Om nooit meer weer depressief te hoeven worden....
Myrthe van de Meer beschrijft het leven van een persoon die opnieuw wordt opgenomen en dat als enorm falen ziet. Emma heeft net weer een nieuwe baan en hoopt in het begin weer heel snel thuis te zijn. Maar ze krijgt weer allerlei nieuwe medicatie en doseringen met enorme bijwerkingen.
Ik vond het ook een heel triest verhaal over afdelingen die leeg zijn waardoor je maar op gesloten gaat zitten voor wat aanspraak. Ook blijkt een groep psychiatrische mensen bij elkaar een snelkookpan met gevoelens. Ruzies, irritaties en andere emoties gaan op en neer.
Het personeel wat maar weinig tijd lijkt te hebben, het rooster wat mooi ingevuld wordt maar waar de helft niet van door lijkt te gaan. Van de keren bij een oude vriend op bezoek te gaan , herinner ik me de troosteloosheid die daar hing. Het vele roken en het vragen en bespreken van elkaars problemen. Het gevoel dat als je niet al gek bent, het zeker daar wordt. De opluchting als ik weer buiten stond.
Ze omschrijft de sfeer zeer beeldend en je leeft enorm mee met Emma. Het uitleggen van hoe het is om te hallucineren. 'Soms zie ik een hond. Dat is een hallucinatie. Ik weet dat hij er niet is, maar toch zie ik hem". Zo leer je met haar meeleven als ze tijdens een waan achtervolgd wordt.
De mooiste tekst die me bijgebleven is als ze uitlegt hoe manisch depressief is. Ik vertelde hem vanochtend aan een andere hulpverlener die ook een veel duidelijker beeld kreeg. Ik citeer uit mijn hoofd
Het is alsof je echt verliefd wordt, elke keer opnieuw. Diezelfde gigantische energie. Je wordt verliefd op het leven, maar het leven maakt het steeds weer met je uit.
Up is net als Paaz een boek wat nog een poosje blijft nasidderen (ipv sudderen) in je hoofd.
Voor mensen die anderen kennen met psychische problematiek zal het veel herkenning oproepen en voor anderen misschien vast wat begrip voor de psychiaterie. Hoop ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten