donderdag 30 maart 2017

Zoetbitter van Stephanie Danler

Over de schrijver:
Stephanie Danler (1983) woont in Brooklyn, New York. Ze is afgestudeerd aan de New School in de richting Creative Writing. Ze werkte als serveerster in het Union Square Café tot haar roman door een uitgever bij OneWorld ontdekt werd. De rechten van Zoetbitter zijn verkocht aan Engeland, China, Duitsland, Taiwan en Nederland.


Achterflap:
Je ontwikkelt een smaak. Je smaakpalet wordt een plek op je tong waar je registreert. Waar je woorden creëert voor de sensaties in je mond. Eten wordt een op taal gebaseerde kunstvorm. Je zult nooit meer simpelweg eten.

Tijdens de benauwde zomer van 2006 laat de 22-jarige Tess haar alledaagse, provinciale leven achter zich en vertrekt naar New York voor een nieuwe start. Als plattelandskind is Tess niet opgewassen tegen de losgeslagen levensstijl van de schreeuwerige New Yorkers. Ze huurt een kamer in Brooklyn en slaagt erin een baan te vinden als assistent-kelner bij een befaamd restaurant in Manhattan.
Tess sleept je mee door het chaotische, slopende, fascinerende horecaleven waar ze in belandt, tegen het decor van het genadeloze, rumoerige New York. Ze leert over oesters, champagne, bourgondische omgangsvormen en het nachtleven dat begint na sluitingstijd.
Net op het moment dat ze de smaak te pakken krijgt, raakt ze verstrikt in een ingewikkelde maar verleidelijke driehoeksverhouding met een ingetogen, bloedmooie barman en een oudere collega aan wie Tess zich vastklampt als een kind aan haar moeder.
Zoetbitter is een zintuiglijke roman over verlangen, smaak en wat er overblijft na ontnuchtering. Maar boven alles is dit een verhaal over ervaringen: zoet én bitter.


Mijn mening:
Zoetbitter is een roman die mij qua schrijfstijl helaas niet heeft kunnen raken. Het draait in dit boek om Tess die een nieuw leven begint in het mooie New York, al vrij snel vind ze een baan onderaan de ladder in een super de luxe restaurant. In mijn ogen wordt het leven van de mensen die hier keihard hun best doen om iedereen de avond van hun leven te bezorgen nogal negatief neer gezet. Bijna al het personeel gebruikt anderen om hogerop te komen en niemand is in staat te functioneren zonder drugs. Het boek bevat in mijn ogen vooral warrige zinnen, en ik voel totaal geen binding met de hoofdpersonen. Er is meer aandacht voor de beschrijvingen hetgeen er geserveerd en gedronken wordt dan de personen waar het om zou moeten gaan.
Kortom voor mij is Bitterzoet helaas een teleurstellend boek.

Ik kan er echt niet meer dan 2 sterren voor geven.

Bianca

woensdag 29 maart 2017

Spagaat van Margreeth Kooiman

Over de schrijfster:
Margreeth Kooiman (1960) werkte meer dan twintig jaar bij hulporganisatie Plan Nederland. Werkzaam op de afd. Communicatie schreef zij onder meer lesbrieven en informatieve stukken over projecten en ontwikkelingslanden.
Sinds 2004 werkt zij als zelfstandig tekstschrijver, auteur en vertaalster. Voor uitgeverij NBD/Biblion vertaalde zij een groot aantal non-fictie jeugdboeken. Ook schreef zij, samen met Myrte Gay-Balmaz, informatieve jeugdboeken, waaronder verschillende boeken voor de Ellessy WWW-reeks.
Sinds 1987 woont zij samen met haar man in Muiden (NH).

Achterflap:
Negen jaar geleden is Martha uit een ongelukkig huwelijk weggelopen. In haar wanhoop liet ze toen ook haar zoons, Maarten en Ruben, achter. Nog altijd kampt ze met schuldgevoelens daarover, zelfs nu haar zoons volwassen zijn. Ze wil niets anders dan een goede moeder zijn. Vooral voor Ruben, die het na de dood van zijn beste vriend moeilijk heeft, heeft ze álles over. Hoe kan ze het ooit goedmaken?
Om een nieuw leven te beginnen komt Martha via een datingsite in contact met Peter. Ze wordt hals over kop verliefd op hem. Ruben denkt echter dat Peter alleen op haar geld uit is. Dan slaan bij Martha de twijfels toe, helemaal nadat Peter haar om een lening vraagt. Moet ze haar zoon gelijk geven en Peter uit haar leven bannen? Heeft Ruben het beste met haar voor, of misgunt hij haar juist het geluk.

Mijn mening:
De cover van spagaat trekt mij persoonlijk niet echt aan, de titel daarentegen past perfect bij het verhaal. De foto op de cover toont een danseres, maar buiten de houding van de danseres heeft het geen meerwaarde voor dit boek.
Martha heeft een zwaar huwelijk achter de rug waardoor ze lang met haar zoons, Ruben en Martijn,  alleen is gebleven, het vertrouwen in mannen was begrijpelijk tot een enorm dieptepunt gekomen.
De manier waarop ze toentertijd is vertrokken verdient geen medaille, het was een noodsprong waar ze tot op de dag van vandaag nog spijt van heeft. Haar kinderen achterlaten is de stomste fout de ze ooit gemaakt heeft en waar ze volgens haarzelf haar hele leven de gevolgen van zal moeten dragen.
Maarten en Ruben zijn inmiddels volwassen kerels en zouden prima in staat moeten zijn hun eigen leven te leiden. Wat Maarten betreft is dit ook zo, hij heeft een leuke vriendin en geniet van het leven.
Ruben is echter al zijn hele leven een zorgenkindje, weet zijn moeder zo te bespelen dat ze dag en nacht voor hem klaar staat. Wanneer Martha eindelijk zover is dat ze een nieuwe man in haar leven toelaat doet Ruben er alles aan om dit te dwarsbomen. Op de meest onmogelijke momenten doet hij een beroep op haar en Martha springt steeds gelijk voor hem in de bres. Ze vindt van zichzelf dat ze dit aan hem verschuldigd is omdat ze hem vroeger in de steek heeft gelaten, helaas houdt ze op deze manier het gedrag van Ruben, zonder dat ze zich daarvan bewust is, in stand.
Martha is een vrouw waarbij eigenlijk het glas altijd halfvol is, ze geeft iedereen het voordeel van de twijfel, Ruben daarentegen is precies het tegenovergestelde, altijd negatief en zelfs achterdochtig.
Hij zorgt er met zijn gedrag voor dat Martha in een spagaat belandt waar ze maar moeilijk uitkomt.
Een keus maken tussen je kind of een man is een onmogelijke keuze, ook al is je kind volwassen en wordt hij in staat gesteld zijn eigen leven te leiden.
Toch is het Margreeth Kooiman gelukt een familieroman te schrijven waarin je de ontwikkeling in de relatie tussen moeder, zoon en vriend langzaam in positieve zin ziet veranderen.
Het vertrouwen in elkaar wordt langzaam sterker en naar het einde toe komt alles op zijn pootjes terecht.
Spagaat is een roman die voor veel lezers een teken van herkenning is, een relatie opbouwen vraagt veel tijd en aandacht en vooral er met elkaar over praten lost veel op. Volg je hart dan komt alles goed, liefde overwint alles.

Spagaat is een familieroman die heerlijk wegleest.

Het boek krijgt van mij 3,5 ster.


Bianca

dinsdag 28 maart 2017

Dagboek uit de rivier van Frederik Baas

Over de schrijver:
Jan van Mesbergen debuteerde in 2001 met zijn roman De Grasbijter. Voor zijn roman Naar de overkant van de nacht (2011) kreeg hij de BNG Nieuwe Literatuurprijs. Het boek wordt in 2014 verfilmd. Van Mesbergens romans verschijnen onder andere in Engelse, Franse, Spaanse, Duitse, Turkse vertaling. In februari 2014 verscheen zijn roman De laatste ontsnapping. In februari 2017 verscheen zijn eerste thriller onder pseudoniem Frederik Baas.
Achterflap:
Dagboek uit de rivier van Frederik Baas is een subtiele, ingenieuze thriller. Frederik Baas is een pseudoniem van Jan van Mersbergen, die eerder onder andere Naar de overkant van de nacht en De laatste ontsnapping schreef. Naar de overkant van de nacht werd genomineerd voor de Libris Literatuurprijs en won de BNG Nieuwe Literatuurprijs. Na een aantal moeilijke jaren met haar man en een ingewikkelde scheiding kan het leven opnieuw beginnen voor Barbara. Samen met Rens, haar zoon van zeven, en haar nieuwe vriend Robbert gaat ze in de zomervakantie een weekje naar de Ardennen. Robbert is uitgever en een van zijn auteurs woont al jaren in deze streek en werkt daar aan zijn tweede roman. Zijn eerste was een overweldigend succes en dat legt een enorme druk op het maken van de tweede. Ze bezoeken hem en al snel ontstaat er vriendschap tussen de auteur en Barbara. Samen verzinnen ze een spel om Rens bezig te houden. Er is al jaren een meisje vermist in de streek en op basis van dat gegeven maken ze een spannende speurtocht. De speurtocht blijkt echter al snel in de richting van de werkelijkheid te wijzen……

Mijn mening:
Dagboek uit de rivier wordt verteld vanuit de auteur die in de Ardennen werkt aan een boek wat maar niet wil lukken. Zijn eerste boek werd een bestseller maar daarna lukt het hem niet om opnieuw een goed verhaal op papier te krijgen. Robbert, zijn uitgever zet hem al een tijd onder druk, maar ook dit levert niet het gewenste resultaat. De vertelwijze spreekt mij niet echt aan, het verhaal wordt hierdoor te langdradig. Ik heb me tot ruim over de helft van het boek afgevraagd wanneer het spannende gedeelte zou komen, dit duurde naar mijn idee te lang. Ik was wel nieuwsgierig waar het heen zou gaan maar de absolute spanning heb ik niet gevoeld. Het verhaal bevat daarentegen wel een mooie boodschap. De aandacht voor de communicatie tussen ouders en kinderen is goed in kaart gebracht. Zo ook de band tussen ouders en een kind met een beperking vraagt veel van een ouder, luister vooral goed en oordeel niet te snel. Ieder mens is uniek.
Voor mij is dagboek uit de rivier geen echte thriller, daarvoor ontbreekt er teveel spanning.
Het plot is als je erover nadenkt te ongeloofwaardig, het zet je echter wel aan tot nadenken, dus vanuit dat oogpunt heeft de schrijver voor mij wel zijn doel bereikt.


Originaliteit: ***
Spanning: **
Psychologie: ***
Plot: ***
Schrijfstijl: **


Dagboek uit de rivier beoordeel ik vanuit het thrilleroogpunt met een krappe 3 sterren.
Bianca

Binnenkort verschijnt...


Karkas van Femke Schavemaker


Wanneer Nora van Middelaar de diagnose ‘manisch-depressief’ krijgt, is het eerste wat ze doet een roze hortensia kopen en het tweede de folders over de stoornis in de prullenbak werpen. Het patient zijn gaat haar niet goed af. Tot ze besluit te stoppen met de medicijnen en zelf de verantwoordelijkheid
neemt over haar stemming. Ze verzint een woud aan regels en daaraan gekoppelde sancties om zichzelf in het gareel te houden. Maar als je eenmaal de wereld hebt gezien in vacuum, het koude raster van de werkelijkheid, kun je er nooit meer helemaal deel van uitmaken. Uiteindelijk zijn het de regels zelf waar ze zich in dreigt te verliezen. Karkas is een ontroerend coming-of-ageverhaal met de kracht van een bijl. Het duikt zo diep in de ups en downs van de bipolaire Nora dat je de waanzin zelf kunt proeven.

Zelden raakt de beschrijving van een boek je al zo als deze van de uitgeverij. Ik zit klaar om snel te beginnen..

vrijdag 24 maart 2017

Brooklyn van Colm Toibin

Titel: Brooklyn
Auteur: Colm Toibin
UItgeverij: De Geus

Flaptekst:
 De jonge Ierse Eilis emigreert naar Brooklyn voor een beter leven. Aanvankelijk heeft ze het niet naar haar zin, maar dankzij dansavonden op zaterdag en een studie boekhouden gaat ze zich er stilaan thuis voelen. Wanneer ze naar aanleiding van het overlijden van haar zus terugkeert naar haar vaderland loopt ze Jim, een oude bekende en nieuwe liefde, tegen het lijf. De keuze wordt hartverscheurend: teruggaan naar het spannende Amerika, waar ze samen is met Tony, of in het vertrouwde Ierland blijven voor Jim.

Mijn mening: 
Wat een tegenvaller is dit boek. Er gebeurt het hele verhaal niks bijzonders met Eilis, ze verhuist van locatie (van Ierland naar New York) maar daar zet ze hetzelfde leven en werk weer voort. Er overkomt haar niks ergs, ze hoeft weinig tot geen beslissingen te nemen, worstelt niet met gevoelens en heeft geen diepgaande gedachten. Een erg saai boek. Een eindeloze monoloog en erg ééndimensionale hoofdpersoon.

Anita

donderdag 23 maart 2017

Hallelujah van Annelies Verbeke


Titel: Halleluja
Auteur: Annelies Verbeke
Uitgever: De Geus
ISBN:
9789044538069
Gepubliceerd: Januari 2017

Samenvatting
In de vijftien verhalen van Halleluja ontdekken de personages dat elk begin een einde in zich draagt en dat een einde vaak, maar niet altijd, een nieuw begin inluidt. Annelies Verbeke is hier op haar best en weet zoals altijd verrassende en verontrustende situaties te creëren. Een verhalenbundel over onvermijdelijk verlies en de lastige lokroep van de schone lei.

De Auteur
Annelies Verbeke (België, 1976) debuteerde met de internationale bestseller Slaap! (2003). Eerder verschenen van Verbeke bij De Geus Reus, Groener gras, Wakker, Vissen redden, Veronderstellingen en Dertig dagen. Met Sanneke van Hassel stelde ze de bloemlezing Naar de stad samen. Verbeke ontving voor haar roman Dertig dagen (2015) de Opzij Literatuurprijs, de NRC Handelsblad Lezersprijs en de F. Bordewijkprijs voor beste roman van het jaar.
www.anneliesverbeke.be
Website: www.anneliesverbeke.com/

Wat ik ervan vond
De korte verhalen in Halleluja slaan het creëren van een driedimensionaal personage geheel over omdat er veel moet worden verteld in weinig tijd. Een stream of consciousness-vertelstijl moet de belevingswereld van de personages weergeven terwijl je ook de indruk krijgt van het begin of einde waarmee diegene wordt geconfronteerd, zoals wordt genoemd op de achterflap.
In het eerste verhaal, Huilbaby, lukt dat heel goed, vooral omdat het idee erachter zo aanspreekt (als ik zeg wat dat is, verpest ik ben ik bang het hele verhaal). Dit verhaal is waarschijnlijk toch wel mijn favoriete van het stel en ook echt een vondst.
Misschien dat de daaropvolgende verhalen daarom zo tegenvallen. Een jongeman die net uit de gevangenis komt, een uitgehuwelijkte vrouw, een professor die aan de vooravond staat van zijn pensioen, een vrouw die op een ochtend wakker wordt en in een beer is veranderd – je wordt meegenomen naar situaties die je je maar een beetje of helemaal nooit hebt kunnen voorstellen maar ook bizarre situaties. Situaties waar je maar op moet komen als auteur om ze vervolgens neer te pennen. In die opzet is Verbeke absoluut geslaagd. De verhalen in Halleluja zijn ook echt geen slechte of slecht geschreven verhalen, mede door de vertelstijl, van voort pruttelende gedachten die goed te volgen zijn, lees je er met een ruk doorheen, maar heel bijzonder zijn ze niet. Ze waren voor mij in elk geval iets te eenvoudig, iets te subtiel misschien. Een aha-erlebnis hoef je er niet bij te verwachten. Een enkele keer had ik zelfs het idee dat een verhaal al eens beter was gedaan door een ander.

Mijn conclusie is dat Halleluja een bundel is met aardige, soms erg aparte verhalen, die leuk is om eens tussendoor te lezen.

Originaliteit: 3.5
Schrijfstijl: 3.5
Psychologie: 3
Leesplezier: 3.5
Conclusie: 3

Yfke Brandhout



woensdag 22 maart 2017

Quote


In de brievenbus: De jongen en de dood

In het pas verschenen literiare prentenboek De jongen en de dood bezoekt een jongen zijn zieke grootvader en brengt een doos taartjes voor hem mee. Terwijl hij op de rand van het ziekbed zit, is de jongen er onverwachts getuige van dat zijn grootvader de laatste adem uitblaast. Had hij niet van dat frambozentaartje moeten eten? Oorzaak en gevolg, woede en angst buitelen in het hoofd van het kind over elkaar heen en vormen daar een nieuwe werkelijkheid, waarin hij zijn grootvader moet zien te verdedigen tegen mythische wezens en duistere demonen die de oude man de onderwereld in willen slepen. Kan de jongen de oude man nog redden?

Een prentenboek alleen voor kinderen? Vroeger misschien en bovendien kan ik zeer genieten van mooi uitgegeven prentenboeken voor kinderen, maar wta een genot als De jongen en de dood door de bus valt. Tekeningen gemaakt door Victor Meijer die oa Hendrik Groen zijn gezicht gaf. Meijer heeft een duidelijke eigen stijl die als je niet wist dat Hendrik Groen door hem getekend is, gelijk de beroemde omslagen zouden oproepen. Ik heb deze middag genoten van het boek en zal binnenkort weer opnieuw door het boek gaan en een recensie maken van dit prachtig literair prentenboek.

Beschermduivel van Ronald van den broek

Over de schrijver:
Ronald van den Broek (1967) is in Utrecht geboren en woont in Amsterdam. Naast het schrijven van thrillers werkt hij als gezondheidswetenschapper en jurist bij de overheid en houdt hij zich bezig met het opsporen en bestrijden van fraude in de zorg. In 2014 debuteert Ronald met z'n psychologische thriller Varkensbloed in chocolade.
Nu verrast hij thrillerliefhebbers opnieuw met het ijzingwekkende 'Beschermduivel'.


Achterflap:
Als de enige overlevende van een gezinsdrama tot het uiterste gaat om degenen van wie hij houdt te beschermen...

De niet erg geliefde moeder van Maud van Staveren raakt tijdens de jaarlijkse buurtbarbecue dodelijk gewond. Het heeft er alle schijn van dat iemand haar uit de weg wilde ruimen. Als niet veel later Mauds dochter iets gruwelijks overkomt op een nabijgelegen kasteel, verandert hun voortkabbelende leven in een kolkende rivier.

Wat doet het met je als je niemand in je directe omgeving nog kunt vertrouwen? En wat hebben de recente gebeurtenissen te maken met een dodelijk ongeval uit het verleden, waarbij de auto van een jong gezin te water raakte? 'Beschermduivel' is een intrigerende psychologische thriller over vertrouwen, bedreiging en begeerte.


Mijn mening:
Beschermduivel is een titel die dit boek past als een warme jas, ook over de cover is goed nagedacht.
Zodra je het boek uit hebt vallen alle stukjes mooi op zijn plaats.
Het verhaal start met een proloog waarbij twee tieners een lijk vinden wat ze nooit meer van hun netvlies afkrijgen, de toon is direct gezet.
Maud van Staveren is verpleegkundige en probeert de band met haar dochter koste wat het kost in stand te houden. De relatie tussen Maud en Fleur is sinds de puberteit van Fleur flink onder druk komen te staan. Fleur zoekt continu de grenzen op en is druk doende haar eigen toekomst uit te stippelen, houdt hierbij totaal geen rekening met anderen, dit geeft veel spanningen in het gezin. Maud delft net zoals thuis ook op haar werk het onderspit, ze heeft ervoor gekozen niet te solliciteren op een baan als hoofdverpleegkundige waardoor ze steeds meer in de clinch komt te liggen met een collega die de baan gekregen heeft.
Maud en haar man Thomas liggen qua opvoeding van hun kinderen helaas niet altijd op een lijn, waardoor ik af en toe echt met Maud te doen heb als haar man weer eens als een hork reageert.
Als er dan ook nog een moeder in het spel is die je af en toe flink de grond in boort, zou je denken dat haar dood niet echt als een verlies ervaren wordt. Maar zo werkt het dan toch blijkbaar niet, zeker als blijkt dat er hele rare dingen gebeuren gaat Maud op onderzoek uit. Het recht moet zegevieren.
Het boek bestaat uit twee verhaallijnen waarvan je tot op het einde in het ongewisse blijft hoe de vork in de steel zit.
Er is jaren geleden een jongen als enige overlevende van een gezin gered uit een zinkende auto en het heden waarin bij de familie van Staveren hele rare dingen gebeuren. Deze twee verhaallijnen wisselen elkaar af en ontpoppen langzaam tot een ware climax.
De schrijfstijl bevat veel verschillende elementen. Waar ik op een moment toch hardop moet lachen omdat Maud haar dochters aandacht trekt op een manier die geen enkele puber kan waarderen maar oh zo herkenbaar, voel je ook de irritatie naar de vader toe die alles vrij negatief afschildert.
Het zijn stuk voor stuk sterke persoonlijkheden met ieder zijn herkenbare positieve en negatieve eigenschappen waarbij de emoties voelbaar zijn beschreven.
Er is aandacht voor lugubere taferelen die het daglicht niet kunnen verdragen, misselijkmakend, bizar en ongelofelijk waartoe wraak je kan aanzetten. Soms misschien een beetje te.
Naar de plot toe voel je de spanning letterlijk toenemen, mijn maag draait op volle toeren en mijn mond valt open van verbazing, dit had ik niet zien aankomen.

Beschermduivel is voor mij een boek wat alle elementen bevat die een goede psychologische thriller nodig heeft.

Originaliteit: *****
Psychologie: *****
Schrijfstijl: ****
Plot: *****
Spanning: ****


Beschermduivel krijgt van mij dik verdiend 4,5 ster!
Bianca

dinsdag 21 maart 2017

Yfke op bezoek bij Sonja Barend

“Het kan tijdens onze evenementen soms erg druk zijn.”

Het is de standaardtekst van de bevestigingsmail die je krijgt als je een plekje reserveert voor een lezing/signeersessie van Paagman (net als het advies om tijdig aanwezig te zijn), maar als het gaat om een interview en signeersessie met Sonja Barend, koningin van de talkshow, dan doe je er goed aan om dit advies hèèl goed in je oren te knopen.
Onlangs verschenen de memoires van deze grande dame, getiteld Je Ziet Mij Nooit Meer Terug. Aanleiding voor een bezoek van haar aan mijn stamboekhandel Paagman in Den Haag. Nou ben ik grootgebracht op een stevig dieet van linksdraaiende Brinta en de VARA, dus ik had zelfs niet weg kunnen blijven als ik dat had gewild. Met Alex als oppas toog ik afgelopen zaterdag dan ook naar Den Haag.
Jammer genoeg kan ik geen verslag doen van het door Arjan Peters geleide interview met mevrouw Barend. Het was namelijk erg druk. En iedereen was ‘tijdig aanwezig’.
Alex en ik konden een mooi plekje tussen de kookspullen en het daar tegenover gelegen Kicking Horse café bemachtigen, maar daar hoorden we vooral het geroezemoes vanuit Kicking Horse en flarden van de vragen van Peters.
De vlagen die ik opving, gingen over drollenvangers, over opgroeien bij opa en oma, over uit huis moeten op je zestiende omdat je linkse ideeën hebt, over altijd ziek worden tijdens de vakanties (en dan niet de redactie bellen, want je hebt geen uitzending om op te nemen, dus waarom zou je hen met die ziekte lastigvallen?). Het enige dat ik trouwens echt kon verstaan was wat Barend zei toen ze net had plaatsgenomen op het podium en eens goed om zich heen had gekeken. Met een ondeugende blik merkte ze op: “Veel vrouwen! Dat is in politiek Den Haag wel anders..”
Voor het signeren was in een ander gedeelte van de winkel een tafeltje klaargezet, inclusief afzetlint voor de wachtenden. En wie achteraan staat in het publiek, is soms als een van de eersten aan de beurt bij het signeren.

Ik miste het grootste gedeelte van het interview maar kreeg er een kort, doch bijzonder, een-op-een gesprek voor terug. Het signeren moest eerst gebeuren, daarna mocht ik mijn verhaal doen, en als de ware grande dame die ze is, hoorde Sonja Barend me geduldig aan en leek ze oprecht geïnteresseerd. Ze beloofde me zelfs dat ze wat ik had gezegd zou onthouden (en ze zei ‘u’ tegen me!). Wat een dame, wat een klasse. Ik ben erg blij dat ik haar heb mogen ontmoeten!

Binnenkort zal ik ook delen wat ik vond van het boek, waar trouwens een preview van te lezen is via deze link: http://beeld.boekboek.nl/BBBB/p/9789023449782/rea9789023449782.pdf
Voor nu: vanavond lekker slapen en morgen gezond weer op.


- Yfke Brandhout

vrijdag 17 maart 2017

Het verlangen van Brigitte Hooijmakers

Over de schrijfster:
Er is niet bekend wie de schrijver van dit verhaal is.

Het verhaal:
Marc en Boudewijn Goudemondt zitten in de problemen. Hun uitgeverij heeft dringend een bestseller nodig om niet failliet te gaan. Tussen de ingestuurde manuscripten vinden ze Het verlangen, een literair meesterwerk. Het enige nadeel: de auteur, Herman, blijkt hevig te stotteren en is erg mediaschuw. Hoe goed het boek ook is, de broers weten dat ze met Herman niet aan hoeven te komen bij de media.
Als de zeer aantrekkelijke schoenenverkoopster Brigitte zich bij de uitgeverij meldt met een beroerd manuscript, zien Marc en Boudewijn mogelijkheden. Ze bedenken een wisseltruc waarbij ze Brigitte van rol laten wisselen met Herman. Maar kan Brigitte iedereen wel overtuigen dat ze literair schrijfster is? En wat als Herman ooit spijt krijgt van de deal?

Het verlangen is een film van Joram Lürsen naar een scenario van Frank Ketelaar.

Mijn mening:
Een verhaal wat ik graag wilde lezen als voorbereiding op een eventueel bioscoopbezoek, de verfilming  van dit boek verschijnt namelijk 23 maart in de bioscoop.
Het is een kort maar leuk verhaal over openheid en eerlijkheid waar vooral schrijvers en recensenten wel eens achter hun oren zullen krabbelen. Het is een chicklit met nog een heel klein vleugje spanning in de plot verwerkt.
Ben benieuwd hoe de karakters in de film uitgewerkt zijn, als je leest gebruik je namelijk je eigen fantasie.
Ik heb Brigitte,Marc en Boudewijn  in mijn hart gesloten, heerlijke personages zonder poespas, het zijn van de doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg types. Heel even lijken ze het contact met de realiteit te verliezen, maar dat is gelukkig maar van korte duur.
Het verhaal bevat mooi uitgewerkte emoties die zelfs even een kriebel in mijn buik veroorzaakte.
Daarbij nog een vleugje spanning maakt dit boek voor mij tot een geslaagde iets te dunne, dat wel, chicklit.

Het verlangen is wat mij betreft 3,5 ster waard.
Bianca



Dode hoek van Ingrid Mulder

Over de schrijfster:Ingrid Mulder (Valthermond, 1971) is een Nederlandse auteur en tekstschrijver. Al vanaf haar vroegste jeugd schreef ze verhalen. Na haar studie rechten kwam ze in verschillende banen terecht bij het Openbaar Ministerie, waar ze met politiewerk te maken kreeg. Hoewel ze als jurist vervolgens op een ander rechtsgebied werkzaam werd, bleef het strafrecht haar altijd boeien. In 2007 startte ze haar eigen tekstbureau ‘Woordenwisseling’.
Achterflap:Jason Duijvekater heeft altijd gedacht dat zijn tweelingzus is vermoord omdat ze op een ongelukkig moment op de verkeerde plaats was. Dan vindt hij jaren later een chantagebrief, die haar moord in een heel ander daglicht plaatst. 
Rechercheur Karsten Witteveen onderzoekt de moord op een jonge vrouw. Als haar vriendje een dag na haar begrafenis dood wordt gevonden zoekt het team naar een verband tussen de twee moorden. Welke rol speelt het ongeluk waarvan ze allebei jaren eerder getuige waren? En waarom duikt Jason Duijvekater steeds weer op bij zijn oud-schoolgenoten?
Mijn mening:Nooit eerder is er een boek van Ingrid Mulder op mijn pad gekomen, dat maakte mij toch wel reuze nieuwsgierig toen ik ontdekte dat ze al wel meerdere spannende boeken op haar naam heeft staan. Dode hoek is een boek dat makkelijk wegleest, het wordt geschreven vanuit twee verschillende hoofdpersonen. De helft van het verhaal is geschreven vanuit Jason die zelf na het vinden van een smoelenboek op jacht gaat naar het ware verhaal achter de moord op zijn zusje Kylie. Kylie leidde een wat onstuimig leven over wie al snel gedacht werd dat zij gewoon op de verkeerde tijd op de verkeerde plaats was, eigenlijk een oordeel wat niet gebaseerd is op feiten maar op haar leefstijl. Waarom heeft zij bepaalde personen in haar smoelenboek omcirkeld is de vraag? De andere helft is geschreven vanuit rechercheur Karsten Witteveen die twee recente moorden probeert op te lossen. Karsten is snel geneigd te denken dat Jason wat op zijn kerfstok heeft, wederom een vooroordeel wat niet reëel is. Deze twee hoofdlijnen worden naar het plot toe keurig in elkaar verweven.
Ik had wel even wat moeite met de vele nieuwe namen die steeds aan het verhaal toe gevoegd werden, allemaal oud-leerlingen die blijkbaar iets van een ongeluk weten wat tien jaar geleden is gebeurd. Dode hoek is voor mij een heerlijk tussendoor boek, het is (ont)spanning en niet te dik.
Na het lezen van Dode hoek wordt weer duidelijk dat de ware toedracht van een ongeluk altijd naar boven komt, je kunt beter eerlijk zijn want leven met een leugen gaat niemand in zijn koude kleren zitten. Mensen gaan steeds verder om zelf vrijuit te gaan, maar vroeg of laat val je toch door de mand, dat blijkt wel weer.
Spanning 3
Plot 3
Originaliteit 3
Psychologie 3
Schrijfstijl 3
Dode hoek is voor mij 3 sterren waard!

Bianca

donderdag 9 maart 2017

Kleine zwarte leugens van Sharon Bolton

Titel: Kleine zwarte leugens
Auteur: Sharon Bolton
Uitgeverij: A.W. Bruna Uitgevers
416 pagina’s

Over de schrijfster:
Sharon Bolton woont in Londen, waar veel van haar thrillers zich afspelen. Ze weet als geen ander de sfeer van de donkerste kanten van deze stad te beschrijven. Bolton is winnaar van de Mary Higgins Clark Award en genomineerd voor de itw Thriller Award, de cwa Gold Dagger en de Barry Award. Kleine zwarte leugens is een standalone thriller.

Achterflap:
Wat is het ergste wat je vriendin je kan aandoen?
Het was geen opzet. Een moment van onoplettendheid, een tragisch ongeval – en twee kinderen komen om. Die van jou. Op een eiland met maar weinig inwoners is het onmogelijk om de vrouw die je leven kapot heeft gemaakt te ontlopen. Elke toevallige ontmoeting is een pijnlijke herinnering aan alles wat je hebt verloren: je gezin, je toekomst, je gezond verstand. Hoe lang duurt het dan nog voordat de gedachte aan wraak onweerstaanbaar wordt?
Dus nu… wat is het ergste wat jij je beste vriendin kunt aandoen?

Wat ik van dit boek vind:
De cover is een echte blikvanger. Als ik in een boekwinkel loop, zou deze mij absoluut opvallen. De mooie zonsondergang (gok ik), het kleurgebruik en de manier waarop de titel op de cover staat, is voor mij een reden om hem op te pakken. Na het lezen van de achterkant, was ik heel benieuwd naar dit boek. Misschien is het iets van moeder zijn, maar het feit dat er kinderen verdwenen waren, deed mij iets.

Het verhaal speelt zich af op de Falklandeilanden en wordt verteld vanuit drie perspectieven: Catrin, Callum en Rachel. Het verhaal speelt zich af binnen een paar dagen tijd. Catrin en Rachel zijn al vanaf hun jeugd beste vriendinnen. Maar dit is veranderd sinds het noodlottige ongeluk waarbij Catrin’s kinderen omkwamen en Rachel hier de oorzaak van was. Catrin’s leven is niet meer hetzelfde als voorheen en zij wordt een schim van zichzelf. Ze heeft wraakgevoelens ten opzichte van Rachel en haar gedachten beginnen vaste vormen aan te nemen.

LAAT HEM NIET ALLEEN!

Dan verdwijnt er een kind, weer eentje. De gemeenschap is in rep en roer, want dit is het derde kind in drie jaar tijd. De andere twee kinderen zijn nooit gevonden. Dus wordt alles op alles gezet om het kind te vinden.
Callum Murray is een goede vriend van Catrin. Hij heeft onopgeloste geestelijke problemen die gerelateerd zijn aan de Falklandoorlog. Deze problemen uiten zich in black-outs en hebben grote gevolgen.

Als je moet kiezen tussen leven met verdriet en leven met een schuldgevoel, is verdriet toch een stuk makkelijker.

Rachel heeft het zwaar met het schuldgevoel naar Catrin. Ze mist haar vriendin enorm. Het zal nooit meer hetzelfde worden. En dat schuldgevoel leidt tot een daad die niemand voor mogelijk gehouden heeft.

De stukken waarin het verdriet van Catrin duidelijk was, hebben mij behoorlijk geraakt. Je beide kinderen verliezen is het ergste wat een moeder kan overkomen. Als je dan ook nog eens in een kleine gemeenschap woont waar iedereen elkaar kent en waar je de “dader” elke dag tegen het lijf kan lopen, is op zijn zachts gezegd geen pretje.
De schrijfster heeft wat mij betreft echt een topthriller afgeleverd. Ze geeft ons een kijkje in het hoofd van de drie hoofdrolspelers. Zo diep dat ik af en toe echt even moest slikken. Ik heb even moeten wennen aan de schrijfstijl. Ik geef meestal de voorkeur aan wat ik noem “conversatietaal”. Maar ik zat snel in het verhaal en er kwam al snel een punt waarbij ik eigenlijk niet meer kon ophouden met lezen.

Waardering:
Plot: 5
Schrijfstijl: 4
Originaliteit: 5
Psychologie: 5
Leesplezier: 5
Spanning: 5

Ik kan echt niet anders dan dit boek een dikke 5 sterren geven.

Leontine



dinsdag 7 maart 2017

Quote van de week


In de brievenbus : Een dodelijk kaartspel

Een bijzondere foto staarde me aan toen ik de envelop opende..wat is dit? Fantasy, horror of...?
Ik ga er snel in beginnen

Waar gaat Een dodelijk kaartspel over?
"Weg naar de rijkdom? Een kille windvlaag, krassende kraaien en een bloedmooie vrouw."

Waar de zwarte vogels zijn, is Bitterzoet. Het onheilspellende gekras en de kille windvlaag kondigt haar komst aan. Bitter en zoet is ze, zoals het leven zelf. Nu eens een oude heks, dan weer een bloedmooie vrouw - maar onweerstaanbaar is haar kaartspel. Geen gewone speelkaarten, maar een spel van leven op dood met als hoogste inzet De Weg naar de Rijkdom, die niemand kan weerstaan, maar waarvan nooit iemand is teruggekeerd.

Ragdoll van Daniel Cole

Titel:Ragdoll 
Auteur: Daniel Cole
Uitgever: Luitingh-Sijthoff
399 pagina's 

De Britse Daniel Cole (1983) werkte als ambulancebroeder. Ragdoll is zijn debuutthriller. Ragdoll maakte van Cole een overnight success story. De rechten werden inmiddels aan meer dan 30 landen verkocht en het zal worden verfilmd voor tv.

Zes slachtoffers, één lichaam

Omstreden rechercheur William Fawkes, bijgenaamd Wolf, keert na maanden van psychologisch onderzoek terug bij het korps. Samen met collega’s Emily Baxter en Alex Edmunds moet hij de meest bizarre zaak uit zijn carrière zien op te lossen; diverse lichaamsdelen van verschillende slachtoffers zijn aan elkaar genaaid als een menselijke pop – een lijk dat in de pers al snel ‘de lappenpop’ wordt genoemd.

De zaak komt in een stroomversnelling als er een lijst met zes namen opduikt, compleet met data waarop de ‘lappenpop moordenaar’ zal toeslaan. De laatste naam op de lijst is die van Wolf…

Het komt maar zelden voor dat ik een boek in de handen heb waarbij de cover mij zo een geweldig gevoel geeft. Dit is er zo één. En als de cover de inhoud zou moeten voorspellen dat zat ik er met dit boek warmpjes bij.
De rode draad, waar waarschijnlijk de ‘lappenpop’ mee aan elkaar is genaaid ligt in de zijkant van het boek verweven en deze is na elke 16de blz weer zichtbaar in het boek. De lappenpop laat je niet los.

Het verhaal loopt vanaf het begin vlot en de personages van het korps hebben hun plaats ingenomen. De spanning wordt telkens een standje hoger opgevoerd en bij het naderen van  de volgende datum op de lijst hoop je dat ze er op tijd bij zijn om een volgend slachtoffer te voorkomen. Toch weet je dat dat niet gebeurt want dan zou het boek heel anders moeten verlopen. Hierdoor mis ik dan toch de echte onderhuidse spanning in dit verhaal.

Wolf en Emily hebben een sterke band met elkaar maar worden door omstanders geregeld op de proef gesteld in hun vertrouwen naar elkaar, ook hier mis ik dan net even dat tikkeltje extra dat het net allemaal iets geloofwaardiger wordt. Gaande weg nadert de datum waarbij Wolf het slachtoffer zal worden en ga je je afvragen wie dit nog gaat stoppen?  Het einde zorgt nog wel voor een aardig plot maar dat helaas net te simplistisch is neergezet waardoor ik ook hier niet echt een huiverend effect binnen krijg.

Ragdoll mag dan misschien bij vele een topper zijn ik heb het ‘wauw’ effect niet gevoeld, alleen in eerste instantie bij de cover. En zoals de uitspraak dan luidt: ‘Don’t Judge a book by his cover’, bij dit boek heeft het voor mij de omgekeerde betekenis.

Plot.              : 3
Schrijfstijl.    :3,5
Originaliteit : 3,5
Psychologie :  3
Leesplezier  : 3,5
Spanning.    : 3

Ik geef  ‘Ragdoll ’ 3,5 sterren
Danielle

zaterdag 4 maart 2017

Leesavonturen van Bianca

Aangezien ik, sinds ik in Zeeland woon geen fanatiek carnavalsvierder meer ben duik ik in mijn volgende boek wat luistert naar de naam Sluipend gif, geschreven door Corine Hartman. De kaft heeft in ieder geval een echte thrillerlezersfoto dus daar zal het niet aan liggen.
Tussendoor fungeer ik als taxichauffeuse om dochters naar carnaval of oppasadresjes te brengen, heerlijk om te zien dat onze oudste zoveel plezier heeft.
Zij brengt zowat de hele week in het Brabantse Krabbegat door, ja zo heet Bergen op Zoom met de carnaval ( Vastenavond).
Dit houdt in dat moeders soms lang op moet blijven en dus veel leesuren maakt en aangezien Sluipend gif niet zo dik is gaat hij binnen twee dagen uit, helaas voldoet het boek niet aan mijn verwachtingen. Jacqueline en Gijs zijn een stel wat je nekharen soms overeind doet staan. Waar Gijs druk is met het vernederen en commanderen van zijn vrouw, wekt Jacqueline de indruk hier niet op te reageren zoals ze eigenlijk wel zou moeten doen. Ze hebben samen een dochter die jaren geleden het huis is ontvlucht om in Frankrijk een eigen leven op te bouwen. Jacq zou haar graag op willen zoeken maar Gijs ziet er de noodzaak niet van in, dochter is immers zelf gegaan dus moet ook maar zelf terugkomen. Ggggrrr dit maakt me tijdens het lezen echt gigantisch boos, ik heb neigingen zowel Gijs als Jacq eens flink de waarheid te zeggen. Ik vermoed dat ik tijdens het lezen wel verrast zal worden door karakterveranderingen of verrassende plotwendingen maar die kwamen er helaas niet. Het verhaal kabbelt wat voort en het einde is niet verbluffend.
Hopelijk is de volgende van Corine Hartman weer beter want ik heb al haar andere boeken toch met heel veel plezier gelezen.

Vervolgens besluit ik het debuut van Amy Gentry op te pakken, een opvallende kaft met een veelbelovende achterflap, maar daarover volgende keer meer.
Oh ja vergeet ik bijna te vertellen dat we van de week eindelijk geslaagd zijn voor een aantal nieuwe meubelen, de eethoek was nodig aan vervanging toe en eindelijk hebben we iets naar ons zin gevonden, buiten dat komt er ook nog een nieuwe kast en salontafel dus kan niet wachten tot de maand april voorbij is, want ja die levertijd…..
Nu kruip ik lekker met mijn felgele boek op de bank.


Groetjes Bianca

Iain Reid Ik denk dat het voorbij moet zijn

“The Owls are Not What They Seem” 
Na 1300 pagina’s en 3 weken, gevuld met prachtige schrijverij van A.F.Th. van der Heijden (‘Kwaadschiks’), weten jullie het wel : “Thriller-time” ! En als leek in het genre, pakt dat wel eens verkeerd uit. Maar ‘TA-DAA’ nog eens aan toe : ditmaal was het wél prijs ! En dat met de debuutroman van de Canadees Iain Reid, “Ik denk dat het voorbij moet zijn”.
Samenvatting
 Jake en zijn – sinds kort – nieuwe vriendin (de ‘ik’ figuur in het boek), zijn met de auto op weg voor een bezoekje aan zijn ouders op een boerderij buiten de stad. Onze vertelster van dienst kijkt er wat tegenop, want, niettegenstaande hun hechte band, zit ze voortdurend in gedachten met zinnen als “Ik wil stoppen” of “Ik denk dat het voorbij moet zijn”. En dat is niet haar enige probleem : ze krijgt regelmatig telefoontjes vanop haar eigen nummer, waar een man de boodschap achterlaat dat “er maar één vraag beantwoord moet worden en liefst nu en dat hij bang en gestoord is”. Het bezoek aan de ouders zelf is vreemd en beklemmend en nog die avond vertrekken ze weer. Maar ‘toeval’ brengt hen voorbij een oude school, die Jake binnengaat om af te rekenen met een wel erg nieuwsgierige conciërge, niet lang daarna gevolgd door zijn vriendin, waarna zich een kat-en-muisspel afspeelt in het verlaten gebouw.
Om meteen de schoolbel te laten rinkelen : dit is David Lynch ten voeten uit ! Heel het boek ademt een vreemde, beklemmende sfeer uit, waarbij meer vragen rijzen dan er antwoorden komen. Het verhaal wordt regelmatig onderbroken door één of twee schuingedrukte pagina’s, die een gesprek blijken te zijn tussen 2 personen. Veel verder helpen ze de lezer niet…tot op het einde, waar we een gouden tip krijgen van hoe we ze moeten lezen en interpreteren. Ik heb ‘hun’ raad gevolgd en…Bingo !
Het is een thriller, dus dat de naam van Stephen King (onterecht) alweer opduikt als vergelijkingsmateriaal, zegt opnieuw voldoende over een krant uit het land van inwoners die een gek als president hebben verkozen. De cover is simpel, maar opvallend en de korte inhoud erg goed weergegeven.
Want, wie is die man aan de telefoon en hoe weet hij haar steeds te vinden ? Wie zijn de 2 mannen die ons op het einde helpen om het boek nog meer te appreciëren ? Waarom krijgt onze vertelster een waarschuwing van een meisje in een ‘Dairy Queen ? Wat heeft jaren geleden ene mevrouw Veal met haar moeder uitgespookt ? En zeker niet het onbelangrijkste : welke vraag moet er nu beantwoord worden ?
Iain Reid neemt jullie mee op een helse tocht, misschien dan niet op weg naar een plaatsje aan de Canadese grens in de Amerikaanse staat Washington, maar – en daar komt het – ‘Twin Peaks’ ligt vlakbij !
Besluit : “Ik denk dat het voorbij moet zijn” is een geweldig debuut…een grandioze thriller…en meer ! De 220 pagina’s flitsen voorbij je ogen in ‘no time’. En tja, dat jullie bij deze thriller er wel eventjes de gedachten bij moeten houden, staat vast. Maar één dag later, zitten mijn gedachten nog steeds bij het koppel verliefden…en dat is meer dan ik van véél andere thrillers kan zeggen ! Absolute aanrader voor liefhebbers van het genre…en voor alle anderen !

Paul Smeyers

Zoeken in deze blog

Droom naar de toekomst van Rina Stam

  Droom naar de toekomst is het tot de verbeelding sprekende slotstuk van de spirituele Rode Draad Trilogie   Flora woont alleen in Spanje...