Niet heel vaak overkomt het me dat het eerste hoofdstuk van een boek als een enorme knal bij me binnenkomt. Wat was ik positief verrast door een goed geschreven, scherp begin. Hoofdpersoon Barbara komt nietsvermoedend binnen in haar huis en ontdekt een man met een bivakmuts in haar slaapkamer die haar aanvalt. Ik kon de scène exact voor me zien. Barbara ontpopt zicht direct als een lekker nuchtere dame, waarbij bij deze aanval niet de bevriezen- of vluchtenvariant van toepassing blijkt, maar nee, ze vecht als een leeuwin terug En met resultaat. Ze slaat haar overvaller neer en hij blijkt later overleden.
Het was net of ik een sterk begin van een film had gezien, ik zat op het puntje van mijn stoel en begon verwachtingsvol met het lezen van het verhaal… Wie is de overvaller van Barbara? Waarom wil iemand haar kwaad doen? Is de overval wel voor haar bedoeld?
Echter, na dit veelbelovende begin zakte het boek als een plumpudding in elkaar. Hoofpersoon Barbara ontwikkelt zich totaal niet. Als lezer krijg je geen zicht op haar belevingswereld waardoor het een vaag en oppervlakkig karakter blijft. Uit het niets is in alle opzichten een passende titel. Ik vermoed dat de titel doelt op de overval die uit het niets kwam, maar vervolgens worden er door de schrijfster personen en gebeurtenissen aan het verhaal toegevoegd die net zo goed uit het niets komen. Zo lijkt haar collega grote Cora in eerste instantie verliefd op haar, blijkt ze vervolgens een Dissosiatieve Stoornis te hebben (uit het niets), wordt ze toch een soort van reddende engel maar blijkt dakloos waarna Barbara heer in huis neemt. Uit het niets schenkt grote Cora een slordige 2 ton aan Barbara (gekregen van een patiënt?!) waarmee Barbara de schuld van haar ex afbetaald. Zo gaat het verhaal over in de vermissing van de ex, de inzet van een privé detective, wordt ze gedrogeerd door meerdere personen, gaat ze uit het niets uit de kleren met de dierenarts die ook gelooft dat je met katten kunt praten; er is werkelijk geen touw aan vast te knopen.
Uiteindelijk komt er een soort van climax, maar die wordt zo afgeraffeld en cru ten einde gebracht dat het alle kracht van een echte climax mist. Vogelenzang komt zelfs nog met een twist maar die komt zo vanuit het niets, met een uitgebreide uitleg om nog enigszins samenhang te creëren dat het totaal ongeloofwaardig overkomt. Ten slotte is er dan nog een zeer geforceerd geheimzinnig einde waarbij je als lezer volledig onnodig met vraagtekens over blijft.
Het enige pluspunt is dat Atie Vogelenzang zeker kan schrijven. Ze gebruikt korte zinnen, is to the point en heeft een vlotte pen. Het boek leest op zichzelf soepel weg. Alleen het enorm zwakke plot, de slecht uitgewerkte personages, het gebrek aan samenhang en diepgang (als lezer heb je al bladzijden lang in de gaten wat er gaande is, voordat het verhaal het eea duidelijk beschrijft) maken het boek uitermate zwak. Ergens schrijft Atie haar dank aan haar redacteurs en de groep mensen die het boek proef gelezen hebben. Ik vraag me echt af dit wel klopt of dat deze mensen hebben zitten slapen. Ik heb het boek uitgelezen omdat ik het begin zo gaaf vond, in de hoop dat het verhaal nog zou boeien, maar helaas ging het verhaal als een nachtkaars uit.
Ik geef het boek 1 ster omdat Atie Vogelenzang echt wel kan schrijven (tot nu toe schreef ze alleen boeken samen met een duoschrijver), maar over dit plot en de personages had ze echt beter moeten nadenken!
