Dingen Die Niet Mogen - Sabine van den Berg

Titel: Dingen Die Niet Mogen

Auteur: Sabine van den Berg

Uitgever: Atlas Contact
ISBN: 9789025446789

Gepubliceerd: April 2016

Het Verhaal

Tien jaar geleden is er in de omgeving van een plattelandsdorp een lustmoord gepleegd op een veertienjarig meisje. De dader is nooit gevonden. In het dorp gaat het leven verder, ook bij een boerengezin. Totdat de dochter van de nurkse boer voor het eerst uitgaat met de jongere broer van het slachtoffer, waardoor de gedachte aan de moord niet langer buiten de deur gehouden kan worden. Via een web van suggesties groeien vermoedens uit tot verdenkingen. In Dingen Die Niet Mogen kijken afwisselend moeder en dochter naar de andere gezinsleden. Een verhaal over liefde, vergankelijkheid en ontluikende seksualiteit, maar vooral over de broeierige verhoudingen binnen een gezin.

De Auteur

Het literaire werk van Sabine van den Berg (1969) kenmerkt zich door een zeer beeldende stijl. In sober taalgebruik voeren spanning en verwarring de boventoon in een filmisch geheel. Sabine van den Berg volgde de opleiding Reclametekenen in Amsterdam, studeerde tekenen en beeldhouwen aan de Kunstacademie te Rotterdam, en proza aan schrijversvakschool ’t Colofon in Amsterdam. Als redacteur werkte ze voor het literaire tijdschrift Lust & Gratie. Ze publiceerde korte verhalen in Lust & Gratie evenals in Armada. De laatste jaren voordat zij zich geheel wijdde aan het schrijven en schilderen, was zij werkzaam als freelance journaliste/styliste/fotografe voor verschillende tijdschriften. In 2000 verscheen haar eerste roman De naam van mijn vader, gevolgd in 2002 door De lachende derde en Wissel in 2013.

Wat ik ervan vond

Door de achterflap krijg je (heel) misschien het idee dat Dingen Die Niet Mogen een spannende thriller is – het is eerder een psychologische studie van een gezin met een dominante vader, waar de dochter wordt voorgetrokken en de zoon amper recht van bestaan heeft. Een dag en een nacht volg je het gezinsleven op de boerderij, dat afwisselend door de ogen van moeder (in lange hoofdstukken, traag als stroop) en die van de dochter (naïef, bijna even traag) belicht wordt.

De schrijfstijl is passend voor het verhaal; in de uitgebreide beschrijvingen van tastbare voorwerpen wordt juist getoond wat er ontbreekt. In één hoofdstuk bekijkt moeder de diverse houtsnijwerkjes die haar dochter in haar slaapkamer heeft. Hoewel ze daar allerlei gedachten/herinneringen bij heeft, houdt ze bijna wanhopig serieuze overpeinzingen en gevoelens op afstand en steekt het liefst haar kop in het zand. Dat blijft zo tot het eind.
En juist daardoor voelt elke gebeurtenis en elke gedachte nogal onthecht. Elk klein dingetje beschrijven heeft een duidelijk doel, maar maakt het boek bijna saai om te lezen. Het is dan oppassen dat je de lezer niet kwijtraakt; ik voelde me eigenlijk helemaal niet betrokken bij het verhaal of de personages.

“Jaloers?” Steven trekt zijn wenkbrauwen op. “Het is niet persoonlijk, jij kunt het niet helpen dat je een meisje bent.”
Ze slaat haar wimpers op, kijkt hem recht aan. Ze begrijpt hem niet. Zijn opmerking verontrust haar. “Wat bedoel je?”
Steven haalt zijn schouders op. “Vader houdt meer van meisjes dan van jongens, is dat je nooit opgevallen?”

Met de meer expliciete gedeelten van het boek kon ik (misschien mede door die onthechting) helemaal weinig, zoals de scene waar de dochter haar eigen lichaam op haar gemak verkent en per ongeluk haar eigen maagdenvlies scheurt. Ongetwijfeld zal dit bedoeld zijn om te confronteren, op z’n minst een ongemakkelijk gevoel teweeg te brengen; net als de meeste andere scenes zat ik me tijdens het lezen vooral af te vragen wat de toevoeging aan het verhaal was.

Bepaalde opmerkingen en gebeurtenissen doelen in de loop van het boek op de mogelijk duistere aard van een bepaald personage. Volgens de achterflap groeien vermoedens uit tot verdenkingen via een web van suggesties. Nu heb ik nergens zien staan dat dit een Young Adult is, maar ik denk dat een beginnende thrillerlezer of fan van YA er eventueel meer van zou genieten dan een doorgewinterde thriller fan, want vermoedens die groeien..? Ik denk dat ik rond pagina 20 wist hoe het zat. Het gaat in mijn ogen uiteindelijk niet om die vermoedens en verdenkingen – maar wek dan ook niet de indruk met je achterflap dat het wel zo is!

Uiteindelijk heb ik Dingen Die Niet Mogen vooral uit pure koppigheid uitgelezen en omdat het een vrij ‘kort’ boek is (188 pagina’s – langer had ook echt niet gemoeten). De schrijfstijl voelt passend maar te simplistisch aan; het kon mijn aandacht moeilijk vasthouden. Ik begrijp de bedoeling van DDNM, maar de uitvoering was het voor mij gewoon niet.

Plot: 3
Originaliteit: 3
Spanning: 2.5
Schrijfstijl: 3 (goed gekozen, niet fijn om te lezen)

Psychologie: 3.5
Leesplezier: 3

Conclusie: Net aan 3 sterren voor Dingen Die Niet Mogen

Yfke Brandhout