Astrid Harrewijn vertelt..

Astrid Harrewijn studeerde rechten en was daarna werkzaam als vertaalster. Na het winnen van een schrijfwedstrijd debuteerde ze in 2006 met de roman Ja kun je krijgen. Ze heeft inmiddels elf romans en twee luisterseries gepubliceerd. Ze heeft een onmiskenbaar eigen stijl en schrijft met humor over de valkuilen van ons dagelijks bestaan. (van website Astrid). Ik leerde haar boeken kennen bij de trilogie over vrienden. Ik las alle drie de boeken stuk. Ik heb ze zelfs al nog eens herlezen. Absolute aanrader dus. Ook haar laatste boek De stroopwafelshop is in deze tijd heerlijk leesvoer. Wij mochten Astrid wat vragen stellen.


*Je schrijft altijd feelgoodromans. Zie je jezelf in de toekomst ook nog in andere genres schrijven? Welk genre zou dat dan zijn?

 Grappig dat je dit vraagt, want ik schrijf momenteel een Original voor Storytel en die heeft historische elementen. Daarnaast vind ik het natuurlijk altijd leuk om een spannend elementje in mijn feelgoodboeken toe te voegen, maar een horror-porno-werkje van mijn hand zal er nooit komen.

* In ‘De stroopwafelshop’ schrijf je over de moedige maar tegelijk  onzekere Suze die haar kans grijpt om binnen het jaar een succesvol koffietentje uit de grond te stampen in New York. Is zij iemand waarmee jij zou kunnen bevriend zijn? Wat trekt jou in haar aan en wat net niet?

 Ja, ik denk dat ik het wel zou kunnen vinden met Suze. Als ik in de buurt van haar Stroopwafelshop zou wonen, dan had ik graag aangeschoven aan de buurtbewonerstafel. Ik vind haar wel dapper en ik houd van haar ondernemingslust. Wat ik minder leuk aan haar vind, is dat ze misschien iets te veel een twijfelkont is. Maar ik denk niet dat het boek er leuker op was geworden als ik er een super-power-vrouw van had gemaakt. Als lezer wil je je toch ook kunnen identificeren. Toch?


*Wat was in ‘De stroopwafelshop’ het moeilijkste deel om te schrijven?

Ik vond het spannende gedeelte best moeilijk. Er gebeurt dan veel en weinig tegelijk; dat vind ik altijd lastig. Er gaat dan veel om in het hoofd van Suze, en ik ben toch meer van de dialogen.


*Waarschijnlijk heb je wel het nodige opzoekwerk gedaan voor je boeken. Wat is het gekste dat je hebt opgezocht of gevonden in de research voor je boeken?

Ik moest inderdaad veel research doen. De Stroopwafelshop is mijn eerste boek dat niet in Nederland afspeelt. Bushwick maakte veel indruk op mij omdat het bekend staat om zijn vele muurschilderingen. Ik heb ook in het boek beschreven hoe dat is ontstaan. Het idee van de muurschilderingen is een initiatief geweest van Joe Ficalora. Hij woonde met zijn ouders in het destijds behoorlijk criminele Bushwick. Zijn vader werd vermoord; een onschuldig slachtoffer, op het verkeerde moment op de verkeerde plek. Met zijn initiatief van de muurschilderingen probeerde Joe de buurt nieuw elan en hoop te geven. En dat is gelukt!

* Waarom vind je het belangrijk om in ‘De stroopwafelshop’ aandacht te hebben voor enkele zwaardere thema’s zoals abortus en keuzevrijheid?

 Ik ben geen feministe die op de kansel staat te preken, maar als ik via mijn schrijven stof tot nadenken kan geven, dan zal ik dat niet nalaten. Ik vind dat we zuinig moeten zijn op de rechten die we hebben. Rechten als gelijkheid en vrijheid zijn niet voor iedereen vanzelfsprekend en ik vind dan ook dat we de plicht hebben die rechten te koesteren.

* Hou je zelf ook van stroopwafels? Heb je een voorkeur voor een bepaalde smaak?

Ja, ik vind stroopwafels echt heel lekker. En het geeft me ook een fijn Nederlands gevoel. Mijn persoonlijke favoriet is de ordinaire stroopwafel zonder toevoegingen.

*Haal je soms inspiratie voor je verhalen uit je (nabije) omgeving? Of is alles echt fantasie?

 Mijn fantasie is groot. Te groot. Daar komt nog bij dat ik het lastig vind om te schrijven over dingen die ik zelf heb meegemaakt. Ik creëer graag een wereld met fictieve personages. Ik ben uiteindelijk gewoon een verhalenverzinner.

*Tegenwoordig worden er vaak recensies geschreven. En jij hebt duidelijk een enthousiast lezerspubliek. Volg je dat allemaal op? En hoe ga je om met zoveel positieve commentaar (of negatieve kritiek als dat er is)?

 Ik lees ze allemaal en deel ze op social media. Ik ben dolblij met lezers die de moeite nemen om hun mening over mijn boek te formuleren en op papier te zetten. Vergis je niet, dat is veel werk. Nou ja, dat weet jij beter dan ik :-) Van positieve recensies word ik uiteraard gelukkig, maar negatieve horen er ook bij. Natuurlijk sta je als auteur dan niet te juichen, maar als je niet tegen negatieve recensies kunt moet je niet gaan schrijven. Sommige auteurs vinden het nodig om hun onmin over een negatieve recensie uitgebreid op social media te ventileren met als gevolg dat de recensent volledig onderuitgehaald wordt. Ik vind dat niet chic, en daarnaast ook nog eens buitengewoon onwenselijk. Laat ik het erop houden dat ik gewoon even in stilte lijd als ik een negatieve recensie lees.

* Hoe ziet een typische schrijfdag er voor jou uit?

Voor mij is schrijven gewoon werken. Maar er is wel een verschil met een normale baan van negen tot vijf, want bij mij gaat het hoofd niet meer uit. Ik kan dus ook midden in de nacht opstaan en verder gaan schrijven. Als ik met een boek bezig ben, dan zit het 24/7 in mijn hoofd. Het mag duidelijk zijn dat een dergelijke schrijfbubbel niet altijd even gezellig is voor mijn omgeving.

*Wat doe je het liefst als je niet aan het werk bent?

Met de honden wandelen op het strand, klussen in ons huisje in Frankrijk, leuke dingen doen met de dochters, drummen, op Funda rondhangen, eten met vrienden, lezen, naar de film….. O, er is zo veel wat ik leuk vind!

*Wanneer komt je volgende boek uit en waarover zal die gaan?

 Het volgende boek wordt weer een Original voor Storytel. Zoals ik al aangaf wordt het een serie met historische aspecten en meer dan dat ga ik nu niet vertellen….

De stroopwafelshop van Astrid Harrewijn

Wanneer Suze het aanbod krijgt om gedurende 1 jaar een stroopwafelshop te gaan uitbaten in het buitenland, aarzelt ze geen moment. Dat het een wedstrijd is met een hoofdprijs van honderdduizend euro maakt dit natuurlijk extra aantrekkelijk, maar het is ook een nostalgisch gevoel uit haar studententijd dat meespeelt in de beslissing. Het lot beslist dat Suze naar New York moet. 

Haar naaste familie en vrienden nemen het haar heel erg kwalijk dat ze zomaar vertrekt, beloftes verbreekt en hen achterlaat. 

Al snel krijgt Suze spijt van haar spontane actie, wat alleen maar verergert wanneer ze door de taxichauffeur wordt afgezet in een nogal ongure buurt. Het appartementje dat voor haar voorzien is, is armzalig en heeft amper warm water. De eenzaamheid en heimwee slaan in volle hevigheid toe. Moet ze hier in deze buurt een koffietentje met stroopwafels uit de grond stampen?
Gelukkig krijgt ze al snel hulp van een aantal Mexicanen en wordt ze gesteund door de kleurrijke buurtbewoners. Maar kan ze die hoofdprijs hiermee winnen?

De Nederlandse auteur, Astrid Harrewijn, heeft rechten gestudeerd en is nu vertaler en leerkracht. In 2006 won ze een schrijfwedstrijd. Ondertussen heeft ze al een tiental boeken geschreven. Ze heeft een vlotte, humoristische stijl en schrijft over Nederlandse vrouwen en hoe die erin slagen om zich staande te houden in het leven.

‘De stroopwafelshop’ is een echte feelgoodroman. Met de nodige humor laat Harrewijn je kennismaken met de verschillende personages en dan in de eerste plaats Suze. Haar persoonlijkheid wordt tot in detail getypeerd. 

Als lezer zit ik vaak te genieten met een glimlach op mijn gezicht. Toch is het niet altijd rozengeur en zonneschijn in dit verhaal. Suze komt de nodige obstakels tegen op haar weg. Net als met een echte vers gebakken stroopwafel kon ik dit boek bijna niet wegleggen.

Door de obstakels die Suze tegenkomt, neigt het verhaal soms wat meer naar een drama. Harrewijn gaat ook gevoelige thema’s als abortus en keuzevrijheid niet uit de weg. En ondanks de zwaarte van deze onderwerpen past dit toch mooi in het verhaal. 

De roman is gelukkig niet overladen met romantische scènes. Dat zou afbreuk doen aan het verhaal.

Met ‘De stroopwafelshop’ bevestigt Astrid Harrewijn zichzelf als meesterlijk feelgood auteur.

4 sterren

Ilse

De bunker van Hannah De Vries

Titel: De Bunker

Auteur: Hannah de Vries

Uitgeverij: Jalapenobooks.com

Publicatiedatum: november 2019

Recensie door: Jacqueline

Sterren 3,5

Cover

En aan het einde van de tunnel glooit er licht.....zie ik 2 silhouetten. Zijn ze ontsnapt uit de bunker of gaan ze schuilen? In ieder geval een intrigerende cover die mij zeer zeker uitnodigt om de achterflap te lezen.

Achterflap

Vandaag is de dag dat de politiek zoals wij die kennen voor altijd zal veranderen. De komende honderdvijftig dagen zullen we elke dag informatie openbaren over een lid van de Tweede Kamer. Vandaag om drie uur is de eerste politicus aan de beurt. Niemand wordt gespaard. Niemand is nog zeker van zijn baan. Niemand kan zich voor ons verschuilen. Wij zijn De Bunker en vandaag openen we de aanval.’

Journaliste Hannah de Vries ziet van dichtbij hoe de organisatie met de week populairder wordt. Grote onthullingen kosten Tweede Kamerleden de kop, wat de steun voor de mysterieuze groep alleen maar doet groeien. Terwijl steeds meer mensen zich aansluiten bij De Bunker, ziet Hannah ook de keerzijde. Langzaam maar zeker begint ze te twijfelen aan de intenties van De Bunker. Wanneer de populairste politicus van het land een dag voor de verkiezingen vermoord wordt, is het aan Hannah om de waarheid te achterhalen.

Hannah de Vries (1989) is journaliste en schrijft voor verschillende media, waaronder Het Nieuwe Dagblad. Ze won tweemaal de belangrijkste journalistieke prijs van het land, voor haar reportages over de oorlog tegen IS en haar undercoverwerk bij De Bunker. De Bunker is haar debuut.

Mijn mening


Hannah de Vries haar carrière als journaliste is na de reportages die ze heeft gemaakt over de oorlog tegen IS wat in het slop geraakt.

Dit verandert op het moment dat de organisatie van De Bunker Hannah benadert met informatie over leden van de Tweede Kamer die er inklapt als een bom!

In het boeiende verhaal zit voldoende spanning op het psychologische vlak en vinden veel politieke intriges plaats. Sommige gebeurtenissen zijn zelfs op waargebeurde situaties gebaseerd (deze zijn herkenbaar). Maar hoe goed en boeiend de psychologische spelletjes en politieke intriges ook zijn uitgewerkt en beschreven was de aanwezige spanningsboog voor mij niet voldoende. Ik was dan ook blij dat de op de achterflap aangekondigde moord plaats vond. Vanaf dat moment werden de eerdere gebeurtenissen maar ook inhoud van gesprekken onderzocht naar hints die betrekking konden hebben naar het oplossen van de moord. Want klopte de aanhouding van de verdachten wel? Vanaf dat moment ben ik weer helemaal bij de les en kan het boek dan niet wegleggen.

De Bunker is een realistisch, bijzonder en politiek verhaal dat in een soort van dagboekvorm is geschreven. De auteur heeft een vlotte schrijfstijl waardoor het verhaal makkelijk weg leest.

De ontwikkeling van meerdere personages vind ik goed. De personages van Hannah en Daan zijn daarnaast erg goed uitgediept. Maar ook de ontwikkeling van Fatima vond ik plezierig om te lezen.

De ontknoping van wie nog meer achter de organisatie De Bunker zat was voor mij deels een verwachtte en deels een verrassing. Hierover kan ik niet uit de school klappen, ik kan alleen maar adviseren wanneer je van psychologische spelletjes en politieke intriges houdt dit zeker een boek is om aan je boekenkast toe te voegen! De Bunker krijgt van mij 4 kraaien.

Spanning: 3,5

Psychologische ontwikkeling personages: 4

Leesplezier: 3,5

Schrijfstijl: 4

Plot: 4

Originaliteit: 4

Home van Lara Reims

Hoe een futuristische wereld dicht bij de werkelijkheid kan komen, laat Lara Reims zien in haar Rémi-trilogie.

Nog nooit heb ik me zo dicht bij een boek gevoeld als bij Home.
Meerdere keren sluitte het perfect aan op de rare wereld waar wij nu in leven en dacht ik meer dan eens: “dat was toch wat, als we ons zo genetisch konden laten afstellen dat virussen door het lichaam zelf werden opgespoord en vernietigd”.
Of in mijn geval nog mooier, als erfelijke aandoeningen vooraf eruit gefilterd konden worden.
“Als ik hier lig, en kijk, dan wordt ik steeds vervuld met de hoop dat we het, ondanks alle problemen op aarde, het klimaat en de rest, toch wel gaan redden. En als mijn hoop even vervlogen is op een stroom alarmerende nieuwsberichten, kan ik hier dromen dat er ergens anders wezens zijn die wel weten hoe het moet.”

In Black-out zagen we Rémi al transformeren van een stil, verlegen jongetje, naar een opstandige tiener vol vragen en met een eigen wil.
Komen in Home dan eindelijk de antwoorden op de vragen die Rémi (en ons) al een hele tijd bezig houden?
Langzaamaan krijgt hij steeds stukjes en beetjes te zien van zijn verleden en de manier waarop hij in het Creodroom terecht is gekomen, maar nog steeds hangt er een groot vraagteken boven zijn hoofd.
Hij komt op een kruispunt waarbij het lijkt alsof het alles of niets is: terug naar de “gewone” wereld, wat al lang zijn wereld niet meer is of blijven in het Creodroom waar hij zich voor het eerst echt ergens thuis voelt maar niet weet of hij ooit de puzzelstukjes bij elkaar zal krijgen tot de waarheid die Rémi maakt.

Je voelt zijn onrust en frustratie en wil samen met hem zó graag alle antwoorden weten.
Ook weet hij niet wat zijn volgende stap in het Creodroom zou moeten zijn.
Waar Emma heel duidelijk weet welke richting ze met haar studie uit wil, weet Rémi niet wat bij hem past en wat hij leuk vind om te doen.

De verhaallijn volgt wederom Rémi op zijn avontuur, maar er is zeker ook plaats voor gedachten van zijn docenten en medeleerlingen waardoor je een groter beeld krijgt van het geheel dan alleen Rémi’s eigen overdenkingen.

Verder is er perfect ingespeeld op de nieuwsgierige mens, door de sluier steeds een tikje hoger te lichten en ons langzaam mee te namen naar de Grande Finale.
Daar waar natuurlijk al vele lijntjes waren uit gegooid in zowel Black-out als nu in Home, was dit toch niet wat ik aan zag komen.

Er zouden nog nieuwe verhalen uit voort kunnen vloeien..... (hint, Lara)
Maar het is heel mooi samen gekomen in deel 3 en als het hierbij blijft is het ook meer dan goed.
Een waardige afsluiter van een top-trilogie.
⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️

Jaimy

Stille schreeuw van Angela Marsons

Titel: Stille Schreeuw

Auteur: Angela Marsons

Uitgever: De Boekerij

Publicatiedatum: januari 2020

Recensie door: Jacqueline

Sterren: 4

Cover

Een mooie aantrekkelijke thrillercover! Donkere lucht, leegstaand gebouw en een duister figuur op de rug gezien met een wapen in de hand. De teksten, kleuren en lay-out naar mijn mening klopt het totale plaatje!

Achterflap

Vijf mensen staan rondom een ondiep graf. Ze hebben om de beurt gegraven. Een graf voor een volwassene zou nog langer hebben geduurd. Het slachtoffer was onschuldig, maar ze hadden geen keus. Hun geheimen moesten bewaard blijven, ten koste van alles.

Een gewurgde schooldirectrice blijkt slechts het begin van een reeks gruwelijke moorden die de inwoners van Black Country doet huiveren. Na een lugubere vondst in een voormalig weeshuis realiseert detective Kim Stone zich dat de dader van al deze misdaden één en dezelfde is – en dat hij al dertig jaar actief is.

Stone is de enige die de moordenaar kan ontmaskeren, maar ze wordt afgeleid door demonen uit haar verleden. Terwijl zij de duistere gebeurtenissen uit haar jeugd probeert te verwerken, blijft het dodental stijgen…

Mijn mening

Wat een heerlijke gruwelijke thriller waarin heftige en bizarre moorden plaats vinden. Het begint met de moord op de schooldirectrice waar rechercheur Kim Stone en haar team mee aan slag mogen om deze mysterie op te gaan lossen. Wanneer er nabij het weeshuis een macabere vondst wordt gedaan begint Kim last te krijgen van haar traumatische verleden.

‘Alleen Kim wist dat ze belde om zichzelf ervan te verzekeren dat dat moordlustige, kwaadaardige wijf nog steeds veilig zat opgesloten’.

Ik heb ontzettend genoten van dit meeslepende, spannende en lugubere verhaal met de verschillende verhaallijnen die met elkaar verweven zijn. Het heeft een verrassend einde. Een einde die voor mij absoluut niet voorspelbaar was, ik hou ervan. Kim haar personage wordt als een stoere tante neergezet met een scherpe tong, een die zich niet kwetsbaar opstelt (maar in sommige situaties toch een klein hartje heeft). Haar overlevingsdrang is door haar traumatische verleden groot maar dit heeft haar ook keihard gemaakt. Dat ze daarbij niet altijd de regels naleeft weet collega-rechercheur Brynant als geen ander en hij kijkt dan ook niet verbaasd op wanneer ze wederom op het matje moet komen bij de commissaris. Wanneer Kim van de commissaris een reprimande krijgt en verder een belangrijk persoon niet lastig mag vallen bedenkt ze op creatieve wijze een andere manier om uiteindelijk wel informatie boven tafel te krijgen. Want hoe dan ook ze zal samen met haar team de moorden die nu zijn gepleegd maar ook die in het verleden zijn gepleegd oplossen.

‘De zelfvoldane triomf was verdwenen en had plaats gemaakt voor het duistere gemoed van een moordenaar’.

Tijdens de ontknoping zat ik echt op het puntje van mijn stoel en was, zoals eerder aangegeven erg verrast. Maar toen ik dacht dat het verhaal ten einde was, kwam er nog een staartje achteraan.......
Knap bedacht! Angela Marsons heeft er een fan bij. Ik kijk uit naar het volgende deel met Kim Stone in de hoofdrol!
Stille schreeuw krijgt van mij 4 kraaien.

Spanning: 4,5

Psychologische ontwikkeling personages: 4,5

Leesplezier: 4,5

Schrijfstijl: 3,5

Plot: 4,5


Originaliteit: 4