Nooit meer alleen van Angelique Haak

 

Titel: Nooit meer alleen

Auteur: Angelique Haak

Uitgeverij: Crime compagnie

Jaar uitgifte: september 2020

Recensie door: Jacqueline

 4,5 sterren

 

Cover

Deze cover en de titel spreken mij enorm aan. De titel, de gebroken spiegel, de ogen en de kleuren, het ziet er supergaaf uit!

Een cover die veel aantrekkingskracht op mij heeft!

 

Achterflap

Zes vrienden, verbonden door een groot geheim…

Als Emma een overlijdensbericht onder ogen krijgt, is ze in shock. Gaat het bericht werkelijk over haar vroegere middelbare schoolvriendin Sara? En waarom eindigt het met die drie dikgedrukte letters die ze zo graag wilde vergeten? N.M.A.

Emma gaat op zoek naar de waarheid rond Sara's dood, maar daarbij komen zaken aan het licht die beter voor altijd verborgen hadden kunnen blijven…

 

Mijn mening

Wat een heftig verhaal en wat een emoties! Mijn maag trok gewoon samen bij het lezen van het einde. Een totaal absoluut niet aanzien komend onverwacht einde. Een die ik eerst even moet laten bezinken. Pfft!

 

‘Nooit meer alleen’ is een emotioneel, bijzonder en verrassend verhaal waarin Emma de hoofdrol heeft. Het verhaal speelt zich af in 2019 maar heeft een link naar de gebeurtenissen van de groep vrienden uit het verleden van Emma, namelijk het schooljaar 1994/1995. Vervelende gebeurtenissen die door het overlijden van Sara weer opgerakeld worden. Vooral ook omdat in de overlijdensadvertentie van Sara de letters N.M.A. zijn opgenomen. Voor Emma, na enige aarzelen, het moment om toch contact te zoeken met de vriendengroep van toen. Emma wil weten wie van de vriendengroep hier meer over kan vertellen......

 

Zoals zovele pubers/adolescenten maakt de vriendengroep in hun levensperiode tussen de 12 en 20 een hormonale rollercoaster mee. Daarnaast speelt er ook nog wel het een en ander in de huiselijke kring. Verschillende maatschappelijke en problemen die in het verleden maar ook zeker nog vandaag de dag spelen heeft Angelique Haak op een kunstige wijze in de twee verhaallijnen weten te verweven. Ze heeft een vlotte meeslepende en geloofwaardige schrijfstijl waardoor de problematiek die zich afspeelt, waarbij ik echt af en toe dacht van ‘O mijn hemel’ of ‘echt? serieus?’ en ‘dat meen je niet’ zo heftig binnenkomt dat ik echt wel even moest slikken of ook niet boos werd. Door deze geloofwaardige wijze van schrijven waardoor ik zo meelevende en de emoties ervoer heeft dit mijn leesplezier niet negatief beïnvloed. Nee, integendeel juist, de verhaallijnen zijn zo goed dat je wilt weten hoe het eindigt. Dat het einde me zo van mijn stoel af zou blazen had ik niet verwacht!

 

 

Spanning: 4
Psychologische ontwikkeling personages: 4.5
Leesplezier: 4.5
Schrijfstijl: 4.5
Plot: 4.5
Originaliteit: 4.5

 

Solovlucht van Aloka Liefrink

 

Titel: Solovlucht

Auteur: Aloka Liefrink 

Uitgeverij: Hamley Books

Jaar uitgifte: september 2020

Recensie door: Jacqueline

 4 sterren

 

Cover

Een mooie wenteltrap staat op de cover waar halverwege een vrouw staat afgebeeld die de trap afdaalt. Solovlucht is de titel van het boek waardoor ik denk dat de vrouw ergens voor op de vlucht is. Maar waarvoor? De cover nodigt in ieder geval uit om daar achter te komen.

 

Achterflap

Savarana Termeer heeft een zwaar adoptieverleden achter de rug, wat haar erg kwetsbaar maakt. Wanneer ze na mishandeling door haar vriend voor dood geslagen wordt achtergelaten, spoken de fatale keuzes die haar op dit punt brachten, door haar hoofd.

Voor ze haar huidige vriend Gunter ontmoette, was ze gelukkig en succesvol, na een leven vol geweld. Haar laatste partnerkeuze lijkt haar nu fataal te worden.

Kan ze het tij nog doen keren, of is het al te laat?

 

Mijn mening

Het pittige verhaal dat Aloka Liefrink over de geadopteerde Savarana en Jafar heeft geschreven is een verhaal die bij mij nog wel even na blijft sudderen.

 

Het hoofdpersonage van het verhaal is Savarana, een geadopteerd meisje dat gezin terecht komt waar later ook nog een jongetje (Jafar) wordt geadopteerd. In het gezin ontstaan verschillende problemen waardoor het gezin ontwricht en een echtscheiding is het gevolg. En ook hier, zoals in de meeste gevallen, gaat dit ten koste van de kinderen. 

Ondanks dat het op enig moment lijkt dat stabiliteit en rust is teruggekeerd in het leven van Savarana en Jafar is dat helaas niet het geval. Isabel, de vriendin van de adoptievader van de kinderen, die voor hen zorgt heeft veel invloed op Savarana. Hierdoor neemt Jafar afstand van haar en maakt de keuze om ergens anders te gaan wonen. Het lijkt of dat Savarana in haar puberteit eerst wel gelukkig is maar is dat wel zo? Doet Savarana in haar jonge leven niet te veel concessies om de harmonie te bewaren en iedereen te pleasen? Wanneer Savarana Roel ontmoet en verliefd wordt, kiest ze voor hem maar of dat de juiste keuze is........

 

Het is een ontzettend realistisch en gedetailleerd verhaal dat Aloka heeft geschreven. Een waarin zowel geestelijke als fysieke mishandeling de boventoon voert. Een waar je als vrouw nooit in terecht wilt komen en toch gebeurt het vaker dan ik vermoed. Ook de gedachte dat overkomt je een keer en daarna nooit meer is een gedachte dat ik, door het lezen van dit heftige verhaal niet snel weer zal denken. Al blijft het moeilijk om te begrijpen wanneer iemand na een gewelddadige relatie opnieuw in een relatie belandt waar wederom geestelijke en/of lichamelijke mishandeling plaats vindt. Aloka heeft mij door dit verhaal geraakt en genoeg stof tot nadenken gegeven.

Interview met Mel Hartman

Mel Hartman (echte naam Melissa Vandeputte) is een Vlaamse auteur die op negenjarige leeftijd begon met het schrijven van gedichten, romannetjes, kinderverhalen en toneelstukken. Als puber raakte ze gefascineerd door parapsychologie, mythologie, ufologie, magie en dromen. Vreemde fenomenen en sterke vrouwen die de boel redden zijn haar ding.

Tussen 2007 en 2011 verscheen een mixed fantasy-sc-fi reeks met de delen: ‘De Fantasiejagers’, ‘Droomloos’, ‘Angstdroom’ en ‘Droombeeld’. Tussenin verscheen ook nog de urban fantasy ‘Anders: een Manon Maxim roman’, een aantal columns, wetenschappelijke essays en enkele verhalenbundels waarin het vreemde, het (pseudo)wetenschappelijke en het futuristische altijd aanwezig zijn (‘Spel der grenzen’ en ‘Schitterende wereld’). 

‘De Dodenreeks’ is haar debuut bij Hamley Books. Fany las het boek Als doden dromen en stelde Mel een aantal vragen:

 1)Begin jij met de ontknoping van je boek of vormt het verhaal zich tijdens het schrijven?

Het verhaal vormt zich tijdens het schrijven. Ik ben alleen maar de typiste van de personages. Zij vertellen het en onthullen net zoveel aan mij als aan jullie. Ik moet dus maar afwachten hoe ze het willen laten eindigen.

2)Heb je al een idee voor een Dark fantasy. Las ergens dat je die ooit nog wel wil schrijven.

Misschien. Er broeden wat ideeën. Het probleem is: zal ik het kunnen laten om er humor in te stoppen? Want dark fantasy gaat, denk ik, niet echt goed samen met humor.

3)Waarom heb je 5 jaar niet geschreven?

Uitgeversmoeheid. De wereld rond het uitgegeven worden had me gebroken en vooral geen goede boekbegeleiding door de uitgeverij waarbij ik toen was. Dat is nu een stuk anders; heel wat aangenamer en professioneler.

4)Wie bewonder je? Mag een schrijver zijn, maar ook iemand totaal anders.. Iemand die jou inspireert in je leven…

Stephen King, Rupert Sheldrake (bioloog), Jane Goodall, Lily Tomlin, Oliver Sacks (neuroloog), Rosa Parks, Emmeline Pankhurst, Ada Lovelace, Marie Stopes, Eleanor Rathbone, Hedy Lamarr en zo kan ik door blijven gaan ;-)

Maar ook in mijn onmiddellijke omgeving heb ik doorheen de jaren mensen gehad die op het juiste moment op mijn pad kwamen en me veel bijgebracht hebben, een soort van mentors: mijn tante Regine Oakley, John Vermeulen (auteur), Dr. de Weerd (neuroloog), Stefan Tanghe (directeur cultuurhuis De Grote Post).

5)Kijk je ook wel eens een tv- serie of film?  Wat zijn je favorieten en waarom? Of waarom niet?

Regelmatig. Ik kan soms echt bingewatchen, een hele dag desnoods. Luie Mel houdt daar wel van ;-) Ik kijk van alles en nog wat. Net als bij boeken heb ik niet echt een voorkeur. Fantasy, sc-fi, thrillers, horror, documentaires, ... Voorkeuren zijn dus onmogelijk op te noemen, maar alle seizoenen van 'Buffy the Vampire Slayer' en 'Angel' en die van 'The West Wing'  heb ik indertijd wel zeker tien keer gezien. En de films die ik herhaaldelijk kan kijken, zijn meestal sci-fi en superhelden films.

6)Wat is jouw ultieme ontstresser?

Boeken lezen en films of series kijken. Thuis dansen (ook in mijn uppie ;-)) of uit eten gaan.

7)Hoe ervaar jij de corona tijd en waarom?

Het geeft me volop de tijd om me met schrijven bezig te houden, dus hoe erg het ook klinkt, voor mij komt het goed uit. Voor mijn man, die in een ziekenhuis werkt, is het minder fijn uiteraard, en voor zoveel anderen evenmin. En gelukkig zijn er nog geen vrienden en familie ziek geworden.

8)Waarom die alternatieve betekenis aan bijvoorbeeld goden, vampiers en wolven in Als doden dromen?

Alternatief? Ik dacht dat het de juiste betekenis was? Zo hebben ze het me verteld! Zouden ze me voorgelogen hebben dan?

9)Waarom net een boek over een droomwereld?

Een muze uit de droomwereld fluisterde me het verhaal in en sindsdien omdat ik zelf wel in die wereld zou willen leven. Het zou toch super zijn moesten we die wereld wakker kunnen bezoeken? De mogelijkheden, de wonderbaarlijkheden, de vrijheid! Alleen al het kunnen vliegen maakt het de moeite waard. Geen uitstoot van vliegtuigen meer!

10)Wat is jouw enigste en fijnste herinnering aan een droom of nachtmerrie?

Ik schrijf ze iedere ochtend op, dus ik heb er heel veel. Maar nog niet zo lang geleden had ik een lucide droom (waarin je weet dat je droomt). Ik zat in een vliegende lift en dacht: 'En nu wil ik een draak zien.' En poef, daar vloog de draak mee naast de lift. Zalig was dat! En een paar nachten geleden droomde ik dat wijlen mijn vader op me toeliep en me een omhelzing gaf. Dat was zo'n realistische droom, het leek alsof de droom voor hem een portaal was om me te ontmoeten en hij daar echt was, niet enkel een product van mijn geest. Wishful thinking he. ;-)

Als doden dromen van Mel Hartman

 Als doden dromen is het heerlijk verfrissende en hilarische  eerste deel in de nieuwe Dodenreeks. 

April, het eigenwijze hoofdpersonage, de magnifieke wereld van Terr en zijn fantasierijke figuren veroveren vanaf de eerste bladzijde mijn hart en ik wil maar al te graag opnieuw naar deze magische plek afreizen.

 Het buitengewone verhaal is verpakt in een prachtige uitgave vol bijzondere details en met een bloedmooie cover. 

April combineert een baan in het funerarium met hondenuitlater en het bezorgen van boodschappen bij een schattig oud dametje. Dit klinkt misschien al erg apart, maar dit meisje, met het hart op haar tong, heeft pas echt unieke talenten. Als klap op de vuurpijl verbergt ze voor haar vrienden dat ze niet van de Aarde is en dat ze half sirene, half ripper is. Deze bijzondere eigenschappen zorgen ervoor dat ze met haar stem doden tot leven kan wekken en ja dit kan ook per ongeluk wanneer ze doet wat ze graag doet en zich lekker laat gaan. Door als half ripper geboren te zijn, kan ze zelfs mensen manipuleren, maar deze cocktail van krachten heeft misschien wel een hoge prijs. 

Wanneer deze humeurige, maar sympathieke en lekker aparte jongedame, onverwachts iemand van Terr, haar wereld, wakker maakt, neemt deze haar in vertrouwen. De ogenschijnlijk eenvoudige opdracht brengt April, die liever lui is dan moe, in een ongelooflijk moeilijk parket. Ze ontdekt namelijk dat  haar sprookjesachtige wereld, bedreigd wordt in zijn lieflijke bestaan. Snode plannen en geldbeluste aardbewoners willen deze plaats, waar geen regels nodig zijn en bijna iedereen vreedzaam samenleeft, veranderen in een attractiepark voor de rijken. April weet dat haar rustige leventje voorbij is als ze dit gaat uitzoeken, maar ze wil voor het voortbestaan van Terr vechten.  

 Samen met haar wonderlijke reddingsteam besluit ze de slechteriken op Terr en op de Aarde tegen te houden. Dit lijkt eenvoudiger dan het in realiteit is. 

Toch is het noodzakelijk om deze wereld te behouden zoals deze nu is. De bewoners zijn hier immers gelukkig en nemen de rare streken van de aardlingen en de bizarre gevolgen hiervan er graag bij om hun happy leven te leiden op hun idyllische Terr. 

Mel Hartman heeft een bijzondere schrijfstijl waarbij ze fantasie mixt met geestige en sprankelende verhaallijnen. Als doden dromen heeft een ongelooflijk droge humor, waar ik onmiddellijk verliefd op word.  Korte hoofdstukken bestaan steeds uit een foto van de locatie, waarop April op dat ogenblik verblijft en de tekst wordt voorafgegaan door een bijpassende quote. Het is knap gedaan om een hoofdstuk meestal te laten stoppen met een cliffhanger. Dit doet me het boek in een ruk uitlezen omdat ik wil weten hoe het verhaal afloopt. 

De auteur geeft zelfs een nieuwe functie aan goden en creaturen die in andere verhalen vaak als slecht gezien worden blijken eigenlijk doetjes te zijn. 

Al deze kwinkslagen zorgen voor een ontzettend leuk en spannend verhaal waarvan ik van begin tot eind geniet. 

De twist op het einde is gewoon zo goed dat ik naar adem moet happen en eigenlijk onmiddellijk het tweede boek wil lezen.

Mel Hartman : " Wanneer komt dit uit want ik wil meer van dit"? 

De auteur heeft door haar beeldende stijl en uitzonderlijke world building Terr zichtbaar gemaakt. Haar rare wezens hebben door al hun bijzondere eigenschappen en gedrag ook een ziel en lijken net echt. De combinatie van April haar sarcasme , gemixt met het wondermooie Terr en de waanzinnige vriendengroep, werkt en maakt deze urban fantasy tot een echte topper! 

****

Fany

Val van Toni Coppers

Wanneer op een dag de jonge Roisin Benting in haar Londense woning wordt vermoord en er een link met Brussel lijkt te zijn, wordt Sara Cavani opgetrommeld om zich te verdiepen in dit onderzoek. Sara roept hiervoor de hulp in van haar goede vriend Alex Berger. Alex was de vroegere baas van Sara en is tegenwoordig af en toe aan de slag als privédetective.

Al snel valt een tweede slachtoffer te betreuren, een telg van de rijke familie Bonard. Alex gaat achter de schermen op onderzoek uit terwijl Sara het onderzoek in Vlaanderen in goede banen probeert te leiden. Helaas zit ook de moordenaar niet stil en laat hij weinig sporen achter.

‘Val’ is het tweede verhaal met Alex Berger en Sara Cavani in de hoofdrol.

Coppers valt met de deur in huis en begint direct met een stevige moord: die op Roisin Benting. Dit is veelbelovend als thriller. Als lezer zit ik al direct op het puntje van mijn stoel en ben ik al bijna helemaal verkocht voor deze nieuwe Coppers.

De stijl is ook weer typisch Coppers, vlot en duidelijk geschreven, met oog voor detail.

Helaas valt het verhaal al snel stil. Zelf zak ik als lezer ook terug achteruit in mijn stoel, geen spanning meer, geen nood meer om verder te lezen. Er wordt heel veel aandacht besteed aan de uitdieping van de hoofdpersonages die beiden een traumatische gebeurtenis met zich meesleuren en nog verre van verwerkt hebben. Met de regelmaat van de klok wordt deze ellende en de pijn eromheen opnieuw aangehaald. Voor mij persoonlijk was dit geen meerwaarde voor het verhaal. Na een tijdje was het zelfs vervelend. Als daar dan nog een derde bevriende boekhandelaar bijkomt met een soortgelijke levenservaring, dan is dit voor mij echt over the top. Ik vraag mij af of een misdaadverhaal met een inspecteur die gewoon gelukkig door het leven huppelt ook geen succesverhaal kan worden.

Gelukkig keerde het tij iets over de helft van het boek en werd de actie opgedreven. Het verhaal werd onmiddellijk veel interessanter, het ging weer over de juiste kwestie: wie heeft die moord gepleegd en waarom? Na nog een kleine inzinking, bouwde Coppers het verhaal stilaan op naar een plot dat niet helemaal verrassend is, maar waar toch nog een twist in zit die ik niet zag aankomen.

‘Val’ bevat een aantal subtiele hints naar de klimaatproblematiek, een zeer belangrijk hedendaags issue dat eenieders aandacht verdient.

‘Val’ is zeker een aanrader om te lezen maar het had meer potentie.

3 sterren

Ilse

Win Voor verdriet heeft niemand tijd van Monica Haak

 Liv en Emerald zijn twee tieners die elk een groot verlies hebben geleden. Liv verhuist met tegenzin naar de andere kant van het land, waar ze Emerald ontmoet. Haar nieuwe beste vriendin worstelt met haar eigen problemen en heeft het langs haar zijde moeilijk om de draad op te pikken. De twee groeien snel naar elkaar toe, wat hen ook hoop op een betere toekomst geeft, maar door de geheimen die ze allebei met zich meedragen, komt die vriendschap aan een zijden draadje te hangen.

De vraag: welk belangrijk thema heeft het boek?

Jouw antwoord mag je sturen naar Inkkroon@hotmail.com ovv Voor verdriet heeft niemand tijd.

Voor verdriet heeft niemand tijd van Monica Haak

 

Wat een verhaal! Twee meiden, Liv en Emerald komen elkaar dus op de 1e schooldag tegen en zoals meidenvriendschappen kunnen gaan op jonge leeftijd raken die twee al snel dik bevriend. Allebei dragen ze het verdriet van een overleden iemand mee. Alleen Emerald kan niet met het verlies omgaan. Ze uit haar verdriet en boosheid door zichzelf te snijden. Sommige momenten snijdt het verhaal je door je ziel. Wat een medelijden kreeg ik met dit meisje. Wat genoeg zegt over hoe de auteur Monica Haak haar personages neergezet heeft. Zo realistisch en zo rauw, de auteur moet zich goed verdiept hebben in deze belevingswereld. 

Wat ik dan zelf echt fantastisch vind in dit boek is hoe Monica haar personages dingen laat doen, denken en zeggen waardoor er lampjes aangaan in je hoofd. Dat je gaat denk van zal er dit aan de hand zijn. Waarvan je later in het boek bevestiging krijgt: het show don't tell-principe. Grandioos gedaan.

Ook al is het een zwaar beladen onderwerp, pik je traantjes weg en daarnaast vertelt het ook over intense vriendschap, misverstanden in de liefde en het opgroeien.
Het verhaal wordt steeds verteld vanuit het perspectief van 1 van de 2 meiden. Ook komt af en toe het blog langs wat Emerald bij houdt Sadann genaamd.

Grappig zijn de liedjes, boeken en films die populair zijn onder jongeren (nu dan tenminste). Bij de meeste oudjes zullen geen belletjes gaan rinkelen, maar de belevingswereld van de hedendaagse jongeren wordt zo sterk neergezet.

Ik begreep uit een interview dat het oorspronkelijke einde veranderd is. Of ik dat mooier had gevonden weet ik niet goed. Ik vind dit einde van het verhaal mooi en hoopgevend. Misschien is dat wat je nodig hebt bij het lezen van dit boek.

Het verhaal maakte veel indruk en zal geen lezer onberoerd laten. Dat Haak zo'n gevoelig en zwaar onderwerp durft aan te snijden (geen flauwe woordspeling trouwens), vind ik moedig.