donderdag 7 april 2016

Joachim Meyerhoff met ach, deze leegte, deze verschrikkelijke leegte


Op de achterflap
Op mijn twintigste werd ik tot mijn grote verrassing in München op een toneelschool aangenomen en trok ik bij mijn grootouders in omdat ik geen kamer kon vinden. Het contrast tussen deze twee werelden had niet groter kunnen zijn. Hierover wil ik vertellen: over mijn boven alles beminde grootouders, met z'n tweeën gevangen in hun schitterende huis, en over hoe het is als iemand tegen je zegt: 'Je moet leren met je tepels te glimlachen.'

Cover
Rood. Grote gekraste letters, wit, de naam van de auteur. En gekraste letters, blauw, de ietwat onmogelijke titel die totaal bij het boek past.
En een foto van een mevrouw in het water.
Op basis van hoe het boek eruit ziet zou ik het nooit opgepakt hebben. Misschien wel vanwege de titel, misschien...

Mijn mening
Soms, heel soms, lees je een boek dat zo mooi is dat je er zo lang mogelijk van wilt genieten. Ik heb bewust langer over het boek gedaan. Elke dag een dosis...En als het boek dan uit is...Ik wil het alleen maar koesteren. Er van houden...

Meyerhoff weet met enkele pennenstreken karakters neer te zetten. Op zo'n manier dat je gewoon weet hoe ze eruit moeten zien.
"Een reus van een vent met de uitstraling van een geldtransportwagen, zijn ogen smalle vensters, rondom gepantserd."
De karakters leven. En jou houdt van ze, of je haat ze, net zoals Joachim doet.

Joachim vindt zijn thuisbasis bij zijn grootouders, nooit opa en oma! In hun wereldvreemde leven kan hij zich ontspannen, zichzelf zijn. Er wordt onvoorwaardelijk van hem gehouden.
Het leven bij zijn grootouders is gestructureerd, elke minuut van de dag is voorgepland, en praktisch elke dag hetzelfde. 
En de liefde tussen zijn grootouders is hartverwarmend.

Totaal tegengesteld is het leven op de toneelschool. Elke dag vraagt Joachim zich weer af hoe hij daar in vredesnaam door de audities is gekomen. Hij zit compleet op slot in zijn lichaam. Ontspannen is onmogelijk. Iets doen alsof ook. Het liefste wil hij verdwijnen, er niet zijn.
"Ik wilde incognito mezelf zijn."
Er zijn maar 2 momenten dat hij zich prettig voelt in zijn rol op het toneel:
* als hij in een enorme glitterjurk het podium op moet. Hij is de enige die die enorme jurk past. 
  Hij stijgt boven zichzelf uit.
* na het lezen van Het lijden van de jonge Werther van Goethe. Hij gaat in een solovoorstelling het toneel op waarin hij volledig         opgaat in het karakter van Werther. Hij speelt hem niet, hij wordt hem.

Onvermijdelijk bij zulke oude grootouders ( ruim in de 90 ) is dat ze doodgaan. Beide overlijdens omschrijft hij zo ingetogen, zo naar de karakters van zijn grootouders. Ontroerend mooi. Zeer respectvol.

Het boek heeft veel humor, regelmatig heb ik zitten lachen, vooral om die gekke, lieve grootouders.
Maar het is ook een boek vol leegte, angstaanjagende leegte. Wanhoop.

Het boek heeft me in mijn hart geraakt. Een boek dat ik zal blijven koesteren.

5 sterren

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Zoeken in deze blog

Droom naar de toekomst van Rina Stam

  Droom naar de toekomst is het tot de verbeelding sprekende slotstuk van de spirituele Rode Draad Trilogie   Flora woont alleen in Spanje...