Allemaal hoeren van Fransizka Weis

 Een ontspannen dag in de tuin komt tot een abrupt einde, wanneer rechercheurs Hans Dijkma en Laura Mandemaker naar een plaats delict worden geroepen. Een jonge vrouw is vermoord in een nabijgelegen natuurgebied.

Al snel volgen er nog meer moorden. Wie is deze seriemoordenaar die een merkteken achterlaat op de doden? En wat hebben de slachtoffers met elkaar gemeen? De spanningen lopen hoog op, zowel in de privésfeer als op het politiebureau. Kunnen de rechercheurs deze moordenaar laten stoppen, of zullen er nog meer slachtoffers vallen?

Ik moet zeggen dat ik aangenaam verrast was! Het verhaal begint meteen goed: er wordt een lichaam van een vermoordde vrouw in een natuurgebied gevonden. De moordenaar heeft zijn merkteken achtergelaten. Niet veel later valt er een tweede slachtoffer...

Het was ook interessant om te lezen dat er een moord in mijn eigen woonplaats afspeelde en een aantal gebieden kwamen mij dus erg bekend voor. Ik vroeg mij de hele tijd af waarom de moordenaar dat specifieke merkteken op de slachtoffers achterliet...

De schrijfstijl van Fransizka is heel erg prettig en hierdoor vloog ik door het verhaal heen. Je verdenkt verschillende mensen en dat maakt het verhaal ook erg interessant. De spanning is niet heel erg aanwezig, maar het verhaal is interessant genoeg om verder te willen lezen.

Ik las dat 'Allemaal hoeren' al het derde deel is van een serie met rechercheurs Hans Dijkema en Laura Mandemaker, maar dit boek is echt prima als los deel te lezen. Ik had namelijk helemaal niet door dat dit dus een boek uit een serie was. 😉

Hopelijk komt er nog een volgend deel uit, want die ga ik dan ook zeker lezen!

Beoordeling: 3,5 inktpotjes

Winactie met Verraderlijke mist van Marja Boomstra

 In Verraderlijke mist, het derde deel van de Chaja-serie, lijkt Chaja’s leven in rustiger vaarwater te zijn gekomen, nu Lucinda is opgepakt en zij eindelijk haar biologische vader leert kennen. Dan ontdekt Chaja dat Reaven informatie voor haar achterhoudt. Als even later Lucinda weet te ontsnappen, beseft Chaja dat haar leven weer gevaar loopt. Chaja droomt ondertussen steeds over een geest in de mist en wanneer haar wordt uitgelegd dat dit de boodschapper van verraad en slecht nieuws betekent, gaat ze op onderzoek uit. Bij toeval stuit ze op een kleine nalatenschap van haar moeder, een kistje met herinneringen. Het blijkt de doos van Pandora, een bron van kwaad en ellende te zijn.

Je kan nu een kans maken op het nieuwste boek van Marja Boomstra.

Wie is het hoofdpersonage in de drie delen van de Chaja-serie? Stuur het antwoord naar Boekinkt@gmail.com ovv Verraderlijke mist.

Ik kom je halen van KR Alexander

 Als vijf kinderen worden uitgenodigd om ’s nachts naar een begraafplaats te komen, denken ze dat iemand hen voor de gek houdt. En ook de opdracht om iets geheimzinnigs op te graven, lijkt gewoon een grapje. Maar het is geen grapje. Een duistere kracht is losgelaten en de kinderen worden stuk voor stuk geconfronteerd met hun grootste nachtmerrie. Levend begraven worden. Een achtervolging door een geest. Een schrikwekkende clown die je opwacht in het bos. Samen moeten de kinderen proberen hun angsten te overwinnen, maar nu die eenmaal vrijgelaten zijn, laten ze de kinderen niet meer los…

Af en toe is het heerlijk om ook eens een jeugdboek tussendoor te lezen. Vroeger las ik altijd de Kippenvel boeken, dus toen deze serie verscheen werd ik helemaal enthousiast. 'Ik kom je halen' is het zesde boek wat in deze serie is verschenen, maar je kunt elk boek prima los lezen, want het zijn allemaal losstaande verhalen.

De cover van dit deel trok mij meteen aan. Ik houd van clowns, haha! In dit verhaal maak je kennis met verschillende personages. Deze vijf kinderen hebben allemaal een briefje gekregen met een vreemde tekst en ze worden uitgenodigd om naar de begraafplaats komen (spooky!). Je voelt dan ook al vrij snel de spanning toenemen. Een begraafplaats en clowns, een betere combinatie kun je niet hebben, toch?

Iedereen komt daarna oog in oog met zijn/haar angsten te staan en dit vond ik dan ook een leuk concept. Ik kan dan ook goed begrijpen dat dit verhaal voor de jeugdige lezer behoorlijk spannend kan zijn. Zelf vond ik sowieso driekwart van het boek erg goed. Het einde deed mij zelfs een klein beetje denken aan 'It' van Stephen King. 😉

'Ik kom je halen' is zeker een spannend boek voor de jeugdige lezer, maar ook als je wat ouder bent kun je hier goed van genieten!

Beoordeling: 3,5 inktpotjes

Silvie

Nikki May met Wahala

 De Londense Ronke, Boo en Simi zijn vriendinnen van Engels-Nigeriaanse afkomst. Ronke wil dolgraag de ware vinden en denkt dat Kayode dat is. Haar vriendinnen vinden hem echter maar een loser, een van haar vele vage Nigeriaanse vriendjes. Boo lijkt alles te hebben waar Ronke naar verlangt – een lieve echtgenoot en een leuk kind. Maar zelf heeft ze het gevoel dat het plaatje niet compleet is. Simi leidt een ogenschijnlijk perfect leventje, toch is ze stiekem bang om door de mand te vallen. Ze twijfelt ook of ze klaar zijn voor een baby, al denkt haar man van wel.

Wanneer de charismatische Isobel zich aansluit bij het vriendinnengroepje, lijkt ze het beste in iedereen naar boven te brengen. Hoe meer ze zich echter bemoeit met het leven van de drie vrouwen, hoe meer chaos ze veroorzaakt. De hechte vriendschap tussen Ronke, Boo en Simi begint barsten te vertonen…

In dit boek maak je kennis met de verschillende meiden. Je leest ook vanuit hun perspectief en zo leer je elk personage wat beter kennen. In het begin had ik nogal moeite met alle Nigeriaanse termen en ik vond het een beetje too much. Maar na een tijdje leest het op zich wel lekker. Op het moment dat Isobel zich steeds meer gaat bemoeien met het vriendenclubje, begint de spanning onderling toe te nemen.

Het is een leuk en interessant concept voor tussendoor, ieder heeft zo haar eigen geheimen en Isobel is de storende factor. Toch wist het mij niet helemaal te boeien en ik had ook niet heel veel met de personages. Ook vond ik de termen in het begin een beetje irritant. Sommige stukken waren wel oké en boeiend, maar ik had er misschien iets meer van verwacht. De cover vind ik overigens wel echt prachtig! 😍

Beoordeling: 3,0 inktpotjes

Silvie

Ik ken jouw geheim

 ‘IK KEN JE GEHEIM. DOE WAT IK ZEG, ANDERS VERTEL IK HET AAN IEDEREEN.’

Owen, Gemma, Ally en Todd krijgen tegelijkertijd dit dreigberichtje. Ze hoeven niet lang na te denken: alles liever dan dat hun geheim onthuld wordt! Dus ze besluiten allemaal te doen wat de afperser zegt.

De allereerste opdracht ontvangen ze maandagochtend op school. Alle vier zitten ze in de tweede klas, maar elkaar kennen doen ze nauwelijks. Nu moeten ze opeens samenwerken en de vreemde instructies van de blackmailer opvolgen. De opdrachten worden steeds gevaarlijker en de tijd tikt. Wie zit er achter deze berichten? En kunnen ze de afperser stoppen voordat het te laat is?

De flaptekst van dit boek sprak mij direct aan. Iemand die dreigende smsjes naar een groep jongeren stuurt... wat is de reden hiervan? 'Ik ken jouw geheim' wordt verteld vanuit verschillende perspectieven en ieder heeft zijn/haar eigen geheim. Best een leuk en interessant concept, toch?

De eerste opdrachten zijn redelijk onschuldig, maar daarna worden ze gevaarlijker. Het verhaal leest vlot, maar voor mij werd het niet heel spannend. Het boek is echt gericht op de jeugdige lezer. De schrijfstijl is makkelijk en vlot en de afwisselingen in perspectieven is aangenaam. Uiteindelijk kom je ook achter ieders geheim.

Tot het einde blijft het gissen wie er achter de berichten zit, maar voor mij kwam het toch niet helemaal als een verrassing. 'Ik ken jouw geheim' is zeker een aanrader voor de jeugdige lezer en het bevat actuele en realistische onderwerpen.

Beoordeling: 3,0 inktpotjes

Silvie

Reserve – Prins Harry, Hertog van Sussex

 

 Ik moet heel eerlijk bekennen dat ik erg nieuwsgierig was naar dit boek. Ik denk dat het bijna niet te bevatten is hoe het is om op te groeien binnen de koninklijke muren en ik weet niet of ik dat zou hebben gekund.

Het boek is opgedeeld in drie delen. Het eerste deel begint met de dood van zijn moeder. Het raakt me om te lezen dat hij lang heeft gedacht dat zijn moeder niet echt dood was, maar dat alles in scene is gezet zodat zij een ongestoord leven zou hebben ver uit de buurt van de paparazzi, die het haar leven zo moeilijk hebben gemaakt. Ik verbaas mij erover dat de beide jongens dus nooit in de gelegenheid zijn gesteld om afscheid te nemen van hun moeder. In dit deel lezen we ook over zijn schooltijd. Hoe hij op zijn tenen moest lopen, omdat de opleiding eigenlijk te hoog gegrepen was voor hem. Hij vertelt open over zijn druggebruik en ook het incident met het nazi-uniform komt aan bod. Zijn liefde voor Afrika, in het bijzonder Botswana en de fijne tijd die hij had als hij ervoor kiest om te gaan werken op een boerderij, ver weg van de bewoonde wereld, in Australië. Ver weg van de roddelpers. Pijnlijk om te lezen hoe je tussen de regels door leest hoe hij hunkert naar de aandacht van zijn vader, die zijn best doet, maar ook wordt beperkt door het instituut (het Britse koningshuis). Ook verbaas ik mij over de houding van zijn broer William, die eigenlijk voor de buitenwereld niets van Harry weten wil.

Het tweede deel gaat over zijn tijd in het leger. Wanneer hij in Afghanistan actief zijn land wil dienen, wil vechten, lezen we zijn frustraties wanneer hij keer op keer wordt teruggehaald omdat hij als Prins Harry een te geliefd doelwit is voor de Taliban. Weer wordt hij beperkt door wie hij is. Zijn jaren in het leger hebben ook hun sporen achter gelaten. Hij verteld eerlijk hoe hij deze gevoelens alsook het nog steeds diep gewortelde verlies van zijn moeder verdooft met drugs.

Het derde deel is geweid aan zijn grote liefde Megan. Zij houdt van hem en niet van zijn titel. Een zelfstandige vrouw, actrice, niet direct de eerste keuze van de familie. Prins Charles kan het aanvankelijk wel goed met haar vinden, maar toch loopt alles anders. De strenge protocollen die belangrijker zijn dan het geluk en de gezondheid van Harry en Megan. Voor een normaal persoon niet te bevatten. De familie die uit hoofde van ‘oma Elisabeth’ besluiten neemt die nadelig zijn voor Harry en Megan. Ik kan zo goed begrijpen dat ze uiteindelijk voor zichzelf hebben gekozen. Hun eigen geluk, maar tegelijkertijd besef ik dat het eigenlijk een hele verdrietige stap is, die ze noodgedwongen hebben moeten zetten.

Al met al heb ik ontzettend te doen met deze jongen. Het verdriet door het verlies van zijn geliefde moeder op jonge leeftijd, het gebrek aan steun en begeleiding hierna. De hunkering naar liefde en geborgenheid. Een vader die wel van hem houdt maar door zijn eigen opvoeding en misschien toch ook wel zijn koppigheid, niet de liefde kan geven wat zo gewenst is. De wetenschap dat je altijd op de tweede plaats komt, reserve bent. De trauma’s die hij opliep tijdens zijn actieve dienstjaren, die ook hun sporen hebben nagelaten. Hoe hij de liefde waar hij zoveel naar hunkerde vond bij Megan en hoe zij nu genieten van elkaar en hun twee kinderen, zonder dagelijks paparazzi of de strenge protocollen van het Engelse Koningshuis. Het geluk dat hij nu eindelijk heeft gevonden, maar wat hij uiteindelijk heeft moeten bekopen met het verlies van zijn familie.

Reserve van Prins Harry krijgt van mij 4 inktpotjes.

Atlas Het verhaal van pa Salt door Lucinda Riley en Harry Whittaker

 

Daar ligt hij dan eindelijk voor me. Het laatste deel van "De zeven zussen" Atlas.

Toen ik hoorde dat Lucinda Riley overleden was schrok ik erg. Verschrikkelijk dat ze zo jong nog al overleed. Ik was ook bang dat er ook geen laatste deel van de serie meer zou verschijnen. Ik was dan ook blij te lezen dat Lucinda Riley haar zoon, Harry Whittaker, het laatste boek zou schrijven. Hij was voor haar overlijden al door haar op de hoogte gebracht van de verhaallijn die zij in gedachten had.
Ik ben benieuwd of het nog in de stijl geschreven is.

Voor het lezen zit ik even te denken hoe het vorige deel ook alweer afliep. Ik weet nog dat er iets was met een wat oudere vrouw die de 7e zus zou zijn, maar hoe het precies zit weet ik niet meer. Ik hoop dat het boek met een terugblik begint.

Ik ben erg benieuwd of Pa Salt nog leeft en wat zijn beweegredenen waren om de meiden te adopteren. Zou hij ook hun echte, biologische, vader zijn?

Zou de geheime lift, die in één van de delen genoemd werd, die naar een net zo geheime ruimte leidde ook nog een rol spelen? Zou pa Salt daar in een afgesloten ruimte leven? Zou hij op afstand willen kijken hoe zijn meiden het zonder hem doen?

Op de cover staat een tuin met een armillarium in een vijver. Via een doorkijkje kijk je op een meer of een zee. Het zal uiteraard het eiland Atlantis zijn. Het eiland waar 6 van de zussen opgroeiden.

Op de achterflap:
Parijs, 1928. Een voor dood achtergelaten jongen wordt in huis gehaald door een liefdevolle familie. Daar bloeit hij volledig op, maar het blijft een mysterie wie hij écht is. De jongen weigert een woord los te laten over zijn verleden. Net als hij de ellende waarvoor hij is gevlucht bijna is vergeten – evenals de belofte die hij heeft gezworen na te komen – rukt het kwaad op in Europa en weet hij dat hij weer zal moeten vluchten.

De Egeïsche zee, 2008. De zeven zussen, voor het eerst compleet, ontmoeten elkaar aan boord van de Titan om afscheid te nemen van hun geliefde Pa Salt. Tot ieders verbazing heeft hij aan de zevende zus de sleutel van hun verleden toevertrouwd – maar iedere waarheid die wordt onthuld, roept nieuwe vragen op. Kenden de zussen hun geliefde vader eigenlijk wel? En wat zijn de gevolgen van zijn lang verborgen geheimen?

Atlas: Het verhaal van Pa Salt, het achtste deel in de immens populaire serie over liefde, verlies en de zoektocht naar wie je werkelijk bent, brengt De zeven zussen tot een prachtig en onvergetelijk einde.

De achterflap licht dus al een stukje van de geheimen van pa Salt op. Ik ga er tenminste vanuit dat de 10 jarige jongen pa Salt zal zijn.

Het verhaal start in 1925 met 2 jongens in Siberië.

Daarna volgt het dagboek van een jonge vluchteling. Hij is gevlucht naar Frankrijk en opgenomen in het gezin van de familie Landowski. Het is inmiddels 1928. Wat er in de tussenjaren plaatsvond staat hier nog niet te lezen.

De jonge vluchteling spreekt niet, omdat hij bang is verkeerde dingen te zeggen en daardoor weer op straat gezet zal worden. Daarom krijgt hij een dagboek omdat dat misschien kan helpen hem weer aan het spreken te krijgen. In het dagboek lezen we over zijn belevenissen. Ook lezen we dat Landowski bezig is met een groot beeld wat in Rio de Janeiro .zal komen. De Christo waar het ook in het eerste deel van de serie om draaide.

"Kijk naar de Zeven Zusters van de Pleiaden, mijn jongen. Die zullen er altijd zijn, érgens, en over je waken en je beschermen als ik dat niet kan."

Dit kreeg de jonge vluchteling van zijn vader te horen toen ze nog samen waren.

De hele serie draait om de zeven zusters en de geheimen van hun adoptie en het hoe en waarom staat in dit deel laatste deel van de serie te lezen.

Na het dagboek van de jongen in Frankrijk volgen delen waar de zussen hun verhaal doen en nieuwe delen uit het dagboek. Vanwege spoilers wil ik hier niet teveel over prijsgeven.

Net over de helft wil ik eigenlijk even niet verder meer lezen. Niet omdat het boek niet goed is. Het boek is juist heel goed. Het is me even te ingrijpende…
Het verhaal blijft tot het einde heel goed en ik heb er dan ook echt van genoten.
Ik vond het alleen wel jammer dat het zolang geleden was dat ik de andere boeken las en had regelmatig iets van wie is dat ook alweer en bij wie hoort die persoon.
Daarom wil ik als tip geven om de eerdere boeken voor het lezen nog even in te kijken en globaal te lezen, totdat het verhaal terug is in de herinnering.

Het boek leest weer heerlijk weg en het is zeker niet gelijk te merken dat het nu door de zoon geschreven is en niet door Lucinda Riley zelf. Er wordt weer gebruik gemaakt van mooie beeldende taal: Bij het hek werden we ontvangen door een bezemsteel van een vrouw...

De structuur van de boeken is ook gelijk aan de herkenbare structuur van Lucinda Riley.

Op mijn vragen vooraf heb ik zeker antwoord gekregen. Het boek voldoet dan ook geheel aan mijn verwachtingen.

4,5 sterren. Ja sterren in dit geval. Sterren spelen immers ook een grote rol in het boek

Een stap te ver van Lisa Gardner

 Timothy O’Day kent de uitgestrekte natuur van Wyoming als geen ander. Maar wanneer hij met vrienden gaat kamperen, verdwijnt hij midden in de nacht zonder een spoor achter te laten.

Frankie Elkin weet niets van de wildernis, maar ze weet wel hoe ze vermiste personen moet vinden. Dus wanneer ze hoort dat Timothy’s vader een laatste zoektocht naar zijn zoon organiseert, meldt ze zich bij het team, ook al zit daar niemand op haar te wachten. Als ze vervolgens toch samen met het reddingsteam de bergen in gaat, wordt al snel duidelijk dat iets of iemand wil voorkomen dat ze verder trekken.

Lisa Gardner is één van mijn favoriete auteurs en dit boek kon ik dan ook niet aan mij voorbij laten gaan.

'Een stap te ver' is het tweede deel van de serie met Frankie Elkin in de hoofdrol en deze keer is er een jongeman vermist geraakt in de wildernis. Het is inmiddels al vijf jaar geleden en zijn vader wil nog een laatste keer op zoek gaan. Frankie raakt betrokken bij deze zaak en trekt met een groep de ruige natuur in.

In het begin lijkt alles nog redelijk onschuldig, maar daar komt na een tijdje verandering in. Er gebeuren namelijk vreemde dingen en het lijkt erop dat ze niet alleen zijn... Is het een dier? Bigfoot? Of een mens?

Dingen lopen steeds meer uit de hand en de vraag is of iedereen nog wel levend terug zal keren. Ondertussen hebben ze nog steeds het lichaam van Tim niet gevonden...

De spanning wordt langzaam opgebouwd in dit verhaal. Ook de trektocht door de bergen is goed en zeer beeldend beschreven. De spanning neemt steeds meer toe en uiteindelijk is deze continu aanwezig! Ik kon dan ook niet stoppen met lezen en ik was heel benieuwd naar hoe dit verhaal zou aflopen.

Het plot kwam voor mij als een verrassing en ik had deze nooit zelf kunnen verzinnen. Het mag dan ook wel duidelijk zijn dat ik 'Een stap te ver' zeker een aanrader vind!

Beoordeling: 4,5 inktpotjes

Silvie

MZZL Moeders – Geluk, hoop & liefde – Marion van de Coolwijk

 

Na de bekentenis van Tanja op kerstavond zijn de zussen Tanja, Hanna en Joan niet meer on speaking terms. Joan negeert zowel Tanja’s als Brent’s oproepjes, en Hanna heeft het gevoel dat ze tussen haar twee zussen gevangen zit. Tijd voor een verzoeningsactie, maar hoe?

Hanna zoekt troost bij haar favoriete gigolo Alexander, voor wie ze stiekem meer aan het voelen is. Het lijkt wel of hij daar hetzelfde over denkt, maar daar durft Hanna niet op te vertrouwen.

Dan komt ze op een idee om haar drielingzussen weer bij elkaar te brengen. Maar terwijl haar zussen een verzoeningspoging doen krijgt ze een onverwacht telefoontje van Alexander.

 Na de Big Bang aan het einde van deel 1 van MZZL Moeders pakken we hier de draad weer op. De zussen lijken verder uit elkaar te staan dan ooit. Geluk, hoop en liefde lijkt er even niet in te zitten, behalve misschien voor Hanna, die steeds meer persoonlijke aandacht van Alexander lijkt te krijgen. Maar is dit wel gemeende aandacht of is hij gewoon goed in zijn werk?

Het komt ook niet allemaal zonder slag of stoot goed, Marion van de Coolwijk weet de spanning er goed in te houden. De drie zussen blijven stuk voor stuk heerlijk eigenzinnige personages die hun eigen methodes hebben om dingen op te lossen. En het einde is ook weer heerlijk verrassend met nog genoeg open eindjes voor een volgend deel. Want die Alexander, daar wil ik nu wel het zijne van weten. En ik voorzie stiekem ook nog wel wat Baby Blues, of zou ik er helemaal naast zitten?

 3,5 inktpotje

 Jolanda

Wodka & Ranja - Yvonne Sonke

 

De 6-jarige Jasmijn en 4-jarige Imke groeien op bij hun aan alcohol verslaafde moeder Ria. Ria probeert het allemaal goed te doen voor haar meisjes, maar de verslaving is vrijwel altijd sterker dan zij. Jasmijn en Imke doen er op hun beurt alles aan om hun moeder met van alles te helpen. Ze doen regelmatig zelf de lakens van hun bed in de wasmachine, doen af en toe boodschappen en gaan zelfstandig naar school. Maar ondanks dat is er regelmatig geen eten in huis, vervuilt het huis steeds verder en gaan ze vaker wel dan niet ongewassen naar bed. Ondanks dat de instanties weten dat het met de meisjes niet goed gaat, wordt er niet ingegrepen. Wanneer de eveneens aan alcohol verslaafde vriend van hun moeder bij hun in huis trekt, gaat het steeds meer bergafwaarts. De liefde van Jasmijn en Imke voor hun moeder is onvoorwaardelijk maar hoe lang kan dit nog goed gaan?

 Dit verhaal van een door alcoholverslaving verscheurd gezin gaat door merg en been. Het verhaal wordt vanuit twee perspectieven verteld: het boek begint met het perspectief van moeder Ria. Het lukt Ria in het begin maar net om alle ballen in de lucht te houden. Naast de alcoholverslaving is Ria ook analfabeet dus brieven van instanties kan ze niet zelfstandig lezen. Gelukkig is er een buurvrouw die haar daar wel bij wil helpen. Maar de verslaving zorgt er ook voor dat ze het vertrouwen van de buurvrouw geregeld schendt.

Na ongeveer 1/3^e van het boek wordt er omgeschakeld naar het perspectief van de 6-jarige Jasmijn. Jasmijn probeert alles zo goed en zo kwaad mogelijk door te laten gaan: ze zorgt voor haar zusje Imke, waakt over haar moeder en probeert de buitenwereld te doen geloven dat er helemaal niks aan de hand is. Ze kan niet anders want de vader van de meisjes is uit beeld en hun moeder is hun alles. Ondertussen gaat het met de gezondheid van de meisjes steeds slechter en het wordt moeilijker om dat nog te verhullen.

 De schrijfstijl van het boek is redelijk eenvoudig. Dit past heel goed bij het perspectief van de meisjes. Maar dezelfde manier van tekstopbouw is er ook bij het perspectief van moeder Ria. Aan de ene kant past dit natuurlijk wel bij het analfabetisme. Maar tegelijkertijd zit er soms ook een redenering in die ik daar minder bij vond passen. Ik vond het perspectief van Jasmijn dan ook sterker overkomen dan dat van moeder Ria.

 Hoe hartverscheurend ook, ik werd er soms ook niet helemaal door geraakt. Dit komt niet door het verhaal, dat is indringend genoeg maar waarschijnlijk meer door de wat opsommende manier van schrijven. Je weet ook eigenlijk al dat het maar één kant op kan gaan, en dat is de afgrond in. Wat ik wel mooi vond is dat moeder Ria niet afgeschilderd wordt als de boeman. Ze doet enorm haar best om het voor de meisjes beter te maken, maar zit al zo diep in de verslaving dat dit onmogelijk lukt. Ik miste echter wel nog een stukje achtergrondinformatie over hoe het zo ver heeft kunnen komen. Dat had het verhaal nog completer gemaakt.

 Wat het boek bijzonder maakt is dat het deels autobiografisch is. Yvonne Sonke heeft het verhaal gebaseerd op herinneringen uit haar vroege jeugd. Met dit in gedachten lezende, maakt het boek nog verdrietiger maar realiseer ik me ook dat dit zomaar je buren zou kunnen overkomen, of een klasgenootje van je kinderen.

 Een indringend boek dat ik waardeer met 3 inktpotjes.

 Jolanda

De bibliotheek van geheime dromen – Michiko Aoyama

 

‘Het leven is altijd een grote chaos. In welke omstandigheden je ook bent, het gaat toch nooit zoals je had gedacht. Maar andersom wachten je ook aangename verrassingen die je zelf nooit had kunnen bedenken. Per saldo komt het vaak genoeg voor dat je denkt: goed dat het niet liep zoals ik had gewenst. Als je plan of je verwachting in de war wordt geschopt, hoef je dat niet als pech of als mislukking te beschouwen. En al doende veranderen we, ik ook, ieder mens.’

 Vijf verschillende mensen die op een kruispunt van hun leven staan. Alle vijf komen ze op min of meer toevallige wijze terecht bij een bibliotheek in een klein buurthuis is Tokio. Daar werkt de bijzondere bibliothecaresse Sayuri Komanchi, die haar bezoekers niet alleen advies geeft over boeken, maar ook luistert naar hun verhalen. Na een gesprek krijgen de bezoekers altijd een bijzonder boek aangeraden, waarin ze herkenning kunnen vinden voor hun situatie maar ook een opdracht kunnen vinden om hun leven een nieuwe draai te geven.

 Meestal draai ik mijn hand niet om voor het schrijven van een recensie, maar bij dit boek vind ik dat lastig.

Ja, het is een mooi en warm verhaal, absoluut. Ook staat het bol van de meest prachtige wijsheden. De vijf verhalen van heel verschillende mensen in ook weer heel verschillende levensfases zijn uiteraard allemaal verschillend. Wel doorlopen ze allemaal min of meer hetzelfde proces. Ze bezien hun leven, komen door toeval of advies bij de bibliotheek terecht, ontvangen een voor hun bijzonder boek en dit brengt hun inzicht in hoe ze verder moeten. Daarnaast worden deze vijf mensen aan elkaar verbonden door parallelle gebeurtenissen of personen die in meerdere levensverhalen terugkomen. Niet heel belangrijk voor het verhaal, maar wel mooi om die verbindingen te zien.

Het is vooral een verhaal van kracht en accepteren wie je bent. Dat je niet altijd het hoogst haalbare hoeft na te streven, maar dat er altijd genoeg moois in het verschiet ligt als je het maar durft te zien. Een verhaal van loslaten of je juist ergens aan vastgrijpen, van accepteren en groeien. Er komen heel veel thema’s van persoonlijke groei voorbij en ik denk dat iedereen óf zichzelf óf een ander in één van de personages zal herkennen.

 Ook is het een warm verhaal en met heel veel respect geschreven voor afwijkende personages, zonder oordeel. Ook dat geeft herkenning. Niet het uiterlijk of de levensfase zegt iets over hoe iemand is, we zijn in de eerste plaats mensen met ieder zijn eigenaardigheden. En ook al doet het boek een beetje dromerig en sprookjesachtig aan, het leven is zeker niet altijd een sprookje maar je mag altijd blijven dromen.

 Maar, hoe mooi ik het verhaal ook vond, het raakte me maar half. Ik merkte dat ik moeite had om mijn concentratie bij het verhaal te houden, misschien omdat het vooral lief en warm was maar nergens echt de diepte in ging. Ik miste net dat extraatje waardoor ik van een verhaal zou kunnen houden.

 Omdat ik denk dat dit een boek is wat mensen net een steuntje in de rug kan geven, of omdat je op zoek bent naar iets wat voelt als een warm dekentje, geef ik het boek toch 4 inktpotjes.

Maar ik denk niet dat het verhaal is wat me lang zal bijblijven.

 Jolanda

Win Verzengende stilte van Marja Boomstra

 

Verzengende stilte is het tweede deel van de Chaja serie. In dit indringende vervolg op Verbroken verleden wordt Chaja achtervolgd door de geheimen uit haar verleden. De inmiddels tot over zijn oren verliefde Reaven doet er alles aan om ze boven water te krijgen, maar Chaja hult zich in een ziekmakende stilte. Wanneer Reaven er uiteindelijk achter komt dat Chaja’s vader mogelijk onterecht gevangen zit omdat zij hem vals heeft beschuldigd, komt hij voor een dilemma te staan, volgt hij zijn hart of zijn verstand? Hij wil er alles aan doen om haar te beschermen, maar tot hoever wil hij gaan? En waarom is Lucinda er zo op gebrand om Chaja uit de weg te ruimen?

Kansje maken op dit boek? Beantwoordt dan de volgende vraag:

Hoe heet het boek waar Verzengende stilte het vervolg op is ( je kan dit tweede deel trouwens prima los lezen), stuur het antwoord naar boekinkt@gmail.com ovv Marja Boonstra.

Verzengende stilte – Marja Boomstra

 

Chaja wordt achtervolgd door geheimen uit haar verleden. Na een noodlottige cruise waarbij haar partner Jorik vermoord werd, wordt Chaja opgevangen door Reaven. Reaven is hopeloos verliefd geworden op Chaja maar door alles wat zij heeft meegemaakt in haar verleden laat Chaja Reaven niet volledig toe. Ze is bang wanneer hij achter bepaalde zaken komt hij zich van haar af zal keren. Ondertussen durft Reaven Chaja ook niet helemaal te vertrouwen. Wanneer Chaja verdwijnt en Reaven er ook nog achterkomt dat Chaja’s vader onterecht een straf uitzit voor iets wat hij misschien niet gedaan heeft, wordt alles nog mysterieuzer. Reaven weet inmiddels niet meer wie hij moet geloven. Het wordt een race tegen de klok om Chaja te vinden en de waarheid te achterhalen. Maar niet alleen Reaven is naar haar op zoek.

 ‘Verzengende stilte’ is het tweede deel in de Chaja-serie en net als deel 1 leest dit verhaal weer als een trein. Ik heb dit boek dan ook letterlijk in één dag uitgelezen. Het verhaal wordt verteld vanuit verschillende perspectieven, namelijk dat van Chaja én dat van Reaven, en regelmatig wordt er overgeschakeld naar de ik-vorm. Dit geeft een fijne afwisseling aan het verhaal en maakt ook dat je steeds weer door wil lezen.

 In deel 1 hebben we Chaja al leren kennen en weten we al dat haar verschrikkelijke dingen zijn overkomen in haar jeugd. Maar wat, dat bleef nog een vraagteken. Ook in dit deel blijft dat nog lang geheim, maar je merkt wel heel sterk dat er naar een antwoord toegewerkt wordt. En daar heb je als lezer ook inmiddels wel behoefte aan, aangezien de beschadigingen die Chaja zichzelf toebrengt mij echt af en toe deden rillen van afschuw. Wat een mentale pijn moet dit meisje hebben!

Ik vond het heel prettig dat er steeds meer verdieping in het verhaal begint te komen. Dit maakte ook dat ik makkelijker mee kon leven met de hoofdpersonages. En ondanks de race tegen de klok, en dat die arme Chaja weinig bespaart lijkt te worden, vond ik dat er ten opzichte van deel 1 meer rust in het verhaal zat.

 Net als in het eerste deel zitten er weer heel interessante plottwisten in het verhaal en wanneer je denkt te weten hoe het allemaal in elkaar steekt, blijkt het een en ander net weer even anders te zijn. Gelukkig voor Chaja en Reaven lijkt alles redelijk goed te komen. Maar…. inmiddels is er al een deel 3 van deze serie verschenen, Verraderlijke mist, dus ik ben bang dat het nog geen ‘en ze leven lang en gelukkig’ einde zal zijn.

 4 inktpotjes

 Jolanda

 

Als de dood zucht, houd ik mijn adem in – Lex Paleaux

 

Als de dood zicht is al weer de vierde roman. Eerder las ik van deze auteur het boek Winterwater wat destijds een behoorlijke indruk op mij heeft gemaakt en waarvan ik nog steeds vind dat dit boek verplichte literatuur zou moeten worden voor iedere -loog, goog en/of jeugdwerker. Fantastisch om te lezen dat dit boek werd opgenomen in de literatuurlijst van verschillende middelbare scholen.

De cover:
Opvallend is deze cover absoluut. We zien een persoon stevig vastgesnoerd in dwangbuis, vanaf de rug gezien. De gekozen kleuren zijn stemmig. Deze cover intrigeert en ik zou deze dan ook zeker oppakken in de boekhandel. Op de achterzijde staat een man (de auteur) met gebogen hoofd, boven hem het 2^e deel van de titel: ‘houd ik mijn adem in’ en de prikkelende tekst: Acht jongeren in een psychiatrische jeugdkliniek, één heeft er een boek over geschreven…….
Opvallend is ook de foto op de linker- en rechter binnenflap. Wederom de auteur die ons nu aankijkt  in dwangbuis, echter nu met één arm los en zijn hand voor de mond. Wat mag er niet verteld worden of probeert deze persoon angstvallig zijn adem in te houden, omdat de dood zucht…..?

Het verhaal:
Feit en fictie wandelen hand in hand door dit verhaal dat zich afspeelt in een psychiatrische jeugdkliniek in de jaren negentig. Acht bewoners zijn in een groot huis tot elkaar en het leven veroordeeld. Hoe overleef je op een plek waar niets is wat het lijkt en waar de wereld, gezien door jouw ogen, een illusie is?

Nog voordat ik het eerste hoofdstuk lees, word ik al geraakt door de gekozen quote van Robin Williams: “You’re only given a little spark of madness. You musn’t lose it.’ en kan alleen maar denken: Ja!

We maken kennis met Frank. Frank heeft eigenlijk iedereen die hij lief had verloren. Zijn jongste zusje ten gevolge van wiegendood, zijn ouders die om kwamen bij een auto-ongeval en uiteindelijk ook zijn oom en tante die de zorg voor hem overnamen nadat zijn ouders kwamen te overlijden. Zij komen om het leven wanneer er in hun boerderij een allesverwoestende brand uit breekt. Frank is bijna achttien jaar oud wanneer hij in deze hopelijk laatste jeugdinrichting komt te wonen. Als hij straks achttien is wordt hij geacht voor zichzelf te kunnen zorgen. Maar is dit wel haalbaar? Hoewel ik hier al wel van op de hoogte ben, schrik ik er enorm van dat we nu anno 2023 ten opzichte van de jaren 90, dus eigenlijk nog geen reet zijn opgeschoten.

Al lezende leren we alle bewoners van het huis kennen. Ieder met zijn of haar verhaal. Quinten, die zich regelmatig in de nesten weet te werken door zijn impulsieve karakter. Fenna erg introvert en op zichzelf. Thea, nadrukkelijk aanwezig en juist heel extravert. Reinout die door zijn Gilles de la Tourette mij regelmatig laat grinniken. Joachim die moeite heeft om zijn emoties onder controle te houden, wat vaak leidt tot boze uitbarstingen. Mirjam heeft te kampen met ernstige smetvrees, dat niet alleen voor haarzelf maar ook voor de mensen om haar heen erg lastig is en tot slot leren we Felix kennen die in zijn jeugd te maken heeft gehad met ernstige psychische en lichamelijke mishandeling. Daarnaast leren we hun 4 begeleiders kennen, die hen klaar proberen te stomen voor een leven op eigen benen in de grote, maar ook kwetsbare buitenwereld. Dit alles gebeurt met vallen en opstaan en zeker wanneer de karakters zo verschillend zijn, de nodige commotie.

Mijn leeservaring:
Lex heeft een beeldende haast filmische schrijfstijl en bladzijde na bladzijde geniet ik van zijn mooie taalgebruik. Al lezende leer je de hoofdpersonages goed kennen en ga ik stuk voor stuk een beetje van ze houden. Hun levensverhalen grijpen me aan, maar toch doet het verhaal nergens ‘overdreven dramatisch of zielig aan’. De karakters komen tot leven en het verhaal leest alsof je er zelf onderdeel van bent. Het boek is puur en rauw geschreven, maar ook de humor is goed vertegenwoordigd. Ik moet regelmatig lachen om bepaalde geschetste situaties, maar pink ook rustig een traantje weg wanneer het me aangrijpt. Het verhaal zet tot denken en roept af en toe ook de nodige vragen op en wanneer je denkt te weten hoe de vork in de steel zit komt Lex nog even met een verrassende plotwending, die alle vragen beantwoordt en waardoor alles klopt.

Mijn eindoordeel:
Na het lezen van Winterwater en nu ook na het lezen van Als de dood zucht, houd ik mijn adem in ben ik van mening dat deze auteur het verdient om door het grote publiek ontdekt te worden. Daarnaast vind ik dat ook dit boek op de verplichte literatuurlijst zou moeten komen voor een ieder die een opleiding volgt in de jeugdhulpverlening.
In de binnenflap staat geschreven: Dit boek lees je niet, dit boek beleef je en het verhaal en zijn bewoners zul je nooit meer vergeten………..

Daar kan ik het eigenlijk alleen maar volledig mee eens zijn.
Dit boek verdient het om gelezen te worden!
Daarom krijgt Als de dood zucht, houd ik mijn adem in van Lex Paleaux van mij 5 inktpotjes.

De regen kwam van binnen – Dennis Biesma

 

‘Het is veel makkelijker om stil te blijven en te zwijgen, jezelf te distantiëren en geen standpunt in te nemen. Het doet veel minder pijn als ik negeer en bagatelliseer wat me is overkomen. Dat heb ik jarenlang gedaan. Door me passief op te stellen, hou ik indirect een hand boven het hoofd van mijn vroegere manier van denken. Ik bescherm mijn ouders en iedereen met wie ik ben opgevoed.’

 Dennis Biesma groeit op binnen de gemeenschap van de Jehova’s Getuigen. Dit geloof is erop gebaseerd dat Jehova de enige is die weet wat goed voor de mensheid is, en dat er een dag komt dat hij ingrijpt en dat alleen Getuigen deze Armageddon zullen overleven. Alleen diegenen die hun leven leiden volgens allerlei opgedragen regels zijn bevoorrecht om tot deze groep te mogen behoren. Op het niet leven volgens deze regels staat het risico om uitgesloten te worden. Deze uitsluiting betekent meteen een direct breken met alle familieleden die tot de Jehova’s Getuigen behoren.

Dennis probeert heel lang om zo goed mogelijk aan deze regels te voldoen, maar de twijfel slaat steeds meer toe. Hij drijft verder en verder van het geloof af, maar dit zorgt voor een enorme emotionele worsteling. Om zijn ouders niet te teleurstellen, leidt hij steeds meer een dubbelleven. Totdat hij niet meer anders kan dan voor zichzelf te kiezen.

 Wat een emotionele rollercoaster is dit boek. Het is rauw, verbijsterend, verdrietig, confronterend, mooi, maar bovenal goudeerlijk. Dennis is ontzettend open over wat het opgroeien binnen deze religie met hem gedaan heeft. Daarnaast leef je met zijn worsteling mee in zijn pogingen om los te komen van zijn omgeving. Maar het is niet alleen boosheid en verbittering die je proeft, zijn verhaal is ook helemaal omgeven van de liefde die hij voor zijn ouders voelt. Vooral die liefde maakte het zo moeilijk voor hem om definitief met het geloof te breken.

Dennis durft ook heel kritisch naar zichzelf te kijken. Wat is zijn eigen rol geweest? Wie heeft hij allemaal verdriet gedaan door jarenlang wel mee te gaan in alle geboden en regels van het geloof? Was het huichelachtig om zijn ouders lang in de waan te laten dat hij nog geloofde maar in werkelijkheid al lang afstand had gedaan?

 Ik vond het vooral ook heel goed geschreven. Bij veel non-fictie boeken denk ik al snel: je kan het moeilijk niet goed vinden, want het is wel iemand overkomen. Bij dit boek dacht ik juist: wow, wat schrijft ie goed! Het is beeldend én informatief, en niet alleen maar schokkend. Er waren een aantal dingen die ik herkende doordat mijn zoon op de lagere school een vriendinnetje had die behoorde tot de Jehova’s Getuigen. Maar waar ik bang was dat mijn juist wat positievere blik volledig aan gruzelementen zou worden geslagen door dit boek, bood het juist nuance en ander perspectief. Het belicht het hele plaatje rondom het geloof en geeft inzicht in denkwijzen maar ook aan wat er zo vergiftigend aan is.

 Dit is een verhaal wat geschreven moest worden, niet alleen om anderen inzicht te geven in de wereld van de Jehova’s Getuigen maar ook omdat Dennis een geboren schrijver is. Hij neemt je aan de hand en geeft je af en toe het gevoel dat je in een avonturenverhaal bent beland. Om je vervolgens de harde werkelijkheid weer in te duwen.

 Een verhaal wat me van begin tot eind geboeid heeft, wat me iets geleerd heeft maar die me ook een auteur geleverd heeft waarvan ik een volgend boek zeker zal gaan oppakken.

 4 inktpotjes

 Jolanda

 

Vagevuur – Tina Frennstedt

 

Rechercheur Tess Hjalmarsson is aangesteld om coldcase-zaken op te lossen. Wanneer er in het zuiden van Zweden een aantal branden zijn waarbij de bewoners om het leven zijn gekomen, lijkt er een verband te zijn met één van haar zaken, namelijk de moord op Lena Bergholm. Tess raakte persoonlijk bij deze zaak betrokken omdat ze het toen 5-jarige zoontje van Lena Bergholm tijdelijk in haar huis opving. Deze moord werd echter nooit opgelost. Is er sprake van een nieuwe pyromaan of is een net vrijgelaten verdachte weer actief? En hoe kan het dat er details van de nieuwe branden en de zaak van Lena Borgholm overeenkomen zonder dat die informatie ooit naar buiten is gebracht? Samen met collega Marie Erling en profiler Carsten Morris bijt Tess zich in de zaak vast, zodat ze het voor eens en altijd achter zich kan laten.

 

Vagevuur is het derde deel van de Cold Case serie, maar voor mij het eerste boek van Tina Frennstedt wat ik las. Het is een boek wat je ook prima als standalone kunt lezen. Tess is niet een heel gecompliceerd personage en je krijgt af en toe wat extra informatie uit de vorige boeken toegespeeld dus het is allemaal prima te volgen. Wel werd mijn interesse voor de eerdere twee delen gewekt omdat ik Tess gewoon een erg fijn personage vond. Weer twee boeken erbij dus voor mijn neverending tbr.

 

Het verhaal leest lekker weg. Tess is een rechercheur zonder al te veel moeilijke problemen, ook dat vond ik wel een verademing om te lezen aangezien de getroebleerde agent of rechercheur meer regel is dan uitzondering in thrillerland. Plus dat ze ook ‘gewoon’ een relatie heeft met een vrouw. Met gewoon bedoel ik ook zonder te veel geheimzinnigheid of gedoe. Ook de andere personages zijn prettig. Daardoor komt de focus vooral te liggen op het oplossen van de misdaden, zonder al te veel onderliggend drama.

 

Ik had wel al vrij snel door in welke hoek we de dader moesten zoeken, en halverwege het boek wordt dit ook bevestigd. Alleen het waarom is dan nog niet duidelijk. Wel worden er hier en daar nog wat rookgordijntjes opgeworpen. Maar verwacht geen bloedstollende en gruwelijke ontknopingen, zo’n verhaal is het niet. Het verhaal moet het vooral hebben van de sfeer en het speurwerk. Wel wordt het aan het einde nog even spannend wanneer de jacht op de dader zijn einde nadert.

 

Is deze thriller onderscheidend? Nee, dat is ie niet. Het is gewoon een prima thriller die fijn wegleest. Fijne personages, een cold case die netjes opgelost wordt, uitstekend los te lezen: voor mij was het een fijne leeservaring.

 

3,5 inktpotje

 

Jolanda

 

 

De verdwenen meisjes van Willowbrook – Ellen Marie Wiseman

 

De 16-jarige Sage is de helft van een tweeling. Haar zus Rosemary is enige tijd geleden overleden aan een longontsteking, tenminste dat is wat haar moeder en stiefvader haar hebben doen geloven. Inmiddels is ook Sages moeder overleden en leeft Sage samen met haar stiefvader, die vaker dronken dan nuchter is.

Dan komt er ineens een vreemd telefoontje dat Rosemary vermist zou zijn. Ze is helemaal niet overleden maar blijkt ooit opgenomen te zijn in een instelling voor kinderen met een beperking, te Willowbrook State School. Sage heeft altijd wel geweten dat haar zusje ‘anders’ was dan zij, maar deze opname hebben haar ouders voor haar achtergehouden. Wanneer haar stiefvader geen aanstalten maakt om Rosemary te gaan zoeken, besluit Sage zelf op onderzoek te gaan en ze vertrekt op eigen houtje naar de Willowbrook State School voor informatie. Maar eenmaal daar aan gekomen gaat er iets gruwelijk mis: Sage wordt aangezien voor haar zusje Rosemary en wordt meteen opgesloten. Wat ze ziet in de instelling gaat ieders bevattingsvermogen te boven. Zal het haar lukken om anderen ervan te overtuigen dat zij niet Rosemary is, maar Sage?

 Dit verhaal over de Wilowbrook State School is losjes gebaseerd op waargebeurde feiten. Ellen Marie Wiseman heeft hierbij twee waargebeurde verhalen gecombineerd: de misstanden op Willowbrook State School én dat van een seriemoordenaar die een medewerker bleek te zijn van deze school. Wel is het verhaal verder een fictief verhaal.

 Ik vind het lastig te verwoorden wat ik nu precies van het boek vond. Het feit dat deze school echt bestaan heeft en dat zich hier afschuwelijke praktijken hebben plaatsgevonden is afschuwelijk, en Wiseman beschrijft de sfeer en de praktijken op een indringende manier. Dit kan dan ook niet anders dan afschuw opwekken en indruk maken. Echter doordat ze deze beschrijvingen keer op keer herhaald, viel voor mij het effect een beetje weg. Het stompt af en dat doet het natuurlijk bij Rosemary en haar medebewoonsters ook. Maar ik merkte dat ik delen van het verhaal ging skippen omdat ik er steeds minder bij ging voelen.

Wel werd ik door de conversaties van Rosemary met schoonmaker Eddie ernstig op het verkeerde been gezet. In verband met spoilers kan ik daar verder niets over zeggen, maar daarin verraste de auteur me toch.

 Door twee verhaallijnen te combineren, dat van de Willowbrook State School én de seriemoordenaar krijgt het boek een sausje waarvan ik niet verwacht had, dat het daar naartoe zou gaan. Aan de ene kant was dat een verrassende wending, maar aangezien ik vooral een boek vol drama verwacht had, werd dat met die tweede verhaallijn toch anders. Ik had juist gehoopt op wat verdieping van de personages, maar dat kwam voor mij niet goed uit de verf. Ook had ik graag wat meer willen horen over de tweeling voordat Rosemary werd opgenomen in de instelling. Dit had het verhaal voor mij completer gemaakt.

 Is het daarmee een slecht boek? Nee, dat kan ik niet zeggen. Het miste voor mij vooral verdieping. Er waren dingen te veel en er waren dingen voor mij te weinig in het boek. Hiermee wist het bij mij net niet de juiste snaar te raken. Het was een beetje als een recept uit een kookboek waarvan de foto er veelbelovend uitziet, er met de ingrediënten op het eerste oog niets mis is, de beschrijving ook goed uit te voeren valt, en dat je wanneer het klaar is denkt: mwah, het is wel aardig, maar op het plaatje zag het er toch beter uit.

 

3 inktpotjes

 

Jolanda

De stille kamer van Nadine Matheson

 

Een zaak om de pest aan te hebben

In de Kerk van Annan de Profeet in de Londense wijk Deptford vindt poetshulp Uliana het lijk van pastor Caleb Annan. In een kamertje verborgen achter een kast stuit de politie op een zieltogende nog amper in leven zijnde jongeman. Voor Anjelica Henley en haar team van de SCU of het Serial Crime Unit is het het begin van een zenuwslopend onderzoek

Die eerste bladzijden van ‘De stille kamer’ laten niks aan de verbeelding over, want de auteur trakteert meteen op een zeer expliciete beschrijving van een martelscène. Niet voor tere maagjes!

Anjelica en haar teamgenoten dragen letterlijk en figuurlijk de littekens van de zaak Peter Olivier, een zaak die ze nog lang niet hebben kunnen loslaten. Heb je ‘De puzzelman’ (nog) niet gelezen? Geen nood! Je kan naar hartenlust en ten volle genieten van ‘De stille kamer’. Hou er wel rekening mee dat, telkens wanneer naar gebeurtenissen in het vorige boek wordt verwezen, je nieuwsgierigheid naar dat boek steeds meer zal worden aangewakkerd. 😊

Het onderzoek verloopt realistisch. De lezer is getuige van elke onderzoeksdaad: hij/zij loopt in gelijke tred met de rechercheurs mee als stil altijd aanwezige bijkomend paar ogen. En dat is niet alles! Ondertussen krijgt de lezer de gruwelijke beelden van de martelingen op zijn netvlies geserveerd: je staat er werkelijk op te kijken! Bijgevolg weet je nog eerder dan de politie hoe de folteringen verlopen! Onnodig nog te benaderukken dat de schrijfstijl op zijn minst beeldend te noemen is?

Het team van Anjelica Henley is een voorbeeld van diversiteit. Nagenoeg elk teamlid dealt met zijn of haar eigen demonen. Het best uitgewerkt zijn Henley en Ramouter. Dat er in het privéleven van teamleidster Anjelica heel veel roert is helaas niet bijster origineel.

Uitdagingen zijn er allerhande.  Raciale verschillen óf overeenkomsten lijken wel een dingetje te zijn voor de auteur, aangezien dat thema in de loop van het verhaal meermaals voorbijkomt. Ook psychische problemen, manipulatie, misbruik, zelfmoord en fanatisme zijn als thema in belangrijke mate aanwezig in tekst en dialogen. Die dialogen zijn vlot, betekenisvol en altijd functioneel. Het sarcasme en cynisme waarmee ze worden gekruid verlichten de naargeestige sfeer die logischerwijze voortvloeit uit de gruwelijke misdaden en moorden die worden gepleegd.

De dader(s) blijft/blijven lang onder de radar. Trouwens, betreft het één enkele zaak of meerdere? Is de pastor slachtoffer of dader of beide? Anjelica krijgt er zo een moreel dilemma bij. Wanneer de ontbrekende schakel wordt geïdentificeerd, wordt de afschuwelijke waarheid duidelijk voor Henley en haar team. Leuk is dat de auteur in plaats van alles met zoveel woorden te verduidelijken, vertrouwt op het deductievermogen van de lezer en deze ook zelf de puzzel laat leggen. Heel veel is niet wat het lijkt te zijn.

Echt spannend is het boek niet, wel gruwelijk en psychologisch uitdagend. Gruwelijk beeldend, heel invoelend qua toon, een gevarieerd maar nooit fancy woordgebruik, vlot … Nadine Matheson is er met vlag en wimpel in geslaagd om een degelijk uitgewerkte whodunit neer te zetten die meer dan 400 pagina’s lang aan je kleeft en je hoofd inneemt. Het is nu wachten op de volgende zaak voor Anjelica en haar team, want iets doet vermoeden dat Londen en omstreken nog meer criminelen herbergen die nillens willens het zullen moeten opnemen tegen Henley’s team.

4 inktpotjes

Anita

Vers water voor de bloemen – Valérie Perrin

 

‘Ik houd van jou,

met heel mijn hart en ziel

houd ik van jou.

Langs de zon en maan

tot aan het ochtendblauw,

ik houd nog steeds van jou.’

Liefde van later – Herman van Veen

 

Violette Toussaint is beheerder van een begraafplaats, en naast het verzorgen van de graven biedt ze in haar kleine huisje een luisterend oor en steun aan bezoekers. Wanneer op een dag politiechef Julien aanklopt aan haar deur met een ongebruikelijk verzoek van zijn overleden moeder, zet dit haar overzichtelijke leven op losse schroeven. Langzaam ontvouwt zich zowel het levensverhaal van de moeder van Julien als ook Violette’s eigen tragische levensverhaal.

 Met een dichtgeknepen keel en een zucht sloeg ik het boek aan het einde dicht. Bitterzoet, poëtisch, sfeervol, kippenvel, emotioneel, liefdevol….. het zijn zomaar wat termen die bij me bovenkomen wanneer ik aan dit verhaal denk. Eigenlijk wist ik vanaf de eerste paar bladzijdes al: dit is een boek wat je moet ondergaan. Je laten meevoeren door de prachtige zinnen en het verhaal wat zich langzaam ontvouwt.

 Eigenlijk vertelt dit boek twee verhalen. Als eerste is er het verhaal van het weesmeisje Valérie die als een blok valt voor de enigszins onbehouwen Philippe, die haar ontelbare keren ontrouw is maar haar de liefde van haar leven schenkt: haar dochtertje Léonine. Daarnaast ontvouwt zich het verhaal van de moeder van Julien, die we leren kennen aan de hand van een dagboek en wat tevens een liefdesverhaal omvat: een gepassioneerde maar tevens onmogelijke relatie tussen Irène en Gabriel. Vanuit het heden en verleden én de dagboekfragmenten volgen we de bijzondere levens van verschillende personages, waarbij de verhaallijnen steeds meer met elkaar verweven raken.

 Vanaf het eerste moment weet Valérie Perrin een bijzondere sfeer te creëren waarin leven, dood en liefde centraal staan. Het verhaal is zowel tragisch en verdrietig als sprookjesachtig mooi. Elk hoofdstuk begint met een poëtische zin waarvan ik me afvroeg of deze niet op grafstenen zouden kunnen staan. Want met deze opschriften schenken we geen ode aan de dood maar gedenken we vooral het leven.

 ‘We denken dat de dood afwezig is wanneer hij in het geheim aanwezig is’.

 

Dood en leven, liefde en verdriet, afschuw en verwondering, goed en kwaad liggen in dit verhaal dicht bij elkaar. Heel subtiel weet de auteur personages om te vormen van de grootste bullebak naar personen voor wie je sympathie gaat opbrengen. Nergens is het verhaal zwart-wit maar net als de bloementuin van Violette vol kleur. En ook al komt het leven in zijn meest zwarte scenario’s voorbij, het verhaal voelt nergens zwaar. Daarnaast houdt het je aandacht tot het einde vast omdat er een groot geheim in verborgen zit wat zich pas op het laatste moment volledig ontvouwt. Het verveelt geen moment en laat je alles voelen: boosheid, vreugde, compassie en verdriet.

 Zoek je dan ook een boek waar je volledig in kan verdwijnen, dan is dit echt een aanrader.

 En mocht je denken: hé, dit doet me denken aan een boek wat ik al eerder heb gezien/gelezen, dan kan dat kloppen. Dit boek is in november 2021 al eerder uitgegeven met een andere cover én titel, namelijk ‘De bijzondere levens van Violette’. Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet helemaal begrijp waarom deze nieuwe aanpassingen zijn gedaan. Zelf vind ik zowel de vorige titel als cover veel beter bij het verhaal passen, die zijn namelijk wat mysterieuzer. Laat je daarom niet leiden door de nieuwe, wat zoetere cover. Ik vind dat die dit bijzondere verhaal niet helemaal recht doet.

 4 inktpotjes

 Jolanda