Kim van Kooten - Lieveling

Het is 1975. Op haar vijfde verjaardag staat Puck samen met haar moeder en hun koffers op de stoep voor hun huis. Een zwarte, glimmende auto rijdt de straat in. De koffers worden ingeladen en samen met de oude man rijden ze naar hun nieuwe huis, Ome Meneer noemt Puck de nieuwe vriend van moeder. Ome meneer overlaadt Puck met cadeaus, maar heeft wel duidelijke zijn eigen belang en behoeftes voorop staan.
Puck wordt afgedroogd, niet met een handdoek, maar met de handen van Ome meneer.
De moeder, een simpele volksvrouw lijkt niets door te hebben, ook al krijgt ze geen aandacht. Ze koopt alles wat los en vast zit. Al snel gaat het misbruik steeds erger worden. Vanuit het perspectief van Puck wordt het verhaal verteld. De schrijfster heeft een aparte lichte toon van vertellen, maar intussen wordt er een berg met gruwelijkheden over jou als lezer uitgestort. Puck die bij alles afvraagt of anderen dit ook zo meemaken. Ouder wordt en zeker gaat weten dat anderen dit niet meemaken.
Puck verzint van alles om haar nieuwe vader te ontwijken. Verstopt zich bijvoorbeeld en probeert onder het alleen met de man uit te komen.
Op school vermoedt een leraar dat er iets is, maar het duurt jaren voor Puck aan hem durft te vertellen wat er is. Pas als ze in het ziekenhuis ligt omdat ze al jaren slecht of nauwelijks eet.
Daarna vliegt het verhaal wel iets uit de bocht met de moeder die doordraait, de zak geld, de familie die heel erg met zich zelf bezig is en zichzelf wilt redden. Het wordt dan bijna slapstickachtig wat zonde is, omdat wat er verteld werd schrijnend en pijnlijk was. Om het vanuit het meisje te schrijven maakt het bijna nog pijnlijker om te lezen. Je zou het meisje gunnen dat ze de hulp kreeg die ze nodig heeft na de negen jaar misbruik ipv een doorgedraaide egoïstische moeder te hebben.

Kim van Kooten heeft echt een bijzonder boek geschreven dat een gruwelijk onderwerp op een bijzondere lichte manier op papier heeft gezet. Een talentvolle vrouw deze actrice en scenarioschrijver en nu romanschrijfster die dit boek zo kan schrijven. Niet eerder heb ik de manier hoe zij het verhaal verteld laat worden gezien. Het komt extra binnen juist door deze manier.
Schrijnend en pijnlijk is het met veel (zwarte) humor. Een boek wat je dichtslaat en nog lang laat nadenken.
Een echte aanrader deze roman!




"Uiteindelijk komt de waarheid aan het licht, hoe goed je haar ook verstopt. Hoe dik het ijzer van je brandkast ook is, hoe ingewikkeld je de code ook maakt, het heeft geen zin. Echte, grote geheimen willen gevonden worden. Omdat ze eenzaam zijn. En omdat ze groeien. Hoe langer je een geheim verstopt, hoe eenzamer en groter het wordt."