Wat je ons hebt afgenomen van Steve Frech

 

Een boeiende en spannende reis naar de waarheid

Dit is mijn eerste kennismaking met deze Amerikaanse auteur en die vraagt zonder twijfel naar meer.

 

Deze thriller begint met Halloween en onmiddellijk voel ik de griezelige sfeer rond deze gebeurtenis. De auteur sleurt me mee in een verhaal waarbij al snel duidelijk wordt dat schuldig of onschuldig dicht bij elkaar liggen. Actie zorgt ook voor reactie en de creepy sfeer wordt steeds meer opgebouwd.

 

Wanneer we dieper in het verleden teruggaan blijkt dat  de brave, geliefde uitbater Jacob Reese van een vakantiehuis in het aparte The Hollows in Vermont niet is wie hij lijkt te zijn. Naast zijn gastenverblijf is hij ook de trotse eigenaar van een koffiebar. Het lijkt alsof hij een nieuwe kans kreeg maar wanneer er een mysterieuze vrouw verblijft in zijn huisje wordt alles anders. Heel zijn toekomst wordt immers bedreigd als hij zijn ex-vriendin Laura lijkt te zien maar dit is onmogelijk want hij weet immers dat ze dood is. Dit is de start van allerlei nare toestanden met onheilspellende gevolgen. Door flashbacks kom ik eerst te weten hoe het echt zat met Laura . Als dit uitgeklaard is komen er nog verschillende onverwachte en spannende wendingen. Het vervolg van deze thriller is misschien vergezocht maar geloofwaardig en het verhaal is goed doordacht . Alles wat je ons hebt afgenomen leest vlot, is verrassend en stilaan komen duistere geheimen aan de oppervlakte. Zijn wie je echt bent is in deze thriller immers een uitzondering. Het verhaal zit als een puzzel in elkaar en het aparte einde past dan ook bij dit intrigerende boek. Deze thriller gaat over schuld en wraak maar de auteur heeft dit op een intelligente manier verpakt en laat me mee zoeken naar het waarom, hoe en wie.

 

 

4 kraaien

Fany

Nooit meer hetzelfde Susan Muskee

 

Nooit meer hetzelfde is een zalige combinatie van een realistische feelgoodroman met een wijze relatiegids.

 

Susan Muskee was voor mij nog een onbekende en ik begon ongeduldig in haar verhaal over de bijna perfecte Claudette. Bekende relatietherapeut,  bedenker van succesvolle online cursus en schrijver van twee populaire zelfhulpboeken is hoe we deze jonge vrouw leren kennen. Totdat haar man op een dag zegt: 'Ik wil scheiden.'

Ineens stort haar wereld in en wanhopig besluit ze dat ze maar therapie bij haar moeten volgen om de sleur te doorbreken. Haar boek van Saai naar fraai is immers de oplossing voor anderen die worstelen met hun huwelijk dus zal het ook hun helpen. Het is immers onmogelijk dat haar relatie gaat eindigen  ; 'Als succesvolle therapeute moet ze minstens haar huwelijk kunnen lijmen. '  

Met behulp van haar ineens niet altijd zo eenvoudige adviezen beginnen Lammert en Claudette met de beste bedoelingen aan het opnieuw vinden van elkaar. Samen op date gaan, gezinsuitstapjes naar Ikea en een boek om neer te pennen wat leuk en minder leuk is aan elkaar zullen gegarandeerd mee voor de redding zorgen. De auteur schrijft ontzettend vlot , gebruikt vergelijkingen die tot de verbeelding spreken en deelt tussendoor tips om aan je geluk te werken. Stilaan wordt duidelijk dat er naast de relatietherapeut ook een andere Claudette is. Beetje bij beetje komt haar innerlijk kind en haar kwetsbare kant weer naar boven.  

In haar zoektocht krijgt ze steun van haar broer Boaz, haar assistent-duizendpoot Yfke,  haar literair agente El en zelfs haar onuitstaanbare schoonzus Annemijn krijgt een nieuw gezicht. Vol zelfspot, een tikje humor en emotionele uitbarstingen en lieve toenaderingen probeert het koppel aan zijn toekomst te bouwen. 

Susan Muskee heeft een feelgood geschreven met inhoud. Haar originele en amusante vertelling verbergt immers meer diepgang dan je verwacht. Het originele einde laat opnieuw zien dat dit geen dertien in een dozijn boek is over houden van. De personages zijn menselijk en het dynamische verhaal doet me in een mum van tijd over de pagina's vliegen. De leuke tips zorgen voor de kers op de taart en ik geniet enorm van dit romantische avontuur. Ondanks dat hun samenleven niet altijd rozengeur en maneschijn is hoop ik samen met hen dat hun huwelijk de storm en roddels doorstaat. Nooit meer hetzelfde maakt duidelijk dat perfectie niet bestaat en dat  jezelf graag zien het begin is van alles.

 Ik kijk uit naar meer van deze auteur!

4 inktpotjes

Fany

Morgen en morgen en morgen – Gabrielle Zevin

 

‘Morgen en morgen, en dan weer een morgen,

Dag in, dag uit, een tergend trage rij,

Het is alsof er nooit een eind aan komt

En gisteren wees met haar licht slechts dwazen

De weg naar ’t stoffig graf. Uit, kaars, ga uit!

Het leven is een schim, een slecht acteur

Die ijdel op de planken paradeert

En daarna stilvalt. Een verhit verhaal

Van een gestoorde, luid, met veel misbaar,

Dat niets beduidt.

(Macbeth, Shakespeare)

 

Wanneer de tieners Sadie Green en Sam Masur elkaar in het ziekenhuis ontmoeten, is dat het begin van een eeuwigdurende vriendschap. Nadat hun contact door een stom incident verwatert, komen ze elkaar tijdens hun studie weer tegen. Dit is de start van een iconische samenwerking in de game-industrie. Met de kamergenoot van Sam als producent starten ze een bedrijf in game-designs. De hechte vriendschap tussen Sam, Sadie en Marx brengt hun bedrijf naar grote hoogtes, maar de liefde voor elkaar stelt hen tegelijkertijd voor even grote uitdagingen.

 

Wauw! Ik heb me drie dagen vrijwel opgesloten met dit boek, ik kon bijna niet stoppen. Net als gamen een verslaving kan zijn, zo was dit boek het voor mij. Een gamer ben ik niet, ik heb de aantrekkingskracht van computergames nooit zo begrepen. Maar dat hoef je ook niet te zijn om dit boek mooi te vinden. Wel zag ik overeenkomsten met ‘Ready player one’, waar ik overigens alleen de film van zag. Ook proefde ik er een tikje ‘Daisy Jones and The Six’ en ‘Een klein leven’ in terug.

 Vanaf de eerste paar bladzijdes wist Gabrielle Zevin me meteen het verhaal in te trekken. Sam, Sadie en Marx worden al snel als vrienden van je die je hun geluk gunt, die je soms zou willen waarschuwen voor bepaalde beslissingen maar vooral in je hart en hoofd gaan zitten. De personages voelen levensecht en oprecht. Ze zijn echt niet altijd even lief en aardig waardoor je juist sympathie voor ze op kan brengen.

Het verhaal verloopt niet compleet chronologisch waarbij sommige belangrijke ijkpunten toegelicht worden door gebeurtenissen uit het verleden. Dit gebeurt echter op een heel natuurlijke en boeiende manier.

Het echte leven en het leven in een computersimulatie leveren prachtige paralellen op. Ook in een computergame kun je teruggeworpen worden in de tijd, kan één enkele beslissing je pad bepalen en moet je je kansen afwegen. Helaas kun je in het echte leven niet altijd maar weer opnieuw beginnen.

 Niet alleen wordt er naar de game-industrie verwezen maar ook Shakespeare, Emily Dickinson, Murukami en Katsushika Hokusai hebben hun plek in het boek. Met al deze elementen uit de kunst en literatuur krijgt het boek een ontzettend gelaagd karakter.

Maar centraal in het boek staat de liefde. Liefde die je niet alleen in liefdesrelaties vindt, maar ook in familiebanden, afkomst, vriendschapsrelaties, cultuur en zelfs in werk. Naast liefde zijn er diverse thema’s in het boek terug te vinden, zoals gender, discriminatie, rouw en verlies. Tja, wat zit er eigenlijk niet in het boek? Eigenlijk is het boek leven. Een leven wat je stoutste dromen overtreft, maar tegelijkertijd je grootste ondergang zou kunnen zijn.

 Met een brok in mijn keel sloeg ik het boek na de laatste bladzijdes dicht. Afscheid nemen van de personages voelde als een verlies. Maar, om af te sluiten met een quote uit het boek:

 

‘Geen enkel verlies is blijvend, want niets is blijvend, nooit.’

 

5 inktpotjes voor dit prachtige boek!

 

Jolanda

De volksjury 2 van Laura Scheerlinck en Silke Vandenbroeck

 

Op pad met twee true crime addicts

‘De volksjury 2’ is het tweede non-fictie boek van truecrimepodcastmaaksters Laura Scheerlinck en Silke Vandenbroeck. Dit tweede boek dat logischerwijze het vervolg is op het eerste zou er eigenlijk nooit komen: het schrijven van het eerste had duidelijk veel gevergd van de auteurs. Zeg nooit nooit!

In ‘De volksjury 2’ zijn 20 getuigenissen evenzoveel kapstokken voor deze non-fictie.  ‘Onderzoeksjournalistiek’ lijkt niet meteen de categorie waaronder de auteurs hun werk willen onderbrengen.  Wat is ‘De volksjury 2’ dan wel?

Uit alles blijkt dat beide ‘armchair detectives’ zoals ze zichzelf noemen, plezier hebben in hun werk en dat het boek met veel goesting werd geschreven. In dit boek lees je over hun ontmoetingen met mensen die hun expertise in zake opsporingsmethoden, ondervragingen, gevangeniswezen, … met hen en met mensen zoals u en ik willen delen.

De twee auteurs hebben het maar druk met hun ‘hobby’. Een deelname aan een training met speurhonden; interviews met experten, slachtoffers, onderzoeksjournalisten, ja zelfs daders, …, het aanbod aan getuigenissen in dit tweede boek is weer heel divers: een entomoloog over aasvliegen; getuigenissen over crime scene cleaning, over necrofilie, over de waarde van DNA, over het verhoren van kinderen en over alibi’s, … .

Hun schrijfstijl blijft heel dicht bij de vertelstijl die ze gebruiken in hun gelijknamige podcasts ‘de volksjury’.  ‘De volksjury 2’ leest daardoor laagdrempelig en heel vlot.  De persoonlijke toets – de auteurs geven meer dan eens uiting aan persoonlijke bedenkingen en gevoelens naar aanleiding van één of andere bewering of vaststelling – zorgt voor het informele karakter van de getuigenissen. De auteurs houden de lezers heel dicht bij hen door getuigenissen te starten met een vraag: vanzelf denk je onmiddellijk na over het mogelijke antwoord of wordt je nieuwsgierigheid gewekt. 

‘De volksjury 2’ is een bron van weetjes, sommige smakelijk, andere minder smakelijk.  Heel veel info verkregen uit de eerste hand linken de auteurs meteen aan cases die tot ons collectief geheugen behoren.

Laura Scheerlinck en Silke Vandenbroeck in hun Voorwoord: ‘We hebben bijgeleerd, we hebben gelachen en we zijn regelmatig van onze stoel gevallen van verbazing.’

Op die manier zetten zij al bij aanvang de toon voor wat volgt in hun boek.  Misschien maakt ‘De volksjury 2’ je niet aan het lachen en is het niet altijd even wetenschappelijk, het is zeker een vlot lezend boek dat vanuit verschillende invalshoeken verschillende aspecten van misdaad dichtbij de lezer brengt.

3.5 inktpotjes

Anita

Het tellen van de dagen – Fernando Aramburu

 

Toni weet het zeker: hij is klaar met zijn leven. Hij neemt het besluit om precies over een jaar uit het leven te stappen. In dat jaar overdenkt hij zijn leven: de hoogte- en de dieptepunten, zijn jeugd, zijn carrière en alle mensen met wie hij zijn leven gedeeld is. Elke dag neemt hij een beetje afscheid. Het liefst ook zou hij zijn laatste jaar in middelmatigheid slijten. Maar of dat ook lukt?

 

Laat ik het maar meteen zeggen: dit boek en ik waren geen match. Ik wilde het graag heel mooi vinden en de basis van het verhaal sprak me ook enorm aan. De opbouw van het boek is erg interessant: nadat je als lezer van Toni’s besluit op de hoogte bent gebracht tellen we ook werkelijk 365 dagen af, en elke dag krijg je een stukje mee van Toni’s leven en zijn gedachten hierover.

 

Het personage Toni is een redelijk kleurloze figuur: een doodgewone, wat saaie man die filosofie-docent is, gescheiden is en vader van een redelijk onnozele zoon.

Maar ook middelmatige types kunnen interessante personages zijn. Zo is ‘Stoner’ van John Williams, een boek over een man die het gevoel heeft dat jij op alle fronten faalt, één van de mooiste boeken die ik ooit las. Maar wat Wiliams lukte, het verhaal recht bij mij binnen te laten komen, dat lukte Aramburu niet. Ik werd niet warm of koud van dit boek. Sterker nog: ik begon me steeds meer en meer te ergeren aan het gezeur van Toni.

 

Af en toe sijpelt er wel een cynisch humoristische ondertoon door het verhaal heen, en dit kon ik zeker waarderen. Maar het was voor mij niet genoeg. Ik heb me echt door het boek heen moeten worstelen, en wenste net als Toni dat er maar snel een einde aan het jaar zou komen.

 

Wat ook niet hielp is dat ik in Toni en zijn vriend Kunstpoot (een bijnaam) steeds maar de personages Hendrik Groen en zijn vriend Evert bleef zien. Ja, die van de Dagboeken van Hendrik Groen. Totaal niet te vergelijken met dit boek, maar ik kreeg die personages niet meer van mijn netvlies. En dan zal ik wel de gehele literaire gemeenschap over me heen krijgen, maar die boeken vond ik leuker.

 

Helaas, ik begreep wat Aramburu wilde met dit boek, en er zal zeker een groep mensen zijn die dit boek prachtig zal vinden, maar mij deed het niets. Het raakte me niet en ondanks dat ik wel begreep hoe de beste man zo geworden was, raakte ik mijn ergernis niet kwijt. Het einde verraste me dan weer wel, maar dat was voor mij al lang niet meer voldoende om het boek te waarderen.

 

Een misschien niet zo representatief 2,5 inktpotje van mij.

 

Jolanda

Interview met Marja Boomstra

 

Marja Boomstra, geboren te Harlingen en woonachtig in Weert, is auteur van psychologische thrillers en heeft inmiddels al 8 boeken op haar naam staan. Haar meest recente boek ‘Verzengende stilte’ verscheen in oktober vorig jaar. Boekinkt-teamlid Jolanda, eveneens woonachtig in Weert, las kortgeleden haar boek ‘Verbroken verleden’ en ging bij haar op de koffie om haar wat vragen te stellen.

 

Ten eerste, wat superleuk om bij jou op bezoek te mogen komen. De Boekinkt-lezers willen natuurlijk van alles van jou weten. Kun je 5 woorden noemen die jou echt typeren?

Als ik mijn lezers moet geloven ben ik ontzettend lief, haha. Wat mij typeert: ik ben betrouwbaar, empathisch, gepassioneerd, sociaal bewogen en benaderbaar. Dat laatste vind ik heel normaal. Als ik iets post op Facebook, en mensen reageren daarop, dan geef ik in de meeste gevallen niet alleen een vinkje maar dan schrijf ik ook altijd even iets terug. Ik denk dan: ze deden de moeite, en dan vind ik het meer dan normaal om te reageren.

 

Maar als mensen dat niet doen, heeft dat misschien te maken met tijdgebrek?

Ja, dat zou kunnen. Maar ik neem daar altijd de tijd voor. Het heeft misschien ook te maken met dat ik voor het grootste deel self-publisher ben. Ik ben vrij laat begonnen met schrijven en ik ben ook ontzettend dankbaar voor het feit dat ik dit mag meemaken. En dat maak je mee door lezers, door niemand anders. Wat een cadeau van het leven dat er zoveel mensen mijn boeken lezen. Sommige verslinden ze zelfs. Natuurlijk zijn er ook mensen bij die het niets vinden. Je kunt niet voor iedereen schrijven. Maar ik vind het een cadeautje. Ik ben blij dat mensen aandacht aan mijn boeken besteden en dat ik wat terug kan doen, zoals bijvoorbeeld terugschrijven en signeersessies.

 

Wat wilde je als kind worden?

Van alles, maar vooral schrijver. Ik wilde naar de school voor journalistiek, maar dat mocht niet. Ik was 17 en ik mocht niet naar Utrecht van mijn ouders. Ik woonde toen in Harlingen en je was niet volwassen met je 17^e. Dus ik ben gaan werken. Later ben ik gaan studeren, parttime, naast het werk. Eerst MBO, daarna HBO en nog een paar deelcertificaten op de universiteit. Dan vervaagt zoiets. Ik heb altijd in de sociale hoek gewerkt en waarschijnlijk moest het zo lopen en ik merk dat ik heel veel bagage heb meegekregen. In het jongerenwerk heb ik veel meegemaakt en je hebt dan zelf van alles beleefd en meegemaakt dus zo is het gekomen.

Maar ik wilde wel vanaf een jaar of acht al schrijver worden. Ik wist wel dat ik fantasie had, ik sliep altijd al in met gruwelijke verhalen die ik zelf bedacht. Toen we in vier HAVO een vrij opstel mochten schrijven heb ik iets geschreven over een ontmoeting van twee mensen in de trein. Ik voelde me zeer opgelaten dat de leerkracht het voorlas. Dat vond ik echt eng, en die leraar ging het ook verklaren en uitleggen. Het enige wat ik dacht, was: ik heb daar helemaal niet over nagedacht. En dat heb ik nu nog steeds. De verhalen ontstaan gewoon al schrijvende.

 

Wat is jouw grootste droom als schrijfster? Een boekverfilming? Misschien een keer naar het boekenbal?

Nee, niet naar het boekenbal of dat soort dingen. Misschien komt dat ook omdat ik wat ouder ben maar dat zegt me allemaal niet zo veel. Zelf wil ik helemaal niet bekend of beroemd worden. Mijn boeken, daar gaat het om. Ik hoef niet op tv, dat is niet mijn streven. Dat mijn boeken goed gaan, dat vind ik belangrijker. Voor een self-publisher mag ik helemaal niet klagen. Zolang ik groeien kan, ben ik gelukkig.

Een boekverfilming? Ik sta altijd met beide benen op de grond dus ik denk dat dat toch niet gebeurt.

 

Maar zou dat toch niet leuk zijn?

Ja, sommigen zeggen wel eens dat vooral mijn eerste serie Il Circolo wel verfilmd zou kunnen worden. Degene die de luisterboeken van Il Circolo heeft ingesproken heeft ook gezegd dat als het verfilmd zou worden, ze de hoofdrol wil. Zij is namelijk actrice. Maar goed, dat is voor mij wat ver van mijn bed.

Mijn droom is eigenlijk al uitgekomen en als ik zie dat er elk jaar meer boeken zijn gelezen, dat vind ik geweldig. Wat ik nog graag zou willen is mijn eigen luisterboeken op de markt brengen. Dat zou ik fijn vinden om dat zelf ook te doen.

 

Zou je ze dan ook zelf willen inspreken?

Nee, ik vind mijn stem daar niet geschikt voor. Ik denk ook dat dat een iets jonger iemand moet zijn omdat het ook jongere mensen zijn die de hoofdpersonen zijn.

 

Mijn boeken in het Engels willen uitgeven, dat is ook nog wel een droom.

 

Stel dat jouw Chaja-reeks toch verfilmd zou worden. Welke acteurs zou je dan in de hoofdrollen willen zien van Chaja, Reaven en Lucinda?

Ik ben vooral fan van Engelse acteurs. Voor Reaven zou ik James Norton (Grantchester) kiezen. Die vind ik wel een karakteristieke kop hebben. Qua vrouw kies ik een Nederlandse, Christanne de Bruijn (Diepe Gronden). Haar vind ik echt een Chaja-type. En dan Lidewij Mahler (Moordvrouw) als Lucinda.

 

Leuk! Dat zijn dan toch een beetje types die je misschien al een beetje in je hoofd hebt?

Nee, dat niet. Maar wat ik vooral terug hoor van lezers is dat ik niet zo heel expliciet ben in het beschrijven van hoe iemand eruitziet. Wel een beetje de kleur haar en de ogen maar de rest kun je zelf invullen. Je neemt ook je eigen dingen mee als je leest natuurlijk. Omdat ik psychologische thrillers schrijf, gaat het veel meer om de beleving en de gedachtegang van een persoon. Soms hebben mensen niet helemaal door dat er een verschil is tussen een psychologische thriller en een thriller. Bij een psychologische thriller gaat het voornamelijk om de gedachtegang en de psyche. Die verwoord ik dan meestal in schuingedrukte letters. Het gaat niet alleen om de actie. Al zit dat er bij mij ook altijd wel in.

Ik lees mijn boeken ook niet of nauwelijks terug. En als ik ze teruglees dan herken ik ze ook bijna niet meer. Dat komt waarschijnlijk omdat ik zo intuïtief schrijf.

 

Dan zijn we automatisch al bij de volgende vraag: dat gaat over dat intuïtief schrijven. Hoe doe je dat?

Je hebt als schrijver wel een aanknopingspunt natuurlijk. Bijvoorbeeld, Chaja…… ik heb zelf ook eens een cruise gemaakt en dan ga ik schrijven en opeens ontstaat er dan ook een naam. Die naam kwam ik tegen op Facebook. Een aparte naam, maar Chaja is ook een apart personage. Ze is heel kwetsbaar maar ook heel sterk. Soms ook nog steeds naïef. Ik heb heel erg met haar te doen, vooral in het deel dat ik nu aan het schrijven ben. Maar ik heb nu wel een beetje in de gaten van daar gaan we naartoe maar wat er dan echt gaat volgen, dat weet ik nog niet.

Ik had bij het einde van ‘Verzengende Stilte’ dat ik eerst niet wist hoe ik verder moest. Voorheen maakte ik me daar dan vreselijke zorgen om en nu denk ik: och, ik ga lopen … wandelen, of zitten, en dan komt het wel. Het heeft nu een einde dat ik ook niet zag aankomen.

 

Maar heb je dan het gevoel dat het helemaal vanuit jezelf komt of maak je iets mee en dan moet het die kant op?

Ja, het zit wel vanbinnen, denk ik. Het lijkt wel alsof de verhalen al opgeslagen zitten. Ik ben nu met deel 3 van de Chaja-serie bezig. Over het eerste boek heb ik 6 jaar gedaan. Het gaat over misbruik en ik heb op dat gebied het een en ander meegemaakt. Dat boek moest er komen. Maar sindsdien zijn alle remmen los.

In het begin was ik bezig met één boek en dan kwam het vervolg. Toen ik bezig was met ‘Verbroken verleden’ vroeg een uitgeverij of ik voor hen een boek wilde schrijven. Dat was wel goed voor mijn naamsbekendheid. Toen heb ik eerst ‘Slangengif’ geschreven. Ik ben heel veel in Egypte geweest, ik ken ook een beetje Arabisch en dat zit ook een beetje in het boek. Het is een geweldig land. In ‘Slangengif’ zitten heel veel dingen die ik zelf persoonlijk heb meegemaakt. Sommige mensen kunnen zich niet voorstellen dat het dingen zijn die echt gebeurd zijn of die ik gezien heb.

 

Toen had je de Chaja-serie even geparkeerd?

 Ja, daarna heb ik pas ‘Verbroken verleden’ afgemaakt. Toen heb ik ‘Slangenkoning’ gemaakt, het vervolg op ‘Slangengif’. Daarna heb ik ‘Verzengende stilte’ geschreven. De uitgever wilde nog graag dat ik deel 3 van ‘Slangengif’ ging schrijven maar het is onduidelijk of die ook als fysiek boek uitgebracht kan worden. Ik heb een groep vaste lezers die zodra bekend is dat er een nieuw boek van mij uitkomt al bestellingen plaatsen. En die willen graag een fysiek boek. En als het dan onzeker is of dat er komt, vind ik dat jammer.

Daarbij vind ik het zelf-uitgeven ook leuker, want dan heb je alles in eigen hand. Je hebt dan wel hoge kosten maar ik kan mijn eigen koers bepalen. Ik heb nu een goede redacteur die taalkundig heel sterk is maar ook zegt: ‘als je dat stukje nu even in het volgende hoofdstuk zet, dan houd je die spanning vast’.

Het is wel veel moeilijker als self-publisher want de grote uitgeverijen hebben een hele grote vinger in de pap en dan is het moeilijk om daar tussen te komen. Maar ‘Verzengende stilte’ heeft wel drie dagen bij Hebban op nummer één gestaan en dat is te danken aan mijn lezers. Dan begrijp je ook dat ik ze op handen draag. Want dat is als self-publisher (dankzij de lezers) echt een hele overwinning.

 

Zijn er auteurs die je als je grote voorbeeld ziet?

Ik ben een groot fan van J.K. Rowling. De Harry Potter serie vind ik geweldig. Als Galbraith vind ik haar boeken iets minder en te gedetailleerd. Ik ben zelf wars van te veel details. Harry Potter is fantasy dus daar horen details bij, maar bij een thriller moet er volgens mij meer vaart in zitten, want anders verslapt het.

 

Met welke auteurs zou je jezelf vergelijken, qua schrijfstijl?

Dat weet ik echt niet. Een lezer heeft me wel eens vergeleken met B.A. Paris en soms begrijp ik waarom, maar soms ook niet. Mijn schrijfstijl verandert met elk boek wat ik schrijf. Mijn eerste boek is schrijf-technisch heel anders dan de latere. Je raakt toch geoefend.

 

Je hebt binnen de jeugdzorg met risicojongeren gewerkt. Hoofpersoon Chaja uit de Chaja-serie heeft traumatische dingen meegemaakt. Put je uit eigen ervaringen wanneer je over Chaja schrijft?

Ja, in ieder verhaal zit altijd wel iets van mijn eigen ervaring. De dingen die ik heb gezien, gehoord of ervaren.  

 

Zijn er dingen waarover je nooit zou kunnen schrijven?

Ik ben niet zo van dierenleed.

 

Jouw boeken spelen zich vaak In het buitenland af. Je hebt zelf ook heel veel gereisd. Wat trekt je het meeste aan in die landen?

Dat is heel verschillend. Wat mij aantrekt in Egypte is iets heel anders dan als ik het over New York of Los Angeles heb. Dat verschilt van land tot land. De andere manier van doen, de andere cultuur, anders denken. Dat komt in ‘Slangengif’ ook voor. Ik heb niet alleen gereisd, Ik heb ook echt bij vrienden verbleven waardoor ik veel meer van de cultuur heb meegekregen. Heel hard praten in Egypte hoeft bijvoorbeeld helemaal niet te betekenen dat er ruzie gemaakt wordt. Er is een hele andere manier van met elkaar omgaan en een andere kijk op dingen. Dat vind ik mooi en interessant om mee te krijgen als achtergrond.

Ik houd bijvoorbeeld ook erg van de Netflix-serie ‘Fauda’, een spannende serie waarbij je toch beide kanten van de problematiek meekrijgt, zowel van de Israëliërs als van de Palestijnen.

 

Probeer je dat ook in je eigen boeken te vatten, dat slechteriken niet altijd alleen maar slecht zijn maar ook een andere kant kunnen hebben?

Ja, vooral hoe slechteriken gevormd worden. Bijvoorbeeld in ‘Slangenkoning’, daar ben ik voor het eerst echt in de huid van de dader gekropen. Er zijn ook omstandigheden geweest waardoor iemand zo geworden is. Dat heb ik geprobeerd aan Hamadi mee te geven.

 

Zijn er nog landen die je op je bucketlist hebt staan?

Ik zou graag naar Indonesië gaan. Mijn vader moest nadat hij uit een concentratiekamp aan het eind van de 2^e Wereldoorlog vrijkwam meteen door naar Indonesië. Hij was getraumatiseerd en daarom schrijf ik waarschijnlijk ook veel over getraumatiseerde mensen. Ik wist als kind wel dat er wat was gebeurd maar niet precies wat, omdat het jaren heeft geduurd voor hij erover sprak.

Wat ik geweldig vond was New York, daar wil ik nog eens naartoe. Zo veel indrukken, een heel aparte beleving.  En dan wil ik in kersttijd want ik ben echt een kersfreak.

 

‘Verbroken verleden’ speelt zich voor een groot deel af op een cruiseschip. Jij hebt zelf al eens een cruise gemaakt. Is dat je ideale vakantie?

Nee, niet echt. Ik ben wel gek op de zee. We hadden een buitenhut tijdens de cruise en vanaf daar staarde je naar de zee en kon je ineens een groep dolfijnen voorbij zien zwemmen. Dat vond ik geweldig. Maar in deze tijd vind ik een cruiseschip not done. Ik vind het grote vervuilers dus doe ik dat niet meer. Ik heb er toen wel van genoten, toen hadden we daar nog weinig benul van.

 

Je schrijft psychologische thrillers. Zou je ook eens een uitstapje willen maken naar een ander genre?

Dat weet ik niet. Eerst ga ik ga deel 3 van de Chaja-serie afmaken. En dan zit er nog een verhaal in mijn hoofd. Dat komt dus nog wel. Lezers zeggen wel tegen mij dat mijn genre sowieso niet voor een gat te vangen is. Soms zit er ook wat romantiek in. Ik wil graag over echte personen schrijven waar je al lezende een binding mee kan krijgen. Psychologisch is het sowieso altijd wel, er zitten ook zeker thriller-elementen in.

Ik zou het verhaal van mijn vader wel willen opschrijven, maar dan moet ik daar ook echt induiken. Ik weet niet of ik dat kan. Nu doe ik ook wel research naar dingen maar dan komt het wel heel dichtbij.

 

We hebben het al een beetje over de liefdesscènes gehad. Zelf heb ik daar niet zo veel mee in thrillers. Maar jij vindt het erbij horen?

Ja, dat hoort bij mensen. In ‘Verzengende Stilte’ komt er wel minder van in voor. Maar als het voor mij logisch is en het een functie heeft, dan kan het erin. Ik snap dat niet iedereen daarvan houdt maar ik hoor ook van lezers dat ik het er vooral niet uit moet laten. Dat is het leuke van met lezers contact hebben. Daar leer je ook wel weer van. Maar je kan niet voor iedereen schrijven. Ik probeer wel dingen aan te passen als dat nuttig is.

In het begin vond ik het echt wel heel moeilijk om bijvoorbeeld op Hebban kritiek in de slechtste zin te krijgen, maar daar kan ik nu wel mee omgaan. Ik heb ook heel lang getwijfeld of ik wel zou moeten publiceren want je geeft jezelf wel bloot. Ik heb er zelf geen moeite mee wanneer mensen zeggen: het is niet mijn ding. Dat vind ik prima. Ik vind ook niet ieder boek even goed, smaken verschillen gelukkig.

 

Je komt zelf uit Friesland en je woont in Limburg. Zou je ooit nog een keer een boek willen schrijven dat zich afspeelt in één van beide provincies?

Nou, in ‘Agonia’ maakt de vrouw een uitstapje naar Harlingen want daar woont haar nicht. Daar heb ik zelf ook familie waaronder een nicht wonen. En Harlingen is echt een geweldig stadje met huisjes uit 16^e, 17e en 18e eeuw. Als je daar doorheen loopt dan waan je je echt ver weg in de tijd. Daar zit dus al een stukje Friesland in. En in datzelfde boek hebben ze een ontmoetingsplek hier bij de ‘Weerterbergen’. Dat is niet echt Weert maar wel net daarbuiten. Dus ik kan me wel voorstellen dat ik dat een keer ga doen.

 

Ben je alweer met een nieuw boek bezig? Dat heb je eigenlijk al verteld. Komt het al snel?

Ik ben er nog mee bezig. In het begin gaat het schrijven altijd wat trager maar als ik er eenmaal inzit….  Dus als het met dit tempo doorgaat dan is het misschien eind maart klaar. Mijn zus is al aan het proeflezen. Ze kijkt vooral of het verhaal klopt en ze haalt de eerste spelfouten eruit. Die maak ik wel al veel minder dan in het begin.

 

14. Is er een vraag waarvan je denkt: waarom heeft niemand mij die ooit gesteld?

Nee, niet echt. We hebben het al over het verschil tussen psychologische thrillers en thrillers gehad. Dat zou er één kunnen zijn.

 

Marja, ik wil je enorm bedanken dat je de tijd hebt genomen om mijn vragen te beantwoorden. En ook bedankt voor je openhartigheid. Ik ga snel deel 2 van de Chaja-serie lezen en kijk ook enorm uit naar het volgende deel, waar ik al een kleine tip van de sluier van je heb gekregen hoe de cover eruit komt te zien. Heel veel succes gewenst!

De Italiaanse dochter Soraya Lane

 

De Italiaanse dochter is een hartveroverende roman vol drama en passie.

 

Lily begint een opleiding in de wijnmakerij van de Martinelli's in Italië. Haar doel is om hier nog beter te worden in haar beroep en zo de droom van haar vader verder te kunnen zetten. 

Wat ze echter niet verwacht is om misschien zelf het geluk te vinden. Wanneer ze bij de familie hun knappe zoon Antonio ontmoet is dit immers de start van een speciale band. Lily voelt zich bij dit gezin onmiddellijk welkom en ook het heerlijke leven hier verwarmt haar hart. Nadat ze eerder in Londen een kistje kreeg van haar grootmoeder wil ze graag weten welk geheim er schuilt achter deze raadselachtige erfenis . Met de hulp van zijn mama en de steun van Antonio ontrafelt ze het mysterie en de verboden liefdesgeschiedenis van haar familie. 

Soraya Lane heeft een betoverende roman geschreven die alle zintuigen beroert. Door haar beeldende stijl en het tragische avontuur van Estée en Felix katapulteert ze me regelmatig naar  het verleden . Een  balletdanseres en de zoon van een bakker vallen als kind al voor elkaar maar worden steeds uit elkaar gedreven door de onmogelijke verwachtingen van hun familie. Antonio en Lily ontmoeten elkaar in het heden en voor hen is liefde toelaten niet altijd vanzelfsprekend. 

De personages in deze twee verspringende verhaallijnen zijn zo menselijk en ik kan niet anders dan meeleven met het prille koppel in het nu en de tragische liefde van Estée en Felix uit de geschiedenis herbeleven. De Italiaanse dochter gaat over je echte ik ontdekken en je plekje vinden waar je liefde kan delen. Durven de heerlijke karakters van vroeger en nu hun hart volgen of doen ze wat anderen verwachten?

 Dit is het eerste deel in een nieuwe reeks die wordt aangeprezen aan liefhebbers van De Zeven Zussen serie. Waarschijnlijk ben ik een uitzondering omdat ik deze nog niet gelezen heb en vergelijken kan ik dus niet maar dit heeft dit verhaal volgens mij ook niet nodig. Dit boek is immers een zalige escape uit de realiteit en ik kan niet wachten op het vervolg De Cubaanse dochter.

 4,5 inktpotjes

Fany

Karma – Fredrik Persson Winter

 

Wanneer de dochter van truecrime schrijfster Kristina ontvoerd wordt, wordt ze gekatapulteerd naar een gebeurtenis die 25 jaar geleden plaatsvond. Een gebeurtenis waar Kristina en drie van haar vrienden al jaren over zwijgen. Om haar dochter Mira terug te krijgen is Kristina genoodzaakt om contact met haar vrienden op te nemen. Wordt het tijd dat ze hun grote gezamenlijke geheim gaan opbiechten? Maar in wiens belang zal dit zijn? En zal dit uiteindelijk tot het gewenste resultaat leiden, namelijk het vinden van Kristina’s dochter Mira?

 Fredrik Persson Winter’s debuutthriller ‘De Das’ kreeg lovende kritieken. Ik las ‘De das’ zelf niet, maar de cover van ‘Karma’ kwam zo intrigerend en duister op mij over dat ik direct getriggerd was om het boek te gaan lezen. Het boek opent dan ook sterk met de gruwelijke vondst van de stoffelijke resten van een ander kind in het jasje van dochter Mira. Oké, daarmee was de toon meteen gezet, dacht ik…..

 Wat daarna volgt is een welles-nietes spelletje omtrent een gebeurtenis die 25 jaar daarvoor heeft plaatsgevonden. In eerste instantie vond ik het nog wel interessant. Vanuit het perspectief van de vier verschillende vrienden krijg je mee wat er toen is gebeurd, en welk belang ieder heeft om over deze gebeurtenis te zwijgen. Maar naarmate het verhaal vorderde begon ik me steeds meer te ergeren.

“We moeten wel naar de politie, we moeten niet naar de politie”…… kort door de bocht gezegd, kwam het telkens weer terug op deze discussie. Daarnaast vond ik het totaal ongeloofwaardig waarom er over deze gebeurtenis gezwegen werd.

Bleef er over de ontvoering van Mira en wie hiervan de dader zou kunnen zijn. Dat blijft gelukkig nog een tijdje in het midden, en iedereen lijkt verdacht. Op een gegeven moment had ik wel door welke kant het op zou gaan, en mijn speurdersneus bleek gelijk te krijgen. Echter, het hoe en waarom erachter vond ik ook weer compleet ongeloofwaardig.

 Ik kan er heel kort over zijn: deze thriller stelde me echt teleur. De cover vind ik niet passend, het plot is dunnetjes, de gebeurtenissen ongeloofwaardig en waarom het boek ‘Karma’ heet word je even snel aan het eind uit de doeken gedaan. Blijft de prettige schrijfstijl over maar dat was voor mij bij lange na niet voldoende om het een interessant boek te maken.

 Een gevalletje ‘jammer’ dan ook voor mij, en ik kan het verhaal dan ook niet meer toebedelen dan een schamele 2,5 inktpotje.

 Jolanda

Nicolet Steemers - Diepe gronden

Als Laura na achttien jaar weer contact krijgt met haar Roemeense jeugdvriendin Gabi is ze opgetogen, en ze gaat dan ook graag in op haar uitnodiging om die zomer langs te komen in Roemenië. Het idee is om onder andere een paar dagen te wandelen in het ruige berggebied van de Karpaten en Gabi heeft er geen bezwaar tegen als een vrouw uit Laura’s vriendenkring, Martine, ook meegaat.

De eerste dag en avond verlopen volgens plan, maar de volgende ochtend is Gabi ineens spoorloos verdwenen. Is ze uit vrije wil zonder een woord vertrokken? Of is er iets met haar gebeurd? Al snel blijkt dat Laura en Martine op eigen houtje de bewoonde wereld moeten zien te bereiken, maar helaas is dat makkelijker gezegd dan gedaan. Ze krijgen te maken met voedsel- en watertekort en onaangename ontmoetingen in de wildernis. Gaandeweg raken ze lelijk de weg kwijt, en niet alleen in letterlijke zin…

'Diepe gronden' is het tweede boek dat ik lees van Nicolet Steemers en het is mij wederom goed bevallen.

Laura heeft weer contact met Gabi, een vriendin van vroeger, en samen met Martine reist ze naar Roemenië waar ze een paar dagen zullen gaan wandelen en kamperen in de wildernis. Al gauw raakt Gabi vermist en Martine en Laura moeten zich zien te redden.

De sfeer en omgeving van de wildernis worden goed omschreven en ik zag de situatie dan ook helemaal voor mij. Verdwaald in een afgelegen gebied, vreemde geluiden en het eten en drinken raakt steeds meer op...

De spanning was de hele tijd dan ook goed voelbaar, want vinden Laura en Martine de bewoonde wereld weer? En nog belangrijker: wat is er met Gabi gebeurd?

De schrijfstijl van Nicolet is super vlot en de hoofdstukken zijn ook lekker kort. Het plot is redelijk verrassend en steekt goed in elkaar.

'Diepe gronden' is dus zeker een aanrader als je van een vlot geschreven thriller, die zich in de wildernis afspeelt, houdt.


Beoordeling: 4,0 inktpotjes

Silvie.

Tatiana de Rosnay - Morgen zal het beter gaan

Op weg naar de crèche van haar zoontje is Candice getuige van een auto-ongeluk waarbij een oudere vrouw, Dominique, zwaargewond raakt. Er ontstaat een bijzondere band tussen de twee vrouwen, maar Candice’ vrienden zijn achterdochtig; Dominiques rol in het leven van Candice en haar zoontje wordt steeds groter. Klopt dit wel?

Tegelijkertijd komt ze erachter dat haar vader een dubbelleven heeft geleid. Hij blijkt meerdere geheime relaties te hebben gehad, waarvan Candice nooit geweten heeft. De spanningen en emoties lopen almaar hoger op. Er ontspint zich een zolaësk familiedrama, vol plotwendingen, intriges, geheime liefdes, mysterieuze brieven en jaloezie; Dominique vertoont gelijkenissen met Zola’s maîtresse en woont in hetzelfde appartement, en de geschiedenis lijkt zich te herhalen.

'Morgen zal het beter gaan' begon voor mij mysterieus. Candice is getuige van een heftig ongeluk en probeert de zwaargewonde vrouw gerust te stellen. Niet veel later raakt ze weer met haar in contact in het ziekenhuis en een innige vriendschap ontstaat.

Candice merkt dat ze nieuwsgierig is naar deze vrouw, die Dominique blijkt te heten en langzaam komt ze meer te weten over haar leven. Ik vond het ook wel interessant dat ondertussen ook nog blijkt dat haar vader een geheim met zich meedroeg.

De schrijfstijl van Tatiana is mooi, maar het verhaal vond ik soms toch een beetje langdradig. Je voelt dat er bepaalde dingen niet kloppen, maar toch maakte de rest van het verhaal niet super veel indruk op mij. Dit betekent niet dat het een slecht verhaal is, maar voor mij was het verhaal niet een super groot succes. Moet wel zeggen dat ik zeker ook een deel wél van het verhaal heb genoten, vooral de eerste helft.

Beoordeling: 3,0 inktpotjes

Silvie.

Vleugje salie & korreltje zout – Amélie Storms

 

Foodvlogger Nadia vlucht naar het familiehuis in Frankrijk nadat haar volgers zich tegen haar keren na een domme fout. In Frankrijk probeert ze tot rust te komen en uit te zoeken hoe het verder moet met haar bedrijfje. Waarom haalt ze nog maar zo weinig plezier uit datgene wat ze het liefste doet? En doet ze werkelijk wel waar haar hart naar uitgaat? Om het nog complexer te maken komt ze op weg naar Frankrijk de charmante Sergio tegen. En eenmaal in het familiehuis komen er ook nog verschillende mensen aanwaaien. Niet echt de rust waarop Nadia had gehoopt. Zal het haar lukken om ondanks alle turbulentie toch haar hart te durven volgen?

 

‘Vleugje salie & korreltje zout’ is het eerste Tussendoortje dat ik las. Tussendoortjes zijn korte e-boeken die uitgegeven worden door De Verhalenfabriek, het zusje van thrilleruitgeverij De Crime Compagnie. Ze zijn rond de 100 pagina’s lang en dus ideaal om in een paar uurtjes uit te lezen.

 

Het leek me best een uitdaging om een volledig verhaal in zo’n 100 pagina’s te vatten, maar Amélie Storms is daar uitstekend in geslaagd. Ik lees niet zo vaak feelgood-boeken dus ook daarin was het de vraag of het me zou aanspreken. En ook die uitdaging is geslaagd! Wat een leuk verhaal was dit! Ik heb me een paar uur lang echt supergoed vermaakt.

Het verhaal heeft een vleugje humor, een vleugje romantiek, een vleugje drama, maar bovenal is het gewoon een heel compleet verhaal. Met levendige personages en een omgeving waar je direct naar af zou willen reizen is het perfect om even weg te dromen van het dagelijkse leven. En je hoeft je niet schuldig te voelen dat je in een boek begint waar je de rest van de week misschien te weinig tijd voor hebt. Want voordat je het weet, is het al uit!

Sterker nog: ik wil alleen nog maar meer van dit soort verhalen! Lucky me: ik heb nu nog twee Tussendoortjes liggen, waaronder nog een verhaal van Amélie Storms.

 En ik ben nu ook wel heel benieuwd wat deze auteur van een boek met een ‘gewone’ dikte zou kunnen maken. Ik zal in ieder geval één van de eersten zijn die het dan absoluut wil gaan lezen!

 4 inktpotjes voor dit leuke verhaal!

 Jolanda

Water en wolfskers door Anke Verbraak

 

Inhoud:

Britt is een succesvol makelaar. Vanaf haar studententijd is Michiel haar steun en toeverlaat, totdat hij meer wil. Hun oude vriendschap is uitgegroeid tot liefde. Maar dan duikt Oscar op, een oude jeugdliefde van Britt. Hij wil een huis kopen, zegt hij. Of wil hij de draad van jaren terug weer oppakken? Wanneer Britt hem confronteert met het verleden, schrikt hij terug. Hun samenzijn eindigt in een drama. Tegenover Michiel zwijgt Britt over haar ontmoeting met Oscar. Michiel wordt tot razernij gedreven bij het idee dat er meer speelde tussen hen beiden. En dat heeft verstrekkende gevolgen.

 

Cover:

Ik zie een mooie cover met een meertje met diverse bloemen en planten op de voorgrond.
Het lijkt op de meertjes die je in mijn omgeving in Friesland vind. Een heerlijk rustig plaatje met donkere wolken en de doorkomende zon die in het water schijnt.
Pas na het lezen  begreep ik dat de grote plant met besjes wolfskers is uit het verhaal en dat meertje het water uit het boek.

 

Recensie:

 Quote: ’Als ik in de spiegel kijk, zie ik een trillend, bang konijntje dat op een donkere weg in een stel helverlichte koplampen staart’

 

Britt is een succesvolle mooie makelaar. Al haar hele leven trekt ze foute mannen aan.
Gelukkig heeft ze een goede vriendin, Lynn en een goede vriend, de gescheiden Michiel, Die ze al vanaf school kent.

Michiel en zij besluiten een relatie te beginnen omdat ze toch meer voor elkaar voelen dan gewoon vriendschap. Als vlot daarna Michiel een paar dagen weg moet voor zijn werk komt plotseling Oscar opdagen. Oscar was één van de foute mannen uit haar verleden, die ze nooit meer wilde zien.
Helaas denkt Oscar er anders over.

Vanaf dat moment gaat het bergafwaarts met haar relatie met Michiel die overdreven jaloezie vertoond.
Michiel komt iets van haar te weten waardoor ze het moeilijk krijgt bij hem.

Door Brit op alle fronten centraal te stellen is een goede keuze van Anke Verbraak.
Doordat het verhaal in de ik-vorm is geschreven, en de afwisseling van heden en verleden leer je Britt goed kennen. Haar karakter, haar angsten en ook wat er in haar verleden is gebeurd word duidelijk.
Daardoor begreep ik waarom ze deed wat ze deed, ook al zou ik het zelf nooit zo doen.

De rol van water en wolfskers vind je in dit boek duidelijk terug.
I.v.m. spoilers kan ik daar helaas niet meer over zeggen. Maar het wordt duidelijk uitgelegd hoe het plantje werkt.

Britt heeft het niet gemakkelijk met haar verleden. Van haar ouders hoeft ze ook geen steun te verwachten. Die vinden andere mensen belangrijker dan hun eigen dochter.
Ik snap niet dat je als moeder je kind zo kunt behandelen, je eigen kind wat je nodig heeft gaat toch voor.
Gelukkig is Lynn een positieve factor in haar leven, al is ze te bang om haar alles te vertellen.

 

 Ik heb Anke Verbraak leren kennen op de Deventerboekenmarkt. Een leuke spontane vrouw die mij haar boek meegaf. Het is haar eerste roman/thriller.

Ik kan zeggen dat ik er geen spijt van heb gekregen want ik heb enorm genoten van haar boek.
Ze schrijft zeer beeldend en met veel emotie.
Door de korte hoofdstukken leest het zeer vlot. Ik voelde mee met Britt, met alles wat ze deed of meemaakte.
Eerst was daar het verhaal van Oscar. Dat stopte op een gegeven moment en ging het over in het verhaal van Michiel.Wat later in het boek komt het allemaal weer bij elkaar.

Mijn gedachten gingen alle kanten op, leeft Oscar nog, of zou Michiel toch Oscar iets hebben aangedaan? Of de vrouw van Oscar?
Ik vond het een spannend boek en kon het maar moeilijk wegleggen.

Het verhaal en de karakters zijn goed uitgewerkt en er is volgens mij veel onderzoek gedaan naar het plantje wolfskers en de werking ervan.
Er komen regelmatig kleine wendingen in het boek voor. Ze geven geen schrikeffect maar een vloeiende reactie waarbij je denkt ’wauw goede wending, mooi gevonden’
Ik vond het prachtig om te lezen en ik hoop dat er meer van zulke boeken zullen volgen.

Ik geef het boek 4 inktpotjes

Jantsje

It ends with us van Colleen Hoover

 Lily wordt verliefd wordt op de knappe neurochirurg Ryle. Hij is assertief, koppig en een tikje arrogant, maar ook gevoelig, briljant en dol op Lily. De opbloeiende nieuwe relatie brengt herinneringen terug aan Atlas, haar eerste liefde. Als hij weer in haar leven verschijnt, komt alles wat Lily heeft opgebouwd in gevaar. Dan komt het eropaan dat ze de kracht in zichzelf vindt om te zorgen dat de toekomst geen herhaling wordt van het verleden.

Dit was het vierde boek dat ik van Colleen lees en ik ben weer aangenaam verrast.

In dit verhaal draait het voornamelijk om Lily. Ze ontmoet de charmante Ryle en valt als een blok voor hem. De twee krijgen een steeds sterkere band, maar is Ryle wel dé man voor haar? Ondertussen komt haar eerste liefde, Atlas, ook ter sprake.

Door middel van brieven die Lily heeft geschreven kom je steeds meer te weten wat er acht jaar geleden is gebeurd. Hierdoor leer je Atlas ook steeds beter kennen en ik kreeg echt een zwak voor hem.

Uiteindelijk komen het verleden en heden weer samen. Ik kan er niet teveel over verraden, maar er komen sowieso een aantal zeer heftige scenes in voor. Natuurlijk is er ook genoeg plek voor romantiek en sommige fragmenten waren voor mij iets té gedetailleerd beschreven, iets waar ik zelf nooit zo'n fan van ben, maar hee... genoeg die dat vast wel kunnen waarderen.

Tuurlijk zitten er ook een aantal stukken tussen waar ik vraagtekens bij had, want hoe kun je als chirurg in je operatiekleding vanuit huis naar werk vertrekken? Lijkt mij nou niet bepaald hygiënisch. Maargoed, zo waren er een paar van die kleine details die voor mij niet helemaal klopte.

'It ends with us' is hoe dan ook een aangrijpend verhaal en ik vond het zeker een mooi boek om te lezen.

Beoordeling: 4,0 inktpotjes

Silvie.

Manuela Inusa - Het kleine straatje met het grote hart

De afgelopen drie jaar is er veel gebeurd in Valerie Lane. Laurie, de eigenaresse van de theewinkel, heeft een tweede kindje gekregen, chocolatier Keira is getrouwd en Orchid is haar grote liefde gevolgd. Maar hoewel niet iedereen meer in de buurt is en er veel is veranderd, heerst er nog steeds tevredenheid in het kleine straatje in het hart van Oxford. Maar dan gebeurt er iets wat niemand had verwacht, en komen de vrouwen van Valerie Lane weer samen om de wens van een dierbare vriendin te vervullen.

'Het kleine straatje met het grote hart' is het laatste deel van de serie die zich op Valerie Lane afspeelt. We zijn in dit verhaal weer een aantal jaren verder en het begint met een treurige gebeurtenis waar ik niet teveel over kan verklappen. Iedereen is ondertussen druk bezig met zijn of haar eigen leven, maar door de gebeurtenis komt iedereen toch weer bij elkaar.

Je leest weer een heleboel over de levens van de vijf vriendinnen en hoe ze momenteel in het leven staan. De één is nog steeds erg gelukkig, de ander wat minder. Ook hierover verklap ik natuurlijk niet teveel.

Ook dit laatste deel is weer heel vlot geschreven. Je ziet de gezellige winkelstraat weer helemaal voor je en je voelt de vriendschap tussen de verschillende personages. Ondanks dat er in dit deel iets verdrietigs gaande is, is het verhaal toch weer erg mooi geschreven. Saamhorigheid en vriendschap spelen dan ook een grote rol deze keer.

Jammer dat er een einde is gekomen aan deze serie, want ik genoot toch telkens van de verschillende gezellige winkeltjes en de prachtige covers!

Beoordeling: 3,5 inktpotjes

Silvie.

Onze verloren harten – Celeste Ng

 

De 12-jarige Bird woont bij zijn vader in een kleine studentenflat nadat zijn moeder op mysterieuze wijze is verdwenen. Amerika is weer langzaam aan het opkrabbelen na een enorme economische crisis waar collectief ‘de Chinezen’ als boosdoener zijn aangewezen. Om het land weer de goede kant op te sturen heeft de Amerikaanse regering de PACT-wet (Preserving American Culture and Traditions) aangenomen, waarbij Amerikaanse waarden hoog in het vaandel staan en alles en iedereen die hiervan afwijkt uitgebannen moet worden. Het resultaat is een samenleving waarin vooral de angst regeert en waarbij vooral mensen van Aziatische afkomst stelselmatig gediscrimineerd, aangevallen en getreiterd worden. Ook is er sprake van uithuisplaatsingen van kinderen uit gezinnen waarvan de ouders beschuldigd worden de PACT-wet te schenden.

Bird’s schoolvriendinnetje Sadie is één van de kinderen die herplaatst is, en ze delen iets gezamenlijks: het gemis van hun moeder. Bird weet niet waarom zijn moeder vertrokken is maar hij heeft wel het gevoel dat er iets niet klopt aan die verdwijning.

Wanneer Bird op een dag een briefje krijgt met een tekening van zijn moeder, neemt hij zich voor haar te gaan zoeken. Deze zoektocht leidt hem uiteindelijk via een ondergronds netwerk van bibliotheken naar NY waar hij ontdekt wat de verdwijning van zijn moeder, Sadie en de PACT met elkaar te maken hebben.

 

‘Onze verloren harten’ is niet het eerste boek wat ik van Celeste Ng las. Ik las eerder al ‘Kleine brandjes overal’, wat een regelrechte bestseller was en ook een tv-serie kreeg op Amazon Prime. Meer dan terecht want dat boek blies me echt van mijn sokken. Het is een verhaal wat je van begin tot einde in zijn greep houdt. Mysterieus, beklemmend, emotioneel, een rollercoaster van emoties. De tv-serie is overigens ook de moeite waard maar het boek is echt nog beter.

Haar boek ‘Wat ik nooit eerder heb gezegd’ heb ik overigens ook nog liggen maar tja, die enorme tbr hè!

 
Naar dit nieuwe boek keek ik daarom ook enorm uit, maar tegelijkertijd is dat dan ook spannend. Want wat nou als het tegenvalt? Gelukkig deed dat het niet.

Vanaf de eerste bladzijde werd ik weer meteen helemaal meegenomen in het verhaal. Ook in dit boek heerst heel veel mysterie en de personages van Bird en zijn moeder gaan onder je huid zitten. Het verhaal begint met Bird en hoe hij het leven ervaart. Knap gedaan want ik had echt het gevoel vanuit een 12-jarige te lezen. In het tweede deel wordt er gewisseld naar het perspectief van zijn moeder Margaret, en dat merk je doordat de toon verandert. Dit tweede deel raakte me het meest. In dit deel krijg je ook meer mee van onder andere het ontstaan van de PACT-wet en dat schetst een heel akelig beeld van de samenleving. Hierin komt ook het beste over waar Celeste Ng zo goed in is, het schrijven over gezinsdynamiek. Hartverscheurend en met zo veel liefde word je meegenomen in de beslissingen die een moeder ter wille van haar kind moest nemen.

Over het derde en laatste deel van het boek was ik minder te spreken. Ik vond het rommelig, wat ongeloofwaardig en liet me aan het einde met vragen zitten. Niet helemaal het einde waar ik op had gehoopt. Maar dat zal de hoofdpersoon Bird ongetwijfeld ook zeggen.

  Het verhaal is een dystopie, maar schurkt akelig dicht tegen de werkelijkheid aan. We hoeven maar heel dichtbij naar de coronacrisis te kijken om te zien dat mensen met Aziatische roots snel de schuld krijgen van zaken in de VS. Ook was er in 1882 al een wet in Amerika, de Chinese Exclusion Act, waarbij het Chinese arbeiders verboden werd om naar de VS te emigreren, en die leidde tot discriminatie van de al in de VS aanwezige Chinezen. Ook is er helaas in de VS, maar ook elders, een lange historie van het weghalen van kinderen uit gezinnen. Genoeg grond dus om dit verhaal akelig echt te doen lijken.

 Op het einde na was dit dan ook een boek waarin Celeste Ng me weer wist te raken. Een extra reden om haar eerste boek weer wat hoger op mijn te-lezen-lijstje te zetten.

 

4 inktpotjes

 Jolanda

Seance van Kevin Valgaeren

 

Titel: Seance
Auteur: Kevin Valgaeren
Uitgeverij:Uitgeverij Lannoo
Publicatiedatum: februari 2016
Recensie door: Tamara
Inktpotjes: 5

 

“Ik liet me neerzakken op de grond, bedolven onder een plakkerige laag van as, mijn wenkbrauwen weggebrand, mijn longen gefolterd door de smaak van datgene dat we nooit wensen te consumeren.”

Mysterieus, duister en passioneel Londen, 19de eeuw. Dr. Francis Whitman, ooit een gevierd chemicus, wordt door een journalist gevraagd om een seance bij te wonen van het lokale fenomeen Elizabeth Archer. Zijn opdracht is om op wetenschappelijke wijze aan te tonen dat dit spirituele medium een oplichtster is. Het feit dat Miss Archer nooit in één ruimte te zien is met de geest die ze oproept en dat ze als twee druppels water op elkaar lijken, maakt het werk van Dr. Whitman aanvankelijk eenvoudig. Maar niets is wat het lijkt, vooral wanneer er een dodelijk slachtoffer valt... Seance is een duistere, historische thriller waarin passie, gruwel en spanning naadloos in elkaar worden verweven; een spannende roman in de Angelsaksische traditie.

Wie Kevin Valgaeren zegt, zegt in 1 adem: Fantasierijk! De boeken die ik van hem heb gelezen, zitten vol met fantasie. Maar dan zo beschreven alsof je er middenin zit. Je zou zweren dat je op een gegeven moment een echte koets voorbij hoort komen! En dat is een kunst, zo schrijven dat je er er in meegezogen wordt. En dat is in dit boek ook weer het geval.
Op het moment dat Francis een séance bij gaat wonen, is zijn leven niet meer hetzelfde. Zijn doel is om te ontdekken of séance van Elizabeth Archer echt is, of een totale oplichting.

Tijdens het lezen, raak je steeds meer overtuigd dat de liefde tussen Fraancis en Katie , echt is. De manier hoe Francis letterlijk instort als hij haar niet kan zien, is fenominaal beschreven. Je krijgt gewoon bijna medelijden met die arme man.

Tijdens het lezen, rijzen natuurlijik allerlei vragen op maar KEvin wacht echt tot het einde om ze te beantwoorden. En worden ze beantwoord? Ja, alle vragen worden keurig beantwoord. Geen lijntje blijft open.

Voor wie Kevin nog niet kennen en je houdt van fantasie, horror, gruwelijkheden en je hebt een sterke maag. Dan kan ik je deze auteur zeker aanbevelen. Zijn werk is anders, maar zeker de moeite waard.