Zonnewijzer van Catriona Ward.

 

Na Het laatste huis is dit het tweede boek van Catriona Ward dat ik mag lezen voor Thrillerlezers! Het laatste huis was een boek dat heel diep ging en mij lange tijd niet meer los liet dus de verwachtingen voor deze Zonnewijzer zijn best hoog.

Ook nu is de informatie op de flap intrigerend: Rob leeft in angst. Angst voor zowel haar oudste dochter Callie, die botjes verzamelt en er denkbeeldige vriendjes op nahoudt, als angst voor haar jongste dochter Annie en dan met name voor wat Callie de kleine Annie aan zou kunnen doen. Callie op haar beurt is bang voor haar moeder die haar met vreemde ogen bekijkt. Alles komt tot een climax als moeder Rob en dochter Callie afreizen naar Rob’s ouderlijk huis Zonnewijzer diep in de Mojave-woestijn en dochter Annie met de vader thuisblijft.

Ik ben nog maar nauwelijks begonnen in dit boek of er bekruipt mij al een ongemakkelijk en verontrustend gevoel. De gedachten die Rob heeft over haar dochter Callie, en waar ze haar toe in staat acht zijn verschrikkelijk, maar berusten ze wel op de waarheid? En wat is dat vreselijke geheim dat Zonnewijzer en de Mojave-woestijn diep in zich bewaart?

Catriona’s verhaal draait in het begin voornamelijk om de gezinsleden, moeder Rob, de dochters Callie en Annie en echtgenoot Irving. Dat het geen ideaal gezinnetje is wordt ook snel duidelijk. De atmosfeer is bijna toxisch en heel langzaam wordt de achtergrond daarvan zichtbaar. Het lijkt bijna een kat en muis spel van afstoten, aantrekken, uitdagen en weer goedmaken, maar zo simpel is het niet. Niets in dit boek is simpel, niets is vergelijkbaar. Het is somber, het is afgrijselijk maar bovenal is het steengoed, en de onderhuidse spanning wordt alsmaar verder opgevoerd.

‘Ik vraag me af hoe het benen mesje zich zou voelen als het recht in vlees werd gedreven. Het geluid dat het zou maken als het de huid doorboorde. Pok, alsof je een lolly uit je mond trekt.’

De schrijfstijl van Catriona is beeldend met prachtige en ook aparte vergelijkingen. Hierdoor waan je jezelf vlak naast de hoofdrol spelers. Je voelt ze, je ruikt ze en je proeft ze. Oh, mag ik hopen dat dit ooit verfilmd gaat worden, want ik ben zo benieuwd hoe ze dit gaan realiseren. En het moge dus duidelijk zijn, daar waar ik na boek 1 nog enige terughoudendheid bezat ben ik nu compleet om… Ik ben fan!

Het is een bijzonder en uiterst origineel verhaal, werkelijk bloedstollend bij tijd en wijle, maar daardoor is er ook meteen zo weinig over te vertellen. Alles wat ik meer zou zeggen dan hierboven, wat eigenlijk al iets te veel is, geeft teveel van het verhaal prijs. En dit moet je gewoon blanco beleven. De personages zijn behoorlijk creepy, maar het is het verhaal wat er achter zit wat het pas echt doodeng maakt. Zou het waarheid zijn? Zou het waarheid kunnen worden? Meermaals bekropen mij deze beangstigende gedachten.

Ook het nawoord is weer heel indrukwekkend en moet je beslist lezen, maar pas na het boek. Het verklaart een hoop, maar het is wel informatie die je niet op voorhand zou moet weten.

En niets is weer wat het in 1^e instantie lijkt. Wanneer je denkt alles nu wel te weten dan komt er toch nog meer. Is het éénmaal definitief dichtgeslagen dan raast het nog even goed in je lijf na.

En ja, de verwachtingen waren hoog, maar ze zijn overtroffen. Persoonlijk vond ik het nog beter dan Het laatste huis. Het zal ook wel duidelijk zijn dat ik wederom niet kan wachten op Catriona’s derde. Ik houd mijn hart al vast!

‘Ergens vlakbij hoor ik iemand stilletjes huilen. Ik ben het zelf.’

Ik geef het 5 welverdiende Inktpotjes.

Karin K.