Spiegeleffect van Marleen Hartog

 

Dit is het eerste boek wat ik lees van deze auteur. De opvallende cover en korte inhoud zien er alleszins veelbelovend uit.

 

Spiegeleffect is een apart verhaal over vluchten voor jezelf of anderen. Het gaat over vertrouwen, meedogenloosheid en verantwoordelijkheid.

 

Ik hou erg van psychologische onderbouwing in een boek. Het zoeken naar de ware ik in Spiegeleffect fascineert me. De verstopte of onderdrukte emoties kan ik voelen en intrigeert me.

 

Toch is het verhaal dat uit meerdere delen bestaat voor mij geen uitgewerkt boek. Jammer genoeg weet de mengelmoes van alles me niet te overtuigen. Hoewel ik persoonlijk deze klik wel maakte, had een aanduiding van wie aan het woord was misschien al meer overzicht gegeven. 

 

Drie op een rij in het eerste stuk gaat over lust en een zoektocht met een verrassend einde. Het hoofdpersonage stapt uit haar destructieve relatie en verdwijnt naar Thailand op zoek naar haar ware identiteit.

Het gedeelte Levens-weg gaat dan weer over ontkenning. Nu komen verborgen dingen op een bijzondere manier naar boven.

Schaakspel is de finale van het psychologische kat en muis spel. De toevoeging van de podcasts vind ik een pluspunt omdat deze inhoud hebben en een leuke extra zijn. Wint de duisterheid uiteindelijk of is er toch plaats voor nieuwe lichtpuntjes in de toekomst of en een nieuwe toekomst?

 

Hoewel dit verhaal originele ideeën heeft mist de samenhang. Het hoofdpersonage is fragiel maar tegelijkertijd ook vlijmscherp en onbegrijpbaar. Deze complexe persoonlijkheid is erg boeiend. Toch is de rode draad onvoldoende verweven in het verhaal en ontbreekt de achtergrond. Het probleem is dat 'Spiegeleffect' me door zijn ratjetoe en te veel van alles wat niet kan overtuigen.

 

In het begin start het boek als een fijne trip in Thailand waarna het stilaan switcht naar een onevenwichtig verhaal over een mysterieuze seriemoordenaar.

 

 

De auteur weeft een web van verschillende verhaallijnen en gebruikt hiervoor een speciale schrijfstijl. Wat stoort is dat dit precies allemaal losse stukjes van verschillende puzzels zijn. Misschien had een minder hoeveelheid aan elementen voor meer evenwicht gezorgd. De gebruikte onderwerpen zoals manipulatie, het ontbreken van een eigen identiteit en de gevolgen van je acties zijn immers een uitdaging om over te schrijven en erg interessant.

 

De cursieve stukjes over Roxy en Jess vind ik wel meeslepend doordat de focus duidelijk is en de intensiteit voelbaar.

 

Het laatste deel is spannend maar ook over the top. Uiteindelijk blijven er losse eindjes en vele vragen over. Een verhaal hoeft voor mij niet geloofwaardig te zijn maar in 'Spiegeleffect' krijg ik de indruk dat de auteur teveel in één boek heeft willen proppen. Door deze werkwijze voelt het jammer genoeg onecht aan. Subtiliteit en eenvoud hadden dit boek beter gemaakt.

 

Als dit boek beter doordacht was zou het meer beklijven. Nu blijf ik eigenlijk op mijn honger zitten. Wat ik wel knap vind is hoe de auteur erin slaagt om het duister in haar karakters vorm te geven. ‘Spiegeleffect’ is een bijzondere thriller waarbij het psychologische spel de meeste indruk maakt.

 

2,5 inktpotjes

Fany

De lijst van de rechter van John Grisham

 

Juriste Lacy Stolz werkt bij de Florida Board on Judicial Conduct. Deze overheidsorganisatie controleert het gedrag van rechters. Op zich klinkt dit als een boeiende baan maar niets is minder waar. Als werknemer hier is Lacy eigenlijk één van de uitzonderingen die blijft maar ook zij twijfelt.

 

Totdat ze een wel heel bijzondere vraag krijgt van de vastbesloten 'Margie'. In het begin negeert ze noodgedwongen en vrij kortaf haar kreet om hulp maar toch raakt heel de situatie haar. Wanneer ze een onverwachte kans krijgt beslist ze om zich toch te gaan verdiepen in de case over de 'moordende rechter'.

 

Tijdens hun gezamenlijke zoektocht wordt duidelijk hoe zwaar 'Margie' haar leven is sinds haar ontdekking. Alles staat in het teken van het pakken van dit monster en zelf is ze een schim geworden. Om zich te beschermen heeft ze talrijke aliassen, verbergt ze haar online sporen en gaat ze uiterst voorzichtig te werk. Samen met haar speciale team en Margie probeert Lacy bewijzen te verzamelen om deze schijnbaar onkreukbare rechter te veroordelen.

 

Vraagtekens die de politie in het verleden had worden opgelost met behulp van de aanwijzingen van 'Margie' en er wordt gewerkt aan een doorbraak.

 

Deze sociopaat denkt onkwetsbaar te zijn en gaat uiterst secuur te werk. Wanneer de onderzoekers dichter komen wordt pas duidelijk hoe sluw en meedogenloos deze man is.

 

Dit is een heerlijke legal thriller met een trage opbouw die fascineert door de uitwerking van de personages en de intelligente plot.

Lacy Stolz is al in eerdere boeken van John Grisham verschenen en het is fijn om haar zowel privé als op werkvlak opnieuw te ontmoeten.

De gewetenloze moordenaar heeft een complex karakter en wacht geduldig op het juiste moment om toe te slaan.

Margie is een moedige en slimme vrouw die op haar manier er alles voor gedaan heeft om deze rechter te doen boeten. Het 'dreamteam ' is apart en gebruikt onconventionele praktijken om de waarheid aan het licht te brengen.

 

Wat erg leuk is aan deze John Grisham is het originele idee, de onverwachte twists en de spanning die geleidelijk aan groter wordt.

 

‘De lijst van de rechter’ heeft even tijd nodig om me mee te nemen maar dan laat het boek niet meer los totdat het mysterie opgelost is. Het is fijn om zowel vanuit de kant van de rechter 'de waarheid' te lezen als het onderzoeksteam.

 

‘De lijst van de rechter’ is een fantastische thriller waarin de auteur me meeneemt in hoe een aanklacht voorbereid en afgewerkt wordt. Of de killer veroordeeld wordt en 'Margie' gerechtigheid krijgt ga ik niet verraden maar de plot is knap bedacht en het einde heeft toch nog een verrassing in petto.

 

4 Inktpotjes

Fany

Interview met Seren J. Smedts

 

 
Seren J. Smedts is een jonge, dromerige auteur gevestigd in hartje Puurs.  Met haar prille leeftijd is ze meteen ook de benjamin van Hamley Books. Vanaf haar tiende jaar vond ze haar plekje in het schrijven. Van dagboeken tot poëzie, tot een eerste novelle.

Haar naam, Seren, betekent Ster in het oud-Keltisch, waardoor ze altijd een band voelde met deze mysterieuze lichtjes in de ruimte.

 

Bron: https://www.hamleybooks.be/hamley-books-auteurs/seren-j-smedt/

 

Je schrijft graag dramatische verhalen. Zie je jezelf ook een boek in een totaal ander genre schrijven bvb een thriller?

 

Een thriller heeft me altijd al aangesproken, maar gezien de jonge leeftijd waarop ik begon met schrijven, ben ik eerder de romantische kant opgegaan. Toch zie ik mezelf in de toekomst zeker naar dit genre grijpen omdat ik er me beter in kan inleven en mijn emoties kwijt kan. Genres als fantasy lees ik graag, maar valt iets verder uit mijn ‘schrijfbereik’.

 

Hoe kom je er op om op je 12de zo een gevoelig onderwerp te kiezen voor je eerste novelle? 

 

Ik denk dat ik tijdens deze periode heel erg op mezelf gesteld was. Ik kwam uit de scheiding van mijn ouders, nieuwe school en vrienden en vond het moeilijk om mezelf te uiten. Voor mij was schrijven toen al een uitlaatklep. Een rechtstreekse link met mijn leven toen was er niet, maar de onderliggende emoties voelde ik zelf dan weer wel.

 

Welke muziek hou je van?

 

De ene keer pop, dan jazz of klassieke muziek. Ik grijp de laatste tijd echter vaak terug op de seventies-muziek, maar het valt niet te voorspellen waar ik volgende maand naar luister. 

 

Luister je wel eens naar muziek als je schrijft?

 

Eerder achtergrondmuziek, maar nooit met tekst want dan vind ik het stukken moeilijker om me te concentreren.

 

Waar ben je het meest bang voor en wat maakt je blij?

 

Bang om mijn dromen te verliezen. Ik was als kind een enorme dromer, ik had hopen fantasie en was echt van plan om de wereld te veranderen – nog steeds – maar doorheen de jaren verloor ik dit een beetje. O, spinnen ook natuurlijk.

Ik word heel makkelijk gelukkig van de simpelste dingen. Of het nu een zonnige winterdag is, sneeuw, warme thee, lachen met mijn kotgenoot, thuiskomen, wandelen, rennen met de hond, luide muziek op vrijdagavond of een etentje met het gezin. Werkelijk alles.

 

Hoe ziet onze wereld er binnen 20 jaar uit?

 

Ik geloof dat iedereen al genoeg nadenkt over de gevolgen van het klimaat, maar ik ben bezorgd dat we onszelf gaan verliezen. Schrijven is iets dat me steeds terug bij mezelf brengt want het is moeilijk om in deze digitale wereld nog “eigen” te zijn. Daarom hoop ik dat we doorheen de komende jaren terug een weg vinden naar onszelf. Misschien moet sociale media wel net afbouwen in plaats van uitbreiden. Zo’n wereld zie ik wel zitten.

 

Heb je in dit boek enkel fictie verwerkt of heb je inspiratie gehaald uit echte gebeurtenissen?

 

Mijn boeken zijn absoluut fictie. Natuurlijk haal ik wel inspiratie uit mijn omgeving aangezien mijn hoofdpersonages vaak niet ver liggen van mijn leeftijd, maar er komen geen waargebeurde feiten voor in mijn boeken.

 

Ben je een dromer of eerder de nuchterheid zelf?

 

Zoals ik al zei ben ik tegenwoordig een beetje beide. Dromen moet, maar je kunt de dag van vandaag niet leven zonder een goede portie nuchterheid als je jezelf op de been wil houden.

 

Welk onderwerp wil je nog eens gebruiken in een nieuw boek?

 

Misschien de moeilijke jeugd van Tristan. Het zijn geen leuke onderwerpen, maar ik vind vaak rust in het schrijven van harde onderwerpen.

 

Waar droom jij nog van?

 

Momenteel denk ik aan niets anders dan slagen voor mijn examens in rechten, verder durf ik voorlopig niet denken.

In de toekomst hoop ik wel om een soort rust en zekerheid in mijn hoofd te vinden. Zo’n gevoel van ‘i made it’ en trots zijn op de persoon die ik dan geworden ben. Reizen, een droomjob en mijn ouders nog lang bij mij …daar droomt iedereen natuurlijk van.

 

 

Haar nieuwste boek ‘Woorden zeggen niets’

 

Inhoud

Het studentenleven is iets waar de achttienjarige Lente halsreikend naar heeft uitgekeken. Ondanks de tegenslagen thuis en de vele ruzies met haar vriend, vertrekt ze vastberaden naar de universiteit. Maar haar vastberadenheid om zich op haar studies te concentreren verdwijnt als sneeuw voor de zon wanneer ze als een blok valt voor een knappe medestudent. Tristan worstelt met zijn moeilijke kindertijd. Nadat zijn beste vriend naar het buitenland vertrekt, laat Tristan het pleeggezin achter waarin hij opgroeide. Op zoek naar licht in de duisternis, ontmoet hij een bijzonder meisje. Maar wat als zij hem ook verlaat?

 

Pitch je boek 'Woorden zeggen niets'

 

Woorden zeggen niets is een verhaal waarin twee jongeren zoeken naar een nieuw begin en zichzelf daarin verliezen. De jongen groeit op in een slechte thuissituatie en loopt na een tijdje weg van huis, op zoek naar een beter leven en een nieuwe start. Het andere hoofdpersonage is een meisje die op het punt staat om naar de universiteit te vertrekken. Ze zit in een relatie die niet helemaal vlot loopt en komt in het studentenleven een nieuwe jongen tegen die haar hartje sneller doet slaan. Beide jongeren maken een nieuwe start, maar hebben geen idee of dit wel de juiste keuze was.

 

 

Quote uit recensie Boekinkt

 

Woorden zeggen niets' is geen lichtvoetig verhaal maar het is een bijzonder mooie young adult. Net doordat de auteur zo knap weergeeft waarom de hoofdpersonages handelen zoals ze doen moet ik ze wel in mijn hart sluiten. Dit rauwe verhaal is zeker geen rozengeur en maneschijn boek maar een eerlijke reis naar de echte gevoelens van Tristan en Lente. Het is een prachtig verhaal over steun zoeken en veerkracht.

 

 

 

De dood van Anke Hoffman – Noodlot-serie van Piet Baete

 

Smoking gun?

Piet Baete is een Vlaamse schrijver die met ‘De dood van Anke Hoffman’ al lang niet meer aan zijn proefstuk bezig is.  Thrillers als ‘Poker’, ‘Vrijdag de 14^de’, ‘Het Laatste Woord’ doen zeker een belletje rinkelen.  Als scenarist zette hij mee zijn schouders onder succesvolle reeksen als ‘Galaxy Park’ (voor de jeugd), ‘Spitsbroers’ en ‘Professor T’.                                                                                   

Met ‘De dood van Anke Hoffman’ geeft hij de aftrap voor een nieuwe serie die hij ‘Noodlot’ doopt. In de boekhandel is de felgele cover van het boek je zeker al in het oog gesprongen.  Van een blikvanger gesproken!

‘Amor omnia vincit’ is tegelijkertijd het begin én het einde van dit fictieve verhaal.  Zal ondanks de moord op Anke Hoffman de liefde uiteindelijk overwinnen?

Anke Hoffman is dood.  Vermoord.  Vrijwel onmiddellijk doorprikt de auteur het positieve beeld dat van Anke wordt gegeven op de achterflap.  Ze lijkt amoreel, egoïstisch en gaat door het leven als een olifant in een porseleinenwinkel.  Hoe schat je de geestesgesteldheid in van iemand die een benefiet organiseert ten voordele van de moordenaar van haar eigen en Paulines ouders?

Het plot start negen uur voor de dood van Anke.  Na de dood van de jonge vrouw focust het verhaal op de verhoren en worden de gangen van de andere personages nagegaan vóór, tijdens en in de uren, dagen en weken na de misdaad. Wie wou haar dood?  Waarom?  Wie heeft wie of wat gezien? 

In een ander leven is Piet Baete analist van rechtszaken en misdrijven. Die analytische aanpak implementeert hij in ‘De dood van Anke Hoffman’ die algauw leest als een nauwgezette reconstructie van de omstandigheden rond het misdrijf. Tijdens de verhoren afgenomen door hoofdinspecteurs Luyck en Scantorium worden de personages uit de entourage van Anke op de rooster gelegd.  

De personages, hoewel ze het achterste van hun tong niet willen laten zien, geven zichzelf steeds meer bloot.  Het wordt steeds duidelijker hoe ze in het leven staan; wat hen drijft; welke hun angsten zijn; waarom ze het hoe langer hoe moeilijker hadden met ‘een Anke die alleen deed wat Anke wou’.  Wantrouwen, leugens, bedrog en manipulatie voeren de boventoon.  Verdachtmaking op verdachtmaking.  ‘Red je vel’ next level! Iedereen heeft wat te verbergen; iedereen zou het kunnen gedaan hebben.  Zonder enige uitzondering maken ze emoties bij mij los.  Eén personage werkt me wel heel erg op de zenuwen!  Het wordt één van mijn belangrijkste verdachten.

De verhoortechnieken vallen op door hun eenvoud: korte vragen en korte antwoorden.  Heel realistisch! In hun pogen om de waarheid rond de dood van Anke Hoffman te achterhalen en leugens te detecteren, fileren de speurders elk antwoord. 

Droge kost, denkt u dan?  Helemaal niet!  ‘De dood van Anke Hoffman’ is filmisch geschreven en bevat mooie metaforen - het schaakspel en het chassis zijn mijn favorieten! – die de thriller extra kleur geven.  Heel vlug stap ik de virtuele verhoorkamer binnen, observeer en luister ik terwijl de verdachten de revue passeren.  Ik heb nog één missie: samen met de speurders de dader ontmaskeren. Zo spannend! 

De verteller blijft het plot goed in de hand houden. Via Luyck en Scantorium analyseert hij woorden en emoties, probeert hij waarheid en leugen aan het licht te brengen. Hij hoort, ziet, weet alles. Zelfs informatie die enkel gekend is door één personage, blijft niet geheim voor hem.  Ik bouw mijn case op.  Denk het te weten.  Maar … naar het einde toe kan ik wel janken van frustratie! De reden hiervoor hou ik voor mezelf. 😊

Met ‘De dood van Anke Hoffman’ start Piet Baete zijn Noodlot-serie met een knap geschreven whodunit waarin hij zijn skills als analist van gerechtszaken en misdaden aanwendt in het ontrafelen van een fictieve moordcase. 

Anit4,5 inktpotjes

Zusje van Sue Assila

 

 

Daan en Tom hun jeugd was niet eenvoudig. Wanneer Tom zijn vader wegging bij Daan haar moeder begon de ellende pas echt. Gelukkig bleef Tom nog een tijd bij hen wonen zodat ze zich veilig voelde. Totdat hij zijn kans moest grijpen en voor zijn eigen toekomst moest kiezen.

 

Als hij onverwachts terug thuis komt ziet hij een stil achtienjarig meisje dat zich afsluit voor iedereen en die weinig vrienden heeft. Ze komt naast haar werk amper buiten en verwaarloosd haar bokstrainingen. Al snel maakt hij zich ernstig zorgen.

 

In het leven van Daan speelt van alles wat ze wil verbergen. Eigenlijk is ze gewoon om haar eigen boontjes te doppen maar hoe ze zich echt voelt, dat is een paar ander mouwen. Uiteindelijk sleurt Tom een stukje van de nare waarheid uit haar.

 

Ze worstelt met zichzelf en haar gevoelens en is niet altijd de gemakkelijkste. Samen met Tom en zijn vriendin Katie probeert Daan overeind te krabbelen. Door bepaalde situaties wordt duidelijk hoe ver beiden gaan om elkaar te beschermen.

 

Onverwachts groeit er een prachtidee wat veel teweeg brengt.

‘Zusje’ sleurt me vanaf het begin mee in het emotionele verhaal. Ik denk nog een hoofdstuk en dan stop ik, maar dat is onmogelijk. Ik heb de e-novelle in een ruk uitgelezen.

 

Wat me raakt in ‘Zusje’ is dat het gaat over omgaan met pijn op verschillende manieren. Naast moeilijke stukken die best wel heftig zijn is het erg hoopvol.

 

Tom lijkt zijn bestemming en plaats gevonden te hebben maar Daan is nog op zoek. ‘Zusje’ laat zien dat jongeren te kampen kunnen hebben met allerlei problemen. Sport betekent hier veel meer dan alleen fysiek bezig zijn.

 

‘Zusje’ gaat over nooit opgeven, loslaten en zorgen voor elkaar.

 

‘Zusje’ is goed geschreven, de personages leven en het heeft een mooie boodschap. Sue Assila is erin geslaagd om de struggles waar jongeren soms mee zitten knap te verwoorden met gevoel. Haar ervaring heeft ze met vlotte pen gedeeld en het zal raken.

 

4 Inktpotjes

Fany

De Ierse erfenis van Karen Swan

 

Een Ierse feelgood met humor en drama.

 

De beeldende schrijfstijl is de grootste charme van deze mooie feelgood.

Karen Swan dompelt me onder in haar setting. De ruige kust beschrijft ze prachtig waardoor ik ze helemaal voor me zie.

 

'De Ierse erfenis' focust op drie zussen. Wanneer hun vader sterft is niets nog hetzelfde. Als de erfenis wordt verdeeld begint alle ellende pas echt. Van in het begin voel je dat er onder de oppervlakte geheimen verborgen zijn. Waarom krijgt de weggelopen Willow het familiekasteel?

Hoe kunnen Pip en Ottie hun dromen waarmaken en welke rol is er voor de moeder weggelegd in dit nieuwe bestaan?

 

Naast de Ierse schoonheid krijg ik door alle gebeurtenissen ook een blik op de karakters. De vrouwen leer ik een beetje kennen. Toch had ik deze nog meer uitgediept willen zien. De mannelijke personages blijven echt oppervlakkig. Ik had graag iedereen wat meer willen zien ontwikkelen.

 

Het is een intrigerende familiegeschiedenis waarin duidelijk wordt hoe verwachtingen druk creëren of mensen zichzelf wegcijferen voor het grote geheel. Dit is een feelgood roman waarbij verschillende avonturen de schakel vormen tot het opnieuw verbinden van dit gezin.

 

Er zit een portie rouw in dit verhaal maar de klemtoon ligt niet op het verdriet maar op de veerkracht van wie achterblijft. Naast een tikje emotie bevat het humor en een snuifje romantiek.

 

'De Ierse erfenis' is een fijne roman om samen op zoek te gaan naar het mysterie. Tijdens het lezen weet je ook gewoon dat er ondanks alle rivaliteit vooral veel liefde heerst in dit huis. Het verhaal is wat voorspelbaar maar het staat garant voor enkele heerlijke ontspannende leesuurtjes.

 

3.5 Inktpotjes

Fany

De vuurvrouw – Meredith Van O

 

Poppemie

Wie zich de band ‘Pop in Wonderland’ herinnert, herinnert zich vast ook nog zangeres Meredith.  Na enkele non-ficitie boeken te hebben geschreven, beleeft ze met ‘De vuurvrouw’ haar vuurdoop als schrijfster van fictie.  Hoewel, ‘De vuurvrouw’ is deels gebaseerd op waargebeurde feiten.

Hoofdpersonages in ‘De vuurvrouw’ zijn Tatsuo en Maritgen.  Het zijn twee heel verschillende karakters qua herkomst en de manier waarop ze het leven trachten te overleven.  Hun naam, vergezeld van enkele raak gekozen woorden, gaat korte hoofdstukken vooraf.  Om de beurt komen ze in de schijnwerper te staan.  De voortdurende afwisseling maakt alleen al in vorm duidelijk dat ze heel nauw betrokken zijn bij elkaars ontwikkeling. 

Op het eerste gezicht lijken Tatsuo en Maritgen in niks op elkaar.  Tatsuo leidt zijn leven met ijzeren discipline; Maritgens leven is er een van chaos en laveloosheid.  Dan vindt Maritgen een mooi boekje met oosterse cover onder een bank in het park.  Het is het boekje van Tatsuo.  Wat een spotboekje is voor Tatsuo, betekent voor Maritgen misschien een uitweg uit de chaos.  Tatsuo ziet voor de eerste keer zijn ‘vuurvrouw’.  Hallo obsessie!

Vanaf dan beheerst Maritgen Tatsuo’s leven: hij volgt,  observeert, analyseert haar en het leven dat ze leidt.  Hij neemt haar leven via zijn telescoop tot zich, als lag Maritgen onder een vergrootglas.  Het brengt hem uit evenwicht (zijn telescoop valt dan ook letterlijk en hij ook!).  Zij heeft het gevoel dat ze gevolgd wordt.  Zij, op haar beurt, raakt geobsedeerd door Tatsuo’s boekje. En dan ontmoeten ze elkaar eindelijk.

‘De vuurvrouw’ is een bijzonder boek.  Het vertelt een gelaagd verhaal dat twee beschadigde mensen in beeld brengt die struggelen met het leven, elk met hun eigen overlevingsstrategie.  Tatsuo wil alles onder strikte controle hebben.  Maritgen ‘overleeft’ door overvloedig alcoholmisbruik.  Het zwarte gat trekt voortdurend aan haar in een poging om haar neer te halen.  Ze overleeft op liters  wijn, te midden van haar rotzooi en sigarettenpeuken.  Ze heeft de bodem bereikt.  Tatsuo heeft het als zoon van overlevers van de atoombom op Hiroshima heel moeilijk gehad.  Zijn kindertijd en jeugd was een tijd van geweld en misbruik.  De ontmoeting met Maritgen zet alles wat hij heeft opgebouwd op de helling en zijn lichaam verraadt als eerste zijn verlies aan controle.  Zijn obsessie voor Maritgen neemt zijn leven over. 

In ‘De vuurvrouw’ worden dan wel een aantal moorden gepleegd, volgens mij ligt de kern van het verhaal toch in de psychologische uitdieping van de personages en de moeite die ze hebben om het vol te houden in dit leven.  De impact van het verleden op het volwassen leven van beide personages is verwoestend en levensbepalend; er is weinig voor nodig om zorgvuldig opgebouwde controle te verliezen.

Thema’s zoals verwaarlozing, mishandeling, seksueel misbruik zijn sowieso moeilijk te verteren, maar de manier waarop Meredith Van O het onder woorden brengt, raakt diep.  De pijn gevoeld door Tatsuo en Maritgen is voelbaar, hun gevoel van  gekooid te zijn is benauwend.  Regelmatig dissocieert Maritgen;  het geeft zowel haar als de lezer de kans om even afstand te nemen. Het boek in één ruk uitlezen is niet alleen onmogelijk – het is veel te intens, te heftig - , maar het zou het boek ook geen eer aandoen.

Ook al lijkt Maritgen de bodem te hebben bereikt, ze houdt van vertellen.  Haar grote droom is een boek te schrijven, à la Nicci French.  Doch, Fuzzy, met wie ze het boek wil realiseren, verdwijnt zonder een woord.  Ze praat om de geluiden die ze niet wil horen te overstemmen en om leegtes op te vullen. Ze is een echte spraakwaterval!  Maar, woorden komen soms veel te snel ‘als een slang die in zijn eigen staart bijt’.  En Tatsuo aan wie ze honderduit haar verhaal vertelt, luistert niet. Dit is een regelmatig terugkerend probleem: niemand luistert naar Maritgen.  Ofwel verdwijnen ze, vallen ze in slaap of sluiten ze zich af voor wat ze wil vertellen.  Hoe eenzaam!

Meredith Van O neemt het van haar over.  Banale observaties zoals een barst in een muur, leiden tot eenvoudige zinnen die zo vol zijn van betekenis dat ze je even vasthouden en dwingen tot nadenken.  Het boek bevat ontzettend mooie metaforen: de stolp springt er voor mij met stip uit.  Maritgen – of is het de auteur? - proeft vaak de woorden die ze gebruikt: zeggen ze echt wel wat ze op het eerste proeven beloven te zeggen?  Voor Maritgen zijn woorden ‘als een zaklamp’ die licht werpt ‘op een duister pad’.  Tatsuo begrijpt heel veel van wat anderen zeggen niet.  Wat hij hoort zet hij om in heel plastische beelden in een poging om dingen te plaatsen.  Dat levert soms grappige, maar tegelijkertijd pakkende, passages op.

‘De vuurvrouw’ is heftig, intens.  Ze legt twee beschadigde mensen onder een vergrootglas en schrijft een verhaal waarin de beelden omver blazen.  Het gaat over ‘kapot zijn’, weer recht krabbelen, over op zoek zijn naar verbinding.  ‘De vuurvrouw’ is ook en vooral een pleidooi om van jezelf te houden!

Anita

5 inktpotjes

DRIES, een autobiografie van Dries Roelvink

 

Een boek wat ik normaal gesproken nooit zou lezen. Persoonlijk heb ik niets met de liedjes van Dries. En ook voor de vele programma's waarin Dries een rol speelde had ik nooit interesse. Toch greep ik mijn kans om Dries te leren kennen. Voor Boekinkt mocht ik zijn boek lezen.

Een vlot geschreven boek waarin Dries de lezer meeneemt in zijn leven. Dries schrijft luchtig met een flinke dosis humor. Het eerste gedeelte is chronologisch geschreven en vertelt hoe Dries als doodgewoon Amsterdams jochie uitgroeit tot de bekende volkszanger. Daarna loopt het wat door elkaar heen. Hierdoor wordt het op sommige plekken wat rommelig omdat het niet gelijk duidelijk is waar de gebeurtenis op de tijdlijn zit.

De vele anekdotes volgen elkaar op. 

Opvallend en tevens bewonderingswaardig is het doorzettingsvermogen van Dries. Ondanks de tegenslagen die hij zeker heeft gekend, zowel op zakelijk als op privé vlak, heeft hij nooit opgegeven. Met opgeheven hoofd is hij blijven strijden. Alles om maar brood op de plank te krijgen voor zijn gezin. Niets is te gek voor Dries om zijn doel te bereiken. 

De liefde voor zijn kinderen en kleinkinderen komt duidelijk naar voren. Eén telefoontje van het thuisfront en Dries laat alles uit zijn handen vallen en snelt naar huis. 

Dries heeft me al met al een interessant kijkje in zijn leven gegeven. Als ik nu een programma of artikel van Dries zie zal ik er zeker een keer naar kijken. 

Ik geef dit boek 3 Inktpotjes. 
Wendy

 

Navalny, Poetins aartsrivaal, geschreven door Jan Matti Dollbaum, Morvan Lallouet en Ben Noble.

 

 

‘Hier ben ik thuis, het was mijn keus om terug te komen. Dit is voor mij de mooiste dag van de afgelopen vijf maanden.’

Het is 17 januari 2021 als Navalny zelf terug keert naar Rusland. Hij is dan 44 jaar en staat bekend als anti corruptieactivist en oppositieleider.

Eerder werd hij ernstig ziek op de vlucht van Tomsk naar Moskou, op 20 augustus 2020. Plotseling lijdt hij ondraaglijke pijn en brult hij het uit. Er wordt een noodlanding gemaakt in Omsk en van daaruit gaat hij direct door naar het ziekenhuis. De 1^e conclusie van de artsen is ernstige vergiftiging met een psychodyslepticum. Hij gaat aan de beademing en wordt kunstmatig in coma gehouden. Nadat de politie het ziekenhuis plat heeft gelopen volgt er ineens een 2^e, heel andere diagnose namelijk die van een ernstige stofwisselingsziekte. Ook zou hij te slecht zijn om hem over te brengen naar een ziekenhuis in Duitsland. Zijn vrouw Joelia maakt zich hard voor deze overplaatsing en richt zich persoonlijk tot Poetin. Op 22 augustus vertrekt Navalny alsnog met een vliegtuig naar Berlijn en de Duitse artsen daar concluderen dat het om vergiftiging gaat met een stof die werkt op het zenuwstelsel. Rusland ontkent in alle toonaarden er iets mee van doen te hebben. Uiteindelijk blijkt het te gaan om vergiftiging met een zenuwgas uit de Novisjok groep.

Hetzelfde soort dat in 2018 werd gebruikt tegen Sergej en Joelia Skripal in het Engelse Salisbury en waar hoogst waarschijnlijk president Poetin opdracht voor had gegeven.

‘Ik heb hem dodelijk beledigd door het te overleven.’

Het bovenstaande geeft een omschrijving van de recente gebeurtenissen over Aleksej Navalny, en die bij de meesten van ons nog helder op het netvlies staan.

Navalnys persoonlijkheid is complex. Scherp, innemend en grappig maar ook direct, bot en snel aangebrand. Confrontaties gaat hij niet uit de weg en dat maakt dat veel mensen even zoveel meningen hebben over de persoon Navalny.

Het boek belicht 3 van de belangrijkste politieke aspecten namelijk die van Navalny als anti corruptieactivist, die van de politicus en die van de demonstrant.

Het geeft verder uitleg over de economie van Rusland en zijn financiële markten waar corruptie onder de elite hoogtij viert. Bij Navalny wekt dit verzet. Hij vergaart een klein deskundig team van zeer gemotiveerde advocaten om hem heen en verder heeft hij betaalde medewerkers en een flinke schare aanhangers en vrijwilligers waarmee hij zijn activiteiten en projecten uitvoert.

Hij heeft een eigen blog dat wordt geschreven door zowel hem zelf als door, wat hij zelf noemt, het Navalny collectief wat het grote voordeel heeft dat zodra Navalny weer eens tijdelijk in de gevangenis beland de berichtgeving op het blog gewoon doorgaat. Ook heeft hij een eigen YouTube kanaal vol video’s en live streams waarmee hij veel mensen weet te bereiken.

In 2016 stelt hij zich kandidaat voor het presidentschap van de Russische Federatie maar zoals gebruikelijk bij een oppositie kandidaat wordt zijn 3 minuten durende filmpje niet uitgezonden door de Russische staats TV.

Dit is slechts het begin van hoe het politieke stelsel werkt in Rusland. Er wordt in het boek een uitgebreid en duidelijk beeld gegeven hoe het er in het Kremlin aan toe gaat en hoe de macht onder de elite is verdeeld en hoe er, door middel van systemische oppositiepartijen, een indruk wordt gewekt van democratie maar die er feitelijk niet is.

Dat levert soms best wat taaie leeskost op maar is wel nodig om een beetje inzicht te krijgen in de Russische politiek, de machtssystemen en hoe de persoon Navalny is geworden tot wat hij nu is.

Ook de schaduwkanten van Navalny komen aan bod, waarbij er de kanttekening wordt geplaatst dat we alles moeten bezien naar Russische maatstaven en niet naar onze vrije westerse.

Ook staat het boek vol voetnoten (562 stuks) maar dit zijn voor het overgrote deel verwijzingen naar andere boeken, andere informatiebronnen en dergelijke en ik heb ze dan ook niet gelezen om mijn aandacht volledig te kunnen richten op de loop en informatie van de biografie zelf, want het vergt wel wat concentratie. Bovendien is de schrijfwijze soms wat droog en zakelijk maar dat is logisch bij een biografie als deze, die onmogelijk luchtig is neer te zetten.

Voor iemand met veel interesse in politiek, in Rusland en ook in de persoon Navalny is dit een uitermate boeiend boek.

Uiteindelijk wordt de biografie afgesloten met nog een laatste vraag:

‘Gaat het Westen Navalny redden?’

 

Aleksej Navalny heeft op 20 oktober 2021 de Sacharovprijs gewonnen, dit is de belangrijkste Europese mensenrechtenprijs. Hij zit nog steeds opgesloten in een Russisch strafkamp.

Ik geef het 4 Inktpotjes.

Karin K.

Interview met Marelle Boersma

  

Voor Boekinkt mocht ik ‘Het moezelmeisje’ van Marelle Boersma lezen en wat is dan leuker om de auteur, die al vele succesvolle schrijfsels op haar naam heeft staan te interviewen!


Om gelijk maar met de deur in huis te vallen:-) Je hebt nu al best al wel een aantal ‘Ik vertrek thrillers’ geschreven, waar haal je de inspiratie voor deze verhalen vandaan?
In mijn Vertrekthrillers hebben de personages altijd een andere reden om te vertrekken uit Nederland. Daarvoor hoef je maar om je heen te kijken of je begrijpt en hoort de onvrede. Die ligt vaak ten grondslag aan een vertrek: de wens dat het ergens anders altijd beter is.

Heb je als research van je boeken alle plaatsen van je ‘Ik vertrek Thrillers’ bezocht? En welke van die plaatsen die je bezocht hebt zijn je het meeste bij gebleven en wil je opnieuw bezoeken?

Ja, tot nu toe heb ik inderdaad al die locaties bezocht. Ik vond Sicilië een indrukwekkend en prachtig eiland, daar zou ik zeker opnieuw heen willen. Maar ook de lieflijke Provence is een nieuw bezoek meer dan waard!

Zijn er personages in je boek ‘Het moezelmeisje’ gebaseerd op bekende mensen van jou? En aan welk personage heb je iets van jezelf meegegeven?

Nee, gelukkig niet 😉
Ik denk dat ik wel een doener ben, dus in Angelika zit zeker iets van mij. Ik heb een groot rechtvaardigheidsgevoel, dus dat klopt ook. Maar ze is daarnaast echt een bedacht personage.

In het verhaal ‘Het moezelmeisje’ worden druiven geplukt, om de moezelwijn te maken. Druiven plukken is seizoenswerk, heb je zelf ook druiven geplukt?

Nee, nooit gedaan. Maar vroeger had ik daar een romantisch beeld bij. Ik hou van de natuur en van natuurproducten. Maar het is er gewoon nooit van gekomen.

Wat doe je wanneer je het even niet meer weet hoe het verder moet gaan met een personage?

Mijn personage goed ontleden. Vaak verzwijgen ze dingen voor me. En dat kan natuurlijk niet 😉

Wat heb je gedaan om goed te kunnen beschrijven hoe de moezelwijn wordt gemaakt? Heb je als research zelf moezelwijn gemaakt? Was dit een variant met of zonder alcohol? En is de wijn goed gelukt?

Ik weet hoe je wijn maakt, en heb daar zeker research naar gedaan. Daarnaast werkte ik mijn vroegere leven op een laboratorium, dus ik weet precies hoe het chemische proces in elkaar steekt. Verder heb ik vooral contact gehad met diverse experts op dat gebied.

In ‘Het moezelmeisje’ komen nogal wat heftig zaken langs (misbruik, mishandeling, manipulatie). Om hier de research voor te doen lijkt me niet makkelijk, zeker niet wanneer tijdens je onderzoek een zaak je raakt. Lukt het je om afstand te houden of kun je makkelijk loslaten.

Inmiddels weet ik hoe ik dat moet doen, zeker als het een bedacht verhaal is. In mijn eerdere boeken berustten de verhalen op de werkelijkheid en op het leven van iemand die me daarover vertelde, dan was dat veel moeilijker…

Wie mag als eerste het manuscript lezen van je volgende boek? En deel je het daarna met een aantal (vaste) proeflezers?

Ik denk weer mijn uitgeefster. Ik heb geen vaste proeflezers, hoewel ik daar weleens naar op zoek wil.

 

Waar schrijf je het liefste? Binnen aan je bureau, buiten aan de tuintafel in de zon of het liefste ……

Schrijven is gewoon hard werken, dus meestal zit ik aan mijn bureau. In Portugal zat ik vaak in een van de schrijfhuisjes, omdat het binnen vaak te koud was. In de zon lukt niet, vanwege de schittering op het scherm. Dat leidt me teveel af.

Wanneer jij aan een nieuw verhaal begint te schrijven, heb je dan het hele verhaal inclusief het plot al in je hoofd of ontwikkelt het verhaal zich tijdens het schrijven?

De meeste lijnen heb ik in mijn hoofd. Ik weet het begin en de belangrijkste intriges, ook weet ik het einde. Dat laatste kan tijdens het schrijven nog wel veranderen. Personages gaan voor mij echt leven tijdens het schrijven, dus dan komen ze opeens met dingen op de proppen die ik niet aan zag komen. Zo blijft het een heel creatief proces.

Schrijven in welk genre spreekt je helemaal niet aan? Waarom niet en heb je het weleens geprobeerd?

Elk genre heeft zijn eigen magie. Ik heb daarin geen weerstand, alleen houd ik zelf het meeste van thrillers. Maar ik denk dat er ok wel een psychologische roman in me zit.

Schrijven in opdracht, bijvoorbeeld een teambuildingsopdracht verwerkt in een verhaal waarbij je out of the box mag denken maar het mag geen gevaarlijke maar wel een spannende opdracht zijn. Zou je die uitdaging aangaan en hoe zou die opdracht eruit zien?
Een teambuildingsopdracht verweven in een verhaal is zeker leuk! Toch moet ook zo’n opdracht verweven zitten in het verhaal, dat kan nooit loshangen.

Je geeft schrijfcursussen. Wat is het belangrijkste wat je wilt en kunt overbrengen?

Hoe leuk schrijven is! Als je er geen plezier aan beleeft, is het zoveel moeilijker. Je moet schrijven voelen. Het gaat om een beleving en kan nooit een trucje zijn. De techniek kan ik je leren, maar de liefde voor schrijven moet jijzelf hebben. Daarom leren we bij de Online Schrijfschool niet alleen de techniek, maar zorgen we vooral dat de schrijvers begrijpen hoe het in de praktijk werkt. Het gaat altijd om hún verhaal, waar ze dan ook feedback op krijgen tijdens de cursussen. Dát helpt pas echt. Alleen die techniek is zo kaal, juist hun eigen verhaal moet gaan stralen! 😊

Wie is eigenlijk jouw schrijfvoorbeeld?

Poe… Die heb ik eigenlijk niet… Ik wil juist een eigen pad uitzetten en verhalen bedenken die bij mij als auteur passen. Vandaar de serie Vertrekthrillers, die schrijf ik vanuit eigen ervaringen die ik heb opgedaan in Portugal en Frankrijk. Soms gebeuren er bij een emigratie dingen die je nooit van tevoren had kunnen bedenken. Ik denk dat we zo’n beetje elke tegenslag die je kunt bedenken wel hebben meegemaakt. Tegelijkertijd hebben we er ook met volle teugen van genoten.

 

Heb je naast het schrijven nog andere hobby’s?

De natuur in, fietsen en wandelen. Lezen natuurlijk. Fotograferen, muziek maken, zingen, veel creatieve hobby’s.

 

Welk boek is je het dierbaarst en waarom?

Het boek dat ik samen met mijn vader schreef: Kruimels zijn ook brood.
Wie kan zeggen dat je samen met je vader een boek hebt geschreven. Dat geeft zo’n trots gevoel!

Wanneer jij de interviewer zou zijn welke vraag zou je dan zeker gesteld hebben?

Waarheen vertrek je in je volgende boek?

En wat is je antwoord op deze vraag?
Daar zou ik geen antwoord op geven. Pas als ik het verhaal stevig in de vingers heb, deel ik het met mijn volgers. Nu is het nog één groot mysterie.

Marelle, superleuk dat je mee wilde werken aan het interview voor Boekinkt, dank je wel daarvoor. Het grote mysterie dat je nu nog niet stevig genoeg in je vingers hebt laat hopelijk niet lang op zich wachten zodat je deze wel met je volgers kunt delen. Ik wens je veel inspiratie en succes daarbij toe. Ik ben nieuwsgierig naar welk land je dit keer afreist om je research te doen voor je ‘Ik vertrek’ thriller.

Jacqueline

Drijfzand van Marina Defauw

 

Een leuk jeugdboek over schrijven en vertrouwen.

 

De dertienjarige Jolien droomt ervan om een boek te schrijven. Na een bezoek van haar lievelingsauteur Karen Roelens in haar school trekt ze haar stoute schoenen aan. Na haar mail krijgt ze onverwacht antwoord en er ontstaat zelfs een soort van vriendschap.

 

Samen werken ze aan haar eerste boek. Inspiratie vinden in haar eigen leven is moeilijk voor dit jonge meisje omdat ze zelf niets bijzonders denkt te beleven.

 

Totdat ze de ‘C-brieven’ ontdekt. Vanaf dan wordt het gemakkelijker om haar boek te bedenken. Het geheimzinnige raadsel lijkt zelfs haar leven op zijn kop te zetten. Nu ze een concreet idee heeft gaat het vlotter om haar verhaal neer te pennen.

 

Met de hulp van Karen lijkt dit helemaal in orde te komen. Nu kan ze het eigenwijze idee van haar vampierverhaal misschien zelfs overboord gooien. Totdat Jolien ineens niets meer hoort van Karen.

 

Natuurlijk is de passie om te leren schrijven het hoofdonderwerp maar het heeft ook andere thema's. ‘Drijfzand’ gaat over verliefdheid, erbij willen horen en vertrouwen. Familie en vrienden zijn er om Jolien te helpen maar soms ook om haar aan haar schoolwerk te doen herinneren.

 

Het hoofdpersonage Jolien is een beetje eigenwijs en een echte sloddervos maar ook een doorzetter.

 

Het is een apart jeugdboek omdat het samengesteld is uit een verhaallijn in het nu, de stukjes voor de creatie van het boek en de gewone mails.

 

Naast de dingen die jongeren van deze leeftijd meemaken beschrijft het ook hoe een schrijfproces verloopt. Soms is het een tikje chaotisch en voor mij had de plot nog meer uitgewerkt mogen zijn. Er is een twist verwerkt in het verhaal die alles verandert.

 

‘Drijfzand’ is een bewerking van Marina Defauw haar debuut 'De C-brieven'. Dit las ik niet dus vergelijken kan ik niet maar ‘Drijfzand’ is een tikkeltje spannend, mysterieus en inspirerend. Ondanks enkele minpuntjes is dit een leuk jeugdboek over je droom durven te volgen.

 

3 Inktpotjes

Fany