Titel: Geen tranen voor jou
Auteur: Nicky Michiels
Illustraties: Jessica Raes
Uitgever: Beefcake Publishing
Aantal pagina's: 181
Auteur:
Nicky Michiels (29), in het
autobiografische werk schreef ze haar moeilijke jeugd van zich af en steekt ze
lotgenoten van zedenfeiten een hart onder de riem.
Achterflap:
"Voor jou, beste
lezer, ligt een verhaal over jarenlang misbruik, over een kinderleven vol pijn
en verdriet. Maar ook een verhaal over hoop dat ik met jou wil delen, net omdat
het niet eenvoudig is om het te vertellen. Op deze manier wil ik voor mezelf en
anderen een taboe doorbreken. Hiervoor geef ik je een kijk in het diepste van
mijn ziel.
Ik werd van mijn tiende jaar tot mijn zestiende systematisch verkracht. De
moeilijke thuissituatie en het onzekere meisje dat ik toen was, maakten het
allemaal mogelijk. Ik vertel wat er met me gebeurd is. Zonder details weg te
laten. Soms moet je nu eenmaal choqueren om de juiste respons te krijgen. Ik
vertel wat er gebeurde met mijn leven, nadat het misbruik was gestopt. En
uiteindelijk, hoe mijn leven er nu uitziet, twintig jaar later.
Wie weet heb jij wel een soortgelijke ervaring doorstaan en weet je even niet
meer hoe je verder moet. Ik laat je daarom alvast weten wat je kunt vinden op
het einde van mijn boek, namelijk tips over hoe je een strijd kan overwinnen
die enkele jaren van je leven in beslag zal nemen. Want een dergelijke strijd
moet je leveren wanneer je een rechtszaak opstart tegen iemand die een deel van
je ziel meenam, een deel dat je nooit nog terug zal krijgen..."
Nicky Michiels schrijft in haar boek 'Geen tranen voor jou' haar moeilijke
jeugd van zich af. Ze neemt daarbij geen blad voor de mond. Wanneer ze vertelt
over haar relatie met haar familie en omgeving, de vernederingen van het
misbruik of de lange weg die ze aflegt in de rechtbank, laat ze niets aan de
verbeelding over. De waarheid spreekt voor zich. Ondanks alle ellende weet
Nicky te overleven. Ze groeit uit tot een sterke, strijdlustige vrouw. Met dit
boek wil ze anderen helpen die in eenzelfde situatie zijn terechtgekomen. Want
niemand zou dit ooit alleen moeten dragen.
Cover:
Een prachtige ontroerende, wat lugubere
en beangstigde tekening van een hulpeloos en kwetsbaar meisje die beschermd of
juist gevangen gehouden wordt. Het roept afschuw maar ook geborgenheid bij me
op.
In het boek komen meerdere tekeningen
voor, die stuk voor stuk, pijn, verdriet en eenzaamheid uitstralen. De
illustraties hebben betrekking op wat er zich afspeelt in het leven van Mary.
Als je de cover ziet, is het meteen
duidelijk dat dit geen boek is die je voor de gezelligheid gaat lezen.
Mijn mening:
Daar zat ik dan, met een boek in mijn
handen over kindermisbruik. Ik weet het, het was mijn eigen keuze, maar toch
viel het zwaar om aan het verhaal te beginnen.
Het is het autobiografische verhaal
over misbruik. Het verhaal gaat over
Marie, een tienjarige meisje die dacht
niets te zijn. Marie vond haar leven niet de moeite waard, ze had zelfs liever
nooit bestaan. Totdat ze een man ontmoete die haar anders deed geloven.
Marie en haar zus Mia schelen 5 jaar,
dus als Marie mee wilde op een stapavond, betekende dit dat Mia eerder naar
huis moest. Daar was ze natuurlijk niet van gediend, maar Alex, een vriend van
Mia, vond het niet erg om Marie tussendoor naar huis te brengen. Zo ging het
vanaf nu wel vaker. Mia en haar vrienden waren lekker aan het karaoken in de
kroeg en Marie kreeg een lift van Alex. Alex wist haar zo te bespelen dat zij
handelingen deed, die niet voor een tienjarige geschikt zijn. Hij bespeelde
haar op geraffineerde wijze. Marie voelde zich gehoord en begrepen, maar dat
het niet goed was wat Alex deed, daar was ze zich wel van bewust. Maar wat kun
je als tienjarige daar tegen doen? Het geheim van Alex en Marie mocht niemand
te weten komen, dat had Alex haar wel duidelijk gemaakt.
De ouders van Marie hielpen niet om
haar meer zelfvertrouwen te geven, in tegendeel zelfs. Ze waren vaak weg en
lieten dan niets van zich horen. Zo kwam het geregeld voor dat Marie de
keukenkastjes moest nalopen om te zien of er nog wat te eten was. Marie's jeugd
was erg donker en somber. Het verhaal geeft je dan ook regelmatig een somber
gevoel en roept boosheid op. Dat een jong meisje zo behandeld kan worden,
zonder dat er iemand ingrijpt.
Ook de scholen en leerkrachten zijn
nalatig in deze. Marie doorloopt in haar jonge leven zoveel scholen, bijna
ieder jaar gaat ze naar een andere school. Pesten, niet passen op de school en
daar ging ze weer, weer naar een nieuwe school met nieuwe pesterijen.
Op de middelbare school krijgt Marie
een vriend, hij weet niets af van de handelingen die ze met Alex uitvoert. Alex
is er dan ook niet van gediend dat ze een vriendje heeft en daar over gelogen
heeft. Ze verbreekt de relatie met Thomas, met pijn in haar hart.
Als de ouders besluiten om hun huwelijk
een tweede kans te willen geven door op wereldreis te gaan, laten ze Marie
achter in een open instelling. Bij familie kan ze niet terecht en bij Alex is
juridisch niet mogelijk. Doordeweeks is ze intern en in de weekenden verblijft
ze dan bij Alex. Dit is natuurlijk niet vol te houden en ze komt uiteindelijk
toch bij haar grootouders terecht.
Als ze een biker leert kennen, Lucas,
die lid is van een motorclub, barst de bom helemaal. Haar ouders vinden het
maar niets en Marie kiest voor Lucas. Ze woont bij Lucas en zijn ouders,
wederom geen ideale situatie. Ook Alex is het hier niet mee eens en straft haar
nog zwaarder.
De relatie kent zijn hobbels en is zelf
even een tijdje uit geweest, maar ze zijn daarna toch weer samen gaan wonen.
Ditmaal hebben ze wel hun eigen stekje, een oud huis, wat nog verbouwd moet
worden, dus wonen ze in een caravan naast het huisje.
Na een zwaar motorongeluk, dient Lucas
te kiezen voor de motorclub of voor Marie. Hij kiest voor de club en Marie
moest weer met hangende pootjes terug naar haar ouders. Toen Marie in het
ziekenhuis lag, zijn haar ouders alleen in het begin twee keer geweest, toen
duidelijk was dat het niet levensbedreigend was, kwamen ze niet meer. Marie had
het gevoel alles kwijt te zijn en werd steeds bitterder. Marie sluit een pact
met zichzelf, ze zou nog genegenheid tonen, doen alsof ze liefhad. Maar ze zou
het ras haten. Het gehele ras, inclusief zichzelf.
Gelukkig eindigt dit verhaal met een
volwassen Marie, die een man heeft leren kennen die haar de ruimte geeft om
zichzelf te zijn. Marie is strijdlustig en andere wil helpen. Maar ze wil ook
zaken afsluiten en gaat een zaak aanspannen tegen Alex en zijn vriendin Cecile.
Door haar verhaal te vertellen, met
details die je de rillingen geven, en aan te geven wat je na misbruik kunt
doen, welke wegen je kunt bewandelen en wat dat voor gevolgen heeft voor het
slachtoffer, hoopt ze andere een houvast
te geven en inzicht dat het mogelijk is om degene aan te pakken die er voor
verantwoordelijk zijn.
Het is geen fijn boek om te lezen, maar
toch ben ik blij dat ik het gelezen heb. Mijn ogen zijn weer geopend en ik zal
dit verhaal meedragen om zo ooit bij iemand iets te herkennen, een signaal op
kan pikken, waar ik iets mee kan doen.
In deze recensie heb ik bewust de
handelingen niet benoemd, omdat niet iedereen hier op zit te wachten om zo met
je neus op de harde feiten te worden gedrukt. De onderdrukking, eenzaamheid,
bitterheid en onzekerheid proef je goed in dit boek. Zoals ik al schreef en wat
ook te verwachten is, is het geen fijn boek om te lezen, maar het geeft je wel
inzichten en zet je aan het denken.
Ik eindig met een quote van een sterke
en strijdlustige Marie!
Quote: “Je moet jezelf leren
liefhebben, voor wie je was en wie je vandaag bent. Enkel zo kun je je leven
tot het uiterste benutten, je dromen omzetten in bereikbare doelen en eindigen
met een zucht van opluchting.”
Geen tranen voor jou krijgt van mij 3,5 punt.
Lilian