Wie zich personen herinnert als Margaret Thatcher, Ronald Reagan, Michail Gorbatsjov, Nicolae Ceaușescu, François Mitterrand, Pablo Escobar, Augusto Pinochet, of gebeurtenissen zoals de Rode Duivels, die tijdens het EK voetbal 1980 op de tweede plaats eindigden, het door de Franse geheime dienst tot zinken gebrachte Nederlandse vlaggenschip Rainbow Warrior (Greenpeace), de brutale aanvallen van De Bende van Nijvel, de bomaanslagen van de CCC en de start van de VTM, weet het : de jaren ’80 van de vorige eeuw, waren helemaal niet zo prachtig, zoals ene Raphaël Goossens (Hitring) ons probeerde wijs te maken. Ikzelf, geboren in 1959, heb deze jaren dus wel bewust meegemaakt (een huwelijk én een scheiding, maar wel met achterlating van 2 geweldige kinderen bij vaderlief). Maar kan het erger ? Ja, hoor…of dat is toch wat de verteller van dienst ons probeert wijs te maken in ‘De verschrikkelijke jaren tachtig’ van de Nederlandse schrijver Tim Kamps.
In ’t kort :
Onze verteller (acht jaar) woont samen met zijn al-dan-niet lesbische moeder in een commune te Rotterdam, samen met vier moeders, nog enkele andere kinderen en de dictatoriale goeroe Bert. Zijn enige vriend is Donnie, de even oude zoon van Bert en Joyce, één van de andere aanwezigen. Maar het loopt allemaal niet zo lekker in deze commune : de verteller’s moeder verdwijnt voor enkele dagen, de kinderbescherming grijpt in en na een herseninfarct van Bert, wordt de commune ingelijfd bij die van om de hoek, geleid door Frans. De situatie wordt er niet beter op. En op dat moment komt Donnie met het idee op de proppen om weg te lopen, liefst naar België : de mayonaise is daar lekkerder !
Mening
Goh, eerlijk : heel veel valt er niet te zeggen over het boekje (ongeveer 200 pagina’s). Het is vlot en leuk geschreven, maar ik mis gebeurtenissen uit die tijd. Natuurlijk wordt er wel vermeld dat het Nederlands voetbalelftal de EK beker voetbal won in 1988, maar daar blijft het zo’n beetje bij. De gebeurtenissen in de commune zijn goed weergegeven (de profiterende goeroes, de naaktsessies, de nacht bij de schooljuf), maar het blijft allemaal heel oppervlakkig. Ach ja, er kan ook af en toe wel eens een lachje af en dat is tegenwoordig al een uitzondering. Het optreden van de kinderen met ‘War’ in de versie van Bruce Springsteen en de problemen rond de sax van Clarence Clemons is wel grappig : in dat nummer komt immers geen saxofoon voor en wordt vooral gedragen door Nils Lofgren, Roy Bittan, Max Weinberg en de Meester hemzelf !
Besluit :
Terwijl ik wel uitkijk om te kunnen beginnen in ‘Zomervacht’ van Jaap Robben (van het geweldige ‘Birk’), zal er niet meteen een tweede volgen na dit debuut van Tim Kamps. Maar zoals jullie allen weten : smaken verschillen (en gelukkig maar), dus waag jullie kans. Al is het alleen maar voor de verrassing die Kamps op het einde van het boek voor de lezer in petto heeft !
Paul Smeyers
Geen opmerkingen:
Een reactie posten