zondag 28 januari 2018

De zussen Borgesius van Lupko Ellen

Cover/Achterflap:

Een eerste boek zonder de vaste hoofdpersonen uit eerdere boeken, zoals Ludde Menkema.
Jammer? Nee ik vind het altijd wel weer verfrissend na een aantal boeken nieuwe hoofdpersonen. Die je weer moet gaan leren kennen.
De omslag heeft een simpele mooie foto op de voorkant. Op de achterflap de nieuwe mode in boekenland, een grote foto van de schrijver. Mooie kenmerkende oude kop. Een Rock and Rollman roept hij in mij op. Lekker belangrijk denk ik dan en sla het boek open.

Verhaal:

Guido wordt geïntroduceerd, ligt in scheiding. Mooi stijlvol beschrijft hij de omgeving waarin Guido zich bevindt en wat hij voelt. Hij krijgt bezoek van Juliette die hem de opdracht geeft de volgende dag naar Italië te vertrekken.
Samen met de (stief)zus Mellie reist hij naar Italië. Via flitsen naar Juliette en opmerkingen van de zus wordt al snel duidelijk dat er hele andere dingen spelen. Wat is er allemaal echt aan de hand? Na aankomst in Italië wordt Mellie aangevallen en voor dood achtergelaten. Guido wordt verdacht van moord en ontmoet bij rechercheurs zijn oude schoolvriend, die inmiddels getrouwd is met Guido's schoolliefde.
Tijdens zijn vlucht door het prachtig beschreven land ontmoet hij mensen uit zijn verleden en worden zaken duidelijker (ook dingen uit het verleden). Er ontwikkelt zich steeds meer stukje bij stukje een mooie grote puzzel, waarbij de stukjes blauw soms wat lastig passen. Maar bij aandrukken ze prachtig in het geheel staan.
Het verhaal wordt langzaamaan steeds spannender en bereikt een hoogtepunt als de maffia, Juliette, Guido en de inspecteur in een grote scene samenkomen met alle gebeurtenissen van dien. Het boek eindigt dan weer subliem mooi en rustig met een daad van een vrouw die alsnog de touwtjes in handen neemt.

Mening:

De boeken van Lupko staan bekend als niet superspannend en bijna meer als een roman met spannende elementen. Alhoewel ik dit boek zeer spannende elementen vond hebben. Als ik het hierboven zo beschrijf met de maffia en dergelijke lijkt het over the top, maar integendeel. Lupko werkt naar deze climax toe en beschrijft deze uitgebreide scene alsof het op je netvlies aan het afspelen is. Mooi geschreven, veel couleur locale in de sfeerbeelden zodat je je waant op de beschreven plek.
De zussen Borgesius is een prachtig geschreven verhaal met personen die net als in het echt steeds meer van zichzelf tonen.
Met een vriendin sprak ik onlangs toevallig waarin de meeste Scandinavische thrillers uitblinken of anders zijn dan andere thrillers: de sfeerbeschrijvingen, de gewone mensen die de dader zijn en een soort van traagheid met mooie zinnen. Lupko Ellen had zo een Scandinavische schrijver kunnen zijn.

Ik heb genoten van het boek. Een echte mustread (lelijk woord eigenlijk)voor de lezers van een goed geschreven verhaal met mooie omgevingsomschrijvingen en personen die echt leven. Voor de fijnproevers!

Plot: 4,5
Psychologie: 5
Spanning: 3,5
Leesplezier: 5‎
Schrijfstijl: 5
Originaliteit: 4

4,5 ster voor een schrijver die ik op mijn lijstje favoriete auteurs ga noteren.
.
Bekijk op bol.com

vrijdag 26 januari 2018

Donny-Brook van Frank Bill

Titel: Donny-Brook
Auteur: Frank Bill
Uitgeverij: Karakter
Publicatiejaar: 2017

Samenvatting
Donnybrook is een mengeling van pure adrenaline, rauwe humor en het over the top geweld van Quentin Tarantino en de hick fiction van Cormac McCarthy en Donald Ray Pollock.

Voor Jarhead Johnny Earl is er nog maar één mogelijkheid om eten te kopen voor zijn gezin en dat is de Donnybrook in Orange County winnen.
Elk jaar in augustus komen daar de meest doorgewinterde bare-knuckle-vechters bij elkaar voor dit toernooi. Onder toeziend oog van een enthousiaste menigte vol drugs, drank, weddenschappen en hamburgers, gaan twintig mannen elkaar te lijf tot er nog maar één overeind staat. De overblijver wint de ongelofelijke prijs van honderdduizend dollar.
Jarhead staat bekend als de meest taaie bokser uit Kentucky en is ervan overtuigd dat de Donnybrook zijn weg naar een beter leven en een ontsnapping aan als zijn problemen is.
Maar er zijn meer die azen op de Donnybrook. Chainsaw Angus - een gepensioneerde vechter die de klappen in zijn gezicht zat is - en zijn losbandige zus Liz koken methamfetamine in een verscholen hut, diep in de bossen. De Donnybrook is voor hun een uitgelezen kans om veel klanten in een keer te bereiken en een fortuin te verdienen. Het gaat om zoveel geld dat Liz zich afvraagt of ze dat wel met haar broer wil delen en of ze er niet beter zelf met het geld vandoor kan gaan.

Frank Bill schetst met scherpe pen een wereld die stevig verankerd is in de realiteit, maar tegelijkertijd niet onderdoet voor spectaculaire Hollywoodfilms. Het is dan ook geen verrassing dat de filmrechten van deze titel inmiddels verkocht zijn.

Mening
Dat geweld – extreem geweld – ons dagelijks in de maag wordt gesplitst via de media, is ons allen bekend. Tevens het feit dat het zijn weg heeft gevonden naar zowat alle vormen van kunst, is geen geheim. Er spruiten geweldige schilderijen uit voort, onvergetelijke films, prachtige games, magistrale opera’s, enzovoort. En gelukkig komt er af en toe een roman uit…extreem gewelddadig, maar dat compleet onder je vel kruipt en zich daar een tijdje nestelt. De scheppers en opvolgers van deze specifieke kunsttak zijn ook niet onbekend : denk maar aan (o.a.) Dashiell Hammett, Raymond Chandler, Mickey Spillane, James M. Cain of Bret Easton Ellis. In 2013 schreef de Amerikaanse auteur Frank Bill de roman ‘Donnybrook’, enkele maanden geleden eindelijk in vertaling uitgegeven. Een waarschuwing vooraf : gevoelige lezers kunnen zich beter onthouden van het lezen ervan!
In ’t kort : Jarhead Earl wil een betere toekomst voor zijn vrouw en kinderen en besluit mee te dingen naar de enorme geldprijs die de winnaar van de Donnybrook ten deel valt. Want hij staat bekend als de meest taaie bokser uit Kentucky en de Donnybrook is een drie dagen durende en meedogenloze vechtwedstrijd…man-tegen-man, blote vuisten, geen regels. Twintig deelnemers in een met prikkeldraad omgeven ring. Helaas heeft Jarhead de instapsom van duizend dollar niet, dus overvalt hij een wapenwinkel. Hij kan echter de gevolgen niet inschatten en krijgt algauw agent Whalen achter zijn veren. Inmiddels maken we kennis met de brutale Angus en zijn zuster Liz, die van het vervaardigen van de drug ‘meth’ hun beroep hebben gemaakt. Maar wanneer Liz Ned ontmoet, verdwijnen die twee met de drugs en het geld, Angus voor dood achterlatend. Angus is echter niet dood en zet de achtervolging in, belust op wraak, zijn meth en het geld.
Dat de ‘Grande Finale’ zich afspeelt diep in de bossen van Indiana, waar de Donnybrook plaats vindt, is geen verrassing. Wel de manier waarop alle betrokkenen er geraken, ieder op zijn beurt een reeks van al dan niet doden achter zich latend. Het boek begint met de overval van Jarhead en vanaf dan vloeit het bloed op zowat elke pagina, onverbloemd, grimmig, gewelddadig…maar meesterlijk neergeschreven door Frank Bill. De reeks figuren die dit boek sieren, zijn onbetrouwbaar en – zachtjes uitgedrukt – onsympathiek. De emoties laaien bij ieder personage steeds verder op en ook die zijn knap weergegeven. Het boek lijkt soms op een keiharde western die zich afspeelt in het heden. Het zou dan ook enkel – indien een film zich opdringt – geregisseerd kunnen worden door de heren Tarantino of Rodriguez. Wie anders zou een man-tegen-hond gevecht in beeld kunnen brengen? Of wat de Chinees Fu allemaal uitspookt met enkele randfiguren, op weg naar het geld dat door ene Eldon werd vervreemd van zijn baas, de heer Zhong? De afrekening tussen Liz en Scar, de dochter van Donnybrook-organisator McGill? En dit zijn slechts enkele voorbeelden uit een brede reeks verhaallijnen, wreedheden, regio’s en figuren die kleurrijk door Bill worden weergegeven zonder er doekjes (voor het bloeden) om te winden.
Besluit : Dit boek is een absolute vernieuwing in het genre. Het is pure hard-boiled roman voor gevorderden. Is dit pulp? Misschien wel, maar dan wel van het literaire genre. Trouwens, ook figuren als Biggles, Tarzan, Flash Gordon, Buck Rogers of Zorro vonden hun oorsprong in dit pulpgenre. En zo ja, laat dit boek dan de ‘Pulp Fiction’ onder de hedendaagse boeken zijn. U vindt de titel terug binnen zowat 11 maanden in mijn ‘Boeken 2018 Top-10’! 

Paul Smeyers

woensdag 24 januari 2018

Fitzek met Het joshua profiel

Een hele duistere, zwarte cover met in grote rode letters de naam van de auteur en de titel. Twee handen met touwtjes ertussen gespannen, net als dat spelletje wat je vroeger weleens deed met een touwtje, proberen er een figuur van te maken. Een vrij rustige cover, doordat er weinig extra op staat. Wel intrigerend. Wat zouden de handen met de touwtjes met het verhaal te maken hebben? De achterflap klinkt goed, duister. Want hoe kan iemand binnen een paar dagen een ernstige misdaad plegen en hier zelf niks vanaf weten?

Sebastian Fitzek is afkomstig uit Duitsland, waar hij schrijver en journalist is. Als journalist en schrijver werkt hij voor tv-zenders en radiostations. Hij heeft rechtswetenschappen gestudeerd. 

In 2006 debuteerde hij met de psychothriller De therapie en hiermee stootte hij direct De Da Vinci code van de eerste plaats van de verkooplijsten. Sinds zijn debuut in 2006 verschijnen er één tot twee boeken per jaar, die allemaal in de top tien van de bestsellerlijsten eindigen. In 2012 bundelde Fitzek zijn krachten met de van de bekendste patholoog-anatoom van Duitsland, Michael Tsokos voor het boek Afgesneden. In Nederland zijn ondertussen tien van zijn boeken vertaald. In Duitsland is een van zijn boeken zelfs verfilmd, Das kind (De wreker).

Het Joshuaprofiel vertelt het verhaal van de mislukte schrijver Max. Na een bestseller te hebben geschreven zijn al zijn volgende boeken geflopt. Max is weer aan het stoeien met een nieuwe thriller als hij gebeld wordt. Zijn pleegdochter Jola heeft weer wat uitgehaald op school. Als hij haar heeft opgehaald en ze onderweg naar huis zijn, krijgt hij een mysterieus telefoontje van een onbekende die hem vraagt zo snel mogelijk naar het ziekenhuis te komen. De op sensatie beluste Max rijdt hier direct naartoe en laat Jola achter in de auto om zo snel mogelijk terug te keren. De mysterieuze man zit volledig onder de brandwonden en waarschuwt hem om vooral geen strafbare feiten te plegen en dat hij beter kan vluchten. De man waarschuwt hem: “Joshua heeft u uitverkozen, en Joshua vergist zich niet.”


Now I’m not looking for absolution

Forgiveness for the things I do
But before you come te any conclusions
Try walking in my shoes

Depeche Mode


Een bijzonder begin van het boek met dit stukje van Depeche Mode. Het dekt ook zeker de lading van het boek. Zodra je in dit boek begonnen bent, is er geen mogelijkheid meer om te stoppen. Fitzek sleurt je mee in een verhaal waar je van de ene verbazing in de andere valt. Hij heeft dit plot zo ingenieus in elkaar gedraaid, dat je van begin tot eind wordt meegezogen in het bizarre leven van Max. Je kunt niet anders dan meeleven met Max en zijn zoektocht naar Jola. Wat ook een raadsel blijft, is waarom Joshua hem heeft uitgekozen, terwijl hij een modelburger is. Zodra Cosmo, de broer van Max zijn intrede in het verhaal doet, beginnen de twijfels. Cosmo is een veroordeeld pedofiel die in een psychiatrisch kliniek zit. Maar op de een of andere manier weet Fitzek het zo te brengen dat je uiteindelijk ook niet anders kan dan sympathie voelen voor deze man. Waarom? Hij is een pedofiel! Maar toch.. helemaal aan het eind van het verhaal is er een brief, geschreven door Cosmo. Die brief… die raakt je gewoon. Bizar. Ik moest hierbij zelfs even een traantje wegpinken, een heel kleintje..


De hoofdstukken worden wisselend verteld vanuit het perspectief van Max en Jola. Wat een dappere en bijzondere meid is Jola. Diep respect voor de manier waarop zij overal mee omgaat. Ook heel leuk dat het vanuit deze twee perspectieven is geschreven, op deze manier krijg je echt een band met vader en dochter.


Er is nog nooit iets in het verleden gebeurd. En er zal ook nooit iets in de toekomst geschieden. 

Alles wat plaatsvindt, gebeurt altijd in het heden!”

Fitzek schuwt de gruwelijkste onderwerpen niet. Hoeveel boeken zijn er al gepubliceerd waarin geschreven wordt over pedofilie? Ik vind het knap dat je dit aandurft, er zullen ook mensen zijn die om die reden het boek niet zullen willen lezen. Maar toch, de manier waarop het verwerkt is en de manier waarop het verhaal zelf geschreven is, vraagt er toch echt om gelezen te worden.


De spanning weet Fitzek er ook goed in te brengen, deze langzaamaan op te voeren en constant vast te houden. Het verhaal verslapt eigenlijk nergens en tegen het einde wordt het nog een totaal andere kant op gegooid, die ik niet had zien aankomen. Dit zorgt ervoor dat ook het laatste deel van het verhaal als een speer gelezen moet worden.


Stap in de sneltrein van Het Joshuaprofiel en stap pas uit aan het verrassende en bizarre eindpunt.

Spanning: 4,5 
Plot: 5
Leesplezier: 5
Schrijfstijl: 4,5
Originaliteit: 5
Psychologie: 5

Hiermee kan ik niet anders concluderen dan dat Fitzek met Het Joshuaprofiel de maximale 5 sterren verdient.

maandag 22 januari 2018

Khaddafi's slavin van Annick Cojean

Zonder twijfel Khaddafi's best bewaarde geheim. En het schokkendste. Soraya is veertien als Khaddafi haar middelbare school met een bezoek vereert. 's Avonds vertelt ze haar moeder hoe het is gegaan en ze is mateloos trots op het feit dat Khaddafi haar haren heeft gestreeld. Wat zij en haar familie op dat moment nog niet weten, is dat dat ene, teder overkomende gebaar haar lot heeft bezegeld. De volgende dag wordt Soraya onder valse voorwendselen meegenomen om plaats te nemen in Khaddafi's harem. Zeven helse jaren lang is ze het slacht­offer van verkrachting, lichamelijk en geestelijk misbruik en marteling. Tot ze tijdens de volksopstanden van 2011 weet te vluchten...

Mijn mening: 

Het is non-fictie maar eigenlijk is het een real life thriller. Je weet wel dat er schoften en monsters bestaan maar zo erg, ongelooflijk! Khaddafi pastte heel zijn regeringsbeleid aan op het feit of het hem jonge meisjes zou opleveren of het nu om onderwijs ging of defensie dat maakte allemaal niet uit, hij had maar 1 doel. Meisjes werden ontvoerd bij hun familie, op school of van bruiloften (soms zelfs de bruid zelf), allemaal zodat hij zijn behoeften kon bevredigen. Hij eiste minimaal 4 maagden per dag om te ontmaagden, te verkrachten en te vernederen (vaak pieste hij ook over ze heen). Gelukkig wordt niet alles tot in detail beschreven, dit was al walgelijk genoeg. Meisjes waren gewoon nergens veilig, hij liet scouts los op bruiloften, in kapperszaken en schoonheidssalons, bezocht zelf scholen om dan op subtiele manier kenbaar te maken aan zijn begeleiders welk meisje er eerdaags ontvoerd moest worden.
Het boek is opgedeeld in twee delen. In het eerste deel lees je het verhaal van 1 meisje, Soraya. In het tweede deel komen andere meisjes aan het woord en ook o.a. 2 van zijn kolonels. Het leest erg makkelijk, geen moeilijke woorden en Soraya kan goed vertellen.
Gelijk even gekeken op het web en dan zie je foto's waarop hij de hand schudt van wereldleiders zoals Nelson Mandela, Tony Blair etc. en dat doet je gelijk twijfelen aan al die mensen. Wisten die hiervan? Dat moet toch bijna wel. Om je vervolgens af te vragen hoe het mogelijk is dat ze hem gewoon zijn gang lieten gaan. In wat voor wereld leven we eigenlijk? Indrukwekkend verhaal dat ik niet snel zal vergeten.


 4****
Anita

vrijdag 19 januari 2018

Nachtwandeling van Robbert Welagen

Titel                     : Nachtwandeling
Auteur                 : Robbert Welagen
Uitgeverij            : Van Nijgh & Van Ditmar
Jaar van Uitgave : 2017

Na zes literaire romans  schrijft  Robbert Welagen zijn eerste detectiveroman. Terwijl het momenteel erg in de mode lijkt te zijn dat thrillerschrijvers juist andere boeken gaan schrijven, zet Welagen de stap andersom.


Samenvatting

De bekende schrijver Jacob van Herwijnen heeft  net die avond de belangrijke Sebriko Literatuurprijs gewonnen als hij de volgende ochtend als drijvend lijk gevonden wordt. Niet al te enthousiast neemt inspecteur Mudde de zaak op zich. Hij moet nog een paar jaar gaan voor zijn pensioen bereikt is.
Hij woont buiten Amsterdam met zijn hond Jochie. De rust vindt hij wel prima. Mudde bekijkt met verbazing  hoe het in het literaire wereldje aan toe gaat. Wij als lezer kijken ook met verbazing mee met het gekonkel tussen schrijvers jaloers en elkaar de prijs misgunnen, uitgeverijen waar de ene schrijver overstapt naar de andere uitgeverij, en ex-partners die duidelijk herkenbaar in een boek genoemd worden.

"Hij steekt de weg over naar een klein winkelcentrum, om snel een boekwinkel in te schieten. Op de literatuurtafel ligt een hoge stapel van Iemand in het bijzonder. ‘Meer dan  80.000 ex. verkocht!’, vermeldt een sticker op het omslag. Ieder boek op de tafel is met een dergelijke sticker beplakt, ziet Mudde, waardoor ze net zo goed achterwege gelaten hadden kunnen worden. Hij pakt het bovenste exemplaar van de stapel en draait het om. De hele achterflap is gevuld met het gezicht van Jacob van Herwijnen."


Het boek is een echte detective: men gaat op zoek naar wie de moord heeft gepleegd. En vooral ook waarom. Ik hou er wel van. Door een aantal personages op te voeren die allemaal hun reden kunnen hebben de moord te plegen, puzzel je net zo hard als de inspecteur in het verhaal. Ook zit er in het verhaal de nodige humor, wat mij vaak tot een lach bracht. De omslag en de strekking van het verhaal lijken een oude detective op te roepen, maar speelt zich wel degelijk in de tijd van nu af met de smartphones. Waar de oude Mudde trouwens niets van wilt weten. Die houdt het stratenboek nog op schoot, terwijl zijn collega googlemap aanzet als ze op weg naar een adres voor een verhoor gaan.


Kortom: ik heb genoten van het boek, maar of ik het nu in mijn vriendenkring echt aan zou raden is een ander verhaal. Daar zitten de lezers van meer echte thrillers. Maar hou je van een detective die goed geschreven is, dan ga je genieten. Net als mij.


Vier sterren voor Nachtwandeling









donderdag 18 januari 2018

De meisjeskleedkamer van Karen Connelly

Titel: De meisjeskleedkamer
Auteur: Karen Connelly
Pubicatiedatum: oktober 2017
Uitgeverij: Querido

Achterflap
Seks. Dat is het enige wat ontbreekt in het drukke maar gezegende leven van Eliza Keenan, moeder van twee zoontjes, gelukkig getrouwd met een hoogleraar in de wiskunde en mede-eigenaar van de chicste bloemenzaak van Toronto. Want wie heeft er tijd of energie voor seks tussen alle dagelijkse verplichtingen door? Tot Eliza op een dag een prachtige jonge vrouw in de meisjeskleedkamer van het zwembad bespiedt. De relatie die al snel tussen hen ontstaat doorbreekt veel taboes en brengt niet alleen Eliza's eigen veilige bestaan in gevaar, maar ook dat van haar gezin en haar minnares. Maar de lichamelijkheid is zo alomvattend, zo intiem, zo eerlijk – die kan toch onmogelijk slecht zijn?

Mening
Zo, dan heb ik ook voor het eerst tijdens het lezen van een boek rode oortjes. Ook al worden ze mooi en lekker beschreven, ietwat expliciet is het wel en niet bepaald vaak voorkomend in boeken.

 Eliza, moeder van 2 kleine zoontjes, gelukkig getrouwd met Andrew en mede-eigenaar van een goed draaiende bloemenzaak, komt , (zoals zij haar noemt)de Amazone tegen in het zwembad. Onder het douchen bespiedt zij de vrouw. Ook al wordt ze niet voor het eerst aangetrokken tot een vrouw, het zet wel haar leven op de kop.

 Afwisselend verblijf je tijdens het lezen van het boek in het hoofd van Eliza, Shar (de amazone) en Andrew. Perspectiefwisselingen maken een verhaal natuurlijk altijd intrigerender, omdat je zo van verschillende kanten naar de zaak kijkt. Eliza gaat een seksuele relatie aan met Shar.  Het verhaal roept vele vragen in jouw hoofd als de lezer op? hoeveel vooroordelen en waarden leg jij deze personages en jezelf op? Welke keuzes zou jij maken als je in die sitiatie zat? Kies je voor vrijheid, beperkingen, eerlijk zijn?
Terwijl je normaliter vaak de verhalen leest vanuit mannelijk perspectief dat de man losgaat en seks nodig heeft, is het hier de keuze om dat bij een vrouw neer te leggen, wat verfrissend is. Dat de schrijfster wel veel thema's in een boek wil proppen is jammer en geeft de indruk om wel heel graag een quasi literair product neer te willen zetten.

Dat ik genoten heb van een boek waar nu eens de biseksualiteit van een vrouw oprecht neergeschreven lijkt te worden zonder remmingen is een feit. En een boek wat je tot nadenken zet, kan nooit fout zijn.






Voorleesdagen 2018

copyright Janiek van Dam
Woensdagochtend 24 januari is er in geheel Nederland bijna géén
peuterspeelzaal, kinderopvang of basisschool waar niet wordt voorgelezen aan de kleinste kinderen tijdens Het Nationale Voorleesontbijt. Doel van deze campagne is het stimuleren van voorlezen aan kinderen in de leeftijd van zes maanden tot en met zes jaar. Vele bekende en onbekende Nederlanders hebben weer toegezegd op een school in de buurt te gaan voorlezen.

Enkele namen: Erik Akerboom, Jim Bakkum, Dieuwertje Blok,  Rick Brandsteder, Pieter Broertjes, Kathalijne Buitenweg, Alain Clark, Gerard Ekdom, Pepijn Gunneweg, Gerda Havertong, Ernesto Hoost, René van Kooten, Lieke van Lexmond, Rifka Lodeizen, Shirma Rouse, Marianne Thieme, Merel Westrik en Xander van der Wulp.

Copyright Janiek van Dam
Er wordt voorgelezen uit het Prentenboek Ssst! De tijger slaapt, geschreven en geïllustreerd door de Duitse illustratrice, auteur en beeldend kunstenaar Britta Teckentrup. Britta is van 23 t/m 26 januari in Nederland en beschikbaar voor interviews. Een comité van Nederlandse jeugdbibliothecarissen koos Ssst! De tijger slaapt als Prentenboek van het Jaar 2018.


De Nationale Voorleesdagen bestaan sinds 2004 en zijn een initiatief van Stichting Lezen, georganiseerd door de Stichting Collectieve Propaganda van het Nederlandse Boek. De vijftiende editie van de Nationale Voorleesdagen vindt plaats van woensdag 24 januari tot en met zaterdag 3 februari 2018.

dinsdag 16 januari 2018

Het web van Iktomi van Jaap Cove

Titel : Het web van Iktomi
Auteur : Jaap Cové
Uitgeverij : Kramat
ISBN : 978 94 6242 079 3

‘Het web van Iktomi’ gaat over een tocht. 

Een tocht van vader en dochter. 

Een zoektocht naar het verleden. 

Een ontdekkingstocht naar jezelf.

Iris, een 18-jarig meisje met indiaanse roots, is met haar vader Bob op reis in Oostenrijk. Alles verloopt zeer ontspannen tot een misstap haar hele leven op zijn kop zet. Het enige wat ze nog heeft is hoop … hoop op redding. En die hulp komt uit onverwachte hoek en heeft grote gevolgen voor haar verdere leven.

“Niet alles met je verstand willen doen. Alleen zo vind je je weg. Alles om ons heen is spirit. Alles hoort bij elkaar.”

Jaap Cové heeft het zichzelf zeer moeilijk gemaakt, want ófwel moet je als lezer interesse hebben in andere culturen, met name dan vooral indianen, ófwel moet je als lezer niet te kieskeurig zijn en open staan voor vele onderwerpen. Vooral zij die graag YA verkiezen, zullen dit boek zeer vlot uitlezen. 
Het is eerst wat wennen aan de schrijfstijl, emoties worden spijtig genoeg bij de eerste hoofdstukken redelijk vlak beschreven en het wisselen in vertelperspectief is niet steeds makkelijk te volgen. Enkele kinderlijke elementen (en dan speel ik de bal voornamelijk naar het personage Bokke) zorgen voor een trager begin, iets wat je als volwassen lezer niet echt de moed geeft om door te zetten. En toch, toch moet je doorbijten want naarmate het verhaal vordert krijg je de indruk dat Cové meer en meer grip krijgt op zijn pen en op de weinige personages die allen een mooie rol toegespeeld krijgen.

Het boek is opgedeeld in 4 grote delen met korte, vlot geschreven hoofdstukken. Vier ruime stukken die telkens scharniermomenten van Iris’ leven grondig uitdiepen. Het heden wordt soms afgewisseld met enkele flashbacks waardoor het inzicht in de gevoelswereld van het hoofdpersonage wordt vergroot. Af en toe zeer filmisch geschreven zodat je nog een stap dichter staat bij Iris en haar omgeving. Hier moet geen tekening bij gemaakt worden, de neutrale beschrijvingen die bij eerste 70 pagina’s van het boek op je afkomen moeten met veel gedreun plaats maken voor de ene emotie na de andere. Iris vertrekt als jonge, onbezonnen puber naar Oostenrijk en ontwikkelt zich nadien beetje bij beetje tot een jongedame die rust vindt en opnieuw wil leven ! 

De auteur is antropoloog en dat merk je snel. De geschiedenis over native americans, de Lakota in dit geval wordt erg integer beschreven en mooi verwerkt in het levensverhaal van Iris. Het spirituele gedeelte dat de schrijver hierbij betrekt is voor sommige mensen misschien een barrière en toch werkt het uitmuntend in dit boek, het hoort gewoonweg bij Iris’ voorvaderen, bij hun culturele bagage. Verhalen en namen die je herkent (bv.: Wounded Knee), maar waar je de achtergrond niet van weet daar brengt Cové op een aangename manier verandering in, want hij verduidelijkt zeer veel. Hoewel aangenaam niet zo’n gepast woord is want het is een boek met een boodschap : Geschiedenis herhaalt zich keer op keer. Zeer positief waren de enkele zinnen en woorden Lakota die af en toe een plaats kregen of de inbreng van de wolf en de oude Lakota. Naar het einde toe schept Jaap Cové er nog wat spanning bij wat door jongeren zeker zal geapprecieerd worden. Als volwassen lezer was dit niet echt een noodzaak, maar het geeft het boek hierdoor met zeker heid een grotere YA-stempel.

‘Het web van Iktomi’ is uiteindelijk een prachtig verhaal waarin hoop, verlies, liefde en oorsprong onderwerpen zijn die Jaap Cové zeer warm verwerkt heeft, want als je met een open mind dit boek leest wekt het best wel zeer veel gevoelens bij je los.


Ann

vrijdag 12 januari 2018

Meisje van Marjon Sarneel

Met een uitnodigende cover is ‘Meisje’ van Marjon Sarneel best wel een leuke tussendoor. 
‘Meisje’ is een verzameling van zeer korte verhalen over dagdagelijkse zaken, bepeinzingen, leuke momenten. Het ene moment gaat het over het inwendig plezier dat je beleeft tijdens het braamplukken, wetend dat je mensen gelukkig kan maken met een simpele pot bramenconfituur. Het andere moment gaat het over een kleine hersenkronkel, een fantasie waarin je terecht komt en een glimlach op je gezicht tovert. 
Eenvoudige verhalen ? Ja ! Maar eerlijk, in deze stressvolle maatschappij, na een druk gevulde dag viert eenvoud hoogtij. Sarneel schrijft over kleine dingen die een mens gelukkig maken, over tevreden zijn met jezelf en over dankbaarheid. Heel af en toe is het soms moeilijk om de gedachtengang van de auteur volledig te begrijpen of te kunnen volgen, maar toch geeft dat dan weer stof tot nadenken.
De leuke tekeningen van Judith Zijtregtop maken het boek gewoonweg compleet. De fleurige kleuren, de uit de losse pols geschilderde figuren en personen die sluiten prachtig aan bij het verhaal. Het is meisjesachtig zonder echt kinderachtig te zijn, wat mede komt door de herkenbaarheid van de kortverhalen.
Kortom, zoals vermeld op de achterflap, ‘Meisje’ is een leuke kadootje voor jezelf, maar ook anderen maak je er best gelukkig mee.


Ann

dinsdag 9 januari 2018

M-De magische reis van Helena Daelman

Titel : M – De magische reis
Auteur : Helena Daelman
Uitgeverij : Kramat
ISBN : 978 94 6242 026 7

‘M – De magische reis’ heeft een cover die best wel in het oog springt. Nu zelf vind ik het maar niks, maar voor kinderen geeft het, denk ik, best wel een magische indruk en valt het felle geelgroen wel op. De flaptekst trekt, mede doordat er met de ik-vorm gewerkt wordt, onmiddellijk aan en maakt de lezer best wel nieuwsgierig naar het geheel.

Matthias was 8 jaar toen zijn vader, een fervent zeiler, voor een 3-tal maanden naar Congo wou varen. Geregeld ontvingen Matthias en zijn moeder een brief. Wanneer er plots geen nieuws meer kwam geeft Matthias’ mama de hoop op. 
8 jaar later blijft Matthias worstelen met het gemis en het plotse verdwijnen van zijn vader. Als zijn moeder hem meeneemt naar de hobbykamer van zijn verdwenen papa blijkt snel dat hij hulp krijgt uit onverwachte hoek. Zijn gedrevenheid en verdriet brengen hem steeds dichter en dichter bij de waarheid.

‘Achter ons blijft het geschut losbarsten. Ik hoor niets meer. Enkel het gepomp van mijn hart suist in mijn oren.’

Dit eerste deel uit de M-reeks is een apart verhaal van een puber die op zoek gaat naar zijn vader. Wat het boek zo apart maakt is dat Daelman haar lezers meeneemt naar zeer uiteenlopende regio’s waardoor ze de jeugd laat proeven van verschillende culturen. Gedurende het ganse verloop hanteert de auteur een mooi gedoseerde mix van spanning, emotie en informatie. Interessante weetjes, geschiedenis en wereldfeiten worden hier en daar terloops vermeld, maar steeds blijft de schrijfster de klemtoon leggen op avontuur en vriendschap. Moeilijkere thema’s zoals bloeddiamanten, het leven in de Himalaya, … worden zeer mooi verwerkt tussen de meer algemenere zaken zoals vriendschap, pesten en verlies. 

Het eerste hoofdstuk neemt je direct mee op het water en is redelijk intens geschreven. Deze vurigheid uit zich daarna meer in de vriendschap tussen Matthias en zijn vriend. Mooi is dat deze vriendschap uiteindelijk de lezer ook laat zien dat de gebreken van een persoon verdwijnen naarmate je de mens achter de tekorten leert kennen. Best wel erg mooi neergepend.

Qua leeftijdsgerichtheid zit je een beetje met een dubieus gevoel. Het boek wordt als YA aanschouwd, maar daarvoor is Matthias met momenten iets te jong neergezet. Hij komt soms niet over als een 16-jarige, het is eerder een jonge knaap van 12 die een spannend avontuur beleeft met een vriend. Langs de andere kant zorgt het gebruik van moeilijkere woorden (bv. : aplomb, gepensioneerd, … en enkele Franse woorden) ervoor dat het dan juist ook niet als kinderboek 12+ kan bestempeld worden. Maar als je weet dat dit de eerste jeugdroman is van Daelman dan zie je deze beginnersfouten zeker door de vingers, want al bij al leest ‘M’ zeer zeer vlotjes weg.

Af en toe een herhaling en korte hoofdstukken dragen ertoe bij dat het voor de jonge (niet zo gedreven) lezer handig is om het verhaal na een onderbreking van enkele dagen terug op te nemen. Hoewel na enkele dagen ? Dit boek is zodanig geschreven dat het zelfs voor volwassenen best een zeer aangenaam relaas is en dan kan je er van op aan dat het voor een jeugdige liefhebber sowieso een pageturner is.

Als je weet dat ‘M – De magische reis’ deel uit maakt van een serie, dan ben ìk alvast nieuwsgierig naar het vervolg. Bij het tweede boek wordt ook de vriendin Rinske meer in het verhaal getrokken en dat lijkt me veel ruimte te geven voor alweer leuke, krachtige dialogen en inbreng van jeugdige thema’s.

zondag 7 januari 2018

Jan en Sanne Terlouw met In huis met een seriemoordenaar

Zou de huurster het volgende slachtoffer zijn geweest?
In 1967 werd Nederland opgeschrikt door de arrestatie van Hans van Z. Onder ongekende media-aandacht werd later tijdens het 'Moordproces van de Eeuw' vastgesteld dat de 26-jarige Van Z. minstens drie moorden had gepleegd; een vierde moord was mislukt. Hij werd tot levenslang veroordeeld.
Deze charmeur kwam jarenlang bij het gezin Terlouw over de vloer, als geliefde van hun huurster. Dochter Sanne was nog jong, maar ze herinnert zich de man wel.
Jan Terlouw en Sanne Terlouw schreven een intrigerende roman over hun ervaringen met deze beruchte seriemoordenaar.

Cover
Een foto van een man in een net pak omringd door agenten. Het is een al wat oudere foto. Niet bijzonder aansprekend. Als ik het boek al zou oppakken in de winkel zou het vooral vanwege Jan Terlouw zijn...

Mijn mening
Ik ben niet heel erg enthousiast over dit boek.
Het gegeven is interessant, een seriemoordenaar in je naaste omgeving en wat dat dan met je doet. Hoe verenig je de persoon die je hebt leren kennen met de man die opgepakt wordt voor een serie moorden?
Die twijfel wordt wel goed beschreven. Het ongeloof dat iemand die je goed kent tot zulke daden in staat is. Maar aan de andere kant ook de twijfel die je al bij hem had, het gevoel dat er iets niet in de haak is.

Een behoorlijk minpunt vind ik het vele uitleggen van hoe de wereld in elkaar stak in de jaren 60.  Het boek is maar 128 bladzijden, en als er dan ook nog best veel uitgelegd wordt, blijft er ( te ) weinig verhaal over. Dingen die uitgelegd worden zijn bv de moord op Kennedy, wat zijn Provo's, apartheid en de oprichting van D66. Dingen waarvan ik denk dat de gemiddelde lezer wel weet wat het inhoudt. Heel jammer dus.

Als jeugdboeken schrijver vind ik Terlouw geweldig, ik denk dat ik alle boeken wel gelezen heb. Dit is mijn tweede thriller van hem en beide vond ik tegenvallen.

Voor 3 sterren vind ik het boek niet goed genoeg, voor 2 net niet slecht genoeg: 2,5 sterren...

Het meisje met alle gaven van M.R. Carey

Het meisje met alle gaven gaat over een virus dat ik uitgebroken. Dit virus veranderd de mensen in een soort zombies, hongers genaamd. Deze hongers hebben totaal geen controle meer over hun lichaam, het virus/schimmel heeft zich zo in hun hersenen vastgebeten dat de schimmel alle functies heeft overgenomen. Hierdoor veranderen is het enige wat ze nog kunnen, achter een prooi aanjagen, mens of dier en deze verscheuren. Eenmaal door een honger gebeten verspreid de schimmel zich door het lichaam van zijn nieuwe gastheer en verander je ook in een honger.
De overlevende die wij ontmoeten in dit boek, is een groepje wat op een militaire basis leeft. Dr. Caldwell is diegene die onderzoek doet naar de schimmel in de hoop een medicijn te ontdekken. Melanie leeft in cellen op de basis, samen met een groepje andere kinderen. Zij worden elke dag vastgebonden in een rolstoel naar "de klas" gebracht waar ze door middel van lessen worden gescreend en wordt gekeken wat de voortgang in hun leren is. Maar hoe komt het dat Melanie nog kan praten en denken, maar als ze de geur van mensen (feromonen) ruikt ineens veranderd en alleen maar aan vlees en bloed kan denken?

Het is een zoektocht naar een heleboel antwoorden, van dr. Caldwell, die op een doorbraak hoopt en voor Melanie, want wat ben ik? Het verhaal is heel mooi geschreven, ondanks het ongeloofwaardige deel van het verhaal leef je helemaal mee met alle vragen en problemen die ze onderweg tegenkomen. Het verhaal wordt zo verteld dat je er midden in zit, er zitten stukken bij, die zijn te gruwelijk voor woorden maar daar tegenover staan ook weer delen die zo ontroerend zijn. Personages worden heel mooi neergezet en de spanning loopt langzaamaan op. Ik vond het einde verrassend en onverwachts... Kortom, het is een apart verhaal, maar alle onderdelen die in een verhaal horen te zitten zijn aanwezig om het een mooi en interessant verhaal te laten zijn.


woensdag 3 januari 2018

Gefeliciteerd, Leonard Peacock van Matthew Quick

Terwijl uitgeverij ‘Das Mag’ en schrijfster Lize Spit niet in de val trapten om ‘Het smelt’ een ‘thriller’ te noemen, maken ze bij ‘Lemniscaat’ in Rotterdam wel die fout met het boek “Gefeliciteerd, Leonard Peacock” van Matthew Quick (‘The Silver Linings Playbook’). 

De back-cover schreeuwt het uit als een ‘geraffineerde psychologische thriller over het leven en de onmogelijke keuzes waar dat leven je soms voor stelt’. Maar beide boeken hebben wel flink wat gemeen : een getroebleerd hoofdpersonage dat, na een daad te hebben voltrokken, zelfmoord wil plegen, een moeilijke jeugd met verkeerde vrienden heeft doorgebracht, ouders die - in dit geval letterlijk - schitteren door afwezigheid. En - voor ik het vergeet – beide zijn enorm knap geschreven !

In ’t kort : Leonard Peacock wordt vandaag precies 18 jaar. Dat gaat hij vieren door de 4 belangrijkste mensen in zijn leven een geschenk te geven (hijzelf wordt door iedereen over het hoofd gezien), om daarna met een oud nazi-pistool uit WOII van zijn opa, zijn – vroegere – beste vriend Asher Beal, na enkele jaren van ‘rottigheid’, te vermoorden om daarna met hetzelfde wapen zelfmoord te plegen. Hij pakt de 4 geschenken in, scheert zijn haar af en verlaat dan het huis om, voor zich naar school te begeven, bij buurman Walt het eerste pakje te bezorgen. 
Net als bij – daar gaan we weer – ‘Het smelt’ zou het jammer zijn meer over de inhoud weer te geven. Leonards vader is ‘een klootzak’ die naar het buitenland is gevlucht voor het gerecht, mama een ‘shit-moeder’ die met haar nieuwe Franse vriend naar New York is vertrokken om er een modehuis te openen. Net als ’dat andere boek’ is het in de ik-vorm geschreven, maar ook vaak van voetnoten voorzien om enige duidelijkheid te werpen op details. Erg knap gevonden : het boek wordt enkele malen ‘onderbroken’ door “Brieven uit de toekomst” die –zowat 20 jaar na datum – aan Leonard zijn gericht. De betekenis daarvan wordt later duidelijk. Eveneens geweldig is de soms voorkomende letterzetting, die lezers van “Het kaartenhuis” (Mark Z. Danielewski) niet onbekend zal voorkomen. 
“De mensen die we vader en moeder noemen, zetten ons op de wereld en verzuimen dan om aan onze behoeften te voldoen of ons ook maar één antwoord te verschaffen : uiteindelijk sta je er alleen voor en mag je alles – dank u, mama en papa – zelf uitzoeken.” Lezers die mij al wat kennen, weten dat ik dit uittreksel volledig onderschrijf en ook de gevolgen die het op een persoon kan hebben. Ieder voor zich…helaas niemand voor ons allen. Oorspronkelijk heet het boek “Forgive me, Leonard Peacock”, wat inderdaad een veel betere titel is en de vraag stelt zich natuurlijk : waarom die verandering ? 
Ook een belangrijk onderwerp dat wordt aangesneden : kunnen we tegelijkertijd mens én monster zijn ? Hoe weet je 100 % zeker dat je in opdracht van je eigen regering, werkgever of andere “meerdere”, dingen zou doen die indruisen tegen elke vorm van menselijkheid om ’s avonds dan opnieuw een lieve echtgenoot/echtgenote en liefhebbende mama of papa te zijn ? 


Besluit : neen, Leonard Peacock is niet bestemd om te logeren in dezelfde kamer van mijn brein waar Aomame en Tengo reeds verblijven. Maar in één van de logeerkamers is het, in gezelschap van onder andere de reeds vermelde Eva, Daniel Juster (‘Skippy tussen de sterren’), Homer Wells (‘De regels van het ciderhuis’) of een jongen in een blauw-gestreepte pyjama, eveneens fijn vertoeven. En dat is – in mijn geval – een groot compliment ! Nog één keertje dan : zwaar aanbevolen…en zeker voor de liefhebbers, zoals ikzelf, van ‘Het smelt’ ! “Gefeliciteerd, Matthew Quick” !!


Paul 

dinsdag 2 januari 2018

Lief van je van Roanne van Voorst

Titel: Lief van je
Auteur: Roanne van Voorst
Uitgeverij: Uitgerij Brandt
Aantal pagina's: 256


Over de auteur:
Roanne van Voorst (1983), is antropoloog en schrijft zowel fictie als non-fictie. Ze debuteerde in 2010 met Jullie zijn anders als ons. Jong en allochtoon in Nederland. In 2016 volgde De beste plek ter wereld – Leven in de sloppen van Jakarta. Haar romandebuut maakte ze in 2015 met De verhuizing. In 2018 volgt de roman Lief van je.


Achterflap:
“Ongeveer een halfuur nadat mijn broertje zijn eerste zoen kreeg, is hij onder de Van Marelbrug op het wateroppervlek te pletter geslagen.”

Waar houdt verantwoordelijkheid op en begint schuld? Het was lief van haar geweest – zeiden haar ouders- haar broertje een keer mee uit te nemen, maar zij wisten niet wie ze werkelijk was.

Het enige wat ze nu nog kon doen, was de strijd afmaken die hij wilde beginnen in Syrie. Langzaam en onafwendbaar voltrekt het noodlot zich.

Lief van je is een ontluisterende en actuele roman, over kameraadschap, eenzaamheid en angst voor het onbekende, gebaseerd op waargebeurde verhalen van militairen.


Extra flap tekst van Herman Koch:
Lief van je van Roanne van Voorst “...is een bijzonder krachtige en trefzekere roman, met een geheel eigen en nieuwe stem die nog dagen nadat ik het boek uit had bleef naklinken. Wondermooie zinnen en beelden volgen elkaar in hoog tempo op, met een vanzelfsprekendheid alsof Roanne van Voorst nooit anders heeft gedaan. Een echte natural zoals je ze maar zelden tegenkomt in de Nederlandse literatuur.”


Cover:
De cover bestaat uit twee delen, een losse flap, geel met een rode soldaat en de tekst van Herman Koch en de werkelijke kaft, rood met een gele soldaat. De soldaat spreekt mij niet aan, maar door de titel: “Lief van je” in een handschrift die er te lief uit ziet voor een verhaal met een soldaat. Dat contract maakt je als lezer wel nieuwsgierig.


Wat ik van dit boek vind:

Soms krijg je een boeken in handen, wat niet direct in je straatje ligt, maar waar je wel nieuwsgierig naar bent. Mijn nieuwsgierigheid werd met name gewekt door de extra flap tekst van Herman Koch. Eenmaal begonnen wist ik dat ik een pareltje in handen had. Wat een ontzettend mooi, meeslepend en goed geschreven verhaal. Het was dat ik nog verplichtingen had met de feestdagen, anders had ik het boek in één ruk uit gelezen.

Het begint met een erg plastisch beschrijving van de dood van haar broer, wat er met een lichaam gebeurt als het op het water terecht komt vanaf grote hoogte. Het betreft hier een roman, maar dan wel eentje met spannende en soms grove beschrijvingen. Als liefhebber van thrillers kan ik dat wel waarderen.


De dood van haar broer heeft een grote impact op het gezin en haar eigen leven. Hoe ga je verder met je leven na het overlijden van je broer? Schuldgevoel knaagt als een hongerig dier aan het geweten van Rêve. Roanne van Voorst beschrijft op zo”n prachtige, gevoelige en doortastende manier het leven van Rêve, voor en na de dood van haar broer, dat je helemaal meegenomen wordt. Het beschrijft het leven van een zus die het erg moeilijk heeft met haar gevoelens en hoe deze om te buigen tot iets positiefs.

Door in het leger te gaan en te vechten voor de zaak, waar haar broer zo achter had gestaan in zijn leven, om zijn woorden om te zetten in daden, probeert Rêve in het reine te komen met haar schuldgevoel. In het leger is de kameraadschap groot en al snel is ze “one of the guys” en doet ze niet onder voor ze. Als ze uitgezonden wordt ziet, hoort en ruikt ze dingen die je als mens liever niet voor ogen krijgt. Dat dit impact heeft op haar gedrag en welzijn is niet vreemd, maar hoe ze daar mee om moet gaan....


De relaties tussen ouder en kind, kameraden en vrienden wordt goed neer gezet, de karakters zijn geloofwaardig en je leeft echt mee. Je merkt dat Roanne veel research heeft gedaan naar hoe het er in het leger aan toe gaat.


Na het dichtslaan van dit boek, was ik wel even stil. Wat maakt dit boek een indruk op me... Echt een aanrader, een sterk roman en zeker niet voor watjes!


Mooie quote:
“Mijn broertje had de wereld uit moeten groeien, zoals dat hoort in mensenlevens. Hij had er niet uit mogen vallen, met de doffe klap die een lichaam maakt wanneer het te water raakt.”

Dankzij Hebban.nl heb ik de kans gekregen om dit boek te mogen lezen 


Punten:
Originaliteit: 5
 Leesplezier: 5
 Psychologie: 5
 Schrijfstijl: 5 
Spanning: 5 
Plot: 5


Lief van je krijgt van mij 5 sterren.

Lilian

Zoeken in deze blog

Droom naar de toekomst van Rina Stam

  Droom naar de toekomst is het tot de verbeelding sprekende slotstuk van de spirituele Rode Draad Trilogie   Flora woont alleen in Spanje...