Nadine Barosso gaat op vakantie en neemt mee...

 

Welk boek of welke boeken stop jij in je koffer om te lezen tijdens je vakantie en waarom?

 In mijn koffer gaan ‘De Wilde Stilte’ van Raynor Winn, ‘Zwarte Ziel’ van Angelique Haak en ‘Daar waar de rivierkreeften zingen’ van Delia Owens.

> Het zal je verbazen dat ik als thrillerauteur heel weinig thrillers lees. Ik beperk me tot de boeken van Nederlandse collega’s die ik echt niet wil missen. Wanneer ik de rust heb om te lezen pak ik namelijk het liefst een roman die me mooie nieuwe inzichten oplevert, waarin de natuur een grote rol speelt en die ik met een zucht van verrukking kan dichtslaan. Daardoor ga ik meestal wel voor de bekendere boeken; heel veel tijd om te lezen neem ik namelijk niet. In een gezin met drie jongens tussen de vijf en twaalf jaar ben ik vooral blij als ik de tijd heb om zelf te schrijven, haha.

> Op vakantie is dat wel anders en dan gun ik het mezelf misschien ook meer. De twee romans lees ik vooral om weer een beetje tot mezelf te komen na een heel drukke periode sinds de release van mijn thriller Verraderlijk spel. Hoewel ik ook nog een paar spannende boeken van collega’s heb waar ik benieuwd naar ben, merk ik dat ik even behoefte heb aan iets heel anders. Ik heb erg genoten van het debuut van Raynor Winn, het Zoutpad en heb gehoord dat dit boek nog mooier is. Ik vermoed dat ik daar mee begin.

> Over ‘Daar waar de rivierkreeften zingen’ heb ik zoveel mooie reacties gehoord dat ik nu toch wel erg nieuwsgierig ben geworden.

> ‘Zwarte ziel’ stond al langer op mijn lijstje maar nu het nieuwe boek van Angelique Haak eind juni uitkwam, wil ik al haar andere boeken gelezen hebben. Deze thriller vindt dus toch echt een plekje in mijn koffer. Ik heb genoten van haar andere boeken dus ik ben zeer benieuwd!

Blogtour ‘Misleiding’ – Liv Anders

 

Nog nooit eerder deed ik mee aan een blogtour van een boek. Best een beetje spannend eigenlijk want wat nu als het boek me tegen zou vallen? Maar ik probeer altijd zo onbevooroordeeld mogelijk in een boek te stappen dus dat deed ik nu ook. Let’s go!

 

‘Misleiding’ speelt zich af op het prachtige eiland Corsica. Hier vinden de filmopnames plaats van een nieuwe film van Romy Schatz, een gevierd actrice. De gehele filmploeg verblijft in een vakantiepark van miljardair Jean-Pierre Paoli. Tijdens een rustdag verdwijnt de regisseur van de film, Cyriel Kwint. Wat is er gebeurd? En wie van de aanwezigen heeft met deze verdwijning te maken?

 

Het boek begint mysterieus in de proloog, tijdens een forum over het behoud van natuurlijke kustlijnen in Europa, in het mondaine Genève. In het volgende hoofdstuk switchen we over naar de filmopnames op Corsica, vier jaar later. Er wordt meteen een broeierig sfeertje gecreëerd. Acteurs die elkaar het licht in de ogen niet gunnen, een regisseur die met iedereen het bed in duikt, een barman c.q. general manager die alles in de gaten lijkt te houden maar wel door iedereen geliefd is en een rijke, louche miljardair en parkeigenaar die flink in de film geïnvesteerd heeft. Dat daar iets mis dreigt te gaan dat proef je goed uit het verhaal. Daarnaast prachtige natuurbeschrijvingen van Corsica, daar wil je zo naar toe.

Het verhaal wordt verteld vanuit een paar perspectieven, namelijk vanuit de al bijna afgeschreven actrice Romy, de jonge onervaren actrice Evi en de sympathieke barman Antoine. Dit houdt het verhaal levendig en draagt ook bij aan de mysterieuze sfeer.

 

Maar dan…….

Na een paar hoofdstukken blijken de personages helaas niet boven hun clichés uit te stijgen. Dat vind ik helemaal niet zo erg maar tevens zitten er ook wat expliciete scénes in, die van mij niet zo hoeven maar ook nog eens erg cliché-bevestigend zijn. Daarnaast was de spanning na een paar hoofdstukken helaas wel weg, en ook al blijkt het eind toch wel enigszins verrassend (oh ja, toen begreep ik de proloog bij het verhaal pas), het plot vond ik echt niet sterk. Jammer, want één van de onderliggende thema’s bleek grappig genoeg zelfs in het nieuws afgelopen dagen: criminelen die via het bezit van vakantiewoningen geld wit wassen. Daarin was de auteur wel héél actueel.

 

Voor mij was het boek dan ook wel een teleurstelling. Het begon goed, leest ook snel weg en het taalgebruik is prima. Maar het plot is magertjes, de personages erg stereotype en echt spannend wordt het nergens.

 

Helaas kan ik dan ook niet meer dan 2 sterren/inktpotjes voor het boek geven.

In het hart van de aarde van Stefanie Hulst

 

In het hart van de aarde is een knappe sci-fi novelle met een boodschap!

 

Wat een prachtige cover heeft deze novelle. Alleen daarom al zou ik dit verhaal ook graag in een echte boekenkast zien staan.

 

Avis en haar broer leven samen met hun ouders ondergronds in Agiirden. De onzekere Avis ziet haar broer als haar rots . Wanneer de scheuring plaatsheeft verandert alles. Als Hoeder neemt hij deel aan een gevaarlijke missie en verdwijnt. Omdat er geen reddingsactie komt besluit Avis het heft in eigen handen te nemen.

 Stilaan kruipt het onzekere meisje uit haar schulp . Ik ontdek nu haar slimme en dappere kant in deze verrassende sci-fi novelle.

 Niets is in dit ongewone universum wat het lijkt en onverwachte allianties brengen soms nog meer vragen dan antwoorden. Uiteindelijk wordt duidelijk waarom Avis en haar gemeenschap opgegroeid zijn met de woorden van een mysterieuze voorspelling.

 In het hart van de aarde is niet enkel een sci-fi verhaal maar er is een emotionele oproep in deze  fascinerende novelle verwerkt .

 Stefanie Hulst sleurt me door haar beeldende stijl en duidelijke wereldbeeld in een mum van tijd mee in deze intrigerende vertelling. 

 In het hart van de aarde heeft leuke twists en de schrijfster wil ons oproepen om anders om te gaan met Moeder Aarde.

 Soms zijn de wendingen wat abrupt maar dat Stefanie Hulst een wijze les in een boeiende novelle verpakt heeft is zeker. Ik ben benieuwd wat zij nog allemaal zou kunnen vertellen in een 'dik' boek.

 

De royalties gaan rechtstreeks naar WWF. De auteur hoopt dat de aankoop van deze novelle nog maar het begin van meer bewustwording en inzet voor onze thuis teweegbrengt.

 

In het hart van de aarde gaat over respect en vertrouwen in jezelf en anderen.

 

 3,5 vette inktpotjes

 Fany

Op reis in de boekenkast van Lies Vervloet

 

De Gentse Lies Vervloet (1982) is haar hele leven lang al gepassioneerd door schrijven. Ze heeft al een kinderboek 'Sisa' uitgebracht in het Spaans en Kichwa dat uitgedeeld werd op alle scholen op de Galapagoseilanden. Haar voorleesboek 'Bereleeslekker' is nu ook in audioversie verschenen . Bij Die Keure verschenen in de Verrekijkerreeks ook twee boekjes van haar maar ze bleef dromen om een young adult boek uit te brengen.

 In mei publiceerde Hamley Books uiteindelijk het eerste deel van haar young adult trilogie  'Luna- Schaduw van de Maan' .

Vandaag krijgen wij een kijkje in haar boekenkast:

 

 1 Heb je 1 of meerdere boekenkasten?

 

Meerdere! We hebben een groot rek in de woonkamer waar veel boeken staan, dan nog twee rekken op de overloop, en we hebben elk een bureauruimte die ook nog eens vol boeken staat. Mijn nachtkastje zit ook behoorlijk vol. Ik heb zelfs nog boeken staan in mijn oude kinderkamer bij mijn ouders thuis. Oeps.

 

2 Heb je een indeling in je kast? Bijvoorbeeld gerangschikt op alfabet, kleur, genre, dikte boek,..

 

Nee. Ik ben nogal een chaoot en mijn vriend ook, dus we hebben zo'n beetje overal allerlei boeken staan. Ik sta soms echt versteld van hoe georganiseerd sommige mensen zijn, boeken alfabetisch geordend of op kleur... Waw!

Ook al doen we soms wel pogingen om er structuur in aan te brengen, bij ons staat het meeste toch door elkaar.

 

3 Welk soort boeken heb je het liefst in je boekenkast? Kies je voor hardcovers, gesigneerde exemplaren,...

 

Dat maakt me eigenlijk allemaal niet uit, als het maar goede boeken zijn.

 

4 Wat zijn je drie toppers uit je boekenkast die je nooit meer kwijt wil?

 

Oehhh.... Moeilijke vraag! Sja, mijn eigen boeken natuurlijk, maar dat spreekt voor zich. Mijn Harry Pottercollectie. Die heb ik inmiddels allemaal zó vaak gelezen dat die boeken er echt wel wat versleten uitzien. Ik heb hier ook 'Een Bijbel' staan, een prachtig prentenboek met een nogal eigenzinnige versie van de bijbelverhalen. Dit boek wilde ik puur voor de illustraties, Rébecca Dautremer vind ik echt een fenomenale artieste. En verder zijn er heel wat boeken die voor mij persoonlijk heel wat betekenen. De Alchemist van Paulo Coelho, De kleine Prins van de Saint-Exupéry,...

 

5 Noem drie ongelezen boeken uit je kast en geef de reden waarom je ze nog steeds niet gelezen hebt.

 

Oei, haha, ik vrees dat het er wel wat meer dan drie zijn... Vooral de wat serieuzere boeken durven hier wel wat langer te blijven liggen. Van mijn schoonvader kreeg ik een hele tijd geleden bijvoorbeeld 'De wereld van gisteren' van Stefan Zweig. Ongetwijfeld een heel boeiend boek, maar omdat ik voornamelijk lees voor ik ga slapen kies ik dan toch meestal voor iets lichter en luchtiger. Ik koop ook eigenlijk best veel non-fictieboeken, maar die blijven dus vaak erg lang ongelezen.

Ik ben zelf hooggevoelig en erg melancholisch van aard. Boeken die te zwaarmoedig zijn komen bij mij te hard binnen en die durf ik dan wel aan de kant te leggen. Dat had ik bijvoorbeeld met 'De eenzaamheid van de priemgetallen'. Ik ging me gewoon slecht voelen door dat boek, dat lijkt me niet de bedoeling.

 

6 Hou je al je boeken bij of maak je graag ruimte en hoe doe je dat?

 

Vroeger hield ik echt al mijn boeken bij. Maar ik ben door de jaren heen veel verhuisd en dan ga je al die spullen toch een beetje als ballast beschouwen. Ik doe dus erg mijn best om wat te ontspullen. Dat gaat wel wat tegen mijn natuur in want ik ben - vrees ik - nogal een hoarder. Initiatieven als De Boekenjagers of Bookcrossing vind ik een heel toffe manier om boeken verder de wereld in te sturen. Of ik breng ze gewoon naar de Kringwinkel. Ik geef ook graag en vaak boeken cadeau. Een boek doorgeven waar je zelf van genoten hebt, dat is toch een mooi geschenk?

 

7 Welk boek staat nog op je verlanglijstje om je boekenkast /en mooi mee aan te vullen?

 

Veel boeken! Ik ga meestal naar de bib om mijn leeshonger te stillen, want alle boeken kopen die ik wil lezen, dat zou niet goed komen, dan barst het huis uit z'n voegen!

Maar mijn Hamley-collectie bijvoorbeeld wil ik zeker nog aanvullen. Er zullen dus absoluut nog boeken van mijn collega's bijkomen op de planken hier. De vraag is alleen: welke? Want bijna alles dat uitkomt bij Hamley spreekt me wel aan... Help!

 

8 Wie zijn boekenkast wil jij nog graag zien?

 

Goh, eigenlijk van iedereen wel. Ik denk dat je veel over iemands persoonlijkheid kan afleiden uit hun boekenkast, dus het lijkt me een boeiende manier om iemand beter te leren kennen.

 

9 Heb jij naast je gewone boekenkast ook nog een e-reader?

 

Nee! Ik snap dat het heel handig is, maar ik moet echt papier onder mijn vingers voelen.

 

10 Hoe ziet de boekenkast van de toekomst eruit?

 

Hopelijk vol papieren boeken en niet te veel digitaal. Een heel diverse boekenkast, hoop ik ook, vol boeken waarin iedereen zich kan herkennen en vol vensters op andere werelden. Voor elk wat wils!

 

Quote uit  review :

 Luna, Schaduw van de Maan’ verandert van een lieflijke vertelling naar een duister young adult mysterie. Toch blijft het zijn sprookjesachtige stijl ook aan de donkere zijde behouden.

 http://boekinkt.blogspot.com/2021/07/luna-schaduw-van-de-maan-van-lies.html

De pijn die wij verbergen van Monica Haak

 

Cover

De cover is prachtig! De gekozen kleuren en de afbeelding passen goed bij elkaar en in de boekenwinkel zou het naar mij roepen: ‘Neem mij meeeeeeeeee.’

Fleur is opgetogen maar ook zenuwachtig want auditie doen voor een hoofdrol in de schoolmusical is natuurlijk erg spannend. Zeker nu het zelfverzekerde vriendinnetje van haar beste vriend Matt ook auditie doet voor die rol! Kort na de audities krijgt Fleur op haar Instagram-story een vervelende reactie van een anoniem account. Fleur maakt zich er niet druk om totdat er steeds gemenere berichten worden gepost waardoor Fleur toch wel angstig wordt.
Matt heeft zijn eigen sores en stress over zijn studiekeuze. Fleur vertelt daarom alles aan haar online chatvriend Lewis41 maar trekt zich steeds verder terug want ze weet niet meer weet wie ze kan vertrouwen…..

 

Monica Haak heeft in haar verhaal `De pijn die wij verbergen’ de rivaliteit en jaloezie onder pubers, het pestgedrag op school maar ook de impact van sociale media, verwerkt. In het boek wordt maar weer eens duidelijk dat door de sociale media platforms meer gevaar op loer ligt dan bij stil wordt gestaan. In het begin wordt het gevaar niet ingezien en wordt er niet echt serieus gereageerd. Totdat de dreigende berichtjes zo heftig worden dat deze veel angst aanjagen. Pesten is helaas nog steeds een actueel onderwerp en door sociale media is dit, naar mijn mening alleen maar makkelijker en jammer genoeg alleen maar meer geworden. 

 

Monica heeft een vlotte schrijfstijl, ze heeft de personages van Fleur en Matt erg uitgediept. Beiden durven ze niet met hun ouders over hun problemen te praten. De ene wordt zo gevoed door angst dat ze niemand vertrouwen, de andere bang om zijn ouders teleur te stellen en dat ze boos worden. Alle emoties van Fleur en Matt beschrijft Monica zo dat ik ontzettend meeleef met beide pubers en de problemen waarmee ze worstelen. Het raakt me diep dat ze niet met hun ouders durven te praten.

 

En dan de ontknoping…… die is me rauw op mijn dak gevallen, echt deze zag ik niet aankomen!

4 Inktpotjes
Jacqueline

 

 

Something sweet van Sandra J. Paul

 

Something Sweet is het tweede deel in de nieuwe feelgood serie van Sandra J.Paul.

 

Na de start met het zoete deel 'Office Candy' wordt het nu tijd voor het serieuzere werk.

 

Dit tweede deel is niet zo lichtvoetig als het voorgaande maar door de humor, vlotte schrijfstijl en leuke situaties wordt het nooit te serieus. Nu ligt de focus op hoe je samen gelukkig kan zijn als er onverwachte uitdagingen op je pad komen. 

 

 Daniel en Lisa zijn in snel tempo naar elkaar toe gegroeid en vormen het dekseltje op elkaars potje. Eigenlijk willen ze dit verborgen houden voor hun manager op hun werk. Door het gedrag van Machteld verloopt alles een tikkeltje anders dan gedacht.

 Naast het omgaan met hun bemoeizuchtige baas is er ook de zorg voor de hulpbehoevende tante van Daniel. Het paar voelt zich gelukkig goed bij elkaar en durft grote stappen te zetten om er voor haar te zijn. Ze blijven op hun roze wolk en in hun wittebroodsweken zijn ze ook tijdens moeilijke momenten elkaars steun en toeverlaat . Lisa wordt door de negen katten en tante Mathilde in haar hart gesloten. Deze Hollywoodlegende vertrouwt de vriendin van haar oogappel ook haar grootste wens toe.

 In het eerste deel lag de nadruk op het leven op kantoor. Something Sweet toont me meer van de tijd na het werk . Er is net zoals in het echt ruimte voor mooie en minder fijne gebeurtenissen.

 Ik leer in dit deel Lisa en Daniel nog beter kennen. De evolutie van hun prille liefde naar iets dieper maakt het boeiend en ik vraag me af of hun verliefdheid later nog kan groeien naar houden van.

 

 Something Sweet is een feelgood verhaal maar dan één waarbij heftige thema's en drama gecombineerd worden met romantiek. 

 Na ' Something Sweet ' ben ik razend benieuwd naar 'Bitter sweet'.

 

4 inktpotjes

Fany

Onbereikbaar dichtbij van Nicole Schelling

 

 

Wat is dit een heerlijke feelgood novelle vol humor en lust.

 

Nicole Schelling heeft met dit korte verhaal een grappig, lief en tikje sensuele novelle geschreven.

 

Op de vrijgezellenavond van haar nicht Claire wordt niet alleen Claire getrakteerd op een strippersact. Vicky schiet precies zelfs de hoofdprijs af. Ondanks haar antipathie tegen die opgepompte spierbundels zet haar knappe stripper haar in vuur en vlam. Of hij hetzelfde voelt of alles slechts een optreden is daar heeft Vicky het raden naar? Ze kan hem na die avond niet meer uit haar hoofd zetten. Dan ziet ze hem terug op een foto maar hij zou geen stripper zijn. Noodgedwongen probeert ze hem te vergeten maar ze heeft zelfs sexy dromen over hem.

 

Als ze deze jongen opnieuw ontmoet heeft ze knikkende knieën en vecht ze om zich niet bloot te geven. Deze jongen zou immers die avond niet gestript hebben. Is dit echt zo en wat als hij een geheim heeft? Was alles dan slechts een spel of was er bij hem ook chemie?

 

‘Onbereikbaar dichtbij’ gaat over pure aantrekkingskracht maar is er ook plaats voor romantische gevoelens? Misschien is naast de onderbuik ook het hart geraakt?

 

Nicole Schelling heeft een modern feelgoodverhaal bedacht en vanuit de twee perspectieven krijg ik een blik op hoe deze twee personen als een magneet naar elkaar toe getrokken worden. Dit verhaal zit vlot amusement en ik heb genoten van de hoofdpersonages en hun figuranten. Het enige wat ik een beetje jammer vond is het cliché- einde.

 

‘Onbereikbaar dichtbij’ begon lekker en het had voor mij iets stouter en verrassender mogen aflopen.

 

Ik kijk uit naar meer van deze auteur en ben benieuwd of ze nog gedurfder uit de hoek durft komen.

 

3,5 dikke Inktpotjes

Fany

Column Guido Eekhaut

 

Meisjes

 

Toen ik jong was, bestonden mijn vrienden slechts op de pagina’s van boeken. Papier en inkt, zo weinig substantieel waren ze, en tegelijk waren ze voor mij écht. Niet dat ik in het bestaan van romanfiguren geloofde, maar zij en hun werelden waren zoveel meer spannend, zoveel meer met avontuur gevuld, en aantrekkelijk, dan de wereld waarin ik leefde, die van de sombere school en het sombere huis.

        Dit kan bij de lezer tot het vermoeden leiden dat ik op een fatale manier wereldvreemd was, dat ik imaginaire vrienden koesterde, en dat ik eigenlijk rijp was voor psychiatrische hulp — behalve dan dat dit soort hulp voor kinderen of jongeren in die tijd onbestaand was. Er stond niet, zoals vandaag, een legertje psychologen of andere beoefenaar van geestelijke bijstand klaar; ik was alleen maar een sociaal geïsoleerd jongetje, en mijn moeder had daar helemaal geen probleem mee, sociaal geïsoleerd als ze zelf ook was. Misschien ging dat wat haar betreft verder, en wilde ze haar zoontje met niemand delen. Maar nu sla ik aan het speculeren.

        Boeken, dus, want dat is waar sociaal geïsoleerde jongetjes vaak hun toevlucht zochten: het rijk van de fictie. Toen toch. Vandaag zullen er andere media zijn, andere vormen van fictie en vertier, die dezelfde functie dienen. Via de jeugdboeken van mijn neef ging ik gaandeweg zelf een kleine bibliotheek verzamelen, in een tijd toen boeken, ook nieuwe, goedkoop en een echt massaproduct waren. In tegenstelling tot visuele media, wakkeren boeken de verbeelding van de gebruiker (in dat geval de lezer) aan, en wat mij betrof wist ik op mijn vijftiende al dat ik schrijver wilde en zou worden, zonder enig idee hoe dat kon.

        Die vrienden in boeken, en mijn relatie tot die fictieve personages, moeten niet al te ernstig of letterlijk genomen worden. Ik stond nuchter tegenover boeken: Biggles, en Bob Evers en kameraden, waren verzinsels, maar ze leerden me niettemin heel wat. Voornamelijk leerden ze me het gezonde verstand te gebruiken, en ze leerden me de waarde van fatsoen.

        Geen wonder dus dat ik mij al snel afwendde van religie en van het geloof in een niet-substantieel opperwezen, temeer omdat ik in dezelfde periode ook stevige boeken over kosmologie en andere wetenschappen begon te lezen, die vaak ook in goedkope pocketedities te verkrijgen waren. Tegen al die wetenschappelijke kennis en het gewicht van zoveel bewijs van een rationeel verklaarbaar universum, kon geen religie op. En eigenlijk was er ook niemand die mij met banbliksems bedreigde toen ik niet meer naar de mis wilde.

        Ik identificeerde mij dus niet met fictieve personages, en evenmin met avonturiers en ontdekkingsreizigers van wie ik de avonturen las (in het bijzonder de boeken van de Zweed Sven Hedin, waarvan ik echter later ontdekte dat hij een Nazi-sympathisant was). Ik las over de dappere mannen (nooit vrouwen) die hun leven waagden om nieuwe onbekende delen van de planeet te verkennen en in kaart te brengen, meestal uit pure nieuwsgierigheid (maar vaak ook om de roem).

        Nooit vrouwen, inderdaad, hoewel er ook heel wat vrouwen waren die belangrijke bijdragen leverden in de wetenschappen en met ontdekkingsreizen. Teken van die tijd, vrees ik, en van de almacht van het patriarchaat. Maar wat wilt u: ik zat pas in de hogeschool, dus na mijn achttiende, voor het eerst met meisjes in de klas. Zo kweek je levensvreugde jongelui. Vooral wanneer je ook buiten de school niet met meisjes contact kwam.

        De zaken werden er niet eenvoudiger op vanwege het gedrag van mijn geliefde personages. Of beter: vanwege een ontbrekend deel van hun gedrag. Avontuur en intrige genoeg, daaraan geen gebrek, maar geen van deze fictieve helden leek zoiets te hebben als een amoureuze relatie. En zeker niet een relatie van die aard met een persoon van hetzelfde geslacht, wat toen in de reactionaire uitgeverswereld de eindmeet niet zou gehaald hebben. Toch niet in jeugdboeken.

        Voor zover ik mij kan herinneren kwamen Biggles et al niet in contact met meisjes of vrouwen, en indien wel, dan was er van zoiets als een echte emotionele relatie geen sprake. Of misschien kwamen er vanwege de auteurs bepaalde verborgen hints, die ik niet begreep, onbekend als ik zelf was met de kunst van de relaties tussen geslachten. De boeken die ik las dienden dus niet als een handleiding voor dat deel van mijn leven, namelijk hoe me ten overstaan van meisjes te gedragen. Ik was gedoemd! De eerste pogingen richting zo’n relatie waren dus evengoed gedoemd te mislukken. Arme meisjes! Het leidde allemaal tot hartzeer, maar uiteindelijk is het goedgekomen met mij. Hoop ik.

De regels van het spel van Marijke Verhoeven

 

Tess is getrouwd met Lasse en ze hebben samen dochtertje Feline van 6. Tess werkt bij Dansk events, een evenementenbureau. Connie, de eigenaresse van het bureau heeft de organisatie van het liefdadigheidsconcert, aan ABBA-tribute, in handen gelegd van Tess en haar collega Jesper.

 

Tess woont momenteel in het zomerhuisje van haar schoonouders Frida en Jens totdat ze wat anders heeft gevonden. Lasse heeft haar na 7 jaar huwelijk verteld dat hij een vriend heeft.

 

Daniel is sinds kort chef-kok bij het hotel Rival. Daniel leeft gescheiden van zijn vrouw Elin, Rebekka hun dochter van 16, is bij Daniel gebleven. Over een week staat daar het liefdadigheidsconcert gepland en Daniel is er achter gekomen dat sommige zaken niet zijn blijkt het een en ander niet goed te zijn met een aantal zaken.

Marijke Verhoeven heeft prettige schrijfstijl waardoor ik door het verhaal heen vlieg en het in minder dan 2 uurtjes uit heb.

 

Deze heerlijke feelgood is op een beeldende wijze geschreven waardoor ik de situatie waarin Tess vreemd wordt aangekeken wanneer zij zich bij de receptie meldt voor haar eerste afspraak met Daniel, in gedachten voor me zie. Maar een oog opgemaakt waarbij de mascara ook nog was uitgelopen, mijn hemel dat ziet er toch ook niet uit J. Daarna ziet ze Daniel ook nog voor een kelner aan, jemig wat een binnenkomer, maar het is op zo’n manier geschreven dat ik wel moet lachen.

In ‘De regels van het spel-Tess’ is zoet maar gelukkig niet mierzoet ondanks dat in bepaalde situaties de vonken bijna van het scherm afvliegen. Qua emoties heeft Marijke mij als lezer heerlijk laten lachen, een traantje laten wegpinken en toch ook door spannende gebeurtenissen die voorkomen in dit verhaal verrast. Ik had die niet in een feelgood verwacht. Ik heb dan ook genoten van dit verhaal! En de gebruikte quotes uit het hits van Abba? Die deden me de liedjes zachtjes neuriën. 

 

Ik kijk graag uit naar het volgende deel van ‘De regels van het spel’ met Lotta als hoofdpersonage.

3,5 Inktpotjes
Jacqueline

 

 

Van een nare herinnering tot een gevaarlijke toekomst van Paris Duivenvoorden

 

Lea en haar beste vriendin Aya leven in 2141. Nieuw Nederland krijgt een nieuwe president Molenaar. Hij gaat het veiliger maken voor iedereen maar Lea weet wel beter. Al snel komt er een avondklok, censuur van wie zegt wat hij niet wil horen, een betalende chip en een app om te beslissen over leven en dood. Molenaar wil enkel echte Nederlanders en zelfs de ouders van Lea worden na dertig jaar in Nederland meedogenloos aan de kant gezet.

 

Een democratie wordt een dictatuur.

 

Kunnen Lea en Aya samen met enkele andere durvers iets aan deze situatie veranderen en hoe dan? Komen de bange vermoedens van Lea uit of is deze vreselijke evolutie nog te stoppen?

 

Dit is een dystopische young adult novelle waarbij de sfeer alsmaar dreigender wordt. Paris Duivenvoorden laat vooral vanuit het ik -perspectief van Lea de verbijstering, angst en boosheid voelen over de onvoorstelbare ideeën van deze machthebber.

 

Tussen de lijnen verstopt ze enkele kritische bedenkingen over machtsmisbruik, sociale media, kuddegedrag en discriminatie. Persoonlijk vind ik de titel 'Van een nare herinnering tot een gevaarlijke toekomst' te lang maar deze geeft wel weer wat young adults kunnen verwachten.

Naast de heftige thema's is er ook aandacht voor vriendschap en familie in dit verhaal.

 

Eigenlijk hoop ik dat er na deze novelle nog meer komt omdat dit wel een boeiend begin is maar ik nu nog op mijn honger blijf zitten. Het open einde maakt dus nieuwsgierig naar een vervolg.

 

3,5 Inktpotjes

Fany

Het huwelijk van Christine van den Hove

 

Van bij de eerste zin zit je in het verhaal. Het levensverhaal van Gaspard en Justine. De tijdslijn begint einde van de jaren twintig en eindigt in het jaar twintig éénentwintig.

Het huwelijksleven wordt er in beschreven zoals het is. Een leven met veel liefde en ook koelte en dit zowel in de wereld als in het gezin. Overspel en echtscheiding waren in die tijd nog taboe, er werd niet over gepraat, laat staan uitgevoerd.

Vrouwen die werkten waren nog een rariteit en er werd niet verder dan de kerktoren gezocht naar partners. Homofilie was zeker uitgesloten. We zien ook de opkomst van elektrische huishoudtoestellen en we zien ook hoe sommige deze evolutie angstvallig zagen gebeuren. Dit boek sleept je mee doorheen het leven van toen en we zien hoe iedereen evolueert.

Je wordt verslaafd aan het leven van Justine en Gaspard en alle anderen. Het is een reis door de geschiedenis en je leest dit aan één stuk door. Het is wonderlijk hoe deze twee mensen leven als twee vreemden en toch samen blijven. De twee-strijd voor de liefde is mooi beschreven en laat zien dat liefde soms niet genoeg is.

Het is een terugblik naar vorige eeuw. Deze terugblik gaat soms gepaard met heimwee. Het was een periode met veel liefde maar ook met veel koelte. Dit is een zeer mooi boek dat ik graag gelezen heb en dat terecht deel uitmaakt van de Wereldbibliotheek reeks.

Dirk

 

Wie waagt die wint van Charlotte de Monchy

 

Charlotte de Monchy heeft met ‘Wie waagt die wint’ haar zevende verhaal voor Uitgeverij De Boekerij geschreven. Zoals altijd is de cover watertandend prachtig. Heel gezellig een koelemmer met 2 glazen champagne terwijl een nieuwsgierige zwoerd daar rondneust. Ik heb alle boeken van De Monchy gelezen en op het laatste na, Beter laat dan nooit, vond ik ze allemaal erg goed. Tegen beter weten in kreeg van mij zelfs 5 sterren oftewel 5 Inktpotjes.

 

Lizzy woont jaren na het afstuderen nog steeds in een studentenwoning in Amsterdam, samen met haar beste vriendin Mathilde. Ook hun gedrag is nog erg studentikoos: plakkerige keukenvloer, een aanrecht vol vuile vaat en vieze kleren op de slaapkamervloer. Ze doet de marketing voor een nogal onbekend mannenmagazine waar ze naast iemand van HR de enige vrouw is. Ze haat haar werk, vindt het blad maar niks en kan het alleen met de receptionist het goed vinden.

 

Ze lijkt geen andere vrienden te hebben dan Mathilde en de hoogbejaarde Celeste. Deze laatste ontmoette ze toen ze werkte bij de thuiszorg. Celeste woont in een kapitale grachtenpand en komt de deur niet meer uit. Lizzy gaat graag bij haar op bezoek en Celeste geniet van haar verhalen. Maar dan beseft Lizzy dat, hoewel ze veel praten, ze niets over Celeste en haar leven weet. Hoe komt het dat niemand op bezoek komt bij deze lieve en aardige vrouw en ze zelfs met de Kerst alleen is?

 

Dan sterft Celeste en laat ze Lizzy de helft van het gigantische huis na. De andere helft is voor haar kleinzoon Tobias die blijkbaar haar enige nog levende familie is. Verbazingwekkend is het als het bestaan (en dus ook het overlijden) van Celeste een complete verrassing is voor Tobias. Hij wil graag zijn deel van het huis verkopen en verwacht dus van Lizzy dat ze daarmee akkoord gaat. Lizzy wil juist graag Celeste’s laatste wens dat haar kleinzoon haar postuum leert kennen, honoreren en ze komen tot een compromis. Ze gaan tijdelijk in het huis wonen en daarna zien ze wel wat ze ermee gaan doen.

 

Lizzy verhuist en laat Mathilde achter in de studentenwoning. Tegelijkertijd neemt ze onbewust afstand van haar beste vriendin. Ze is zo met zichzelf bezig dat ze helemaal niet door heeft dat ze Mathilde verwaarloost. Iedere keer laat ze haar vriendin stikken voor Tobias die ze zelf helemaal niet leuk vindt. In tegenstelling tot Lizzy vond ik Tobias wel sympathiek overkomen. Een jongeman met een eigen zaak, gevoel voor humor en gewoon likeable.

 

Het verhaal is op zich wel goed, maar ik was toch ietwat teleurgesteld. Ik miste de humor van De Monchy’s vorige boeken. Het verhaal las niet vlot weg en ik legde het boek ook regelmatig dagen weg. De spanning was er niet en ook de dialogen vlotte niet. Pas in de tweede helft komt er iets meer vaart in het verhaal. Er volgen gesprekken die mij emotioneel raakte. In die stukken kwamen het schrijftalent en vertelvaardigheden van De Monchy goed uit de verf. Helaas te weinig en te laat voor mij. ‘Wie waagt die wint’ is geen slecht verhaal, maar zeker niet van dezelfde kwaliteit als de vorige werken van Charlotte de Monchy. Daarom een bescheiden drie Inktpotjes voor het nieuwste boek van deze Nederlandse feelgoodauteur.

Liliën

Ciao Bella van Linda van Rijn

 

Het boek gaat over Sanne en haar man Hugo. Ze runnen een camping met de naam Ciao Bella aan het Italiaanse Gardameer.
De extravagante en vrijgevochten Helena, een vriendin van Sanne en absoluut een tegenpool van Sanne, geeft yogales op de camping.

Ik vind de cover van het boek prachtig. Er staat een vrouw die uitkijkt over het Gardameer. Het roept gelijk een vakantiegevoel bij me op en ik kan niet wachten om te beginnen met lezen. Hopelijk is de inhoud net zo mooi.

Het verhaal gaat langzaam van start en het duurt lang voor er iets gebeurt. Vooral in het begin had ik het gevoel een roman in plaats van een thriller te lezen.

Sanne en Hugo, de eigenaars van de camping lijken me een leuk stel.
Ze zijn dol op hun kinderen. Ze houden veel rekening met wat de kinderen nodig hebben en nemen ondanks dat ze het druk hebben, wel tijd voor ze.
De vriendelijke Sanne en Hugo zijn erg betrokken bij alles wat er op de camping gebeurd. Ze helpen waar ze kunnen als er een probleem is.
De vriendelijkheid blijkt ook uit het feit dat ze hun makelaar Pietro mee uit eten namen nadat ze met zijn hulp de camping hebben gekocht.

Ze denken ook aan Nonna, de oppas van hun kinderen Zoë van vijf jaar en Noah van 6 maanden oud. Ze zorgen ervoor dat ze op tijd thuis zijn om de kinderen weer op te vangen. Nonna is namelijk de oma van de achtentwintigjarige werkneemster Laura en is de jongste niet meer.
Zoals Nonna wordt beschreven lijkt het me een schat. Ze onderneemt ondanks haar leeftijd nog van alles met de kinderen.

Sanne is erg loyaal vind ik. Als Helena haar midden in de nacht in paniek belt omdat ze hulp nodig heeft springt ze gelijk in de auto om naar haar toe te reizen.

Maar dan wordt in het Gardameer een lege auto gevonden en van de bestuurder vinden ze geen spoor…

Helena vind ik echt niet leuk. Het is een onderbuikgevoel. Ze doet soms wat geheimzinnig en ik vraag me af of alles wat zij aan Sanne verteld wel klopt. Helena vertelt namelijk tegenstrijdige verhalen over de vader van haar zoontje Alexander van twee jaar oud.

Linda van Rijn beschrijft de camping zo mooi dat het jammer is dat het fictie is. Het lijkt me leuk om daar te logeren. Er wordt veel georganiseerd en ze zorgen ervoor dat het de gasten aan niks ontbreekt.
En dan is het ook nog eens op een mooie locatie, aan het Gardameer.

Na het lezen van een derde deel van ‘Ciao Bella’ kreeg ik het gevoel dat ik al wist hoe het verhaal in elkaar stak. Ik hoopte dat er nog wat verrassende wendingen zouden komen. Helaas bleek dat niet zo te zijn. Het verhaal is dan ook voor mij heel voorspelbaar.

‘Ciao Bella’ leest vlot. Er worden geen ingewikkelde situaties beschreven of teveel namen genoemd. Ik vind het verhaal wel mooi ondanks dat ik het plot al vrij vroeg wist. Het is een fijn zomers boek dat je lekker tussendoor leest. Of op vakantie. Je hoeft er niet teveel na te denken.

Daardoor krijgt het 3 Inktpotjes van mij.

Jantsje

 

 

Column Marijke Verhoeven over social media

 

Wie niet weg is, wordt gezien

 

Sociale media, als auteur heb ik er een haat-liefdeverhouding mee. Ik ken mensen die volledig zijn gestopt met sociale media, vanwege de onrust die het neuzen in andermans leven en het etaleren van je eigen belevenissen met zich mee kan brengen. En misschien zou ik dat ook wel doen, als ik geen auteur zou zijn.

Waarom dan, Marijke, vraag je je misschien af? Want je kunt er voor je boeken toch een hoop mee bereiken? Inderdaad, en daarover straks meer. Maar ik vind het gebruik van de socials vaak tijdrovend, het slurpt energie en als iemand die van nature onzeker is word ik er niet altijd gezelliger van.

            Want wat dat tijdrovende betreft: wanneer ik een post wil plaatsen, ben ik best even bezig alles te checken. Naast schrijver ben ik namelijk ook perfectionist en ik wil daarom niet dat er taalvouten in een tekstje staan. Dus check 1 ✔. Foto’s: tja, ik ben ietwat ijdel, dus een foto van mezelf moet daarom van de goede kant genomen, adem in, kin omhoog (mijn telefoon staat vol met mislukte selfies). Check 2 ✔. En wanneer ik er een leuke grafische compositie bij wil maken, dan ben ik al gauw een uur aan het stoeien om de juiste achtergrond, teksten en formaat foto’s te knippen en plakken. Check 3 ✔. En hoepla, we zijn anderhalf uur verder.

            Dan het slurpen van energie: dit is erg. Ik schaam me er gewoon voor. Soms (let op, SOMS, dus niet ALTIJD) kom het meest kinderlijke gedrag in mij naar boven zodra ik iets heb gepost: na 2 minuten: even kijken of ik al likes heb.

Na 5 minuten: nog een keertje kijken of het al opschiet.

Na 10 minuten: nou ja zeg, waar is iedereen? Kom op nou!

Na 11 minuten: zal ik het bericht maar verwijderen? (dit doe ik SOMS wanneer na 20 minuten er uiteindelijk níemand gereageerd heeft).

Na ongeveer een half uur komt er een omslagpunt: het is óf whoops-a-daisies, dit gaat goed, fijne dag verder, óf shit, dit is flut, misschien moet ik het bericht verversen (ja! Hoe dan?) of nóg een keer bewerken? Dit ettert zo een tijdje door en meestal ga ik me de volgende dag ook nog eens afvragen waarom deze of gene niet op mij heeft gereageerd en wel op de berichten van die én ook nog van die?! Verontwaardiging alom, en kinderachtig? Ja!

Doodmoe word ik van mezelf, dat begrijp je. Daarnaast is het slecht voor mijn humeur en voor mijn zelfvertrouwen.

Onder ons gezegd en gezwegen zie ik op dit moment eigenlijk maar één oplossing, zoveel boeken verkopen dat ik iemand kan inhuren die dit soort zaken voor mij regelt. Hm, goed idee, maar hoe kom ik zover? Precies! Toch eerst maar even wat tijd investeren in een studie van de socials. Een verhaal maken voor mijn Insta Stories is namelijk een flinke uitdaging, want zodra ik een opmerking wil invoegen, verdwijnt deze áchter de foto in plaats van erbovenop, en een dansend poppetje op de voorgrond willen plaatsen, betekent klotsende oksels alsof ik dat dansje hoogstpersoonlijk heb moeten uitvoeren. Waar vind ik die poppetjes? Wat gebeurt er als ik op dit knopje druk? Wat ik dan voel is ongeveer wat mijn bejaarde moeder ervaart wanneer ze een appje ontvangt op haar mobiele telefoon: 😱.  

En ik ben ‘nog maar’ een vijftiger, maar o, hoe verschrikkelijk, ik merk al dat ik moeite begin te krijgen met de digitale wereld. Ik weet wel, ik ben gewoon minder verkleefd aan mijn mobiel dan iemand die de helft jonger is en ben er daardoor tot mijn ergernis minder handig mee. Maar ook… en ssst, niet verder vertellen, ik vind het eigenlijk niet écht leuk. Ik ga namelijk liever een boek lezen, dan me verdiepen in de gebruiksaanwijzing van Instagram. En nog iets anders, wat is in godsnaam een reel? Eerlijk gezegd dacht ik dat dat een Ierse volksdans was. Help!

 

Wij schrijvers zijn natuurlijk meer verknocht aan onze pc en daardoor handig met Word. Mogelijk heeft mijn uitgever daarom vorig jaar gedacht, ‘die auteurs van ons, die gaan we eens flink interesseren voor de socials, want dat is de toekomst!’ En dus kregen we afgelopen oktober voorafgaand aan een gezellige borrel een workshop Social Media.

‘Wie niet weg is wordt gezien,’ zo legde de workshopjuf uit, want wanneer je drie keer per week iets post, blijf je volgens de algoritmes van sociale media beter zichtbaar en krijgen meer mensen dus jouw werk onder ogen. Het geheel was op zich interessant maar de nadruk lag vooral op zichtbaar blijven en de frequentie van posten. Wat ik een beetje jammer vond, want stiekem had ik namelijk gehoopt op een praktijkcursus Instagram, Facebook, én TikTok. Geen idee hoe mijn collega’s hierover dachten, want na de workshop had iedereen maar een doel: bijpraten aan de bar.

Vol goede moed nam ik mezelf na de workshop voor om drie keer in de week iets te plaatsen. Alleen, waar het in het dagelijks leven op uitdraaide: soms heb ik simpelweg de inspiratie niet, en de tijd ook niet. En soms heb ik het idee dat ik werkelijk niets zinnigs heb te melden. En af en toe ben ik gewoon kakchagrijnig en dat is zeker niet bevorderlijk voor de teksten die ik dan produceer. Life is a beach immers, op Insta en aanverwante kanalen.

            Maar het is natuurlijk niet alleen maar kommer en kwel, dat gebruik van sociale media. Want het is dé ideale en een goedkope manier om je werk onder de aandacht te krijgen. Als Facebook, Instagram, Twitter & LinkedIn niet zouden bestaan, had ik heel wat meer moeite om lezers voor mijn boeken te interesseren, was ik zo veel meer afhankelijk van wat de uitgeverij aan promotie doet, wat boekhandels oppikken en zou er een heel wat afstandelijker verhouding zijn met mijn lezers.

            Zoals vandaag, terwijl ik dit stukje zit te tikken krijg ik een berichtje via Messenger, van Joyce. Ik ken haar niet persoonlijk, maar we volgen elkaar. ‘Hé Marijke, is Vervlogen apart te lezen of hoort het in een serie, want dan ga ik die hele serie lezen.’

            Of deze: Marieke had op een boekenmarkt Onderschat gescoord. Een eerste kennismaking met mijn werk, schreef ze, nieuwsgierig geworden omdat ze op Instagram al zoveel boeken van mij voorbij zag komen. Hoe leuk is dat?

Of zoals laatst twee enthousiaste boekbloggende zussen een 5-sterrenrecensie plaatsten voor Het geschenk, het laatste deel van de Kenning-serie. Ze waren zelfs wat verdrietig dat dit het laatste deel was, en hadden heimwee naar een eiland dat ik in míjn hoofd heb gecreëerd. Wauw! Hoe gaaf is dat wel niet? Dat is toch wat je wilt als auteur? En dat zo’n review dan gedeeld wordt en verder gaat via die sociale kanalen, dat vind ik echt geweldig, daar word ik zo blij van.

Dus tot de tijd komt dat ik mijn eigen Personal Socials Assistant kan inschakelen voor al mijn berichten 😉, heb ik dat zweterige gestuntel van knippen en plakken met plaatjes, tekst en poppetjes dan ook met alle liefde voor jullie over. X, Marijke.

 

 

‘De kolibrie’ van Sandro Veronesi

 

Het verhaal: Al sinds zijn jeugd wordt Marco Carrera, die als kind een groeistoornis had, de kolibrie genoemd, naar een van de kleinste vogels ter wereld. Maar in zekere zin is Marco ook echt een kolibrie: hij leidt een dramatisch bestaan, vol vreugdes, liefdes en de nodige pijn, maar hij blijft in evenwicht. Zijn hectische bewegingen stellen hem in staat de existentiële acrobatiek van het leven te doorstaan, net als de kolibrie, die twaalf tot tachtig vleugelslagen per minuut maakt, maar schijnbaar bewegingloos in de lucht blijft hangen.

Over pijn. Over de kwellende kracht van het leven. Over een leven lang streven naar evenwicht. Over het uiteenvallen van familiebanden. Over tegenslag. Over verwachtingen. Over de veerkracht van de mens, ondanks de ergste beproevingen. Over schuldgevoelens. Over doorzettingsvermogen. Over de allesverslindende liefde. Over afscheid nemen, door de dood of door omstandigheden. Over pijn zowel lichamelijk als geestelijk.

Het boek vertelt de levensloop van Marco Carrera van aan zijn geboorte tot aan zijn dood. Veronesi heeft het de lezer deze keer niet echt makkelijk gemaakt. Van enige chronologie is in het hele verhaal niets te bespeuren. Hierdoor volg je alle lotgevallen van Marco Carrera niet lineair maar via verrassende flashbacks of flashforwards. Die flashbacks en flashforwards zijn ook nog eens in heel verschillende stijlen zijn geschreven. Het ganse leven van Marco komt tot ons in quasi willekeurige flarden. Met Luisa, de grote liefde van zijn leven waar hij nooit mee trouwde, voert hij een ouderwetse, enigszins hoofse briefwisseling. Naar zijn broer Giacomo, die naar de Verenigde Staten migreerde, stuurt hij e-mails over de afwikkeling van de nalatenschap van hun ouders die nooit beantwoord worden. Met Daniele Carradori, de psychoanalyticus van zijn ex-vrouw, wisselt hij heel sporadisch whatsapp berichten uit en voert hij enkele telefoongesprekken. Die zijn toch voldoende om een vriendschap te ontwikkelen. Via deze verschillende vormen van communicatie krijgt de lezer inzicht in Marco, maar ook in wat hem tijdens zijn leven is overkomen. Daarrond zit nog heel wat ‘normale’ proza, waarin Veronesi de leemten opvult en details en randinformatie aanlevert.

Vernuftig geconstrueerde, oersterke roman. Indrukwekkend, diepgaand verhaal. Mooi taalgebruik. De vertelstijl is afwisselend luchtig, ironisch, melodramatisch en ingetogen ontroerend. Veronesi speelt ook voortdurend met verwijzingen. Er wordt bv. een tipje van de sluier opgelicht in een brief, pas enkele hoofdstukken verder begrijp je wat de betekenis ervan was. De data boven de hoofdstukken in de gaten is een must.

Veel uitzonderlijks gebeurt er eigenlijk niet in het Marco’s leven. Maar de manier waarop Veronesi Marco’s levensverhaal brengt – via de verschillende reeds vermelde communicatievormen, de chronologie die kriskras door elkaar loopt en zonder alles van meet af aan prijs te geven – levert dit wel degelijk een bijzonder boeiende roman op. Per hoofdstuk verspringt de tijd. Op die manier wordt stukje bij beetje het leven van Marco uit de doeken gedaan. Uiteindelijk passen alle verhaallijntjes wondermooi in elkaar.

Meestal zet Veronesi krachtig proza neer, het vertelplezier spat van de pagina’s, maar nu en dan durft hij ook wel eens langdradig te worden. De e-mails die Marco naar zijn broer stuurt en waarin de inboedel van het ouderlijk huis wordt beschreven, zijn ronduit saai en m.i. overbodig. Een uiteenzetting over Osamu Tezuka, die als vader van de manga wordt beschouwd, is eigenlijk niet veel meer dan een paginalang citaat uit Wikipedia en voegt niets aan de verhaallijn toe. Ook is er dat ene hoofdstuk dat uit 1 zin van enkele pagina’s lang bestaat. (De zin geeft echter wel mooi de maalstroom van Marco’s gedachten op dat ogenblik weer).

Indrukwekkend vond ik het hoofdstuk waarin de gevoelens beschreven worden bij de aankondiging van het verlies van een kind en het laatste hoofdstuk over Marco’s zelf georganiseerd levenseinde in het vakantiehuis van de familie.

Een verhaal vol tristesse, een leven vol kommer en kwel, het klinkt allemaal erg somber, maar toch is het een prettig boek om lezen. Desondanks biedt de roman hoop. In al die ellende ontstaat een nieuw leven, een betere en nieuwe mens, een toekomst voor de mensheid. Het ontroert en maakt tegelijkertijd strijdbaar. Een prachtige, veelzijdige roman, die getuigt van levenskracht.

4 inktpotjes

Jan Rooms

‘Van dit en dat en van alles wat’ van en over Martine Bijl

 

 Dit boek is een verzameling uit dagboekfragmenten, e-mails en andere notities, met liefde verzamelt door haar man Berend Boudewijn. Eerder las ik voor Boekinkt haar boek Rinkeldekink waarin zij haar ervaringen schreef na haar herseninfarct en wat dit met haar deed zowel fysiek als emotioneel. Een rauw en puur boek waarin ik veel dilemma’s herkende na mijn eigen revalidatieperiode. Ik keek dan ook enorm uit naar dit nieuwe boek.

De cover:
De cover springt in het oog, de oranjeroze kleur, de titel en de 3 mooie foto’s waarin we Martine Bijl direct herkennen.

Mijn leeservaring:
Als je verwacht om een echt boek te lezen, waarin een bepaalde verhaallijn loopt dan kom je met dit boek van een koude kermis thuis. Het begint met een mooie inleiding geschreven door haar man Berend Boudewijn. Wat volgt zijn diverse aantekeningen over verschillende periodes in haar leven. Een aangrijpend hoofdstuk vind ik het Mamaboek, waarin ze ons in haar aantekeningen mee neemt in haar jeugdtijd en vertelt over haar vader en moeder die elkaar eigenlijk niet mochten. Er zijn hoofdstukken gewijd aan verschillende theaterstukken en een hoofdstuk gaat over de prachtige poppen die Martine heeft gemaakt en waar ook een boek over geschreven is. Natuurlijk ook een groot hoofdstuk over het televisieprogramma Het zonnetje in huis.
Wat opvalt is dat wat zij ook doet, alles moet perfecter dan perfect zijn en met deze houding maakt ze het zichzelf niet altijd even gemakkelijk in het leven. Wat echter als rode draad terug komt bij alles dat zij doet is haar grote liefde voor taal. Dat in combinatie met haar perfectionisme maakt dat haar vertalingen van musicals zeer geliefd zijn. Haar betrokkenheid, haar koppigheid, haar humor en haar bescheidenheid kan ik enorm waarderen. Aan het eind nog wat mooie foto’s die het naslagwerk afmaakt.

Al met al heb ik dit boek, dat eigenlijk niet echt een boek is, met plezier gelezen. Ik vond het bijzonder om haar pure aantekeningen en dagboekfragmenten te mogen lezen, maar vraag me wel af of Martine dit zelf ook had kunnen waarderen.
Van dit van dat van alles wat, krijgt van mij 3,5 Inktpotjes.

Hilona

Office Candy van Sandra J. Paul

 

‘Office Candy’ gaat over Lisa die als freelance designer een boeiend project mag uitvoeren in een bank. Haar eerste werkdag verloopt echter niet volgens plan omdat het haar al snel duizelt van alle regeltjes, de afstandelijke manager en het schijnbaar ongeïnteresseerde personeel.

 

Gelukkig is er haar knappe mentor Daniel die met zijn innemende persoonlijkheid toch voor wat sfeer en gezelligheid zorgt in het saaie kantoor. Hoewel hij een aantrekkelijke collega is, lijkt hij niet Lisa haar type.

 

Lisa besluit om actie te ondernemen om de boel op kantoor wat op te fleuren en het werken leuker te maken. Uiteindelijk blijken haar ideeën verrassende resultaten op te leveren.

 

Misschien is dit wel een nieuw begin voor haar en de anderen?

 

In dit eerste deel maak ik kennis met een aantal personages. Lisa en Daniel worden iets meer uitgediept dan de rest en over hun verleden worden enkele details onthuld. De auteur heeft deze hoofdpersonages knap verbonden door hun gezamenlijke liefde voor zoete dingen.

 

Sandra J. Paul heeft een heerlijk vlotte pen en ze schetst het leven op en naast kantoor met sfeer, boeiende karakters en een einde dat doet uitkijken naar de volgende delen.

 

‘Office Candy’ is zoet maar gelukkig niet zeemzoet.

 

Ik ben er zeker van dat de serie na deze fijne start nog enkele verrassingen uit zijn hoed gaat toveren.

 

De sfeer in deze novelle zal voor sommige lezers misschien wel herkenbaar zijn en zelfs als dit niet zo is ga je toch genieten van dit korte feelgood verhaal. Het toverde in ieder geval bij mij een glimlach op mijn gezicht.

 

4 Inktpotjes

Fany