dinsdag 24 november 2020

Slapeloos van Romy Hausmann


 Titel: Slapeloos

Auteur: Romy Hausmann

Uitgeverij: HarperCollins

Publicatiedatum: augustus 2020

Recensie door: Karin

2 sterren

 

Wat vind ik van de cover?

Bijzondere cover, alhoewel ik niet zo direct kan zeggen wat er wordt afgebeeld, is het zo’n poppetje van galgje?? De titel is in grote zwarte letters afgebeeld, de naam van de auteur in het rood, en dan een grote rode bol, met de tekst ‘#1 bestsellerauteur’.


Wat verwacht ik van tevoren?

Ik kende de schrijfster nog niet, ze heeft blijkbaar al wel eerder boeken geschreven, maar ik was haar nog niet tegengekomen. Ik ben eerlijk gezegd ook niet echt bekend met Duitse auteurs, dus zeker iets nieuws voor mij. Uiteraard ben ik onmiddellijk gegrepen door de omschrijving als ‘bloedstollende psychologische thriller’. Benieuwd of ik na ‘Slapeloos’ ook haar andere boeken wil lezen.


 ●         Er zijn zoveel leugenaars op de wereld, we hebben er immers dagelijks mee te maken. Lafaards die alleen maar hun hachje willen redden. Je moet niet liegen tegen mensen die je iets waard zijn. Wat voor gevolgen dat ook voor jezelf mag hebben.


Mijn recensie:

Als ik zo’n 30 pagina’s ver ben, ben ik vooral verward, de verschillende, soms heel erg korte hoofdstukken met telkens een ander vertelperspectief wisselen elkaar in hoog tempo af, voorlopig in een onduidelijk stramien. Ik ben helemaal niet mee met waar het verhaal zich afspeelt, wat er aan de hand is, en wie wie is. Ik hoop maar dat het allemaal heel erg snel duidelijk zal worden.


Maar ook als ik al een heel eind op weg ben in het boek, blijf ik de opbouw van het boek vooral verwarrend vinden. Het duurt best wel heel erg lang eer je de onderlinge verbanden een klein beetje begint te begrijpen en hoewel ik dat in sommige boeken helemaal niet erg vind, stoort het me in dit verhaal wel. Er wordt ook heel veel beschreven, en doordat je hiermee alleen maar meer info te verwerken krijgt, maakt dat voor mij alleen maar meer ingewikkeld.


Ik merk dat mijn aandacht afneemt en dat ik vooral blijf doorlezen omdat ik gewoon wil weten hoe het in elkaar zit, jammer genoeg, voor dit boek, is dat niet positief bedoeld.


Al bij al is het basisidee van het verhaal goed, maar de uitwerking is naar mijn gevoel te complex en te verwarrend, waardoor ik dit boek niet echt als een aangenaam lezend boek heb ervaren.


Ik vrees dat dat ik in mijn eindbeoordeling voor ‘slapeloos’ blijf steken op 2 sterren.




●         Anders dan de botten van volwassenen versplinteren kinderbotten niet als ze breken, omdat het kinderskelet nog in de groei en daardoor elastischer is, en ze genezen sneller. Pijnlijk is het wel, zo’n gebroken pols - dat hoefde jij niet te mee te maken.

maandag 16 november 2020

Zelfs als we zwijgen van Marieke Nijkamp


 Zelfs als we Zwijgen vertelt het verhaal van vijf vrienden die samenkomen in een hut in de bergen. Ze


spelen voor de laatste keer een Live Action Role Playing Game die ze de laatste jaren vaak hebben gespeeld, voor ze hun eigen weg zullen gaan. Het wordt niet het ontspannen weekend wat ze voor ogen hadden; als hun eigen geheimen en demonen een rol gaan spelen in het spel, wordt het gevaarlijk.

 

Dit spannende verhaal met soms horror-achtige scènes geeft zich in eerste instantie niet makkelijk prijs. Ondanks de actie waar de lezer meteen in belandt, leidde de afwisseling van in de ik-vorm sprekende personages en de aanduiding van non-binaire personen in het begin tot hard werken. Als de personages na een aantal hoofdstukken steeds meer hun eigen stem krijgen, neemt de spanning toe en krijgt de afwisselende ik-vorm ook meerwaarde. Je ziet gebeurtenissen door verschillende ogen, wat het verhaal intrigerend maakt.

 

“De berg heeft honger. De nacht heeft tanden. En allebei eisen ze dat hun prijs wordt betaald met bloed.”

 

Diversiteit is een belangrijk thema, dat mooi wordt uitgewerkt in bespiegelingen, achtergrondverhalen en gedachtestromen van de verschillende personages, die soms volwassen aandoen. Zo zegt Maddy in hoofdstuk 2:

 

“Ook al hebben ze de mond vol van non-verbale taal en van hoe belangrijk die is, ze realiseren zich niet hoe onbewust de meeste reacties zijn.”

 

Er zitten veel van dit soort mooie observaties in het boek die zeer de moeite waard zijn, maar soms wel voor wat vertraging zorgen. De game is heel knap neergezet, en wat het spel met de spelers doet. De achtergrond van alle personages en inzicht in hun manier van denken maken het gelaagd en geven het een meerwaarde die je lang niet altijd in thrillers vindt. Wel voelt het hierdoor soms als veel voor één verhaal. Het eind is weinig verrassend, maar het boek geeft genoeg stof tot nadenken om het tot een spannende leeservaring te maken. Vooral lezers op zoek naar diepgang in personages zullen van het boek genieten.

 

 

Hoewel de aanduidingen van een non-binair karakter met hen/hun in het begin even wennen is, is dat de moeite waard en het is prijzenswaardig dat de auteur kiest voor deze formuleringen, om lezers daar vertrouwd mee te maken. Zoals Ever zegt in hoofdstuk 22:

 

« Geen enkele vorm van kunst of expressie, inclusief games, is per definitie ooit neutraal. Elke keus die we maken bij het opbouwen van een wereld, of die nu iets insluit of uitsluit, meer op het ene detail gericht is als op het andere, is een statement. Of het nou gaat om de puzzels die we bedenken of om wat we « anders » of « vreemd » noemen, het is allemaal belangrijk.»

 

Dit soort observaties maken dit verhaal wat mij betreft zeer de moeite waard.

 

 


donderdag 12 november 2020

Alleen van Barbara de Smedt

 


Titel: Alleen
Auteur: Barbara de Smedt
Uitgeverij: Hamley Books
Jaar uitgifte: oktober 2020
Recensie door: Jacqueline
Kraaien: Vette 3,5

Cover
Ik zou zeker het boek opgepakt hebben. Waarom? Eigenlijk door de hele cover. Het babybedje, de titel maar ook zeker de tekst die vermeldt staat! Want waarom is zij zijn obsessie en waarom is de baby zijn wraak? En lukt zijn wraak, blijft zij alleen over of lukt het haar om te vluchten met de baby of blijft hij alleen achter. Of nog erger blijft de baby alleen achter........ een cover die genoeg vragen oproept.


Mijn mening

‘Alleen’ is een goed spannend en boeiend verhaal waarin de personages Julie, Oscar en Tom een hoofdrol hebben. Door gebeurtenissen in hun beide verleden hebben Julie en Oscar niet makkelijk gehad. Julie door het verlies van haar moeder en Oscar......door veel sores en ellende thuis, hij heeft echt een vreselijk jeugd. Want ook op school heeft hij het niet makkelijk. Julie is de enige die het zo en nu en dan voor Oscar opneemt. Oscar is haar hiervoor heel dankbaar maar durft haar dit niet te laten weten. Op enig moment gebeurt er in hun beide leven zoiets heftigst waardoor hun wegen scheiden en ze allebeide een andere pad in hun leven inslaan. Julie denkt daarbij niet meer aan Oscar maar geldt dit ook voor Oscar?
Julie leidt een toch wel losbandig leven en wanneer ze op enig moment zwanger is ontfermd Tom, Julie’s ex-vriend die nog steeds gevoelens voor Julie heeft, zich over haar. Gaat dit goed komen tussen die twee? Is Tom eigenlijk wel zo gek op Julie zoals hij zich voordoet? Of breekt het idee om onverwacht vader te worden hem op en heeft hij Julie wat aangedaan?

De personages zijn goed uitgewerkt en de situaties zijn zo gedetailleerd beschreven dat de angst en de overlevingsdrang die de ontvoerde Julie heeft absoluut met mijn gevoel aan de haal gaan. Natuurlijk probeert ze te ontsnappen (wie zou dit niet doen) en o wat was dat spannend! Maar ook het verdriet, de machteloosheid en boosheid van Tom laat me niet koud. En Oscar die heeft het in zijn leven behoorlijk zwaar te verduren gehad. Kan hij door die zware last het leven wel aan, functioneert hij wel zoals het zou moeten? Ik kan wel verklappen dat ik het bij deze thriller niet droog heb gehouden.

Julie werd voor haar ontvoering gestalkt en had zeker in het begin echt niet door hoe serieus dit was. Barbara de Smedt heeft dit toch wel beladen onderwerp op een kunstige en originele wijze zo in het verhaal kunnen verweven dat vlot weg leest. Het enige wat ik vertragend vind is dat sommige locaties maar ook gebeurtenissen te gedetailleerd worden weergegeven waardoor de voortgang in het verhaal vertraagd. Maar het is niet van dien aard dat ik me er aan irriteer en het boek weg leg. Nee absoluut niet! Het is zelfs zo dat ik een paar uur vrij heb genomen omdat ik wil weten hoe het met Julie afloopt, want zal ze op tijd worden gevonden? Met het thrillerdebuut ‘Alleen’ van Barbara de Smedt heb ik me prima vermaakt!

Spanning: 4
Psychologische ontwikkeling: 3,5
Leesplezier: 3,5
Schrijfstijl: 3,5
Plot: 3,5
Originaliteit: 4

dinsdag 10 november 2020

De moorden op Kingfisher Hill van Sophie Hannah

 



 Wat vind ik van de cover?

Een donkerrode achtergrond, een zwart huis met matgouden accenten, de titel centraal in grote witte letters, bovenaan heel sierlijk de vermelding 'Agatha Christie', onderaan de auteursnaam.

Wat verwacht ik van tevoren?
Een nieuw Hercule Poirot mysterie, uiteraard niet geschreven door Agatha Christie zelf, maar wel door Sophie Hannah. Als tiener heb ik best wel veel Christie's en Poirots gelezen, maar ik had er op een bepaald moment een beetje genoeg van en liet de rest, ook de nieuwe reeks, aan mij voorbijgaan. Tot nu toe dan, want als één van de beheerders van Thrillerlezers! mij zo mooi vraagt of ik deze a.u.b. wil lezen, zeg ik natuurlijk ja. Ik ga er onbevooroordeeld aan beginnen en hoop op een fijne detectiveroman.

Quotes die ik het vermelden waard vind:

    Het is altijd nuttig de chronologie van menselijke relaties te doorgronden.

    Terwijl het slimste brein van het land borrelde van nieuwe gedachten, deducties en vragen verbeeldde ik me bijna dat ik, kijkend van op mijn stoel, zijn buitengewone eivormige hoofd kon zien opzwellen.

    Volg je hart in de liefde zonder rekening te houden met wat de maatschappij toestaat, en de kans is groot dat het nadelig voor je uitpakt.

Mijn recensie:
Het verhaal speelt zich af in 1931. Naar mijn gevoel komen zinsbouw en taalgebruik me oubollig en overdadig over, hopelijk went dit snel. Specifiek is dat de manier van schrijven en vertellen ook in het verhaal zelf worden becommentarieerd. Veel wordt verteld via omslachtige dialogen, redelijk bombastisch, en dat maakt het naar mijn gevoel ook een beetje complex om sommige zaken te kunnen volgen. Misschien komt dit omdat de meest thrillers die ik lees meer direct zijn.
Sommige zaken worden heel omzichtig of onder verdoken bewoordingen verhaald, maar dat is ongetwijfeld om de tijdsgeest van de jaren 30 weer te geven.
Wat me ook opvalt, is dat de meeste personages een geweldig gevoel voor drama aan de dag leggen. Het komt me jammer genoeg allemaal een beetje geforceerd over.
Alleszins, Poirot is nog steeds, zoals ik me herinner, heel erg tevreden met zichzelf, pedant en zeker ook irritant…. Sommige zaken veranderen nooit, en in dit geval is dat maar goed ook, want anders zaten we met de karaktermoord op Hercule Poirot!

Wat mij betreft is dit soort van boek, een detectiveroman niet voor mij weggelegd, het stramien en de schrijfstijl liggen me echt niet. Ik vrees dan ook dat ik de rest van de gemiste boeken uit de verschillende reeksen niet opnieuw ga oppakken.

Ik ben er van overtuigd dat veel lezers fan zijn van deze boeken, en gelukkig maar hebben we niet allemaal dezelfde smaak. Ik vrees dat dit niet mijn ding is, zodat ik uitkom op een eindoordeel van 2 sterren.

Zoeken in deze blog

Droom naar de toekomst van Rina Stam

  Droom naar de toekomst is het tot de verbeelding sprekende slotstuk van de spirituele Rode Draad Trilogie   Flora woont alleen in Spanje...