maandag 28 november 2016

Lissa Price met Starters en Enders

Titel: Starters & Enders
Auteur: Lissa Price
637 pagina’s
Uitgeverij Unieboek / Het Spectrum B.V.
ISBN 9789000347995
Recensie door Miriam Bakker

‘Rodney brengt je thuis. Je hoeft niet te eten onderweg. Het duurt nog even voordat je weer honger krijgt.’
‘O? Hoezo?’
‘Je hebt al gegeten.’
Het is bizar als anderen meer van je lichaam weten dan jijzelf.

Callie Woodland is ten einde raad. Haar kleine broertje Tyler is ernstig ziek en haar ouders zijn overleden. Naast haar beste vriend Michael is er niemand die ze kan vertrouwen. Als Starters (niet opgeëiste minderjarigen) zijn ze zwervers en wonen ze in kraakpanden totdat ze daar uitgedreven worden en op zoek moeten naar nieuw onderkomen. 
Als laatste redmiddel besluit zij zich aan te melden bij TopBestemmingen. Een bodybank onder leiding van ‘de Ouweheer’, waarbij ouderen (Enders) een jong lichaam van een Starter kunnen huren en zich op die manier weer jong kunnen voelen. Callie vindt het een vreselijk idee dat zij gaat ‘slapen’ en iemand anders haar lichaam overneemt. Als ze na afloop van de verhuurtermijn weer wakker wordt, weet ze niet wat er in de tussentijd gebeurd is. Omdat ze niets liever wil dan dat haar broertje weer gezond wordt, tekent ze het contract en krijgt ze een chip ingeplant. 
Al snel heeft Callie in de gaten dat het niet zo rooskleurig is als dat ze voorgeschoteld heeft gekregen. Er gebeuren rare dingen en de Ouweheer blijkt er duistere praktijken op na te houden. Er verdwijnen Starters en ook Callie is haar leven niet zeker. TopBestemmingen wil koste wat kost haar aan haar contract houden, maar Callie wil maar één ding: de deuren van TopBestemmingen voorgoed sluiten en de Ouweheer ten onder brengen. Zal het haar lukken en zal ze ooit vrij zijn?

Wie zou er nog meer door mijn toedoen moeten lijden voordat dit voorbij was?

De Sporenoorlog heeft een verwoestende indruk achtergelaten. De sporen hebben aan talloze mensen het leven gekost, jongeren (Starters) en ouderen (Enders) hebben deze dodelijke sporen overleefd, al dan niet met behulp van een vaccin. Als je als Starter door je grootouders (of een ander familielid) bent opgeëist, dan was er niets aan de hand. Maar ben je dat niet, zoals Callie, Tyler en Michael, dan wordt je gezien als voortvluchtig en moet je oppassen. Callie woont met haar broertje en Michael in een kraakpand met een handjevol bezittingen. Tyler is ernstig ziek en Callie doet er alles aan om hem een beter leven te kunnen geven: ze tekent een contract bij TopBestemmingen, de bodybank. De eerste verhuurtermijn verloopt zonder problemen. Bij de tweede huurtermijn krijgt Callie het idee dat het iets niet klopt, dat er iets niet goed is met de chip die in haar achterhoofd is geplaatst: ze kan communiceren met haar huurder…
En dan raakt alles in een stroomversnelling. Callie komt steeds meer dingen te weten die het daglicht niet kunnen verdragen. Afpersing, ontvoering, chantage, moord….de Ouweheer draait er zijn hand niet voor om…

Ik heb de boeken wel eens in de boekhandel zien staan, als twee aparte delen, maar eigenlijk is het wel goed dat ze nu in één boek zijn uitgegeven: je kunt Starters absoluut niet zonder Enders lezen. Het is een heerlijk dikke pil, deze omnibus (erg mooie cover ook!), laat je niet afschrikken door die 637 pagina’s!
Het is spannend, vlot geschreven en het tempo blijft behoorlijk hoog, met name in Enders. Af en toe was het verwarrend. Dan zat je ineens een alinea terug in de tijd om vervolgens weer verder te gaan waar je gebleven was. Wat ik miste, was een uitleg over de oorlog. Wat er precies is gebeurd, wat precies Starters en wat Enders zijn. Nu krijg je af en toe flarden mee, maar het blijf gissen, dat vond ik jammer, want het had het verhaal een stuk boeiender gemaakt. 
Callie is de sympathieke hoofdpersoon en je leest alles vanuit haar perspectief. Daardoor krijg je ook alleen maar haar gevoelens en gedachtegangen voorgeschoteld. Niets mis mee, maar af en toe bleef ze een beetje ‘hangen’. Haar vastberadenheid om voor haar broertje een betere toekomst te creëren is bewonderingswaardig.  
Andere personages leer je niet of nauwelijks kennen. Dat is erg jammer en doet de personages ook tekort. Michael bijvoorbeeld, wat is zijn verhaal? En Hyden, de zoon van de Ouweheer. Een interessant personage, maar hij komt nauwelijks uit de verf. 

Al met al een wel een lekker boek om te lezen, een spannend verhaal waarmee je een flink aantal uurtjes zoet bent :-) 



3,5 sterren

John Irving met Avenue van de mysterien

33

Geachte lezers, beste vrienden,
Het ‘Calzada’ of ‘Avenida de los misterios’  (“Avenue van de Mysteriën”) ligt in Mexico-City en leidt naar de ‘Basilica de Nuestra Senora de Guadalupe’, de Mexicaanse ‘heilige maagd’, voordat de Spaanse overheersers onder Hernan Cortés daar zoals gebruikelijk de puntjes op de christelijke ‘i’ kwamen zetten in de 16e eeuw. Ik zou jullie hier nog uren over kunnen informeren (stokpaardje van mij), maar dat zou het meesterschap van de heer Irving geweld aandoen. Want het boek “Avenue van de Mysteriën” van John Irving is één lange (600 pagina’s) en geheimzinnige wandeling door het leven van schrijver Juan Diego Guerrero.
In ’t kort 
De 14-jarige Juan Diego groeit samen met zijn één jaar jongere zus Lupe op in Oaxaca, Mexico als ‘kinderen van de vuilnisbelt’. Lupe heeft de gave gedachten van mensen te kunnen lezen en denkt ook te weten wat de toekomst hen zal brengen. Helaas, wegens een spraakafwijking, is er maar één persoon die haar begrijpt, Juan Diego, die dus alles wat ze zegt moet vertalen naar haar toehoorders.
Wat het heden en verleden betreft, heeft ze bijna altijd gelijk, zo niet wat de toekomst brengt. Maar hoe moeilijk is het om als 13-jarig meisje overtuigd te zijn van je eigen toekomst en die van anderen, waarom je geeft ? En wat kan je doen om die eventueel nog te wijzigen ? Ongeveer 40 jaar later brengt een belofte in zijn jeugd, Juan Diego naar de Filipijnen, begeleid door dromen en herinneringen  aan zijn bewogen jeugd in Mexico.
John Irving is, voor deze roman, zelf op reis gegaan naar zowel Mexico als de Filipijnen, wat duidelijk blijkt uit de vele prachtige beschrijvingen en plaatselijke gebruiken. Maar er is meer…véél meer ! Het boek flitst over-en-weer tussen heden en verleden, niet zelden veroorzaakt door het nemen van Bèta-blokkers, die de dromen bij Juan Diego toelaten. In het begin van het boek komen we niet veel te weten. Heel langzaam, maar – zoals het een groot verteller betaamt – zonder enige saaie intervallen, geeft het boek al die geheimen prijs. Irving legt je soms – met één zin – het lot bloot van een personage.
Over het hoe, waar en wanneer moet je netjes op je beurt wachten. Het lot van Juan Diego, van de vuilnisbelt, via een weeshuis en een circus tot in Iowa, U.S.A., is Irving op zijn best. De vergelijkingen met boeken als “Bidden wij voor Owen Meany”, “De regels van het Ciderhuis” en – vooral – “Een zoon van het circus” zijn snel gelegd : Irving verwijst er soms zelf naar. En, hoewel “Avenue van de Mysteriën” niet meteen Irving’s meest toegankelijke boek is, mag er opnieuw gelachen worden : de aankomst van Juan Diego bij zijn hotel in Manilla, het diner op oudejaarsavond in een – niet volledig – gesloten gezelschap, het voorval met ‘El Gringo Bueno’, enzovoort. Maar ook de geheimen stapelen zich inmiddels op : hoe geraakt Juan Diego vanuit Mexico naar de U.S.A. (schitterend !) ? Zijn Juan Diego en zijn Mexicaanse voogden echt getuigen van een wonder ? En wie zijn moeder Miriam en dochter Dorothy, die Juan Diego doorheen zijn reis in Manilla steeds tegen het lijf loopt…en niet alleen ‘loopt’ ?
Bij het lezen van “Avenue van de mysteriën” kreeg ik soms het benauwende gevoel dat de thans 73-jarige John Irving met dit boek afscheid wil nemen (is Juan de verpersoonlijking van John ?). Als je echter ziet wat één van de grootste vertellers ooit nog in zijn pen heeft, kan je enkel hopen dat ik het volledig mis heb!
Besluit  
“Avenue van de Mysteriën” behoort meteen tot het beste wat Irving ooit heeft geschreven. De wandeling langs deze baan is een absolute must-read voor alle fans (en niet-fans : het is nooit te laat om te leren !) ! En kijk inmiddels goed rond : jullie zullen ongetwijfeld – net als ikzelf – versteld staan van wat jullie allemaal te zien krijgen.
Paul Smeyers

donderdag 24 november 2016

Vallen van Jackie van Laren

Titel: Vallen
Auteur: Jackie van Laren
Uitgeverij: Boekerij

Nadat ik een tijdje geleden met veel plezier de serie Q van Jackie heb gelezen had ik nogal hoge verwachtingen van haar volgende boek en die zijn wat mij betreft meer dan waar gemaakt!!

Hij wist niet wat het was, maar iets aan die vrouw maakte dat zijn gedachten ongeordend door zijn hoofd stuiterden, alsof iemand een emmer pingpongballen had leeg gegooid onder zijn schedeldak.

Anne lijkt gelukkig verloofd met Ian en die heeft zijn zaakjes keurig op orde. Hij zet zijn voor hem zeer belangrijke baan op de eerste plaats en behandeld Anne als een kind. Regelt alles zeer gestructureerd en voorspelbaar. Als Anne op een dag een aanbod krijgt om als oppas met een wereldberoemde rockband mee te reizen in ruil voor een artikel voor het blad waarvoor ze werkt kan ze in haar ogen niet weigeren en gaat onder protest van Ian toch mee. Anne wordt al jaren gesteund door haar beste vriendin Maxime, maar als zij tijdens de tour plotseling ten tonele verschijnt krijgt alles een andere wending en is Anne niet meer zo zeker van hun onvoorwaardelijke vriendschap.
Tijdens het tournee opent Anne haar hart voor Row, het zoontje van de leadzanger Roary en het kleine mannetje sluit Anne volledig in zijn armen en laat haar niet meer los. Het taalgebruik van de kleine Row is aandoenlijk alsof je hem echt hoort praten.  Ook Roary zelf blijkt al snel gevoelens voor Anne te hebben maar probeert deze te verstoppen. 
Als beiden zichzelf niet in de hand kunnen houden ontstaat er iets moois, maar thuis wacht Ian en Anne zal een keuze moeten maken. 

Anne is een vrouw die iedereen in zijn hart zou sluiten en waardoor je bijna begrip krijgt voor vreemdgaan. Het boek leest als een sneltreinvaart en zorgde bij mij meerdere keren voor zowel een lach op mijn gezicht als een kriebel in mijn buik. Het boek draait om vriendschap, humor en vooral veel liefde, een feelgood om je vingers bij af te likken.

Voor de liefhebbers van O.a Jill Mansell

Winnaar Publieksprijs


De laatste uitweg van Federico Axat

Er wordt tegenwoordig geen schot gelost, geen mes getrokken, geen bloed vergoten…zelfs niet over een bananenschil uitgegleden, of de tag op het boek luidt niets minder dan : “psychologische thriller”. En om het helemaal af te maken, is een verwijzing naar - of nog beter : geschreven door – een hiervoor goed betaalde Stephen King de kers op de taart. En ja hoor, dat is bij “De laatste uitweg” (wat een gruwelijke titel !) van de Argentijn Frederico Axat niet anders. 

Toch zijn er – uitgenomen de intrigerende cover – nog 2 belangrijke verschillen met zijn duizenden ‘collega’s’ in dit genre zoals hierboven beschreven :

a) Beter dan dit boek kan je – volgens mij – niet aan de betreffende tag voldoen
b) Ik kan me de tijd niet herinneren dat de heer King nog een dergelijke vakmanschap heeft getoond



In ’t kort : 

De 38-jarige Ted McKay wil zich net een kogel door de hersens jagen, wanneer zijn deurbel gaat…en blijft gaan. Nog twijfelend wat te doen, ziet hij op zijn bureau een briefje liggen in zijn eigen handschrift, waarvan hij niet meer weet dat hij het heeft geschreven : “Doe open. Dit is je laatste uitweg.” Aan de deur staat een zekere Lynch, die weet van Ted van plan is, terwijl zijn vrouw Holly en 2 dochters naar Florida zijn voor enkele dagen. Dan doet Lynch hem een voorstel : verricht nog één laatste heroïsche daad.

En daar, beste lezers, zullen jullie het mee moeten doen. Meer vertellen over deze sublieme thriller zou bestraft moeten worden met het herlezen van ‘Mr. Mercedes’. Misschien is het niet zo zeer gruwelijk spannend (hoewel), maar wel meesterlijk uitgekiend. De plotwendingen volgen zich in een razend tempo op. Ted, die zelf niet meer begrijpt wat er nu precies aan de hand is, komt van de ene vreemde situatie in de andere terecht. Waarom wou hij feitelijk zelfmoord plegen ? En waarom loopt die verschrikkelijke buidelrat hem steeds angst aan te jagen ? Is er een bepaalde rol weggelegd voor vrouwtje Holly in het verhaal ? Is de tumor de reden van zijn waanbeelden en hoofdpijnen of niet ? Ted beseft dat hij weinig tijd heeft en probeert, samen met dokter Laura Hill een antwoord te vinden op de meest ongewone vragen in verband met de gruwelijke gebeurtenissen.
En dat zijn maar enkele van de tientallen vragen die Ted (en de lezer) zich stelt doorheen zijn complex en beklijvend avontuur van zowat 440 pagina’s. Het boek is vlot geschreven, maar vereist wel uw aandacht. Wat men tevens is vergeten te noteren over de schrijver, is zijn grote voorliefde voor films. Tijdens het lezen van het boek, heb ik er zowat 5 ontdekt, maar laat dat de pret niet drukken ! Het vernoemen van deze films zou echter iets té veel roet in het lezen kunnen strooien. 


Tenslotte : wie goed bij de les blijft, wordt tijdens de laatste 10 zinnen van het boek nog één keer op schitterende wijze verrast : kippenvel ! 


Besluit :


 “De laatste uitweg” van Frederico Axat is ongetwijfeld één van de beste buitenlandse thrillers die ik in jaren heb gelezen ! En dat hij zal worden verfilmd, staat nu reeds als een Trump op een podium. Mag ik even hopen : Brian De Palma achter de camera, Johnny Depp als Ted en graag medespelers/speelsters als Penélope Cruz, Christian Bale, Anne Hathaway, Samuel L. Jackson en Leonardo DiCaprio ! Lees het boek : u zal ongetwijfeld, net als Axat zelf, de acteurs kunnen plaatsen ! “Boeken 2016 Top-10”-materiaal !!

Paul Smeijers

dinsdag 22 november 2016

Judas - Astrid Holleeder

Normaal ben ik niet zo’n RTL Late Night kijker, zo af en toe, als er interessante gasten komen, wil ik nog wel eens er naar toe zappen of een stukje terugzien via de Ziggo Horizon app.

Afgelopen vrijdag zapte ik eigenlijk per ongeluk naar het programma. Ik had via de app willen lezen welke gasten er kwamen, maar het programma was al bezig dus startte direct. Ik viel er midden in…in de gesprekken over het boek Judas van Astrid Holleeder. ‘Zo dan’ dacht ik, als zij een boek heeft geschreven over haar broer dan moet ze haast wel levensmoe zijn…en heeeel erg dapper. Nadat Isa Hoes het nawoord uit het boek voor had gelezen wist ik al dat ik het boek ook wilde lezen…moest lezen. Geen idee waarom die drang er was, ik heb helemaal niks met die wereld, maar het besluit was genomen…ik ging het boek kopen en lezen.

De zaterdag na de uitzending las ik via iTunes een uittreksel van het boek en kon niet meer stoppen…ik drukte dan ook gelijk op ‘Kopen’, maar kreeg de melding dat het boek niet beschikbaar was. Nou dan ging ik het boek wel via het blauwe mannetje aanschaffen. Het e-book, omdat ik gelijk wilde beginnen en ik nou ook weer niet per sé de papieren versie in mijn kast wilde hebben (er komt vast geen signeersessie)…nee ik wilde gewoon gelijk doorgaan met lezen.

Het e-book was zo gekocht en ik ging verder waar ik was gebleven. ’Beklemmend’ was een van de kreten die ik op tv had gehoord. Ik proefde de wanhoop en de noodzaak…en las over een monster, die dacht dat hij slim was.

Het boek leest als een dagboek, de verhalen lopen niet synchroon, maar zijn goed te volgen. De hoofdstukken zijn niet al te lang, het ene hoofdstuk wat langer dan het andere en elk hoofdstuk is een verhaal op zich. Eenmaal begonnen met lezen is stoppen eigenlijk geen optie meer, doorlezen dat is het enige wat je nog wil en toch legde ik het boek af en toe even weg. Om bij te komen…om adem te halen en om te slapen…al was dat pas laat in de nacht. Ondanks een enorme koppijn moest ik toch de volgende dag verder lezen…met tussenpozen omdat ik door de knock-out pillen regelmatig in slaap viel…en dan droomde ik over het boek…over wat er zich allemaal afspeelde in het zieke brein van een tiran.

En nu is het boek uit…een boek dat uit 2 delen bestaat; deel I: ‘De klap in het donker’ gaat over de jeugd van Astrid en het gezin Holleeder, de naweeën van de Heineken-ontvoering, de impact van de naam Holleeder op haar leven en werk als advocaat, afpersingen en de liquidatie(s) van o.a. Cor van Hout. Deel II: ‘Dagboek van een getuige’ gaat over de kluisverklaringen, het heimelijk opnemen van de gesprekken, het op eieren moeten lopen om niet ontmaskerd te worden en de uiteindelijke vervolging van Holleeder. Een man die zelfs nog kans ziet om vanuit een EBI een huurmoordenaar opdracht weet te geven zijn zus (en nog een aantal personen) te liquideren.

Zoals Astrid zelf zegt aan het eind van het boek, ‘Ik geef jou levenslang, maar heb daardoor zelf ook levenslang. Ik had zo graag gewild dat het anders kon, maar je hebt mij geen keus gelaten. De enige reden dat jij nog leeft, is dat je ons het leven wilt ontnemen. Maar ondanks die zekerheid, Wim, hou ik nog steeds van jou.’

En precies dat ene laatste zinnetje maakte dat ik het boek wilde lezen. Het is moeilijk om een boek als dit sterren te geven, maar wat mij betreft is het een must-read.

Ann

zaterdag 19 november 2016

Mischling – Affinity Konar

Over de schrijfster:
Affinity Konar behaalde haar Master of Fine Arts voor fictie aan de universiteit van Colombia en woont in Los Angeles.

Achterflap:
Stacha en Perle waren één, tot nazidokter Mengele hun magische wereld betreedt.

Het is 1944 als de onafscheidelijke tweelingzusjes Perle en Stacha in Auschwitz aankomen. Ze zijn
mischling: blond haar en bruine ogen, Arisch en Joods tegelijk. Nazidokter Mengele plaatst ze meteen in zijn experiment. Ze proberen de gruwel te overstijgen met hun zelfverzonnen taal en magische wereld. Tot Perle verdwijnt. Stacha kan niet geloven dat Perle dood is. Na de bevrijding trekt ze met een jongen uit het kamp, die ook zijn tweelingbroer verloor, door het verwoeste Polen op zoek naar Perle. Een tocht vol hoop en gevaar, gedreven door wraak: ze willen ook Mengele vinden… In een onthutste wereld gaan ze op zoek naar een mogelijke toekomst.

Mijn mening:
De foto op de kaft roept gelijk een bepaald gevoel bij me op, een meisje met sprekende ogen en wat heeft ze mee gemaakt? Een mooi maar gelijk ook verdrietig aangrijpend plaatje.
Perle en Stacha zijn een eeneiige tweeling van twaalf jaar, Mischling, genoemd, (wat betekent blond haar en bruine ogen) die naar het concentratiekamp Auschwitz gebracht worden, dit gebeurt zonder dat ze afscheid hebben kunnen nemen van hun moeder en opa, je voelt dan gelijk de emoties van angst, verdriet en onzekerheid. Hun vader is voor hun vertrek weggegaan en niet meer terug gekomen, ze weten niet waar hij is en of hij nog leeft. In Auschwitz belanden ze in de verschrikkelijke klauwen van dokter Mengele.
Mengele werkt als arts en doet experimenten op tweelingen met soms de dood tot gevolg.
Perle en Stacha zijn samen met vele andere tweelingen over geleverd aan deze geesteszieke verschrikkelijke man.
Het boek wordt wisselend geschreven vanuit Perle en Stacha, hetgeen zij beleven is te bizar voor woorden, onbeschrijfelijk, beiden brengen hun gevoelens op invoelbare wijze onder woorden. Gedurende heel het verhaal vroeg ik me steeds af in hoeverre dit boek fictie is. De meisjes maken verschrikkelijke dingen mee, het brengt je gedachten weer terug naar de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog, je zou er nachtmerries van kunnen krijgen.
Je voelt ook de pijn van de meisjes omdat ze van elkaar gescheiden worden, ze zijn tot ze in Auschwitz kwamen altijd bij elkaar geweest en worden dan wreed uit elkaar gerukt.

Omdat je geen macht hebt over het feit dat ik geboren ben heb je me afgenomen waar ik mee geboren ben: degene die me het meest dierbaar was, de helft die me heel maakte, en daardoor ben ik gereduceerd tot dit afgestompte wezen, een gespleten persoon die voor eeuwig zal leven, dwalend op zoek naar een niets, een nergens, een niet-voelen om mijn pijn te helen.

Ik voelde continu een enorme afkeer naar dokter Mengele, ongelofelijk dat hij tot zulke activiteiten in staat is geweest, niet te bevatten wat voor impact dit op het leven van deze meisjes heeft gehad.
Ook al kom je er levend uit, je bent voor je leven zowel lichamelijk als psychisch verminkt.
Mischling is een heftige emotionele roman die ervoor zorgt dat je soms een brok in je keel krijgt maar op andere momenten weer erg boos maakt. Mijn emoties vlogen alle kanten op.
Het is Affinity goed gelukt een emotioneel aangrijpend verhaal neer te zetten.

Mischling is wat mij betreft 4 sterren waard.

Bianca


Luana Lewis met Vergeet mij niet

Luana Lewis – Vergeet mij niet

Titel: Vergeet mij niet
Auteur: Luana Lewis
Uitgeverij: Cargo
Pagina’s: 288
Over de schrijfster:Luana Lewis is het pseudoniem van Sharon Lewis, geboren in Zimbabwe in 1970. Ze is klinisch psycholoog en daarnaast auteur. Lewis studeerde Engels en psychologie aan de University of Wit Water Frand en bleef tot haar dertigste in Zuid-Afrika. Daarna woonde ze voor een periode in Amsterdam, maar verhuisde uiteindelijk naar Buckinghamshire, Engeland, waar ze aan de Bath Spa University in Somerset een MA creative writing behaalde. In haar werk als psycholoog kreeg ze veel te maken met slachtoffers van diverse trauma’s. Hieruit vloeiden twee non-fictieboeken voort: Dealing with rape (1994) en An adult’s guide to childhood trauma (1999), die ze schreef onder haar eigen naam (Sharon Lewis). Het werk bracht zo veel stress met zich mee, met name de zaken waarbij ze als getuige-deskundige moest optreden, dat ze besloot een andere weg in te slaan.
Dicht bij mij (Don’t stand so close, 2013) is haar thrillerdebuut en vertelt over Stella, die vanwege pleinvrees al drie jaar het huis niet uit durft, maar gedwongen wordt te dealen met de traumatische herinneringen aan haar laatste zaak als psycholoog. Met deze thriller putte Lewis mede uit haar persoonlijke ervaringen.
Achterflap: 
Als het lichaam van de dochter van Rose gevonden wordt, denkt de politie in eerste instantie aan zelfmoord. Maar Rose twijfelt en heeft vragen waar niemand een goed antwoord op kan geven. Haar dochter was toch gelukkig? Had ze niet een liefdevolle man en een prachtige jonge dochter? De politie besluit verder onderzoek te doen. Heeft Vivien zelfmoord gepleegd, of is ze aangevallen? Wie heeft er iets te verbergen? Als Rose de geheimen in het leven van haar dochter leert kennen kan ze niet meer terug, ze zal de waarheid moeten weten.
Er zweeft een afschuwelijk beeld aan de rand van mijn blikveld en ik doe mijn best het weg te duwen, maar het gaat niet weg.
Wat ik van dit verhaal vind: Luana Lewis is voor mij een nieuwe schrijfster waar ik nog nooit eerder van had gehoord, op de zwarte cover prijken witte distels met daarin in het rood de titel Vergeet mij niet.
Het verhaal gaat van start met een spannende proloog, waarbij iemand op een dood meisje neerkijkt. Is diegene soms de moordenaar? Of is er iets anders aan de hand? 
Nieuwsgierig lees ik verder en maak kennis met Rose, de moeder van het overleden meisje Vivien.
Het verhaal is in de ik-vorm geschreven, dit zorgt ervoor dat je je goed in kunt leven in het personage waarover het gaat, ook bij Rose was dat het geval, al vroeg ik me in het begin wel af hoe ze zich zo sterk kon houden, als je dochter net is overleden. Door middel van flashbacks maken we ook kennis met het leven van Vivien en langzaam wordt duidelijk hoe zij is.
Nadat het begin best spannend was, zakt het verhaal vanaf het proloog een beetje in en kabbelt het wat voort, ook de spanning is ver te zoeken. Als ik bijna aan het eind van het verhaal ben, word ik toch nog aangenaam verrast, als het verhaal compleet anders in elkaar steekt dan ik had verwacht. Dit maakt het voor mij toch nog enigszins goed.
Iets achter me vangt mij aandacht. Een geluid misschien, een windvlaag, of het gepiep van een scharnier.
Samenvatting: 
Luana Lewis heeft met Vergeet mij niet, best een aardig boek geschreven, niet echt spannend, maar wel dramatisch, wat mij op de valreep nog wist te verrassen.
Waardering:Plot: 4
Schrijfstijl: 4
Originaliteit: 3
Psychologie: 3
Leesplezier: 3
Spanning: 3
3 sterren voor Vergeet mij niet van Luana Lewis.
Heidi

donderdag 17 november 2016

NS Publieksprijs

Woensdag 26 oktober was het dan zover. De installatie van de Kernjury zou gaan plaatsnemen in de oostelijke passage van het station van Amsterdam Centraal.

De aanvang was pas om 18:30 uur, dus even tijd gemaakt om samen met mijn dochter van 15 een dagje te gaan shoppen in Amsterdam. Omdat er geen introducees mee mochten heb ik haar om 18 uur op de trein gezet en kon ik op het gemak naar de passage lopen.

Al snel kwamen er van allerlei hoeken mensen aanlopen die ook voor de plaatsing van de Kernjury kwamen. Omdat je alleen bent maak je toch makkelijk contact met anderen en de grote vraag was natuurlijk wie er genomineerd zouden zijn. We konden alleen maar speculeren.
Om half 7 gingen de deuren open en na me aangemeld te hebben konden we een plaatsje gaan zoeken. Ik probeerde natuurlijk wel een zo goed mogelijk plekje voor eventuele foto’s die ik dan kon maken.

De presentator van de avond was Pieter van der Wielen, is bekend als journalist en presentator voor radio en televisie. Deze man kon gelukkig zeer goed babbelen, want ze moesten ook het programma “De wereld draait door” in de gaten houden. Als Matthijs van Nieuwkerk de 6 genomineerden had opgenoemd in een minuut mocht Pieter beginnen met de genomineerden. Ze werden een voor een het podium opgeroepen.

De eerste genomineerde die op het podium kwam was Jelle Brandt Corstius voor zijn boek As in tas. Het is een zeer persoonlijk boek. Jelle ging elk voorjaar met zijn vader fietsen. Het duurde nooit langer dan twee dagen, want anders kregen ze ruzie. Maar in 2014 was zijn vader net een aantal maanden overleden ging Jelle fietsen met wat as van zijn vader in zijn fietstas. Jelle heeft 16 dagen door Europa gefietst totdat hij bij de Middellandse zee uitkomt en daar de as uitstrooit. Jelle gaf tijdens het korte moment op het podium aan dat hij tijdens het fietsen eigenlijk niet aan zijn vader heeft gedacht.

De tweede genomineerde is Annejet van der Zijl met haar boek De Amerikaanse prinses. Annejet heeft een levensverhaal geschreven over Allene Tew. Deze vrouw wist zich op te werken tot een van de rijkste vrouwen van New York. Ze was ook de peetmoeder van prinses Beatrix. Dit verhaal gaat niet over winnen, maar eigenlijk hoe te verliezen.

De derde genomineerde is Paulien Cornelisse met haar boek De verwarde cavia. Paulien verteld over een cavia die op een kantoor werkt en wat er zoal op een kantoor gebeurt. Paulien zegt dat ieder die dit leest het zeker kan inbeelden. Het moet een grappig en ontroerend boek wezen. Haar enthousiasme maakt me zeker nieuwsgierig.

De vierde genomineerde is Griet op de Beeck met haar boek Gij nu. Een boek over 15 verschillende mensen. Griet Op de Beeck zet op haar eigen onnavolgbare wijze het kort verhaal naar haar hand. En tegelijk schrijft ze een boek dat meer wil zijn dan de droge optelsom van de delen. Want, hoe verschillend ook de verhalen, allemaal beschrijven ze hoe verloren mensen zijn, tenzij ze de moed vinden om zichzelf te redden. Ze sloot op het podium af met de tekst: ik had nu 1 ding met 15 mensen en dat voelt echt lekker.

De vijfde genomineerde is Claudia de Breij met haar boek Neem een geit. Het boek gaat eigenlijk over levensvragen die Claudia zelf had naarmate ze ouder werd. Ze ging op onderzoek uit en kwam zo bij een groep mensen die haar vertellen hoe hun het hebben aangepakt. Ze heeft er 100 levenslessen uit gehaald en wat van haar zelf. Wat Claudia zelf geleerd heeft toen ze met dit boek bezig was is: Eerst gebruikte ze al haar energie om een probleem op te lossen. Nu kijkt ze eerst naar het probleem om te kijken hoe het opgelost moet worden. Er werd nog gevraagd waar de titel vandaan komt. Dit blijkt een oud Joods verhaal te zijn.

De zesde en tevens laatste genomineerde is Hendrik Groen met het boek Pogingen iets van het leven te maken. Maar er kwam geen Hendrik Groen of anders gezegd Peter de Smet. De naam van de vrouw is me ontschoten, maar ze las een notitie voor namens Hendrik Groen dat hij het leuk vindt dat hij genomineerd is.

Nadat alle genomineerden bekend waren werden er wat officiële foto’s gemaakt en konden degene die een rode kaart hadden als eerste de boeken halen en de boeken laten signeren. De rode kaart stond voor de mensen die nog een lange treinreis voor de boeg hadden waaronder ikzelf. Het wachten werd wel beloond, want na een dik uur was ik uit de rij met mijn gesigneerde boeken. Helaas geen tijd meer voor het buffet, want ik wilde voor de zekerheid toch de ene laatste trein hebben. Om middernacht was ik eindelijk weer thuis.

Helaas geen thriller dit jaar, maar volgens mij zitten er zeker wel wat leuks tussen. En nu is het stemmen geblazen.

Willen jullie ook stemmen?? Graag via de onderstaande link.

Nu duik ik weer snel in mijn leesvoer.


Groeten, Brenda

donderdag 10 november 2016

Coffee Company Awart Short Novel

Vorige week dinsdag is de internationale writing challenge ‘NaNoWriMo’ van start gegaan! Tijdens de National November Writing Month proberen aspirant schrijvers 50.000 woorden neer te pennen in slechts één maand!
Voor de Coffeecompany Short Novel Award kan je bij een minimum van 10.000 woorden al meedoen. Dit kan je al halen door per dag rond de 400 woorden te schrijven. Dit kan makkelijk als je beseft dat een gemiddeld boodschappenlijstje al 70 woorden telt!
Toch een beetje angstig om te schrijven? Binnenkort geven wij workshops tegen writer’s block en deadlinestress, houd onze sociale media dus in de gaten!

Jurylid: Maartje Kroonen

ccsna-quotes-uitsn-maartjekroonenMaartje Kroonen is elke dag bezig met het vinden van het juiste boek voor de juiste persoon. Ze is boekverkoper en beheert de afdeling bellettrie bij een van de weinige grote onafhankelijke Nederlandse literaire boekhandels: Athenaeum Boekhandel aan het Spui in Amsterdam. Eerder jureerde ze voor de Europese Literatuurprijs en de C.C.S. Crone-prijs.
De favoriete short novel van Maartje is Heart of Darkness van Joseph Conrad. ‘Conrad beschrijft de mens in al zijn facetten en heeft er minder dan honderd pagina’s voor nodig om jou als lezer te laten wankelen. Wanneer we slechts naar de lengte kijken is het een short novel, inhoudelijk omvat het echter een onbegrensde wereld. Misschien is dat voor mij ook direct een van de kenmerken van een goede short novel.’

Jurylid: Haro Kraak

ccsna-quotes-uitsn-harokraakHaro Kraak (1986) is verslaggever en tv-recensent bij de Volkskrant en schreef korte verhalen voor RevisorAlice en De Optimist. Hij deed mee aan de landelijke finale van Write Now! en zit in de jury’s van de Nipkowschijf en de Meestervertellers-prijs voor verhalende journalistiek. Dit jaar debuteerde hij met de lovend ontvangen roman Lekhoofd.
Haro leest het liefst zijn favoriete short novel Bright Lights, Big City onder het genot van een flat white.

Jurylid: Janneke Siebelink

Janneke Siebelink is al meer dan vijftien jaar actief als ccsna-quotes-uitsn-jannekesiebelink
redacteur, ghostwriter en journalist. Als hoofdredacteur boeken bij bol.com leest ze alle genres en voelt ze exact aan welke titels zullen aanslaan bij het grote publiek. Onlangs lanceerde ze het bol.com Lees Magazine (lees.bol.com), een platform waarop het verhaal achter het verhaal wordt verteld. Want, stelt Janneke: “Alles in een boek heeft een reden, vaak nog meer dan in het leven zelf.”
Om indruk te maken heeft een short novel voor Janneke niet alleen een duidelijke setting en een kernprobleem nodig; het verhaal moet ook origineel en gedurfd zijn. Werk van auteurs met lef blijft haar bij: “Een goede short novel is als een kooltje dat nog dagen na blijft gloeien in je gedachten.”

Jurylid: Auke Hulst

ccsna-quotes-uitsn-aukehulstAuke Hulst (1975) debuteerde in 2006 met zijn roman Jij en ik en alles daartussenin. Zijn grote doorbaak kwam met zijn vierde, sterk autobiografische roman Kinderen van het Ruige Land. Hulsts werk werd bekroond met een Cutting Edge Award, de prijs voor het Beste Groninger Boek, de Harland Awards Romanprijs, de Reinaert-trofee en de Langs de Leeuw Literatuurprijs. Zijn nieuwste roman, En ik herinner me Titus Broederland, is net verschenen.
Auke zal bij het jureren letten op stijl: “I’m a sucker for style. Of beter: voor een stem, wat meer is dan stijl alleen. Een stem is een stijl die gevoed is door een dwingende persoonlijkheid en een dwingend wereldbeeld. Die dus óók inhoud is. Onvermijdelijk. Altijd.”

maandag 7 november 2016

In de brievenbus : Louise Coffyn

Op de Antwerpse Boekenbeurs ontmoette ik Louise Coffyn en besloot haar boek te gaan lezen. Ik iemand die het programma Temptation Island geheel niet kent..dus benieuwd wat ik te lezen ga krijgen. toen mijn medebezoekers zagen welk boek ik in handen had, werden er herinneringen aan de afleveringen waar zij in zat opgehaald. Eerlijk gezegd: niet geheel positieve herinneringen bij de welkijkers... We gaan het zien. Een eerlijke mening zijn jullie gewend en zal zeker komen.

Wat Gabriël en Lilly aan elkaar bond, was van bij het begin pure passie, avontuur en verliefdheid. Met Gabriël was alles vuur. Lilly was op zich al heel
explosief, maar hij gooide nog olie op haar vuur." Het einde van een mooie verliefdheid hoeft niet noodzakelijk het einde van de wereld te betekenen.
Dat bewijst Louise Coffyn in deze gevoelige roman, waarin ze het verhaal vertelt van Lilly en haar vriend Gabriël, die besluiten om samen deel te nemen aan een tv-programma dat hun relatie op de proef stelt. Ook wanneer tijdens de uitzending vervelende en intieme tapes opduiken op het internet, houdt Lilly
zich sterk. Met een bewonderenswaardige moed staat ze weer op en kiest resoluut voor een positieve toekomst...

Yfke las ...

De leesbende van Yfke

Kent u dat? “Het Is Zo Stil In Mij” van Van Dik Hout? Daar moet ik weleens aan denken als ik soms gewoon niks te vertellen heb (dan heb ik dus echt nergens woorden voor). Zo is het de afgelopen maanden ook geweest met mij. Behalve de gebruikelijke beslommeringen zat de oplevering van een mooi nieuwbouw huisje eraan te komen en dat betekent: heel veel te doen! (en zorgen dat de kat niet alles sloopt – gelukkig ziet hij de verhuisdozen als een troon ipv een krabpaal, dat scheelt) Daar komt het denk ik door.
Maar nu onze sjeffies zo hun best hebben gedaan op een fantastisch mooie, nieuwe site (ik bedoel, potdorie wat is ie mooi!), vind ik dat ik ook wel weer eens de schouders eronder mag zetten. Op z’n minst door eens te vertellen wat ik zoal gelezen heb op thrillergebied.

Zo was ik een van de gelukkigen die gratis en voor niets Achter Gesloten Deuren van B.A. Paris mocht lezen voor Ambo Anthos. Het boek over de ogenschijnlijk perfecte relatie tussen Jack en Grace is voor mijn gevoel wel hèèl erg gehypet, maar aan de andere kant, een gegeven boek mag je niet in de bek kijken en ik heb ook veel slechtere boeken gelezen. Daarbij is het voor een debuut zèker niet slecht (de duorecensie van Amanda en mij is te lezen op de site).
Ook heb ik eindelijk Het Meisje in de Trein gelezen van Paula Hawkins. Die titel heb ik al zo vaak voorbij zien komen en nu het boek verfilmd is, moest ik het toch eens uitproberen van mezelf. In één dag uitgelezen - dat zegt wel genoeg, toch? Lekker geschreven en spannend tot het eind, met gaandeweg steeds meer bizarre onthullingen; ik geef het een voor mij behoorlijk zeldzame 4-sterren beoordeling.

Een andere thriller die ik heb verslonden was Het Geheim van Mijn Man van Liane Moriarty. Moriarty heeft een erg vlotte, grappige stijl die haar boeken heel fijn maakt om te lezen. Van de zomer las ik ook Grote Kleine Leugens, wat ik een erg goed boek vond, en ik was benieuwd naar de rest van haar oeuvre. Het plot is niet per sé supersterk, maar die schrijfstijl van Moriarty maakt veel goed.
Tenslotte heb ik Later Als Ik Dood Ben van Ilse Ruijters gelezen. Zoals ik Ruijters zelf kon vertellen tijdens het Thrillerfestival afgelopen zondag, krijgt deze van mij ‘two thumbs up’. Meerdere lagen, spannend, goed geschreven – persoonlijk vond ik haar debuut De Onderkant van Sneeuw net iets beter, maar ook dit boek is goed geslaagd en wie het nog niet gelezen heeft, zou ik het zeker willen aanraden.

Op het moment ben ik bezig in Bewaring van Graham Norton. Velen kennen hem waarschijnlijk als presentator van The Graham Norton Show en vragen zich net als ik af, wat te moeten verwachten van iemand als Norton die ineens met een thriller komt. Ik kan nu alvast zeggen dat ze niet hoeven te vrezen, dit is geen kwestie van ‘schoenmaker blijf bij je leest’. Het is sowieso niet zijn eerste boek; dat zal ongetwijfeld al verschil maken. Natuurlijk kan ik pas echt een oordeel vellen als het boek uit is, maar tot dusver ben ik alleen mooie zinnen, goed uitgewerkte personages en verrassende wendingen tegengekomen. De enige reden dat ik het nog niet uit heb is eigenlijk dat ik nu ook Drijfzand van Bibi Boom en Salam Europa! van Kader Abdolah aan het lezen ben (allebei heel fijn geschreven!).
Natuurlijk heb ik ook genoeg op mijn Nog Te Lezen stapel of verlanglijstje, zoals Pjotr Vreeswijk’s Masterplan. Als dit boek net zo geslaagd is als zijn boekpresentatie was (waar ik ook bij mocht zijn), dan zit het wel goed. Over de rest van de stapel zal ik het nog maar even niet hebben – dat is voor een volgende keer!

Nu iedereen weer een beetje op de hoogte is, duik ik weer in de verhuisdozen en als het even meezit straks weer in de boeken. Tot de volgende lees...troep – fijne leesweek/leesweken iedereen!


- Yfke 

Zoeken in deze blog

Droom naar de toekomst van Rina Stam

  Droom naar de toekomst is het tot de verbeelding sprekende slotstuk van de spirituele Rode Draad Trilogie   Flora woont alleen in Spanje...