De pindakaasmoord van Carine Voshaar en Edwrad van der Marel

 

 Carine Voshaar en Edward van der Marel maken sinds augustus 2020 de populaire podcast Moordzaken, waarin ze aan de keukentafel waargebeurde, opgeloste Nederlandse moordzaken bespreken. Wat rammelt er, waar kunnen vraagtekens bij geplaatst worden? Carrie en Eddie willen het naadje van de kous weten.

In 'De pindakaasmoord' laat het podcastduo hun licht schijnen over de veertien spraakmakendste opgeloste Nederlandse moordzaken van de afgelopen decennia.

Het gaat om grote zaken zoals die van Renée Hartevelt, die werd vermoord door een kannibaal, en de huiveringwekkende parachutemoord, maar ook om kleinere maar niet minder tot de verbeelding sprekende dossiers als dat van de moordweduwe van Vinkeveen en de Oostvoornse kofferbakmoord.

Dit boek sprak mij meteen aan. Ik kijk namelijk altijd superveel documentaires op 'Investigation Discovery' en ik 'hou' van true crime. Klinkt misschien niet gezond (haha), maar ik vind het enorm interessant hoe iemand in staat is om een ander van het leven te beroven. Wat bezielt iemand en wat speelt er in zijn of haar hoofd af?

'De pindakaasmoord' bevat veertien spraakmakende verhalen over verschillende moordzaken die zich voornamelijk in Nederland en België hebben afgespeeld. Het boek is niet heel erg dik en de moorden worden dan ook kort en bondig toegelicht. Maar het blijft toch interessant genoeg en de ene moord is nog gruwelijker dan de andere.

Na elk verhaal zocht ik de moord op Google op. Ik heb namelijk nog zo'n rare tik en wil altijd het gezicht van de dader en het slachtoffer zien.

Dit boek is echt enorm interessant als je van true crime houdt! Ik zat vol verbijstering de verhalen te lezen en af en toe viel mijn mond open vanwege de hoeveelheid fouten die er zijn gemaakt door de politie en de uitspraken van de rechtbank.

Ik heb "genoten", (dat klinkt ook weer zo raar maar jullie begrijpen vast wel wat ik bedoel) van dit eerste deel en ik hoop dat er nog meer zaken in boekvorm zullen uitkomen van dit duo!

Beoordeling: 4,0 ⭐️

Silvie

Inspecteur Vos – Paul Hoekstra & Job Veldhuis

 

Wanneer op een koude winteravond het lichaam van pater Abraham Doornbosch wordt gevonden bij de Dom in Utrecht staan rechercheur Vos en zijn rechterhand Vink voor een raadsel. Wat is het motief voor deze moord en wie is de dader? Maar niets is onoplosbaar zolang er koffie is, is het motto van de eigengereide Vos. Wanneer er echter meerdere moorden gepleegd worden, wordt de zoektocht naar de dader steeds complexer. Is er een verband te vinden, en welke rol speelt de media hierin?

 

Inspecteur Vos is het eerste deel van een tweetal boeken over, jawel, rechercheur Vos. De boeken zijn een heruitgave en mijn oog werd getrokken door de mooie vintage covers. Op basis hiervan zou je verwachten dat de boeken zich in het verleden afspelen, maar niets is minder waar. Inspecteur Vos nuttigt zijn koffie bij voorkeur uit de meest geavanceerde koffieapparaten en er wordt ook gebruik gemaakt van laptops en mobiele telefoons, dus het speelt zich helemaal af in het nu.

 Wel heeft het verhaal in de verte een Agatha Christie-achtige vibe, en met alle lugubere thrillers van de laatste tijd vond ik dat een verfrissende inslag. Verwacht dus geen bloederige moorden en snelle achtervolgingen, de moorden worden vooral met denkwerk opgelost. Inspecteur Vos heeft daar zijn eigen methodes voor, alles gaat op z’n gemakkie maar vooral met het nuttigen van heel veel koffie.

 Ik vond Vos, en ook zijn sidekick Vink, interessante en innemende personages. Ze behoeven nog wat verdere uitdieping, ze worden nog niet tot de bodem doorgrond. Maar er is een leuke wisselwerking tussen hen en heb ook geregeld zitten grinniken om de kleine speldenprikjes die ze naar elkaar uitdelen. Er worden wat opzetjes gegeven naar hun achtergrond maar helemaal duidelijk werd me dat nog niet.

Op 2/3^e van het boek worden er nog wat interessante personages aan het team toegevoegd waarvan ik hoop dat die in het tweede deel ook weer acte de présence geven want die zou ik best nog wat beter willen leren kennen.

 Het verhaal is leuk, en de setting, Utrecht en omgeving, maakte dat het verhaal voor mij tot leven kwam. Net als bij een Agatha Christie-verhaal gebeurt er genoeg maar moet het verhaal het ook een beetje van de conversaties tussen de personages hebben. De ontknoping is verrassend, alhoewel ik het wel jammer vond dat er nog wat losse eindjes open bleven.

 Ik vond het boek leuk genoeg om ook het tweede deel te willen lezen. Ik ben vooral nieuwsgierig welke misdaden er nog meer opgelost dienen te worden in en om de Domstad, en ook hoe de samenwerking tussen Vos en Vink en de andere ‘mannen’ van het team zich verder ontwikkelt. Ook leuk: in een paar uurtjes en met een paar bakkies koffie lees je het uit.

Een aangename verrassing, dit boek!

 3,5 inktpotje

 Jolanda

‘Dracul’ geschreven door Dacre Stoker en J.D. Barker.

 

Dracul is in feite een prequel op de beroemde klassieker Dracula van de Ierse auteur Bram Stoker. Wat was nou in feite de aanleiding die Bram zijn Gothic Novel Dracula in 1987 heeft doen schrijven?

‘Voor allen die weten dat monsters bestaan.’

Dracula wordt ten onrechte vaak ‘afgedaan’ als een horror klassieker. In mijn ogen ten onrechte want het is alles behalve gruwelijk, veel meer is het een roman met een bij tijd en wijle zelfs behoorlijk zoetsappig liefdesverhaal. Het werd de grondlegger voor de hedendaagse Gothic Novel en inspireerde veel huidige auteurs van spookverhalen maar ook die van andere genres.

Dacre Stoker is familie van Bram, hij is de achter-achterneef, en samen met J.D. Barker schreven ze dit Dracul waarvan er nu eindelijk een Nederlandse vertaling is verschenen.

Het begin van het boek kenmerkt zich bijna als een soort familiegeschiedenis: De geschiedenis van de familie Stoker waarvan vader en moeder, behoorlijk vooruitstrevend voor die tijd, beiden werkten. Ze hebben op dat moment 5 kinderen, 4 jongens en een meisje, waarvoor ze de hulp hebben ingeroepen van Nanna Ellen Crone. De jonge Bram, dan op een leeftijd van 7 jaar, is namelijk een ziekelijk jochie dat veel verzorging nodig heeft. Zijn 1 jaar oudere zusje Mathilde houdt hem vaak gezelschap op zijn zolderkamertje als hij weer eens bedlegerig is. Het is zijn zusje die op een gegeven moment argwaan krijgt jegens Nanna Ellen. Soms blijft Ellen nachtenlang weg, maar zodra ze weer terugkomt is ze altijd zorgzaam en lief, en omdat er geen vervangster voor handen is sluiten de ouders node de ogen voor het alsmaar vreemder wordende gedrag van haar. Bovendien zijn er een aantal alarmerende sterfgevallen in hun omgeving te betreuren en Mathilde en Bram willen er het hunne van weten. Ze besluiten stiekem op onderzoek te gaan. Iets wat ze achteraf gezien beter niet hadden kunnen doen…

Dracul is een mooie, beeldende en verhalende geschiedenis die wellicht af en toe wat gruwelijke fragmentjes heeft maar over het algemeen wegleest als een mooie spannende roman. Vooral wat betreft het 1^e deel. Vanaf het 2^e deel versneld het verhaal wel wat meer, totdat er uiteindelijk een climax volgt die vol actie is en waarin ook meer creepy elementen zijn verwerkt.

Wat ik heel boeiend vond is dat er met dit verhaal een ander verhaal is verweven, namelijk die van de Ierse volksvertelling (mythe) van de Dearg-Due. Iets wat ik direct heb opgezocht op internet. Verder komen er meerdere bekende Dracula-plaatsen in voor zoals Whitby en het ruige Walachije. Plaatsen die mijn zin in dit avontuur alleen maar nog meer versterken.

Ook heeft het, net als Bram Stokers Dracula, een opbouw die bestaat uit dagboekfragmenten, een paar krantenartikelen, aantekeningen van een paar personages en diverse brieven. Er wordt steeds geschakeld in tijd maar dat is boven elk hoofdstuk duidelijk aangegeven. Deze opbouw leest erg vlot weg en zorgt er voor dat je continue de aandacht houdt en het je blijft boeien.

De opbouw is verder langzaam, beeldend en verhalend met een versnelling dichter naar het einde toe. Het leest bijna als zijnde waar gebeurt, dat is het natuurlijk niet… of misschien toch?

Na het ook zeer boeiende nawoord, waarin Dacre Stoker en J.D. Barker vertellen hoe en met welke middelen ze deze roman/thriller konden schrijven, restte mij nog 1 vraag. Maar welke zal dat zijn…?

Ik geef het 4 dikke Inktpotjes.

 

 

 

Kinderen van Amalek van Erik Ader

 

‘Kinderen van Amalek. Mythes en feiten rond het Israëlisch-Palestijns conflict’ van Erik Ader.

‘Dit boek is geschreven voor iedereen die wil weten hoe het schrijnende Israëlisch-Palestijns conflict is ontstaan en een antwoord zoekt op de vraag waarom het nog steeds niet is opgelost.’ Door zijn werk als diplomaat in de regio, tijdens zijn reizen in Israël en de Bezette Gebieden, alsmede zijn contacten met oud-onderduikers en door literatuurstudie vergaarde hij grondige kennis van het conflict. In Kinderen van Amalek laat hij de lezer op systematische wijze delen in die kennis.’

Het is een deel van de achterflap die mij direct aanspreekt. Ik had mij al een beetje een beeld gevormd van bepaalde zaken, maar ik wilde wel wat meer objectieve informatie.

Als ik begin in de proloog van het boek blijkt dat dit boek min of meer een vervolg is op het eerste boek van Erik Ader, Oorlogen & Oceanen. Jammer, dacht ik toen, want dit stond niet op de achterflap en het bedoelde boek heb ik dus niet gelezen. In mijn hoop met mijn eigen beperkte kennis wel voldoende te kunnen begrijpen ga ik toch van start.

‘Mythe 1: Een land zonder volk voor een volk zonder land.’

Als ik net ben begonnen komen veel onderwerpen weer wat verser in mijn geheugen. De oorlog in Libanon waar een oud klasgenoot van plan was in mee te gaan strijden, de vredesonderhandelingen in Camp David die steeds mislukten, de Gazastrook waarvan de beelden bijna dagelijks op TV verschenen. En ja, het boek geeft uitleg over heel veel mythes, 16 zijn het er, welke gedegen worden onderbouwd en toegelicht. Met de nadruk op gedegen. Om jullie een idee te geven: Erik Ader schrijft een boek van zo’n 150 blz. en verwijst daarin naar een hoeveelheid voetnoten, geraadpleegde literatuur alsmede opgemaakte kaartjes e.d. die ruim 85 blz. beslaan.

Oké, hoe zit het met die feiten? Één feit dringt al lezende langzaam tot mij door, en dat is dat je de gekleurde mening van de auteur tussen elke regel tekst heen leest. Overigens ook iets dat ik miste op de achterflap, en waardoor ik toen nog dacht te maken te hebben met een objectief boek.

‘De Palestijnen kregen steeds weer nieuwe hoepels voorgehouden waar ze van hun dompteur Het Kwartet (de Verenigde Staten, de Verenigde Naties, de Europese Unie en Rusland), door moesten springen.’

Dit klinkt niet als een feit, nog als een mythe. Toch weerhoud mij dat niet gewoon verder te lezen en vast te houden aan mijn eigen beeldvorming. Maar nog voor ik op de helft van het boek zit begint mijn ergernis nog iets drastischer vormen aan te nemen. De zoveelste aanleiding:

‘Het heeft Nederland nooit belet met die Israëlische terroristen te praten en ik vind dat verstandig.’

Ik wil helemaal niet weten wat meneer Ader verstandig vindt of niet, ik wil alleen de feiten. En dan kom ik weer even terug op het begin van mijn recensie waarin ik het nog betreurde het eerste boek van Ader niet gelezen te hebben maar inmiddels dank ik de god waarin ik als atheïst niet eens geloof op mijn blote knietjes dat ik Oorlogen & Oceanen niet van te voren heb gelezen en daarmee blootstelling aan nog meer persoonlijke meningen van Ader over het Israëlisch-Palestijns conflict voor mezelf heb weten te vermijden. Ondanks dat heb ik het boek uit gelezen. Daarna heb ik Erik Ader eens goed Gegoogled en kwam zodoende achter een aantal publicaties waardoor ik zelfs mijn vraagtekens zet bij enkele van zijn Mythes/Feiten. Ik laat mij er verder niet over uit. Wellicht is dit een geweldig boek voor iemand anders. Het was gewoon niet wat ik er van had verwacht of op had gehoopt: een objectief boek zonder gekleurde mening.

Ik wilde het lezen, ik heb het gelezen, het is uit!

Karin K.

De nacht in de Telegraph Club – Malinda Lo

 

De 17-jarige Chinees-Amerikaanse Lily Hu groeit op in het San Francisco van de jaren 50. Met haar ouders en twee broertjes woont ze in de Chinese wijk waar iedereen elkaar kent en door Lily als beklemmend wordt ervaren. Daarnaast heerst in het Amerika van de jaren 50 stevig de angst voor de opkomst van het communisme en grijpt de overheid elke kans aan om Chinees-Amerikaanse burgers op de hielen te zitten om hen te kunnen betrappen op maar iets dat riekt naar communistische sympathieën. Ook de vader van Lily moet daaraan geloven. Binnen deze onrustbarende setting is Lily zoekende wie ze is en mag zijn. Ze raakt gefascineerd door de Telegraph Club, een nachtclub waar de queer community van San Francisco samenkomt. Daar ontdekt ze een nieuwe wereld die zowel aanlokkelijk als beangstigend is. Ze wordt voor het eerst verliefd. Maar hoe gevaarlijk is het om je aan de liefde over te geven wanneer die strikt verboden lijkt te zijn?

 Mijn verwachtingen over dit boek waren hoog gespannen. Eerder las ik al boeken van Sarah Waters met queer personages in de hoofdrol en haar boeken vind ik helemaal geweldig. Dit boek deed me daaraan denken, en met een aanbeveling van Sarah Waters aan het begin kreeg ik helemaal het gevoel dat het wel goed moest komen.

Daarnaast speelt het verhaal zich af in de broeierige jaren 50 van Amerika, waar zelfs in een ‘open minded’ stad als San Francisco de spokenjacht op communisten een stevige stempel drukte op de sfeer. Voldoende elementen voor een interessant verhaal.

 Maar dat kwam voor mij toch niet helemaal uit de verf. Malinda Lo heeft een fijne en bloemrijke schrijfstijl. Ze beschrijft de omgeving gedetailleerd waardoor je het gevoel zou moeten krijgen dat je er zelf middenin staat. ‘Zou moeten’ schrijf ik en dit zegt al wat over dat mij dat niet helemaal lukte. Jammer genoeg kwam de setting voor mij niet echt tot leven. Het was er wel, maar vaak kwam ik er net niet bij.

Datzelfde gold ook een beetje voor het verhaal. Het verhaal van Lily is mooi, haar zoektocht naar haar identiteit is pakkend, maar de structuur van het verhaal begreep ik niet helemaal. Zo wordt er een paar keer terug gegrepen naar het verleden van haar ouders en tante, maar ik begrijp eigenlijk nog steeds niet wat dit voor meerwaarde van het verhaal zou zijn. Ook de tijdlijnen die geregeld terugkomen aan het begin van de delen van het boek vond ik vaag en weinig bijdragen.

De historische context van het boek is interessant en draagt zeker wel bij aan de sfeer van het verhaal, maar bepaalde gebeurtenissen uit het boek krijgen niet altijd een vervolg. Hierdoor bleef ik heel erg op mijn honger zitten.

 Het verhaal is mooi, en historisch klopt het. De Chinees-Amerikaanse Lily is vertederend en haar eerste schreden op het liefdespad zijn oprecht mooi en invoelbaar. Ook haar worsteling met haar ouders geen onrecht aan te willen doen en de schuldgevoelens die dat oproept, worden heel mooi overgebracht. Maar ik bleef met een gevoel zitten dat het hier en daar niet helemaal af was.

 Misschien waren mijn verwachtingen gewoon iets te hoog, en mijn vergelijking met de boeken van Sarah Waters bij voorbaat niet helemaal terecht. Misschien dat ik het boek zonder al die jubelende aanbevelingen aan het begin wat objectiever ingegaan zou zijn. Maar hé, ik ben niet degene die die aanbevelingen plaatst, en blijkbaar ben ik daar toch gevoelig voor.

Uiteindelijk is het echt wel een mooi boek, maar voor mij niet een verhaal wat blijft hangen.

 3,5 inktpotje

 Jolanda

‘Lieve Chris’ geschreven door Sabine van den Eynden & Antoinette Hoes.

 

Een boek met een plot dat bij mij voor de nodige herkenbaarheid zorgde: Het is 1980. De dan 16-jarige Sasja weet ternauwernood te ontsnappen aan de ME bij een hardhandige ontruiming van hét meest beruchte kraakpand in Amsterdam. Ze wordt gered door de eveneens 16-jarige Chris(tina) die ze al van school kent. Deze gebeurtenis is echter de aanleiding en de start voor een vriendschapsband die alsmaar dieper en hechter wordt, totdat…

Ik was zelf 17 in 1980, ben opgegroeid in Amsterdam te midden van krakersrellen, ME, stop de neutronen bom, demonstraties en geen woning-geen kroning, maar ik had vanaf juni 1980 al wel een goede en vaste baan. Bij een werkgever overigens waar de kogelgaten in het raam zaten, vlak boven het hoofd van mijn toenmalige collegaatje en wat een erfenisje bleek te zijn van, jullie raden het al, één van die beruchte krakersrellen luttele maanden daarvoor.

Het verhaal sprak mij dus bij voorbaat al aan, maar toch stoppen hier de verdere overeenkomsten. Lieve Chris is een boeiend coming-of-age boek over de innige vriendschapsband van de jonge Sasja en de even jonge Chris. Elk met haar eigen bijzonder drukke seks leven vol van veelvuldig wisselende contacten met zowel mannen en vrouwen en dat overigens heel gewoon en geaccepteerd werd in de kringen waarin de 16-jarige meiden dan vertoeven. Dit laatste is duidelijk een groot verschil met mijn jaar 1980, en trouwens ook de directe jaren daarna, waarin het niet zo geaccepteerd was als je op je 16e een seks leven met wisselende contacten had en al helemaal niet met je eigen sekse, laat staan met beide seksen en nagenoeg tegelijkertijd. Haha, maar dat doet verder niets af aan het leesplezier, het geeft mij alleen maar het gevoel dat dit niet echt over 1980 gaat maar wellicht toch ietsje later waarin bepaalde dingen meer geaccepteerd werden.

Het begin van het boek gaat voornamelijk over verliefdheden en uitgaan, een gedeelte dat ik zelf iets minder vond,  maar het wordt interessanter als daar ineens de ouders van één van hen gaan scheiden en de dochter op een nogal plotselinge manier gedwongen wordt volwassener in het leven te staan. Ze neemt, wellicht uit nood maar toch uit zichzelf, de verantwoording en zorg over voor haar jongere broertjes omdat de moeder in kwestie besluit voor zichzelf te kiezen, ze heeft een nieuwe lover en de verloren bloemetjes worden alsnog eens flink door mama buiten gezet. De vriendschap tussen Sasja en Chris blijft ook dan hecht en de steun die ze bij elkaar vinden blijkt enorm, toch voel je als lezer dat het verhaal afstevent op een flinke wending… 

Sabine en Antoinette hebben met lieve Chris een vlot lezende roman geschreven die in aanvang een niet alledaagse insteek heeft, namelijk die van de Amsterdamse krakersrellen, maar dat later meer over de ontwikkeling en de vriendschap van de jonge meiden gaat.

Het boek schakelt geregeld tussen de gebeurtenissen uit die beging 80-er jaren met een moment zo’n 40 jaar later dat beide dames zelf volwassen zijn, gesetteld, een baan, kinderen etc. In feite zijn het terugblikken naar die jaren en hun diepe vriendschap. Daar is een aanleiding voor maar lang blijft deze onbekend voor de lezer.

Wat extra leuk is, trouwens, is dat er achterin het boek (en dat is wat jammer want dat had beter voorin kunnen staan) een QR code is opgenomen voor de Spotify-lijst Lieve Chris die weer goed is voor maar liefst 11 uur aan jaren ‘80 muziek. Ik zag het gelukkig na ongeveer het 1^e hoofdstuk, omdat ik naar achteren aan het bladeren was, maar hoeveel mensen zullen daar pas helemaal op het einde achter komen… of misschien wel helemaal niet.

Al met al een leuk en boeiend boek met een vrij feministische kijk op het (niet zo)alledaagse leven.

‘Een vrouw zonder man is als een vis zonder fiets.’

 Ik geef het 3,5 Inktpotjes.

Karin K.

 

 

 

‘De kruik van Pandora’, van Natalie Haynes.

 

Dit is het 2^e boek dat ik van Natalie lees. Eerder las ik al De blik van Medusa, en die smaakte beslist naar meer. In deze kruik van Pandora bespreekt Natalie 10 verschillende heel bekende Griekse Mythen en wederom kiest ze daarbij een vrouwelijk uitgangspunt.

Als ik begin te lezen ontdek ik vrijwel meteen mijn eigen ‘fout’, haar boek De blik van Medusa was namelijk geschreven als roman, maar dit boek is een non-fictie boek. Het belicht elke mythe zoals die oorspronkelijk was en zoals die soms door de jaren heen werd herschreven. Dus meer als een soort geschiedenisboek. Verschillende dichters maakten verschillende versies, kunstenaars creëerden verschillende beelden/schilderijen en ook wij kijken er verschillend naar ten opzichte van de tijd waarin ze werden geschreven.

‘Uiteraard is elke versie van een mythe even geldig als een andere, maar de rol van vrouwen wordt met geestdodende regelmaat geminimaliseerd. En dat is koren op de molen van degene die liever geloven dat deze verhalen altijd zo zijn geweest.’

Nu moeten we natuurlijk wel de mythen blijven zien in het tijdsbeeld waarin ze ontstonden, in een tijd waar de rol van vrouwen minimaal was en ze er eigenlijk ook niet echt toe deden. Des te leuker zijn de vergelijkingen die Natalie ons laat zien tussen de oude mythen en de hedendaagse tijd.

Één mooi voorbeeld van Natalie is bijvoorbeeld de mythe van Medusa, zij werd pas veel later een boegbeeld voor de me-too beweging. Was daar eerst het prachtige bronzen beeld van Benvenuto Cellini, door hem gemaakt rond 1545-1554, die de Griekse held Perseus laat zien in een uitermate wreed tafereel. Inmiddels is daar een antwoord op gekomen. Een al even prachtig bronzen beeld van Luciano Garbati dat een wonderlijk mooie naakte Medusa toont, verre van monsterlijk, met prachtig en weinig angstaanjagend slangenhaar dat in mooie dreadlocks rond haar schedel ligt. Zij heeft net het hoofd van Perseus afgehakt. Medusa was, voor wie de mythe nog niet kent, een beeldschone jonge sterfelijke vrouw die werd verkracht door de god Poseidon in de tempel van de godin Athene. Athene die op haar beurt niet bepaald leed aan enige vorm van vrouwelijke solidariteit, straft niet Poseidon voor het onteren van haar tempel (?) maar straft daarvoor de verkrachte Medusa door haar mooie krullende haar te veranderen in een bos gifslangen. Haar aanblik werd zo vreselijk dat het elk levend wezen deed verstenen alleen door haar aan te kijken. Medusa wordt echter liefdevol opgenomen door 2 Gorgonen zusjes, zij als monster hadden geen last van haar aanblik, waarna ze gedrieën teruggetrokken verder leefden in een grot ergens aan de Griekse kust. Ze was dus voor niemand een gevaar en niemand had iets van haar te duchten zolang ze maar op afstand bleven. Waarom moest Perseus dan zo nodig haar hoofd afhakken? En dan ook nog eens terwijl ze sliep?

Een andere en evenzo boeiende vergelijking van Natalie is die van de mythe over Medea en het nummer Hold up van Beyonce. En zo staat het boek dus vol met vergelijkingen. Een boeiend en prettig geschreven boek dat meer inzicht verschaft aan degene die interesse heeft in het ontstaan en de verklaring van de Griekse Mythen, waarbij de nadruk ligt op de vaak onderbelichte rol van vrouwen. Achteraf las dit non-fictie boek dus heel prettig en miste ik niet dat het niet was geschreven in roman-vorm. Bovendien nodigde het mij weer eens uit om wat extra kennis te vergaren d.m.v. Google en Wikipedia, want hoe oud zijn die Griekse Mythen nu eigenlijk…

Ik geef het 4 Inktpotjes.

Karin K.

 

 

In de schaduw van Liz Nugent

  "Mijn man wou Annie Doyle niet vermoorden. Maar dat leugenachtige kreng verdiende het."

Op het eerste gezicht heeft Lydia Fitzsimons een perfect leven: echtgenote van een gerespecteerde, succesvolle rechter, moeder van een geliefde zoon, wonend in een statig huis in Dublin. Maar dat mooie huis verbergt een geheim. En wanneer Lydia’s zoon Laurence dit geheim ontdekt, komen er krachten in werking die langzaam maar zeker leiden tot een claustrofobische en vernietigende climax.

'In de schaduw' begint in het jaar 1980 en je leest vanuit drie verschillende perspectieven. Zo is er Lydia, de vrouw van Andrew en samen hebben ze een zoon Laurence. Ook vanuit de zoon lees je veel verschillende hoofdstukken. Tenslotte is er nog Karen, de zus van de vermoordde Annie Doyle.

Eigenlijk lees je meteen over de moord op Annie en wat volgt is een hele hoop drama tussen Lydia, Andrew en Laurence. Karen is voornamelijk bezig met de zoektocht naar haar zus en deze verschillende personages zijn uiteindelijk allemaal met elkaar verbonden.

'In de schaduw' is een erg traag verhaal en als ik eerlijk ben vond ik dat er weinig spannends gebeurde. Het gaat meer over de gevoelens en gedachten van verschillende personages en het is dus zeker meer op het psychologische gebied gericht. Misschien dat lezers het te traag kunnen vinden.

De vlotte schrijfstijl zorgde er voor dat ik toch telkens verder wilde lezen en ik was ook erg benieuwd hoe dit verhaal zich zou ontwikkelen. Het einde vond ik dan wel weer verrassend en sterk dus daarom twijfel ik een beetje met mijn uiteindelijke beoordeling.

Dit verhaal is, denk ik, niet voor iedereen een succes. Sommige stukken vond ik zeker wel boeiend, maar het was ook vaak voor mij wat te langzaam. Toch vond ik dit verhaal zeker weer interessant om te lezen.

Beoordeling: 3,0/3,5 inktpotjes

Silvie

De brief van tante Rosy – Mariëtte Middelbeek

 

Stefanie heeft een drukke baan als juriste bij een advocatenkantoor in Amsterdam. Wanneer ze hoort dat haar tante Rosy is overleden, reist ze af naar Zeeland om de uitvaart van haar geliefde tante te regelen en haar nalatenschap af te handelen. Stefanie wil alles zo snel mogelijk regelen om daarna haar vertrouwde leventje in Amsterdam weer op te kunnen pakken. Maar wanneer ze van de notaris van haar tante een brief krijgt, heeft ze nog geen idee dat dit haar leven compleet op zijn kop zal zetten.

 Mariëtte Middelbeek kende ik van de uiterst populaire vakantie-thrillers, die ze onder het pseudoniem Linda van Rijn schrijft, maar die niet echt mijn ding zijn. Deze feelgood echter klonk me heel erg leuk in de oren, en daar kreeg ik geen spijt van. Want wat een heerlijk hartverwarmend boek vond ik dit!

 Het verhaal begint wanneer de juriste Stefanie te horen krijgt dat haar tante is overleden. De moeder van Stefanie leeft niet meer en met haar tante had ze altijd een intense band. Al vanaf de eerste bladzijdes had ik al meteen een klik met het personage Stefanie. Mariëtte Middelbeek weet hoe ze aan karakter-opbouw moet doen, want niet alleen het karakter Stefanie wordt heel mooi opgebouwd, ook de andere personages uit dit boek kwamen langzaam voor mijn ogen tot leven.

Wat ik fijn vond aan het verhaal was dat alles zo ontzettend realistisch aanvoelde. Geen personage is perfect, ieder had zijn mooie maar ook wat mindere kantjes. Geen wereldschokkende dingen, maar gewoon zoals de mensen uit je omgeving kunnen zijn. Ik zou ook zo willen verhuizen naar het Zeeuwse dorp waar dit verhaal zich afspeelt. Zulke dorpsgenoten wenst toch iedereen!

 Naast de hoofdverhaallijn introduceert Mariëtte Middelbeek ook verschillende kleine verhaallijnen, van verschillende personages in het boek, die stuk voor stuk interessant zijn en uiteindelijk ook heel mooi samenkomen. Soms zitten er wat toevalligheden in, die ik wat minder realistisch vond, maar nergens is dat storend. Het is tenslotte een feelgood-verhaal.

 Het verhaal leest heerlijk weg en heeft alles wat een goede feelgood nodig heeft: diepgang, een interessant liefdesverhaal, zelfs meerdere, subtiele humor, realistische karakters en hier en daar ook een traan-wegpink-momentje. De personages zijn innemend, soms niet meteen maar wel als je ze beter leert kennen. Daarnaast blijft het verhaal tot het eind toe echt boeien. Een paar kleine stukjes vond ik wat te beschrijvend en daardoor iets saaier, maar omdat de schrijfstijl zo vlot is lees je daar ook weer snel doorheen.

 Ik heb echt van dit boek genoten! En ja, sorry vakantiethriller-liefhebbers: van mij zou Mariëtte Middelbeek vanaf nu alleen nog maar dit soort verhalen mogen gaan schrijven. Of op z’n minst net zo !

 4,5 inktpotje

 Jolanda

Op de spoedeisende hulp – Heleen Lameijer

 

Voor Boekinkt las ik het boek: Op de spoedeisende hulp van Heleen Lameijer gelezen. Als ex-zorgmedewerker trok de titel van dit boek mij aan en ik vertel graag wat ik er van vond.

De cover:
Op de cover een foto van Heleen in haar doktersjas met stethoscoop rond haar nek. Niet direct een cover die in het oog springt maar die mij als ex-zorgmedewerker waarschijnlijk wel aan spreekt in de boekhandel. Uit pure nieuwsgierigheid zou ik het boek vast en zeker opgepakt hebben.

Het verhaal:
In korte hoofdstukken deelt Heleen haar ervaringen op de spoedeisende hulp (SEH). In deze verhalen vertelt ze over de mensen die ze op de SEH ontmoet en de indrukken die zij op haar hebben achtergelaten. Daarnaast vertelt ze over de wekelijkse bezoekjes die ze bij haar oma brengt en hoe deze bezoekjes in de Coronatijd uiteindelijk tot stilstand komen en wat dit met haar heeft gedaan. Hoe ze wanneer de gezondheid van haar grottmoeder achteruit gaat, afstand neemt van haar artsenfunctie, maar gewoon de zorgzame kleindochter probeert te zijn. Hoe ze daarnaast af en toe worstelt met haar eigen emoties bij de ‘afstand’ die je als arts behoort te houden met je patiënten, maar empathie en dus soms toch die schouder om iemand heenslaan, zo ontzettend belangrijk zijn in haar rol als zorgverlener. Niet alleen voor de patiënt, maar ook voor zichzelf, want uiteindelijk blijken artsen toch ook maar ‘gewoon mensen’ te zijn. Daarnaast vertelt ze over hoe haar online reanimatiecursus tot stand is gekomen en hoe ze naast arts dus ook nog eens ondernemer werd. De ongemakkelijke situaties die haar titel soms met zich meebrengen en het soms eerder afstand dan verbinding met zich meebrengt.

Mijn leeservaring:
Heleen heeft een fijne schrijfstijl. Medische termen worden goed uitgelegd in de woordenlijst achterin het boek. De korte verhalen zijn pakkend geschreven en de dilemma’s die zij hierbij soms krijgt brengen mij terug naar de tijd dat ik zelf nog in het ziekenhuis werkte. Herkenbare verhalen passeren de revue en de aandacht en de liefde waarmee deze verhalen zijn geschreven raken me. Erg mooi vind ik het hoe ze ook de liefdevolle band die zij met haar grootmoeder heeft, tussen de ziekenhuisverhalen door vertelt. De afstand die ze ten gevolge van de Coronapandemie heeft moeten nemen en het verdriet dat hiermee gepaard is gegaan. Als ik ooit als patiënt op de spoedeisende hulp terecht kom, kan ik alleen maar hopen dat de arts die mij behandeld net zo bevlogen en empathisch is als Heleen. Haar bevlogenheid zie je ook terug in het opstarten van haar eigen onderneming. Waarbij ze middels online reanimatiecursussen, haar kennis op een zo groot mogelijke groep mensen hoopt over te brengen. Juist de afwisseling tussen haar ervaringen als Heleen de specialist, Heleen de ondernemer en Heleen in haar privéleven, maken dit boek extra bijzonder en ik heb dit boek dan ook met veel plezier en af en toe een lach én een traan gelezen.

Mijn eindoordeel:
Op de spoedeisende hulp van Heleen Lameijer is een heel mooi boek dat ik van harte aanbeveel. Het heeft me geraakt en het voelt als een voorrecht om zo’n mooi persoonlijk inkijkje in een groot deel van haar leven te hebben gekregen.
Op de spoedeisende hulp van Heleen Lameijer krijgt van mij 4 inktpotjes.

Luister – Sacha Bronwasser

 

‘Hiervandaan stuur ik je deze berichten. Onze geschiedenis was een steentje in mijn schoen dat ik negeerde, maar toen ik het tevoorschijn had gehaald kreeg ik het niet meer teruggeduwd. Je zult er even de tijd voor moeten nemen.

Luister.’

 

De eenentwintigjarige Marie vertrekt in 1989 naar Parijs om daar als au pair te gaan werken. Ze spreekt de taal niet, de stad is haar vreemd en haar vertrek is eerder een vlucht dan een weloverwogen keuze. Langzaam krijgt ze grip op haar leven, onder andere door haar verhaal van zich af te schrijven. Ze richt zich hierbij aan Flo, de persoon die de oorzaak was van haar vlucht. Jaren later, ten tijde van de terroristische aanslagen van 2015, komt Marie’s verslag in handen van Flo.

 We worden meegenomen naar het Parijs van de jaren 80, de tijd waarin er veel aanslagen plaatsvonden. Het verhaal begint al ruim voordat Marie aankomt in Parijs, de setting waarin ze terecht komt wordt geschetst. Eigenlijk is de sfeer vanaf het begin al dreigend en verwarrend.

Daarna verplaatst het verhaal zich naar het moment dat Marie aankomt in Parijs en wat haar daartoe gebracht heeft. Bijna 25 jaar later komen we weer terug in Parijs en weer zijn er aanslagen.

 

Ik heb al drie keer een poging gedaan om een recensie te schrijven, maar het lukt me maar moeilijk om dit boek en wat het met me deed goed in tekst te vangen. Het verhaal zit ontzettend vernuftig in elkaar, maar laat zich lastig beschrijven.

Voor een groot deel is het het coming of age verhaal van de eenentwintigjarige Marie, maar door de tijd en de bijzondere gebeurtenissen die zich daarin afspelen wordt haar verhaal verbonden met de verhalen van twee andere personages: de fotografe Flo en Philippe Lambert, de vader van het au pair gezin. Hoe belangrijk en vormend deze laatste twee personages zijn, dat wordt gedurende het verhaal steeds duidelijker.

 Het verhaal verloopt niet chronologisch waardoor de verbanden niet meteen zichtbaar zijn. Dit geeft het verhaal iets spannends, iets mysterieus. Tegelijkertijd geeft de dreiging van de aanslagen, in beide tijden, het verhaal iets donkers. Daarnaast is juist deze niet-chronologische opbouw van het verhaal heel erg belangrijk voor de structuur en de manier waarop je dit verhaal tot je neemt. Er blijven dingen verscholen, dingen die pas aan het eind van het verhaal op zijn plek vallen.

 Sacha Bronwasser bezit een prachtig taalgebruik en al vanaf de eerste bladzijde had ze me te pakken. Het is beeldend, alsof je meekijkt door de lens van een fotograaf. Ik denk dat het boek zich ook uitstekend zou lenen om het te luisteren, alleen om de titel al. En ja, die titel, wanneer je het boek uit hebt, weet je dat die alleszeggend is.

 Tot zover mijn schamele poging om iets over dit boek te vertellen. Je moet het gewoon lezen, of luisteren, en je laten overtuigen door Bronwasser zelf. Ik vond het een ontzettend intrigerend verhaal. En het zit ingenieus in elkaar. Lees. Of: Luister.

 5 inktpotjes

 Jolanda

De verdwijning van Josef Mengele van Olivier Guez

 

Titel: De verdwijning van Josef Mengele
Auteur: Olivier Guez
Uitgeverij: J.M.M. Meulenhof
Publicatiedatum: 10 april 2018
Recensie door: Tamara
Aantal kraaien: 3

“De SSérs verbrandden mannen, vrouwen en kinderen levend.”

1949. Josef Mengele, de marteldokter van Auschwitz, arriveert na zijn vlucht in Argentinië. Zich verschuilend achter pseudoniemen, beschermd door netwerken en het geld van zijn familie, en ondersteund door een gemeenschap in Buenos Aires die nog steeds droomt van het Vierde Rijk, gelooft de voormalig folteraar dat hij een nieuw leven kan beginnen. Duitsland heeft het druk met de wederopbouw, het Argentinië van Perón is welwillend. Maar al snel wordt de jacht op voortvluchtige nazi-kopstukken weer geopend. Vanaf dat moment zal Mengele geen moment rust meer hebben, maar ondanks een klopjacht van dertig jaar sterft hij in 1979 onder mysterieuze omstandigheden in Zuid-Amerika maar nog steeds in vrijheid.

Deze krachtige roman is het resultaat van Olivier Guez’ diepgravend onderzoek naar wat waarschijnlijk de meest geheimzinnige man uit het Derde Rijk is geweest en reconstrueert op boeiende wijze de mythe achter de ‘Engel des doods’.

Om te beginnen ben ik altijd een beetje “huiverig” om aan oorlogs verhalen te beginnen. Puur omdat die horror mij niet trekt. Maar ik ben wel verzot om te achterhalen wat er in het brein van iemand omgaat. En in dit boek probeert Guez de gedachtengang van Mengele te doorgronden. Wat hij in die tijd had gedaan, is niet meer menselijk te noemen. De grootste seriemoordenaar verbleekt bij hem.
Maar ik moest natuurlijk wel rekening houden met het feit dat het een roman is, het meeste is zelf ingevuld, met de nodige research van de auteur.

Het begin van het boek kwam heel moeilijk op gang. Ik moest mij een paar keer toe zetten om door te lezen. Het voelde wat knullig, onwerkelijk aan zeg maar. Maar op een gegeven moment zat ik helemaal in het verhaal en was ik blij dat ik had doorgezet .
Je leest hoe Mengele zijn daden rechtvaardigd , wat zijn vluchtroutes zijn geweest en hoe hij is gestorven. Je leest hoe paronide Mengele op het laatst aan het worden is, maar ook hoe ziek hij is geweest.
Ik had bij Mengele geen gevoelens, behalve dat hij behoorlijk gestoord moest zijn om zo meedogenloos experimenten uit te voeren op mensen. Hen zonder een blik waardig te keuren naar de gaskamers of verbrandingsovens te sturen.

Het verhaal zelf in indrukwekkend, maar tegelijkertijd ook weerzinwekkend.

Een verhaal wat nog een tijdje in je hoofd blijft zitten, maar vooral aan de wandaden die de Joden zijn aangedaan. 

Spanning: 3
Originaliteit: 5
Psychologische ontwikkeling personages: 5
leesplezier: 3
Schrijfstijl: 3

Barry – Raymond Vis

 

Aso Barry groeit op in de jaren negentig in het Soesterkwartier, de beruchte Amersfoortse volkswijk. Het is de tijd van de gabberscene en de vage houseparty’s.  Barry en zijn vrienden hangen liever ostraat dan dat ze naar school gaan, raken verzeild in schimmige handeltjes en deinzen niet terug voor een stevige vechtpartij of relletje. Ondanks alle rotzooi die ze trappen en talloze keren dat ze in aanraking komen met de politie gaan ze voor elkaar door dik en dun.

Barry weet diep in zijn hart dat hij uit dit wereldje wil ontsnappen, maar tussen weten en doen zit nog een wereld van verschil. Keer op keer verknalt hij het weer voor zichzelf, en valt hij toch weer terug in de wereld van zuipen, pillen en rottigheid uithalen. Zal het hem lukken om uiteindelijk zijn leven op de rails te krijgen?

 Wat een lekker boek was dit! Als tiener van de jaren 80 was de gabberscene totaal niet mijn wereld maar toch herkende ik veel. Want het broertje van mijn partner was wel een echte gabber, compleet met aussies, pillen en matje. Elke zondag was hij, na een houseparty, compleet van de wereld. Het is goed gekomen met hem hoor, maar vanaf de zijlijn heb ik me in die tijd wel verwonderd over dat bijzondere wereldje. Ook hij had de nodige handeltjes maar gelukkig bleef hij wel weg van vechtpartijen en relletjes.

 Ook het Amersfoort van de jaren 90 ken ik een beetje. Eind jaren 90 werkte ik namelijk in Amersfoortse wijk Schothorst en van collega’s hoorde ik het één en ander over de Amersfoortse volkswijken. Zo leuk om allerlei Amersfoortse straten, wijken en gebouwen te zien langskomen.

 Doordat ik zo veel herkende zat ik al heel snel in het verhaal. Aan het begin van het boek ergerde ik me toch wel behoorlijk aan Barry en zijn vrienden. Dat je je leven zelf vergooit, prima! Maar alle ongein en vernielingen die er aangericht werden, daar kon ik wat minder om lachen. Maar goed, het is een eerlijk en rauw verhaal, daar hoort dit natuurlijk allemaal bij. En uiteindelijk begon ook mijn sympathie voor de gabbers te groeien. Want onder die laag van rottigheid zat een grote laag van vriendschap en verbondenheid. En uiteindelijk willen die jochies allemaal maar één ding: een leuk huisje, een relatie, een huisdier en voldoende geld om van te leven. Dat dat je niet aan komt waaien, dat weten ze diep in hun hart ook wel.

 Het verhaal is vlot geschreven, met hier en daar wat straattaal wat het volkse ondersteunt. Omdat dit goed gedoseerd wordt, geeft dit een leuke meerwaarde aan het boek en voelt het echt. In het begin vond ik de dialogen wat stroef en iets te beschrijvend. Ik begrijp dit wel want wie niet bekend is met Amersfoort heeft misschien wat meer context nodig, maar daardoor werden de conversaties wat gemaakt. Dit wordt echter veel beter en levendiger naarmate het boek vordert.

Wat ik ook leuk vond was dat het niet persé een ‘eind goed al goed’ einde heeft, maar gewoon realistisch blijft. Wie als een dubbeltje geboren is, wordt niet zonder slag of stoot een kwartje.

 Ik heb genoten van dit semi-autobiografische verhaal. Het heeft me een inkijkje gegeven in het leven van een doodgoeie branie, waar ik sommige dingen van herkende en andere niet. Maar vooral vond ik het een heerlijk verhaal om te lezen.

 4 inktpotjes

 Jolanda

 

Dans door het verleden Rina Stam

 

Dit is een prachtige spirituele roman met impact .

 

Mila, een zigeunermeisje , reist rond met haar familie en draagt een vreselijk geheim met zich mee waardoor ze zich alleen voelt. Gelukkig kan ze rekenen op de steun van haar buitengewone oma die haar de liefde voor spiritualiteit laat ontdekken. Ondanks haar gruwelijke ervaringen kan Mila rust vinden als ze samen met haar jeugdvriend Janos gaat optreden voor publiek. Al dansend vergeet ze alles.  Stilaan komt ze erachter dat de antwoorden in haarzelf en haar wonderlijke talenten te vinden zijn. Wanneer ze haar soulmate ontmoet voelt ze zich onmiddellijk verbonden met hem, maar door het lot verliezen ze elkaar uit het oog. Uiteindelijk lijkt haar duistere verhaal lichter te worden, maar is dit echt zo?

 

Rina Stam heeft op een pakkende manier fictie met autobiografische elementen samengesmolten in een kwetsbare vertelling die laat zien dat er meer is tussen hemel en aarde . De Middeleeuwen waren een tijd van onverdraagzaamheid en angst. De auteur zet deze sfeer , net zoals de turbulente emoties van het hoofdpersonage op overtuigende en levendige wijze neer waardoor het verhaal me raakt.

 

Hoewel dit boek confronterende en pijnlijke thema's heeft, is het geen tranentrekker geworden door de bijzondere uitwerking. Naast intense scènes is er ook plaats voor vrolijke of hoopvolle momenten, wat zorgt voor een mooi evenwicht. De vlotte schrijfstijl en een snuifje spanning maakt dat ik door de bladzijden heen vlieg. Het aangrijpende avontuur krijgt een extra dimensie door de connectie van Mila met wat niet zichtbaar is. Dans door het verleden gaat over jezelf kunnen en mogen zijn in alle omstandigheden . Ondanks Mila haar afgrijselijke verleden is er altijd verandering mogelijk en is liefde het antwoord op haat. Elke dag brengt een nieuwe kans en al lijkt dit niet altijd zo , je hebt altijd een keuze is de boodschap die me zal bijblijven .

 

 

 

4 inktpotjes

 

Fany

Onschuld van Toni Coppers

 

Het vlindereffect

Na ‘Offer’ met Alex Berg, was het dit jaar weer de beurt aan Liese Meerhout om als commissaris van de afdeling moord te Antwerpen paal en perk te stellen aan de misdaad in het Antwerpse.

Twee weken eerder is bij de Stadswaag een jonge vrouw spoorloos verdwenen. Liese bijt zich koppig vast in het onderzoek en naar goede gewoonte wil ze haar gelijk halen tegen de stroom in. Ook op persoonlijk vlak staat de commissaris voor een paar uitdagingen die haar dreigen te slopen.

Heel wat bekommernissen waarmee Liese zwaar tobbend het nieuwe Coppers en Lambert-verhaal inzet. Haar team heeft initieel niks in de gaten. De melding dat Liese na een aanval levensgevaarlijk gewond is gevonden in een steegje in het centrum van Antwerpen slaat in als een bom. Moet de aanval gelinkt worden aan de zaak rond Melissa Vinck, is de bende van Bogdani (Jacht, 19^de Liese Meerhout) een vergeldingscampagne gestart of is haar trouwe luitenant Masson niet de integere man die ze altijd dacht dat hij was en draaide hij haar al die jaren een rad voor de ogen?

Hoe fleurig de cover ook mag lijken, in ‘Onschuld’ is de toon bepaald niet luchtig. Het tobben van Liese wordt terwijl zij in coma ligt naadloos overgenomen door haar team en niet in het minst door Michel Masson. De betekenis van de vlinder op de cover laat zich vlug raden.

Het team is moedeloos, maar onmiddellijk gaan de teamleden als de ‘familie’ die ze altijd zijn over tot de actie; zelfs Laurent verlaat een tijdje Zweden om de collega’s bij staan in zoverre hij dat kan en mag als ex teamlid. Masson van zijn kant is nog zwijgzamer dan anders: hij tobt dag en nacht en komt steeds meer in de greep van de alcoholduivel. De auteurs volgen hem op de voet en tekenen minutieus de angsten, boosheid en het onbegrip op van Michel die zich oud, stom en traag voelt. Zijn personage krijgt dit keer alle spots op zich gericht.

De toestand van Liese giet het verhaal in een soort van beklemmende wurggreep: al die jaren is zij de spilfiguur in de Meerhoutverhalen van Toni Coppers en nu ook Annick Lambert. De mogelijkheid haar te verliezen zorgt voor een bijzonder spanningsveld. Haar ‘afwezigheid’ zorgt alvast voor een merkbaar verschil: waar zij achter het slachtoffer aan gaat, gaat het team nu beslist achter de dader/s aan.

Meer dan eens wordt de link gelegd met de spannende gebeurtenissen in ‘Jacht’. Het zorgt voor een leuke continuïteit tussen de twee verhalen. Doch, terwijl ‘Jacht’ bol stond van de actie, is ‘Onschuld’ een Liese Meerhout van een ander kaliber. Onderhuidse spanning en onzekerheid gaan samen op. ‘Onschuld’ is geen actiethriller. In deze ‘Liese Meerhout’ gaat alles trager. De focus ligt vooral op de gedachten en de mentale toestand en weerbaarheid van het team en in het bijzonder van Masson. Het is het verhaal van het bos, de bomen en verstoppertje spelen, van samen met Masson diep gaan, van knappe teamspirit, van hoogmoed die tot de val leidt. Het vlindereffect is een terugkerend motief dat zowel personages als lezer beroert.

Voor alle Liese Meerhout-fans een must read.

3,5 inktpotjes

Anita