Luister – Sacha Bronwasser

 

‘Hiervandaan stuur ik je deze berichten. Onze geschiedenis was een steentje in mijn schoen dat ik negeerde, maar toen ik het tevoorschijn had gehaald kreeg ik het niet meer teruggeduwd. Je zult er even de tijd voor moeten nemen.

Luister.’

 

De eenentwintigjarige Marie vertrekt in 1989 naar Parijs om daar als au pair te gaan werken. Ze spreekt de taal niet, de stad is haar vreemd en haar vertrek is eerder een vlucht dan een weloverwogen keuze. Langzaam krijgt ze grip op haar leven, onder andere door haar verhaal van zich af te schrijven. Ze richt zich hierbij aan Flo, de persoon die de oorzaak was van haar vlucht. Jaren later, ten tijde van de terroristische aanslagen van 2015, komt Marie’s verslag in handen van Flo.

 We worden meegenomen naar het Parijs van de jaren 80, de tijd waarin er veel aanslagen plaatsvonden. Het verhaal begint al ruim voordat Marie aankomt in Parijs, de setting waarin ze terecht komt wordt geschetst. Eigenlijk is de sfeer vanaf het begin al dreigend en verwarrend.

Daarna verplaatst het verhaal zich naar het moment dat Marie aankomt in Parijs en wat haar daartoe gebracht heeft. Bijna 25 jaar later komen we weer terug in Parijs en weer zijn er aanslagen.

 

Ik heb al drie keer een poging gedaan om een recensie te schrijven, maar het lukt me maar moeilijk om dit boek en wat het met me deed goed in tekst te vangen. Het verhaal zit ontzettend vernuftig in elkaar, maar laat zich lastig beschrijven.

Voor een groot deel is het het coming of age verhaal van de eenentwintigjarige Marie, maar door de tijd en de bijzondere gebeurtenissen die zich daarin afspelen wordt haar verhaal verbonden met de verhalen van twee andere personages: de fotografe Flo en Philippe Lambert, de vader van het au pair gezin. Hoe belangrijk en vormend deze laatste twee personages zijn, dat wordt gedurende het verhaal steeds duidelijker.

 Het verhaal verloopt niet chronologisch waardoor de verbanden niet meteen zichtbaar zijn. Dit geeft het verhaal iets spannends, iets mysterieus. Tegelijkertijd geeft de dreiging van de aanslagen, in beide tijden, het verhaal iets donkers. Daarnaast is juist deze niet-chronologische opbouw van het verhaal heel erg belangrijk voor de structuur en de manier waarop je dit verhaal tot je neemt. Er blijven dingen verscholen, dingen die pas aan het eind van het verhaal op zijn plek vallen.

 Sacha Bronwasser bezit een prachtig taalgebruik en al vanaf de eerste bladzijde had ze me te pakken. Het is beeldend, alsof je meekijkt door de lens van een fotograaf. Ik denk dat het boek zich ook uitstekend zou lenen om het te luisteren, alleen om de titel al. En ja, die titel, wanneer je het boek uit hebt, weet je dat die alleszeggend is.

 Tot zover mijn schamele poging om iets over dit boek te vertellen. Je moet het gewoon lezen, of luisteren, en je laten overtuigen door Bronwasser zelf. Ik vond het een ontzettend intrigerend verhaal. En het zit ingenieus in elkaar. Lees. Of: Luister.

 5 inktpotjes

 Jolanda