Woensdag 26 oktober
was het dan zover. De installatie van de Kernjury zou gaan
plaatsnemen in de oostelijke passage van het station van Amsterdam
Centraal.
De aanvang was pas
om 18:30 uur, dus even tijd gemaakt om samen met mijn dochter van 15
een dagje te gaan shoppen in Amsterdam. Omdat er geen introducees mee
mochten heb ik haar om 18 uur op de trein gezet en kon ik op het
gemak naar de passage lopen.
Al snel kwamen er
van allerlei hoeken mensen aanlopen die ook voor de plaatsing van de
Kernjury kwamen. Omdat je alleen bent maak je toch makkelijk contact
met anderen en de grote vraag was natuurlijk wie er genomineerd
zouden zijn. We konden alleen maar speculeren.
Om half 7 gingen de
deuren open en na me aangemeld te hebben konden we een plaatsje gaan
zoeken. Ik probeerde natuurlijk wel een zo goed mogelijk plekje voor
eventuele foto’s die ik dan kon maken.
De presentator van
de avond was Pieter van der Wielen, is bekend als journalist en
presentator voor radio en televisie. Deze man kon gelukkig zeer goed
babbelen, want ze moesten ook het programma “De wereld draait door”
in de gaten houden. Als Matthijs van Nieuwkerk de 6 genomineerden had
opgenoemd in een minuut mocht Pieter beginnen met de genomineerden.
Ze werden een voor een het podium opgeroepen.
De eerste
genomineerde die op het podium kwam was Jelle Brandt Corstius voor
zijn boek As in tas. Het is een zeer persoonlijk boek. Jelle
ging elk voorjaar met zijn vader fietsen. Het duurde nooit langer dan
twee dagen, want anders kregen ze ruzie. Maar in 2014 was zijn vader
net een aantal maanden overleden ging Jelle fietsen met wat as van
zijn vader in zijn fietstas. Jelle heeft 16 dagen door Europa
gefietst totdat hij bij de Middellandse zee uitkomt en daar de as
uitstrooit. Jelle gaf tijdens het korte moment op het podium aan dat
hij tijdens het fietsen eigenlijk niet aan zijn vader heeft gedacht.
De tweede
genomineerde is Annejet van der Zijl met haar boek De Amerikaanse
prinses. Annejet heeft een levensverhaal geschreven over Allene
Tew. Deze vrouw wist zich op te werken tot een van de rijkste vrouwen
van New York. Ze was ook de peetmoeder van prinses Beatrix. Dit
verhaal gaat niet over winnen, maar eigenlijk hoe te verliezen. 
De derde
genomineerde is Paulien Cornelisse met haar boek De verwarde
cavia. Paulien verteld over een cavia die op een kantoor werkt en
wat er zoal op een kantoor gebeurt. Paulien zegt dat ieder die dit
leest het zeker kan inbeelden. Het moet een grappig en ontroerend
boek wezen. Haar enthousiasme maakt me zeker nieuwsgierig. 
De vierde
genomineerde is Griet op de Beeck met haar boek Gij nu. Een
boek over 15 verschillende mensen. Griet Op de Beeck zet op haar
eigen onnavolgbare wijze het kort verhaal naar haar hand. En tegelijk
schrijft ze een boek dat meer wil zijn dan de droge optelsom van de
delen. Want, hoe verschillend ook de verhalen, allemaal beschrijven
ze hoe verloren mensen zijn, tenzij ze de moed vinden om zichzelf te
redden. Ze sloot op het podium af met de tekst: ik had nu 1 ding met
15 mensen en dat voelt echt lekker. 
De vijfde
genomineerde is Claudia de Breij met haar boek Neem een geit.
Het boek gaat eigenlijk over levensvragen die Claudia zelf had
naarmate ze ouder werd. Ze ging op onderzoek uit en kwam zo bij een
groep mensen die haar vertellen hoe hun het hebben aangepakt. Ze
heeft er 100 levenslessen uit gehaald en wat van haar zelf. Wat
Claudia zelf geleerd heeft toen ze met dit boek bezig was is: Eerst
gebruikte ze al haar energie om een probleem op te lossen. Nu kijkt
ze eerst naar het probleem om te kijken hoe het opgelost moet worden.
Er werd nog gevraagd waar de titel vandaan komt. Dit blijkt een oud
Joods verhaal te zijn.
De zesde en tevens
laatste genomineerde is Hendrik Groen met het boek Pogingen iets
van het leven te maken. Maar er kwam geen Hendrik Groen of anders
gezegd Peter de Smet. De naam van de vrouw is me ontschoten, maar ze
las een notitie voor namens Hendrik Groen dat hij het leuk vindt dat
hij genomineerd is.
Nadat alle
genomineerden bekend waren werden er wat officiële foto’s gemaakt
en konden degene die een rode kaart hadden als eerste de boeken halen
en de boeken laten signeren. De rode kaart stond voor de mensen die
nog een lange treinreis voor de boeg hadden waaronder ikzelf. Het
wachten werd wel beloond, want na een dik uur was ik uit de rij met
mijn gesigneerde boeken. Helaas geen tijd meer voor het buffet, want
ik wilde voor de zekerheid toch de ene laatste trein hebben. Om
middernacht was ik eindelijk weer thuis.
Helaas geen thriller
dit jaar, maar volgens mij zitten er zeker wel wat leuks tussen. En
nu is het stemmen geblazen.
Willen jullie ook
stemmen?? Graag via de onderstaande link.
Nu duik ik weer snel
in mijn leesvoer.
Groeten, Brenda
Geen opmerkingen:
Een reactie posten