Zelfs als we zwijgen van Marieke Nijkamp

 Zelfs als we Zwijgen vertelt het verhaal van vijf vrienden die samenkomen in een hut in de bergen. Ze

spelen voor de laatste keer een Live Action Role Playing Game die ze de laatste jaren vaak hebben gespeeld, voor ze hun eigen weg zullen gaan. Het wordt niet het ontspannen weekend wat ze voor ogen hadden; als hun eigen geheimen en demonen een rol gaan spelen in het spel, wordt het gevaarlijk.

 

Dit spannende verhaal met soms horror-achtige scènes geeft zich in eerste instantie niet makkelijk prijs. Ondanks de actie waar de lezer meteen in belandt, leidde de afwisseling van in de ik-vorm sprekende personages en de aanduiding van non-binaire personen in het begin tot hard werken. Als de personages na een aantal hoofdstukken steeds meer hun eigen stem krijgen, neemt de spanning toe en krijgt de afwisselende ik-vorm ook meerwaarde. Je ziet gebeurtenissen door verschillende ogen, wat het verhaal intrigerend maakt.

 

“De berg heeft honger. De nacht heeft tanden. En allebei eisen ze dat hun prijs wordt betaald met bloed.”

 

Diversiteit is een belangrijk thema, dat mooi wordt uitgewerkt in bespiegelingen, achtergrondverhalen en gedachtestromen van de verschillende personages, die soms volwassen aandoen. Zo zegt Maddy in hoofdstuk 2:

 

“Ook al hebben ze de mond vol van non-verbale taal en van hoe belangrijk die is, ze realiseren zich niet hoe onbewust de meeste reacties zijn.”

 

Er zitten veel van dit soort mooie observaties in het boek die zeer de moeite waard zijn, maar soms wel voor wat vertraging zorgen. De game is heel knap neergezet, en wat het spel met de spelers doet. De achtergrond van alle personages en inzicht in hun manier van denken maken het gelaagd en geven het een meerwaarde die je lang niet altijd in thrillers vindt. Wel voelt het hierdoor soms als veel voor één verhaal. Het eind is weinig verrassend, maar het boek geeft genoeg stof tot nadenken om het tot een spannende leeservaring te maken. Vooral lezers op zoek naar diepgang in personages zullen van het boek genieten.

 

 

Hoewel de aanduidingen van een non-binair karakter met hen/hun in het begin even wennen is, is dat de moeite waard en het is prijzenswaardig dat de auteur kiest voor deze formuleringen, om lezers daar vertrouwd mee te maken. Zoals Ever zegt in hoofdstuk 22:

 

« Geen enkele vorm van kunst of expressie, inclusief games, is per definitie ooit neutraal. Elke keus die we maken bij het opbouwen van een wereld, of die nu iets insluit of uitsluit, meer op het ene detail gericht is als op het andere, is een statement. Of het nou gaat om de puzzels die we bedenken of om wat we « anders » of « vreemd » noemen, het is allemaal belangrijk.»

 

Dit soort observaties maken dit verhaal wat mij betreft zeer de moeite waard.