers meer schwung. Hangt er vuurwerk in de lucht of blijven Anna en  Pieter eenzaam achter?

 Anna en Pieter zijn heerlijke personages en ik was eigenlijk een beetje triest dat ik nu al afscheid moest nemen van hen en de andere fantastische bijfiguren.

 Verwacht geen grote verrassingen maar zet je verstand op nul en je gaat dit amusante verhaal zonder twijfel in een mum van tijd verslinden.

 

4 inktpotjes 

Fany

zaterdag 30 juli 2022

Interview Gert-Jan van den Bemd

 


 


 

1. Wil je je in 5 kernwoorden voorstellen aan de lezers van Boekinkt?

Creatief, fantasievol, gedreven, loyaal, ambitieus

 

2.     Centraal in je nieuwste boek ‘Branco en Julia’ staan een aantal foto’s. Ik las dat deze echt zijn en dat je op basis van de informatie die je vond dit boek hebt geschreven. Branco en Julia gaan voor extra informatie op roadtrip. Heb je dit zelf ook gedaan? Of heb je je informatie helemaal op internet kunnen vinden?

Klopt, de foto’s bestaan echt en sommige staan ook in het boek. Ik vond ze op een website voor verzamelaars. Eerst ontdekte ik er twee: de foto die op de cover van het boek staat en een tweede foto van dezelfde vrouw, maar dan is ze een jaar of twintig ouder. De handelaar plaatste in de maanden erna steeds een paar foto’s van dezelfde vrouw op de website. Ik was toen zo geobsedeerd geraakt dat ik ze allemaal heb gekocht, bijna 400 in totaal. Ik ben de foto’s nauwkeurig gaan bestuderen. Ook de achterkanten waarop vaak notities stonden. Zo ontdekte ik de naam van de vrouw en via internet achterhaalde ik het adres waar ze heeft gewoond. Daarna wilde ik er per se heen om research te doen, want het leek me een mooie basis voor een roman. Dus reed ik naar de Loire-Atlantique en Bretagne. De ontdekkingstocht die Branco en Julia ondernemen heb ik dus zelf ook gemaakt. Dat was een fantastisch avontuur!

 

3.     Ben je zelf een verzamelaar van foto’s? Verzamel je nog andere dingen?

Ja, ik spaar oude foto’s. Ik schrijf er blogjes over die ik op mijn website zet: www.grandfoulard.com. Dat was ook de reden dat ik de eerste twee foto’s van de mysterieuze vrouw kocht… Alleen groeide dat uit tot een roman! Ik spaar ook boeken van Patricia Highsmith, een Amerikaanse schrijfster die ik erg goed vind. Ze schreef onder andere The Talented Mr Ripley en Strangers on a Train. Veel van haar boeken zijn verfilmd.

 

4.    


Houd je zelf van op de foto gaan, of maak je ze liever zelf? Welke foto is je het meest dierbaar en waarom?

Ik vind het niet erg om gefotografeerd te worden, maar ik vind het ook leuk om ze zelf te maken. Een foto waarop mijn kleinzoon bij mij op schoot zit te ‘lezen’ is me het meest dierbaar. Hij was toen vijf maanden, dus hij was niet echt aan het lezen, maar het is zo’n mooi intiem portret.

 

5.     In al jouw romans toon je een heel scherp oog voor menselijk gedrag en gevoelens? Waar heb je dat geleerd? Heeft dat altijd jouw interesse gehad?

Ik vond het als kind al prettig om mensen te observeren. Ik stond liever aan de kant dan dat ik midden tussen de massa stond. Dat beschouwende heb ik nog steeds. Wat mensen drijft, wat hen bezighoudt, hun diepste verlangens, dat vind ik interessant. Mensen zijn falende wezens. Ze kunnen hun eigen opgelegde normen en waarden maar zelden nakomen. Vervolgens proberen ze hun tekortkomingen te camoufleren. Dat gedrag is een onuitputtelijke bron voor verhalen en romans.

 

6.     Wat wilde je vroeger worden toen je klein was?

Ik heb verschillende wensen gehad. Onderzoeker op een laboratorium leek me mooi en dat ben ik ook geworden. Ik deed meer dan twintig jaar onderzoek naar kanker. Een prachtige baan. Ik wilde ook kunstenaar worden, maar dat kon ik niet combineren met een fulltimebaan als onderzoeker. Dus ging werd ik parttime wetenschapsjournalist. Ik heb ook nog een tijd patholoog-anatoom willen worden, maar dat vereist wel een erg lange studie, dus dat ben ik maar niet geworden. Er zijn nog veel meer beroepen die me leuk lijken. Boswachter, bijvoorbeeld, of archeoloog of politierechercheur. Helaas is het leven te kort.

 

7.     Ik las dat je naast schrijver ook kunstenaar bent. Heb je een kunstopleiding gevolgd en wat voor kunst maak je? Als iemand vraagt wat voor beroep je hebt, wat zeg je dan?

Klopt, ik ben afgestudeerd aan kunstacademie St Joost in Breda en ’s-Hertogenbosch. Ik maak vooral schilderijen, tekeningen, fotografie en collages. Toch gaat de meeste tijd in het schrijven zitten. Dus als iemand vraagt naar mijn beroep, antwoord ik meestal: schrijver.



 

8.      In je boek staat een passage waarin het gaat over minibiebs.

 

 

“Het viel me op dat in de stad steeds meer grappig bedoelde kastjes werden opgehangen ….. volgepropt met boeken. Ik zag in die boekenhuisjes regelmatig boeken liggen die nog niet zo lang geleden het predikaat ‘bestseller’ droegen, en nu lagen ze te grabbel.”

 

Je hebt niks met de minibiebs? Zou je het erg vinden jouw eigen boek tegen te komen in zo'n kastje?

Haha, ik vind minibiebs best leuk. Ik ben een voorstander van alles wat met duurzaamheid te maken heeft en minibiebs dragen daaraan bij. Ik snuffel er altijd even in als ik er een tegenkom en soms vind ik dan een pareltje. Maar natuurlijk kan ik als schrijver ook een beetje triest worden als ik zie dat mensen zo makkelijk hun boeken ‘afdanken’, zeker als niemand dat boek uit die minibieb wil hebben. Dan denk ik: waar is de tijd gebleven dat mensen boeken beschouwden als een bezit voor het leven, en ze een ereplaats gaven in hun woonkamer.

 

9.     Ben je zelf een grote lezer? Welk boek raad je absoluut aan?

Ik lees vrij veel, maar niet heel snel. Ik lees vooral romans, thrillers en biografieën. Ik zou een boek van Patricia Highsmith aanraden. Misschien wel The Blunderer. Ook Simenon vind ik goed. Dat hoeft niet een Maigret te zijn, ook zijn serieuze romans zijn goed.

 

10.  Je bent vanaf 2018 al bezig geweest met deze roman. Ben je nu ook alweer met een nieuw boek bezig? Kun je daar al een tipje van de sluier over oplichten?

Ik ben eigenlijk altijd bezig met een ‘project’. Mijn volgende roman gaat waarschijnlijk over de verdwijning van een jonge vrouw. Het wordt volgens mij een spannend boek dat heel geschikt is als basis voor een Netflix-serie.



In Branco & Julia kruisen de paden van de wat oudere curiosa- en antiekhandelaar Branco en de jonge kunstenares Julia. Beiden kopen los van elkaar oude foto’s op de Feira da Ladra, de rommelmarkt van Lissabon. Branco ziet ze als inspiratiebron voor een roman die hij wil gaan schrijven, Julia wil de foto’s gebruiken als uitgangsmateriaal voor haar schilderijen. Hun gedeelde bezit leidt noodgedwongen tot een gezamenlijke speurtocht naar de herkomst van de foto’s en de vrouw die erop staat afgebeeld.

 

 

 

Win Branco van Gert-Jan van den Bemd


 In Branco & Julia kruisen de paden van de wat oudere curiosa- en antiekhandelaar Branco en de jonge kunstenares Julia. Beiden kopen los van elkaar oude foto’s op de Feira da Ladra, de rommelmarkt van Lissabon. Branco ziet ze als inspiratiebron voor een roman die hij wil gaan schrijven, Julia wil de foto’s gebruiken als uitgangsmateriaal voor haar schilderijen. Hun gedeelde bezit leidt noodgedwongen tot een gezamenlijke speurtocht naar de herkomst van de foto’s en de vrouw die erop staat afgebeeld.

Welke Vlaamse prijs won hij in 2016? Stuur jouw antwoord naar Boekinkt@gmail.com ovv Branco

vrijdag 29 juli 2022

Branco & Julia – Gert-Jan van den Bemd

 


 


“…. op dat moment bedacht ik dat foto’s in feite tastbare bewijzen waren dat het leven de moeite waard was, een poging om het wat langer vast te houden, gesublimeerde herinneringen.”

 

Het leven van curiosa- en antiekhandelaar Branco en kunstenares Julia raken met elkaar verweven wanneer ze tegelijkertijd hun oog laten vallen op een aantal oude foto’s op een rommelmarkt in Lissabon. Julia bemachtigt twee foto’s en Branco legt de hand op een serie anderen. Julia wil de foto’s gebruiken als inspiratie voor een reeks schilderijen, Branco bedenkt dat hij op basis van de informatie achter de foto’s een roman wil gaan schrijven. Hun gedeelde bezit brengt hen samen en leidt tot een speurtocht naar het leven van de vrouw op de foto’s. Brengt het ze wat ze verwachten te vinden?

 

Ik nam dit boek in mijn koffer mee naar Parijs, maar wat me zo vaak gebeurt met een stadstrip: ik nam het ongelezen weer mee terug. Toch was het of het zo moest zijn: Branco & Julia komen uiteindelijk ook niet op hun bestemming in Parijs aan.

Uiteindelijk las ik het thuis, tijdens twee uitzonderlijk warme dagen. Het bleek er precies het juiste boek voor te zijn, natuurlijk omdat het zich afspeelt in het mooie Portugal en Frankrijk. Maar ook vanwege de heerlijk langzame schrijfstijl die Van den Bemd hanteert. Het boek is traag maar verveelt geen moment. Julia en Branco zijn heerlijke personages, hun eigen verhalen zijn uitermate boeiend en de interactie tussen die twee maakt het nog spannender.

Ieder hebben ze hun eigen twijfels en onzekerheden, zonder dat het ergens te dramatisch wordt. Welnee, humor, zelfspot en realiteit, daar draait het meer om.

 

Op het oog lijkt dit boek een vrij eenvoudig verhaal te zijn: duo vindt oude foto’s, ziet er een verhaal in en gaat op roadtrip. Nou ja, min of meer gearrangeerd, maar het is een roadtrip. Maar Gert-Jan zou Gert-Jan niet zijn of hij weet een aantal ingenieuze twists in het verhaal aan te brengen. Ik ervaarde dit al in een eerder boek van zijn hand, Na de val, en ook hierin is dit weer het geval. Echter, het wordt nooit een trucje, intrigeert telkens weer en zit uitermate knap in elkaar. Zo rolt hij het verhaal langzaam uit, telkens wisselend tussen het perspectief van Julia en Branco, met hier en daar wat korte terugwerpingen in de tijd waardoor het verhaal af en toe voelt als een mysterie.

Veel te snel dan ook kwam dit boek tot zijn einde, en pinkte ik zelfs nog een traantje weg toen ik het dichtsloeg. Ik wilde helemaal nog geen afscheid nemen van Branco & Julia.

Ik denk dat ik hiermee één van mijn favoriete zomerboeken heb gevonden, en ondanks dat ik helemaal niet van ‘op de foto gaan’ houd, kijk ik door de quote waar ik mijn recensie mee begon, en die me diep raakte, wel ineens anders tegen foto’s maken aan.

 

5 volle inktpotjes

 

Jolanda

donderdag 28 juli 2022

Nooit meer hetzelfde – Susan Muskee

 



 Susan Muskee is bekend van de ‘Liefde, natuurlijk’- serie over vier net afgestudeerde vriendinnen. De serie is een soort ‘Sex and the City’, maar dan de Young Adult versie ervan. Met Nooit meer hetzelfde heeft Muskee een volwassen roman geschreven waar het draait om Claudette, Nederlands beste en bekendste relatietherapeut.

 

Claudette heeft het allemaal: getrouwd met haar jeugdliefde Lammert, moeder van de tweeling Rijk en Eloise en een winstgevende bedrijf. Ze helpt heel Nederland met hun relatieproblemen, maar wat doet de relatiegoeroe als haar eigen man opeens wil scheiden? Juist ja, ze gaan in therapie. Maar naar wie ga je als jij de beste bent in het vak? Wie is heel discreet en wie kun je vertrouwen de roddelpers niet in te lichten? Goed geraden, Claudette besluit dat zij en Lammert bij haar in therapie gaan. Claudette heeft zoveel vertrouwen in zichzelf en denkt dat hij na het traject weer dolverliefd op haar en hun huwelijk zal zijn. Per slot van rekening heeft ze niet eerder gefaald.

 

Lammert (of Lamme of Lamzak zoals ik hem noem) lijkt een hands-on vader te zijn, maar uiteindelijk draait Claudette op voor de opvoeding van de kinderen. Zij is de luizenmoeder,  zij staat in het weekend achter de bar van de sportvereniging en zij moet steeds de ruziënde kinderen uit elkaar halen. Nu Claudette en Lammert de stappen van haar formule doorlopen om hun relatie te redden, lijkt zij meer aandacht te krijgen voor de mensen om zich heen. Het is alsof ze ook in therapie is om de relatie met zichzelf te verbeteren.

 

Nooit meer hetzelfde is een roman over een werkende vrouw die honderd ballen in de lucht moet houden. Heel herkenbaar voor velen. Claudette was al aardig, maar naarmate het boek vordert, krijgt ze meer diepte. Het humorvolle verhaal leest erg vlot weg. De stukjes tekst, zgn. quotes tussen de hoofdstukken door, geven het verhaal een unieke karakter. Muskee weet steeds weer een twist aan het verhaal te geven. Ik heb enorm genoten van dit boek en kan niet wachten tot Muskee met haar volgende roman komt. Vier inktpotjes.

woensdag 27 juli 2022

Je bent niet alleen van Isa Hoes en Merlijn Kamerling

 


Dit  openhartige non- fictie boek is geschreven om anderen een hart onder de riem te steken.

 Isa Hoes en Merlijn Kamerling hebben dit boek samen gemaakt. Eerder schreven ze al apart maar dit verhaal vertellen ze samen. Zij laten heel eerlijk en open zien hoe rouw vanuit elk karakter anders beleefd wordt.

Natuurlijk is ook je band met de overledene belangrijk. Het is duidelijk dat je partner verliezen anders voelt dan je ouder moeten laten gaan.

 Wat dit autobiografische boek pakkend maakt zijn de gesprekken die ze met andere mensen zoals Edwin Spee en Julian van de Kamp, man en moeder van Bibian Mentel hadden .  Naast hen gingen ze onder andere ook praten met Xandra en Lola Brood,  Humberto Tan, Kluun en zijn dochter Eva en Marjan Huydts.

 De persoonlijke herinneringen of moeilijke momenten van de achterblijvers doen bij mij vaak een traan rollen. De fragmenten uit andere boeken over verdriet geven hun kijk nog een extra dimensie.

 Dit eerlijke maar ook hoopvolle boek laat zien hoe nabestaanden na de dood van hun geliefde stilaan uit het dal kruipen en een nieuwe toekomst tegemoet gaan. Het ontkent ook de zware tijden niet en zowel Merlijn als Isa delen hun verhaal rond het verlies van Antonie Kamerling. Dit  boek bespreekt gevoelige onderwerpen zoals de fases van rouw, het afscheid nemen en de dagen na de dood . Ook hoe je verder gaat wanneer alles anders geworden is komt uitgebreid aan bod. Dat je dingen leuk mag vinden en terug geluk mag vinden is een belangrijk iets om te onthouden net zoals dat rouwen uniek is.

 Je bent niet alleen toont dat je er niet alleen voor staat en dat rouw persoonlijk is en geen houdbaarheidsdatum heeft. Het maakt gevoelens rond hoe je reageert nadat je een geliefde kwijt bent bespreekbaar en toont dat al deze emoties er mogen zijn. Verdrinken in je verdriet is geen oplossing maar het wegduwen ook niet. Ik ben er zeker van dat de thema's herkenbaar zijn voor velen en dat al deze ervaringen steun kunnen bieden in moeilijke tijden. Zelfs voor wie geen rouw doormaakt  is 'Je bent niet alleen' een bron van inspiratie en hoop. Dit troostrijke boek geeft naast krachtige verhalen immers ook tips over hoe je kan omgaan met iemand die een dierbare verloor.

 Bij dit boek is ook een playlist op Youtube met de aangehaalde muzieknummers . Muziek en literatuur zijn immers beiden troostend en dat veilige warme gevoel is net wat de auteurs van 'Je bent niet alleen' willen bereiken.

 4 inktpotjes

Fany

maandag 25 juli 2022

Hugo Luijten gaat op reis en neemt mee....

 



Welk boek of welke boeken stop jij je in koffer te lezen tijdens je vakantie en waarom?

Geen enkel, want ik ga nooit op vakantie en ik lees alles digitaal. Einde interview JJJMaar goed, wat lees ik dus op het moment dat andere mensen vakantie hebben/op vakantie gaan? Ook digitaal. En als ik het niet digitaal kan krijgen koop ik het hard copy maar laat ik het scannen bij de copyshop. Ik ben hiermee begonnen tijdens de research van mijn boeken. Ik vind dat handiger dan een hele tafel vol literatuur, dat geblader, die memoblaadjes, het onleesbare gekriebel onderaan de bladzijdes, die ezelsoren. Dan is een e-boek toch veel handiger. Je kunt op woord zoeken, je hebt elk naslagwerk altijd en overal bij de hand (ook die verhandeling over het intreden van de ligor mortis na bevriezing van het lichaam, of het wetboek van strafvordering in Duitsland tussen 1921-1933)  en dat vind ik echt ontzettend praktisch. Het enige jammere – los van het contact met mijn supervriendelijke boekhandelaar - vind ik dat ik nu niet meer kan kliederen in boeken. Vooral in de trein gaf het een extra dimensie, als ik vanuit een ooghoek mensen zag gruwen hoe ik met mijn boeken omga… JMet ‘gewoon lezen’ is er trouwens nog een bijkomend voordeel: in bed kan ik lekker verder lezen zonder dat ik mijn vriendin stoor met een nachtkastlampje. Ik lees namelijk altijd nog voor ik ga slapen, al is het maar een paar bladzijden.

Dat gezegd hebbende, lees ik heel erg veel. Vaak ook wat me op dat moment te binnen schiet. ‘Die-en-die seriemoordenaar, is daar geen boek over?’ En dan koop ik het e-book direct online. Natuurlijk heb ik er ook boeken in mijn ‘bibliotheek’ staan, al dan niet wachtend op lezing. Maar wat neem ik nu mee? Waar ik me alleszins erg op ‘verheug’, is ‘Der goldene Handschuh’, van Heinz Strunk, over de Duitse seriemoordenaar uit de jaren ’70. Dat is nog niet in het Nederlands vertaald, dus dat moet ik in het Duits lezen. Maar dat doe ik erg vaak, dus dat is geen probleem. Het gaat over de seriemoordenaar Fritz Honka, die de lijken van vier vrouwen in zijn muurkast bewaarde… Google gerust, ik ga er nooit over schrijven omdat ik verwacht dat dit boek ook in het Nederlands vertaald gaat worden. Daarom lees ik het ook: om andere op waarheid gebaseerde, maar geromantiseerde verhalen te lezen, en zo te zien hoe collega’s het doen. Ook gaat de volledige ‘Game of Thrones’-serie van George R. Martin mee, want ik zin op een romancyclus die speelt in de middeleeuwen. Qua setting en verhaalstructuur heeft Martin dat fantastisch gedaan, dus ook daar hoop ik veel van te leren.

 

Welk boek of boeken raad je aan om zeker mee te nemen op vakantie en waarom?

Zoals uit het bovenstaande blijkt, ben ik nogal fan van pittige thrillers. Er mag best wat geweld in voorkomen en ruw taalgebruik vind ik zelf prachtig. In mijn boeken wordt ook stevig gevloekt, en dat zoek ik ook bij andere schrijvers. Het moet niet te geborsteld zijn, het criminele milieu is nu eenmaal rauw en grof. Dan schieten mij een aantal schrijvers te binnen:

-        Sebastian Fitzek: alles van lezen! Echt heel spannend, met erg originele invalshoeken en twists die je naar adem doen snakken. Wel erg direct taalgebruik (zullen we maar zeggen) en heel hard geweld. Niet voor de zwakke magen dus. ‘De weg naar huis’ (ik heb hem zelf alleen in het Duits, vandaar de foto) gaad over partnergeweld en is behalve spannend ook erg aangrijpend.

-        Mo Hayder: vooral de Jack Caffery-serie; Vogelman-De Behandeling-Ritueel-Huid-Diep-Poppenspel-Wolf is erg goed.


Waarom dit alles? Ik heb een hekel aan boeken als ‘Montalbano’ (ik noem die om geen ‘Baantjer’ of ‘Aspe’ te moeten zeggen) omdat ik mij gruwelijk erger aan dat gekabbel. Dat slentert van villa naar lijk naar politiekantoor en weer naar villa en hup: opgelost. Brrr… Zeer veel respect voor mensen die dat kunnen schrijven (ik weet dat ik hun schoenen nog niet eens mag strikken), maar mij hangt het na vier bladzijden al de keel uit.

Mijn voorbeelden daarentegen, zijn ruw, rauw, messcherp, maatschappelijk betrokken, realistisch en bij wijlen erg hard. Dat laatste maakt het nog geen horror overigens, dat is mijn genre ook weer niet. Maar het geeft een boek net genoeg punch, vind ik.

Bon, genoeg gezeverd: prettige vakantie en lees ze!

 

zondag 24 juli 2022

Mungo-Douglas Stuart

 



Wat is dit een keiharde maar wondermooie literaire roman!

 

Nadat 44 uitgeverijen zijn boek eerst weigerden heeft Douglas Stuart met het vorige boek Shuggie Bain de Booker Prize gewonnen.

 

Shuggie Bain las ik nog niet maar 'Mungo' is dus mijn eerste ontmoeting met deze auteur.

 

Mungo woont in het grauwe Glasgow waar armoede en werkloosheid troef is. Protestanten en katholieken zijn voortdurend in strijd in deze Schotse plaats. Hij is een erg gevoelige jongen uit een disfunctionerend gezin. Hij heeft nog een broer en zus. Hun moeder is slechts vierendertig en wanhopig op zoek naar een nieuwe man. Met de drank als metgezel verwaarloost ze geregeld haar kinderen. Zijn zus neemt haar taak dan noodgedwongen over. De naïeve Mungo probeert de verzoener te zijn in zijn familie maar wordt vaak gedwarsboomd. Zijn broer Hamish wil dat hij eindelijk een man wordt in plaats van een softie te blijven.

De bendeleider heeft hier zo zijn eigen desastreuze middelen voor. Zijn zus heeft ook weinig begrip voor het gedrag van hun moeder maar Mungo blijft degene die onvoorwaardelijk liefde blijft voelen.

 

Het verhaal is opgesplitst in verschillende stukken.

Er is een deel over de schokkende kampeertrip met twee onbekenden . De moeder van Mungo leek het immers een goed idee om hem op trip te sturen met twee leden uit haar Anonieme Alcoholisten groep maar of dit goed afloopt?

 Tussen alle miserabele situaties in ontdekt Mungo vriendschap en liefde. Deze ervaringen zijn zo mooi beschreven .De bijzondere buurman en de duiven van de hartverwarmende James zie ik zo voor me.

 Kan de band tussen de katholieke James en de protestantse Mungo de hel overleven of is verboden synoniem aan onbereikbaar?

 Het afsluitende deel brengt de verschillende verhaallijnen samen in een explosie van geweld. Het einde is open en laat de lezer zijn eigen verbeelding gebruiken.

 

Wat kan deze auteur schrijven! Hoewel de ellende voor Mungo uitzichtloos lijkt en ik deze beeldende roman soms aan de kant wil gooien na de zoveelste wrede scène blijf ik ademloos doorlezen. Mungo is een pure brok van emotie en ja het verhaal is rauw maar ook van een ongekende sensitieve schoonheid. Dit is een roman die ik moet laten bezinken en eigenlijk herlezen om elke nuance en het magnifieke taalgebruik te bevatten.

 Douglas Stuart is genadeloos en hij verbloemt niets. Toch is deze literaire vertelling door deze aparte aanpak en beeldende stijl veel meer dan een rauw verhaal. Mungo zijn wereld is ongelooflijk hard maar gelukkig zijn er ook mooie momenten en herinneringen. Vooral de prachtige zinnen en de manier waarop Douglas Stuart de sfeer en personages hun dilemma's tot leven brengt maken dit drama echt imposant.

 Shuggie Bain ga ik zeker lezen en ik hoop snel om een nieuw boek van deze meester te ontdekken.

Mungo is intriest maar steengoed !

 

 5 inktpotjes

Fany

zaterdag 23 juli 2022

Angelique Haak gaat op vakantie en neemt mee...

 



Welk boek of welke boeken stop jij je in koffer om te lezen tijdens je vakantie en waarom?

Helaas heb ik mijn vakantie er al op zitten voor dit jaar, dus ik kan vertellen welke boeken er in mijn koffer zaten…

1.   Met De verloren jongen (Julia Menken-serie deel 1) van Chantal van Mierlo begon ik in het vliegtuig. Dit boek had ik gekregen van mijn uitgever (de Crime Compagnie) en ik had er al mooie recensies van voorbij zien komen die me erg nieuwsgierig maakten. Nog voor het vliegtuig landde op de plek van bestemming, was het boek al uit, zo spannend!

2.   Gelukkig op Ibiza van Aline van Wijnen

Dit boek moest mee op vakantie omdat ik eerder al Bestemming geluk van Aline had gelezen en erg benieuwd was naar het verhaal van Maud, die ook in Bestemming geluk (zijdelings) een rol speelt. Het was een heerlijk feelgoodverhaal met personages waar je als vanzelf van gaat houden. En het stukje Ibiza waar een mooi deel van het boek zich afspeelt, zag ik helemaal voor me. Heerlijk!

3.   Gwendy’s knoppenkist van Stephen King en Richard Chizmar

Ik ben groot King-fan en dit ‘boekje’ stond al een poosje op mijn to-buy-lijst. Ik zeg ‘boekje’ want het heeft maar 168 pagina’s en ik vond het tot voor kort eigenlijk te duur. Toen het afgeprijsd was, heb ik het meteen gekocht voor in de vakantiekoffer, want dat paste er nog wel bij, zo’n dun boekje. En ik heb er absoluut geen spijt van gehad, want het was weer een heerlijk magisch verhaal! Nadeel is nu alleen dat ik de andere (duurdere) delen ook wil lezen, haha.

4.   Anna V. van Arjan Alberts

Dit boek moest mee op vakantie omdat ik de eerdere thrillers van Arjan rondom seriemoordenaar Natan Z. ook al las en hier enorm van genoten had. Ook dit derde deel was weer puntje van de stoel -werk en erg verrassend. Op de bijgevoegde foto trek ik nogal een zuur gezicht. Ik wil niet al te veel verklappen, maar dit had met een bepaald hoofdstuk in het boek te maken.

 

Welk boek of boeken raad je aan om zeker mee te nemen op vakantie en waarom?

Ik vind het zelf sowieso altijd fijn een mix van verschillende genres mee te nemen voor de afwisseling. Omdat ik er zelf vier las op vakantie, zal ik ook vier boeken noemen die ik onlangs las en zeker kan aanraden:

1.   De e-bookserie De regels van het spel van Marijke Verhoeven: een driedelige feelgoodserie over drie vrouwen die alle drie op een andere manier betrokken zijn/raken bij een Abba benefietconcert in Denemarken. Het eerste deel van de serie verschijnt op 12 juni bij de Verhalenfabriek, maar ik mocht het al vooruit lezen en dat was een feestje vol romantiek, humor, emotie en Abba-songs. Een heerlijk verhaal! 

 

2.   Daar waar de rivierkreeften zingen: prachtige roman (met een vleugje thriller) over Kya die in haar eentje opgroeit in het moeras. Met prachtige zinnen en beschrijvingen, waardoor je je telkens in de lagune van Kya waant en het zand haast tussen je tenen voelt.

 

3.   Onbreekbaar van Marieke Damen: spannende thriller over twee heel verschillende vrouwen die ontvoerd worden en tot elkaar veroordeeld zijn in de kamer die zij de papegaaienkooi gaan noemen. De verschillende verhaallijnen in zowel het heden als verleden, houden je continu bij de les en komen mooi en verrassend samen.  

 

4.   Nr. 10: het jubileumboekje van de Crime Compagnie, dat wegens het tienjarig bestaan van de uitgeverij de hele maand juni gratis te downloaden is op hun site. In het boekje staan korte spannende verhalen van diverse auteurs, die heerlijk weglezen tussen de vakantieactiviteiten door.  

 

Fijne zomervakantie!

 

vrijdag 22 juli 2022

Win De pestmachine van Sophia Drenth


Precies zoals het hoort in een monsterdorp, is het altijd vollemaan in Knekelstein. Maar wanneer de maanmachine door een storing op tilt slaat, zijn de gevolgen niet te overzien. Sinistere gestalten overspoelen het dorp. Vladimir herkent ze uit de geschiedenisles. Het zijn pestmeesters, zoals die in de middeleeuwen rondliepen. Nieuwe monsters zijn altijd welkom in Knekelstein, maar deze pestkoppen hebben geen vreedzame bedoelingen. Alles wat in hun ogen frivool is, wordt vernield. Maar wat betekent frivool eigenlijk precies?

Het tweede deel over Vladimir en wat een geweldige serie is dit zeg. Wij vinden het zelfs zo leuk dat wij een winactie lospeuterden.

Welke fantasyfiguren leven bij volle maan en hebben dus een probleem als die niet meer schijnt? Stuur jouw antwoord naar Boekinkt@gmail.com ovv Pestmachine.

De actie loopt tot 1 august.


donderdag 21 juli 2022

Interview met Sophia Drenth

 


Zou jij je je kunnen voorstellen aan onze lezers van Boekinkt, die jou nog niet kennen. En we zijn vooral nieuwsgierig naar jouw monsterlijke- en jouw frivole kant.

SD: Hoi lezers van Boekinkt die mij nog niet kennen! Ik ben Sophia Drenth, woonachtig in Amsterdam, schatzoeker op vlooienmarkten en tegelijkertijd notoir ontspuller. Als dat niet een frivole tegenstelling is weet ik het ook niet meer.

Sinds 2014 ben ik full time schrijver, nadat ik werd wakker geschud door een intense nachtmerrie die zou uitgroeien tot mijn boekenreeks, Bloedwetten. De reeks laat zich het best omschrijven als vampierboeken in een Nederlands jasje. In 2020 tekende ik een dubbel boekcontract bij Hamley Books. Voor hen schrijf ik griezelig spannende jeugdboeken met een knipoog.

Je bent, naast de afronding van je Bloedwettenreeks voor volwassenen, begonnen met een jeugdreeks rond het kleine vampiertje Vladimir von Rotenbeck dat geplaagd wordt door zijn allergie voor bloed. Hoe ben je op dit komische idee gekomen?

SD: Dit komische idee is geboren door een totaal niet komische realiteit. Vladimirs kwaal is namelijk autobiografisch. Ik schreef het eerste boek meer dan twintig jaar geleden in de vorm van een kort verhaal, waardoor ik me niet meer precies kan herinneren wat er destijds gaande was in mijn leven. Ongetwijfeld werd ik geplaagd door boze darmen, want dat is hoe mijn leven er sinds mijn zestiende levensjaar uitziet, nadat men in het ziekenhuis verkeerde keuzes maakte aangaande de behandeling mijn toch al overgevoelige lijf.

Aangezien men zegt dat je als schrijver moet schrijven over wat je kent, was het een logische keus om mijn eigen ervaringen op papier te zetten, maar dan wel vermengd met de nodige humor, want niemand zit te wachten op mijn best wel saaie levensverhaal.

De therapieën die Vladimir in het eerste hoofdstuk van elk boek ondergaat zijn in meer of mindere mate op eigen ervaringen gebaseerd.

Jouw boeken staan vol van eigenaardige en gruwelijke monstertjes en creepy typetjes. Was je al jong bezig met gruwelverhalen? Is jouw wat donkere fantasie vooral een zegen geweest of ook wel eens een last?

SD: Ik ben van nature een schijtlijster. Dat was ik vroeger al en nu nog steeds. Ik kan mezelf de stuipen op het lijf jagen door veel te lang door te denken. Tijdens elke autorit denk ik minstens één keer aan doodgaan.

Als kind hield ik van knuffelbeesten en Garfield. Dus ik was zeer zeker niet vanaf mijn jonge jaren bezig met creepy dingen.

Ik houd nog steeds niet van horrorboeken of -films. Mijn boeken zijn dan ook niet geschreven als zijnde horror. Ja, ik houd ervan om duistere thema’s aan te boren, maar ik doe dit niet puur met het vooropgezette plan om te shockeren en de lezer van begin tot eind een akelig onderbuikgevoel te bezorgen.

Ik ben als schrijver vooral geïnteresseerd in achterhalen wat iemand drijft om zijn of haar toevlucht te zoeken tot bepaalde daden en gedrag. Daarvoor moet je als schrijver ver durven gaan. Daarnaast zoek ik altijd naar het licht voor mijn personages, hoe zwart hun leven ook is geworden. Als je tijdens zo’n periode een lichtpuntje weet te vinden, heeft dat naar mijn mening extra waarde.

In het 2e deel, De Pestmachine, krijgt Vladimir het aan de stok met de Pestmeesters die het uiterlijk hebben van de zo gevreesde pestdoktors uit de Middeleeuwen. Heb je zelf een bijzondere binding met deze tijd en hoe ben je op dit idee gekomen?

SD: Pestmeesters hebben mij altijd al gefascineerd met hun bizarre uitdossing. Toen ik dertig jaar geleden begon met schrijven, schreef ik lange tijd klassieke Fantasy in een middeleeuwse setting. Daar ben ik inmiddels al lange tijd overheen gegroeid, dus met de middeleeuwen heb ik niet meer zoveel.

Ergens tijdens de pandemie kwam het als logisch op me over om iets te doen met pestmeesters in mijn tweede jeugdboek, toen het symbool van pestmeester logischerwijs nieuw leven werd ingeblazen door de toestand in de wereld. Omdat veel mensen moeite hadden met zich aan de regels houden die van boven af werden opgelegd, leek me dat een mooi uitgangspunt voor een verhaal. Aanvankelijk was ik van plan om er veel meer een soort inquisitie van te maken dan het uiteindelijk is geworden. Ik vreesde zelfs voor boekverbrandingen als ik mijn oorspronkelijke ideeën op papier zou zetten. Toch is dat niet de reden dat ik het over een andere boeg heb gegooid. Schrijven is voor mij een grillige aangelegenheid en ik volg het spoor dat mijn personages me duiden. Misschien is het wel allemaal wat minder ernstig geworden door het woord ‘frivool’. Daardoor is het boek een stuk lichter van toon geworden dan ik aanvankelijk dacht. En dat is maar goed ook.



Wat ik zelf vooral uit jouw Vladimir reeks vind uitspringen is het feit dat het oké is om anders te zijn. Iets wat in mijn ogen niet vaak genoeg gezegd kan worden tegen vooral de jongeren onder ons. Is hier misschien ook iets autobiografisch in verwerkt? Heb jij je vroeger wel eens anders gevoeld en hoe ging je daar dan mee om?

SD: Vanwege mijn chronische ziekte heb ik me altijd een buitenbeentje gevoeld. Nu nog steeds. Ik ben pas sinds een paar jaar opener geworden over de uitdagingen die dagelijks op mijn pad komen. Ik heb me lange tijd geschaamd dat mijn lijf zich anders gedraagt dan normaal. Dit komt voornamelijk door de reacties van anderen die ik te verduren heb gehad. Van leraren die achter mijn rug om zeiden dat ik me aanstelde tot dokters die recht in mijn gezicht verkondigden dat ik verslaafd was, omdat het niet lukte om mijn medicatie een week lang niet te slikken.

Nog steeds vind ik het moeilijk dat doodgewone dingen lastig worden. Mensen moeten rekening met mij houden, terwijl ik het liefst normaal wil zijn. Daardoor loop ik vaak dingen uit te leggen. Dan voelt het of ik me loop te verontschuldigen voor iets waar ik niets aan kunt doen en dat is gewoon stomvervelend. Het drukt me telkens weer met je neus op de feiten dat ik anders bent dan anderen.

Ik kan me voorstellen dat veel kinderen (en volwassenen) zich zo voelen. Daarom is het een uitstekend thema om uit te werken.

Wat is het meest angstaanjagende boek, film of iets anders, wat je zelf ooit hebt meegemaakt.

SD: De dood van mijn vader was de grootste nachtmerrie die ik tot nu toe in mijn leven heb ervaren. Door het falen van de zorg mondden zijn laatste uren uit in een horrorfilm. Aan de ene kant afschuwelijk om te hebben meegemaakt, aan de andere kant in zekere mate een geruststelling om te weten dat ik een dergelijke traumatische gebeurtenis te boven heb kunnen komen. Ik moet wel bekennen dat ik hierdoor nog steeds niet in het reine ben met de dood.

Als wij jouw boekenkast zouden kunnen zien, wat komen we daar dan tegen? Heb je favoriete auteurs, of een favoriet genre? En wat is het mooiste/dierbaarste/bijzonderste boek dat je bezit?

SD: Als jullie een kijkje in mijn boekenkast zouden nemen, dan zouden jullie steeds meer lege planken zien. Ik had het al eerder over het ontspullen. Ik ben bezig om mijn leven op de schop te gooien en ook boeken zijn wat dat betreft niet heilig. Inmiddels heb ik meer dan de helft van mijn boeken weggedaan.

Ergens in de beginjaren van het millennium ben ik mijn schrijf- en leeswoede kwijtgeraakt. De schrijfwoede is teruggekeerd dankzij die nachtmerrie. De leeswoede niet. Sterker nog, doordat ik zelf herschrijf tot ik erbij neerval, lukt het me bijna niet meer om me in een boek te verliezen. Ik kan die denkbeeldige rode pen niet neerleggen.

Het schijnt niet te mogen dat je als schrijver weinig leest, maar na een dag schrijven heb ik simpelweg geen fut meer om me in een boek te verdiepen en de afgelopen acht jaar heb ik zowat non stop geschreven.

Het is een beetje zoals de chef-kok die thuis niet kookt. Lezen is voor mij geen ontspannende bezigheid.

Om mijn favoriete schrijvers te vinden moeten we dus wat verder terug in de tijd. Clive Barker zal altijd hoog op mijn lijstje staan. Hij is ook nog eens verschrikkelijk aardig in het echt. Ik heb hem ooit mogen interviewen.

Ook de boeken van Neil Gaiman en Chine Miéville kan ik waarderen. Het enige boek dat mij de afgelopen jaren van mijn sokken heeft geblazen is The Gargoyle van Andrew Davidson. Zo’n boek dat me via via werd aangeraden en waarvan ik hoorde dat beren van mannen ervan in tranen uitbarstten. Ik heb zelf in ieder geval ook de nodige tranen vergoten tijdens het lezen.

Het gaat over een mannelijke pornoster die gruwelijk verbrand raakt tijdens een auto-ongeluk. Tijdens zijn revalidatie krijgt hij bezoek van een vrouw die beweert dat ze elkaar uit vorige levens kennen. De verhalen die ze hem vertelt (het is een raamvertelling) zijn zeer gedetailleerd en vaak hartverscheurend. Het is het hele boek door de vraag of zij knettergek is of de waarheid spreekt.

Dit is het soort boeken waarvan ik houd: verhalen die zich in de echte wereld afspelen (al dan niet tegen een historische achtergrond), waarin een speculatieve twist zit die de waarheid zoals we die denken te kennen op de schop gooit.

Welk boek staat er in je kast te prijken dat je nog steeds niet hebt gelezen en waarvan je elke keer denkt: ‘jou moet ik nu echt als 1e gaan lezen?’

SD: Laat ik eerst maar een The crimson petal and the white uitlezen van Michel Faber. Dat boek ligt nu al langer dan twee jaar naast mijn bed. Dat heeft niets te maken met de kwaliteit ervan. Zoals ik al zei heb ik na een dag schrijven geen fut meer in letters. Ik rol mijn bed in en ga maffen.

Sinds ik drastisch aan het ontspullen ben, heb ik me erbij neergelegd dat ik een ander mens ben dan, zeg, twintig jaar geleden. Als een boek al zo lang in de kast staat zonder te zijn gelezen, dan heeft het me al die tijd niet kunnen overtuigen om het op te pakken en doe ik het weg.

Ik heb zelf je online presentatie van De Pestmachine bekeken en heb er van gesmuld. Zou je, voor degene die niet hebben gekeken, kunnen verklappen waarover de volgende Vladimir gaat. De personages die een hoofdrol krijgen of misschien al iets over de cover of de titel, en is het al bekend wanneer deze ongeveer uitgebracht gaat worden?

SD: Ik ben het soort schrijver dat meestal vanuit één idee begint, zonder vooropgezet plan. Op dit moment heb ik een paar ideeën voor Vladimirs volgende avontuur, dus dat is al winst.

Oma is ziek en Vladimir moet haar bloedplasma brengen. Oma woont diep in het Grimgruwelbos, dus deze missie is zeer zeker niet zonder gevaar. Naswikka die altijd wel in is voor een avontuur gaat vanzelfsprekend mee. Het grote probleem is alleen dat zij een knalrood manteltje van Vladimirs zusjes heeft gekregen en het vertikt om dat stomme ding uit te trekken. Dat is natuurlijk vragen om problemen.

Cover en titel zijn nog niet bekend, evenmin kan ik veel kwijt over de verschijningdatum. Na acht jaar non stop schrijven en de afgelopen twee jaar twee boeken per jaar uitbrengen (een in eigen beheer en een bij Hamley Books) ben ik om eerlijk te zijn aan vakantie toe. Het plan is wel om het boek voor het eind van het jaar bij de uitgever in te leveren.

En dan nog een paar hele snelle korte vragen:

Zon of Maan?

SD: Aangezien ik van de zon spontaan ontvlam, toch maar de maan.

Een gezonde cracker met tomaatjes of een biefstuk ‘rare’?


SD: Vanwege mijn boze darmen moet ik uit de buurt gluten blijven. Tomaatjes gaan er wel goed in op een rijstwafel. Biefstukken eet ik niet al te bloederig. Mijn identificatie met mijn personages kent grenzen.

Slenteren over de kinderkopjes op de Dam in Amsterdam of die van het Knekelplein in Knekelstein?

SD: Vanwege mijn verhuisplannen toch maar de kinderkopjes in Knekelstein.

Visite krijgen van Wiesewasjes of van Plofkabouters?

SD: Wiesewasjes zijn niet te vertrouwen, dat weet iedereen. In het gezelschap van plofkabouters kan ik mijn winden schaamteloos laten waaien, wanneer mijn boze darmen weer eens opspelen. Daar kijken zij niet van op. Ze zijn wel altijd een beetje teleurgesteld dat de grote knal uitblijft.

Een frivool en eindig leven of het eeuwige leven als gruwelijke steeds terugkerende nachtmerrie? (waarbij je zelf mag kiezen bij wie)

SD: Ik zou het verspilling vinden om mijn eeuwige leven te wijden aan het plagen van een ander, dus dan toch maar die frivole eindigheid, ook al moet ik wel nog eens een goed gesprek voeren met de dood over hoe en wat en zo.

 

Sophia heel erg bedankt voor het beantwoorden van al onze vragen en namens onze lezers van Boekinkt heel veel succes met het schrijven van de volgende Vladimir.

woensdag 20 juli 2022

De kapperszoon – Gerbrand Bakker

 


 


“Hij was hier nu al vier honden lang …..”

Waarom een hond op de cover als het boek over een kapperszoon gaat? Dat wordt je tijdens het lezen wel duidelijk. Verder is het eigenlijk een grote spoiler, dus die geef ik niet weg.

 

‘Simon heeft een kapperszaak in de Jordaan. Hij is niet bijzonder gepassioneerd wat betreft zijn beroep maar het is iets wat hij kan en wat zijn vader en grootvader ook deden. Hij heeft maar een paar klanten per week en zijn bordje staat vaker op ‘gesloten’ dan ‘open’. Simon vindt het wel prima zo. Wanneer een van zijn vaste klanten, een schrijver, een nieuw onderwerp zoekt voor zijn boek en bij Simon informatie probeert los te peuteren over de verdwijning van zijn vader, laat Simon zich daarin meeslepen. Langzaam raken de levens van Simon en het leven van zijn verdwenen vader met elkaar verweven.’

 

Verhalen over op het eerste oog saaie mensen, ik houd ervan! Simon is zo’n type: elke dag dezelfde routine, eigenlijk vindt hij zijn werk maar saai, hij praat niet graag en veel vrienden heeft hij ook niet. Eigenlijk zijn de twee mensen die hij het vaakst ziet zijn moeder en zijn grootvader van wie hij de kapperszaak heeft overgenomen. Een relatie heeft hij niet, alleen wel eens wat losse contacten. Simon lijkt het allemaal wel prima te vinden maar is dat eigenlijk wel zo? Want de verdwijning van zijn vader lijkt hem meer te raken dan in eerste instantie gedacht. En zo wordt de stoïcijnse Simon laag voor laag afgepeld.

 

De tweede verhaallijn in dit boek: de crash van het KLM-vliegtuig op Tenerife in 1977 en hiermee de verdwijning van zijn vader Cornelis, geeft het boek vele lagen. Het gaat hierbij om familiebanden, en in hoeverre kun je iemand je vader noemen die je nooit hebt gekend en kun je iemand dan wel missen? Wat is belangrijker: een echtgenoot, zoon of vader missen? Is er plaats voor rouwen wanneer iemand nooit is geïdentificeerd?

 

Heel langzaam leren we Simon beter kennen, maar parallel loopt hieraan het verhaal van zijn vader. Heel mooi zijn hierin allerlei overeenkomsten en dwarsverbanden te ontdekken. Wel moet ik zeggen dat ik meer sympathie en compassie voor de vader van Simon ontwikkelde dan voor Simon zelf. Ik begreep zijn vader wel, maar Simon bleef ik een erg gecompliceerd type vinden. Zijn lichamelijke aantrekking tot een verstandelijk beperkte jongen vond ik zelfs weerzinwekkend. Het is dat Bakker hiermee net niet over de schreef ging, anders had ik het boek in de open haard gegooid. Beetje zonde van de e-reader, en gelukkig heb ik geen open haard, dus ik was blij dat het niet zover hoefde te komen.

Wel genoot ik van de conversaties met zijn moeder. Wat een heerlijke onderkoelde humor zit hierin verwerkt. De scénes van zijn moeder als zwembegeleider van jongeren met een verstandelijke beperking waren voor mij zo herkenbaar dat ik regelmatig hardop heb zitten grinniken.

 

Een mooi, langzaam en gelaagd boek waar ik absoluut van heb genoten. Jammer echter van de lichamelijke obsessie van Simon voor de verstandelijk beperkte Igor, dat had er van mij niet in gehoeven. Hierdoor trek ik ook een half inktpotje van mijn beoordeling af.

 

3,5 inktpotje

Jolanda

Zoeken in deze blog

Droom naar de toekomst van Rina Stam

  Droom naar de toekomst is het tot de verbeelding sprekende slotstuk van de spirituele Rode Draad Trilogie   Flora woont alleen in Spanje...