The nerd academy van Bieke Vanlaeken

 

Wat is dit een leuk tienerboek dat goed aansluit bij wat deze doelgroep raakt.

 

Kathinka Bicho is heel intelligent en is vaak geboeid door andere zaken dan haar leeftijdsgenoten. Ze heeft interesse in bijvoorbeeld wetenschap en kijkt enorm op naar succesvolle vrouwen uit het verleden.

Eigenlijk voelt ze zich altijd anders dan andere kinderen van haar klas.

 

Wanneer ze totaal onverwacht naar 'The Nerd Academy' mag, is ze erg blij. Tussen deze "slimmerikken" gaat ze zich immers eindelijk thuis voelen.

 

Katinka haar familie is arm en ze hadden daardoor niet de mogelijkheid om haar naar deze school te laten gaan. Door de hulp van haar vroegere leraars is ze, zonder dat zij dat wist, geslaagd voor enkele belangrijke testen en mag ze hier onverwacht toch starten met een beurs.

 

Met veel enthousiasme begint ze aan een nieuw hoofdstuk in haar leven. Toch mist ze haar kat Einstein en haar familie toch ook wel een klein beetje. Een jaar weg zijn van je gezin is een groot avontuur maar zorgt soms toch ook voor traantjes.

 

In het begin is het wennen voor Kathinka want hoewel het op haar vorige school soms saai was, ontdekt ze al snel dat deze school ook apart is. Een raar puntensysteem, eigenzinnige leraars en een pestkop zijn maar enkele van de dingen die het leven hier niet altijd gemakkelijk maken.

 

Gelukkig wordt ze al van in het begin vrienden met een bende heerlijke zusjes en samen lachen ze heel wat af. Wanneer het even moeilijk wordt, staan ze ook klaar voor elkaar.

 

Op deze school staat alles in het teken van de beste zijn. Kathinka stelt zich toch wel wat vragen bij hoe het er hier soms aan toe gaat en wil het mysterie oplossen.

 

Uiteindelijk krijgt ze een tip en dat is het begin van een zoektocht naar de waarheid. Het 'Boek der Schande' en de hashtag #prisjepret zijn maar enkele raadsels die ontcijferd moeten worden.

 

 

‘The Nerd Academy’ is een boek over pesten, verliefd worden en jezelf durven zijn. Het laat zien hoe discriminatie werkt en hoe onzekerheid zorgt voor rare situaties. Dit verhaal laat ook zien dat niemand perfect is en we allemaal wel eens fouten maken.

 

De kleurrijke personages zoals de conciërge en de zusjes met elk hun eigen talent en karakter zorgen voor de vrolijke noot.

 

In het begin komt het verhaal misschien wat traag op gang maar eenmaal wanneer Kathinka op 'The Nerd Academy' aangekomen is, is het een plezier om te lezen. Het gaat over wat tieners denken, voelen en doen en heeft het een mooie boodschap.

 

‘The Nerd Academy’ laat zien dat respect hebben voor elkaar belangrijk is. Bieke Vanlaeken toont ook aan dat je dit niet verdient door je afkomst of intelligentie maar wel door wie je echt bent. Dit jeugdboek gaat ook over vertrouwen en het laat zien dat we diep in ons hart allemaal op zoek zijn naar dezelfde dingen.

 

 

3,5 Inktpotjes
Fany

Familiezaken van Gabrielle Hoppenbrouwers

 

Ik kwam vroeger vaak in de rechtbank met de jongeren met wie ik werkte. Ik overlegde vaak met de officiers van justitie aan de telefoon en voor sommige had je flink buikpijn als je zag dat zij bij de zaak betrokken waren. Een boek geschreven door zo'n officier van justitie zowel over haar werk als haar privé wilde ik graag lezen.

Over haar privé vertelt ze wat  vooral de periode beslaat waarin haar broer ziek wordt en uiteindelijk sterft. Tranen druppen op het boek op het moment wanneer ik lees dat ze afscheid van hem neemt. Deze periode beschrijft ze zo liefdevol dat je van haar broer gaat houden.

Daarnaast de zaken waar ze allemaal aan werkt. Voorbeelden waaruit blijkt dat ze geen robot is die zakelijk naar iedereen kijkt. Nee, ze verdiept zich echt verdiept in de persoonlijke omstandigheden van de mensen tegenover zich. Maar staat ook stil bij de slachtoffers wat het voor hen betekende wat hen overkwam door de daders. Ze verdiept zich in alle partijen en probeert zo een best mogelijke straf te vragen.

Voor mij zijn door dit soortgelijke ervaringen in de jeugdzorg erg herkenbaar. Zoals ze vertelt in haar boek beïnvloedt haar werk haar privéleven en haar privéleven beïnvloedt haar werk.
Uit het boek komt een officier van justitie naar voren die je elke verplichte bezoeker van de rechtszaal gunt.

Een zeer mooi inkijkje in het leven van zowel het beroep als van deze vrouw. Zij neemt je op een prettige wijze mee in deze 2 werelden.

De verliefde graaf Julia Quinn

 

Wat is dit een hemels sexy en historisch snoepje uit de Engelse high society!

 

Het eerste deel 'De ongetrouwde hertog' in de Bridgerton-serie heeft mij onverwacht fantastische leesuurtjes bezorgd. De warme familie met zijn levendige personages en sensuele avonturen was de perfecte ontsnapping uit de harde realiteit.

 

Ik was dan ook razend benieuwd of dit tweede boek verder ging op hetzelfde elan en ja hoor dit was zelfs nog straffer.

 

'De verliefde graaf' zet na Daphne de oudste zoon Anthony in de spotlights. Lady Whistledown, de schrijfster van het roddelblad van de hogere adel is blijkbaar nog niet op de hoogte van het laatste nieuwtje. De vertolkster van de sappige gossip is zich er niet bewust van dat de beruchte charmeur en rokkenjager Anthony een plan heeft. Maar wat is dat dan?

 

Wel, hij heeft beslist om zich te gaan settelen en hij weet zelfs wie hij graag als echtgenote wil.

 

Eigenlijk is deze stoere man een zacht eitje. Hij voelt zich erg verantwoordelijk voor zijn familie en zijn beslissingen worden genomen uit liefde. Zijn oog is gevallen op de bekoorlijke Edwina Sheffield omdat zij alles is wat hij wenst. Deze beeldschone en perfecte dame is namelijk precies wat hij nodig heeft. Er is slechts een klein obstakel op weg naar zijn huwelijk. Om Edwina haar hart te veroveren moet hij langs haar zus Kate en dat kan wel eens onverwachte gevolgen hebben.

 

De scherpe tong van deze mylady en de verwoede pogingen van haar om Anthony weg te houden bij Edwina hebben andere gevolgen dan verwacht.

 

Julia Quinn heeft zichzelf overtroffen met 'De verliefde graaf' omdat dit relaxte boek nog grappiger is dan haar eerste. De jaarlijkse wedstrijd met de hilarische spelregels en de scène met het hondje zijn slechts enkele van de passages waar ik zo van genoten heb. Naast humor heeft de auteur in dit verhaal ook op een luchtige manier serieuzere thema's verweven.

 

Soms is deze reeks inderdaad wat melig of voorspelbaar maar eigenlijk stoort dit me totaal niet. Het is door de frisse manier van schrijven en de heerlijke karakters met pit dat 'De verliefde graaf' een pittige must-read is.

 

Julia Quinn tovert met geweldige dialogen en amusante situaties waarbij ik vaak dubbel lig en durft ook in deze historische roman te kiezen voor karakters die buiten de lijntjes kleuren. Kate is zeker geen typische juffrouw en Anthony, de graaf, is zonder meer te verraden heel anders dan iedereen denkt.

 

Wanneer het noodlot beslist ontstaan er heftige discussies en wordt ook de rol van een echtgenote in 1814 belicht.

 

Het tweede deel focust op ja hoe kan het anders liefde, maar ook familie en angst komen aan bod. 

 

'De verliefde graaf' is een heerlijke ontsnapping en ik vraag me af of ik na het achtste boek in deze serie zo enthousiast ga blijven. Na het verhaal komt er nog een extraatje en wat is dat genieten.

 

Ik ben blij dat ik deze moderne romance-serie ben begonnen te lezen en ben er zeker van dat je deze zalige combinatie van passie en humor echt niet wilt missen. De Bridgerton familie kan je niet anders dan een speciaal plekje in je hart geven.

 

4.5 inktpotjes

Fany

 

De Joodse bruid van Edith Hahn Beer en Susan Dworkin

 

Titel : De Joodse bruid
Auteur : Edith Hahn Beer & Susan Dworkin
Uitgever : The house of Books Amsterdam
Recensie door: José

Edith Hahn studeert rechten in Wenen wanneer Oostenrijk door de Duitsers word ingelijfd. Ze wordt vanuit het Joodse getto naar een werkkamp in Duitsland gestuurd. Na maanden van onmenselijk zware arbeid kan Edith eindelijk weer naar huis in Wenen, maar in Wenen is de situatie voor Joden inmiddels drastisch verslechterd.

De schok is groot als ze hoort dat haar eigen moeder op transport is gesteld naar een concentratiekamp in Oost-Europa. En wanneer blijkt dat haar vriend Pepi niet haar rots in de branding is, die ze nu zo hard nodig heeft. Uit angst om opgepakt te worden, besluit Edith niet terug te keren naar de getto. Ze verwijdert haar davidsster van haar kleren en zwerft door de stad. Met valse papieren komt Edith in München terecht, daar ontmoet ze Werner een charmante nazi officier die op slag verliefd op haar wordt en haar ten huwelijk vraagt.

Ondanks het enorme gewetensconflict en angst daar haar grootste geheim –haar Joodse identiteit- te moeten prijsgeven, beseft Edith dat dit aanzoek haar redding kan betekenen.

Op een dag wordt de tempel herbouwd, en keren de Joden terug naar Jeruzalem, zo staat geschreven in het heilige schrift, zo staat het geschreven: “Halleluja”.

Wat ik van het verhaal vond?
In een woord indrukwekkend!

Dit boek heb ik in twee dagen uitgelezen, zo indrukwekkend en spannend was het. Ik vond de start van het boek een beetje verwarrend, maar hoe verder het verhaal loopt hoe meer structuur erin komt. Pepi komt meerdere malen aan bod in het verhaal ondanks dat ze uiteindelijk niet meer samen zijn, is hun vriendschap voor altijd gebleven.

Van sommige stukken in het verhaal werd ik zelfs emotioneel omdat het me zo aangreep, hoe ze haar en haar ras hebben behandeld. Ik weet daarom ook niet heel goed wat ik in deze recensie kan schrijven. Het boek is gewoon zo indrukwekkend dat ik vind dat iedereen hem een keer gelezen moet hebben. Al is het alleen maar om een stukje van onze geschiedenis op te doen.

Klein tipje van de sluier uit het boek: Stokstijf bleef ik staan….

Minpunten: in dit boek zijn die naar mijn mening niet.

Pluspunten: het laat zien hoe het er vroeger aan toe ging, ik vind het heel mooi dat er oude foto’s en documenten in het boek zijn verwerkt. Haar vriend Pepi heeft in 1977 zijn laatste pakketje voor zijn dood aan haar gestuurd, deze bevatte al haar brieven en foto’s van tijdens de oorlog. Dat maakt het zo speciaal, Edith kon zo haar eigen dochter Angela alles vertellen over de oorlog en alles laten nalezen.

Raad ik dit boek aan, ja zeker! Dit boek moet je gewoon een keer gelezen hebben.

 

Marlies, De filmster en de journaliste van Ria Maes

 

Tess, blijf bij de les!

 

Na net een stevige psychologische thriller gelezen te hebben was deze feelgood een heerlijk verhaal om daarvan los te komen! 

 

Wanneer ik zo’n 55 bladzijden van dit verhaal met Tess in de hoofdrol heb gelezen ben ik al verschillende keren om haar in de lach geschoten. Mijn hemel wat een fantasie heeft die vrouw en wat een aannames doet ze. En wanneer die dan niet kloppen moppert ze op zichzelf hahaha. Toch wel enigszins herkenbaar gedrag of toch niet? Snel verder lezen.

 

Waar gaat ‘Marlies, De filmster en de journaliste’ over? 

Het gaat over grotendeels over Tess. Tess, die vroeger de ambitie had om zelf een filmster te worden, rolt uiteindelijk in de journalistiek. Ze werkt op de redactie van het blad Marlies en heeft het daar naar haar zin. En wanneer het blad een interview met Nicole Kidman mag doen is Tess degene die met Nicole in gesprek mag gaan. En op de dag van dit belangrijke interview begint deze natuurlijk al heel anders dan dat Tess zich in gedachten had voorgesteld. Voordat Tess naar haar werk kan vertrekken moet ze haar zoontje nog naar de oppas brengen en wanneer ze net op het punt staat te vertrekken heeft haar zoontje in de broek geplast. Iets wat Tess nu net niet kan gebruiken maar is dat niet altijd zo? Wanneer Tess eindelijk, na veel stress, tegenover Nicole zit, ziet ze ineens dat ze een ladder in naar panty heeft, weg is haar focus. Ze draait wat ongemakkelijk in haar stoel en hoopt maar dat Nicole de ladder niet heeft gezien. Wanneer ze Nicole aankijkt weet ze het antwoord al. Zal het nog goed komen met het interview?

 

Een andere, eigenlijk best wel, pijnlijke situatie voor Tess maar dat door Ria Maes op een hilarische wijze geschreven is wanneer Tess haar man Stijn aangeeft dat hij promotie heeft gemaakt en hij dat ‘s avonds met champagne wil vieren en Tess bedenkt om daar dan maar gelijk een ander feestje aan te koppelen, regelt ze oppas voor hun zoontje om haar man te verrassen maar heeft haar man niet iets anders in gedachten om zijn promotie te vieren?

 

Door de aannames die Tess doet, die gevoed worden door haar enorme fantasie waardoor hilarische situaties ontstaan maar ook er voor zorgen dat Tess beren op de weg ziet en daardoor voor zichzelf lastige momenten creëert zullen vast voor menig lezer ook wel voor te stellen zijn. Knap hoe die allemaal in dit verhaal verwerkt zijn, ja oké sommige zijn misschien wat overtrokken maar daardoor ontstaan juist die hilarische situaties en maakt het personage van Tess van iemand die bij wijze van spreken je buurvrouw zou kunnen zijn.

 

Ria Maes heeft deze feelgood op een humorvolle wijze, met herkenbare en voor te stellen situaties, goed geschreven. Ik heb veel gelachen en genoten van Tess en kijk uit naar het volgende deel!

 

4 Inktpotjes

Jacqueline

 

Het geheim van Gargantis door Thomas Taylor.

 

‘Het geheim van Gargantis’ gaat over Herbie en Violet. Herbie werkt op de afdeling gevonden voorwerpen in het hotel Nautilus van het plaatsje Owee aan zee.
Op een dag komt een merkwaardige gast een vreemd uitziende schelp bij Herbie inleveren. De man draagt een lange regenjas en een grote kap verhuld zijn gezicht in een donkere schaduw.
Dit is het begin van een stormachtig en ruw avontuur wat uitmondt op een strijd van leven dood. Kan Herbie zijn grootste angst onder ogen komen?

“Ik wil iets zeggen, maar een windvlaag rukt de woorden weg en probeert mijn amandelen ook mee te nemen.”

Dit boek wordt aanbevolen voor kinderen vanaf 9 jaar en ik kan het je van harte aanbevelen. Dit boek zit geen moment stil! Het verhaal is spannend, grappig en eigenzinnig. Je leeft volledig mee met Herbie en Violet. En op het moment dat Gargantis in beeld komt, kon ik (als volwassene) niet meer stoppen met lezen.
Ik denk dat veel jonge lezers dit boek leuk gaan vinden. Het is geen moment saai en zelfs spannend op het eind. Het is goed geschreven, waarbij je als lezer echt volledig opgaat in het verhaal. Ik kan je eerlijk zeggen dat ik er enorm van genoten heb! Wie of wat is Gargantis nu en wat wil die nu precies? En wat zit er in die aangespoelde fles vol rare tekens? En de vraag der vragen… Wie is die rare man met die donkere kap?

Wat ik wel een klein minpuntje vind, is dat je wel echt deel 1 (Het geheim van Malamander) moet hebben gelezen om bepaalde stukken van dit boek te snappen. Hoe Herbie bijvoorbeeld in Owee aan zee is binnengedreven of Violet. Maar ook de vijand van Owee aan zee, Sebastiaan Aals. Dit boek verklapt te veel om dan aan deel 1 te beginnen.
Dus mocht je nog een mooi boek wil hebben voor je verjaardag, vraag ‘Het geheim van Malamander’, ‘Het geheim van Gargantis’ en in het najaar komt deel 3 uit, ‘Het geheim van de Schaduwgruw’.

Het boek bevat ook mooie illustraties, waaronder een plattegrond van Owee aan zee. Maar ook elk hoofdstuk heeft zijn eigen plaatje gekregen, die verband houdt met het hoofdstuk. De hoofdstukken zijn kort, waardoor het lekker wegleest.

Mocht je gek zijn op verhalen bomvol oude legendes en geheime codes, dan is dit boek echt wat voor jou. Ik denk dat je de komende dagen heerlijk op je bed/ bank of buiten ligt te lezen!

Voor mij een kinderboek gevuld met 4 inktpotjes!
Tamara

Geiger van Gustaf Skördeman

De mens is een wolf voor de mens

Eén telefoontje, één woord, ‘Geiger’, en een hele machinatie komt op gang. Stellan Broman wordt met een schot in het achterhoofd door zijn echtgenote Agneta om het leven gebracht. Heel Zweden is in de ban van de moord op de alom bejubelde en decennia lang Zwedens trots. Agneta Broman verdwijnt als een dief in de nacht. Een stelletje ingeslapen en op leeftijd zijnde spionnen hervinden hun tweede adem. Wat drijft Agneta? Wat voor missie moet ze volbrengen?

Na de moord op ‘ome Stellan’ doet politievrouw Sara Nowak haar intrede in het verhaal. Zij is rechercheur bij de prostitutiedivisie en beroepshalve niet bevoegd in de moordzaak. Haar motieven zijn persoonlijk: het grootste deel van haar jeugd bracht ze door als ‘vriendinnetje’ van de zusjes Broman. Voor Sara betekent het onderzoek een reis terug in de tijd. Als volwassen vrouw neemt ze haar relatie met de zusjes onder de loep. De zusjes, regelrechte bitches, zijn nog geen haar veranderd. Stinkende potjes gaan open. Wat haarzelf betreft, doet ze een schokkende ontdekking.

‘Geiger’ leest als een ontmoeting met de geschiedenis. De gevolgen van de Koude Oorlog, de relaties tussen Zweden en de DDR, de donkere keerzijde van de zo geroemde neutraliteit van Zweden en de twijfelachtige houding van de Zweedse politici ten opzichte van terreur, mensenrechten en pedofilie, de spanningen en het wantrouwen tussen Oost en West, gedetailleerde info over netwerken, over spionage en contraspionage, over terreurorganisaties als Zwarte September, IRA, ETA, RAF, ….  Alles wordt zeer uitvoerig belicht. Ik moet er mijn hoofd echt goed bijhouden.  Regelmatig verliest de auteur zich dusdanig in geschiedkundige wetenswaardigheden dat ik mezelf moet overtuigen om door te bijten en te blijven lezen. 

Dat doordrammen kan ook opengetrokken worden naar de uitwerking van het personage van rechercheur Sara Nowak. Nowak is een vrij compleet personage en speelt haar rol op verschillende fronten: als echtgenote, moeder en politievrouw. Ze is gedreven, competitief, heetgebakerd, obsessief, onzeker, verbitterd, dikwijls moedeloos. Het gevoerde beleid inzake prostitutie is in haar beleving terug te brengen tot dweilen met de kraan open. De interventies leveren steevast een rauw verhaal op over straffeloos misbruik en zedeloosheid en over de onmogelijkheid om verandering in het systeem te brengen. De vele herhalingen van hetzelfde komen mij zwaar op de maag te liggen. Haar gezeur over de houding van de kinderen ten opzichte van hun welgestelde leventje zijn er voor mij op de duur te veel aan.

Ik wil echt geen afbreuk doen aan de kennis van zaken van de auteur, maar in zijn streven om het plot degelijk te onderbouwen gaat het thrilleraspect helemaal kopje onder. Terwijl ik alle info probeer te verwerken, gaat Agneta, eerder op de achtergrond, gestaag door met de uitvoering van haar missie, maar haar verhaal lijkt bijna een excuus om een boek over geschiedenis te kunnen schrijven. Ik stel me soms de vraag of de schrijver haar is vergeten? Haar missie is de frêle kapstok waaraan een loodzwaar geschiedkundig verhaal wordt opgehangen, maar die met moeite rechtop blijft staan.

De veelvuldige routebeschrijvingen en de Zweedse plaatsnamen halen eveneens het tempo uit het verhaal. Soms lijkt het wel alsof de auteur de GPS heeft geactiveerd! En dan, zelf van het thrillerpad afraakt, zich helemaal verliezend in zijn talloze uitweidingen. De spanning die zo overduidelijk aanwezig is in het begin van ‘Geiger’, is er voor mij helemaal uit. Maar ik geef niet op, want waarom moest de nu bejaarde Stellan nu opeens sterven? En ja hoor, wanneer ik ondertussen toch wel een beetje ben ingedommeld, komt er toch nog een kleine stroomversnelling in het verhaal. De laatste twintig – dertig bladzijden verrassen met een twist, en dan nog één…. Voor de moeite.

De Zweedse auteur Sköderman debuteert met ‘Geiger’ als ‘thrillerauteur’. Ik zou het boek eerder het etiket ‘misdaadroman’ geven. ‘Geiger’ is meteen ook het debuut van Sara Nowak. Het is de bedoeling dat er met haar nog meer ‘thrillers’ volgen. Voor de liefhebbers dan.

Ik hou bij mijn waardering rekening met de gedegen geschiedkundige kennis van de auteur.

3 inktpotje
Anita

 

De vondeling van Stacey Halls

 

De vondeling is een mooie historische roman over verlies

 

Bess heeft geen gemakkelijk leven en wanneer ze zwanger wordt ziet ze zich verplicht om haar kindje naar het Foundation tehuis te brengen. Hier kan je je baby achterlaten als je er niet voor kunt zorgen. Als Bess, na heel spaarzaam geleefd te hebben, haar kindje zes jaar later eindelijk terug kan ophalen volgt een akelige verrassing. De baby werd al heel snel meegenomen door haar maar zij weet van niets.

 

Naast Bess is er het stuk over Alexandra. Deze jonge weduwe is op alle gebied de tegenpool van Bess. Zij heeft een dochtertje Charlotte maar lijkt moeite te hebben met de moederrol. Alexandra is heel afstandelijk, houdt haar dochtertje altijd binnen en zondert zich af.

 

Wanneer Bess later het kindermeisje van Charlotte wordt ontvouwd het verhaal zich verder.

 

De vondeling begon fantastisch en had mij dadelijk in zijn greep. Het trieste leven van de arme Bess en haar verhaal sleurden me mee de geschiedenis in. Alexandra, de koele weduwe, had een mysterieus kantje en ik was nieuwsgierig naar het waarom achter haar gedrag. Haar verleden was boeiend en ook hartverscheurend.

 

Toch bleef het verhaal niet op dit niveau en stilaan verloor het een stuk van zijn glans.

 

Toen ik het deel las waar Bess en Alexandra voor grote veranderingen staan, voelde ik al aankomen waar we naartoe gingen. Het einde paste voor mij niet echt in de ruwheid van het verhaal. Ondertussen was ik ook de voeling met de karakters wat kwijt.

 

De vondeling heeft een veelbelovend begin en een goed en informatief verhaal waarvoor de auteur uitstekende research deed.

 

De karakters zijn goed uitgewerkt en het verhaal is goed opgebouwd. Het einde vond ik wel niet echt bij de rest van dit trieste maar ook moedige boek passen.

 

De historische roman is rijk gedetailleerd en het verleden komt tot leven. De positie van vrouwen in de Victoriaanse tijd zit duidelijk verwerkt in deze dramatische story.

 

De vondeling is een gevoelig boek over moeder zijn maar het is ook een verhaal over kracht en hoop vinden in uitzichtloze omstandigheden.

 

3.5 inktpotjes

Fany

Unsinkable van Lotte van den Noort

 

De jonge Katharina (Kitty) Thompson kijkt reikhalzend uit naar een nieuwe toekomst voor zichzelf en haar verloofde, Benedict, in het beloofde land Amerika. Samen maken ze grootse plannen om af te reizen. Kitty zal aan de slag gaan als kamermeisje op de Titanic en Benedict zal inschepen als passagier. Helaas is de Titanic een ongunstig lot beschoren. Ondanks alle waarschuwingen van haar broer gaat Kitty toch aan boord.

 

Lotte van den Noort is een jonge Nederlandse auteur die met ‘Unsinkable’ haar debuut maakt bij Hamley Books. Voordien schreef ze al meerdere boeken via o.a. Boekscout en in eigen beheer. Lotte heeft een passie voor historische verhalen, wat duidelijk terugkomt in ‘Unsinkable’.

 

Zoals meestal het geval is springt de cover van een boek het snelst in het oog. Dat is bij ‘Unsinkable’ absoluut het geval. Dit boek wil je gewoon hebben omdat het er om te beginnen al prachtig uitziet. Een echt collectors item. 
Uiteraard is ook de inhoud van een boek erg belangrijk. De auteur slaagt erin om een realistisch historisch kader te schetsen waarin je als lezer helemaal wordt opgeslorpt. Zelf heb ik nooit de film ‘Titanic’ gezien, maar Lotte van den Noort schiep voor mij een nieuwe filmische wereld die zich voor mijn ogen afspeelde. Van begin tot einde leefde ik mee met het wel en wee van Kitty.
Ondanks het feit dat je van bij het begin weet wat er gaat gebeuren met het schip, neemt de auteur je mee op sleeptouw. Als lezer word je betrokken in het verhaal van Kitty, haar broer en haar vrienden en wil je weten hoe het verhaal voor hen afloopt. ‘Unsinkable’ bevat spannende momenten, maar ook drama en verdriet.
Van den Noort werkt de belangrijkste karakters diepgaand uit. Maar ook zij die een beperktere rol kregen zijn met genoeg echtheid uitgewerkt waardoor je als lezer ook een mening kan hebben over hen (sympathiek of toch maar niet).
‘Unsinkable’ is een verhaal over familie, liefde en vriendschap, maar ook over leugens en bedrog.
Lotte van den Noort een auteur die zeker nog van zich zal laten horen.

 

4,5 sterren
Ilse

Wie ik gisteren was van Pamela Sharon

 

Wie ik gisteren was gaat over de zeventienjarige Yara die lijdt aan CVS, chronisch vermoeidheidssyndroom. Het is voor haar een voortdurende puzzel om te bepalen wat ze op een dag kan doen. Ze vindt het lastig te aanvaarden dat ze chronisch ziek is en weigert hulp te accepteren van haar vrienden en familie. Liever vlucht ze in de virtuele omgeving van Evol, een hyperrealistisch spel op haar telefoon. Daar is Yara zelf de baas en ze is er niet ziek. Ze ontmoet er Amir en samen met hem probeert ze het raadsel van de virtuele stad op te lossen, waar de inwoners bedreigd worden door een onverklaarbare rook.

Maar ook in de echte wereld maakt ze een nieuwe vriend, Finn, waardoor ze heen en weer slingert tussen de wereld van Evol en de realiteit.

 

Het debuut van Pamela Sharon De geur van groen, leestip van de Jonge Jury, is een prachtig verhaal over een blind meisje dat van haar vriendin leert hoe ze kleuren kan ruiken en voelen. Ook in Wie ik gisteren was staat een personage centraal dat zich anders voelt en worstelt met een lichamelijk probleem.

 

In een vlotte stijl schetst Sharon haar personages. De worstelingen van Yara zijn voelbaar. Hoe die steeds moet afwegen welke inspanningen ze kan doen, is knap weergegeven. Haar relatie met haar familie en vrienden is goed uitgewerkt en wordt met filosofische beschouwingen geïllustreerd:

 

“Waarom moeten we sowieso alles in een hokje proppen? Om elkaar beter te begrijpen? Uiteindelijk maakt het alles alleen maar ingewikkelder als je niet in een van die hokjes past, zoals Tessa en zoals ik.”

 

Op een subtiele manier komen diversiteit en issues als uiterlijk en gewicht aan de orde, wat het verhaal belangrijk maakt voor jongeren.

 

De wereld van Evol is vooral als idee interessant, en iets te weinig gedetailleerd om het verhaal wat daar speelt goed over het voetlicht te laten komen. De ontwikkeling van Yara is mooi en invoelbaar neergezet. Yara’s reis is herkenbaar, wat blijkt uit de wat mij betreft mooiste zin uit het boek:

 

“Want wie ik gisteren was, zal ik nooit meer kunnen zijn, en wie ik morgen ben, wordt bepaald door vandaag.”

 

Wie ik gisteren was is een mooi verhaal over omgaan met ziekte, het accepteren van je beperkingen en vriendschap. De troost die een virtuele omgeving kan bieden, maar ook de verslavende werking daarvan en het effect op relaties in de werkelijkheid zijn aansprekende thema’s die voor veel jongeren herkenbaar zullen zijn.

 

Vaarwel Roscoe van Cela van Gastel

 

Dit boek doet de tranen over mijn wangen stromen en tegelijkertijd is het hartverwarmend mooi!

 

Wanneer Roscoe Mulder onverwachts sterft is heel de wereld in rep en roer. Deze artiest is publiek bezit en fans tweeten volop en sturen fanmail naar zijn familie.

 

Net zoals zijn geliefden kunnen zij niet begrijpen dat deze vijfendertigjarige superster zomaar overlijdt in zijn hotelkamer.

 

Eerst leer ik de beroemdheid kennen door de ogen van zijn fans. Zij zijn kapot van verdriet en willen ook afscheid nemen van hun god.

 

Dan vertellen zijn naasten over wat Roscoe voor hen betekende. Livia, zijn vriendin en Rafael zijn broer nemen me mee op sleeptouw in hun bijzondere brieven aan Roscoe.

 

Rafael laat zien hoe Roscoe het altijd iedereen naar de zin wilde maken maar zichzelf steeds vergat. Van kleins af nam hij de zorg voor zijn jongere broertje op zich omdat hun ouders niet verantwoordelijk genoeg waren.

 

Later verhuisde hij naar New York en nadat hij onverwacht gecast werd voor de rol in een hitserie leek zijn leven over rozen te gaan. Toch is niets minder waar want Roscoe ging ontzettend gebukt onder de stress van het beroemd zijn en het te moeten voldoen aan het vakje waarin hij verwacht werd te passen.

Hij was triest dat men niet de echte Roscoe zag. Naast de bekende held wou hij graag muzikant, fotograaf en documentairemaker zijn. Hij wou iets betekenen voor de wereld.

 

Livia laat dan weer zien hoe hun wonderlijke relatie groeide en hoe bang Roscoe was om liefde in zijn leven toe te laten. Het is onvermijdelijk dat Rafael en Livia steun zoeken bij elkaar. Hun band met Roscoe brengt hen samen.

 

Brieven van vrienden, collega's en zijn moeder Hattie tonen opnieuw een andere Roscoe en hoewel hij er niet meer is voelt het alsof hij nu naast me staat.

 

Wat zou ik deze jongen graag als vriend willen. Zijn onvoorwaardelijke liefde voor iedereen en zijn respect voor de aarde maken hem tot een heerlijk persoon. Door er gewoon te zijn, maakt hij je dag mooier.

 

Ondanks dat dit fictie is, voelt het niet zo. ‘Vaarwel Roscoe’ is door de mix van de lichte en donkere kant van deze sensitieve man erg realistisch.

 

Dit verhaal past naadloos in elkaar en het lijkt niet alsof het geschreven is door twee auteurs. Chantal en Priscilla van Gastel hun project is uitgegroeid tot veel meer dan een inkijk in de moeilijkheden van een multitalent.

 

Deze grandioze psychologische roman toont de essentie van het leven. Door de soms diepzinnige gedachten en schitterende zinnen zal het verhaal zeker binnenkomen bij iedereen. Zelf heb ik ook een groot verlies meegemaakt en herken ik veel van de gedachten en gevoelens. Het zijn net de kleine tedere momenten en de bijzondere plaats die bijvoorbeeld verhalen innemen die me raken.

 

Toch ben ik ervan overtuigd dat naast rouw ook de thema’s liefde, vergiffenis en het durven kiezen om je droom te volgen vele lezers zal ontroeren.

 

‘Vaarwel Roscoe’ is genadeloos pijnlijk en eerlijk maar het legt ook een warme deken over mijn verdriet. De epiloog omhelst het leven twintig jaar later en is hoopvol en aangrijpend.

 

Dit verhaal confronteert, troost en is vooral een balsem voor je ziel.

 

Bij het nawoord kan ik niet anders dan denken dat dit boek ontstaan is vanuit echte ervaringen en gevoelens.

 

‘Vaarwel Roscoe’ is een onwaarschijnlijk mooie roman over hoe lichtpuntjes donkere momenten verdrijven en hoe liefde ook na de dood blijft bestaan.

 

4,5 Inktpotjes

Fany

 

 

 

Kastanjehove vanTommie Niessen en Loes Wouterson

 

Na twee eerdere non-fictie boeken komt Tommie Niessen met een roman, samen gemaakt met Loes Wouterson. 

 

Hoofdpersoon Thomas, 19 jaar oud, heeft al verschillende opleidingen geprobeerd maar is nu stagiair in de zorg, hetzelfde werkgebied als zijn moeder. Hij moet stage gaan lopen op Kastanjehove, een verzorgingshuis en de eerste dag is geen onverdeeld genoegen met zijn 2 stagebegeleiders Maartje en Marianne. Door de twee dames wordt hij streng behandeld.

 

Wees geen 13 in een dozijn zegt een begeleider tegen hem. Deze vrouw kijkt, los van alle regeltjes, wat de patiënt nodig heeft. Je zou willen later zo'n iemand aan je bed te hebben. Als je in de zorgt werkt, verdien je letterlijk een goed salaris te krijgen, maar daarnaast moet je hart voor je werk hebben. Een regelvolger, iemand die constant roept maar zo staat het in de regels, redt het niet. 

 

Er is een hoop gedoe in Kastanjehove. Vooral tussen leiding en personeel. Van twee kanten voelen ze zich onbegrepen. Ze zouden eens een dagje met elkaar mee moeten lopen om elkaar te begrijpen, wordt vaak door beide partijen gedacht.

Thomas komt er achter dat collega’s ook de sfeer en de leiding kunnen ondermijnen door juist dat te doen wat men niet wilde. In het gezicht niks zeggen maar bij iedereen negativiteit neerleggen. Dat je juist, terwijl je beweert het voor de bewoners goed te willen doen, maar met jouw boosheid richting de leiding, je er voor zorgt dat je bewoners dubbel onrustig worden met halve informatie? Het lijkt er voor de collega’s van Thomas er niet toe te doen. Als zij maar hun gelijk kunnen halen. Het gelijk waarvan zij vinden dat ze het hebben. Duidelijk een scheidslijn tussen mensen die verongelijkt altijd hun gelijk willen halen en mensen die nadenken wat het beste is. Thomas ontdekt dat hij oprecht wil zijn in zijn werk en zich betrokken wil voelen. Hij verandert naar een jongen die niet stond te springen om in de zorg te werken naar een gast die helemaal op zijn plek is. 

 

Het verhaal doet mij aan de boeken van Hendrik Groen denken: leed met humor. Tussen de regels door moet je er niet aandenken om daar tussen die mensen te wonen. De personages zijn soms wat over de top en wat cartoonachtig, maar het verhaal is genieten. Serieuze onderwerpen als dementie en afscheid nemen, maar ook grappige situaties zorgen ervoor dat je snel door het boek schiet.

 

De academie van Astrid Boonstoppel

 

‘De Academie’ is een mysterieuze roman en thriller in één.

 

Het leven in dit speciale huis is veel te mooi om waar te zijn en ik ga vanaf de eerste bladzijde op zoek naar waar de addertjes onder het gras zitten.

 

Dit young adult verhaal wordt verteld vanuit drie verschillende perspectieven.

 

Wanneer Em toegelaten wordt aan de Roucourt Academie is ze dolgelukkig. Elk jaar worden hier hooguit vijf meisjes geaccepteerd en wie afstudeert aan deze prestigieuze opleiding heeft het gemaakt. In het begin is Em, net zoals de andere meisjes, onder de indruk van het koppel, het bijzondere instituut, de aparte aanpak en de buitengewone lessen. Stilaan vallen de puzzelstukjes samen en wordt duidelijk dat de waarheid er heel anders uitziet.

 

Isabella, de complexe vrouw van Frédéric vertelt haar kant van het verhaal. Haar vertelling is erg boeiend en het ontrafelt het verleden en de toekomst van deze school.

 

Als laatste is er de anonieme en beklemmende klaagzang die de grimmige kant van de Academie naar boven brengt.

 

Het verhaal komt traag op gang en de auteur neemt haar tijd om de bijzondere Academie voor te stellen. Het boek begint dus eerder als een roman maar later komt het geheimzinnige en duistere aspect meer aan bod. Deze plaats lijkt de droom van elk meisje te laten uitkomen maar verderop in het verhaal blijkt dat niets is wat het lijkt.

 

De karakters blijven wat aan de oppervlakte. Enkel Em en Isabelle leer ik wat diepgaander kennen. Dit is jammer maar de belangrijkste personages ontwikkelen zich gelukkig wel. Em ontwikkelt zich van een slim maar naïef meisje tot iemand met een plan. Isabella is in het huis ook iemand anders geworden dan ze daarvoor was. Toch had ik graag nog wat meer over de andere figuren en hun beweegredenen te weten gekomen.

 

‘De Academie’ is eerst een schoolvoorbeeld van een elitaire plaats waar meisjes van gaan zwijmelen maar al snel wordt de schaduwkant belicht en net die zorgt ervoor dat het boek meer is dan een vlot lezende young adult.

 

Er zit veel meer verborgen in dit moderne verhaal dan het op het eerste gezicht lijkt.

Astrid Boonstoppel heeft in dit verhaal oog voor emancipatie, discriminatie en manipulatie.

‘De Academie’ raakt aan gedurfde thema's en eens je begint met lezen is het onmogelijk om het boek nog aan de kant te leggen.

 

Hoewel de spanning zich dus geleidelijk aan opbouwt, is de dreiging subtiel waarneembaar.

Het boek bouwt op naar een climax en hoewel ik sommige dingen op voorhand al weet, blijf ik gefascineerd verder lezen. Ik moet weten hoe dit raadselachtige verhaal gaat aflopen.

 

Haar eerste boek 'Dit is hoe het echt ging' las ik nog niet maar van ‘De Academie' heb ik genoten. Na deze young adult wil ik meer van haar en ga ik zeker haar prijswinnende debuut nog lezen.

 

4 Inktpotjes

Door Fany

 

 

 

 

Win Hamley is jarig

 Achterflap:Maak kennis met Hamley, het avontuurlijke zwarte katje dat mensen verstaat. Samen met haar zusjes en haar moeder woont ze in een gezellig huis, en wordt ze vertroeteld door haar baasje Viola. Viola is jarig, en bij een verjaardag hoort taart. Alleen, zo zeggen de andere katten: dieren krijgen nooit taart, en hun verjaardagen worden nooit gevierd. Dus besluit Hamley om dit te veranderen. Ze gaat op zoek naar taart voor haar dierenfamilie, en belandt zo in een bakkerij. Hamley is Jarig is het eerste boek in een gloednieuwe jeugdreeks.

Jacq las het boek en vond het erg leuk. Jij kan het nu winnen en wat moet je daarvoor doen?

Verzin een leuke volgende titel met Hamley en stuur jouw antwoord naar Boekinkt@ziggo.nl ovv Hamley

Hamley is jarig van Sandra J. Paul

 

Voordat ik het boek ‘Hamley is jarig’ in mijn handen vast had, heb ik de cover al via internet kunnen bewonderen. Maar dit is echt niet te vergelijken met het moment waarop je het boek voor het eerst in handen hebt. Een prachtige hardcover met glimmende elementen, met natuurlijk Hamley voorop. Binnen in het boek zijn kleurige tekeningen en de afdrukken van Hamley’s pootjes te vinden. Ik vind het alleen daarom al een prachtig kinderboek.

 

Hamley, de zwarte kat van auteur Sandra J. Paul en het logo van Hamley Books is bij mij bekend en vast niet bij mij alleen maar dat Hamley een eigen boekenserie krijgt, dat had ik niet verwacht. Waarschijnlijk haalt Sandra haar vele inspiratie voor deze serie uit Hamley maar ook uit de andere katten om haar heen en de gekke capriolen die ze maken. 

 

Hier in huis word ik altijd steevast het kattenvrouwtje genoemd ook al woont hier naast de twee katten een heerlijke lieve enthousiaste schapendoes. Het is vast dan ook niet vreemd om te zeggen dat ik heel nieuwsgierig was naar het boek over Hamley.  

 

Het verhaal gaat over het kitten Hamley, die samen met zijn moeder, de twee andere katten Lily en Lexi en de twee honden Kamiel en Kasper bij Betty, Henry en hun dochter Viola wonen. Naast dat Hamley graag geknuffeld wordt door Viola is Hamley erg nieuwsgierig. Zijn moeder wordt dagelijks door Hamley overladen met vele vragen, om te voorkomen dat ze daar horendol van wordt maant ze Hamley regelmatig tot het doen van een dutje.

 

‘Katten hoeven alleen maar te slapen en in de weg te zitten van de mensen. Meer wordt er van ons niet verwacht’.

 

De wijze waarop Sandra J. Paul de situaties beschrijft die katten meemaken maar ook die door hun capriolen ontstaan, zijn mij niet vreemd. Ik ben dan ook meerdere keren in de lach geschoten. Bijvoorbeeld bij de gebeurtenis dat Hamley graag naar buiten wil gaan (wat hij nog niet mag) om muizen te gaan vangen en die aan Betty en Henry wil geven. Wanneer een van de andere katten die levende muizen meenemen in huis, ontstaat er een hilarische situatie die zo herkenbaar is, geweldig:-)

 

Hamley mag dus nog niet naar buiten om alleen op onderzoek uit te gaan. Maar wanneer niet een van de dieren een stukje verjaardagstaart krijgt van de jarige Viola wil Hamley kost wat kost naar de bakker. Dit om een verjaardagstaart gaan regelen voor alle dieren. Hamley doet alles om dit voor elkaar te krijgen en dat is een spannend avontuur.

Een heerlijk kinderboek waarin de avonturen van Hamley zo in detail en op een humorvolle wijze zijn beschreven dat het een genot is om ‘Hamley is jarig’ (voor) te lezen.

‘Wat is het leven van een kat toch heerlijk’.

Jacqueline

 

Interview met Ivonne Wilken

 

Ivonne Wilken heeft met ‘Instinct’ haar debuutthriller geschreven. Met criminologie, antropologie en journalistiek als achtergrond, schrijft ze psychologische thrillers en korte verhalen waarin ze lezers op een onverwachte manier raakt. Ze is vooral geïnteresseerd in de beweegredenen van mensen en het creëren van spanning.

‘Instinct’ is uitgegeven bij Kabook Uitgevers en wij mogen een winactie organiseren met dit debuut.

Naast het boek willen we, door dit interview, jullie meer kennis laten maken met de auteur.

 

Je studies criminologie, antropologie en journalistiek én je eerdere werk bij de politie hebben je misschien geïnspireerd om dit boek te schrijven?

In zekere zin wel ja. Zowel bij de studies als bij de politie probeer je in het hoofd van de ander te kruipen. Hoe denkt iemand? Wat is iemands belevingswereld? En vooral: waarom steekt die zo in elkaar? Na in zoveel hoofden te hebben ‘gegluurd’, werd het misschien wel tijd om mijn eigen personages te creëren.

 

Heb je inspiratie gehaald uit echte feiten om deze gruwelijke thriller te bedenken? 

Voor deze thriller niet. Ik heb wel een kort verhaal geschreven dat gebaseerd is op een werkelijke gebeurtenis in Tromsø (mijn woonplaats). Iemand met psychische problemen kwam net uit de inrichting en heeft het gezin vermoord dat hem na zijn vrijlating onderdak heeft gegeven. De waarheid is soms zo gruwelijk dat het de fantasie overschaduwt. Tegelijkertijd roept zoiets vragen op: wat ging er in zijn hoofd om? Op dat idee heb ik voortgeborduurd.

 

Heb je research gedaan naar seriemoordenaars en zo ja hoe? 

Documentaires, boeken en googelen.

 

Had je nog een alternatieve titel en /of cover? Ik dacht dat ik ergens las dat het boek Achter de façade zou heten?

Ja, in eerste instantie zou het boek Achter de façade heten. We hebben allemaal een mooi masker op als we ons aan de buitenwereld tonen, maar wat gaat daarachter schuil? Mensen met de mooiste facades kunnen vaak de gruwelijkste werkelijkheden verbergen. Mijn redacteur vond die titel te lang en toen heb ik het veranderd in Instinct. Dat dekt de lading misschien nog wel beter. En de lezers hebben gekozen voor de uiteindelijke cover.

 

Zijn er onderwerpen waarover je niet wil of durft te schrijven? Het lijkt me na dit boek niet zo maar wie weet ben ik fout. 

‘Instinct’ heeft heftige thema's en ik vond het knap dat je dit durfde verwerken in je thriller daarom mijn vraag.

Ik vind het altijd interessant om in een spanningsveld te werken, daar waar het schuurt. Als dingen onbehaaglijk voelen ga je meer te rade bij jezelf. Maar iedereen heeft grenzen, ravijnen waar we niet in durven kijken. Ik ongetwijfeld ook. Ik ben ze alleen nog niet tegengekomen;)

 

Kun je begrijpen dat er lezers zijn die de gruwelijke details te fel binnen voelen komen? 

Absoluut! Ik heb zelf ook regelmatig met gefronste wenkbrauwen zitten schrijven. Ook in mijn directe omgeving zijn er mensen voor wie deze thriller een stap te ver gaat, het houdt ze wakker. In dit geval vrienden en familie die zelf kinderen hebben. Geen enkel probleem, juist leuk om mensen met verschillende meningen om me heen te hebben, dat houdt me scherp.

 

Je graaft ook graag in de geest van je personages en net als ikzelf lees je zelf ook graag psychologische thrillers. Wat trekt je hier zo in aan? 

De duisternis is altijd interessanter dan het licht. Tuurlijk is het licht prettiger, maar de duisternis grijpt je bij de strot. In het onverklaarbare is meer te ontdekken. Mensen zijn tot gruwelijke dingen in staat. Hoe komt dat, waardoor glijden we af? En dan moet je graven.

 

Waarom wordt Instinct neergezet als een scandi- thriller?

‘Instinct’ is obscuur. Net iets rauwer, misschien iets gewelddadiger. De personages hebben complexe karakters. Als schrijver ben ik niet bang om de grenzen in de duistere krochten van de menselijke psyche op te zoeken om vervolgens over die grenzen heen te gaan. Daar staat tegenover dat de lezer ook te maken krijgt met een geloofwaardige antiheld. Een alledaagse vader (Alex) met de kwijlresten van zijn dochtertje op zijn kleding, een beginnend buikje en een relatie die scheurtjes begint te vertonen. Echte mensen, geen superhelden. Meer gendergelijkheid. Alex heeft feminiene trekken en is met zijn vaders instinct bereid om tot het uiterste te gaan. In Tromsø wonen verklaard misschien die invloed in mijn boek.

 

Had je voor ‘Instinct’ al eerder een manuscript dat niet werd uitgegeven of schreef je toen enkel korte verhalen? 

Er ligt nog een manuscript op de plank dat schreeuwt om uitgegeven te worden: De Symbiose. Minder gruwelijk, maar een verhaal dat echt onder je huid gaat zitten. Misschien omdat het zo herkenbaar is? Op het laatste moment koos mijn uitgever voor ‘Instinct’. De Symbiose is en blijft mijn eerste boek. Een leerzaam proces vol nieuwe uitdagingen. Hoe verzin je een verhaal, hoe schrijf je vlotte dialogen, hoe creëer je spanning? Verhalen schrijf ik tussendoor. Een lekkere afwisseling met het werken aan een boek. Een kort verhaal is relatief snel scoren. Je stort je ergens op en hebt snel resultaat. Ik laat me vooral inspireren door schrijfwedstrijden waarmee ik ‘klik’. Dat biedt een creatief kader waarbinnen je je fantasie de vrije loop kunt laten, maar je tegelijk dwingt om anders te denken. Bovendien krijg je een indicatie van je kunnen en krijg je af en toe zelfs feedback.

 

Het einde is verpletterend maar geeft ook nog perspectief. Kunnen we ons aan een vervolg verwachten of niet? 

Wie weet? Maar het is meer bedoeld ‘to spark the readers mind’. Ik vind het zelf leuk als een film/serie of boek mij aan het denken zet of mijn fantasie op hol laat slaan. Nu is het mijn beurt om iets terug te doen.

 

Hoe ga je om met recensies?

Recensies vind ik superleuk. Ik gebruik geen proeflezers en schrijven is echt monnikenwerk. In dat lange proces krijg je geen enkele feedback. Nu kunnen mensen losgaan. Ik probeer natuurlijk iets te schrijven waarvan ik hoop dat het de lezer aanspreekt, maar al die tijd heb ik geen idee of het werkt. Met recensies krijg ik eindelijk antwoord. Als een recensent precies aanvoelt hoe ik het heb bedoeld, dan is dat kicken. Dansen door de kamer. En negatieve kritiek neem ik graag ter harte. Heeft de recensent gelijk? Is dit iets waar ik aan kan werken? Ook hier geldt dat ik vooral benieuwd ben naar de argumenten.

 

Gebruik je proeflezers? 

Nee.

 

Heb je nog nieuwe titels in de planning staan en wanneer dan? 

Er is nog geen planning, maar ik hoop dat De symbiose wordt uitgegeven.

 

Ik zag dat je gratis korte verhalen publiceert op voorleestuin.be.

Op voorleestuin.be staat inderdaad een kinderverhaal dat ik heb geschreven. Mijn meeste korte verhalen staan op Sweek en een aantal ook op Amazon.

Zou je graag een kinderboek publiceren? 

Dat lijkt me leuk. Kinderen hebben zo’n eindeloze fantasie dat je echt alle kanten op kunt. Geen belemmeringen, geen grenzen.

Welke thema's stop je er dan in en voor welke leeftijd wil je het liefst schrijven? 

De thema's moeten in elk geval open-minded zijn. Dat is het mooie aan kinderen. Geen grenzen, geen belemmeringen;) Hoe fantastisch zou het zijn als ze die onbevangenheid vast kunnen houden? Vrijelijk associëren zonder einde. Geen hokjes-denken. Dat zou ik absoluut stimuleren.

 

Stel:

Je wordt gevraagd om een kunstwerk te ontwerpen dat bij ‘Instinct’ past, wat creëer je en waarom?

Een kunstwerk dat uit twee contrasterende delen bestaat die toch met elkaar verbonden zijn, en waarbij boomwortels, tentakels of ledematen van het ene deel naar het andere lopen. Niets is 100% licht of 100% duister. Er is altijd sprake van wederzijdse bestuiving, kijk maar naar de connecties tussen de onderwereld en zakenwereld, tussen criminelen en corrupte ambtenaren. Alles en iedereen beïnvloedt elkaar. Reclame, vrienden, familie, ervaringen. Bedoelt en onbedoeld. ‘Instinct’ begint dan ook met een quote hierover.

 

Je mag zelf eens echt stout zijn in je fantasie zonder normbesef. Wat doe je? 

Dat is vrij simpel - dus geen orgies, of toch?;) - en tegelijkertijd onmogelijk. Volledig mezelf zijn. Me dus niks aantrekken van de geschreven en ongeschreven regels van de maatschappij, van de beperkingen en verwachtingen die je jezelf oplegt en die anderen je opleggen. Even geen conventies. Schuilt er dan, onder al die lagen, toch een psychopaat in mij?;)

 

 

We willen Ivonne heel erg bedanken voor het fijne interview.

Fany