De bevertheorie – Antti Tuomainen

Verzekeringswiskundige Henri Koskinen heeft van zijn broer een avonturenpark geërfd en doet er alles aan om het park succesvol te laten zijn. Na de nodige (en onnodige) opstartproblemen lijkt zijn leven als ondernemer eindelijk in wat rustiger vaarwater te komen. Het avonturenpark maakt voorzichtig winst, en ook op relatiegebied zet Henri stappen vooruit. Hij trekt in bij zijn vriendin Laura en haar dochter. Wanneer hij echter lid wordt van een jongevadersclub in de buurt én zijn avonturenpark concurrentie krijgt van een nieuw avonturenpark aan de andere kant van de stad is het al snel gedaan met de rust. Om beide uitdagingen het hoofd te bieden moet Henri ver buiten zijn comfortzone stappen.

‘De bevertheorie’ is alweer het derde deel in een serie over verzekeringswiskundige Henri en het avonturenpark, en ik denk dat dit derde deel lastig te volgen is wanneer je de eerste twee delen niet hebt gelezen. Het gaat duidelijk verder waar deel 2 geëindigd is en ook heb je wel enige voorkennis nodig over de personages. Zelf las ik de voorgaande delen wel, en waar ik in deel 1 nog erg moest wennen aan de combinatie van humor en misdaad, vond ik deel 2 alweer een stuk leuker. 

Maar wat helaas wel vaker het geval kan zijn, er is ook een eindigheid aan hoe leuk je iets kan vinden. En als ik het maar even vergelijken mag met het meermaals bezoeken van een avonturenpark c.q. binnenspeelhal: een paar keer is leuk, maar op een gegeven moment gaan al die speelhallen op elkaar lijken. Dat vond ik duidelijk ook van dit boek: wederom hetzelfde concept, een vergelijkbaar plot met de vorige twee boeken en verrassend was het al helemaal niet meer. Ik betrapte mezelf er op dat ik hele stukken scannend ging lezen om maar sneller bij het einde uit te komen. De stukken die gaan over de jongevadersclub vond ik nog wel onderhoudend en op z’n tijd grappig maar daar waar weer het voortbestaan van het avonturenpark in het geding komt voelde meer als een deja vu. 

Het concept is voor mij genoeg uitgemolken nu, dus ik hoop dat het bij dit derde deel blijft. Zo niet, dan bedank ik voor een volgend deel. Het was leuk om Henri gekend te hebben en ik gun hem alle geluk van de wereld nu met zijn Laura. Maar hopelijk komen er geen louche figuren meer op zijn pad.

Wel een leuk feitje: van het eerste deel van deze serie, ‘De haasfactor’, zijn de filmrechten inmiddels verkocht en Steve Carell zal hierbij de hoofdrol gaan spelen.

3 inktpotjes

Jolanda

Elke man is een vrouw van Erik Segers

 

Een crazy en uniek verhaal met een rake boodschap

 

Erik Segers heeft met zijn vijfde boek de poort weer open gezet naar zijn krankzinnige wereld waar alles kan en mag. Deze keer gaat het over Elke Man die misschien wel of toch niet anders zal worden. Door omstandigheden is zij immers deel van een plan waarbij de slechteriken het volgens hen goed menen maar toch lichtelijk getikt blijken te zijn. Waarvan kennen we dit nog? 

Ondanks de twijfel die ontstaat in dit fantasierijke universum vol buitengewone figuren, waanzinnige situaties en manipulatieve ideeën rond genderidentiteit is het hoofdpersonage precies echt niet gelukkig met haar lot .Zal ze zich laten overhalen of komt er nog een verrassende wending in dit doldwaze avontuur?  Met zijn kenmerkende stijl, gebruik van liedjes en een plot vol kolder neemt de auteur me mee in een oord vol sensualiteit en een tikje drama . 

Vergis je echter niet: "Als je tussen alle gekheid leest dan ontdek je ook kritiek en wijsheid" . Ongeacht wat je hoort of ziet, volg je hart is de boodschap in deze gewaagde roman. Elke man is een vrouw gaat over keuze, macht en ja ook liefde in al zijn vormen en kleuren. Het is een knettergekke roman die je vermaakt maar die ook een eigen mening deelt. 

Nadat ik dit aparte verhaal las is me duidelijk geworden dat deze auteur droomt van een maatschappij waar we ons niet afvragen wat de maatstaf is. Nee , gewoon zijn wie je echt bent en waarbij je vanuit je eigen overtuiging ook mag veranderen is het idee en daar kan ik me alleen maar bij aansluiten. Om zinnig te eindigen : "Wanneer is iets normaal of abnormaal en zijn we niet allemaal uniek mooi"?

 4 inktpotjes

Fany

De roep terug van Ann Cleeves

 Een diepgravend begin van een nieuwe realistische detectiveserie vol boeiende karakters

Het boek begint met Matthew Venn, die zelfs op de begrafenis van zijn eigen vader toeschouwer is. Wanneer er een lichaam op het strand in Barnstaple gevonden wordt begint de zoektocht naar antwoorden. Deze reis confronteert de gevoelige inspecteur immers niet alleen met een ingewikkelde zaak maar wordt vooral een harde blik op zijn pijnlijke verleden. Toen hij deze aparte gemeenschap verliet besloot zijn familie hem immers ook uit hun leven te schrappen. 

Ann Cleeves creëert een sfeer waar niets zonder reden is en brengt het ruige maar prachtige landschap tot leven . Wat knap is, is dat ze me laat afvragen welke geheimen hier in deze diepgelovige samenleving begraven liggen. Matthew Venn, zijn team en zijn man Jonathan zijn mensen van vlees en bloed en de case wordt stukje voor stukje duidelijk en voelt echt. De kracht van dit trage misdaadverhaal zit niet in talloze actiescènes maar in het uitstekend opgebouwde mysterie en de schitterende introductie van de personages .

De spanning zit in het hoe en waarom van de gebeurtenissen en de manier waarop het nu verbonden wordt met vroeger. Ann Cleeves heeft delicate onderwerpen op subtiele en indringende wijze verweven in deze vertelling en daardoor is het niet alleen een boek voor de thrillerlezer. Het eerste deel in deze nieuwe reeks is een veelbelovend begin dat goed in elkaar steekt . Het voorproefje van het volgende boek maakt me erg nieuwsgierig en ik weet nu al dat ik echt ga houden van Matthew en zijn entourage. 

4,5 inktpotjes

Fany

De opportunist van Elyse Friedman

 Wat is dit een amusant familiedrama vol achterbakse personages

Wanneer de vader van Alana Shropshire wil trouwen met Kelly denken haar broers dat deze dame alleen uit is op zijn geld.  Na jaren het zwarte schaap van de familie geweest te zijn , zwicht ze voor de druk en hun ongewone voorstel.  Terug thuis  wordt Alana terug gekatapulteerd naar haar verleden en ziet ze weer waarom ze hier niet meer bij wou horen. Wanneer iemand verdwijnt wordt deze zaak alleen maar duisterder. Misschien is de waarheid wel heel anders dan de kinderen denken of klopt hun vermoeden toch en is de lieftallige verpleegster de sluwe vos?

 Ik luisterde dit boek in het Engels en heb genoten van de dialogen, slinkse karakters en wilde plannen. Hoewel sommige dingen niet echt een verrassing zijn, is het een lekker snel en vermakelijk boek over misleiding, macht en keuzes.

 De hoofdstukken zijn kort en vlot en het luisteren gaf het voor mij een extra levendige dimensie. Het lijkt wel een televisieserie vol dramatische gebeurtenissen en de zoektocht naar wie verantwoordelijk is voor alle onheil is leuk.  Wie was voor mij vrij snel duidelijk maar de waarom vraag is hier veel interessanter. Leef mee met de doortrapte avonturen  en geniet van alle spannende perikelen in een wereld van geld en macht. 

3,75 inktpotjes

Fany

Dat beloof ik – Roxane van Iperen

De 12-jarige M. groeit op in een onveilig gezin. Haar vader is om niets gewelddadig en haar moeder onvoorspelbaar. Het gezin verhuist voortdurend, wat voor M. betekent dat ze telkens weer in een ander dorp en op een andere school belandt. Telkens weer moet ze zichzelf als een kameleon aanpassen en het liefst maakt ze zichzelf onzichtbaar. Wanneer niemand je ziet, kan niemand je kwetsen. Het liefst vlucht ze naar de natuur, naar het bos waar ze zich letterlijk en figuurlijk kan verschuilen. Op haar, telkens slechts tijdelijke, vlucht komt ze in aanraking met andere buitenstaanders. Maar aangezien iedereen altijd maar iets van haar wil, treft ze nergens een veilige basis. Maar besta je wel, als niemand je ooit echt ziet?

GVD (en nee, dit betekent in dit geval geen ‘Geen Vrije Dagen’) …. Ik bezig niet snel krachttermen, maar echt, ik heb geregeld verschillende termen gepreveld tijdens het lezen van dit boek. Buikpijn, afschuw, vloeken…. Ik wist niet dat een boek dit bij me teweeg kon brengen. Sommige stukjes uit dit boek deden me letterlijk pijn. 

Ik las heus eerder verhalen over mishandeling en onveilige thuissituaties, en ja, ook die maakten indruk. Maar Roxane van Iperen heeft in dit boek een bepaalde schrijfstijl, die doet je werkelijk huiveren.

Het boek gaat onder je huid zitten, en heel snel lezen lukte me gewoonweg niet. Ik heb het geregeld even opzij moeten leggen.

Het verhaal is intens. Aan de ene kant laat Van Iperen je heel dicht bij het gevoel komen van meisje M. De eenzaamheid, de angst maar ook de verharding van haar gevoelens, dat alles voel je als lezer moeiteloos. Aan de andere kant voel je ook het harnas wat M. draagt en hoe graag ze je als lezer op afstand houdt. Dat we nooit haar volledige naam ontdekken is al tekenend op zich. Het is het kind dat we hard voorbij zien rennen, het kind wat je nooit aankijkt of aanspreekt, dat het liefst haar eigen gang gaat. Bemoei je niet met mij, ik besta niet.

Ik vond het verontrustend dat dit gezin blijkbaar onder de radar kan blijven. Telkens wanneer er lichtpuntjes verschijnen, een waakvlammetje, blaast iemand het uit. Dit doet de buitenwereld (niet mee bemoeien), maar ook M. zelf (niets aan de hand). Je voelt dat M. nergens houvast vindt en je hoopt tegen beter weten in dat het ooit goed gaat komen. Dat M. zelf ziet dat anderen nog slechter af zijn dan zij, maakt het verhaal nog schrijnender. Ja, het kan altijd slechter, maar in dit geval geeft dat geen hoopvol beeld.

Hoe raar het ook mag klinken, toch is het taalgebruik van Van Iperen van een grote schoonheid. De zinnen komen binnen als een mokerslag, maar worden nergens grof. Soms ervaar je het magisch realistisch denken van een kind. Dit benadrukt de uitzichtloze situatie alleen maar nog meer.

Ik was er stil van, toen ik het boek uithad. Ook boos en verdrietig. Maar niet verslagen, want ergens gloort er hoop, hoe moeilijk dat ook voor te stellen valt aan het einde van het boek.

Indrukwekkend, dat vind ik uiteindelijk de beste samenvatting wat ik van het boek vond.

4 inktpotjes

Jolanda

Ga als een rivier – Shelley Read

Wanneer de zeventienjarige Victoria op een ochtend op weg naar het dorp op een mysterieuze vreemdeling stuit, kan ze nog niet bevroeden dat deze ontmoeting haar leven compleet zal veranderen. De jonge Victoria valt als een blok voor de native american, maar merkt als snel dat haar liefde voor Wil door de kleine dorpsgemeenschap niet zal worden geaccepteerd. Wat volgt zijn een aantal gebeurtenissen die niet alleen de stroom van haar leven maar ook dat van Wil ernstig zal veranderen.

Poeh, dit boek werd flink gehyped zeg. Al maanden van tevoren werd er al flink met reclames rondgestrooid. En vanaf het moment van de release kon je er helemaal niet meer omheen. Ook mijn aandacht had ie getrokken, ook vanwege de mooie cover. Tja, wie houdt er nu niet van perziken? Maar ook het verhaal sprak me aan, en nee, ik kreeg geen spijt.

‘Ga als een rivier’ is de debuutroman van Shelley Read, die pas na haar pensionering is gaan schrijven. En dat doet ze goed, aangezien het boek al in meer dan 30 talen is uitgebracht.

Ook mij heeft ze overtuigd met dit prachtige verhaal. Ik las al vergelijkingen met ‘Daar waar de rivierkreeften zingen’. Dat boek las ik niet dus daar kan ik weinig zinnigs over zeggen, maar als de vergelijking gebaseerd is op de prachtige natuurbeschrijvingen die er gegeven worden, kan ik me daar iets bij voorstellen. Want daar werd ik bij het lezen van dit boek vooral door gegrepen, door de manier waarop de liefde voor de natuur erin verwerkt wordt. Niet alleen de helende kracht van de natuur wordt prachtig beschreven maar ook hoe wreed en allesomvattend natuur kan zijn.

Met haar beeldende en poëtische taalgebruik wist Shelley Read voortdurend mijn aandacht vast te houden en me compleet het verhaal in te trekken. Haar personages en de interacties voelen heel echt aan, en emoties worden niet weggepoetst. Misschien is het jammer dat we wat minder over Wil te weten komen, maar zelf had ik daar niet zo veel hinder van. Ik vond het juist wel fijn dat het vooral het verhaal van Victoria was en haar worstelingen met vrouw-worden en haar pijn voelden voor mij heel nabij.

Is het een verrassend boek? Nee, dat denk ik niet. Het boek moet het vooral hebben van het mooie verhaal en even zo mooie taalgebruik. Maar van die twee dingen heb ik wel met volle teugen genoten. Ik hoop dan ook dat Shelley Read de smaak van het schrijven te pakken heeft en kijk dan ook zeker uit naar nog meer prachtige verhalen van haar hand.

4 inktpotjes

Jolanda

Unzipped: tentoonstellig en boek over The Rolling Stones

 

Unzipped is een prachtig naslag werk over The Stones dat is uitgebracht bij Xander Uitgevers en wat tot stand is gekomen door een samenwerking van Thames & Hudson Ltd, London, en het Groninger Museum waar de bijbehorende tentoonstelling te bewonderen is tot en met 21 januari 2024.

Ik kocht het boek in 2020 nadat de tentoonstelling na slechts vier weken alweer werd gesloten door de uitbraak van covid en de daaropvolgende lockdown. Gelukkig kwam het heugelijke nieuws dat de tentoonstelling na hun hele tournee terug zou komen in Nederland. Mooi, ik hoefde slechts 3 jaar te wachten! Was het dat wachten waard..?

Je moet er wat voor over hebben, Groningen ligt niet bepaald centraal in NL, en bij ons vandaan is het zo’n dikke 2 uur rijden. Mijn tijdslot was om 11.00 en omdat er eerst een vriendin werd opgehaald ging mijn wekkertje al om 6.45, want me haasten dát doe ik niet meer.

Het bleek er lekker rustig te zijn zodat ik nog snel een fotootje bij The Stones tong buiten kon nemen en daarna door naar de tentoonstelling.

Er is van alles te zien, mooie foto’s, filmmateriaal, veel instrumenten en uiteraard de kleding waarvan ik mij nooit zo heb gerealiseerd dat er daar best veel van is, en dus ook echt aparte kleding. Wat ik zelf het leukste vond is het deels nagebouwde appartement waarin Mick Jagger en Keith Richards in het begin samen hebben gewoond. Een compleet verslonsde hoek van een slaapkamer, een deel van een huiskamer met een onmetelijke berg rotzooi en een stuk van hun keuken waarbij ik vreesde dat er elk moment een paar ratten voor mijn voeten zouden wegschieten. Dat laatste gebeurde niet en ook ontbrak de geur van de zweetsokken die her en der op het interieur lagen, maar verder krijg je wel een goede indruk van hoe het toen geweest moet zijn. Het is bovendien ook het enige wat NIET in het boek Unzipped te zien is. Logisch ook, want daar staan alleen de échte dingen in, foto’s, teksten, instrumenten, kleding, veel informatie over hoe ze zijn begonnen enz. maar dus niet iets wat is nagebouwd naar een ruim 60 jaar oude herinnering van Jagger en Richards.

Wat vond ik dus van de tentoonstelling? Tja, dik 4 uur rijden voor de nog geen 2 uur dat je er doorheen loopt om te zien wat er in het boek staat? Het was dat wij er met kaart van de Vriendenloterij gratis in mochten maar de kaarten kosten normaal EURO 25,00. Behalve voor degene die een studentenkaart of een museum kaart heeft, dan is het EURO 10,00. Als je fan bent dan doe je dat uiteraard. Ik ben geen echte fan, alhoewel… The Stones zitten diep verweven in mijn jeugd en daarmee ook met mijn allerliefste schoolvriendinnetje waar ik vaak s’middags op haar slaapkamertje naar de platen luisterde van haar oudere broer…. The Stones! Black and Blue was net uit en ‘Hot Stuff’ was een grote hit die uiteraard werd gedraaid op ons schoolfeest. De tekst van ‘Melody’, mijn favoriete nummer van dat album,

konden we uit ons hoofd en elke kreun en steun die Jagger over de microfoon uitbraakte konden wij perfect imiteren en op het juiste moment meezingen…. en ik kan het nog! (net als alle andere nummers trouwens.)

Dan nu het boek Unzipped: Ik zeg kopen! Ik heb het natuurlijk al 3 jaar gekoesterd maar het blijft echt onwerkelijk mooi. Het is niet goedkoop, dat geef ik toe, maar het is het dubbel en dwars waard voor wat je er voor krijgt. Zet het af tegen de prijs van 2 ongereduceerde tickets van het museum en je hebt het al in je bezit. Het genieten duurt daarna heel wat langer dan die 2 luttele uurtjes.

Ik geef het boek 5 vette Inktpotjes.

Karin K.