De moorden op Kingfisher Hill van Sophie Hannah

 

 Wat vind ik van de cover?

Een donkerrode achtergrond, een zwart huis met matgouden accenten, de titel centraal in grote witte letters, bovenaan heel sierlijk de vermelding 'Agatha Christie', onderaan de auteursnaam.

Wat verwacht ik van tevoren?
Een nieuw Hercule Poirot mysterie, uiteraard niet geschreven door Agatha Christie zelf, maar wel door Sophie Hannah. Als tiener heb ik best wel veel Christie's en Poirots gelezen, maar ik had er op een bepaald moment een beetje genoeg van en liet de rest, ook de nieuwe reeks, aan mij voorbijgaan. Tot nu toe dan, want als één van de beheerders van Thrillerlezers! mij zo mooi vraagt of ik deze a.u.b. wil lezen, zeg ik natuurlijk ja. Ik ga er onbevooroordeeld aan beginnen en hoop op een fijne detectiveroman.

Quotes die ik het vermelden waard vind:

●    Het is altijd nuttig de chronologie van menselijke relaties te doorgronden.

●    Terwijl het slimste brein van het land borrelde van nieuwe gedachten, deducties en vragen verbeeldde ik me bijna dat ik, kijkend van op mijn stoel, zijn buitengewone eivormige hoofd kon zien opzwellen.

●    Volg je hart in de liefde zonder rekening te houden met wat de maatschappij toestaat, en de kans is groot dat het nadelig voor je uitpakt.

Mijn recensie:
Het verhaal speelt zich af in 1931. Naar mijn gevoel komen zinsbouw en taalgebruik me oubollig en overdadig over, hopelijk went dit snel. Specifiek is dat de manier van schrijven en vertellen ook in het verhaal zelf worden becommentarieerd. Veel wordt verteld via omslachtige dialogen, redelijk bombastisch, en dat maakt het naar mijn gevoel ook een beetje complex om sommige zaken te kunnen volgen. Misschien komt dit omdat de meest thrillers die ik lees meer direct zijn.
Sommige zaken worden heel omzichtig of onder verdoken bewoordingen verhaald, maar dat is ongetwijfeld om de tijdsgeest van de jaren 30 weer te geven.
Wat me ook opvalt, is dat de meeste personages een geweldig gevoel voor drama aan de dag leggen. Het komt me jammer genoeg allemaal een beetje geforceerd over.
Alleszins, Poirot is nog steeds, zoals ik me herinner, heel erg tevreden met zichzelf, pedant en zeker ook irritant…. Sommige zaken veranderen nooit, en in dit geval is dat maar goed ook, want anders zaten we met de karaktermoord op Hercule Poirot!

Wat mij betreft is dit soort van boek, een detectiveroman niet voor mij weggelegd, het stramien en de schrijfstijl liggen me echt niet. Ik vrees dan ook dat ik de rest van de gemiste boeken uit de verschillende reeksen niet opnieuw ga oppakken.

Ik ben er van overtuigd dat veel lezers fan zijn van deze boeken, en gelukkig maar hebben we niet allemaal dezelfde smaak. Ik vrees dat dit niet mijn ding is, zodat ik uitkom op een eindoordeel van 2 sterren.