Zoektocht terug van Marina Folkers

Over de schrijfster:

Marina Folkers woont in Barneveld en houdt van het schrijven van romans. Ook heeft ze een tijdje geschreven voor En Route, een blad voor Frankrijkliefhebbers. Ze laat zich graag inspireren door mooie muziek en is verliefd op Londen, waar ook haar debuutroman Faye en Sean, a love story zich afspeelt. Zoektocht terug is haar tweede roman. Verschijningsdatum 1 april 2017.

Achterflap:

"Ze hield haar adem in. Dit kon niet waar zijn. Toch... die stem... Het was alsof ze teruggezogen werd in de tijd."

Wanneer Caitlin een paar dagen met een vriendin naar Londen gaat, laat ze haar vriend Steven met tegenzin achter in het Noorden van Engeland. In de hoofdstad kruisen heden en verleden elkaar geheel onverwachts. Al haar zekerheden, waaronder haar jarenlange, stabiele relatie, worden aan het wankelen gebracht. Ze klampt zich vast aan haar dromen, waarbij ze probeert een pijnlijk geheim verborgen te houden. Dit wordt haar echter moeilijk gemaakt door Max Jordan - filmster en befaamd charmeur -, die met plezier aan haar overtuigingen rammelt en daarmee de boel nog meer op de kop zet.
Via het bruisende uitgaansleven van Londen en de stranden van Cornwall raakt Caitlin het spoor totaal bijster. Lukt het haar de weg weer terug te vinden?

Mijn mening:

Zoektocht terug is een boek wat ik graag wilde lezen vanwege mijn herinneringen aan Faye en Sean. De cover vind ik niet echt passen bij de inhoud, oogt wat oubollig, denk dat het de blauwe kleur is, terwijl het hier een moderne  feelgood betreft.

Daar ik Faye en Sean qua schrijfstijl echt geweldig vond maakte ik me daar dit keer terecht geen zorgen over.

Caitlin is een paar dagen in London als er gebeurt waar ze bang voor was, ze komt een oude bekende tegen en al snel blijkt dat dit bij beiden ver weg gestopte gevoelens losmaakt. Het lijkt erop dat Caitlin zich met deze gevoelens geen raad weet en het aantrekken en afstoten is begonnen. Het is van het begin tot het eind een continue strijd tussen gevoel en verstand. Het maken van keuzes is net als in de realiteit aan de orde van de dag en vraag je je af of je de goede keuze maakt of gemaakt hebt? Dit geldt ook van voor Caitlin, die hierin sterk beïnvloedt wordt door haar verleden.

Het verhaal is zowel geschreven vanuit Caitlin als Max waarbij van beiden de gedachten en gevoelens op een intense manier zijn uitgewerkt, mijn inlevingsvermogen draait overuren. De gevoelens spatten van elke bladzijde af.

Buiten dat is er ook een geheim wat een belangrijke rol speelt waardoor mijn nieuwsgierigheid zodanig gewekt is dat ik niet kan stoppen met lezen.

Marina Folkers heeft een schrijfstijl die mij van het begin tot het eind in haar greep weet te houden, het is waar nodig luchtig, een vleugje afkeer maar vooral romantisch.

De titel past perfect bij het verhaal, het is voor mij een fantastische zoektocht geworden met een mooi einde.

Marina Folkers is voor mij een schrijfster die verhalen met passie weet over te brengen, een aanrader voor de liefhebbers van een feelgood met veel oog voor gevoel.

Zoektocht terug krijgt van mij dik verdiend 4,5 ster!

Bianca

In de brievenbus: Kleurenblind

Je kunt de Zuid-Afrikaanse komiek en presentator Trevor Noah kennen als de opvolger van Jon Stewart in het Amerikaanse tv-programma ‘The Daily Show.

Zijn bijzondere levensverhaal – van een arme jeugd onder de apartheid in Zuid-Afrika tot geliefde comedian en presentator van The Daily Show – begon met een misdaad: zijn geboorte.

Hij werd, hoewel gemengde relaties verboden waren, geboren als zoon van een blanke Europese vader en een zwarte Xhosa-moeder, die voor de buitenwereld moest doen alsof ze zijn nanny was in de weinige momenten dat ze als gezin samen waren. Zijn briljante, excentrieke moeder speelde een hoofdrol in zijn leven: ze was komisch en diepgelovig (ze gingen zes dagen per week naar de kerk en op zondag zelfs drie keer), en hielp Trevor op zijn hobbelige weg naar wereldfaam.

Trevors belevenissen zijn afwisselend bizar, gevoelig en hilarisch. Zo vertelt hij hoe ze rupsen aten als er geen geld was, hoe hij uit een auto werd geslingerd tijdens een poging tot kidnapping, en over tienerverliefdheden in een door huidskleur geobsedeerde maatschappij. Zijn verhalen schetsen een onvergetelijk portret van een jongen die opgroeit in een snel veranderende wereld, gewapend met een scherp gevoel voor humor en onvoorwaardelijke moederliefde.

John Boyne met De jongen op de berg

Titel: De jongen op de berg
Auteur: John Boyne
Uitgeverij: Boekerij
Publicatiedatum: november 2015
Aantal blz: 259

De cover:

Niet heel bijzonder. Een beetje saai zelfs, maar doordat ik de schrijver erg goed vind toch gelijk de achterflap lezen en ja hoor dit is echt een boek voor mij denk ik. Geen thriller, maar dit is naast thrillers echt een onderwerp waar ik graag en veel over lees.

De achterflap:

Pierrot wordt opgenomen in Hitlers buitenhuis, maar wordt gedwongen zijn afkomst te verraden.

Als de zevenjarige Pierrot zijn beide ouders verliest, moet hij zijn huis in Parijs verlaten om een nieuw leven te beginnen bij zijn Duitse tante Beatrix. Zij is huishoudster bij rijke mensen die boven op een berg wonen, ergens in Duitsland. 

Maar het zijn geen gewone tijden: Pierrot leeft in 1935 en de Tweede Wereldoorlog nadert met rasse schreden. Evenmin is het huis op de berg een gewoon huis; het is Berghof, het adelaarsnest waar Hitler zich regelmatig terugtrekt. Pierrot maakt al snel deel uit van Hilters wereld. Een gevaarlijke wereld waarin terreur, geheimen en verraad aan de orde van de dag zijn. Is ontsnapping nog mogelijk?

Het verhaal:

Het is 1936 en Pierrot woont alleen met zijn moeder redelijk gelukkig in Parijs. Zijn vader is 3 jaar daarvoor overleden. Zijn beste vriend Anshell Bronstein woonde onder hem met zijn moeder en ze waren bijna als broers, ondanks dat Anshell doof is. Ze hebben samen een gebarentaal ontwikkeld die alleen zij snappen. Als de moeder van Pierrot overlijdt aan tbc woont Pierrot tijdelijk bij Anshell en zijn moeder, maar omdat hij niet Joods is kan hij daar niet blijven en gaat hij naar een weeshuis in Orléans.

Na een aantal maanden ontvangt hij een brief van de zuster van zijn vader dat hij bij haar kan komen wonen en onderneemt hij de 10 uur durende treinreis naar Duitsland.

Zijn tante werkt als huishoudster in "het huis op de berg" en meneer heeft toestemming gegeven om Pierrot daar te laten wonen. Tante Beatrix denkt Pierrot een veilig huis te kunnen bieden ver weg van aankomende oorlog en noemt hem vanaf dag 1 Pieter wat meer Duits klinkt. Ook raadt ze hem aan in huis nooit over Anshell te praten. Pierrot snapt het niet zo goed maar doet wat zijn tante vraagt. Er blijft wel een brievenwisseling tussen de twee jongens maar die worden ondertekend met hun speciale tekens in plaats van met hun naam.

Ondanks dat Pierrot de opdracht heeft bij meneer uit de buurt te blijven, gebeurt het toch dat na verloop van tijd  Pierrot meer en meer tijd door brengt met "meneer" . Die niemand anders dan Adolf Hitler blijkt te zijn. En dan begint de indoctrinatie! En hoe Beatrix ook haar best doet, Pierrot komt meer en meer in de ban van de ideologie van Hitler. Met alle gevolgen van dien.

Mijn mening:

Beeldend en sfeervol geschreven zoals je gewend ben van John Boyne. De details en de onderhuidse spanningen, maar ook het verdriet voel je onder het lezen.

Pierrot, een lief en onschuldig jongetje van net 7 zie je langzaam aan veranderen in een klein kopietje van Hitler. Pierrots zoektocht naar aandacht, naar het "iemand zijn" vooral als hij wat ouder wordt is pakkend verwoord en geeft me soms echt kippenvel.

Het absolute geloof in dat wat Hitler zegt waarheid is, doordat hij dat op heel jonge leeftijd ook al van zijn vader hoorde, is zo geloofwaardig gebracht dat je medelijden krijgt met hem, maar ook met zijn tante die het allemaal zo goed bedoelt.

Je voelt Pierrots innerlijke strijd. Want aan wie moet hij loyaal zijn??

De angst als hij er achter komt waar hij deel van is geweest, de strijd om het te vergeten en uiteindelijk de hereniging met Anshell en het vertellen van zijn verhaal is geloofwaardig en klopt gewoon helemaal.

Ik had echt het hele boek het gevoel als of ik naast Pierrot liep. En dat heb ik niet gauw.

Op alle fronten 4 sterren 

Nieuwsgierig? Bekijk het boek hier op Bol.com

Quote

Jaaaaaaaaaaaaaaaaaaa eindelijk een leuk boekenweekgeschenk in 2018

Griet Op de Beeck schrijft op verzoek van de Stichting CPNB het Boekenweekgeschenk 2018. De Vlaamse schrijfster brak door met haar debuutroman Vele hemels boven de zevende (2013, Prometheus). Sindsdien heeft zij al drie bestsellers op haar naam staan, die in zes talen zijn vertaald. Met meer dan 700.000 verkochte boeken is zij één van de bestverkopende Nederlandstalige auteurs van dit moment. De 83ste Boekenweek vindt plaats van zaterdag 10 t/m zondag 18 maart 2018 en wordt vrijdagavond 9 maart traditioneel geopend met het Boekenbal.

De CPNB kijkt samen met Griet Op de Beeck reikhalzend uit naar de Boekenweek 2018. Op de Beeck: “Ik heb altijd met bewondering gekeken naar hoe de Nederlanders er tijdens de Boekenweek in slagen om van literatuur zo'n uitbundig feest te maken. Dat ik, zo'n snotneus nog in de wereld van de letteren, word gevraagd om het geschenk te schrijven heeft me niet alleen blij gemaakt, maar echt aangegrepen. Wat een eer. Ik ga er straks met alle gretige overgave die ik heb aan werken, en proberen om een boekje te maken dat het waard is om zomaar ongevraagd mee te reizen met elk exemplaar dat tijdens die periode over de toonbank gaat.”

Griet Op de Beeck (1973) was tien jaar lang dramaturg in het theater. Daarna ging ze schrijven voor Humo en De Morgen. Haar eerste roman Vele hemels boven de zevende werd onder andere genomineerd voor de AKO Literatuurprijs en won de Bronzen Uil Publieksprijs 2013. Kom hier dat ik u kus (2014), haar tweede boek, werd door het boekenpanel van De Wereld Draait Door verkozen tot ‘Boek van de Maand’, werd genomineerd voor de NS Publieksprijs 2015 en staat inmiddels meer dan honderd weken in de CPNB Bestseller 60. Van deze beide boeken zijn de filmrechten verkocht. Ook haar derde boek Gij nu (2016) was een succes, het werd genomineerd voor de NS Publieksprijs 2016. Met haar goed bekeken optreden in het tv-programma Zomergasten vorig jaar, veroverde Op de Beeck de harten van vele Nederlandse kijkers en lezers.

Overgenomen van CPNB

54 minuten van Marieke Nijkamp

 Titel: 54 minuten

Auteur: Marieke Nijkamp

Uitgeverij: Harpercollins Young Adult

Pagina’s: 320

Over de schrijfster: Marieke Nijkamp is een geboren en getogen Nederlandse en in hart en nieren Twentenaar. Nijkamps debuutroman, This is Where It Ends, is in 2016 in de Verenigde Staten verschenen bij Sourcebooks Fire. Dit young adult verhaal volgt vier tieners gedurende de 54 minuten van een schietpartij op een middelbare school. De Nederlandse editie van This Is Where It Ends verscheen najaar 2016 bij HarperCollins Holland.

Achterflap: 10 :00 De directeur van Opportunity High School beëindigt haar toespraak en verwelkomt alle leerlingen voor het nieuwe semester. 10 :02 De leerlingen staan op om naar hun klassen te gaan. 10 :03 De auladeuren gaan niet open. 10 :05 Iemand begint te schieten. Uiterst minutieus volgt 54 Minuten vier jongeren tijdens een schietpartij op een middelbare school. Verteld vanuit verschillende perspectieven kom je achter de motieven van de schutter en word je als het ware de terreurdaad ingezogen.

“ Om me heen klinkt het woord “wapen,” en dan wordt het stil.”

Wat ik van dit verhaal vind: Als ik de cover van 54 minuten bekijk, waarop op een zwarte achtergrond, vrolijke gekleurde krijtjes kapot geschoten worden, vraag ik me af, welk drama zich in dit verhaal af gaat spelen.

Als ik begin te lezen, merk ik dat het me best moeite kost om in het verhaal te komen, in een korte tijd maak je kennis met meerdere personages, die in de ik vorm geschreven zijn en ook nog allemaal onderlinge banden met elkaar hebben, waardoor je echt op moet blijven letten.

Zo maken we kennis met Claire, Tomas, Autumn en Sylv, ieder heeft zo z’n eigen problemen en hoofdstuk na hoofdstuk kruipen de personages dieper onder je huid en lijkt het net of je met ze meeloopt verder door het verhaal.

Ook leren we Tyler kennen, de jongen die de aanslag pleegt, ook van zijn achtergrond wordt tijdens het lezen het één en ander duidelijk, ook lees je dat er veel meer achter schuil gaat, voordat iemand tot zo’n daad komt.

Marieke Nijkamp is het echt gelukt om de angst, die de personages voelen, ook de lezer te laten voelen.

Onbewust gingen mijn gedachten tijdens het lezen dan ook weer terug naar het eiland Utoya in Noorwegen, waar een gedenkplek is die ik al meerdere malen heb bezocht, ook daar heeft een schietpartij plaatsgevonden, waar de kinderen ook als ratten in de val zaten en geen kant op konden.

Dit boek komt echt angstaanjagend realistisch over, maar waarschijnlijk staat het nog in schril contrast om zoiets echt mee te moeten maken, je moet er niet aan denken.

Al met al vond ik dit een erg heftig verhaal, waarvan ik eigenlijk vind dat het verplicht gelezen moet worden op het middelbaar onderwijs.

 “Overal zie ik dood, overal zie ik bloed.”

Marieke Nijkamp heeft met, “54 minuten,” een levensecht, angstaanjagend en dramatische thriller geschreven, waarvan je hoopt dat het nooit meer gebeurd.

Waardering:

Plot:4

Schrijfstijl:4

Organailteit:4

Psychologie:4

Leesplezier:4

Spanning:4

Ik geef, “54 minuten,” van Marieke Nijkamp 4 kraaien.

Heidi

Maurice van Anne-Laure Van Neer

De omslag is mooi van eenvoud. De lijn wordt voorgezet van het debuut door een silhouet van een (mans)persoon te plaatsen. Hij heeft een doornenkroon op zijn hoofd, dus de kink met de Messias wordt gemaakt. Het Rode druppeltje komt ook terug op deze kaft. Was het vorige boek wit als hoofdtoon, nu voert zwart dat. 

Het verhaal gaat over Maurice, die zich zelf als De Verlosser van de mensheid ziet. Hij heeft er lustig op los gemoord en de Alfamensen die hem voor de voeten liepen of reden verwijderd van onze aardbol. Op het sterfbed moet hij echter zijn moeder beloven te gaan stoppen. Hij mag nog 1 persoon doden en de juiste persoon heeft hij al in gedachten. Echter komen er zoveel personen op zijn pad die hem aan het twijfelen en in verwarring brengen, dat het hem in uiterst komische ontwikkelingen brengt. Wie gaat het uiteindelijk worden? En wie verlost eigenlijk wie in dit verhaal?

Met Justine, haar debuut, verraste Anne Laure Van Neer mij al door haar spitsvondigheid waarmee ze veel hilariteit en leesplezier opwekte, dus bij de vooraankondiging van Maurice wist ik dat dit boek niet onder kon gaan doen.
Kom Op, een boek over de nieuwe Verlosser  die van zijn moeder niet meer mag moorden met nog 1 troefkaart in handen. En dan zoveel mensen ontmoeten die in aanmerking komen...

Ik moest het boek in gedeeltes lezen door drukte overal, kon zo wel fantaseren hoe het zou zijn om een Maurice op het werk te hebben lopen. Het verhaal reisde dus mee.

Terwijl ik zeker erg genoten heb van opnieuw een origineel , vlot geschreven en mooie plotwendingen verhaal, heb ik een paar punten van kritiek:
Het woord thriller zou ik hier niet op plakken, maar dat staat ook  ergens op de omslag. Als je het zou oppakken vent de gedachte nu ga ik eens thriller, dan wordt je teleurgesteld. Ik denk dat er meer spanning in had gekund. Er gebeurt namelijk genoeg, maar omdat alles in een decor van een John Lantingachtige sfeer plaatsvind, kan de spanning niet de boventoon boven dit komische geweld voeren. Kan het verhaal iets te veel humor bevatten? Ja, is mijn mening. Iets wat rustmomenten in het verhaal hadden het nog sterker gemaakt.
Het heeft nu een te veel aan overweldigende hilarische momenten op bijna elke bladzijde.
De elementen hoe een verhaal zogenaamd spannend gemaakt zou moeten worden zijn namelijk wel aanwezig in Maurice:
Elke keer komt er weer een nieuw brokje info waardoor je je afvraagt hoe dit zal gaan aflopen. Er zijn verrassende plotwendingen die uiteindelijk naar een geweldig einde toewerken. Zo vind ik bijvoorbeeld de vondst van het geheim van Maurice zijn dochter fantastisch bedacht, zo ook de samenkomst van personen uit het debuut. Let wel: Maurice is volkomen los leesbaar. Alleen voor de lezers van het vorige boek volgt een aha erlebnis. Het boek zit vol met zeer originele vondsten.
Ik kijk uit naar een derde boek waar de humor iets meer gedoseerd wordt en wat minder repeterende gebeurtenissen zitten. Ik heb namelijk ontzettend genoten en deze vrouw heeft een zeer bijzondere eigen stijl van schrijven waar ze hopelijk nog heel veel van gaat laten zien.

Originaliteit 5 ( als het hoger kon, zou het hoger zijn)
Spanning 2
Schrijfstijl 4
Leesplezier 4,5
Plot 5
Psych 5

4,5 ster voor Maurice 

Geen kind meer van Esther Boek

Over de schrijver:

Ik ben geboren in het Brabantse Uden en groeide op in Volkel. Als kind was ik al gek op lezen en schreef gedichten over alles wat me bezig hield. Naast lezen had ik een tweede liefde, paarden. Jarenlang ben ik lid geweest van de rijvereniging in dit kerkdorp. Na de lagere school volgde ik de middelbare school in Uden en volgde opleidingen binnen de gezondheidszorg. Na mijn schoolse leven ging ik werken bij een, hoe kan het ook anders, boekhandel in Uden om uiteindelijk dan toch in de gezondheidszorg terecht te komen. Ik ben werkzaam geweest bij een huisarts, in verschillende ziekenhuizen en werk nu alweer enkele jaren in de zorg rondom kinderen. In 2003 verhuisde ik naar de Betuwe waar ik met mijn man en drie zonen een prettig leven leefde. Tot de aangifte van verkrachting tegen een van mijn kinderen kwam. Een gebeurtenis die de latere basis zou worden van mijn debuut: Geen kind meer, een psychologische thriller die op 31 maart 2017 bij De Crime Compagnie zal verschijnen.

Achterflap:

Het is de eerste dag van de voorjaarsvakantie als Dex door twintig man politie van zijn bed wordt gelicht op verdenking van verkrachting. Zijn leven staat op zijn kop, maar ook dat van de rest van de familie waaronder zijn moeder Anna. Zij strijdt om de onschuld van haar zoon te bewijzen en gaat de confrontatie aan met de leugens, het geweld en het machtsmisbruik van justitie.

Ondanks dat dit een verhaal is over groot onrecht is dit niet louter een boek over onmacht, verdriet en woede. Het gaat vooral over de kracht van onvoorwaardelijke liefde. Een boek over de strijd naar gerechtigheid. Esther Boek schreef deze aangrijpende misdaadroman naar aanleiding van haar eigen ervaringen. Haar zoon werd uiteindelijk in hoger beroep vrijgesproken van de aanklacht.

Mijn mening:

Geen kind meer, een titel die je op meerdere manieren uit kunt leggen, en zo voelt het tijdens het lezen van het hele boek. Een cover die iets bij me los maakt. Vlinders horen te fladderen in de vrije natuur, net zoals kinderen een onbezorgd leven moeten kunnen leiden. Op de cover zijn de vlinders opgesloten in een glazen potje, zo voelt het voor Dex en zijn familie ook. Iedere ouder houdt onvoorwaardelijk van zijn kind, zal voor hem door het vuur gaan. In dit verhaal draait het om Anna, de moeder van 3 zonen, Dex, Daan en Pepijn. De acht jarige  Pepijn is geboren uit haar tweede huwelijk met Martijn, voor hem heeft ze alles achter gelaten en is elders in het land gaan wonen. Na een moeizame tijd is alles weer op de rails en leiden ze een gelukkig leven.

Het noodlot slaat toe als Dex wordt opgepakt voor verkrachting van twee meisjes. Beiden hebben aangifte gedaan en het hele gezin belandt in een hel. De hoofdstukken vanuit de slachtoffers geschreven doen mijn nekharen overeind staan, het is bizar hoe ver meiden kunnen gaan om hun zin te krijgen.

Het is voor Dex een traumatische ervaring als hij met bruut geweld van zijn bed wordt getild, geen contact mag hebben met het thuisfront en als een zware crimineel wordt behandeld. Anna is van het begin af aan overtuigd van zijn onschuld, maar stuit op een muur van onbegrip. Toch blijft ze openingen zoeken om haar zoon te laten voelen dat ze onvoorwaardelijk van hem houdt, dit zorgde meerdere keren voor een brok in mijn keel. Ongelofelijk dat je gelijk als dader wordt neer gezet terwijl het onderzoek nog in volle gang is. Je bent afhankelijk van de betrokkenheid en empathie van zowel de advocaat als het onderzoeksteam, ook binnen het onderzoeksteam wordt in mijn ogen veel te snel geoordeeld.

Het verhaal berust op ware feiten en is vooral uit het hart geschreven. De liefde van Anna voor haar zoon raakt je tot op het bot. Je voelt de machteloosheid, maar vooral ook de angst dat dit wel eens helemaal de verkeerde kant op zou kunnen gaan. Een gebeurtenis die je als ouder van binnen helemaal opvreet maar waar heel het gezin gedurende de rest van hun leven mee moeten dealen. Ondanks dat er een vrijspraak komt is de schade in het gezin al aangericht. Na het lezen kan ik alleen maar trots zijn op Anna, een sterke vrouw die haar zoon onvoorwaardelijk heeft gesteund tijdens deze nachtmerrie.

Geen kind meer is een boek wat in mijn ogen elke ouder met pubers zou moeten lezen, het schudt mensen wakker om eerst eens na te denken alvorens met een vinger te wijzen of te oordelen. Het is een levensechte thriller die je je ergste vijand niet gunt.

De boodschap om je kind altijd te blijven steunen als je overtuigd bent van zijn onschuld is op een aangrijpende manier overgebracht. Het is een zware klus om hierbij de buitenwereld buiten te sluiten maar anders overleef je het niet.

Het schrijven van dit boek heeft er vast aan bij gedragen om deze zware periode van onzekerheid te verwerken en een plek te geven.

Een verhaal wat me om persoonlijke redenen lang bij zal blijven…

Geen kind meer is voor mij 4,5 ster waard

Bianca

Ink leest

Heb je eerst een heel blij gevoel omdat je je favoriete bandje veel zag, dit keer was mijn eerste uitje een bezoek naar de tandarts. Mijn kies was afgebroken en best flink afgebroken. Nadat het eerst wat zeurde, werd de kiespijn per dag heviger en zeurde ik bijna nog meer dan de tand zelf. En dat wilde wat zeggen. De orginele grap dat Ink Kroon straks rond zou lopen met een kroon in haar mond  enzenz was niet uit de lucht. Vriendelijk trok ik mijn mondhoeken omhoog bij de zoveelste keer dezelfde soort grap en dacht alleen maar van wat vindt iedereen zich nu toch enorm grappig. De tandenmevrouw vertelde dat er zelfs twee kiezen afgebroken waren en ze binnenkort de oude vullingen uit 1880 er uit ging breken en er weer nieuwe in moest maken en dan een kunstwerkje zou maken.

Daarna kwam Bianca van het team hier op de koffie, want we hadden bedacht eens door het Brabantse te gaan scheuren en twee boekpresentaties te bezoeken. Die kiele ,kiele opelkaar aansloten. Ik wilde perse naar de ene en Bianca naar de tweede dus wat doe je dan...

angelique van der bijl

De eerste was in Uden van Esther Boek . Ik had het boek Geen kind meer al gelezen en was zeer onder de indruk van het verhaal. Altijd benieuwd dan naar de schrijver achter het boek. De schrijfster had last van haar keel de dag er voor en beloofde extra zwoel te gaan klinken dus dat wilde ik wel eens aanhoren. Het was een zeer zeer indrukwekkende presentatie, ik kan niet anders kijken. Het verhaal draait om de valse zedenzaak tegen haar zoon van een paar jaar geleden. Hoe een dorp, politie en familie op je reageert als je zoon wordt beschuldigd. Haar gezin was ook aanwezig en veel mensen stonden ontroerd te luisteren naar Esther haar verhaal.
Helaas sprak ik Esther maar heel erg kort, dus we hebben afgesproken dat heel erg snel in te gaan halen. Waneer kan je Esther ;)
Snel door een uur lang naar Made met een frietje in de mik geschoven komen we net op tijd. Ach op presentaties spreek je mensen nooit echt goed. Dus.... Angelique, wanneer kan jij haha

De dag er na had ik met Danielle, Yfke , Alex, Miriam een eetafspraak bij mijn politieheld Pjotr Vreeswijk. Had ik stiekum eigenlijk erwtensoep verwacht, maar het werd veel lekkerder. De binnnekomstw as al geweldig met Nina, zijn kleine dochter die verrukt was van de roze pluk in mijn haar. De middag vulde zich oa met gesprekken over roze make up en winkeltje spelen in de tuin. Relaxte middag en zeer leuk eindelijk zijn vrouw en kinderen te leren kennen.

en....ik ben best goed aan het lezen. Wat? Jaha , ik heb zowaar een paar boeken uit. Zo las ik Sonja Barends Ik kom nooit meer terug. Net als een groot deel van Nederland geloof ik. Of tenminste een groot deel kocht het boek. Het staat als zeer goed verkocht in de CPNB 60. Ik was ontroerd, alweer, door het verhaal over haar avder die afgevoerd wordt in d eTweede Wereldoorlog en inderdaad nooit meer terug komt. Sonja probeert het leven en de dood van haar vader duidelijk te krijgen in dit boek.
Ook las ik (WAAROM?) DJ van Kluun. IK moet daar niet meer aan beginnen...ik hou niet van

Kluun.
De laatste van Nathalie Pagie die rond 19 april uitkomt heet Casa familia en ik moet ronduit toegeven dat ik mevrouw Pagie zich zie ontwikkelen tot een echt goede en spannende thrillerschrijver. De nadruk lag voorheen vooral op heteroromantiek met ene lichte snuf spanning die er wat overheen vloog. Nu heeft de schrijfster echt een spannend plot door het boek heen gemaakt. Top.
Er liggen weer drie nieuwe boeken naar mij te lachen, maar ik weet nu nog niet welke ik als eerste ga oppakken.

Ik zwaai jullie gedag en zeg sie joe leterrrr
Ink

Bianca leest....

Een week met tal van bezigheden waardoor het lezen even iets minder was. Een dagje extra werken, een middagje freubelen met bloemen, een dubbele verjaardag voor bereiden en vieren zorgde er voor dat ik niet aan mijn gewenste leesuren kwam. Twintig jaar geleden ben ik op mijn eigen 26e verjaardag namelijk bevallen van een prachtige dochter die nu dus alweer 20 kaarsjes uit mag blazen, wat gaat de tijd toch hard, maarja dat is een cliché, dat weten we allemaal allang. Voor ons toch wel een mijlpaal hoor! 

Maar de uren die ik wel aan lezen heb besteedt genoot ik met volle teugen van  inmiddels alweer deel zeven in de Q serie van Jussi Adler-Olsen. Achteraf is het ook wel eens lekker dat ik bijna  een week heb genoten van een boek, steeds uitkijken naar elke minuut genieten van deze topper. Een dikke pil van bijna 500 bladzijden puur leesgenot. Selfies is een moderne thriller met veel aandacht voor de psyche van de mens. Voor mij een thriller van top niveau. Dit verhaal bevat alles wat een thriller nodig heeft, actie, beklemmende spanning, emotie en veel psychologie. 

Afdeling Q belandt op meerdere fronten in zwaar weer terwijl er ondertussen tal van moorden plaats vinden, aan het team van Carl, Gordon en Assad de taak te bewijzen dat de afdeling moet blijven bestaan.  

Ik kijk nu al rijk halzend uit naar deel 8, wat een top schrijver is die Adler-Olsen zeg. 

Mijn positieve recensie zullen jullie vast voorbij zien komen op de site. 

Afgelopen weekend, waarin we allemaal volop hebben kunnen genieten van het mooie weer ben ik toch nog begonnen in mijn tweede boek van deze week, Ibiza, de erfenis, van Kiki van Dijk wat deze week verschijnt. 

Wat ik ervan vond houden jullie nog van me tegoed.  

Een heel ander boek dan Selfies dat wil ik alvast wel kwijt,  voor mij een tussendoortje wat makkelijk weg leest en waar ik amper bij na hoef te denken. 

Inmiddels zit ik helaas weer wel binnen want het weer valt hier in Zeeland in ieder geval flink tegen nu, gelukkig begin ik zo langzamerhand uit te kijken naar een weekje Benidorm wat eind van de maand op ons programma staat, voel me best een bofkont. 

Nou kort samen gevat had ik dus een drukke week met voor jullie weinig leesnieuws, ik spreek jullie volgende week weer 

Tot dan! 

Bianca

Gebroken monsters van lauren Beukes

Gebroken monsters van Lauren Beukes is een verhaal waar je je gedachten bij moet houden. Het verhaal gaat in essentie over het feit dat bijna ieder mens een “gebroken monster” in zich heeft.

Gebroken monsters vertelt het verhaal van meerdere personages die allemaal hun eigen problemen in het leven hebben. Van tienerproblemen tot ernstige gedragsproblemen door een tumor. De personages worden uitgebreid uitgewerkt in hun eigen verhaallijnen, die ogenschijnlijk niks met elkaar te maken lijken te hebben. De personages en verhaallijnen zijn verdeeld over eigen hoofdstukken, waardoor de verhalen gescheiden blijven van elkaar. Dit is in het eerste deel van het boek wel verwarrend, doordat onbekend is wat de connectie is. Vanaf de helft van het boek worden de verhaallijnen duidelijker en leest het boek prettiger. Vanaf dat punt sleurt het boek je mee in zijn tocht naar een zinderend eindpunt. In de eerste helft van het boek is de spanning ook niet echt aanwezig, waardoor het soms worstelen is om erdoor te komen. Dit verandert naarmate de gebeurtenissen elkaar sneller opvolgen.

Het fantasy onderdeel blijft lang weg uit het verhaal, waardoor het mijns inziens eerder thuis hoort in het thrillergenre dan in het fantasygenre. Dit komt pas in de laatste kwart van het verhaal tot uiting.
Het is belangrijk om voor het eerste deel van het boek de tijd te nemen, zodat je meerdere hoofdstukken achter elkaar kunt lezen, hierdoor wordt het verhaal waarschijnlijk sneller duidelijk. De korte hoofdstukken zorgen in het begin voor veel verwarring door alle personages en verhaallijnen. De korte hoofdstukken vanaf de helft van het boek en de vlotte en moderne schrijfstijl van Lauren maken het tot een vermakelijk boek.

Al met al, ondanks de trage start, een verrassend boek over de drama’s in een mensenleven die je kunnen breken.

3 sterren
amanda

Runa van Vera Buck

 Titel                  : Runa
Auteur               : Vera Buck
Publicatiedatum: juni 2016
Uitgeverij           : Karakter    

‘Mist met ogen die de angst niet kunnen mijden, de treden die hem van de waanzin scheiden’ (C. Baudelaire)

Uit mijn persoonlijke ‘Film top-10’ zal het 17 jaar oude “Eyes Wide Shut” (Stanley Kubrick) naar ‘Traumnovelle’ (Arthur Schnitzler) uit 1926 wel nooit verdwijnen. Alleen, de daarin voorkomende moord was niet meer dan een kleine toegevoegde meerwaarde, daar het origineel verhaal op zich reeds meer dan voldoende te bieden had voor een 2u. 40 min. durende film (voor meer info : gele briefkaart naar Wenduine). En laat dat nu net ook het enige (kleine) verwijt zijn dat ik heb jegens “Runa”, het magistrale debuut van Vera Buck.


Samenvatting
In ’t kort : We schrijven jaren 1880. Jori Hell is student geneeskunde in het roemrijke ‘Hôpital de la Salpêtrière’ in Parijs, het belangrijkste en bekendste centrum voor psychiatrie en neurologie in Europa, onder leiding van een van de grondleggers van de neurologie, Dr. Jean-Martin Charcot. Onder Charcot werd het ‘Salpêtrière’ het Europese centrum voor onderzoek naar hysterie en dissociatieve aandoeningen en werd er uitgebreid onderzoek gedaan naar de toepassingen van hypnose, een ‘show’ die Charcot zelf wekelijks maar al te graag toont aan zijn naar hem opkijkende studenten. Het ‘Salpêtrière’ was vooral een opvangtehuis voor geestelijk gestoorde vrouwen, maar dat mag u gerust in een wel erg brede context zien. Dagelijkse proeven op jonge meisjes als ijskoude baden of urenlange douches, isolatie, elektrotherapie,…het komt allemaal aan bod. Maar dan komt Charcot met de zowat 9-jarige Runa op de proppen : totaal onhandelbaar, niet vatbaar voor enige behandeling, gevaarlijk, diep verward. En Jori besluit om, samen met Dr. Luys, de ‘waanzin’ uit haar hersens te verwijderen om zo te promoveren. Maar dan duiken er door heel Parijs onheilspellende boodschappen op, worden lijken gevonden die op schokkende wijze om het leven zijn gebracht en blijken kinderen te verdwijnen. De gepensioneerde en aan de drank geraakte inspecteur Leqoc neemt een opdracht aan, die hem leidt naar een oude bekende, dood, ogen verwijderd en over het ganse lichaam volgeschreven met onbegrijpelijke tekens. En naarmate de datum van Runa’s operatie nadert, ondervinden zowel Leqoc als Jori Hell zelf, dat Runa veel meer is dan enkel een meisje met een getroebleerd verleden.
Jori is verliefd op Pauline, de zuster van zijn beste vriend Paul, die in Zwitserland leeft en komt te weten dat ook zij klaar is voor een operatie wegens ‘onanistische psychose’ : na verschillende tuchtigingen besluit men tot het verwijderen van de clitoris. En dat geeft Jori een stimulans om Runa zo snel mogelijk te opereren en bij positieve reactie, deze ook uit te voeren op Pauline voor het te laat is. Dr. Luys wil de eerst gelukte chirurgische breinoperatie uitvoeren en Dr. Charcot wil het ‘Salpêtrière’ hoog in het vaandel dragen. Dus : egoïsme, roem en eer alom ten koste van een klein meisje. Maar is zij wel zo onschuldig ? Hoever wil iedereen gaan voor die eeuwige roem ? Wat hebben de lijken en de tekens te maken met Runa ? Waarom wil iemand Leqoc vermoorden ? En vooral : welk duister verleden verbergt het nabijgelegen klooster ?

Mening
Het verhaal wordt ‘geschreven’ door ene Maxime Chevrier in 1903. En het is meer dan duidelijk : Vera Buck heeft haar huiswerk gedaan! Wegens persoonlijke omstandigheden ben ik erg geïnteresseerd in deze materie en het is dan ook geweldig om namen, die jezelf met niemand kan delen, te zien opduiken, zoals Charcot, Luys, Georges Gilles de la Tourette, Joseph Babinski, enzovoort. Je krijgt een geweldig inzicht in de werking van het ‘Salpêtrière’ rond de eeuwwisseling, de proeven, de slachtoffers. Men handelt uit eer…niet uit geweten. En dan kon ik terug op ‘Eyes wide shut’ : ongetwijfeld zal het de thrillerliefhebbers onder jullie veel plezier doen, maar wat mij betreft had Buck met haar kennis van zaken het gerust mogen houden bij de werking van het ‘Salpêtrière’ zelf. Nu zijn de nevenverhalen wel spannend, daar niet van, maar hadden zich in elk ziekenhuis ter wereld kunnen afspelen en dan vind ik het jammer deze kennis in een ‘thrillerformaat’ te gieten. 
Buck schrijft enorm beeldend over het ‘Salpêtrière’ en haar verhaal over de psychiatrie is fascinerend, indrukwekkend, grondig onderzocht, en – helaas – waar gebeurd. Maar als je zoveel kennis en kunde in een ‘tag’ ziet die spreekt over ‘Een vreselijk spannende en angstaanjagende mix van historische roman, thriller en horror’, is dat enkel jammer te noemen…want het is zo veel meer !

Besluit 
‘Runa’ van Vera Buck (30 jaar !) is voor onbekenden met de materie een openbaring. Het leert je hoe minachtend mensen met een psychische aandoening meer dan 100 jaar geleden werden behandeld…Of dat nu verbeterd is, laat ik in het midden. Maar het leest zeer vlot en tevens zeer intens. En voor de thrillerliefhebbers : ja, het is ook soms spannend. Beste boek dat ik gelezen heb tot nu toe dit jaar. Zo…en dan is het nu tijd voor mijn koude douche en wat elektroshocks om de dag door te komen !

Paul Smeyers