Pulp van Charles Bukowski

Het verhaal (in een notendop): Detective Nick Belane heeft het plotseling druk. Hij krijgt de opdracht een zekere Céline (een mislukte Franse schrijver die geweigerd heeft te sterven en nu boekhandelaren terroriseert) op te sporen en uit te leveren aan een zekere Lady Death; hij wordt ingehuurd door een begrafenisondernemer die lastiggevallen wordt door een vrouwelijk buitenaards wezen; hij moet een rode mus lokaliseren en tot slot een overspelige vrouw schaduwen. De slonzige Belane, die liever drinkt en gokt dan werkt, komt van de ene onmogelijke situatie in de andere terecht.

Bukowski is vooral gekend om zijn boeken die voornamelijk over de gewone, arme Amerikaan gaan. Belangrijke thema's in zijn rauwe, absurdistische verhalen zijn alcohol en vrouwen. Met 'Pulp' nam hij op een prachtige manier afscheid van zijn lezers. Het is al bij al toch wel een mildere afrekening van het leven dan men wellicht van Bukowski zou verwachten.

'Pulp' is een beetje een vreemde eend in het oeuvre van de undergroundauteur. In dit allerlaatste boek van Bukowski voor één keer geen (semi-)autobiografisch verhaal, maar een ware waanzinnige fictie-detectiveroman. Het boek wemelt van de vermakelijke situaties en de oneliners. Boordevol clichés en typische stijlkenmerken van het genre worden zalig uitvergroot. Het geheel neigt naar stationsromannetjes, platte fantasy en meer van dat soort 'eersteklas' pulp. Hopelijk is er niemand die de verschillende lagen niet ziet en het als een volwaardige thriller leest, want die is er aan voor de moeite. Het is één grote, geslaagde, vermakelijke parodie op de 'hardboiled' detective. Absurd. Maar in al zijn absurditeit geniet je er toch wel van. Allez, dat heb ik toch alvast gedaan. Van de humor, de no-nonsense van Belane. Het toch wel gekke verhaal. De opdracht alleen al zegt alles: “Opgedragen aan de B-literatuur”.

Deze keer dus geen Henry Chinaski als antiheld en alter ego van de auteur, maar dus wel Nick Belane (“de beste privédetective van L.A.), die geilt op borsten en konten, bij voorkeuren rondhangt op de renbanen of in obscure kroegen waar hij het steevast aan de stok krijgt om een futiliteit met de barman. Hierin verschilt hij amper van Chinaski :-) Maar hij lost de ene zaak na de andere op. Het liefst op de meest onorthodoxe manier. Zijn eerste opdrachtgever, is een beeldmooie, supersexy, kortgerokte vrouw: Lady Death. Neen, voor Bukowski geen Pietje de Dood, maar een adembenemende schoonheid.

Geschreven enkele maanden voor zijn dood, en van alle bladzijden spat de angst hiervoor dan ook af. Hij filosofeert erover en stelt een aantal daarmee gepaard gaande levensvragen. Hij is hier teruggegaan naar het oorspronkelijke geraamte van de detective, maar heeft er zin eigen typische 'smerige' laag overheen gegoten: vloeken, schelden, vechten en slechte seks. Bukowski werd door iemand ooit 'een wandelende middelvinger' genoemd en wellicht terecht. Volgens inleider Simon De Waal is 'Pulp' een laatste en eervolle 'vet' uitgestoken middelvinger naar het genre, naar de dood. En naar het leven.

In al zijn grimmigheid is deze zwarte roman bijzonder komisch. Bij momenten zelfs zwaar hilarisch, zoals de slotscène. Dik erover, maar daar hou ik best wel eens van :-) De korte, maar krachtige dialogen zijn ijzersterk.

Na het voltooien van het boek, overleed Bukowski op 9 maart 1994, 73 jaar oud, aan leukemie. Graag gelezen

4 sterren

Jan Rooms