vrijdag 29 juli 2016

Renate Dorrestein bij Kooyker in Leiden

“U moet wel groot liefhebbers van literatuur zijn,” zegt Renate Dorrestein in de microfoon terwijl ze het publiek aankijkt, “om vanavond hier te zijn en niet op een terrasje te zitten.”
Het is ook wel erg warm, zowel buiten (25 graden?) als binnen in boekhandel Kooyker in Leiden. Onderweg hierheen zag ik om en nabij heel Leiden op terrasjes, in het park en op bootjes, nog even genietend van de zomerse temperatuur. De mussen vielen van het dak en in de rosé, bij wijze van. Persoonlijk zit ik liever binnen bij een lezing dan dat ik in het gras lig in bikini, maar ieder heeft zo zijn of haar mankementen. Daarover gesproken, ik was uiteraard weer eens bijna te laat (werken, avondeten en dan snel op de fiets naar Leiden). Gelukkig zat ex-teamlid en blogconcullega Juul op de eerste rij met nog een vrije plek naast zich – had ik weer mazzel mee.

We zitten hier trouwens omdat boekhandel Kooyker de etalagewedstrijd van Uitgeverij Podium heeft gewonnen. De prijs: een bezoek van Renate Dorrestein. Niet alleen Kooyker (zij) en het publiek (wij) zijn blij mee met deze beloning, mevrouw Dorrestein is ook blij met ons. Omdat we hier zitten vanavond, maar ook omdat we er sowieso zìjn. Zonder lezende ogen kan ze schrijven tot ze een ons weegt, maar gebeurt er helemaal niets. Pas als de lezer een boek oppakt, het leest en in zijn of haar hart sluit, komt het tot leven.

En er wordt van de lezer veel verwacht. Het investeren van geld en tijd in de verzinsels van een ander, het begrijpen van zaken als beeldspraak, ironie en overdrijving, en het beheersen van de kunst van het lezen zelf. Zoals haar held en afgod Kurt Vonnegut ooit zei: “Leren lezen is moeilijker dan het leren bespelen van de Franse hoorn.” Het enige hulpmiddel dat je erbij krijgt, is het alfabet. De mensen die deze 26 fonetische tekens, uitgestrooid over een pagina, kunnen lezen en zich daar van alles bij kunnen voorstellen, moet je dan ook koesteren; ze zijn de beste bondgenoot van de schrijver.
Wat schrijvers betreft zijn er volgens Dorrestein verschillende soorten: aan de ene kant van het spectrum de schemabouwers die alles van tevoren uitdenken en aan de andere kant de rommelaars die meer intuïtief werken.
Tot die tweede groep behoort zij zelf; als een architect zonder bouwtekening begint ze met metselen, probeert van alles uit, en gaandeweg ontstaat er een bouwwerk onder haar handen, naar een visioen in haar hoofd waarvan ze zelf niet eens wist dat ze het had.
Hoe je schrijft, is geen keuze. Zelf is ze niet in staat een heel verhaal ‘op het droge uit te denken’, ze heeft daarvoor de motoriek van het verhaal nodig. Daar geniet ze ook echt van:
“Ik ga elke dag met rode wangen van de spanning naar mijn werk met die heerlijke, heerlijke vraag: Hoe zal het verder gaan?” Alleen door verder te schrijven, wordt die vraag beantwoord.

Een verkeerde afslag komt daarbij weleens voor, waardoor veel werk wordt weggegooid en talloze keren herschreven, soms van begin tot eind. “Vaak komt het voor dat ik nog in de veertiende of zestiende herschrijving moet wisselen van hoofdpersoon. ”
Door al dat herschrijven leer je je personages ook goed kennen. Met bijna sadistisch genoegen vertelt Dorrestein dat het bij het schrijven erop neerkomt je personages in de knel te zetten. Alleen zo kun je ontdekken wie ze zijn en wat ze waard zijn. Je zet hen met de rug tegen de muur, met het mes op de keel.
Er is altijd een eerste kiem, een vonk, die haar inspireert om met een nieuw boek te beginnen. Heel vaak is dat iets uit de actualiteiten, dat haar op een bepaalde manier raakt en waar ze zich lange tijd mee bezig wil houden, maar inspiratie kan ook uit haar eigen leven komen.

Het idee voor het Hemelse Gerecht ontstond bijvoorbeeld nadat ze was gedumpt voor iemand met 'echte krullen'. Het begon als één grote wraakactie – maar zoals dat gebeurt wanneer je een 'rommelaar' bent, verplaatste de focus van het verhaal zich uiteindelijk ('zodra ik die man eindelijk op zolder had') naar de veranderende verhoudingen tussen de twee zussen.
Zeven Soorten Honger ontstond tijdens het terugreizen van een vakantie. Met haar man ging ze onderweg langs bij Dirk, een zakenkennis. Rond lunchtijd kondigde deze Dirk aan: “Oh, ik eet niet.”
Na een ernstig gesprek met zijn arts had hij namelijk ooit besloten om door middel van een draconisch regime van dieet en beweging sterk te gaan afvallen. Als hij dat niet deed, zou hij het waarschijnlijk niet overleven. Het was een hel, zei hij herhaaldelijk, maar hij had een weddenschap afgesloten voor heel veel geld en dat was een goede motivator.
Dat was de vonk - Zeven Soorten Honger is dan ook opgedragen aan Dirk H.
Eten is sinds een paar jaar een echte hype. “Mensen gaan niet meer op vakantie kathedralen bezichtigen, ze gaan op boerenmarkten in vijgen staan knijpen.” De boeken top 10 bestaat tegenwoordig vooral uit kook- en dieetboeken. Als voorbeeld noemt Dorrestein Culibaby, een boek voor mensen die geen potjes Olvarit in huis willen halen, maar kaviaar en andere exclusieve hapjes in de blender gooien om aan hun kroost te voeren. Het lijkt een grapje, tot een medewerkster het boek daadwerkelijk omhooghoudt. Griezelig.

De titel komt van de poëtische mindfulness-term ‘zeven soorten honger’, en de inspiratie voor het William Banting Instituut komt van de gelijknamige Engelse begrafenisondernemer en allereerste dieetgoeroe (er is zelfs een werkwoord ontstaan, ‘to bant’, ‘op dieet zijn’).

foto: Kooyker
Na de lezing mogen mensen uit het publiek vragen stellen.
Iemand wil weten of ze nog weleens over feminisme zou willen schrijven. Het antwoord van Dorrestein is dat er sinds haar tijd (de jaren 70/80) veel is veranderd en verbeterd. Uitgeverij Querido heeft haar onlangs gevraagd of ze een pamflet over feminisme wilde schrijven. Een oude feministe van stal halen vindt ze daarvoor echter een zwaktebod. De jonge vrouwen van nu zouden er vanuit hun perspectief over moeten schrijven.

Een andere vraag is wanneer Dorrestein schrijft. Hoewel ze een zelf toegegeven rommelaar is, werkt ze wel strikt volgens kantooruren. Als je wacht tot de inspiratie komt, gebeurt er sowieso niets. Of je krijgt ineens bezoek van je muze tijdens een bezoek aan de Albert Heijn.
Schrijfblokkades, daar gelooft ze niet zo in – wel in zelfblokkade; een aantal jaren kon ze niet schrijven omdat ze de zelfmoord van haar jongste zusje nooit goed had verwerkt. Pas toen ze het idee accepteerde dat ze nooit meer zou schrijven en vrijwel gelijktijdig door de gemeente Almere als gastschrijver werd gevraagd, werd die blokkade langzamerhand opgeven. Door Almere raakte ze geïnspireerd en besefte dat ze in deze stad haar eigen geschiedenis kwijt kon. Vervolgens schreef ze Weerwater.

Op een laatste vraag antwoordt Dorrestein herhaaldelijk dat de lezer altijd gelijk heeft. “Nou ja, tenzij het een recensent is.” Hoewel ik die mening best begrijp als ik af en toe de nogal zure recensies in de krant lees, kan ik een zachte, lichtverontwaardigde ‘hé!’ niet. Juul doet hetzelfde, maar dan wat minder zacht, en voegt eraan toe dat wij toevallig heel lief zijn, waarop Dorrestein antwoordt: “Maar sommigen van jullie zijn ook echte schattenbollen”.

....dus. Als de grond me nu zou willen verzwelgen: graag.



We mogen even later toch onze boeken laten signeren en ook mogen we met de schrijfster op de foto. “Ik hou wel even mijn boek omhoog, hoor.”
Conclusie: Een leuke avond met een geweldig schrijfster. Ook Juul, die tot die middag nog nooit iets van Dorrestein heeft gelezen, is fan. Buiten is het nog niet echt afgekoeld, maar ik fiets zeer tevreden naar huis, met het voornemen om nog veel meer van Renate Dorrestein te lezen.

(Wie Zeven Soorten Honger nog niet gelezen, wil ik het boek opnieuw aanraden. Veel leesplezier!)



- Yfke Brandhout

donderdag 28 juli 2016

Leesperikelen

Het wonder is geschiedt in Huize Kroon: de minibieb is gearriveerd vanuit Utrecht. Een half jaar geleden zou een collega van mijn vriendin het boekenhuisje maken...al wat er kwam: geen minibieb! Inmiddels waren er al drie grote kartonnen dozen bij mij gevuld met boeken die weg konden. De buurvrouw, met wie ik het project aanging, was ook al flink aan het sparen. Opmerkingen van buurtbewoners dat zij ook boeken wilden aanleveren probeerden we al een beetje af te houden, want er kwam maar geen huisje.
Op 5 juli, de laatste schooldag, zou de docent houtbewerking het echt, serieus beloofd, zwerend op alles wat hem lief was het echt in orde hebben... Nou in Utrecht moeten veel sterfgevallen zijn geweest, want niente nada houten hok.

Een collega vond het zo ontzettend sneu en lullig dat hij op zaterdagochtend het huisje in elkaar zette. Even ophalen in Utrecht en daar stond het op mijn grote tafel. Blij? Ja stuiterend blij zelfs.
Ik heb twee linkerhanden. Ik zaag eerder mijn hand eraf dan een plank doormidden. Verven? Klodders zitten overal. Dus vriendin vond het een beter idee dat zij het project verder ging afmaken. Drie lagen grondverf volgden. Toen het overleg van 'weet je heel heel heel erg zeker dat de kleuren die je noemde er echt op gaan?'
Zie je toch vaak keurig witte met blauwe minibiebjes, wij kozen voor knaloranje en roze. Lekker opvallend in onze keurige buurt met wit geverfde jaren 30 woningen.

Nog twee lagen doorzichtige lak, twee palen de grond in en hij kan bevestigd worden en gevuld. Jullie gaan het horen hoe het de minibieb vergaat. Durven mensen er boeken uit te halen? Loopt het storm? Of staan over een maand nog precies dezelfde boeken er in?

Onze grootste angst is niet of 1 iemand alle boeken meepakt (we hebben nog voor de rest van het jaar genoeg boeken), maar dat we op een dag er in kijken en er alleen maar 50 tinten grijs-exemplaren instaan. Dat iedereen van zijn exemplaren af wilde.

Brenda, sjef, freule
Ik heb een pittig weekje achter de rug met een hoop lastige afspraken die er voor zorgden dat ik heel diep moest nadenken over zaken waar ik helemaal niet over na wilde denken (volgt u het nog?). Ik denk nog steeds na en kom er vast later wel eens op terug. Daarnaast was het weer de week waarin de overlijdensdatum en begraafdatum van mijn vader viel. Zonnebloemen werden neergelegd en een traditioneel aardbeienvlaaitje werd samen gegeten op de ouwe. De liefste pa voor mij ter wereld. Mijn moeder overleed toen ik 18 was en mijn vader een aantal jaren geleden. ik heb geen broers en zussen, dus mijn hele gezin is niet meer bestaand. Soms voelt dat extra leeg. Zeker in deze dagen.
Gelukkig had ik op de dag dat ik bloemen ging leggen op mijn vaders graf een leuke date gepland staan. Twee dames, die helemaal niets van de zwaarte van deze dag wisten en daardoor heerlijke afleiding waren. Freule Amanda nam Brenda vanuit het Zeeuwse mee om eens kennis te maken. Brenda maakt al een poosje deel uit van het team Thrillerlezers, maar we hadden elkaar nog nooit ontmoet. Ik vind altijd dat je eerst iemand de hand moet hebben geschud voor je er ruzie mee kan maken. Bovendien wordt ze opgeleid om ooit haar eigen blog te kunnen starten dus dan moet je eens even samen eten. Op naar La Cubanita en het kwebbelen stond niet stil. Veel te vol belandden we weer aan de thee bij mij thuis. De conclusie kan getrokken worden dat het goed is dat Brenda ook in ons team zit. Goedgekeurd en wel.

Het leesgeweld bij een sjefke van een blog:


Ik had heel stoer het boek Loos van Halina Reijn gepakt. Vriendin zei al: je hebt toch zo'n hekel aan haar. Maar een boek kan daar geheel los van staan.  Zo vind ik Corine Hartman nadat ik haar een paar keer ontmoet heb een totaal niet sympathiek mens, maar haar laatste boek vond ik echt goed en gaf het vier sterren. Dus optimistisch begon ik in Loos. De eerste paar columns bedacht ik mij van hoe open ze daar was, maar het stortte in. Het werd veel, heel veel van hetzelfde en op een gegeven moment dacht ik van nu weet ik het wel. Buurvrouw kwam toevallig binnenlopen. Hoi buuf, al een leuk boek voor het weekend?

Toen begon ik in Huidpijn van de leukste thrillerschrijfster van Nederland. Ik vind het vooral zo goed aan Saskia Noort dat, terwijl zij vele duizenden boeken verkoopt, zo heerlijk gewoon is gebleven. Down to earth. Terwijl zij even makkelijk met zoveel aandacht en hoge verkopen het hoog in de bol zou kunnen krijgen. Soms is het fijn om iemand echt Nederlands gewoon met beide voetjes op de grond te zien blijven staan.

Huidpijn wordt gehyped zoals zelden gedaan wordt. Met grote posters, pagina's in tijdschriften en op tv verschijningen in programma's die zelden over boeken gaan. Ik heb hem ook opgepakt. Het las snel weg, dus voor aan het zwembadje is het oke leesvoer. Al las ik in de Libellegroep dat mensen best wel geschokt waren door het taalgebruik van Noort. Nu ben ik juist helemaal niet zo heel snel geschokt en ben ik ook voorstander voor gewone woorden te gebruiken voor (en nu zeg ik het even heel netjes) de geslachtsdelen. Ik heb jarenlang tijdens de taakstraffen een uur per week seksuele voorlichting gegeven aan groepen en individuele jongeren. Daar ga je niet de ouderwetse termen uit de jaren 60 gebruiken. Iedereen mag dat gerust wel doen, maar mocht je een puber in huis hebben dan zal er niet een heel makkelijk gesprek ontstaan.
We inventariseerden altijd welke woorden ze kenden en welke ze gebruikten. Ik heb mij er gelukkig nooit ongemakkelijk bijgevoeld. Collega's wel die stonden met het schaamrood op de kaken die voorlichting te geven. Geloof me: het werkte niet. Je wordt dan keihard uitgelachen. De collega's verdwenen al snel uit het werkveld.
Ik zou ook lachen als in een boek dat in 2016 uitkomt de ouderwetse termen gebruikt. Maar Karin Belt vertelde bij het zelfde bericht, in diezelfde groep, mensen zich al irriteerden aan het wijndrinken in haar boek of een van de personen die lesbisch is. Volgens mij kan je als schrijver niet overal rekening mee houden.
Ik vroeg Karin hoe ze reageert als mensen wat zeggen over haar onderwerpen?

"Het ligt er een beetje aan. Ik zet bijvoorbeeld wel eens grapjes op mijn Midlifepagina over wijn of vrouwen die drinken. Soms word ik dan op de vingers getikt, of ik wel weet dat vrouwen verslaafd kunnen raken of zo. Ik reageer meestal wel in de trant van: het is grappig bedoeld, het hoort een beetje bij het midlife-thema of zoiets. Ik heb een keer iets weggehaald.

Soms kreeg ik juist ook te horen dat er nog wel wat meer sex en drank in de midlifeclub had gekund, om het allemaal nog sappiger te maken
Wat voor de een te veel is is voor de ander blijkbaar te weinig."

Het maakt mij dus gelijk nieuwsgierig naar haar boek De midlife club. En ik besluit dat het er nu eens van moet gaan komen. Ik wilde hem al veel eerder lezen, maar kwamen altijd recensieboeken tussendoor. Deze zomervakantie gaat hij gelezen worden.

Wat moet ik van mijzelf daarvoor lezen?
Eerst een manuscript die gelukkig vrij lekekr leest en ik heb op twitter aan de baas van de PR -afdelingvan een uitgeverij beloofd een vooruitexemplaar te lezen van Zij die volgen. En ach, er ligt nog steeds meer dan genoeg.
Dus leesweken volgen er nog wel genoeg.

Toedels, tjuus, houdoe, toedeledoki

lees nooit met mate

Have fun

Ink.

CPNB Top Tien best verkochte boeken in week 30

1   Huidpijn – Saskia Noort ( 1 )
2   Verborgen – Karin Slaughter ( 3 )
3   Het leven van een loser 10. Ff offline – Jeff Kinney ( 2 )
4   Hittegolf – Suzanne Vermeer ( 6 )
5   Een klein leven – Hanya Yanagihara ( 8 )
6   Voor jou – Jojo Moyes ( 5 )
7   Killerbody dieet – Fajah Lourens ( 4 )
8   De verwarde cavia – Paulien Cornelisse ( 7 )
9   Pogingen iets van het leven te maken – Hendrik Groen ( 9 )
10  Ik reis alleen – Samuel Bjork ( 11 )

donderdag 21 juli 2016

Zeven soorten honger - Renate Dorrestein

Titel: Zeven Soorten Honger
Auteur: Renate Dorrestein
Uitgever: Podium
Gepubliceerd: Juni 2016

De Auteur
Renate Dorrestein (1954) neemt een unieke positie in binnen de Nederlandse letteren. Haar romans werden genomineerd voor vele prijzen, waaronder de Libris Literatuur Prijs, AKO Literatuur
Prijs, Trouw/NS Publieksprijs en The International IMPAC Dublin Literary Award. Haar oeuvre werd bekroond met de Annie Romein Prijs en zij ontving de jonge Gouden Uil voor Verborgen
gebreken. In 1997 schreef zij het Boekenweekgeschenk Want dit is mijn lichaam en in 2008 het Boekenweekessay Laat me niet alleen. Haar roman De stiefmoeder verscheen in 2011 en stond op de tiplijst van de AKO Literatuurprijs 2012.
In februari 2013 verscheen De blokkade, waarin zij op nietsontziende wijze de oorzaken en gevolgen van haar eigen writer's block onderzoekt. In 2015 verscheen haar roman Weerwater.

Het Verhaal
Zeven soorten honger speelt zich af in een exclusief kuuroord aan de Nederlandse kust, waar maatschappelijk geslaagde mannen hun overtollige kilo’s proberen kwijt te raken. In dit statige landhuis worden amper calorieën geserveerd en krijgt het begrip lichaamsbeweging nieuwe dimensies. Voor de gasten staat er veel op het spel: ze mogen pas weg als ze hun streefgewicht hebben bereikt. Wie opgeeft, betaalt een netto jaarinkomen als boete. En díe dreiging blijkt te werken.
Toch kampen Nadine en Derek Ravendorp, het echtpaar achter dit succesvolle instituut, met problemen die ze ondanks hun lange, gelukkige huwelijk niet met elkaar kunnen delen. Hoe lang kunnen die geheimen nog verborgen blijven? Wie is die zwerver die door Nadine wordt binnengesmokkeld? Hoe goed is Derek eigenlijk in boekhouden? En vooral: hoe loopt het af met het anorexia-meisje dat door haar vader is meegenomen naar de prestigieuze afslankvilla?
Zeven soorten honger biedt voedsel voor de geest zoals alleen Renate Dorrestein het kan opdienen. Een spannende, lichtvoetige en energieke roman over een van haar grote thema’s: eten of gegeten worden. En natuurlijk over de liefde. Ze schreef misschien wel het lekkerste boek voor deze zomer.

Wat ik ervan vond

Zoals de liefde door de maag heet te gaan, zo gaat zelfbehoud hier via de portemonnee.

Nadine Ravendorp heeft alles onder controle. De filosofie van haar William Banting afslankkliniek kent ze van binnen en van buiten en lééft ze, en door de verschillende verhalen/feiten die ze over eten verteld in haar innerlijke monoloog krijg je soms het gevoel dat je als nieuwe cliënt een rondleiding krijgt door de afslankkliniek - en waarom ook niet? Eten is overal om ons heen in de samenleving en we zijn er allemaal tot op zekere hoogte mee bezig.
Nadine maakt indruk, met het beeld dat je krijgt van haar gedisciplineerde, correcte instelling en haar persoonlijke visie op voedsel. Dat beeld begint echter algauw barsten te vertonen wanneer haar man afreist naar een congres in Reykjavik; het gelukkige stel blijkt niet alles met elkaar te delen,
met grote gevolgen. Zo zie je maar weer dat zelfs het meest geslaagde leven ontregeld kan worden met de introductie van een paar nieuwe factoren die niemand verwacht had. Want hoe goed je alles ook kan plannen, wie houdt er nu rekening mee dat je ineens een zwerver in huis hebt? En ook al run je een kliniek die gespecialiseerd is in succesvol afvallen, dat betekent niet dat je een meisje met een eetstoornis succesvol kan laten aankomen.

Dit ontdekt Nadine al doende en het is fascinerend om te zien hoe ze toch probeert de controle te bewaren.
De gebeurtenissen en onthullingen die Nadine's perfect georganiseerde leventje in de war brengen, zijn zo goed getimed met zulke gevolgen dat het lijkt alsof je langs een auto-ongeluk rijdt op de snelweg (dat stel ik me tenminste zo voor); je kunt gewoon niet wegkijken en wilt weten hoe ze zich hier in vredesnaam uit gaat redden. Hoe ver gaat ze voor haar eigen zelfbehoud?

Renate Dorrestein beschrijft in hoofdstukken die elk een dag van de week beslaan hoe Nadine's leven ontrafelt, met een vlotte en af en toe echt hilarische pen, maar laat daarbij wat mij betreft te veel liggen wat Nadine's eigen geschiedenis met eten betreft. Ook de verhaallijn van Hedwig, de anorexiapatiënte, wordt niet tot een duidelijk einde gebracht. Zeven Soorten Honger is vermakelijk, scherp en goed opgebouwd, maar komt tot een wat zachtgekookt einde. Misschien is Dorrestein iets teveel gewend geraakt aan haar vaste thema’s, zoals eten of gegeten worden.

Hoe dan ook, ik vond het een heerlijk boek om te lezen. Zwak einde of niet, dit is hoe een roman hoort te zijn: duidelijke verhaallijnen met personages die echte ontwikkelingen doormaken. Stop Zeven Soorten Honger vooral in je vakantiekoffer!

Plot: 3
Originaliteit: 4,5
Schrijfstijl: 4,5
Psychologie: 4
Leesplezier: 4,5

Conclusie: 4 sterren voor Zeven Soorten Honger

Yfke Brandhout



Nieuwsgierig? Bekijk het boek hier op Bol.com!

Binnenkort: Wachten op Bojangles - Olivier Bourdeaut


Sprankelend, ontroerend en grappig: een modern sprookje over de liefde, dat een combinatie is van Monsieur Hulot en Le Petit Prince.

Een jongetje leidt een leven als een kleine prins in het sprookje dat zijn ouders maken van het leven in hun gigantische Parijse appartement. Feesten, diners, muziek, rare huisdieren – ze leven alsof de moderne wereld niet bestaat. Voor zijn moeder is het gekste nog niet gek genoeg, zijn vader zorgt ervoor dat alles wat zij bedenkt werkelijkheid wordt. Samen dansen ze het liefst dag en nacht op ‘Mr. Bojangles’ van Nina Simone, het nummer dat precies is als zijn moeder: intens vrolijk en droevig tegelijk. Want achter haar fonkelende ogen en haar diepe liefde voor het leven gaat een verdriet schuil dat ze steeds moeilijker weet weg te houden voor haar zoon. Maar het onvermijdelijke is ook in het mooiste sprookje niet te voorkomen.

Wachten op Bojangles, dat lezers in de Parijse metro aan het huilen en hardop aan het lachen kreeg, werd bekroond met drie prestigieuze literaire prijzen en ging inmiddels al 170.000 keer over de toonbank in Frankrijk.

Olivier Bourdeaut (1981) publiceerde eerst alleen op schrijverssites. Totdat de kleine en fijne Franse uitgeverij Finitude er dit verhaal ontdekte en het op papier uitgaf. Wachten op Bojangles wordt wereldwijd in meer dan 30 talen vertaald.




Week 29 De Top Tien best verkochte boeken

1   Huidpijn – Saskia Noort ( 1 )
2   Het leven van een loser 10. Ff offline – Jeff Kinney ( 3 )
3   Verborgen – Karin Slaughter ( 2 )
4   Killerbody dieet – Fajah Lourens ( 5 )
5   Voor jou – Jojo Moyes ( 4 )
6   Hittegolf – Suzanne Vermeer ( 7 )
7   De verwarde cavia – Paulien Cornelisse ( 8 )
8   Een klein leven – Hanya Yanagihara ( 10 )
9   Pogingen iets ven het leven te maken – Hendrik Groen ( 9 )
10 On the go – Rens Kroes ( 6 )

bron: CPNB

donderdag 14 juli 2016

Week 28 de nieuwe Top Tien

1   Huidpijn – Saskia Noort
2   Verborgen – Karin Slaughter
3   Het leven van een loser 10. Ff offline – Jeff Kinney
4   Voor jou – Jojo Moyes
5   Killerbody dieet – Fajah Lourens
6   On the go – Rens Kroes
7   Hittegolf – Suzanne Vermeer
8   De verwarde cavia – Paulien Cornelisse
9   Pogingen iets van het leven te maken – Hendrik Groen
10 Een klein leven – Hanya Yanagihara


Het was te verwachten dat, na al gehype, Saskia Noort zou binnen stormen op nummer 1. Het zal haar goed doen. Natuurlijk ben ik het boek aan het lezen. Dat hoort als je een boekenblog hebt is mijn mening. De helft van deze Top tien is gelezen. 

maandag 11 juli 2016

Het raadsel van alles wat leeft rukt steeds verder op

De rechten van Het raadsel van alles wat leeft en de stinksokken van Jos Grootjes uit Driel van Jan Paul Schutten en Floor Rieder zijn in de afgelopen maanden verkocht aan zes landen. Dat aantal zal in de komende maanden nog groeien, vooral nu binnenkort de Engelse vertaling verschijnt.

Het spectaculaire non-fictieboek voor kinderen won in 2014 zowel de Gouden Griffel als het Gouden Penseel. Ook in het buitenland gooit Het raadsel van alles wat leeft hoge ogen. In Duitsland is het verkozen tot ‘Wissensbuch des Jahres 2014’ in de categorie Perspektive (beste wetenschapsboek voor kinderen) en bekroond met de ‘Luchs des Monats Jugendliteraturpreis’ van december 2014, uitgereikt door Die Zeit. Het boek is ook genomineerd voor het ‘Wissenschaftsbuch des Jahres’ in de categorie Junior-Wissensbücher in Oostenrijk. Naast de Duitse rechten zijn de Engelstalige rechten (wereldwijd) verkocht aan de Amerikaanse uitgeverij Simon & Schuster. Ook in Polen, Frankrijk, Noorwegen en Rusland zal het boek binnenkort verschijnen.

Quote


In de brievenbus: Halina Reijn met Loos


Ik zal heel eerlijk zijn, of beter toch van niet?, ik hou niet van de persoon Halina van Reijn. Nu kijk ik toch al heel weinig DWDD, omdat ik het spuugzat ben al diezelfde gasten die er steeds weer zitten. Halina zorgde altijd voor een snelle tik op de afstandbediening.
Waarom ik dan toch dit boek wil gaan lezen? Het onderwerp 40 jaar, kinderloos en niet de liefde kunnen vinden vind ik dan wel boeiend genoeg om het in te gaan kijken. En he dat het hoofd dan weer voluit op de omslag moet is dan wel weer kenmerkend , maar hup we zijn lezers en geen kijkers,

Waar gaat Loos over:
Sinds jaren schrijft Halina Reijn columns in diverse kranten en tijdschriften. Ze gaan over alles wat ze tegenkomt: haar bestaan als actrice, maar ook de meer persoonlijke aspecten van haar leven. Rauw, open en eerlijk – zoals ze vaak terughoorde – schrijft ze over verliefd zijn en verbroken relaties, over Botox en retraites, over angst en over twijfel. En over hoe het is om hartstocht of waanzin in al die vrouwenlevens te verbeelden op het toneel, en vervolgens alleen thuis te zitten en te verlangen naar het ‘echte’ leven. Moet daar niet eens haast mee worden gemaakt, nu de onverbiddelijke 40 steeds dichterbij komt? In de columns in Loos onderzoekt Halina waar ze nu staat. Is het tijd dat ze serieus werk gaat maken van het huisje-boompje-beestje dat ze ziet bij anderen om zich heen? Of kunnen andere vormen van relaties en vriendschappen ons ook als mens compleet maken? Loos is een eerlijk, maar ook ironisch en geestig autobiografisch portret van een vrouw in het hart van een bijzonder leven.

vrijdag 8 juli 2016

Dwarsliggers...is het wat?

Ik kreeg onlangs als kadootje een dwarsligger. Nog nooit had ik er eentje ingekeken. Vaak zag ik ze staan in boekwinkels en vond ze wel altijd wel grappig zo met zijn allen bijelkaar. Ook ik dacht dat het boekje vast een samenvatting was van een groot boek. Toen iemand vertelde dat het toch echt een "gewoon"boek was, dacht ik van dag hoor. Dat kan gewoon niet.
Het kan dus wel. Ik las deze week Simon vs de verwachtingen van de rest van de wereld en bladerde als een gek..

Dwarsligger® is een compleet boek in een handzaam formaat: net zo klein en licht als een mobiele telefoon en 100% leesbaar. Door zijn compacte formaat en lichte gewicht kan je dwarsligger® gemakkelijk altijd en overal lezen. Ideaal voor bijvoorbeeld onderweg, op vakantie en in bed.



Dwarsligger® is een initiatief van Jongbloed – drukker en uitgever van hoogwaardige bijbels – en VBK Uitgevers Groep, marktleider op de algemene boekenmarkt. Op dit van oorsprong Nederlands concept is wereldwijd patent verkregen. Na Nederland verovert de dwarsligger® ook de rest van de wereld. 
In 2010 werd Uitgeverij dwarsligger opgericht. Deze uitgeverij wil met een compact en ook compleet assortiment lezers altijd en overal een boekverhaal op maat aanreiken.

Ik kan de dwarsligger echt aanraden. Ik die de ereader altijd op een groter lettertype zet, las Simon in een middag uit. Al plakte de bladzijden wat vaak aan elkaar en moest ik met mijn worstenvingers even net wat meer moeite doen, het lettertype was helemaal te doen.
Ik ga eens kijken wat er allemaal in hun assortiment zit, want deze vullen net wat minder je vakantiekoffer.

Bron: dwarsligger

donderdag 7 juli 2016

Bekende namen op Manuscripta

De eerste namen voor de Boekenparade en Manuscripta zijn bekend. Naast openingsact Pepijn Lanen met Herman Koch en Herman Brusselmans, zijn onder meer vastgelegd: Griet Op de Beeck, Abdelkader Benali, Michael Berg, Joris van Casteren, Renate Dorrestein, Michel van Egmond, Sophie Hannah, Astrid Harrewijn, Marion Bloem, Patrick van Hees, Arno Kantelberg, Geert Mak, Isa Maron, Tosca Menten, Nelleke Noordervliet, Christine Otten, Hagar Peeters, Dokter Pol, Ntjam Rosie, Mirjam Rotenstreich, Geronimo Stilton en Harmen van Straaten. De Boekenparade vindt plaats van 2 t/m 25 september aan de IJpromenade in Amsterdam.
Manuscripta, traditioneel de opening van het boekenseizoen, is dit jaar onderdeel van de Boekenparade en vindt plaats op zaterdag 3 september in de Tolhuistuin. Naast optredens van verschillende auteurs vindt op Manuscripta o.a. de Elspeet Boekverkoper van het Jaar verkiezing plaats en wordt de Europese Literatuurprijs uitgereikt.
"De Boekenparade belicht op prikkelende wijze het boek in al zijn verrassende vormen en biedt een uitgebreid cross-over programma van evenementen, performances, podiumkunsten, muziek, workshops en een expositie. Met grote evenementen in de weekenden en kleinere doordeweeks, voor elk wat wils. En dit alles op een inspirerende locatie: de IJpromenade tegenover Amsterdam CS. Basislocatie is de culturele broedplaats Tolhuistuin. Daarnaast vindt ook programmering plaats in filmmuseum EYE"
Al was Griet op de Beeck in haar eentje dan gingen Yfke en ik nog steeds.

woensdag 6 juli 2016

Week 27 en dit is de Top Tien

1   Verborgen – Karin Slaughter
2   Het leven van een loser 10. Ff offline – Jeff Kinney
3   On the go – Rens Kroes
4   Killerbody dieet – Fajah Lourens
5   Pogingen iets van het leven te maken – Hendrik Groen
6   Een klein leven – Hanya Yanagihara
7   De verwarde cavia – Paulien Cornelisse
8   Hittegolf – Suzanne Vermeer
9   Voor jou – Jojo Moyes
10  Boskamp. Leven met Feyenoord – André van Kats

Griet op de Beeck gaat in het Arabisch en Zuid-afrikaans

Arabische en Zuid-Afrikaanse vertaalrechten verkocht Griet Op de Beeck



De Arabische vertaalrechten van Vele hemels boven de zevende van Griet Op de Beeck zijn verkocht aan uitgeverij Al Mutawassit. Daarnaast werden de Zuid-Afrikaanse vertaalrechten van Kom hier dat ik u kus verkocht aan uitgeverij PRAAG in Dainfern.
De vertaalrechten van beide boeken werden eerder al verkocht aan een aantal andere landen. Zo werden de Franse vertaalrechten van Vele hemels boven de zevende en Kom hier dat ik u kus verkocht aan Éditions Héloïse d’Ormesson in Parijs, de Duitse vertaalrechten aan btb in München, en de Tsjechische vertaalrechten aan HOST.

Bovendien zijn de filmrechten van Kom hier dat ik u kus onlangs verkocht aan productiehuis Bastide Films en coproducent September Film Distribution en wordt Vele hemels boven de zevende, de bejubelde debuutroman van Op de Beeck, binnenkort verfilmd door regisseur Jan Matthys. Kom hier dat ik u kus, de tweede roman van Op de Beeck, waarvan inmiddels ruim 275.000 exemplaren zijn verkocht, is lovend ontvangen in Nederland en België. Het boek werd binnen een week een bestseller en werd diezelfde maand door het DWDD-panel uitgeroepen tot Boek van de Maand.
 Jannetje Koelewijn schreef in NRC Handelsblad over ‘de lange rijen bij de signeersessies, waar de mensen langskomen om Griet met tranende ogen te bedanken voor haar werk’.

Op de Beeck ontving voor haar succesvolle debuutroman Vele hemels boven de zevende De Bronzen Uil Publieksprijs 2013 en het boek werd genomineerd voor de AKO Literatuurprijs 2013 en de Academica Literatuurprijs 2014. Ook won ze met haar boek Kom hier dat ik u kus de Hebban Award 2015 in de categorie beste roman. Vorige week werd bekendgemaakt dat Griet Op de Beeck op 21 augustus te gast zal zijn VPRO Zomergasten. Tijdens dit programma wordt Op de Beeck drie uur lang geïnterviewd aan de hand van zelfgekozen beeldfragmenten.
bij 

Over Kom hier dat ik u kus:
Kom hier dat ik u kus is een roman over Mona, als kind, als vierentwintigjarige, en als vijfendertigjarige. Een verhaal over waarom we worden wie we zijn, geschreven met humor, scherpte en veel schaamteloze eerlijkheid. Over ouders en kinderen. Over kapotte mensen en hoe zij ongewild anderen ook kapotmaken. Over waar verantwoordelijkheid eindigt en schuld begint. Over geheimen en eenzaamheid. Over ziekte en zwijgen. Over de gevaren van sterk zijn. Over vergeten en niet kunnen vergeten. Over jezelf durven redden. En natuurlijk ook nog over de liefde. Omdat dat alles is wat we hebben, of toch bijna.
Kom hier dat ik u kus is als een film waar je samen uit komt, je bent nog een poosje sprakeloos, je wilt de film vooral niet gaan verpesten door er allerlei meningen op los te laten, je kijkt elkaar alleen maar even aan, je knijpt in elkaars hand. “Goed hè?” zeg je.’ Herman Koch

‘Griet Op de Beeck schrijft boeken die een effect op je organen beogen: longen slaan een beurt over, maag in de knoop, hart springt op. Haar personages zijn geloofwaardig dichtbij.’ De Standaard

Kom hier dat ik u kus, dat onheilspellend, hartverscheurend verhaal over ons, mensen, en welke grote prutsers wij zijn. Griet heeft een prutsboek geschreven, maar ’t is ’t schoonste prutsboek dat ik ooit gelezen heb.’ Pascale Platel

Over Vele hemels boven de zevende
Lou is twaalf, Eva zesendertig, Elsie tweeënveertig, Casper zesenveertig, en Jos eenenzeventig. Vijf mensen, met elkaar verbonden, vertellen hun verhaal. Over onverwacht geluk dat de dingen moeilijk maakt, over geheimen die te groot lijken, over de complexe kunst van het jong zijn, over obstakels die bergen worden, amper te beklimmen, over blijven proberen, tot waar geen mens meer verder kan.

In Vele hemels boven de zevende vechten vijf uiteenlopende figuren meer met zichzelf dan met elkaar in dit bestaan dat belachelijk mooi en geweldig lastig is, allemaal tegelijk. Griet Op de Beeck heeft een indrukwekkend debuut geschreven. Met prachtige zinnen en oorspronkelijke observaties creëert ze niet alleen intrigerende personages, maar schetst ze ook een treffend beeld van deze tijd.Vele hemels boven de zevende is een veelstemmige roman, die je onmogelijk vrijblijvend kunt lezen. Geestig, pijnlijk en ontregelend herkenbaar. Deze schrijfster is gekomen om te blijven.
‘Een hartverwarmende, niet te missen nieuwe stem.’ Tom Lanoye

‘Een boek over ons gestuntel en onze pogingen om niet alleen te zijn: zo superieur geschreven, zo teder en kwetsbaar en bijwijlen ook zo geestig dat je hart ervan breekt en opspringt tegelijk.’ Peter Verhelst

‘In een overrompelende stijl wekt Griet Op de Beeck haar personages tot leven tot in de donkerste diepten van hun ziel. Toch kun je alleen maar van hen houden. Omdat je hen kent. Omdat je hen bent. U weet niet wat u gemist hebt voor zij begon te schrijven.’ Rik Torfs

Prometheus website

Zoeken in deze blog

Droom naar de toekomst van Rina Stam

  Droom naar de toekomst is het tot de verbeelding sprekende slotstuk van de spirituele Rode Draad Trilogie   Flora woont alleen in Spanje...