Titel: De schaduwkoningin

Auteur: Marianne en Theo Hoogstraaten

Uitgeverij: De Crime Compagnie

Publicatiedatum: april 2021

 

Wanneer er, in de stallen van het paleis van Winchester, een baby ten vondeling wordt gelegd, neemt de gravin van Winchester, Isa, deze onder haar hoede en laat een van haar minnen het meisje opvoeden. Samen met de zoon van Isa, Arthur, trekt Elvina regelmatig op en zijn zij vaak buiten te vinden. Kinderlijk spelen tot ze beide op een leeftijd komen dat ze elkaar met andere ogen gaan zien. Terwijl iedereen een groot geheim om en voor Elvina verborgen probeert te houden, zal de vijand niet rusten om Elvina uit het paleis te ontvoeren.

 

“Naast het pad stroomt bloed. Treed niet uit de schaduw!”

 

Wat ik van het verhaal vond…. Ik moest daar echt even een dag over nadenken. Toen ik de achterkant las, kon ik weinig opmaken wat ik kon verwachten van het verhaal.

In het begin moest ik enorm wennen aan de hoeveelheid aan karakters. De namen vliegen je om de oren en op een gegeven moment wist ik niet meer wie wie was en wat deed. Het heeft ook best een tijd geduurd voordat ik echt in het verhaal kwam. Heb een paar keer op het punt gestaan het boek aan de kant te leggen. Het was in het begin te langdradig om het tot een mooi pakkend verhaal te maken.

Tot het moment dat Elvina werd ontvoerd! Toen zat ik volledig in het verhaal! Ik kon niet stoppen met lezen! Wat genoot ik van de scherpe mond van Elvina en hoe ze haar ontvoerder te kijk zette en de bloed onder diens nagels weghaalde.

Ik vond het een mooi pluspunt hoe Elvina zo prachtig en levendig werd neergezet. Je voelde haar opstandigheid en je proefde haar weerzin! Maar je voelde ook haar liefde en moed.

 

Maar dan komt het plot… Om eerlijk te zijn, vond ik dat wel een van de minpunten (samen met alle namen). Je wordt op een gegeven moment echt lekker gemaakt met iets spannends dat stond te gebeuren en daar werkte ze ook naar toe en dan…was het voorbij! Ik zat in mijn hoofd al met heldhaftige zwaardvechtende mannen waarin de man van haar dromen haar komt redden. Ik was een beetje teleurgesteld. Wellicht ook door alle moeite die Isa, Arthur en Ashley hadden gedaan om bij Elvina te komen en te redden.

 

Eindconclusie: Een boek met gemengde gevoelens voor mij. Ik ga dit boek ook zeker bespreken met iemand die verzot is van deze auteurs. Wellicht dat ik iets over het hoofd heb gelezen. Het boek was zeker niet slecht, maar geen topper voor mij, helaas.

 

 

De walvis wilde meer van Rachel Bright

 

“De walvis wilde meer’ van Rachel Bright is een hartverwarmend verhaal over hoe je iemand kan helpen zich beter te voelen.

 

Rachel is opgeleid in grafische vormgeving. Haar opvallende illustratieve en typografische stijl, in combinatie met haar geestige verhalen, hebben geresulteerd in een bekroonde en steeds groter wordende verzameling veelgeprezen prentenboeken (tot nu toe 15 gepubliceerd, maar niet allemaal vertaald.)

Maar boeken als: Wolfje wil naar huis, twee vechtende eekhoorntjes, laat maar los Koala en de leeuw in de muis kunnen stuk voor stuk rekenen op lovende recensies.

 

Wilbert de walvis voelt zich niet goed. In zijn logge lichaam zit een levensgroot gat die hij probeert te vullen met allerlei schatten van de zeebodem. De volgende dag is de glans ervan af en gaat hij weer op strooptocht. Tot hij per toeval bij een schitterend oord terecht komt. Op dat moment zal zijn leven volledig veranderen!

 

“Een rif vol met beestjes in glanzende schalen.
Vol krabbetjes, kreeften en roze garnalen.”

 

Toen dit boek binnenkwam, was ik hem ook meteen weer kwijt aan mijn 4-jarige zoon. De kaft is duidelijk met een walvis met spulletjes. Geen verdere opsmuk. Bij elke bladzijde die werd omgeslagen, volgde een kreetje van verwondering. Elke pagina, maar dan ook echt elke pagina is prachtig geïllustreerd! Ik moet eerlijk bekennen dat ik echt verliefd ben geworden op dit prentenboek. Wat een mooie tekeningen en in combinatie van rijm maakt het verhaal echt helemaal af! Het papier is mooi dik en glanzend. Echt een schat om te krijgen/ voor te lezen/ zelf te lezen! Elke bladzijde kan je met je kind op een mini speurtocht. Je kunt je kind vragen wat hij/ zij ziet en of hij/ zij een zwart gestreepte vis kan vinden. Verzin het maar! Dat maakt dit prentenboek erg geschikt voor!

En natuurlijk de onderliggende boodschap! Hoe je eenzaamheid in je hart kan verdrijven. Niet door te gaan verzamelen (zoals Wilbert) maar iets te doen wat je goed laat voelen. En je zult merken dat je je daarna een stuk lichter zal voelen.

 

Ik heb voor dit prentenboek totaal geen minpunten kunnen ontdekken. Elke bladzijde was een feestje op zich!

 

Een prachtig boek wat nog regelmatig uit de kast gepakt zal worden. En door de grote letters is het boek uitstekend te lezen voor alle beginnende lezers.

Dit boek is echt een mooi cadeau om te geven en om te krijgen. Ook al is het onderwerp best beladen voor jonge kinderen en ik denk dat je als ouder/ verzorger etc. ook wat uitleg verschuldigd bent daarover, maar het geeft wel mooi weer waar je als kind tegenaan kan lopen.

 

Dit prentenboek verdient zeker een plekje in elke boekenkast!

Dikke 5 Inktpotjes prentenboek!
Tamara

Marathons & mokkataart van Susan Muskee

 

Sporten, sporten en nog eens sporten of toch niet....

Na twee delen uit de serie ‘Liefde natuurlijk’ van Susan Muskee te hebben gelezen keek ik al uit om te starten in ‘Marathons en mokkataart’! In deel een leerden we Cleo beter kennen en in deel twee draaide het verhaal om Kim. En in deel drie draait het verhaal zich om Abby (Abigail).

De perfectionistische Abby die lang over het afstuderen heeft gedaan (want het was nooit goed genoeg) gaat haar afstudeerproject in de praktijk uitvoeren. De drie sportscholen van haar vader zullen worden verbouwd waarbij het nieuwe concept van Abby in uitvoering zal worden gebracht. Dit houdt in dat er veel moet gebeuren, maar volgens Abby moet dit samen met haar vader en broer Bruce makkelijk kunnen worden uitgevoerd.
Abby gaat zoals altijd voor het werk aan hardlopen en komt ze ten val. Dat dit nu net moet gebeuren terwijl ze middenin de hectiek van de verbouwing zit en die natuurlijk niet loopt zoals gepland. En wat betekent de blessure voor geplande marathon die op stapel staat?
Of die zaken nog niet voldoende zijn om zorgen te maken worstelt Abby met de vraag waarom haar moeder het gezin ooit heeft verlaten en is bezig moed te verzamelen om haar vader hier naar te vragen maar of ze dit durft…..
Wanneer Abby dan ook nog overvallen wordt door kriebelende gevoelens voor iemand waardoor ze wat in de war raakt, twijfelt ze of ze dit wel goed heeft gevoeld. Want zal deze liefde wel worden beantwoord?

Ook dit verhaal zit goed in elkaar en heb ik wederom genoten van deze feelgood van Susan Muskee. Susan laat haar personages situaties meemaken waar alle emoties in voorkomen. Ik vind dat Susan op een realistische wijze de gebeurtenissen beschrijft die, in dit geval, Abby meemaakt. Susan heeft daarnaast een meelevende schrijfstijl dat ze al snel na de start van het verhaal deze me niet meer los laat en ik het verhaal in een ruk uit lees! Het is dan ook niet vreemd dat ik, tijdens het lezen van een emotionele scene, intens meeleef en het niet droog hou!  Laat deel vier met ’Soof’ maar snel verschijnen!!

4 Inktpotjes
Jacqueline

 

Het geschenk van Sebastian Fitzek

 

Milan Berg staat bij het stoplicht wanneer er een auto naast hem stopt. Op de achterbank zit een doodsbang meisje. Wanhopig drukt ze een briefje tegen het raam. Een vraag om hulp? Milan weet het niet: hij is, net zoals zes miljoen landgenoten, analfabeet. Toch voelt hij dat het meisje in levensgevaar is. Milan begint een zoektocht die hem op een griezelig dwaalspoor zet. Aan het einde van de tocht wordt hij geconfronteerd met de wrede realiteit: soms is de waarheid te gruwelijk om mee te leven, en is onwetendheid het grootste geschenk op aarde.

 

“Precies, antwoordde hij, waarna hij naar zijn kontzak greep om een stiletto tevoorschijn te trekken en die in haar oog te rammen.”

 

Fitzek is Fitzek niet als hij zijn lezers bij de eerste hoofdstukken al bijna weet te schockeren. Dit verhaal begint ook niet anders. Je leest hoe Milan in de gevangenis wordt verkracht omdat hij een kindermoordenaar zou zijn. Hij krijgt 1 kans om zijn verhaal te doen en als Zeus (de gevangenis God) hem niet geloofd, zal de stomer hem te grazen nemen. Dan begint Milan zijn verhaal…Een verhaal waarin iedereen in het complot lijkt te zitten en niemand te vertrouwen is.

 

Fitzek is Fitzek ook niet als hij over de top weet te schrijven. Ook in dit verhaal gaat hij zijn pen meerdere malen te boven. Soms verliest het zijn geloofwaardigheid, soms kan hij ermee wegkomen omdat het verhaal goed in elkaar zit. In dit geval ben ik nog niet achter welke kant ik op ga. Dit verhaal is letterlijk een rollercoater. Je wordt alle kanten opgeslingerd en het zit geen moment stil. Af en toe moest ik een hoofdstuk herlezen om te kijken of ik het allemaal wel goed begrepen had. Op een gegeven moment doen wel erg veel mensen mee en raakte ik de draad van het verhaal een beetje kwijt. Wie was wie en wie deed wat ook alweer.

 

Maar, het plot… Het plot… Wat moet ik in hemelsnaam vinden van het plot?

Had ik het zien aankomen? JA

Had ik het vermoeden? JA

Had ik dit van Fitzek verwacht? Ook ja…. Maar toch …Ergens vind ik het plot niets. Een BBQ, een pistool en een huiselijke setting om iemand te ontmaskeren? (Ik was hier graag wat dieper op in gegaan maar dan ga ik alles al verklappen en dat is natuurlijk niet de bedoeling…)

 

Maar, ondanks het plot, vond ik het mooi verhaal. Apart, origineel en geheel Fitzek style! Een boek om niet tussendoor te lezen, maar er echt even voor te gaan zitten en te genieten!

 

Een mooie om te onthouden voor als je aan het boek begint… “Is een mens van nature kwaadaardig of juist goed?”

En stel deze vraag dan nog een keer na het lezen van het boek. Want ik durf je daar geen antwoord op geven na het lezen van het geschenk.

 

Veel leesplezier!

 4 inktpotjes

Tamara

Draco van Rani De Vadder

 

 ‘Draco’ is een heerlijk jeugdboek vol gevoel en een prachtige boodschap!

 

Rani de Vadder kreeg door haar uitgeverij de prachtige cover van ‘ ‘Draco’’ te zien en bedacht op basis hiervan haar verhaal. Dit jeugdboek is dus op een aparte manier ontstaan en het voelt alsof de auteur al haar emotie en fantasie in dit buitengewone verhaal gestopt heeft.

 

Rowan, de twaalfjarige prinses van Nachtland, gaat met haar zwarte draak Gideon deelnemen aan de Internationale Drakendagen. Dit is het evenement waar alle Verenigde Drakenlanden elk jaar samenkomen en feest vieren. Eigenlijk vinden de onzekere Gideon en de onervaren Rowan dat ze nog niet echt klaar zijn voor deze race maar ze kan haar lieve vader toch niets weigeren.

 

Tijdens de wedstrijd gebeurt er een vreselijk ongeluk en niet alleen Rowan haar wereld stort in. Rowan beslist om ver weg te blijven van haar buittengewone vrienden maar of dit zo een goed idee is? Eigenlijk is ze erg eenzaam en mist ze hen.

 

Door alles wat Rowan meegemaakt heeft veranderd ze en moet ze terug op zoek naar zichzelf. Rowan is ook erg verdrietig omdat de jarenlange vrede tussen alle landen sinds het voorval onder druk staat.

 

Veel situaties in deze samenleving vertonen gelijkenissen met onze wereld maar in  ‘Draco’ staat alles in het teken van draken. Er is drakentaal, drakenopvoeding en bijvoorbeeld Rowan haar DragonPhone en haar foto's op InstaDragon. Rani de Vadder geeft in  ‘Draco’ mee dat social media leuk is maar dat je er ook voorzichtig moet mee zijn.

 

 ‘Draco’ is erg vlot geschreven, met eenvoudige zinnen en korte hoofdstukken waardoor het ideaal is voor jongere lezers. Verdriet, angst en boosheid zijn zaken waarmee we immers van kleins af moeten leren omgaan en in dit jeugdboek worden ze op maat van de doelgroep weergegeven.

 

 ‘Draco’ laat op zijn schattige en stoere manier zien hoe belangrijk vrienden en familie zijn. Het leven is inderdaad niet elke dag even mooi maar het geeft ook de boodschap mee dat enkel jijzelf soms een verschil kan maken. Het begint met jou en als jij durft door te gaan wanneer alles verloren lijkt is er heel veel mogelijk.

 

Iedereen treurt in  ‘Draco’ op zijn manier en de onmacht en de pijn van alle personages raken me.

 

De draken in  ‘Draco’ stelen je hart, geef nu toe, wie wil er nu niet zo een heerlijk maatje. Ik werd echt verliefd op hen en voelde mee met deze bijzondere wezens. De band tussen de draken en mensen in deze speciale wereld is onverwoestbaar en zo mooi beschreven.

 

Wat  ‘Draco’ zo goed maakt is de gevoelens die dit verhaal oproepen. Rani vertelt beeldend, met gevoel voor detail en met haar scènes die doen lachen maar ook huilen, heeft ze een teder verhaal over vriendschap, moed en nieuwe kansen bedacht. Het einde is misschien een tikje voorspelbaar maar het is tot in de puntjes uitgewerkt en het past in dit jeugdboek.

 

Hoewel dit boek geschreven is voor een jonger publiek zal het hartverwarmende verhaal met zijn prachtige thema's als diversiteit, verdriet en kracht iedereen betoveren. Ik heb genoten van de kleurrijke draken met hun karakters, de realistische personages en het ontroerende verhaal met spanning.

 

 

4 Inktpotjes

Door Fany

Familie liegt nooit van Karen M. McManus

 

Titel: Familie liegt nooit
Auteur: Karen M. McManus
Uitgever: Van Goor
Pub datum: december 2020
Door: Ilse
Inktpotjes:3,5

Tot hun grote verbazing krijgen de van elkaar vervreemde Jonah, Milly en Aubrey Story alle drie een uitnodiging om hun vakantie te komen doorbrengen op het vakantieresort van hun oma die ze nog nooit hebben ontmoet. Hun onterfde ouders zijn het erover eens dat ze deze kans moeten grijpen. Maar eens op het eiland lijkt oma erg verbaasd hen te zien. De drie laten zich echter niet afschrikken en willen dit tot op de bodem uitzoeken.

Karen M. McManus is een Amerikaanse auteur van fictie voor jonge volwassenen. Ze is vooral bekend van haar debuut ‘Een van ons liegt’, dat meer dan 160 weken op de New York Times-bestsellerlijst stond.

‘Familie liegt nooit’ is het verhaal van de Story-familie en wordt vanuit meerdere perspectieven verteld, voornamelijk vanuit dat van Milly, Aubrey en Jonah. Op deze manier geeft McManus je een breed en diep inzicht in het leven van de Story’s. Het verhaal wordt regelmatig doorbroken met een blik op het verleden vanuit het oogpunt van Allison, Milly’s moeder. Deze stukjes bezorgen het verhaal een grote meerwaarde. Enerzijds werpen ze een licht op het mysterie, anderzijds doorbreken ze de vaak eerder luchtige sfeer van het boek.
We leren de drie hoofdkarakters echt goed kennen als gewone normale tieners waarin vele jongeren zich (of anderen) zullen herkennen. En al snel blijkt dat de geheimen van de familie groter zijn dan verwacht. Alhoewel het boek een YA-thriller zou moeten zijn, is er erg weinig spanning aanwezig in het verhaal. Het gaat vooral over het mysterie dat hangt rond de Story’s dat stap voor stap duidelijker wordt. Het verhaal ontwikkelt zich uiteindelijk in een weinig verrassend plot.
McManus heeft een erg vlotte schrijfstijl. Het boek zorgt dan ook voor een aantal ontspannende uren leesplezier. 

 

 

Het zoutpad van Raynor Winn

 

‘Het zoutpad’ is een bijzonder waargebeurd verhaal over kracht en hoop.

 

Wanneer Raynor en Moth hun huis en bed and breakfast verliezen en het leven erg kwetsbaar blijkt nemen ze een onverwachte beslissing. In plaats bij de pakken te blijven zitten besluiten ze met een rugzak en tentje op pad te gaan.

 

Op een 1014 km lange wandeltocht op het South West Coast Path komen ze allerlei natuurlijke bedreigingen tegen, van hitte tot regen en storm. Over klippen, verweerde rotsen en ander natuurschoon loopt hun tocht langs de zuidkust van Engeland. Met enkel hun twee, een speciaal boekje, heel weinig geld, heel veel moed en inventiviteit stappen ze en blijven ze stappen. Tijdens hun eeuwigdurende wandeling komen ze ook bijzondere dorpjes met een aparte geschiedenis tegen. Wanneer ze ergens halt houden maken ze ook kennis met andere rugzaktoeristen en hun mooie en minder mooie karakters. Wanneer ze uitspreken dat ze dakloos zijn, verliezen ze vaak het respect en worden al snel veroordeeld dus besluiten ze dit niet meer te vertellen.

 

In het Verenigd Koninkrijk blijkt dakloosheid meer voor te komen dan je denkt en de reacties van anderen op deze groep mensen is triest en vaak onbegrijpelijk maar wel realistisch. Wordt het geen tijd om achter deze groep de mens te zien en niet de stereotiepe labiele persoon of landloper? En kan het zo maar in een ontwikkeld land dat iemand door failliet te gaan geen dak meer boven zijn hoofd heeft? Is dit geen signaal om vanuit de overheid te reageren en oplossingen aan te bieden?

 

‘Het zoutpad’ laat zien hoe sterk liefde kan zijn en hoe we door onze mindset veel obstakels kunnen overwinnen. Natuurlijk is het leven met heel weinig geld, honger, een doodzieke man en allerlei aparte situaties zeker geen rozengeur en maneschijn. Toch maakt het duidelijk hoe vrij en dankbaar Raynor en Moth zich voelen in de ongerepte natuur. Zonder bezittingen hebben ze ook een bepaalde mate van lichtheid en minder zorgen die ze meesleuren. Het klinkt misschien ook raar maar door de fysieke activiteit wordt de zieke Moth ook sterker. Zijn ongeneeslijke hersenaandoening lijkt meer onder controle maar natuurlijk komt het onafwendbaar noodlot stilaan dichterbij.

Tijdens de koude winter krijgen ze onverwachte hulp. Na deze pauze besluit de doorzetter Moth om zijn droom achterna te gaan en zijn vrouw Raynor steunt hem zoals altijd in al zijn beslissingen.

 

Door de prachtige poëtische zinnen en mooie natuurbeschrijvingen zag ik een stuk natuur tot leven komen dat ik niet kende maar waar ik precies zelf in rondliep.

 

‘Het zoutpad’ is naast een fantastisch natuurverhaal ook een reis voor al je zintuigen en een spirituele vertelling. Zonder zweverig te zijn wijst deze auteur me op de essentie van het leven. Het is een rauw verhaal maar het is overgoten met humor en mooie anekdotes en gaat over nooit opgeven.

 

Misschien is het wel veel van hetzelfde maar Raynor Winn beschrijft het zo mooi dat ik er geen genoeg van kan krijgen.

‘Het zoutpad’ is een rauw verhaal maar het is overgoten met humor en mooie anekdotes. Dit waargebeurde verhaal gaat over nooit opgeven en verbondenheid tussen mensen en natuur.

 

 

Het vervolg ‘De wilde stilte’ ligt hier al klaar om te lezen en ik ben benieuwd welke wonderlijke avonturen dit heerlijke duo van middelbare leeftijd nog zal gaan beleven.

 

4,5 Inktpotjes

Fany

 

 

Interview met Heleen Smit

 

Vorig jaar verscheen het thrillerdebuut “Op het verkeerde moment” van Heleen Smit en onlangs verscheen haar nieuwe boek ‘In de knel’. Het verhaal ‘In de knel’ speelt zich af op het platteland, op de boerderij en tussen de koeien. Wat heeft de auteur hiermee? De hoogste tijd vonden wij van Boekinkt om die vraag (en meer natuurlijk) eens aan Heleen voor te leggen….

In het verleden heb je geschreven voor de agrarische sector, heeft die ervaring en kennis je geïnspireerd om ‘In de knel’ te schrijven? Of heb je door iets anders de inspiratie gekregen om dit verhaal te schrijven.

Het is inderdaad mijn werk als eindredacteur voor agrarische media dat mij inspireerde voor dit boek. Of eigenlijk was het mijn uitgever Ilse Karman die opperde of ik iets van de agrarische sector in een thriller kon verwerken. Ik was bang dat het schrijven daardoor te veel op werk zou gaan lijken, maar dat was niet het geval. Op de redactie gaat het over feiten en de impact daarvan op echte mensen, zoals knellende regelgeving. Nu kon ik er helemaal op los fantaseren hoe die feiten zouden kunnen uitpakken voor een boer.

Heb jezelf weleens koeien gemolken, trekker gereden of andere werkzaamheden uitgevoerd die op een boerderij moeten gebeuren?
Zo nee, welke zou je graag eens willen proberen?

Jaren geleden waren we met mijn werk op een melkveebedrijf met een bedrijfsuitje. Daar heb ik een koe gewassen en gepoetst om klaar te maken voor een veekeuring. Ik ben meerdere keren op melkveebedrijven geweest voor mijn werk of voor research, maar heb niet meegewerkt.

Het lijkt me heel interessant om net als Noor, de hoofdpersoon van In de knel, een hele dag mee te helpen met het verzorgen van de koeien, inclusief het melken. Misschien moet ik een keer bij een boer gaan logeren ;)

Zijn de personages in je boek gebaseerd op bekende mensen van jou? Aan welk personage heb je iets van jezelf meegegeven?

De familie van Noor is niet echt een doorsnee, warm gezin. Zelf kom ik uit een hechte familie die een stuk aangenamer is dan die van Noor. Er zitten dus niet veel overeenkomsten tussen de personages en mijn eigen familieleden of andere bekenden. Hooguit wat details en stopwoordjes heb ik ‘geleend’ van mensen uit mijn omgeving. Maar als het goed is, herkent niemand zich in een van de karakters.

Heb je zitten worstelen met het beschrijven van een of meerdere van de pittige personages die in je verhaal voorkomen?

Nee, deze personages kwamen als vanzelf tot stand, zowel de good guys als de bad guys. Toen ik begon met schrijven, wist ik nog niet precies hoe iedereen in elkaar stak en welke kant het verhaal op zou gaan, op een paar hoofdlijnen na. Het klinkt misschien een beetje gek, maar de personages gaan voor mij pas echt leven als ze het verhaal gaan ‘beleven’. En dit klinkt vast nog gekker: ze slaan dan soms een andere weg in dan ik voor ze had gepland. Dat vind ik juist ook zo leuk aan het schrijven: dat ik zelf word verrast door het verhaal en de karakters. Ik zou nooit een heel boek al helemaal uitgedacht kunnen hebben voordat ik begin met schrijven.

Wat doe je wanneer je het even niet meer weet hoe het verder moet gaan met een in personage?

Ik blijf schrijven. Dan dient de oplossing zich altijd vanzelf aan. Dat is iets wat ik heb moeten leren, maar waar ik nu vol op vertrouw: gewoon doorgaan en dan komt het juiste idee vanzelf. Soms moet ik dan wel weer wat schrappen, maar door die teksten leer ik de personages alleen maar beter kennen.

Stel je krijgt midden in een belangrijke vergadering (waar je echt niet uit kunt lopen) een superidee voor een nieuw verhaal. Je hebt alleen op dat moment niets bij je om aantekeningen te maken, wat doe je dan?

Gelukkig heb ik in dit soort situaties een ijzersterk geheugen: ik kan goede ingevingen heel goed onthouden totdat ik wel iets bij de hand heb om het vast te leggen. En vaak is opschrijven ook niet eens meer nodig bij een goed idee, dan zit het al in mijn hoofd en schrijf ik het alleen voor de zekerheid nog even op. Ik kijk er bijna nooit meer naar terug.

Wie mag als eerste het manuscript lezen van je volgende boek? En deel je het daarna met een aantal (vaste) proeflezers?

Ik laat mijn manuscripten nooit aan mensen in mijn directe omgeving lezen. Ik weet niet goed waarom, dat voelt heel ongemakkelijk. De uitgever en de medewerkers van de uitgeverij zijn de eersten die het krijgen te zien. Proeflezers kiezen we daarna samen uit. Mijn partner, familie en vrienden krijgen het boek pas te lezen als het is gedrukt. Misschien dat ik het dan pas goed genoeg vind om met hen te delen.

 

Hoe moeten we jou schrijvend voor ons zien? Aan een bureau, in een koffietentje of….

Sinds het thuiswerken door corona heb ik een professionele werkplek op de logeerkamer, waar ik nu ook meestal schrijf. Als het mooi weer is, zit ik ook graag in onze serre met de deuren open. Dan voelt het alsof ik buiten zit. Maar eigenlijk kan ik overal schrijven, als ik mijn laptop maar bij me heb. Vorig jaar heb ik ook veel onder de luifel van onze caravan geschreven, toen we vakantie vierden in Friesland.

Je thrillerdebuut ‘Op het verkeerde moment’ in 2020 had eerst een andere titel, waarom is er niet gekozen voor de titel ‘Op het verharde moment’?

Ik vind titels bedenken en kiezen iets heel lastigs. Die dienen zich meestal ook niet vanzelf aan. Ik moet daar echt heel lang en goed over nadenken. Over de titel van Op het verkeerde moment hebben de uitgever en ik ook lang nagedacht. Uiteindelijk was het de uitgever die de knoop heeft doorgehakt. Ik vind de titel passen bij het verhaal. Er hadden ook andere titels gekund, maar uiteindelijk vind ik het verhaal op zich belangrijker dan de titel.

Schrijf je het liefste in alle rust of heb je graag muziek aan tijdens het schrijven? En wanneer je muziek luistert tijdens het schrijven waar luister je dan graag naar? En waar luister je naar wanneer je niet schrijft?

Ik ben het liefst alleen als ik schrijf. Er moeten al helemaal geen mensen kunnen meekijken op mijn scherm, zelfs niet mijn vriend. Wel moet er altijd muziek aan staan, die ik luister via mijn oordopjes, ook als ik alleen ben. Zo kan ik me helemaal onderdompelen in de wereld van het verhaal.

Ik heb speciale afspeellijsten voor het schrijven. Daar zit veel instrumentale filmmuziek tussen, muziek die vanzelf al een spannende sfeer oproept.

Bij ons thuis staat de radio aan van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat. Vaak op Radio 10 met hits van alle tijden, soms op 538, voor de modernere muziek. Als ik alleen ben, luister ik graag naar Spaanstalige muziek, van salsa tot reggaeton, dat is een soort Zuid-Amerikaanse hiphop.

Wanneer jij aan een nieuw verhaal begint te schrijven, heb je dan het hele verhaal inclusief het plot al in je hoofd of ontwikkelt het verhaal zich tijdens het schrijven?

Een nieuw verhaal begint bij mij meestal met een gevoel en een vaag beeld van een bepaalde situatie. Dan volgen wat hoofdlijnen en een paar karaktereigenschappen van de hoofdpersoon. De rest vul ik in als ik ga schrijven.

 

Wat zijn, naast het schrijven;-) je hobby’s?

Mijn werk en het schrijven nemen de meeste tijd in beslag. Verder lees ik ook graag thrillers.

In het weekend vinden mijn vriend en ik het leuk om te barbecueën, het hele jaar door, ook als het vriest en er een pak sneeuw ligt. Dan bereiden we de complete maaltijd, soms inclusief toetje, op de barbecue.

Mijn vriend houdt van varen en we houden van kamperen. We hebben een sloep die we sinds corona veel in Nederland gebruiken. Niet meer door Europa rondtrekken met de caravan, maar lekker door Friesland en de omgeving van Giethoorn varen, slapen op de camping en daar eten klaarmaken op de barbecue. Een welkome afwisseling op ons leven in de stad.

 

Heb je een boek waarvan je vindt dat iedereen dat eens zou moeten lezen? Nee, niet die van jezelf:-)

Iedereen moet vooral lezen wat hem of haar aanspreekt, niet iets dat wordt opgelegd. Ik was vroeger een boekenwurm, maar moest me desondanks door de verplichte leeslijsten van school heen worstelen. Ik ben blij dat mijn moeder me als kind aanzette tot lezen en ik voor die verplichte boeken op school al had ontdekt hoe leuk lezen kan zijn. Het is zo’n heerlijke vorm van ontspanning en het verruimt je blik.

Welk boek las je onlangs en wat vond je er van?

De kliniek van Crime Compagnie-collega Martine Kamphuis heb ik net uit. Dat boek geeft een erg interessant inkijkje in een tbs-kliniek. Ik houd van verhalen die zich afspelen in een besloten omgeving, in een andere dynamiek en met andere regels dan in de ‘gewone’ wereld.

Stel je boek ‘In de knel’ wordt verfilmd, welke Nederlandse acteurs / actrices moeten dan zeker in de cast zitten en aan wie geef je welke rol?

Toen hoofdpersoon Noor ontstond, had ik actrice Noortje Herlaar in gedachten, in haar rol in De twaalf van Oldenheim. Zij zou dus de perfecte actrice zijn. Voor Timur, een van de wat minder betrouwbare types in het verhaal, zag ik schrijver Özcan Akyol voor me. Maar zijn stem past helemaal niet bij dat personage, dus voor die rol moeten we toch echt iemand anders vinden ;)

Kort maar krachtig

 

Verliefd, verloofd, getrouwd?

Verliefd

Hond of kat?

Hond

Hartig of zoet?

Hartig

Platteland of stad?

Platteland

Wandelen of varen?

Wandelen

Presentatrice of kleuterjuf?

Presentatrice

Camper of tent?

Camper

Nederland of buitenland?

Buitenland

Bioscoop of museum?

Bioscoop

Denker of doener?

Doener

Wil je op bovenstaande stellingen nog een toelichting geven?

Al veertien jaar woon ik samen met mijn vriend.
Ik woon midden in de stad, maar zou heel graag op het platteland willen wonen.

Ik heb er jaren van gedroomd om presentatrice te worden. Daarom ben ik journalistiek gaan studeren met specialisatie radio en tv. Uiteindelijk is mijn carrière een andere kant op gegaan, maar ik vind het nog steeds leuk om voor de camera te staan. Vandaar dat ik ook af en toe vlogjes maak rondom het schrijven.
En misschien vraag je je af waarom ik wandelen boven varen verkies, terwijl varen juist een hobby is. Varen is leuker, maar wandelen is onmisbaar om de nodige calorieën te verbranden, aangezien ik geen fanatiek sporter ben ;)

Wanneer jij de interviewer zou zijn welke vraag zou je dan zeker gesteld hebben?
Ben je al met een volgend boek bezig?

En wat is je antwoord op deze vraag?
Ik ben nog niet aan het schrijven, maar er broeit al wel een verhaal. Iets met veel water, boten en eilandjes met een enkel huisje erop die ik tegenkwam tijdens het varen in onze vakantie in Friesland.

Heleen, superfijn dat je mee wilde werken aan het interview voor Boekinkt, dank daarvoor! Ik hoop dat het verhaal dat nu in je gedachten aan het broeien is niet lang meer nodig heeft zodat deze de weg naar het papier kan vinden! Met het schrijven van je nieuwe verhaal wens ik je veel plezier, inspiratie en succes!

Jacqueline

Gesloten geluk van Ellen de Vriend

 

De waarheid boven tafel halen of toch maar laten rusten?

 

Sharon, het enige meisje uit een Zeeuws gezin met vier kinderen, heeft als strandwacht in de plaats Dishoek een leuke baan in de zomermaanden. Het hechte gezin, inclusief aanhang en kleinkinderen, eten meestal iedere zondag gezamenlijk in de tuin van de (groot)ouders. Het is elke keer een gezellige samenzijn. Totdat Sharon begint over haar kennis die ze tijdens de Senior Lifeguard cursus heeft opgedaan over bloedgroepen en daar wat vragen over stelt. De antwoorden op die vragen roepen bij Sharon maar ook bij haar broers meer vragen op maar haar ouders willen er niets over kwijt. Dit valt bij Sharon verkeerd en ze gaat zelf op onderzoek uit, maar of dat verstandig is........

 

Deze Novelle ‘Gestolen geluk’ van Ellen de Vriend las ik in een avond uit. Sharon krijgt tijdens haar zoektocht naar antwoorden emotionele informatie over haar familie te horen. Die informatie roept alleen maar meer vragen op. De auteur heeft Sharon haar de worsteling met haar emoties op zo’n wijze beschreven dat deze mij raken. Een opbloeiende liefde helpt haar om die informatie enigszins wat te relativeren maar makkelijk vindt ze het allemaal niet. Door Sharon haar zoektocht en haar worsteling heeft Sharon zich ontwikkelt als een doorzetter en vastberaden vrouw die hoe dan ook achter de waarheid wil komen.

 

‘Gestolen geluk’ vind ik een boeiend verhaal dat romantisch en een tikkeltje spannend is. Gezien mijn inmiddels opgedane ervaring met het lezen van thrillers is deze Zeeuwse thriller voor mij niet spannend genoeg en krijgt om die reden niet meer dan 3 inktpotjes. 

Jacqueline

Win Instinct van Ivonne Wilken

Een ijzersterk thrillerdebuut met Scandinavische allure. Alex kan zijn geluk niet op als hij vader wordt. Hij is een echte goedzak, iemand die altijd voor iedereen klaarstaat. Maar wanneer zijn beste vriend zijn zoontje verliest, wordt Alex overvallen door een gevoel van machteloosheid. Als hij een politiebericht hoort over de moord op een achtjarig jongetje, besluit hij zijn frustratie om te zetten in speurwerk. Alex wil de seriemoordenaar T. vinden. Zodra hij zich in de moorden verdiept, merkt hij iets vreemds op. De moord op de kleine jongen draagt duidelijk T.’s signatuur, maar die koos eerder alleen succesvolle, jonge vrouwen. Waarom is dat patroon veranderd? Kan Alex zich verplaatsen in de denkwereld van deze gewetenloze psychopaat en hem opsporen?

Zin in een spannende thriller? Dit keer kan je Instinct winnen. Wij willen van jou weten vanuit welke stad Ivonne haar boeken schrijft. Stuur jouw antwoord naar Boekinkt@ziggo.nl ovv Instinct

Word je ook lid van onze facebookgroep Boekinkt!!?

De schemerling van Miro

 

'De Schemerling' is een bizarre maar fascinerende trip in het unieke universum van de Misschepsels van Meh.

 

Wat een onuitputtelijke fantasie heeft deze auteur!

Dit is blijkbaar het eerste deel in een epische fantasy serie en ik hoop echt dat er nog een vervolg komt.

 

'De Schemerling’ begint als een krankzinnige reis maar het verhaal is inventief opgebouwd en neemt me mee in zijn raadselachtige tocht. Hoe gek de plot ook is, in deze wereld waar illusie en werkelijkheid door elkaar lopen, is dit een geloofwaardige en schitterend bedachte story.

 

Blijkbaar was er een toneelvoorstelling waarop de auteur dit boek later gebaseerd heeft. Ik kan me inderdaad voorstellen dat dit beeldende verhaal, met al zijn intrigerende personages en waanzinnige twists nog meer gaat leven op de bühne.

 

De hersenspinners Lillya en Jonos wonen, samen met hun vreselijke moeder, in het moeras van Meh. Het beïnvloeden van mensen, door hun speciale talenten te gebruiken, zodat deze dingen zien en voelen die er niet zijn, is voor hen een leuk tijdverdrijf.

 

Op een dag lokt Lillya een jong meisje Hannah het moeras in door haar een zeldzame vlinder te laten vangen. Wat Hannah echter niet weet is dat deze Schemerling een bijzonder wezen is. Door dit dier gevangen te nemen wordt een deel van hun bijzondere woonplaats, waaronder het moeras, plotseling in het duister gehuld. Hannah loopt ineens rond op een coole kermis maar haar mooie droom verandert al snel in een verschrikkelijke nachtmerrie.

 

Vijf jaar later heeft Jonos genoeg van zijn saaie leventje. Alle mensen zijn immers al verdwaald in het moeras of zijn weggetrokken en hij verlangt naar vroeger.

 

Als Jonos Flok, een chagrijnige en koppige moerasdwerg tegenkomt, krijgen ze al snel een gemeenschappelijk doel. Samen gaan ze op zoek naar de Schemerling om het evenwicht voor iedereen te herstellen maar kan dit in deze maffe wereld nog wel?

 

 

Ook al zijn er veel verhalen met hun eigen nuances toch is de worldbuilding uitstekend gedaan. De heerlijke karakters met hun grappige of monsterlijke trekjes en de vreemde locaties dagen me uit of maken me nieuwsgierig.

 

Wat me opvalt in dit originele verhaal is hoe egoïstisch de meeste creaturen zijn. In het begin denken ze bijna uitsluitend aan zichzelf maar stilaan is er een verschuiving in hun prioriteiten. Angst of weerzin voor het onbekende verandert immers als je een bondgenoot of vriend zoekt.

 

Jonos, de hersenspinner, vind ik een heerlijk personage omdat hij stilaan durft opkomen voor zichzelf en zijn krachtige ik leert ontwikkelen. Flok, de moerasdwerg, is naast nors ontzettend grappig en Pom, het aparte elfje vond ik geweldig.

 

Deze vreemde vertelling zit bomvol subplots en het verhaal was misschien meer in balans geweest met minder verhaallijnen.

De auteur verrast wel door op het einde alle losstaande verhalen op een originele manier met elkaar te verbinden.

 

'De Schemerling' gaat over de voortdurende balans tussen licht en donker. Het blijft lang onduidelijk waarom iedereen is zoals hij is maar er is wel degelijk een reden voor alles.

Het rare verhaal speelt met je kijk op goed en kwaad. Monsters zijn niet altijd slecht en de lieve figuren blijken soms duisterder dan verwacht.

  

Dit grimmige verhaal is naast wreed ook sprookjesachtig mooi maar dan op een verknipte manier.

'De Schemerling' gaat over anders zijn en je eigen weg vinden. Identiteit, afkomst en vertrouwen zijn naast angst en vriendschap andere belangrijke thema's die steeds terugkomen.

 

4 inktpotjes

Door Fany

 

 

Afstandsmoeders van Christel Don

 

‘Afstandsmoeders’ is hartverscheurend maar hiernaast is het ook een prachtig voorbeeld van veerkracht.

 

Christel Don is net moeder geworden als ze toevallig van een afstandsmoeder haar verhaal hoort. Deze uitleg over het ongewenst zwanger raken en het afstaan van je kind raakte de journaliste diep en ze besloot op zoek te gaan naar deze meisjes met een groot geheim.

De Nederlandse geschiedenis kent immers tussen de jaren 50 en 80 een groot schandaal maar het was blijkbaar normaal in de tijdsgeest van toen.

 

Christel Don heeft in ‘Afstandsmoeders’ tien door merg en been gaande verhalen opgetekend waarbij vooral duidelijk wordt hoe deze meisjes geen keuze kregen.

 

Raar maar in deze tijd van hippies en vrije liefde was het not done om, al was het door verkrachting, ongewenst zwanger te raken. Deze meisjes waren gevallen vrouwen, stonden bekend als vaak psychisch labiel en ook de familie dacht meer aan de buitenwereld dan hun eigen kind. Onder druk van familie of hulporganisaties, vrijwilligers of de Kerk werden ze gepusht om hun kind te laten adopteren. Volgens velen was het voor het welzijn van de baby's noodzakelijk om deze te laten opgroeien in een ander gezin.

 

Tijdens het lezen van de getuigenissen van de vrouwen die uiteindelijk besloten niet langer te zwijgen moet ik vaak slikken door de gruwelijkheden of onmenselijke psychische en fysische behandeling die de meisjes tijdens en ook na hun zwangerschap kregen. Meestal zagen ze zelfs hun kind niet of werden ze geblinddoekt bij de bevalling.

 

Vaak onwetend of murw gemaakt kregen ze na het ondraaglijke verlies van hun kind psychische problemen of durfden ze geen kinderen meer te krijgen omdat ze toch niet deugden. Als ik de schrijnende verhalen over hun jeugd lees dan voel ik van in het begin hoe deze meisjes vaak geen gemakkelijk leven tegemoet gingen.

 

Elk verhaal maakt me elk op zijn manier ook kwaad door de man die nooit de schuldige was en de hulp die geen hulp was. De schaamte, pijn en het verdriet dat deze vrouwen voor de rest van hun leven meedroegen heeft ongelooflijk diepe wonden geslagen. Verbaasd en verontwaardigd lees ik dat deze zwangere dames zelfs wanneer er alternatieven waren hiervan niet op de hoogte waren. Hoe je dwang ook interpreteert, deze ongelukkigen zijn wel degelijk onder druk gezet. Soms werd hen verteld dat het was om hun kindje een beter leven te bieden, dan was het weer omdat ze zelf geen goede opvoeder waren of hun baby geen toekomst had bij hen.

 

Ieder van hen heeft de vreselijke gebeurtenissen op zijn manier een plaats gegeven. Soms vonden ze opnieuw geluk, troost in kunst, het schrijven van gedichten of ze waren ze in staat om te vergeven.

 

Er zijn ook afstandsmoeders, die uiteindelijk jaren later toch nog contact hadden met hun afgestane kind of moeder werden. Anderen durven zelfs geen nieuwe relatie meer aangaan, hebben zelfmoordgedachten of hebben hechtingsproblemen.

 

Christel geeft op het einde van het boek ook nog mee dat deze vrouwen onder hun eigen naam hun verhaal wilden vertellen.

 

Ze hoopt, net als een andere afstandsmoeder die een rechtszaak aangegaan heeft tegen de Staat, dat afstandsmoeders en hun kinderen in de zomer van 2021 eindelijk de erkenning krijgen die ze verdienen. Door de eerlijke verhalen van de krachtige durvers wil ze mee het stilzwijgen doorbreken en aankaarten dat dit systeem bestond. Ze hoopt dat, zoals in Australië, de feiten erkent worden en de betrokkenen gecompenseerd worden.

 

Deze pijnlijke verhalen in deze non-fictie vertrekken vanuit de afstandsmoeders hun blik. Toch kreeg de auteur reacties waardoor ze maar al te goed begrijpt dat andere personen door de situaties die op grote schaal en internationaal plaatsvonden ook betrokken waren.

 

‘Afstandsmoeders’ is een bonte mix van intrieste maar ook krachtige verhalen die nooit hadden moeten opgetekend worden.

 

Net zoals journaliste Christel Don heb ik een diep respect en voel ik bewondering voor de moed, vastberadenheid en aanpak van deze vaak zeventigjarigen nu.

 

4 Inktpotjes

Door Fany