Delia Owens - Daar waar de rivierkreeften zingen

De zesjarige Kya wordt door haar moeder, broers en zussen bij haar alcoholverslaafde vader achter gelaten in hun hut in het moeras.
Kya heeft door de jaren heen geleerd hoe ze haar dronken vader het beste kan vermeiden en slijt haar dagen dan ook veelal alleen in het moeras.
Als haar vader de drank laat staan en haar meeneemt op vistochtjes, lijkt het de goede kant op te gaan. Maar als hij weer aan de alcohol gaat en uiteindelijk ook de hut in het moeras verlaat, blijft Kya alleen achter.

Ze moet vanaf dan echt in haar eentje haar eigen boontjes doppen.


We zien Kya opgroeien, van een schuchter maar pienter meisje naar een slimme tiener en later naar een mooie jonge vrouw.

Het is mooi om te zien hoe ze door veel tijd in de natuur door te brengen en alle dieren te bestuderen leert hoe het leven en contact met anderen in elkaar steekt.

Hoewel ze geleerd heeft om alleen te zijn mist ze toch het contact met andere mensen.

Geheel onverwacht lukt het haar zelfs tot twee keer toe om een relatie aan te gaan met mannen uit het dorp.

Maar Kya is niet gemaakt voor het normale leven in het dorp en dus houden deze relaties geen stand en is ze wederom op zichzelf aangewezen.

Als er een man wordt gevonden, die onder vreemde omstandigheden is overleden wordt de vinger naar het moerasmeisje gewezen.

Deze rare vrouw moet er wel iets mee te maken hebben.

Weer wordt Kya met de neus op de feiten gedrukt: de dorpsmensen mogen haar niet, ze vinden haar raar en denken alleen maar slechte dingen over haar.


Het verhaal omvat alles wat een goede roman moet hebben, maar zelfs meer.
Door de moord krijgt het boek zelfs een spannend tintje waar menig thriller nog wel een puntje aan kan zuigen.

Het slurpt je op en neemt je mee. Meteen voel ik liefde voor Kya en trots, elke keer dat ze weer zelf een manier bedacht om geld te verdienen, leerde koken en zelfs leerde hoe ze met andere mensen om moest gaan.
Het verhaal van het moeras loopt synchroon met het opgroeien van Kya waardoor goed te zien is dat we meer met de natuur gemeen hebben dan we denken. Het moerasmeisje wordt raar gevonden, maar eigenlijk is ze hartstikke normaal. Ze weet precies hoe ze moet reageren op bepaalde situaties en mensen en leert zichzelf de kracht van de natuur zodat ze zelfs in de bewoonde wereld hoge ogen gooit.


Daar waar de rivierkreeften zingen zou ik zelf niet opgepakt en opengemaakt hebben, maar wat ik ben ik blij dat ik het heb mogen lezen voor de Hebbanbuzz. Een pareltje, dat ons laat zien dat we mensen niet op hun buitenkant moeten beoordelen, dat de natuur er toe doet en dat liefde alle stormen overwint.

Kya laat zien dat als je iets hard genoeg wil, je het ook kan waarmaken en nog nooit heb ik iemands doorzettingsvermogen zo bewonderd.

Het is geen typische roman, vol cliches en happy endings maar een stormachtig verhaal over een meisje dat alles tegen had en toch haar plek op de wereld wist te veroveren.


⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️
Jaimy

Boem Boem 1 van Jan van der Cruysse

Titel: Boem Boem1

Auteur: Jan van der Cruysse

Uitgeverij: Angèle

Jaar uitgifte: mei 2019

Recensie door: Jacqueline

Cover

De titel BOEM BOEM 1 valt direct op maar ook zeker de subtitel die eronder staat. De vluchtende mensen op de cover zegt genoeg. Ik vind dat de cover goed gekozen is, past helemaal bij de titel en subtitel. Echt weer een die mij triggert en die ik zeker in de boekhandel op zou pakken om de achterflap te lezen.

Achterflap

Vrijdag 13 september 2020. Een aanslag met handgranaten tijdens een feestelijke marathon in Antwerpen eist een gruwelijke tol onder de deelnemers en hulpverleners. Een snelle opeising door IS verrast de politie Vluchten van en naar Brussel worden afgelast. Al vlug spuien binnen- en buitenlandse media onverbloemd kritiek. Want ondanks de massale inzet van specialisten en middelen zijn de daders onvindbaar. Wanneer kort daarna weer een nieuw bloedbad wordt aangericht onder wachtende ouders bij een Brusselse school is België alweer wereldnieuws. De stukjes van de puzzel worden maar moeizaam bij elkaar gelegd. Is er een link met de Belgische strijdkrachten in Duitsland? In de jaren tachtig zijn daar militairen na een beschuldiging van diefstal spoorloos verdwenen. Deserteerden ze of werden ze opgepakt? Uiteindelijk wordt het land geconfronteerd met een van zijn ergste demonen.

Mijn mening

Goh wat heb ik in het begin even moeten wennen aan de schrijfstijl van Jan van der Cruysse. Maar door de verschillende verhaallijnen, waarvan ik in het begin natuurlijk de verbanden niet van zag maar die mij wel erg nieuwsgierig maakte naar het verdere verloop van het verhaal. Want natuurlijk wilde ik weten hoe de in detail beschreven gebeurtenissen raakvlakken met elkaar hadden en hoe deze zouden samensmelten tot een gruwelijk spannend verhaal.

De auteur heeft dit supergoed gedaan. Het gedrag van en het handelen door de beschreven personages komen in mijn beleving zo dichtbij hoe het in 1986 ging en 2020 zou kunnen gaan.

Korneel de Backer en Moon Kroon zijn in 1986 twee militairen, gestationeerd in Lüdenscheid, die verantwoordelijk zijn voor de munitie. Wanneer bij een overdracht van handgranaten het e.e.a. niet zo verloopt zoals het zou moeten ontstaat er een probleem en waar een oplossing voor moet worden gevonden. De twee doen daarvoor hun uiterste best om het op te lossen maar of ze dit op de juiste wijze doen? Zorgt die keuze er voor dat ze juist nog meer problemen krijgen en worden zij dan uiteindelijk opgepakt of deserteren zij? Dat ga ik natuurlijk niet vertellen.......

Wel dat het onderzoek welke na de aanslag met de handgranaten in 2020 opgestart wordt vele vragen oproept en veel onduidelijkheden oplevert. En of dan een van de puzzelstukjes wijst naar de Belgische strijdkrachten in Duitsland of dat het toch een IS-aanslag is.......

Lees het boek en kom er zelf achter:-)

Door Jan van der Cruysse zijn schrijfwijze (waar ik inmiddels al aangewend was) zat ik zo in het verhaal dat ik maar door bleef lezen en zeker 250 bladzijden achter elkaar heb gelezen. De laatste 15 bladzijden heb ik gelijk na het opstaan gelezen want ik wilde het einde weten. Nou de ontdekking in het onderzoek aan het einde is geen kattenpies, pppfft wat heftig en een wat onverwachte en bijzondere wending in dit spannende verhaal. Ik baal er stevig van dat ik een tijdje moet wachten op het tweede deel van dit tweeluik!

Dit boek krijgt van mij 4 sterren.

Ze gaan er met je neus vandoor van Ted van Lieshout

Het verhaal zit zo ingenieus in elkaar dat het eigenlijk niet gemakkelijk te beschrijven is. Toch waag ik een poging: Een dichter begint aan een nieuwe dichtbundel. Maar, na één gedicht haakt hij af. Hij heeft een writer's block. Hij slaat dicht vanwege groot liefdesverdriet dat uit het eerste gedicht blijkt. Een op het eerste zicht eenvoudig gedicht over een verliefde sneeuwman die tedere gevoelens koestert voor een lief kijkend konijn. Dat die liefde niet wederzijds is, blijkt wel wanneer het konijn er met z’n neus vandoor gaat. Meteen ook de titelverklaring en je begrijpt ook waarom die sneeuwman op de cover staat. Maar, hoe moet het nu verder met het boek? De letters zijn ten einde raad en uiteindelijk wordt er zelfs een contactadvertentie geplaatst. Er komt hulp uit onverwachte hoek. Rode letters (behorend tot een jonge, aspirant-dichter) reageren op de contactadvertentie. Maar het gaat he-le-maal fout! Zij nemen steeds meer de macht over en verdringen de zwarte letters. Dat resulteert uiteindelijk in een fraai gedicht over de Eerste Wereldoorlog in Ieper. De zwarte letters laten zich echter niet doen en komen in opstand. Gevolg: een heuse letteroorlog. Bij een oorlog vallen helaas ook doden en gewonden en dat is in het alfabet niet anders. De V en de Z komen om en de I mist het puntje. Zo gaan we naar een mooi einde.

Zijn het gedichten? Is het een verhaal? Het is het allebei tegelijk! Het is én een dichtbundel én er wordt een verhaal verteld. Een bijzondere, indrukwekkende,poëziebundel dus, waarin Ted van Lieshout de grenzen verkent van wat er in een boek mogelijk is. Een fantastisch spel met typografie. Verschillende, sterke typologische grapjes. Maar ook inhoudelijk wordt er in de diepte gegraven met liefdesverdriet, oorlog (Wereldoorlog I) en de winter als belangrijkste thema’s. Dit laatste komt mooi tot uiting ongeveer halverwege het boek, in het gedicht ‘Winter in Ieper’.

Met veel humor geschreven. Ik lag af en toe in een deuk. Van Lieshout speelt voortdurend met woorden en zinnen, waardoor je af en toe een stukje tekst opnieuw moet moet lezen om het te begrijpen? Als je het allemaal ‘serieus’ neemt, is het eigenlijk allesbehalve om te lachen, en is er ruimte voor verdriet en ernst. Op een bepaald moment zit je, of je nu wilt of niet, midden in een oorlog tussen twee partijen. Van Lieshout weet de aandacht perfect vast te houden. Als je er eenmaal aan begonnen bent, kun je niet meer stoppen. Je wil weten wie de (letter)oorlog gewonnen heeft. Kogelregens van woorden. Schermutselende letters.

Qua vormgeving en typografie doet het sterk aan Paul Van Ostayen denken. Ook Van Lieshout experimenteert hier met lettergroottes en met kleur, en wordt er ook gespeeld met de ruimtes op de bladzijden. Hierbij is de ene bladzijde volledig gebruikt en staan er op een andere nauwelijks enkele woorden. Een andere pagina is dan weer ongeveer voor de helft beschreven. De voortdurende strijd tussen de letters wordt op een geniale wijze ook weerspiegeld in de vormgeving.

In het nawoord herdenkt van Lieshout expliciet de (gevolgen van) de Eerste Wereldoorlog op Belgisch grondgebied, zowel in woord als beeld.

Een echt pareltje voor alle leeftijden (vanaf +/- 10 jaar). Héél graag gelezen.

5 sterren
Jan Rooms

Toxine van Rani De Vadder

 Khala is een Offer. Wanneer ze 18 wordt, zal ze opgehaald worden door Wachters van de Opperheer. Ze heeft namelijk de gave om mensen te doden door hun huid eenvoudig aan te raken. De Opperheer wil zijn macht versterken door de gaven van de Offers over te nemen. Khala heeft zichzelf echter al jaren getraind om uit de handen van de Wachters te blijven en gaat op de vlucht. Al gauw loopt ze echter Vex tegen het lijf, een jongeman met een mysterieus verleden. In plaats van te vluchten, beslissen ze om samen de strijd aan te gaan tegen de machtige Opperheer. Wanneer de soldaten van de Opperheer hen op de hielen zitten krijgen ze hulp uit onverwachte hoek. Kunnen ze samen de strijd aan? En wie is toch die Zwarte slang die Khala overal lijkt te vinden?

‘Toxine’ is het debuut van de jonge studente Rani De Vadder. Voordien schreef ze al geruime tijd verhalen en boeken via Wattpad.

‘Toxine’ is een boek uit de Hamley stal en straalt ook de karakteristieke esthetiek uit. De cover is heel mooi vorm gegeven en brengt je onmiddellijk in de sfeer van het verhaal. Maar ook in het boek zelf is er veel aandacht besteed aan het visuele, op zo’n manier dat het de aandacht voor het verhaal versterkt. Het boek is echt een hebbeding.

Het boek is opgedeeld in 2 delen: ‘De vlucht’ en ‘De jacht’. Het eerste deel laat ons uitgebreid kennismaken met Khala en Vex. De andere personages worden wat minder uitgediept. Vex en Cyra kregen een mysterieus tintje in het verhaal. Het maakt het plot in ieder geval een stuk minder voorspelbaar.

In het tweede deel gaat het over de strijd die ze aangaan met de Opperheer. De acties in het tweede deel volgden mekaar in snel tempo op, waardoor het boek plots ook een stuk spannender werd en nog moeilijker opzij te leggen.

Het verhaal wordt bijna volledig verteld vanuit het perspectief van Khala (ik-vorm).
Rani De Vadder heeft duidelijk een vlotte pen. De hoofdstukken lopen telkens mooi in mekaar over. Ze beschrijft mooi de onderlinge relaties en bouwt de spanning in het verhaal goed op. Toch heeft Khala een ietwat naïef kantje en zijn de dialogen soms wat simpel. Maar dat zijn kleine oprispingen in een verder heel mooi verhaal.

‘Toxine’ is het schitterende debuut van Rani De Vadder waarmee ze haar stempel drukt in het Fantasy landschap.

Buiten haar boekje met Laura van Dyck

 Laura Van Dyck schreef het boek Blind getrouwd, wat wij in Nederland een feelgood noemen en in Vlaanderen zeggen ze dan liefdesroman.

Waar gaat Blind getrouwd over?

 Mei is net gedumpt, haar huis is een rommeltje en haar collega's overtroeven haar continu. Maar dan vindt ze een pak orakelkaarten. Ze belandt van de ene situatie in de andere, tot ze het wel moet geloven: dit is geen toeval meer, de kaarten hebben een boodschap voor haar.

De kaart van de liefde stuurt haar naar een wel heel bijzonder huwelijksbureau. Aangemoedigd door haar beste vriendin en zelfs haar rationele vader begint Mei zich voor te bereiden op haar bruiloft. Wordt ze een runaway bride of zet ze haar huwelijk door... met een man die ze niet kent?

Vandaag beantwoordt de auteur de vragen van Buiten het boekje over wat zij zelf graag leest of weggeeft bijvoorbeeld.

*Welk boek heb je niet uitgelezen?

Het gebeurt maar héél zelden dat ik een boek niet uitlees. Ik geef elk boek 100 bladzijden om me te overtuigen… en tegen de tijd dat ik zo ver ben, wil ik meestal op zijn minst weten hoe het afloopt. Ik kan me dan ook de tijd niet heugen dat ik een boek niet heb uitgelezen.

*Welk boek geef je graag cadeau?

Omdat smaken zo verschillen vind ik het heel belangrijk om uit te vinden wat iemand écht graag leest, voor ik hem of haar een boek cadeau doe. Een non-fictieboek is al iets makkelijker: Big Magic van Elizabeth Gilbert bevat veel mooie gedachtes waar volgens mij bijna iedereen wel iets aan heeft.

*Welk boek had je graag zelf geschreven willen hebben?

Ik geniet juist van boeken die ik niet zelf geschreven heb omdat ik niet wat er komt, dus wat dat betreft zou ik mijn eigen plezier verpesten als ik nu mijn favoriete boek noem… Een schrijver voor wie ik bewondering heb is P.G. Wodehouse, die de Jeeves en Wooster-verhalen schreef. De manier waarop hij toewerkt naar een hilarische climax is fenomenaal… en toch zijn de personages niet ‘alleen’ grappig, je gaat je echt aan hen en hun eigenaardigheden hechten. Het observatievermogen en de fijne humor van Jane Austen bewonder ik ook… en zo’n begrip worden als zij, dat is natuurlijk iets waar je als schrijfster alleen maar van kunt dromen.

*Welk boek lees je graag voor aan je kinderen vroeger of nu?

Ik heb geen kinderen, maar ik vind voorlezen heel erg leuk! Voor mijn neefje en nichtje lees ik alles voor wat ze me in handen drukken. Maar het is niet omdat er bij mij thuis geen kinderen zijn dat er niet wordt voorgelezen. Mijn man en ik lezen elkaar graag voor. Zo worden klusjes als koken een stuk leuker en samen ‘in’ een boek zitten vinden we geweldig.

*Welk boek las je vroeger stuk?

Ik was al een echte serielezer als kind omdat ik het zo fijn vond om de personages langere tijd te kunnen volgen: de boekjes van Pitty op kostschool, De Zilverhengst, De Babysittersclub, maar ook de strips van De Rode Ridder… ik kon er maar geen genoeg van krijgen.

*Wat is jouw quilty pleasure op leesgebied?

Eigenlijk vind ik dat geen enkele pleasure op leesgebied guilty zou moeten heten, in die zin dat ik geen enkel boek ondergeschikt vind aan een ander. Als je er maar plezier aan beleeft! Dat gezegd zijnde, er is natuurlijk ook iets verrukkelijks aan dingen die je een beetje stiekem doet. Een boek met pikante scènes ga je niet zo gauw openlijk zitten lezen op de trein of in gezelschap… en dat maakt het mede leuk. De Selectieserie (YA) is een guilty pleasure van mij. Heel veel fluff, maar het leest zo lekker weg.

 

*Welk boek las je ivm een hype en vond je tegenvallen?

Ik hoorde heel veel mensen over Santa Montefiori als ‘de’ romantische schrijfster die je moest gelezen hebben. Nu ben ik zo iemand die zich verzet tegen hypes, dus het duurde tot vorig jaar voordat ik eindelijk een boek van haar probeerde, De Franse tuinman. Het is me al meer dan eens gebeurd dat ik met een hype-boek uiteindelijk schoorvoetend moest toegeven dat ik snapte waar het enthousiasme vandaan komt… maar in dit geval: nee, noch haar schrijfstijl noch haar personages lagen me.