maandag 20 augustus 2018

Wat jij niet ziet van Sarah Pinsborough

Hoe tweeslachtig kan een mens zich voelen na het lezen van een boek…
Omdat ik het boek las als recensent heb ik het uitgelezen. Als ik het ‘zo maar’ had gelezen was ik waarschijnlijk iets over de helft gestopt. Toch ben ik ook wel blij dat ik het heb uitgelezen, terwijl ik het uiteindelijk geen prettig boek vind. En dat is ook weer de kracht van het boek. Begrijpen jullie er nog iets van? Laat me proberen het uit te leggen.

Eerst maar iets meer over het boek. Het is opgebouwd uit hoofdstukken die worden beschreven vanuit de persoon Louise en de persoon Adèle. Louise is een alleenstaande moeder, in de steek gelaten door een vreemdgaande echtgenoot die inmiddels begonnen is aan een officiële tweede leg met zijn minnares. Op de vooravond van de start bij haar nieuwe baan ontmoet Louise David en wordt ter plekke verliefd. Ze zoenen en met vlinders gaat ze naar huis. Dan ontdekt ze dat David haar nieuwe baas is en onderweg naar haar werk ontmoet ze zijn vrouw Adèle.

Er ontspint zich een bizarre situatie waarin Louisa een vriendschap sluit met Adèle en ondertussen een affaire aangaat met David. In deze fase leest het boek alsof je in een film van Bridget Jones zit. Ik heb echt zitten grinniken om de hilarische teksten over de belevenissen van Louisa.

Het boek is ingedeeld in Toen, Later en Nu. Het duurde een tijdje voordat ik de strekking daarvan begreep, maar uiteindelijk haakt het allemaal in elkaar.

Op een heel subtiele manier gaat het Bridget Jones gehalte van het boek over in een sinistere sfeer, een gevoel van onheil dat je bekruipt maar waar je de vinger niet op kunt leggen. Een tijdlang wilde ik alleen maar weten hoe het nu precies zat (zonder conreet beeld van het te kunnen vormen) en dus doorlezen, totdat in het verhaal een flinke dosis paranormale gaven worden verwerkt. Daar zou ik zijn afgehaakt als ik het boek ‘zo maar’ zou hebben gelezen. Het ging voor mij te ver, was verre van geloofwaardig meer. Voor mij, laat ik dat erbij zeggen, want dat is natuurlijk persoonlijk.  Ik heb doorgezet en me mee laten voeren in het door denderende verhaal. Want schrijven kan Sarah Pinborough zeker. En als je dan aan het einde bent van het boek en denkt dat je alles begrepen hebt en je opgelucht adem dreigt te halen, volgt een complete knock out… Een rechtse hoek die ik niet had zien aankomen!

Als je het boek leest begint het met een geheimhoudingsverklaring door de lezer; om het einde van het boek alleen maar te bespreken met mensen die het boek ook gelezen hebben. Past helemaal in de sfeer van het boek. Ik zal me eraan houden.

Uiteindelijk vond ik het geen prettig boek (de gedachte alléén al dat zoiets mogelijk zou kunnen zijn!), geeft het me na afloop een akelig gevoel. Toch is dat ook de kracht van het boek. De sfeer die Pinborough creëert in het boek, van het onbezorgde Jones-gevoel naar de uiterst venijnige onderhuidse spanning is subliem en past ook precies bij het verloop van het verhaal.

Dus ja, uiteindelijk ben ik volledig ingepakt door het verhaal maar ik lees uiteindelijk toch liever een wat ander thriller-genre. Het is mij uiteindelijk iets te duister…

PS. De engelse titel ‘Behind her eyes’  is eigenlijk veel passender dan de gekozen Nederlandse vertaling.

3,5 ster


Annemarie

donderdag 16 augustus 2018

Real Crime Magazine

Voor mij heb ik het allereerste nummer liggen van het nieuwe tijdschrift Real Crime. 

Real Crime belooft een magazine te zijn, vol moorden, onopgeloste zaken en andere criminele activiteiten. Dit moet voor vele thrillerlezers een grote aanwinst te zijn….  Maar is dat ook zo??
Ik nam de proef op de som en ging er even goed voor zitten.

Het eerste wat opvalt aan het blad, is dat hij best dik is. De kaft staat vol met de artikelen die erin beschreven staan. Ik vind persoonlijk dat hij wel aan de prijs is (€ 5.99) en voor een nieuw magazine maakt hij zich niet echt kenbaar. Rechts in de hoek een kleine geel lint met “NIEUW” erop. En nu pas, na een week het in handen te hebben gehad, valt het me echt op.
Als eerste blader ik altijd een blad door. Wat staat erin? Welke artikelen trekt mij het meest aan? En welke zou ik als laatst lezen? Het blad oogt druk, vol foto’s en andere prints die op dat moment bij het artikel horen. Op een gegeven moment valt een stuk mij op (De jacht op Dino Soerel) omdat het artikel kaal is. Op de tekst na, staan er geen foto’s of is er gebruik gemaakt van een (schreeuwende) achtergrond. Dat leest wel even prettig moet ik eerlijk bekennen.

Het artikel wat voor mij de grootste reden was om het blad aan te schaffen, was het artikel over de Zodiac Killer. (Voor diegene die niet weten waar ik het over heb, The Zodiac Killer is een moordenaar die ruim 50 jaar geleden aan het moorden is geslagen en zich kenbaar maakte via onoplosbare cryptogrammen) Ik wil niet zeggen dat ik alles volg omtrent de Zodiac Killer, maar zodra het kan zit ik er wel voor klaar. Helaas kon ik dit artikel niet echt “shocking” te noemen.

Maar laat ik bij het begin beginnen. Na de inhoudsopgave begin je met “in beeld”. Daar zie je een kort fragment van een moord, inclusief een paginagrote foto.
Gevolgd door een (groot) interview van de beroemdste profielschetser van de FBI, John E. Douglas.
Je ogen krijgen rust met het “blanco” artikel van “De jacht op Dino Soerel”.  
Je maakt daarna kennis met “the Zodiac Killer” met daarna het (lugubere) stuk van de John Sweeney: De bijlmoordenaar.
Om even bij te komen, krijg je kort stuk over een cold case, die na 40 jaar werd opgelost en dan het bizarre verhaal van Aaron Barley aka Jekyll & Hide.
Op zich een lachwekkend verhaal van de ontvoering van Sinatra JR. Je beland daarna in de wereld van cocaïne, drugsbaronnen W. Falcon en zijn partner S. Magluta. Om het wereld van drugs en gangster te blijven lees je meer over Capone (hoe hij werd verraden) en over de burgermoeder Maria Santos Gorrostieta Salazar die het gevecht aanging tegen de meest beruchte en gevreesde drugskartel van Mexico.
Als een-na-laatste artikel lees je over Joe Hunt en hoe hij zijn best deed om rijke jongeren te verenigen maar een dodelijk façade bleek te zijn. Aangekomen bij het eind krijg je leuke reviews te lezen over boeken of films die te maken hebben met real crimes…. Kortom, als lezer krijg je veel moord en doodslag voor de kiezen.

Het blad leest zich niet in een uurtje of 2 uit, je hebt er echt wel even plezier van. De artikelen zijn duidelijk en er is gebruik gemaakt van duidelijke foto’s. Het mooiste vond ik nog wel dat ze het (moord) schilderij van Sweeney hebben laten zien en zelfs de bijl compleet met bloed vind je in het artikel terug.
Vond ik alles aan het magazine leuk? Nee, de artikelen over de drugbaronnen en de burgermoeder Maria konden mijn aandacht niet vasthouden. Ik heb toch meer met de gruwelijk foto’s en details merk ik.

Het mindere vond ik wel dat er niet echt op de opmaak is gelet. Hier en daar missen een paar woorden de begin letter waardoor je even moet raden welk woord ze bedoelen. Dat vind ik best slordig, zeker voor een blad wat nieuw is en niet heel goedkoop is.  Ook klopt er bijvoorbeeld in het artikel van Jekyll & Hyde de pagina aanduiding niet die bij de foto’s horen.
Dikke pluspunten zijn wel dat er vrijwel geen reclame is gebruikt (echt, dat lees zoveel fijner) en dat er veel gebruik is gemaakt van daadwerkelijk bewijsmateriaal.
Kortom, mensen die van moord en gruwel houden zou ik zeker het advies geven dit magazine een kans te geven. Ik denk niet dat je daar spijt van zal krijgen. Ik heb inmiddels een (proef) abonnement afgesloten en op de blog van thrillerlezers kan je nu zelfs een proefabonnement winnen.
Ik ben benieuwd of er meer mensen enthousiast zijn (of niet) van dit blad! 

zondag 12 augustus 2018

Braken van Louis van Dievel

Het verhaal: Wie afkomstig is uit de negorij Braken wordt niet door het leven verwend. Dat is een understatement. Gilbert is “King of the Dancefloor” in Disco Inferno. Als hij danst, staat de hele tent op stelten. Het is een mager surrogaat voor zijn eenzaamheid, voor zijn onbenulligheid, voor zijn liefdesverdriet. Eens - twaalf jaar, vier maanden en zeven dagen geleden - wervelde hij nog met Rebecca over de dansvloer. Ze was de vrouw van zijn leven. Eindelijk lachte het geluk hem toe. Maar Braken sloeg zijn droom aan stukken. Ge kunt uw afkomst niet verloochenen. In Braken haat ge uw ouders, maar ge verloochent hen niet. Op de trappen voor de discotheek spuwt hij in een lange – hilarische - monoloog, zijn bittere gal uit. Correctie: hij braakt zijn frustraties uit. Hij braakt zijn mislukte leven uit.
Gilbert lijkt uiteindelijk toch aan de controle van zijn ouders te zijn ontsnapt. Op het aller-aller einde van het verhaal komt echter de ontnuchtering.
Over de gewone man. Over een eenzaam bestaan en leven onder het juk van bekrompen ouders. Over roots die je fnuiken maar die je weigert te verloochenen. Over alles controlerende bemoeizieke ouders. Over een kerktorenmentaliteit. Over een nest met een frituur en een busdepot. Over een goedbedoelende maar vastgeroeste misfit. Over krampachtige proberen jezelf te worden. Over een miserabel leven. Over onvervulde verlangens. Over frustraties. Over de onmacht je los te maken.
Korte, tragikomische en psychologisch geladen novelle. Geen roman, want 'Braken' telt slechts 61 pagina's. Heel volks, zoals we van Van Dievel gewend zijn. Kleurrijk taalgebruik, geschreven in de spreektaal. Alles overgoten met een flinke scheut humor. Rake karakterschetsen. Van Dievel typeert zijn personages als mensen van vlees en bloed. Als echte, maar ook doodgewone mensen. Ook in deze korte novelle toont Van Dievel dat hij een meesterverteller. Met weinig woorden zet hij een perfecte sfeer neer.
Ontroerend, maar ook onthutsend. Gevoelig en aangrijpend. En, ook hier komt Erik Vlaminck om de hoek kijken. (Vlaminck wordt op het einde – als enige! – bedankt door Van Dievel)
Na het lezen van dit toch wel aangenaam en imponerend intermezzo, kan ik nog amper wachten op een nieuwe, volwaardige roman van Van Dievel. Graag gelezen!

4 sterren
Jan Rooms

Zoeken in deze blog

Droom naar de toekomst van Rina Stam

  Droom naar de toekomst is het tot de verbeelding sprekende slotstuk van de spirituele Rode Draad Trilogie   Flora woont alleen in Spanje...