Naar het Licht van Nina Verheij leesclub

Waarom leef ik nog wel en zij niet? Sinds de dood van haar ouders en broer wordt Jo achtervolgd door schuldgevoelens. Al bijna acht jaar is ze ervan overtuigd dat ze meer had kunnen doen om hun levens te redden. Wanneer ze voor het eerst terug is in haar geboorteland besluit ze dat het tijd is voor een nieuw begin. Ze is de allesoverheersende haat in haar hart zat. Slechts één missie kan verlossing brengen: ze gaat vóór haar achttiende verjaardag rechtzetten wat haar als kind niet lukte.

Drie deelnemers lazen Naar het licht

 

Yoo:

De proloog begint spannend en spreekt meteen aan om je knus in de zetel te zetten en verder te lezen.

Hoofdpersonage Jo heeft iets verschrikkelijks meegemaakt toen ze 10 jaar was en wil dit kost wat kost rechtzetten. Betty, haar trouwe golden retriever begeleidt haar hierbij. Ook Fien, een 10-jarig meisje wordt meegenomen op haar avontuur. Samen gaan ze op pad naar Fulenië.

Het is een zeer origineel plot en het einde had ik niet zien aankomen. Het boek is ingedeeld in dagen. Bij elke dag in het boek staat er een liedje. Voor ik met de nieuwe dag begin, vind ik het leuk om eerst het bijbehorende liedje te beluisteren. De hoofdstukken zijn ook niet heel lang, wat ik persoonlijk ook aangenamer vind om te lezen.

Nina gebruikt zeer mooie beschrijvingen in haar boek. Ik vond het einde zo mooi. Het heeft me echt gepakt. En al de puzzelstukjes vielen op hun plek. Het verhaal was af. Hoedje af, Nina!

Om af te sluiten wil ik nog zeggen dat ik dit persoonlijk een van de mooiste young adults vind die ik al gelezen heb. Ik heb er enorm van genoten en hoop dat er in de toekomst nog young adults van haar hand mogen volgen.

 

Dikke 5 kraaien

 

Hilona:

Waarom leef ik nog wel en zij niet?

Het boek begint direct met een beklemmende proloog. Dat belooft wat! Nina heeft een prettige schrijfstijl en de korte hoofdstukken lezen lekker weg. Met haar beeldende haast filmische taal voelt het bijna alsof ik naast Jo loop terwijl zij afreist naar haar geboorteplaats. Het verhaal wordt opgedeeld in dagen en de opbouw is traag. Ik vind dit hier echter helemaal niet storend. Jo intrigeert mij en ik ben benieuwd naar het hele verhaal. Ook Fien raakt me en ik denk te weten hoe zij zich verhoudt tot Jo. Het verhaal zit vol emoties en doordat de personages goed zijn uitgediept en het daardoor gemakkelijk is je met de hoofdpersonages te identificeren, komen deze emoties behoorlijk bij mij binnen. Het einde is verrassend en ik ben trots op hoe Jo zich heeft gehouden.
Mijn eindoordeel:
Ik heb me erg vermaakt met deze eerste YA van Nina en ik denk dat dit boek zeker ook buiten de doelgroep gewaardeerd zal worden.

 

Naar het licht van Nina Verheij krijgt van mij 4 kraaien/inktpotjes.

 

Jantsje:

Het is de eerste young adult die Nina Verheij heeft geschreven, en ik hoop dat er meer volgen.
Al vanaf de eerste bladzijde, al bij de proloog word ik in het verhaal gezogen. Het blijft me bezighouden. Het speelt zich af in Fulenië, en ze hebben een eigen taal, Fuleens.
Nadat ik het boek uit had vond ik het toch wel jammer dat er geen bestaand land zoals Noorwegen, Zweden of Finland was gekozen, want dat had het voor mij net iets echter gemaakt.

Ik vond het spannend toen de inbreker het meisje ontdekte. De inbreker is de zeventienjarige Jo en die heeft samen met haar hond, een golden retriever genaamd Betty een missie, want ze wil voor haar achttiende verjaardag rechtzetten wat haar als kind niet lukte. Jo neemt de tienjarige Fien mee op haar missie, en onderweg beleven ze van alles, komen ze steeds dichter bij het einddoel.
Ik voel erg met de getraumatiseerde Jo mee, wat zij allemaal heeft meegemaakt. Ik vond het wel vreemd dat ze Fien meeneemt en dat niemand naar Fien op zoek is.
Op ongeveer 2/3 van het boek zegt Fien iets wat mij aan het denken zet. Opeens gaat er een lampje branden en zie ik het licht. Vanaf dat moment heb ik een theorie wat de connectie tussen Fien en Jo is. En inderdaad toen het boek uit was bleek mijn gevoel juist, en had het boek voor mij een heerlijk einde. Ik vond het een fijn boek, een boek wat je liever niet aan de kant legt maar in één keer wilt uitlezen. 

Naar het licht krijgt van mij 4 kraaien. 

 

 

 

 

Tim door Mans Mosesson

 

Tim is een impactvol verhaal dat je zonder twijfel raakt!

 

Waarschijnlijk is de naam Avicii geen onbekende voor je. Net zoals ik hou je misschien van deze talentvolle artiest zijn muziek. Zijn nummers raakten bij mij onmiddellijk een gevoelige snaar . Tim is het aangrijpende verhaal over de mens Tim Bergling.

Op 20 april 2018 stopte deze gevoelige jongen zijn zoektocht immers. Die dag maakte hij een eind aan zijn leven. Mans Mosesson heeft toestemming van de familie gekregen om de persoon achter dit creatieve wonderkind te leren kennen . Door het verschaffen van  toegang tot privézaken zoals teksten of berichten van Tim en anderen kreeg deze journalist een onverbloemde kijk op zijn mentale en fysieke struggles waardoor hij een eerlijk en hartverscheurend beeld kan schetsen van de echte Tim. De talloze interviews die hij afnam met mensen uit zijn omgeving gecombineerd met al de informatie die hij ontving over de risico's die de dj wereld en zijn succes brachten vervolledigen het pakket. Ik vind het ongelooflijk mooi en moedig hoe de familie de kracht vond om hun zoon zijn strijd zo puur mogelijk te delen om anderen te steunen en te waarschuwen voor de gevaren die niet onzichtbaar mogen blijven.  Openheid creëert verbondenheid en wat me zo raakt in dit boek is dat deze kwetsbare man zelfs na zijn dood anderen een nieuwe weg deed inslaan.

 Ik was altijd al betoverd door zijn muziek maar nu ik gelezen heb hoe tragisch zijn leven verlopen is kan ik niet anders dan huilen.  Ondanks zijn onmenselijk pad en moeilijke momenten ben ik blij dat hij zijn passie wereldwijd heeft kunnen delen maar man wat heeft dit document mij geraakt. Dit is een krachtig pleidooi tegen verslaving, onmogelijke eisen door de maatschappij en onszelf en het geeft anderen die kampen met mentale problemen het gevoel dat ze er niet alleen voorstaan. Ondanks therapie, persoonlijke zelfontwikkeling en heel veel lieve mensen rondom hem hebben de demonen gewonnen van deze kwetsbare ziel . Door zijn muziek en zijn eerlijkheid was hij al blijven voortleven in vele harten van zijn fans maar met dit boek blijft de mens achter de artiest rondzwerven met zijn mooie maar ook minder fraaie kanten.  

Het had prachtig geweest als hij eindelijk had kunnen genieten van zijn familie, vrienden, creatieve ideeën en de liefde want dat gewone was eigenlijk waarnaar hij ook verlangde . Het is zo knap hoe deze familie erin geslaagd is om verdriet zo om te zetten in een intiem boek vol pijn maar ook hoop. Wat heb ik een respect voor hen en de integere manier waarop de journalist het complexe leven van een bijzondere jongen die slechts achtentwintig jaar werd tot dit boek verwerkt heeft. 

.

5 inktpotjes

Fany

 

Droomhuis – Inez de Goede

 

Lot keert terug naar het huisje in Frankrijk waar zij met haar moeder en stiefvader gewoond heeft in de jaren ’70. Ze wil het huis opruimen en verkopen en hoopt hiermee in het reine te komen met gebeurtenissen uit het verleden. Ze groeide hier op met haar psychisch labiele moeder en dominante stiefvader, en al opruimend komen er herinneringen aan die tijd naar boven. Lukt het haar om de gebeurtenissen een plek te geven en haar eigen blokkades te overwinnen?

 

‘Droomhuis’ is een heel indringend verhaal waar ik bijna niet in kon stoppen. Het hele boek door is er sprake van een beklemmende sfeer en voel je zowel het verdriet en de onmacht van Lot als volwassene als de kleine Lotje als kind. Tevens is er in het verhaal van de kleine Lotje ook goed de loyaliteit naar haar ouders te voelen en hoe enorm dat kan botsen met je eigen integriteit.

Je krijgt als lezer echt de neiging om het kind daar uit die situatie weg te plukken maar weet tegelijkertijd ook dat dat helemaal niet kan.

 

De hoofdstukken in het verhaal wisselen tussen gebeurtenissen in het heden en verleden waarbij telkens een kleine gebeurtenis de verbindende factor is. Hierdoor vloeien de hoofdstukken heel natuurlijk in elkaar over. Ook is er sprake van perspectiefwisselingen waarbij we stukjes uit het heden en verleden van Lot maar ook uit dat van haar moeder meekrijgen. Haar moeder die zo graag een nieuwe start wilde maken, maar op haar beurt ook weer bagage meeneemt uit het verleden. Ook haar verhaal is schrijnend en als lezer voel je zowel medeleven als boosheid over haar rol.

 

Ondanks de buikpijn die het verhaal mij zelf opleverde, is er geen stoppen aan het lezen. Inez de Goede trekt je met haar vertelstijl en opbouw helemaal het verhaal in. Het verhaal voelt ook nergens als een aanklacht, wel als iets dat verteld moest worden, om te helen en om verder te kunnen.

 

Een heel knap debuut dat ik beoordeel met 4 inktpotjes.

 

Jolanda

De onbevlekte’ van Erwin Mortier

Het vervolg op zijn succesvolle debuutroman ‘Marcel’.

Andrea wordt op 19 jarige leeftijd wees. Ze heeft dan alleen haar broer Marcel nog. Het is aan de vooravond van de tweede wereldoorlog en ze heeft een boerderij te beheren. Aan het begin van de oorlog besluit haar geliefde broer om voor een Vlaamse nationalistische organisatie zich aan te melden bij als SS-soldaat en hij vertrekt. Ruim een jaar later, in 1943 sneuvelt hij aan het Oostfront in de strijd tegen het bolsjewisme. Andrea heeft niet alleen van haar broer, maar ook van haar ouders en twee van haar kinderen (te) vroeg afscheid moeten nemen.

Over oud worden. Over tijd. Over langzaam weggeduwd verdriet. Over het verleden dat ons niet loslaat. Over de complexiteit van liefhebben. Over de 'foute' kant van de oorlog.

Mortier vertelt het verhaal van Andrea, haar moeder Emilia, haar dochter Lieve als een verhaal van sterke vrouwen die gedwongen zijn verantwoordelijkheid te nemen. Ze nemen het leven zoals het is, liefde en dood liggen dicht bij elkaar.

In de vertelling wisselt het perspectief telkens tussen Andrea die vertelt over haar leven en haar kleinzoon Marcel, vernoemd naar zijn grootoom, die haar vragen stelt voor een boek dat hij wil gaan schrijven. Marcel keert terug naar huis in een laatste poging om uit te vinden waarom hij de naam draagt van zijn grootoom. Voortdurend lopen heden en verleden door elkaar. Doordat het perspectief ook telkens in de tijd wisselt moet je regelmatig schakelen. Soms is het even zoeken wie nu aan het woord is.

Mortier vertelt andermaal een donker familieverhaal, waarin de Vlaamse klei nietsontziend wordt omgewoeld om het duistere verleden aan het licht te brengen. Het zwarte verleden van grootoom Marcel blijft als een donkere schaduw hangen.

Een prachtig geschreven verhaal. Een krachtige roman. Ik heb opnieuw heel erg genoten van de taal en de manier waarop hij sfeer neerzet. Mortier is een groot stilist en een taalvirtuoos. Een proza dat op zins- en woordniveau soms klinkt als poëzie. Bijzonder en mooi taalgebruik, en een uitzonderlijk kleurrijke schrijfstijl. Er staat geen woord te veel in. Over ieder woord en iedere zin is nagedacht. Heel beeldend geschreven. Creatieve taalvondsten worden afgewisseld door originele vormen van beeldspraak. De gesproken taal is het Vlaams dat wij kennen met al zijn vreemde wendingen (We zijn gaan zien) en af en toe een heerlijk woordje Brussels-Frans. De gesprekken tussen kleinzoon en grootmoeder zijn bij wijlen best ontroerend. Het geheel straalt een bijzondere weemoed en nostalgie uit.

Het is gefictionaliseerd, maar wel gebaseerd op zijn eigen familie. Hij verweeft fictie met zijn eigen familiegeschiedenis. De brieven die er in zitten, zijn ook gebaseerd op echte brieven. De laatste hoofdstukken, met de brieven die Marcel schreef van het Oostfront, geven er een idee van hoe deze jongens met veel klaroengeschal en waangedachten naar een zekere dood werden gedreven. Mortier vermijdt echter om er een politiek geladen verhaal van te maken, door nauwelijks een standpunt in te nemen: zijn standpunt is dat van de beschouwer die de gevolgen van de schandvlek nauwgezet op microniveau beschrijft.

Mortier vertelt bovendien niet alles. Hij laat veel over aan de lezer om zich een beeld te vormen. Je moet zelf wat puzzelen en de ontbrekende stukjes inkleuren. 

4 inktpotjes

Jan Rooms

Zwanendrifters van Dido Drachman

 Het verhaal: Bettie, een leuk meisje van een jaar of 12, moet het huishouden doen in hun sociale woning en in haar eentje proberen het gezin recht te houden. Haar brommige vader zit de hele dag in kamerjas op de bank, zeurt om bier en wil dat zij voor het eten zorgt. Bettie moet het stellen met afdankertjes en wordt er op school om gepest. Haar grote broer Lukas woont ook bij hen, maar die dreigt het verkeerde pad op te gaan. Bettie en Lukas kibbelen vaak – hij noemt haar ‘monster’ – maar dat is eerder speels. Luuk komt voor de buitenwereld wel over als tuig, maar ondanks zijn ruwe gedrag tegenover Bettie is hij op haar gesteld. Hij heeft echter geen goed woord over voor hun afwezige moeder, Zwaantje, die met de noorderzon is vertrokken.

Bettie heeft geen idee waar haar moeder is. Eerst beweert Lukas dat ze dood is, maar later verwijt hij haar dat zij hen liet stikken. Bettie hoorde inmiddels van vroegere buren dat ze ‘ervandoor is met een vent’. Van de vriendin van haar oom leert Bettie dat haar moeder van reizen naar grote steden droomde: Rome, Berlijn, New York, Londen… Een kronkel – door het kinderliedje ‘Witte zwanen, zwarte zwanen’ dat Bettie kent, allicht door haar moeder – doet haar besluiten dat haar moeder naar Engeland is vertrokken. Een waangedachte, maar niet voor het meisje, dat zo een uitweg ziet uit het marginale bestaan dat ze leidt en naar een open einde voert, dat tragisch aanvoelt.

Over een jong meisje in een disfunctioneel gezin dat wil ontsnappen aan haar treurige lot. Over een maatschappelijk kwetsbaar gezin dat zich met moeite staande weet te houden in een onverbiddelijke wereld. Over verloren veiligheid. Over opgroeien in armoede. Over de zoektocht naar een verdwenen moeder. Over zich proberen doorheen een chaotische omgeving zonder kleerscheuren te navigeren. Over de intense verwarring van jong zijn.

Getekend in een stijl die sterk aanleunt bij haar mentor Judith Vanistendael. Het gebruik van sfeervol aquarel en zowel kleine als paginagrote tekeningen zonder kaders tot de tekstballonnen in lopend schrift, doen sterk denken aan haar mentor. Ook inhoudelijk zie ik in ‘Zwanendrifters’ gelijkenissen met het oeuvre van Vanistendael: ook bij haar zijn gewone mensen het onderwerp, met als doel herkenning en ontroering. Drachman slaagt erin om de situatie van zo’n maatschappelijk kwetsbaar gezin doorleefd en geloofwaardig weer te geven. Zonder veel woorden, maar met des te meer tedere tekeningen, schetst ze de lastige leefomstandigheden van Bettie en hoe het meisje eronder lijdt, zelfs onbewust. Het schrijnende gemis van haar moeder is voor haar de druppel.

We worden ondergedompeld in het besneeuwde Gelderland van rond de jaarwisseling van '96, de donkere bossen en fietspaden die het gebied doorkruisen, een wereld zonder mobiele telefoons. De soms weelderige, soms angstaanjagende, soms rauwe aquareltinten vertellen hun eigen verhaal over de kou/warmte, het licht/donker en de spanning/gezelligheid waar Bettie zich in bevind. Drachman laat ook veel ruimte voor eigen invulling, ook wat het einde betreft. Alcohol, klasse, puberteit en onze lieve heer spelen allemaal een gastrol in het bewogen leven van de jonge Bettie.

Op een subtiele manier weeft de auteur het ‘driften’ van overtollige zwanen in het boek (dit zijn zwanen die gevangen en geknipt worden). Volgens mij een verwijzing naar hoe moeder Zwaantje zich gevangen voelde en, voordat haar vleugels beknot werden, op de vlucht sloeg.

‘Zwanendrift’ is een mooie, impliciete aanklacht tegen het lot van de ‘overtolligen’ in onze maatschappij. Een zowel vervreemdend als herkenbaar verhaal. Bij momenten iets te eenlagig en te voorspelbaar. Toch graag gelezen.

vier inktpotjes

Jan Rooms

Het lied van ooievaar en dromedaris – Anjet Daantje

 

Eliza May Drayden, de schrijfster ‘Haeger Mass’, is al dood wanneer deze roman begint. Via de levens van anderen, verteld in 11 hoofdstukken leren we haar kennen en krijgt de lezer puzzelstukjes aangereikt van hoe haar roerige leven eruitgezien zou kunnen hebben. Over haar leven en haar mysterieuze overlijden is namelijk erg weinig bekend en de enige aanwijzingen hiervoor komen uit de door haar geschreven roman en een boekje met geheimzinnige aantekeningen, tabellen en gedichten.

 

Ik heb er even over gedaan, over dit boek. Niet omdat ik het niet mooi vond of er niet doorheen kwam, maar omdat ik vond dat dit boek het verdiende om er wat trager in te lezen. Het verhaal is niet moeilijk maar wel complex. Anjet Daantje heeft haar roman geïnspireerd op het leven en werk van de negentiende-eeuwse schrijfster Emily Brontë en de verhaalstructuur is gebaseerd op de structuur van het boek Wuthering Heights. Laat ik dat boek nu toevallig vorig jaar gelezen hebben, het enige boek wat ik tot nu toe las van Emily Brontë. Ik moet eerlijk zeggen dat ik deze verhaalstructuur er zelf niet uitgehaald zou hebben. Wel proefde ik meteen dezelfde sfeer in dit boek: een beetje duister en broeierig. Als ik niet beter wist zou ik gedacht hebben dat vooral het begin van dit boek in diezelfde tijd geschreven is. Naarmate het boek vordert in de tijd, de verhalen schuiven steeds meer op naar onze huidige tijd, verandert de toon van het boek mee. Zo ontzettend knap in elkaar gezet!

 

Het boek heeft 11 vertellers en elke verteller heeft weer draadjes, zowel naar het verhaal van Eliza May Drayden maar ook naar andere vertellers. Zo zijn er voortdurend paralellen te trekken, thema’s die telkens terugkomen of kleine gebeurtenissen die hetzelfde zijn maar weer een heel eigen functie kunnen hebben in een van die 11 verhalen. Elk van de 11 verhalen kun je dan ook tegelijkertijd als zelfstandig verhaal zien als deel van het geheel. Dit klinkt heel ingewikkeld maar tijdens het lezen verloopt dat eigenlijk heel natuurlijk. De verhalen worden daarnaast aan elkaar geweven door middel van fragmenten uit brieven of dagboeken en gedichten van Emily Brontë, welke door Anjet Daantje zelf vertaald zijn.

 

Wat ik vooral heel bijzonder vond is dat ik nergens het gevoel kreeg over een fictief personage te lezen. Ik moest telkens de neiging bedwingen om op internet te gaan zoeken naar deze bijzondere schrijfster, maar dat kan dus helemaal niet.

Lang word je als lezer ook in onzekerheid gehouden over de titel van het boek ‘Het lied van ooievaar en dromedaris’ maar ook daarin wordt het geduld van de lezer vanzelf beloond. Grappig is dat ik ook pas na het lezen eindelijk de figuren in de cover van het boek ontdekte, als een raadsel wat zich pas aan het einde definitief ontvouwt.

 

Het boek ‘even’ in een recensie beschrijven vond ik echt ondoenlijk. Het is uniek, groots en zeker een boek wat je keer op keer zou kunnen herlezen om er weer nieuwe dingen in te ontdekken. Een boek wat absoluut een plek verdient naast alle grote klassiekers in de literatuur.

 

Dit boek verdient alle sterren die er maar te geven zijn en krijgt van mij dan ook 5 boordevolle inktpotjes!

 

Jolanda

 

Jager in de nacht van Chris Carter

 

Titel: Jager in de nacht

Auteur: Chris Carter

Uitgeverij: Harper Collins

Publicatiedatum: augsutus 2022

Recensie door: Tamara

Kraaien: 5 mega overvolle inktpotjes!!!!!

 

Een onbekende vrouw wordt dood aangetroffen in een verlaten slagerij. Haar lichaam heeft geen verwondingen, maar haar lippen zijn dichtgenaaid. Pas tijdens de autopsie ontdekt de patholoog hoe gruwelijk de daad werkelijk is…

Profiler Robert Hunter en zijn partner Carlos Garcia worden op de zaak gezet om te achterhalen wat er precies gebeurd is. Maar wanneer hun onderzoek botst met een vermissingszaak die door een privédetective wordt onderzocht, rijst bij Hunter het vermoeden dat de dader het op meerdere vrouwen gemunt heeft. De jacht op deze obsessieve moordenaar, een stalker voor wie liefde grenst aan pure haat, is nu pas echt geopend.

 

“Hij plaatste een bom in haar, naaide haar dicht- terwijl ze nog leefde.”

 

Dit is het 3^e boek met Hunter en zijn partner Garcia en oh oh oh, wat een heerlijk pareltje weer! Dit boek is niet echt voor de mensen met een zwakke maag of die het niet zo hebben op gruwelijke martelingen. Hou je daar wel van, dan heb je aan dit boek zeker een goeie! Denk aan: “Hij stak een lichtkogel in haar af” praktijken.
Ik ben het type die wel houdt van een misselijkmakende marteling en het kan mij niet duister genoeg en met dit boek ben ik heel goed aan mijn trekken gekomen! Heerlijk, hoe verdorven iemands geest kan zijn en hoe heerlijk het is om te lezen!

 

Ik heb dit boek in 1,5 dag uitgelezen (met over de 400 blz. was ik stevig aan het doorlezen haha) en ik kon het maar niet wegleggen. Carter heeft het gehele verhaal de touwtjes in handen en nergens laat hij een steek vallen. Tot op het einde wist ik echt niet wie de moordenaar was (en dat frustreerde mij enorm!). Van het begin tot het eind heb ik zitten bedenken wie het zou kunnen zijn en hoe verder je komt, hoe meer randpersonages je erbij neemt en toen ik het wist wat het echt van: Hij???Nee hoe kan ik dat gemist hebben zeg!?

 

Wel was ik bang dat het einde een flop zou zijn, wat sommige boeken hebben. Dat alle energie in het verhaal zelf wordt gepompt en dan met het plot het niet meer weten en het maar halfbakken afmaken, dat idee.
Maar nee, Carter heeft het plot grandioos uitgedacht en komen alle puzzelstukjes samen. Het plot is niet een hedendaagse seriemoordenaar gedachte maar dat maakt het juist weer eens aantrekkelijk.

 

Kan je dit boek lezen zonder de andere 2 delen te hebben gelezen? Ja dat kan! Dit boek geeft niets weg van voorgaande delen.  Maar ik kan je wel adviseren om de andere delen alvast te reserveren, want die wil echt lezen na deze haha.

 

 

Spanning: 5

Originaliteit: 5

Psychologische ontwikkeling personages: 5

Leesplezier: 5

Schrijfstijl: 5

Plot: 5

Een nacht in New York – Lara Thompson

 

1932. Frances ontvlucht haar gewelddadige thuissituatie en vertrekt naar haar broer in New York. Eenmaal daar wacht de boerendochter een andere wereld, namelijk die van de glitter en glamour, louche nachtclubs maar ook geweld en racisme. Ze trekt in bij haar broer die een schim van zichzelf blijkt te zijn. Frances probeert te achterhalen wat er met haar broer aan de hand is, en samen met fotografe Agnes gaat ze op onderzoek uit.

Wanneer er iets verschrikkelijks gebeurt met haar broer, zint Frances op wraak. Ook Agnes heeft haar redenen om de betrokkenen te willen straffen. Samen smeden ze een plan om de ultieme wraak te kunnen nemen.

 

De cover, de titel én de omschrijving van het boek intrigeerden me enorm. De jaren ’30 in Amerika waren de tijd van de grote crisis maar ook de tijd van de Big Bands en glamoureuze avondkleding. Stevige tegenstellingen dus. Het begin van het boek roept die sfeer ook heel goed op. Flamboyante personages, dansfeestjes, veel beloftes maar daarnaast de keiharde realiteit. Ik was er dan van overtuigd dat het helemaal goed zou komen met mij en dit boek.

 

Maar na verloop van tijd begon er iets te knagen. Het verhaal las lekker weg, dat wel. Maar de personages bleven voor mij op afstand. Aan details ontbrak het niet, maar nergens werd ik geraakt door de gebeurtenissen. En wat me helemaal verbaasde was dat ondanks dat er heftige gebeurtenissen zoals moord, verkrachting en drugsmisbruik plaatsvinden, de auteur er telkens soepeltjes overheen stapt. Zaken die normaliter behoorlijke trauma’s zouden moeten opleveren, kwamen op mij over als onbelangrijke gebeurtenissen die je wegwuift.

Voor mij werd het verhaal hierdoor steeds ongeloofwaardiger.

 

Natuurlijk wilde ik wel weten hoe het verhaal nu zou aflopen. Zou er nog een verrassende twist aan het einde komen? Ook dat liep voor mij af op een deceptie. Het wat voortkabbelende verhaal komt wel ineens in een stroomversnelling terecht maar een verrassend eind levert het niet op. Daarvoor in de plaats bleef ik helaas met heel veel vraagtekens zitten.

 

Ik begrijp de intentie van de auteur met dit verhaal. Lara Thompson is docent film aan Middlesex University met een grote voorliefde voor film noir en de fotografie van Berenice Abbott en heeft getracht dit te verwerken in een spannende roman. Dat heeft ze voor mij echter niet waar kunnen maken.

 

Helaas dan ook maar 2,5 inktpotje voor dit boek.

 

Jolanda

Isaac & Egg – Bobby Palmer

 

Isaac Addy staat op een brug. Hij heeft geen idee wat hij daar doet en hoe hij er gekomen is. Wanhopig schreeuwt hij het uit. En dan schreeuwt er iets terug. Nieuwsgierig naar waar het geluid vandaan komt, zoekt hij de omgeving af en vindt hij een ei. Maar een ei dat schreeuwt, dat kan toch helemaal niet?

Isaac ontfermt zich over het ei, en dat is de start van een wonderlijk en ontroerend verhaal.

 

Op het eerste gezicht lijkt deze omschrijving wel over een kinderboek te gaan. Maar vergis je niet, dat is het zeker niet. Wel is het een heel fantasierijk verhaal. Want Egg is een wezentje. Een soort E.T. maar dan anders. Het boek deed me in de verte een beetje denken aan ‘De Wezens’ van Matt Haig. Alleen bekijken we de wereld in dit geval niet vanuit ‘het wezen’ maar vanuit Isaac, een man die iets verschrikkelijk traumatisch heeft meegemaakt.

 

Het is een verhaal over verdriet en rouw en Isaac moet daar dwars doorheen. Vanuit het donkerste donker moet hij op zoek naar lichtpuntjes en Egg helpt hem daarbij. Ondanks dat je de wanhoop en het verdriet van Isaac duidelijk voelt, is dit absoluut geen zwaar boek. Bobby Palmer heeft een lichte wijze van vertellen en vooral de interacties met Egg leveren heel veel grappige situaties op zonder dat het potsierlijk wordt.

 

In het begin vond ik het ei-wezentje wel even een raar concept, maar dat gevoel was ik al snel helemaal kwijt. Palmer heeft het zo wezentje zo natuurlijk in het verhaal opgenomen dat het nergens gek of science-fiction-achtig aanvoelt. Het verhaal vond ik erg intrigerend en je weet tot op het laatst niet waar het nu naartoe gaat.

Ook vond ik alle films en liedjes die in het boek vernoemd worden heel erg leuk. Nu houd ik daar altijd wel van wanneer daar in een boek gebruik van wordt gemaakt. Het zet altijd meteen de toon van de sfeer. Heerlijk!

 

Wel zitten er wat kleine schoonheidsfoutjes in het verhaal. Ik vond dat er af en toe wat vreemde tijdssprongetjes zaten. Ook is er soms ineens een perspectiefwissel tussen Isaac en Egg. Het verhaal wordt grotendeels door de ogen van Isaac vertelt maar heel af en toe switcht de auteur ineens even naar het perspectief vanuit Egg. Ondanks dat het niet echt storend is, was ik hier zelf niet zo gecharmeerd van. Sommige stukjes waren voor mij ook iets te fantasierijk waardoor het wat vergezocht wordt.

 

Maar ondanks dat heb ik het verhaal ademloos en met heel veel plezier uitgelezen. Wat een heerlijk, fris en ontroerend verhaal! Dit wordt zeker een auteur die ik in de gaten ga houden.

 

4 inktpotjes

 

Jolanda

Wij waren, ik ben weg uit Ruinerwold – Israël van Dorsten.

 

Voor Boekinkt las is het boek Wij waren, ik ben weg uit Ruinerwold van Israël van Dorsten. Ik zag eerder de documentaire en werd hier erg door geraakt.

Het verhaal:
Op zondag 13 oktober 2019 verliet Israël de boerderij waar hij jarenlang vast zat en stapte een café in Ruinerwold binnen. Op dat moment maakte hij zich eindelijk definitief los uit de geloofswereld van zijn vader, die hem vijfentwintig jaar in zijn macht had. In dit boek vertelt hij zijn verhaal, zijn leven. Het geloof en de levensovertuigingen van zijn vader werden zijn realiteit. Hij ging niet naar school, er bestond amper een buitenwereld en hij had geen vrienden.

Gods zoon draagt de naam Gerrit-Jan schrijft Israël in het begin van zijn boek. Vader Gerrit-Jan heeft zich aanvankelijk aangesloten bij verschillende geloofsgroepen, waaronder de zogenaamde Moonsekte, maar voelt zich op een gegeven moment geroepen om zijn eigen geloof te starten. Hij is ervan overtuigd dat hij de nieuwe Messias is die samen met zijn volgelingen zal bouwen aan een nieuw Eden.
Een strenge opvoeding is volgens hun vader nodig om dit doel te bereiken. Dit verwacht hij niet alleen van zijn volgelingen maar ook van zijn eigen kinderen.
Israël vertelt vanuit zijn perspectief wat dit met hem heeft gedaan. Er wordt dagelijks langdurig gebeden, de kinderen worden van de ‘slechte’ buitenwereld afgesloten en als ze het in de ogen van hun vader niet goed hebben gedaan, volgen er lijfstraffen, afzondering of langdurige opsluiting. Vader Gerrit-Jan spreekt vrijwel dagelijks met spirits uit de geesteswereld, hun moeder fungeert hierbij als medium. Wanneer hun moeder echter komt te overlijden, moet deze taak worden overgenomen door een aantal van de kinderen. Ook Israël wordt op een gegeven moment ingezet om de ‘belangrijke’ boodschappen uit de geesteswereld te channelen. Aanvankelijk voelt hij zich heel vereerd, maar ook vertelt hij eerlijk hoe het channelen van honderden spirits, die zijn lichaam gebruiken om hun boodschappen te vertellen, slopend voor hem zijn.
Op een gegeven moment bereikt Israël een keerpunt en voelt hij twijfels, echter de jarenlange indoctrinaties maken dat hij ontzettend worstelt met alle emoties die hierbij vrijkomen. Het idee dat zijn hele leven gebaseerd is op één grote leugen is bijna niet verteerbaar voor hem en moeilijk te geloven. Toch blijft de lok naar vrijheid roepen en ’s nachts sluipt hij stiekem de boerderij om zich in de ‘normale’ wereld te begeven.
Hij probeert contact te leggen met diverse hulporganisaties, die hem steeds van het kastje naar de muur wijzen. Uiteindelijk lukt het hem te ontsnappen en wordt hij eindelijk geloofd. Wat volgt is een inval en de bevrijding van zijn broers en zussen.

Mijn leeservaring:
Ik zag reeds eerder de documentaire, waardoor heel veel voelde als een herhaling van wat ik al kende. Dat is natuurlijk logisch, want het verhaal blijft het zelfde. Anders is dat dit puur vanuit de invalshoek van Israël is geschreven. Het is aangrijpend om te lezen wat dit alles met hem persoonlijk heeft gedaan. Knap vind ik het dat het geschreven is met de grootste zorgvuldigheid en zonder verwijten. Ik weet niet of mij dit zou zijn gelukt en het geeft vind ik de grote vergevingsgezindheid van deze jongen aan. Hoewel het verhaal in grote lijnen bekend is, grijpt het me ook deze keer weer ontzettend aan. Diep respect voor hoe deze jonge zich staande heeft weten te houden. Verbijsterend vind ik het ook hoe Gerrit-Jan zelfs nadat hij ziek is geworden en daardoor niet meer kan praten toch nog zo’n macht over zijn kinderen heeft. Ik voel de wanhoop, wanneer Israël continu wordt afgewezen wanneer hij hulp zoekt bij diverse instanties. Hij weet daarmee feilloos de vinger te leggen op de tekortkomingen binnen ons zorgstelsel en ik, als ex-zorgverlener voel plaatsvervangende schaamte bij hoe dit allemaal gegaan is en ik hoop dat hier door de diverse instanties kritisch naar gekeken wordt.

Mijn eindoordeel:
Wij waren, ik ben van Israël van Dorsten krijgt van mij 3.5 inktpotje.

De engel van Sevilla, geschreven door Marelle Boersma

 

Sascha gaat werken in een resort voor ouderen in Sevilla, het Golden Care Resort.

Het is echt een droombaan. Altijd mooi weer, en daar ontmoet ze ook nog een leuke man, haar baas.
Ze krijgen een stiekeme verhouding.
Dan overlijdt er één van de bewoners in het resort.
Sascha vertrouwt het niet en gaat op onderzoek uit.

 

“Als een stralend wit paleis ligt het resort te pronken onder een diepblauwe lucht. Het lijkt bijna onmogelijk dat er iets naars staat te gebeuren.”

 

De cover is weer prachtig. Gehouden in geeltinten waardoor het echt zomers aandoet.
De vrouw heeft een mooie roze jurk aan, welke niet te fel is zodat hij er uitspringt.
Een erg aantrekkelijke cover, alleen daarom al zou ik het boek oppakken.
Maar ook een cover die bij een roman zou passen, dus ik zou wel lezen waar het boek over ging alvorens het te kopen.

De engel van Sevilla is het nieuwste boek uit de reeks van ‘vertekthrillers’ die Marelle Boersma heeft geschreven. Na haar emigratie uit Nederland is ze daarmee begonnen. Ze gaan over vrouwen die naar het buitenland vertrekken en daar tegen misstanden aanlopen.
Ik heb tot nu toe al die boeken gelezen dus was erg nieuwsgierig naar deze.

Het boek begint over Sascha, die een eigen appartement koopt in het centrum van Sevilla.
Ze werkt in een prachtig verzorgingstehuis voor ouderen dat het Resort wordt genoemd. Het resort ziet eruit als een paleis met goudgele vensters, een binnentuin vol palmbomen, een grote vijver, een zwembad dat met parasols en luie ligstoelen omringd wordt.
Als je het zo leest dan heb je gewoon zin om daarheen te verhuizen als je bejaard bent.
De ouderen kunnen genieten van een heerlijk klimaat met veel zon en lekkere temperaturen, een prachtige omgeving en goede zorg. Er is wel het nadeel dat ze een hoge inkoopsom betalen voor hun appartement en als ze vertrekken krijgen ze dat geld niet terug.

Het verhaal wordt verteld vanuit de perspectieven van Sascha, met afwisselende stukken van Maria Goedewaal en de dakloze Dario met zijn hond Juan Carlos.
Na het overlijden van medebewoner mevrouw Bastiaans en na het verhuizen van Sascha uit het resort naar haar eigen woning komen er twee nieuwe bewoners bij, Maria Goedewaal en Els Poortvliet.
Maria hoort van het overlijden van de vorige bewoonster mevrouw Bastiaans en dat zij onderzoek deed naar het reilen en zeilen in het resort. Ze vertrouwt het niet en samen met Els en Dollie haar medebewoonsters gaat zij op onderzoek uit. Ze onderzoeken vooral de werknemers, Lieke, Rebecca, Rodrigo, en ook Sascha.
Sascha op haar beurt weet niets van het onderzoek van de oude dames en gaat zelf ook op onderzoek uit omdat zij het overlijden verdacht vindt, vooral nadat er nog meer mensen overlijden.

Er zijn wat voorvallen in het boek, maar over het algemeen is het nogal tam.
Verrassingen komen na mijn idee niet voor, en de cliffhangers die zorgen voor mijn nieuwsgierigheid  en onverwachte wendingen blijven zo goed als achterwege.

In veel van de eerdere boeken heeft de auteur maatschappelijke misstanden onder de aandacht gebracht maar die vind ik hier niet terug. Of het moet zijn dat ze verschillende tarieven in rekening brengen afhankelijk van de gezondheid van de bewoners.
Ik mis de echte spanning, het voelt wat flauw aan. Vanaf het begin had ik al door wie waarvoor verantwoordelijk was en ik werd ook niet aan het twijfelen gebracht.
De schrijfstijl is vlot, en het boek leest daardoor als een trein.
Het verhaal op zich is goed maar ik mis ook de diepgang van sommige van de personen waardoor het nogal vlak over komt. Sascha was wel goed beschreven en ik leefde daardoor met haar mee.
Het verhaal bevat romantiek, humor, vriendschap, nieuwsgierigheid, onrecht en moord maar een thriller zou ik het niet noemen. Het is eerder een feelgoodboek met een beetje spanning.

3,5 inktpotje

Jantsje

Leesclub met Naar het Licht van Nina Verheij.

Waarom leef ik nog wel en zij niet? Sinds de dood van haar ouders en broer wordt Jo achtervolgd door schuldgevoelens. Al bijna acht jaar is ze ervan overtuigd dat ze meer had kunnen doen om hun levens te redden. Wanneer ze voor het eerst terug is in haar geboorteland besluit ze dat het tijd is voor een nieuw begin. Ze is de allesoverheersende haat in haar hart zat. Slechts één missie kan verlossing brengen: ze gaat vóór haar achttiende verjaardag rechtzetten wat haar als kind niet lukte. 

Fany:

Deze young adult is er niet zomaar één.  Nina Verheij laat me vanaf het begin de kolkende emoties van Jo voelen.  Stilaan wordt duidelijk hoe ontzettend heftig haar verleden was en hoe gebroken ze nu is.

Samen met de jonge maar wijze Fien en een belangrijk voorwerp begint ze aan een bijzondere trip. Zal ze rust vinden als ze zich overgeeft aan de haat  en het schuldgevoel of is er een andere manier om haar hart opnieuw te laten spreken?

Naar het licht is een prachtige young adult vol emotie, wijsheid en symboliek. Het verhaal is nooit te zwaar op de hand maar de auteur laat op een subtiele wijze zien hoe verdriet echt voelt en welke gevolgen trauma kunnen hebben. Een boek om stil van te worden met een boodschap die niet alleen young adults zal omver blazen.

4,5 kraaien

 

Wendy:

Samen met Jo en Fien een mooie tocht gemaakt door de prachtige omgeving van het denkbeeldige Fulenië. Nina omschrijft de omgeving zo mooi dat het verhaal tot leven komt.

Jo maakt ons deel van haar gedachten. Steeds geeft ze een beetje meer prijs over die gruwelijke gebeurtenis in het verleden. De dag dat alles voor haar veranderde en haar schuldgevoel samen met de pijn en de boosheid groeide. Emoties lopen steeds verder op.... 

Deze tocht om alles achter zich te kunnen laten en door te kunnen gaan als (18 jarige) volwassene. 

Mooi hoe de personages van Jo en Fien naar elkaar toegroeien. De verkregen inzichten gedurende de reis en de manier hoe daarmee omgegaan wordt zijn, naast het feit dat ze goed beschreven zijn, ook zeer leerzaam. Ik ben ervan overtuigd dat hiermee de juiste doelgroep gekozen is. 

Ik heb genoten van dit boek. Het heeft me tot tranen toe geraakt zo leefde ik mee met Jo. 

Je hebt het weer geflikt om een pareltje af te leveren Nina!

 

Naar het Licht krijgt van mij 5 inktpotjes. 

 

Anita:

Het perspectief van de steenarend.

 

Proloog: een jonge inbreekster (Jo) sommeert een jong meisje (Fien) dat getuige is van de inbraak in haar huis om met haar mee te gaan. Het is de aftrap van een roadtrip door een fictief land, Fulenië genaamd, die zal eindigen op dag 8. Elke dag wordt ingeleid door enkele liedjesverzen die die hele dag blijven nagalmen.

De tocht gaat door weer en wind over glibberige en modderige paden. De hellingen die moeten beklommen worden geven aan de tocht van de twee meisjes niet enkel een realistische omkadering, ze zijn tevens deel van één grote metafoor.

Jo staat op een kantelpunt. De louterende tocht doorheen Fulenië brengt thema’s als rouwverwerking en schuldgevoel rauw en puur op de voorgrond. Als jong meisje op weg naar de volwassenheid dringen zich steeds dringender vragen aan haar op, gevoelens staan op ontluiken maar boezemen nog veel angst in; belangrijke knopen wachten om doorgehakt te worden.

‘Naar het licht’ is modern, meeslepend en raakt. Deze YA voelt heel doorleefd en eerlijk.

‘Naar het licht’ is een boek dat jongvolwassenen die het verlies van geliefden moeten verwerken of die struggelen op weg naar volwassenheid kan troosten en eventueel (een ander) perspectief kan bieden.

 

Heel mooie Young Adult!

4.5 inktpotjes!

 

Jolanda:

Ik vind het als volwassen lezer moeilijk om een YA boek goed te beoordelen, maar ik denk dat Nina er prima in geslaagd is een mooi en boeiend verhaal neer te zetten.

Het boek begint spannend, met een inbraak en een ontvoering. Je zit als lezer meteen met vragen: hoe zit het allemaal in elkaar, waar gaat de reis naartoe, wat is er acht jaar geleden gebeurd en welke rol heeft Jo daarin gehad. Vragen die tijdens de trektocht die Jo onderneemt langzaam ontrafeld worden.

Nina Verheij hanteert daarbij een beeldende en soepele manier van schrijven, ze neemt je helemaal mee in Jo’s reis en ontwikkeling. Ook moet ik geregeld grinniken om de subtiele humor die ze in haar verhaal verwerkt. Daardoor wordt het verhaal nergens echt zwaar. Wel had ik wat moeite met de combinatie van fictieve en bestaande setting in het boek. Dat was wel uit mijn hoofd toen we Nina konden vragen waarom hiervoor gekozen is, maar maakte wel dat ik een extra laag in het verhaal bedacht, die achteraf niet bleek te kloppen.

Gelukkig eindigt het verhaal wel hoopvol, dat kwam wel overeen met wat ik had bedacht.

Een mooie YA waarin moeilijke thema’s een plek krijgen en wat je aan het eind met een gevoel van gerechtigheid en hoop kunt dichtslaan.

 

4 inktpotjes

 

Julia van Rosita Steenbeek

 

De verstoten Julia krijgt een ander gezicht in deze historische roman .

 

Julia werd geboren in 39 voor Christus en was de dochter van de latere keizer Augustus.  Haar vader hertrouwde onmiddellijk met Livia omdat dit hem veel beter uitkwam en Scribonia werd uitgegumd uit hun leven. Ondanks zijn tegenkanting vinden moeder en dochter elkaar later terug. Julia haar naam wordt amper uitgesproken en verwijzingen naar haar zijn door historici vaak gewist waardoor het mysterie rond haar nog groter is.

 Rosita Steenbeek brengt me in cursieve stukken naar de brokstukken van het leven van Julia in het oude Rome . Ondertussen reconstrueert ze haar leven en voegt haar interpretatie toe . Onder het dominante bewind van haar vader  probeert deze jonge vrouw haar weg te vinden.  Desondanks dat zijn wil wet is in de Republiek en zij hem vaak gehoorzaamt blijft ze toch haar eigen weg zoeken. Ze trouwt meerdere keren met haar vader zijn keuze om de opvolging veilig te stellen en baart meerdere kinderen. Stilletjes koestert ze echter hoop om ooit samen te mogen zijn met haar grote liefde Iullus Antonius.

 Haar vriendenkring leert haar plezier, boeken en schoonheid kennen en door haar huwelijken ontdekt ze de geneugten van reizen. Stilaan wordt echter duidelijk dat ze Livia en Augustus niet kunnen verslaan tenzij ze ook meedogenloos toeslaan in deze wereld van haat. Julia wordt meegesleept in een duister complot maar opnieuw wordt duidelijk hoe geslepen, achterbaks en nietsontziend deze heersers zijn. Uiteindelijk zorgt haar vader ervoor dat ze samen met haar moeder vijf jaar verbannen wordt naar een eiland voor overspel . Daarna wordt haar lot nog onmenselijker want zonder kinderen of familie slijt ze in eenzaamheid haar dagen in Italië waar ze ook sterft. 

Het idee achter dit boek vind ik grandioos en ik was erg benieuwd om mee te lopen in de voetsporen van de verguisde Julia. Rosita Steenbeek heeft ongelooflijk veel research gedaan en toont in dit boek hoe deze vrouw ondanks haar ellende en plichten overeind tracht te blijven. Jammer genoeg is het nooit genoeg en zijn alle middelen voor haar vader geoorloofd om tegenstanders te verwijderen. De inhoud van deze historische roman is boeiend en het is fijn om haar te leren deze kennen maar het portret is te oppervlakkig en graaft niet diep genoeg. Het boek geeft wel een belangrijke kijk op mannenwereld, het politieke steekspel en de waarden en normen die bij deze samenleving horen. Toch is het boek veel te beschrijvend en raakt het me ondanks het rebelse karakter van Julia niet echt. De wandelingen in de stad zijn voor mij eerder storend en vertragen de vertelling waardoor er nooit vaart in het verhaal komt. Deze rare mengelmoes van fictie en non- fictie maakt je blij of net niet. Vaak ben ik voorstander van anders maar in dit geval slaat Rosita Steenbeek naar mijn gevoel de plank echt mis. Voor de inhoud geef ik dus 3,5 inktpotjes omdat deze echt de moeite is maar voor de uitwerking blijf ik op een krappe 3 steken.

 

 

3,5  inktpotjes inhoud

3 uitwerking

Fany

Interview met Viviane Gerits

 

1.Wie is Viviane Gerits als auteur en mens ?

Viviane Gerits, een Antwerpse vrouw, moeder van vier, grootmoeder van 9 kleinkinderen, getrouwd, sinds een jaar met pensioen. Heel mijn werkend leven binnen de sociale sector werkzaam geweest. Genietend van familie, varen, wandelen, wol spinnen, lezen en schrijven. Tijdens de zomer vooral levend in Friesland op onze boot daar midden in de natuur.

 

2 Hoe kwam je op de idee om gezinswetenschappen en gezondheidspsychologie te studeren? Gebruik je iets uit deze studie ook voor je verhalen?

Ik voelde altijd een grote ‘honger’ om meer te leren, meer te weten. Gezinswetenschappen kon ik combineren met mijn drukke gezin en mijn job toen als onthaalmoeder. Na deze studie afgewerkt te hebben was mijn ‘honger’ om meer over psychologie te leren zeer groot. Vandaar mijn studie gezondheidspsychologie. Graag wilde ik weten waarom mensen bepaalde dingen doen en hoe je gedrag zou kunnen veranderen. Het is niet dat ik echt iets uit die studie gebruik om mijn verhalen te schrijven. Ze zijn meer op de achtergrond aanwezig geweest voor mijn werk binnen de sociale sector en nadien ook voor verhalen die ik schrijf. Vooral in mijn feelgood boeken, herken ik veel van mezelf ‘witte zwanen, grijze zwanen’ en ‘ooievaarsnest’ zijn boeken, familieromans over plaatsen en situaties die ik ken of waarmee ik een band heb. De thrillers zijn geen spontane verhalen, maar zijn puzzels die ik leg over een thema dat me boeit en waar ik mee speel tot ik zelf vind dat ik een goed verhaal heb om ook lezers te boeien.

 

3 Hoe is het om de oudste van vier kinderen te zijn?

Als oudste van vier kinderen was ik vaak diegene die ‘verantwoordelijk’ werd gesteld als er iets misliep in de kindertijd. Je leert jezelf al vroeg verantwoordelijk voelen. Eigenlijk blijft dat je hele leven en in je werk doorwerken en wordt het je manier van zijn. Ook nu nog ben ik bezorgd over broers en zus.

 

4 Je fotografeert erg graag en ik vroeg me dus af of je op één of andere manier betrokken was bij het ontwerp van de cover van 'Vuur' ?

Ik hou ervan om beelden vast te zetten, in foto’s en in verhalen. Er was een cover die ik zelf maakte voor vuur, maar een professional maakte in samenspraak met mij de huidige cover.’ Witte zwanen, grijze zwanen’, en ‘ik weet wat je deed’ mijn vorige thriller was eigen fotowerk waarmee de uitgever akkoord ging.

5 Je hebt een boot in Friesland geloof ik gelezen te hebben. Heb je nog plaatsen in het buitenland waar je je hart aan verloren hebt of die je nog graag wil verkennen ?Schrijf je nog steeds zo graag op die boot en heb je dan een bepaald ritueel ? Zelf heb ik ook de rust ontdekt op het water en ik begrijp je helemaal.

Ja we hebben daar een boot en we zijn er graag en voelen ons bevoorrecht. Het is een prachtig rustgevend landschap waarin we mogen vertoeven. Het geeft veel ruimte voor fotograferen, wandelen en schrijven….en ademen.

Er zijn inderdaad nog andere plaatsen waar ik van hou. In ‘witte zwanen, grijze zwanen’ schrijf ik over oa Cornwall waar ik was. In 2022 was ik nog eens in Schotland. Daar wil ik graag ooit nog eens rondlopen en in een boek verwerken. Een ritueel om te schrijven heb ik niet echt maar als ik schrijf vind ik het fijn om echt rustig te zitten op het dek of binnen in de boot zodat ik zo weinig mogelijk extra prikkels krijg en me dan kan concentreren op het verhaal. Langer dan een uur of anderhalf schrijf ik normaal gezien niet. Dan word ik te moe en meestal zit ik dan al een heel stuk verder in het verhaal. Soms komen de ideeën al wandelend of als ik bijna in slaap ben. Gelukkig weet ik het dan ‘s morgens nog wel. Het blijft een heerlijke bezigheid om te kunnen schrijven. Het creatieve proces geeft energie.

 

6 Vuur is een psychologische thriller. Wil je graag nog meer van dit soort thrillers schrijven of heb je nog plannen voor andere thrillers of genres?

Ja eigenlijk hou ik er zelf ook van een psychologische thriller te lezen. Ook ‘ik weet wat je deed’ was een psychologische thriller. Vertrekkend vanuit een persoon die een bepaald gedrag stelt, en de mogelijke gevolgen die hieraan vast hangen vind ik wel spannend. Het ‘wat als’ is een gegeven dat ik dan uitpluis. Vermoedelijk zullen volgende thrillers ook geen politiethrillers zijn, maar psychologische thrillers. Op dit moment ben ik aan een nieuwe thriller gestart… ook deze is een heerlijke puzzel om te leggen. Veel kan en mag ik er niet over zeggen. Een ander genre dat misschien ook ooit aan bod komt: samen met een vriendin schreef ik dierenverhalen voor kinderen. Ooit komt het moment misschien wel om deze ook uit te geven.

 

7 Heb je bewust trauma verwerkt in Vuur en waarom dan?Verwerk je heftige onderwerpen zoals mishandeling en misbruik in je boeken om een boodschap mee te geven aan de wereld? Voor Vuur inspireerde je je blijkbaar op vrouwen die slachtoffer van geweld waren. Heb je soms echte ervaringen verwerkt in deze thriller of is het puur fictie?

Vuur als verhaal is ontstaan vanuit verhalen van vrouwen die ik lang geleden begeleidde. Ze bleven in mijn gedachten tot ik er één verhaal kon van smeden. Het verleden van mensen bepaalt vaak hoe mensen ook als volwassenen in het leven staan. Trauma’s kunnen komen bovendrijven en de basis vormen voor beslissingen. Ook kan je de verkeerde mensen tegenkomen en in een leven belanden waar je nooit van droomde. Je verleden bepaalt vaak ook je heden. Het zijn dus echte ervaringen van bestaande vrouwen die ik in het boek verwerkte. Maar de totaliteit van het verhaal is fictie, het gaat niet over één bepaalde vrouw.

 

8 Zijn er zaken waarover je niet wil of kan schrijven?

Dat is een moeilijke…weet ik eigenlijk niet op voorhand.

 

 

9 Noem een zin die geschrapt is in Vuur. Had je het  moeilijk om deze te schrappen en waarom?

Als er zinnen geschrapt werden, heeft het meestal te maken met het feit dat ze geen of zeer weinig meerwaarde hebben in het verhaal of een vorm van herhaling is in andere woorden. Soms is ‘less’ ‘more’ en is het goed om nog iets aan de fantasie van de lezer over te laten.

 

10 Vuur heeft een bijzonder einde. Stel dat dit niet zo gegaan was hoe had het verhaal dan gelopen?

Moeilijke vraag…je moet weten dat het verhaal verschillende andere versies had voor het einde. Vaak zijn het dan de proeflezers of de redactie die erop reageren en dan moet je goed nadenken wat je wil met je verhaal. Waar wil je heen? Stop je na wat er nu staat? Of schrijf je er nog enkele hoofdstukken bij en verlies je dan spanning die opgebouwd werd naar het einde toe? Altijd een moeilijke overweging die je als schrijver moet maken. 

 

11 Mogen we hopen op nog een vervolg van Vuur ?

Ik weet niet of ik nog verder wil schrijven aan een vervolg van ‘Vuur’. Kan het dan nog eens een thriller worden?  Op dit moment ben ik aan een nieuwe thriller bezig en die gaat over heel andere dingen. Misschien vind ik dat het leukste. Telkens een nieuw verhaal schrijven waarbij de lezer zich ook nadien de vraag stelt of er misschien nog een vervolg kan komen. Mijn verhalen zijn ‘af’ maar laten ook de opening om eventueel een vervolg te schrijven.

 

12 Sinds je burnout in 2014 ben je je leven anders gaan aanpakken. Heb je misschien tips om je balans te bewaren?

Een burnout hakt er behoorlijk in, niet alleen mentaal maar ook fysiek in mijn geval. Ook ik moest veel meer mijn grenzen gaan bewaken en ervoor zorgen dat het evenwicht er is om een goede kwaliteit van leven te hebben. In die tijd ben ik halftijds gaan werken en nu ben ik op pensioen. Dat geeft me de ruimte om activiteit en rust af te wisselen. Nu doe ik meestal dingen waarvan ik van hou en durf ik al meer ‘nee’ zeggen als mensen me iets vragen waar ik niet achter sta. De dingen die ik doe geven me meer energie en ik ben meestal een blij mens.

Tips? Ik vrees dat het voor iedereen anders is. Als een burnout vanuit je job komt, moet je je zeker bezinnen of je zo verder kan en of er voor jou nog andere professionele wegen zijn die je kan verkennen. Het blijft belangrijk dat je voldoende dingen doet die je ‘energie’ geven en waarvan je weet dat je echt kan genieten. Niet over je grenzen gaan blijft een heel belangrijke, en ook zeer belangrijk: durven, willen toegeven dat je niet meer verder kan op de manier waarop je bezig bent. Dat is dan vaak de eerste stap om hulp te kunnen vragen.

 

13 Voel je je tijdens het schrijven van een boek als je personages en zoja hoe kick je af van deze beleving?

Ik probeer me zoveel mogelijk in te leven in de personages in mijn boeken. Op die manier probeer ik te bedenken hoe zij zouden reageren in een bepaalde omstandigheid. Als dat duidelijk is dan denk ik ‘wat als…’ iemand in deze gemoedsgesteldheid dat of dat tegenkomt. Ja dus…op je vraag of ik me voel als de personages. Het is enkel op die manier dat je bijvoorbeeld schrik of pijn vanuit deze persoon kan beschrijven.

 

14 Vind je het belangrijk om vrouwelijke hoofdpersonages te hebben in je boeken of maakt dat helemaal niet uit?

In ‘Vuur’ is het een vrouwelijk hoofdpersonage, in ‘Ik weet wat je deed’ een man. In mijn nieuwe thriller weet ik nog niet wie de eigenlijke hoofdpersoon is. Dat moet ik nog ‘proeven’ en uittesten. Op zich maakt het niet altijd uit of het vrouw of man is. Bij ‘Vuur’ kon het alleen om een vrouw gaan omwille van de verhalen in mijn hoofd.

15 Je bent lid van de Woordenwevers. Wat is dit voor iets mysterieus en waarom ben je hier gaan aan meedoen?

Acht schrijvers vonden elkaar en op 24 maart komt er een avond in Hove waar de schrijvers zullen aanwezig zijn met hun verhalen en hun boeken en waar ze via ‘zetelgesprekken’ zichzelf zullen laten kennen. Het is een leuk initiatief om de schrijvers beter te leren kennen en je kan er gratis op inschrijven.

 

16 Zit er al een nieuw idee in je hoofd en kan je een tikje van de sluier oplichten?

Ja, er zit dus een nieuwe thriller in mijn hoofd en het enige tipje van de sluier dat ik kan oplichten is dat ik vertrok van nieuwsfeiten van een tijd geleden. Dat is vaak de start voor me om verder te borduren op een bepaald thema. Het nieuwsfeit moet me geraakt hebben om een of andere reden, ik moet me aangesproken voelen op het thema en het gevoel hebben dat er een verhaal in zit.

 

17 Je mag op date met een schrijver. Wie kies je en waarom?

Tatiana De Rosnayen Nicci French. Tatiana schreef ´Haar naam was Sarah´. Zeer beklijvend.  Ook Nicci French...schrijft zoals ik graag zou kunnen schrijven.😊Daarom bewonder ik deze schrijvers.👍

 

18 Ik zag dat je met wol dingen maakt als hobby. Stel je voor dat je je eigen 'Vuur'- trui mag ontwerpen, hoe ziet die eruit ?

Veel rood en geel… vurig. Misschien een zwarte of bruine kleine kabel er doorheen.

 

19 Omschrijf je thriller ' Vuur' aan de hand van drie denkbeeldige foto's.

een vrouw op een parking met vrachtwagens, een bos, een computer

 

 20 Is er iets dat ik vergeten ben en dat je nog graag deelt ?

Ik ben gewoon benieuwd naar wat je van ‘Vuur’ vond .

 

Viviane,heel erg bedankt voor je eerlijke en boeiende antwoorden. We kijken uit naar nog veel meer verhalen van jou en ik wens je heel veel geluk en plezier met alles wat je doet.

 

 

Door een roze bril van Vanesssa Thuijns

 

Wat een heerlijke feelgood met humor en realisme

 

Stella , een psychologe verlaat haar praktijk in Friesland om haar vriendin Pleun te helpen . Haar vriend Hidde is niet zo blij met haar idee maar toch verhuist ze tijdelijk naar Amsterdam om daar een groepscoaching te begeleiden.

 Eerst lijkt haar opdracht onmogelijk omdat ze niet alleen met een verscheurd team te maken krijgt maar ook met persoonlijke dingen uit het verleden die haar zwaar vallen . Ze verlaat ook haar comfortzone wat voor spannende uitdagingen maar ook nieuwe ontdekkingen zorgt.  Snel wordt duidelijk dat het leven niet alleen voor Stella zwaar is geweest .

 Maskers vallen af en stilaan komt er ruimte voor hoop en een nieuw begin. Door een roze bril is heerlijk geschreven, leest als een trein en heeft een ontzettend positieve vibe. De roze bril is een item dat iedereen wil en deze prachtige combinatie van humor, romantiek en echtheid maakt deze feelgood tot een waar genot. De menselijke personages doen me meeleven met hun avonturen, de schrijfstijl is vloeiend en het verhaal heeft naast pit ook inhoud. Loslaten is misschien wel het hoofdthema maar het is de liefde en de vriendschap die mee voor de magie zorgen.  

Het enige wat ik wil is nog meer van dit. Vannessa Thuyns is een feelgoodnaam om te onthouden.

 

4,5 inktpotjes

Fany