Ma van Hugo Borst

Hartverscheurend boek van Hugo Borst over zijn dementerende moeder, liefdevol en met veel gevoel geschreven. Hugo Borst vindt ‘mantelzorger’ een raar woord, maar hij is het wel. Al drie jaar verzorgt hij zijn zesentachtigjarige moeder, die aan dementie lijdt. Op ontroerende en vaak geestige wijze schrijft hij over de ingrijpende gevolgen van haar aftakelende geest. Ook beschrijft hij hoe de onvermijdelijke verhuizing naar een verpleeghuis verloopt. Intussen haalt hij herinneringen op aan zijn jeugd en aan zijn moeder in betere tijden. Ma is een liefdevol en prachtig geschreven portret van een moeder en haar zoon. Ma zit hier nu drie weken en elke dag is het raak. Liever zou ik eventjes niet meer gaan. ‘Het is hier verschrikkelijk,’ zegt ze. Dan zwijgt ze. Ostentatief. Ik leg mijn hand op haar knie. Ze wijst naar de bovenkant van haar hoofd en zegt: ‘Je kan beter mijn kop inslaan.’ ‘Dan kom ik in de gevangenis, ma.’ ‘Dat is waar,’ zegt ze en ze peinst en dat doe ik ook, peinzen. Peinzen over haar hunkering naar een genadeklap. -

Mijn mening

Open, eerlijk, liefdevol en indrukwekkend schreef Hugo Borst zijn boek Ma over zijn steeds verder dementerende moeder. Een verzameling columns waarvan het grootste deel al in het AD verscheen.
Van de mantelzorg secuur gepland met wie wanneer verschijnt en elkaar op de hoogte houden via een app. Zijn moeder die steeds vaker alleen maar bang lijkt te zijn en de kat die steeds magerder wordt en steeds duidelijker is dat het thuis niet meer lukt. Dan moet je je moeder naar een verpleeghuis verhuizen. Die heel lang heel boos is op iedereen dat ze daar moet wonen.Wat doe je met alle spullen die niet meekonden. Verdelen onder schoondochters, broer en anderen. Andere spullen naar de rommelmarkt of gewoon de vuilnisbak. Aan alles kleeft een herinnering.
Eerlijk laat Borst al zijn gevoelens zien in zijn verhalen hoe mooi en lief hij met zijn ma omgaat, maar ook zijn twijfels en schuldig voelen als hij niet meer elke keer gaat en niet meer wekelijks bloemen brengt. Zijn angst als hij namen vergeet of bij hem ook al het verval zijn intrede neemt. Puur  en integer als hij vertelt over haar als ze zich zelf vervuild en de weinige heldere momenten nog op het laatst. Hebben ze er goed aan gedaan haar naar het verpleeghuis te brengen? Wat wil je later zelf? doodgaan met pillen of een pistool om te voorkomen dat je ook zo zal eindigen?

Hartverscheurend is het inderdaad als zijn moeder met een soeplepel aan haar oor staat en Hallo roept en denkt dat ze een telefoon aan haar oor houdt. Het volgende moment weer helder en zeggend dat ze gek begint te worden.

Hugo Borst beschrijft het allemaal in een lekker leesbare simpele schrijfstijl. Geen opsmuk met extra mooi gevormde zinnen. Maar gewoon puur. Wat hebben mantelzorgers en personeel in de verpleeghuizen het eigenlijk enorm zwaar en wat sta je daar nauwelijks bij stil! Lezen allemaal zou ik zeggen.

Volle aantal sterren
5 sterren

Ink