dinsdag 31 januari 2023

Het schaarse licht – Nino Haratischwili

 


‘Hier staan we, het trio dat ontkomen is, dat de sprong naar het heden heeft gemaakt, wij, de overlevenden, die proberen plaatsvervangend verder te leven voor al diegenen wie dat niet was gegund en die op deze foto’s eeuwig jong zullen blijven.’

 

Vier vriendinnen groeien op in een verscheurd Georgië. Na het uitéénvallen van de Sovjet-Unie lukt het Georgië niet om politiek stabiel te blijven en het machtsvacuüm wat ontstaat geeft ruimte aan criminaliteit en vetes tussen verschillende bendes.

Tegen deze achtergrond proberen de vriendinnen Keto, Nene, Dina en Ira hun weg te zoeken. Hun vriendschap trotseert destructieve liefdes, knellende familiebanden, oplaaiend bendegeweld, oorlog en steeds schaarser wordende voedsel- en energievoorzieningen. Totdat verraad hen toch uitéén drijft.

Jaren later, bij een grote fototentoonstelling van hun inmiddels overleden vriendin Dina, zien de andere drie vriendinnen elkaar terug. De foto’s brengen hun herinneringen terug aan hun jeugd, hun vriendschap en alle dramatische gebeurtenissen die zich toen afgespeeld hebben en nog steeds doorwerken in het heden.

 

Na Haratischwili’s eerdere boeken ‘Het achtste leven’ en ‘De kat en de generaal’ was ik al fan en ik verwachtte eigenlijk niet anders dan dat ik ‘Het schaarse licht’ wederom prachtig zou gaan vinden. En ja hoor, ook bij dit boek werd ik weer helemaal meegenomen in haar fenomenale vertelstijl. Het door geweld en oorlog verscheurde Georgië, de ontwikkeling die de vier vriendinnen samen maar ook zelfstandig doormaken, Haratischwili weet het voor je ogen tot leven te brengen.

Het verhaal is prachtig in elkaar verweven. Aan de hand van de herinneringen die de foto’s op de tentoonstelling bij Keto oproepen, word je als lezer meegevoerd naar de levensverhalen van de vier meisjes, die zich dapper staande proberen te houden. Overal proef je tegelijkertijd de levenshonger én de afmattende en bijna uitzichtloze droefheid die hun omstandigheden met zich meebrengen. Wat mij ook raakte in het verhaal is de nuances die ze aanbrengt in goed en kwaad. Nergens in het boek wordt een oordeel geveld en personages worden niet opgedeeld in extremen maar bewegen zich voortdurend op een spectrum van vele tinten grijs.

 

Net als haar eerdere boeken is dit ook weer een verhaal waar je de tijd voor moet nemen. Elke bladzijde, elke zin is belangrijk en van een bijna niet te evenaren schoonheid. Dat maakt dat het verhaal niet snel leest maar geeft je wel 832 pagina’s lang de tijd om te genieten. Geen enkel detail is er één te veel en geeft je juist het gevoel naast de personages te staan en met hen mee te voelen. Afscheid nemen van de vier meiden viel me aan het einde daarom toch nog zwaar en het verhaal zal nog wel even in mijn hoofd blijven rondzingen.

 

Ik durf nu al te zeggen dat dit boek tot één van mijn favorieten van dit jaar gaat behoren en kan niet anders dan 5 overvolle inktpotjes toebedelen!

 

Jolanda

zondag 29 januari 2023

Blogtour ‘Stil schot’ van Aysline McGrath

 


Wanneer er een aanslag wordt gepleegd tijdens de Europese top in Brussel en er een verdachte wordt opgepakt, kan agent Cedric het niet geloven. Niet ‘zijn’ Anna!?

Cedric en Anna waren collega’s en ex-geliefden, en Cedric is ervan overtuigd dat Anna de aanslag nooit gepleegd kan hebben.

Wanneer Anna ontsnapt en Cedric haar ernstig gewond bij hem thuis aantreft, besluit hij haar te helpen. Er ontstaat een kat-en-muis-spel waarbij Cedric zich steeds meer af gaat vragen wie hij kan vertrouwen. Is Anna echt onschuldig?

 

‘Stil schot’ is het eerste deel van de Incendium-serie van Aysline McGrath. Waarom deze serie zo heet is aan het begin van het boek nog een raadsel maar wordt langzaam duidelijk gemaakt. Ik vond het begin van het verhaal wat stroefjes. Er worden veel, in mijn ogen, overbodige details gegeven. Ook zijn de hoofdstukken aan het begin wat langer wat niet direct de vaart in het verhaal brengt.

Maar dan komt het verhaal ineens goed op gang, de hoofdstukken worden korter en de verhaallijn spannender. McGrath wist vanaf dat punt mijn aandacht goed vast te houden en ik las het boek dan ook in één dag uit.

 

Het verhaal wisselt af tussen het perspectief van Cedric en Anna. Dit is prima gedaan en ik vond de personages ook goed uitgewerkt. Er zit een duidelijke karakterontwikkeling in en zelfs bijfiguren zoals teambaas Bruno en secretaresse Marjolein, die ik in het begin een beetje irritante en nietszeggende types vond, kregen als personage wat meer kleur. En ondanks dat ik niet zo’n fan ben van liefdesrelaties in thrillers vond ik Cedric en Anna wel een leuk stel. Niet te klef, niet te gefrustreerd, niet te complex maar zodanig dat ik me er nog in kon verplaatsen. Ook dat vind ik wel eens fijn in een thriller.

 

Op basis van de cover zou ik het boek zelf niet snel opgepakt hebben maar het verhaal heeft me positief verrast. Goede spanningsopbouw, interessante personages en verrassende plotwendingen, al deze ingrediënten maken deze actiethriller compleet.

 

De epiloog maakte dat ik nu ook wel benieuwd ben naar een volgend deel in de reeks. Een fijne en spannende actiethriller dus, die van mij 3,5 inktpotje krijgt.

 

Jolanda

Sinds ik niet meer drink van Evi Hanssen

 


Hoe voelt het echt als je vijfhonderd dagen niet drinkt?

 

Na een nachtje doorzakken met alle gevolgen de dag daarna beslist Evi Hanssen dat het genoeg geweest is. Een jaar geen druppel alcohol drinken is haar nieuwe experiment.

 Hoewel de bekende Vlaming geen grote drinker was ontdekt ze dat ze toch wel degelijk afhankelijk is van alcohol. In dagboekvorm vertelt ze over haar struggles en deelt ze de confronterende feiten rond alcoholgebruik. Alcohol verdooft verdriet, geeft je durf en het past sociaal bij vele situaties. Een feestje of een lekker avondje uit daar hoort immers voor velen drank bij . In het begin mist Evi de drug heel erg en lijkt het alsof haar leven minder is zonder alcohol. Ze lijkt saai geworden, hoort er precies op het werk of bij vrienden niet bij en zelfs thuis lacht men soms met haar voornemen. 

Een leven zonder drank zorgt blijkbaar echt voor gemis en eigenlijk doorloopt ze een soort van rouwproces. Omdat ze zich lang alleen voelt gaat ze op zoek naar veel informatie in boeken , podcasts en nadat ze haar twijfels overwonnen heeft zelfs bij lotgenoten . Als haar uitgever wil dat het jaar  vijfhonderd worden omwille van corona slaat dit in als een bom. Eigenlijk keek ze uit naar het einde en ze verlangt nog steeds naar dat lekkere glas . Hoe gaat ze dit in hemelsnaam volhouden en thuis uitgelegd krijgen? Uiteindelijk maakt ze een klik en durft ze toegeven aan zichzelf dat er naast nadelen ook een pak voordelen zijn aan nuchter zijn. Haar gezondheid verbetert, haar huid ziet er beter uit en ze slaapt zonder paniekaanvallen.  Ze herinnert zich gesprekken, ze omarmt spiritualiteit en ze gaat met plezier wandelen.  Stilaan durft ze haar eigen zin te doen zonder alcohol nodig te hebben.

 Tijdens haar project ergert ze zich aan hoe normaal de drug alcohol is en hoe we zelfs aan onze kinderen vaak alleen de positieve kant van drinken vertellen. Na vijfhonderd dagen is ze tevreden met wie ze is en ze besluit om ook daarna niet meer te drinken. Evi Hanssen laat met humor en een grote dosis zelfspot zien hoe alcohol links laten liggen alles anders maakt .

 

 3,5 inktpotjes 

Fany

vrijdag 27 januari 2023

De laatste man - Elizabeth Gilbert

 


Eustace Conway is de laatste échte Amerikaanse man. Als 17-jarige verruilt hij zijn ouderlijk huis voor een tipi in de Appalachen, waar hij een zelfvoorzienend leven nastreeft. Later vaart hij de Mississippi af in een zelfgemaakte kano, loopt hij de Appalachian Trail en maakt hij te paard een trektocht dwars door Amerika. Uiteindelijk vestigt hij zich in de bergen waar hij op zijn land lesgeeft aan mensen die net als hij zelfvoorzienend willen gaan leven en dichter bij de natuur willen komen.

Eustace leeft het leven dat hij wil leven maar komt erachter dat anderen niet aan de hoge eisen kunnen voldoen die hij stelt. Dit gaat zijn geluk meer en meer in de weg staan.

 

Waarom ben ik in hemelsnaam aan dit boek begonnen, vroeg ik me gedurende het lezen steeds meer af. Was ik niet gewaarschuwd door het feit dat ik één van haar eerdere boeken, ‘Eat, pray, love’ een draak van een boek vond?

Nee, want door een ander boek wist Elizabeth Gilbert, ‘Stad van meisjes’, me juist te verrassen. Dus ik hoopte op een soortgelijk boek. Helaas, dat was het niet.

 

Op zich is er met de schrijfstijl van Gilbert niks mis. Ze schrijft soepel, het wordt nergens saai en het leest lekker weg. Maar die fascinatie voor Eustace, daar werd ik bij vlagen misselijk van. Niet omdat Gilbert zijn tekortkomingen niet ziet: Eustace blijkt naast een doorzetter ook een enorm egocentrische, gecompliceerde en vooral niet-invoelende man te zijn. Ook daar schrijft Gilbert over, het is echt niet alleen een grote lofzang.

Het was meer dat ik het bijzondere van Eustace niet kon ontdekken. Verwondering: ja! Bewondering: nee! De zelfingenomen en arrogante houding van de man raakte op een gegeven moment niet meer van mijn netvlies af.

 

Verder vind ik het natuurlijk prima dat Gilbert schrijft over een persoon waar ze zelf nogal gefascineerd van is. De omschrijving van het boek sprak me namelijk wel aan. Echter, dan verwacht ik ook dat je die fascinatie op je lezerspubliek kan overbrengen. En dat lukte bij mij duidelijk niet.

 

Is het daarom een slecht boek? Nee, dat denk ik niet. Op zich sprak het idee van je afzetten tegen die enorm verspillende consumptiemaatschappij die we nu hebben me wel aan. En Gilbert schetst ook hoe moeilijk het in feite is om je daarvan af te zonderen. Maar het is haar niet gelukt om me te boeien, en het is voor mij ook geen uitnodiging om nog een ander boek van haar op te pakken.

 

Jammer! Maar voor de manier van schrijven geef ik het boek toch nog 3 inktpotjes.

 

Jolanda

woensdag 25 januari 2023

Welkom bij hotel Flanagans Asa Hellberg

 


Een heerlijke feelgood vol sfeer en drama in een bijzonder hotel!

 

Wanneer Linda Lansing verontrustend nieuws uit Londen krijgt heeft ze geen andere keuze. Ze verlaat haar zieke oma in het prachtige Zweedse Fjällbacka en reist naar het chique Londen. Het emotionele bezoek zadelt haar op met de loodzware taak om het hotel Flanagans verder te zetten en haar vaders naam te eren. 

Gelukkig krijgt ze steun van enkele speciale personeelsleden waaronder de hulpvaardige Alexander,de  krachtige Elinor en de ambitieuze Emma .Het  plattelandsmeisje Linda leert van haar society- vriendin Mary alle trucs en dan begint de grote uitdaging. Het prachtige hotel heeft het niet gemakkelijk en enkele familieleden zijn vastberaden om Linda te dwarsbomen. 

Hotel Flanagans is de bijzondere plaats die met al zijn heerlijke personages en gedurfde onderwerpen dit boek tot een plezier maakt om te lezen. Hoewel de thema's soms heftig zijn blijft het luchtig en door de beeldende schrijfstijl zie ik de locaties en karakters voor me. Wat sterk van de auteur om in deze roman de ervaringen van vrouwen in de tijdspanne van 1949 tot in de jaren zestig zo realistisch weer te geven. Op knappe wijze verweeft ze onderwerpen als discriminatie, misbruik en afkomst in dit levendige begin van deze nieuwe feelgood reeks. Wanneer je dit dan nog eens  combineert met een tikkeltje romantiek, een portie seks en een snuifje spanning dan heb je gegarandeerd een succesrecept. Welkom bij hotel Flanagans vertedert, is hartverwarmend en ja een tikje voorspelbaar maar dat kan de pret niet drukken. Het einde komt te snel en is misschien wat afgeraffeld maar ik kan niet wachten om verder te gaan in deze trilogie. Wie wil er nu niet in dit hotel verblijven waar klanten en personeel familie zijn ? Als kers op de taart geniet je tijdens je bezoek van de avonturen van enkele krachtige vrouwen en hun omgeving wat het leesplezier alleen maar groter maakt. 

Ik ga nu starten in het vervolg want ik wil weten hoe het verder gaat met het hotel en de personages.

 4 inktpotjes

Fany

maandag 23 januari 2023

Naar het licht van Nina Verheij

 


Het perspectief van de steenarend

‘Naar het licht’ is de eerste Young Adult-roman van Nina Verheij.  In het thrillergenre kent u haar wellicht als de auteur van de trilogie rond Emily Galiardi (Fatale keuzes, Geheugenspel en Blinde Wraak).

Al van bij het prille begin van het boek borrelen verontwaardiging en ongeloof op: een jonge inbreekster (Jo) sommeert een jong meisje (Fien) dat getuige is van de inbraak in haar huis om met haar mee te gaan.  Wie?  En waarom gaat dat meisje zomaar mee?  Eén ding staat als een paal boven water: Jo moet en zal haar missie voltooien vóór haar achttiende verjaardag.

Het is de aftrap van een roadtrip door een fictief land, Fulenië genaamd, die zal eindigen op dag 8.  Elke dag wordt ingeleid door enkele liedjesverzen die die hele dag blijven nagalmen. 

Tussen Jo en Fien ontwikkelt zich een prachtige dynamiek. Fien is Jo heel nabij, leest haar stemmingen, geeft raad maar ook tegenwind aan Jo, stimuleert haar om dingen in een ander perspectief te plaatsen en draagt in zeer belangrijke mate bij aan de perceptie van Jo die de duur van het ganse plot evolueert.  Hun conversaties zijn pittig en van levensbelang voor Jo.

De tocht gaat door weer en wind over glibberige en modderige paden. De hellingen die moeten beklommen worden geven aan de tocht van de twee meisjes niet enkel een realistische omkadering, ze zijn tevens deel van één grote metafoor.

De weg naar het licht is voor Jo een moeilijk begaanbaar pad vol uitdagingen.  Ze moet heel diep gaan en gunt de lezer slechts moeizaam en met mondjesmaat een blik in haar ziel waar schuldgevoel en wraak om voorrang strijden.  Jo staat op een kantelpunt.  De louterende tocht doorheen Fulenië brengt thema’s als rouwverwerking en schuldgevoel rauw en puur op de voorgrond.  Als jong meisje op weg naar de volwassenheid dringen zich steeds dringender vragen aan haar op, gevoelens staan op ontluiken maar boezemen nog veel angst in; belangrijke knopen wachten om doorgehakt te worden.

Nina duikt diep in de wereld en de ziel van Jo.  De schrijfster leeft zich helemaal in in de manier waarop Jo voelt, denkt, twijfelt, hoopt, wraak wil en misschien toch weer niet. Jo’s pijn vloeit uit Nina’s pen.  De schrijfstijl sluit daar prachtig op aan!  De taal is puur en zonder franjes, maar beeldend in haar eenvoud.

‘Naar het licht’ is modern, meeslepend en raakt.  Jo’s vastberadenheid om haar missie te volbrengen, haar twijfels, haar wraakgevoelens, maar ook haar kwetsbaarheid en verpletterende eenzaamheid galmen het hele boek door.  Deze YA voelt heel doorleefd en eerlijk.  Het verhaal laat niet los na het lezen van de laatste bladzijde. 

‘Naar het licht’ is een boek dat jongvolwassenen die het verlies van geliefden moeten verwerken of die struggelen op weg naar volwassenheid kan troosten en eventueel (een ander) perspectief kan bieden.

Heel mooie Young Adult!

4.5 inktpotjes!

Anita

zondag 22 januari 2023

Verbroken verleden – Marja Boomstra

 


 


Wanneer Chaja door haar partner Jorik uitgenodigd wordt om een cruise te ondernemen met hem en zijn collega’s staat ze niet meteen te springen. Hun relatie rommelt al een tijdje en bij zijn collega’s voelt ze zich allerminst op haar gemak. Wanneer zij zich toch laat overhalen, blijkt dat er nogal wat geheimzinnigheid heerst aan boord van het schip. Wanneer er ook nog een moord plaatsvindt en Chaja als eerste verdachte aangemerkt wordt, begint het drama pas echt. Rechercheur Chris Römer wordt aangesteld om de moord te onderzoeken, en ontdekt dat er iets mysterieus zit achter Chaja’s verleden. En wie is de onbekende Reaven van wie Chaja onverwacht hulp krijgt?

 

Niets is wat het lijkt in deze psychologische thriller van Marja Boomstra. Voor mij was dit een eerste kennismaking met haar boeken en het smaakte zeker naar meer.

Vanaf de eerste bladzijde neemt ze je mee in een mysterieus complot. Maar wie heeft nu wat te verbergen en is iedereen wel wie je denkt dat hij/zij is? Tot op het laatste moment weet je eigenlijk nog niet precies hoe alles in elkaar steekt, want net als je denkt dat je het een beetje begint te begrijpen, dan blijkt het net toch weer anders te zijn. Het boek eindigt nog even met een plottwist én een open einde. Ik wil nu wel graag weten hoe het verder gaat, en boek 2 van deze serie ligt dan ook al voor me klaar.

 

Er waren wel wat minpuntjes maar niets waar ik niet overheen kon stappen. Zo vond ik Chaja aan het begin wel enigszins een naïef wicht. Gelukkig ontwikkelt ze zich wel gedurende het boek en blijkt ze toch sterker dan je in het begin kan vermoeden. Ook met de liefdes-scénes heb ik persoonlijk niet zo veel maar daar kon ik bij dit boek wel goed overheen lezen. Dat lukt me namelijk niet bij alle auteurs.

Het einde voelde door alle snelle gebeurtenissen een beetje rommelig, maar eindigt wel met een twist die ik echt niet had zien aankomen.

Er wordt ook regelmatig van perspectief gewisseld in het verhaal maar dat heeft Marja opgelost door gebruik te maken van verschillende lettertypes. Dat vond ik zelf wel prettig lezen omdat het daardoor meteen duidelijk was dat er vanuit een ander persoon verteld wordt.

 

Kortom, ik heb best genoten van deze intrigerende thriller. Er zit een onderhuidse spanning in, het verhaal heeft een origineel plot en je weet aan het einde meteen dat je als lezer nog niet klaar bent met Chaja. Ik ben reuze nieuwsgierig naar het volgende deel!

 

3,5 inktpotje

 

Jolanda

zaterdag 21 januari 2023

Een warm welkom van Cathy Bramley

 


Wat is dit een hartverwarmend verhaal met een lach en een traan.

 

Een warm welkom speelt zich af in Barnaby. In dit knusse plaatsje lijkt iedereen familie van elkaar .

Gina runt vanuit een gezellige cottage haar eigen kinderopvang . Lang durfde ze niet springen maar nu ze financieel de mogelijkheid heeft en een fijn compliment kreeg uit onverwachte hoek ontstaat er  een gewaagd idee . Dit is het eerste deel van de feelgood serie de patchworkfamilie en naast Gina leer ik enkele andere heerlijke personages kennen. In het grote huis wonen Violet , Bing en Delphine. Dit zijn kranige oudjes die ik onmiddellijk in mijn hart sluit. Wanneer Gina gevraagd wordt om voor de bijzondere tweeling Lily en Isobel te gaan zorgen ontmoet ze de kwetsbare Cat en de nieuwe knappe hoofddocent Beau Colby. Als verdriet hier toeslaat blijkt hoe hecht deze groep is. Gina besluit om voor haar vrienden te vechten en ondanks de aantrekkelijke Dexter en zijn afstandelijke zus Rebecca hun idee haar droom niet op te geven. Een warm welkom voelt als een knusse lappendeken en na het open einde begin ik ongeduldig in het vervolg Grote dromen. Na deze fijne introductie kijk ik uit naar hoe het leven verder gaat voor de zorgzame Gina en de andere inwoners. Gaat ze haar plan kunnen uitvoeren en kunnen ze in hun droomplaats blijven of wacht er hen een nieuwe toekomst? Ik wil meer van Cathy Bramley omdat ze mijn dag leuker maakt .

 

3,75 inktpotjes

Fany

vrijdag 20 januari 2023

Hup naar de HuB



Op zaterdag 14 januari was het zover: een echt Limburgs boekenfeestje! Veronique en Brian Koukleum organiseerden het evenement ‘Koukleumen in de HuB’, bij mij om de hoek. Tenminste, zo voelt het altijd als het om Limburg gaat, de praktijk is dat bij mij vandaan Kerkrade toch nog steeds een uur met de trein is. Maar daar liet deze boekenwurm zich niet door tegenhouden, en ook niet door slechte weer.

Toeval was dat ik ook nog eens in de boeken-coupé van de trein stapte. Alsof het zo moest zijn.



 


Door mijn belabberde navigatie-inzicht (ik loop in een voor mij nieuwe stad altijd eerst de verkeerde kant op) kwam ik net te laat voor het introducerende praatje van Veronique en Brian dus alle aanwezigen schoten net alle kanten op in de ruimte. Voor mij was het dus even oriënteren hoe het event in elkaar stak, maar al snel bleek dat alle auteurs hun eigen plekje in de HuB hadden. Wat een mooie en grote locatie!


 Als introvert is het voor mij altijd wel een dingetje om zo maar op mensen af te stappen, maar die auteurs staan er natuurlijk niet voor niks, en al snel was ik met diverse mensen aan het babbelen. Wat een ontzettend leuke gesprekken heb ik gehad!



Met Saeed Ajaib, die ik vooral kende van Instagram en TikTok, en die ook daar druk was met het maken van filmpjes, heb ik gesproken over zijn boeken, over zelf-pubben en promotie maken voor je boeken. En over de fun van TikTok filmpjes maken uiteraard!

Met Vanessa Gerrits en Annemarie Snels hadden we het over E-books vs. echte boeken. En nee, een E-book laten signeren, da’s toch lastig. En voor een auteur blijft het toch gaaf om je eigen boek echt in handen te hebben.

Marja Boomstra kende ik al van een eerdere signeersessie en natuurlijk ben ik nog even gezellig met mijn plaatsgenoot gaan kletsen.

Alexander Olbrechts ben ik even de complimenten van Boekinkt-collega Karin gaan overbrengen, aangezien zij net zijn boek gelezen had én ook nog eens een ontzettend leuk interview met hem had gehad.

En met Dennis Biesma en Marie-José Verweij sprak ik uitgebreid over hun boeken.


 



Uitgeverijen Letterrijn en Zomer & Keuning waren aanwezig met een stand, Gwens Creative Corner


stond er met superleuke booksleeves en bij Boekhandel Deurenberg uit Kerkrade kon je diverse boeken kopen. Er was een Feelgood-plein en ook nog een e-books only gedeelte.

Uiteraard kon je bij alle auteurs ook terecht om hun boeken aan te schaffen.

Oh ja, en Olof bracht ook een spontaan bezoek aan de HuB, wat niemand minder bleek te zijn dan feelgood-auteur Tamara Haagmans.





Naast het ‘Meet en Greet’ gedeelte waren er ook lezingen ingepland van onder andere Fedor de Groot, Saskia M.N. Oudshoorn en Marijke Vos. Ik heb er diverse bijgewoond en door het enthousiaste betoog van Marijke Vos was ik bijna overstag om maar eens een Feelgood boek aan te schaffen. Bijna!


 



Na een paar uurtjes praten, luisteren en gezelligheid toog ik weer huiswaarts. Natuurlijk met een viertal gesigneerde boeken. Dat ze in Limburg boekenfeestjes kunnen vieren, dat hebben de Koukleumpjes laten zien. Hopelijk krijgt het volgend jaar weer een vervolg, dan ben ik zeker van de partij! 


donderdag 19 januari 2023

Interview met Joke en Barbara van JB Ocean

 


J. B. Ocean is het pseudoniem voor de twee schrijvende vriendinnen Barbara De Smedt en Joke Vander Aa.  Hun eerste boek samen kreeg de titel ‘Blauw’.  En nu zijn ze terug!  ‘Kersenrood en kriekezot’ is hun tweede schrijfproject samen, ook deze keer onder de vleugels van Hamley Books.  En wij van Boekinkt!! mochten hen wat vragen.

Dag Barbara en Joke!

• Jullie hebben jullie tweede boek van jullie samen uit.  Hoe trots zijn jullie?

Joke: We schrijven uiteraard samen, maar naast ons beiden delen ook de redacteurs etc… in het eindresultaat. Dat maakt dat het best een intensief proces is, en dan ben ik best wel trots op het eindresultaat. Vooral als ik mag vernemen dat anderen plezier hebben aan het lezen van het verhaal.

Barbara: Een boek schrijven is steeds weer een heel project, en het met twee auteurs doen maakt het nog ingewikkelder, dus: heel trots!

  Tussen ‘Blauw’ en ‘Kersenrood en kriekezot’ zitten om en bij de twee jaar?  Voelde het vertrouwd om de draad weer op te pakken?

Joke: Blauw bleek een goede oefening te zijn geweest. En doordat Barbara intussen ook individueel 2 boeken had afgewerkt was zij al meer bekend met het technische aspect van een boek schrijven. Daardoor gingen we deze keer meteen gestructureerder te werk. Het was wederom een hele fijne ervaring, ook om te ontdekken dat we vaak dezelfde ideeën en smaken hebben. We wisten vrij snel dat we ‘iets’ met eten zouden wilden doen. Onze eerste naam voor het project was dan ook ‘Cookie’.

Barbara: Het was weer even wennen, maar dat is een beetje zoals fietsen 🙂

  p. 10 “Soms weet je gewoon .. “ Deze openener lijkt me heel autobiografisch!  Barbara, jij nam ooit de beslissing om België te verruilen voor een stek in een ander land.  Verwijst deze uitspraak naar jou of ben jij Joke, ook iets van plan in deze zin?

Joke: Ik ben jaren geleden vanuit Vlaams Brabant naar Antwerpen verhuisd. Hoewel ik dan wel binnen België bleef heb ik mijn leven toch helemaal moeten ‘herinrichten’. Ik heb hier nu een fijne vriendenkring en onze 4 kinderen hebben hier ook een gezellig leven. Ik ga dus nergens heen.

Barbara: Ik denk niet dat het een specifieke verwijzing naar een van ons was, tenzij onbewust? Het hoeft zeker ook niet over hele grote veranderingen te gaan, zoals verhuizen naar Portugal, maar eerder naar dat gevoel van vast te zitten in een bepaalde sleur en de behoefte voelen aan iets nieuws. Een nieuwe job, een ander kapsel, of wie weet gewoon een nieuw tapijtje in de woonkamer.


  Hoe verliep het schrijven als duo nu jullie toch een heel eind uit elkaar wonen?

Joke: Met dank aan internet, google drive, en duidelijke afspraken verliep dat vrij vlot. Hoewel het tempo wel hoog lag: iedere maandagavond whatsappten we en overliepen we de hoofdstukken die we ter voorbereiding hadden geschreven. Persoonlijk heb ik Barbara soms wel gemist in ‘real life’. Tijdens het schrijven van Blauw spraken we soms af in een gezellige koffiebar om te fantaseren over het verhaal. Die momenten waren er nu niet en dat was wel jammer.

Barbara: Hier kan ik Joke alleen maar bijtreden: samen schrijven is veel leuker als je ook echt kan afspreken. Online is toch niet hetzelfde…

  Hoe kreeg het boek de titel ‘Kersenrood en kriekezot’?  Ik had het woord ‘kriekezot’ nog nooit gehoord.

Joke: Door middel van een kleur in de titel toe te voegen verwezen we ergens een beetje naar Blauw. Kersenrood paste mooi bij het verhaal, of kwamen die kersen pas na het vinden van de titel? Dat weet ik niet meer. Over ‘Kriekezot’ hebben we getwijfeld omdat we beseften dat dat in Nederland geen gekend woord is. Maar het bekt zo lekker, dus hielden we voet bij stuk.

Barbara: Ik had kriekezot ook nog nooit gehoord, maar ik vond het geweldig klinken! Joke kwam daar al eerste mee. Het kersenrood kwam natuurlijk door het verhaal van Georgina en Paolo.

  Charlie’s zaak noemt de Broc ’n Roll.  Muziek is er quasi altijd.  Zit jullie liefde voor muziek hier voor iets tussen?

Joke: Absoluut. Muziek is heel bepalend voor de stemming We wilden de sfeer dus zo een beetje in het verhaal brengen.

Barbara: Ik ben een grote muziekfanaat, dat komt in mijn eigen boeken ook terug. Onze muzieksmaak verschilt wel, maar dat maakte voor dit boek niets uit.

  Speelt Charlie in haar zaak jullie lievelingsmuziek?  Hoe zouden jullie jullie muzieksmaak omschrijven?  Wie vinden we terug in jullie Spotifylijst?

Joke: Ik heb een zeer eclectische muzieksmaak. Bruce Springsteen blijft mijn ultieme ‘crush’ maar evengoed kan ik enorm genieten van Ludovico Einaudi of ga ik uit de bol op Nathaniel Ratecliff. Met iconische Franse chansons weet je me ook altijd te verleiden.

Barbara: Charlie speelt vooral Joke’s muzieksmaak, denk ik. Ik hou heel erg van alternatieve rock, zoals Afghan Whigs, Pixies, Pearl Jam, maar evengoed van elektronische muziek zoals The XX of meer recent Billie Eilish. Wanneer ik wil chillen zet ik Norah Jones op, of iets klassieks. Mijn man speelt de platen van Neil Young en Bob Dylan grijs, en die mannen kan ik ook wel pruimen.

  Het is een goed bewaard geheim dat jullie van een wijntje houden.  Toch gaan jullie in dit boek voor een Breezerclub?

Joke: Voor alle duidelijkheid: Breezers drinken wij al jaren niet meer! Bah! Haha! Maar toen wij jong waren dronken we dat wel, en het leek ons een typische en herkenbaar drankje om te verwerken in het verhaal.


Barbara
: Breezers zijn pure nostalgie!

  Charlie bant zorgen door Netflix te kijken.  Herkennen jullie zich ook hierin?  Wat is jullie favoriete film of serie op dit platform?

Joke: Ik ben wel fan van Netflix, en misschien is series kijken wel een vorm van escapisme. In ieder geval vind ik het ontspannend. Ik vond ‘Casa de Papel’ spannend, ‘The Pier’ vond ik zalig wegdromen, ‘Breaking Bad’ heb ik ook gebingewatched, … bij deze beken ik: ik heb een behoorlijk meanstrame smaak.

Barbara: De beste serie van het afgelopen jaar was voor mij Severance (Apple Tv). Ik ontdekte op Netflix The Fall, met Gillian Anderson, en die vond ik ook super (al is die al wat ouder). Mijn all time favorite series: Twin Peaks, The X-Files, Breaking Bad, Casa de Papel en nog een boel andere waar ik nu even niet op kan komen.

  Antwerpen is heel prominent aanwezig in ‘Kersenrood en kriekezot’.  Hebben jullie een connectie met de Sint-Andriesplaats, de Marnixplaats?

Joke: Eerder met Antwerpen in het algemeen. Ik woon er nu al jaren (en begrijp dus niet waarom Barbara is weggegaan ;-) ). De plaatsen die in het verhaal voorkomen vinden we beiden heel gezellige plekken in de stad.

Barbara: Ik ben in Antwerpen geboren en heb met elke straat wel een connectie. Ik ging vroeger uit in de Aalmoezenier, niet ver van de Sint-Andriesplaats. In een zijstraat van de Marnixplaats woonde een vriendje van me.

  De Kloosterstraat is een voor jullie bijzondere straat?   Ze kwam ook al voor in ‘Blauw’?

Joke: Er hangen niet echt gezamenlijke herinneringen aan vast. Hoewel ik zelf wel een aantal jaren een kunstgalerie had in de Kloosterstraat. Het is een bekende straat in het Antwerpse, het is er heerlijk snuisteren, ook op zondag. Laat het een tip zijn!

Barbara: Joke is te bescheiden! Natuurlijk is de Kloosterstraat zo belangrijk omdat zij daar een kunstgalerie uitbaatte, een hele mooie! We hebben die in Blauw gebruikt, als de zaak van Olivia. Ik ben dol op die straat, mijn man en ik houden erg van oude spullen en ons huis staat vol van vondsten uit de Kloosterstraat. De moeite om eens op een zondag naartoe te gaan.

  ‘Kersenrood en kriekezot’ snijdt onderwerpen aan die niet altijd vlot bespreekbaar zijn: oa borstprotheses en lingerie.  Wat willen jullie hiermee bereiken?

Joke: Ik denk persoonlijk dat deze zaken onder vriendinnen of zussen toch bespreekbaar zijn? En zo niet, dan hoop ik dat door erover te schrijven alsof het doodnormale zaken zijn (wat ze ook zijn), de onderwerpen toch bespreekbaarder worden.

Barbara: boeken verbreden onze kijk op de wereld, dus kunnen wij als auteurs daar gebruik van maken. In Roadtrip naar Nergens heb ik dat proberen doen met vroegtijdig zwangerschapsverlies, in Blauw en Alleen speelt ongeplande zwangerschap dan weer een rol. Het zijn onderwerpen die voor veel bij het leven horen.

  Nu Charlie knopen moet doorhakken twijfelt ze tussen reizen en vrijwilligerswerk doen.  Hebben jullie ooit vrijwilligerswerk overwogen?

Joke: ik heb het overwogen toen mijn dochtertje nog heel klein was en ik single. Helaas bleek het een kostelijke zaak en praktisch niet haalbaar. Ik ben wel eens soep gaan uitdelen bij daklozen en ergens denk ik toekomstgericht, wanneer ik meer tijd heb, dat ik me toch nog eens als vrijwilliger opgeef.

Barbara: Ja! Waar ik woon zitten de asielen overvol, dus af en toe helpen we daar een handje.

  De zussen delen een fascinatie voor het Britse koningshuis?  Wat vinden zij zo fascinerend?  Of gaat het veel dieper dan dat en heeft het meer te maken met de band die ze hadden met hun moeder?

Joke: die fascinatie hebben ze eigenlijk met de paplepel meegekregen van hun moeder. En omdat de zusjes hun mama op jonge leeftijd hebben verloren was dat ook een beetje hun manier om hun mama dichtbij te houden denk ik. Een soort eerbetoon misschien zelfs.

Barbara: Ja, door die traditie levend te houden, houden ze de herinnering aan hun moeder ook levend.

  Er wordt wat af geswipet in ‘Kersenrood en kriekezot’!  Blijkt dat de perfecte match vinden niet over rozen gaat.  Waarmee jullie willen zeggen?

Joke: De situaties in Kersenrood zijn wel verzonnen, maar ze zijn gebaseerd op ervaringen van single vriendinnen. Je houdt het niet voor mogelijk wat mensen meemaken op dates, werkelijk hilarisch. En ik blijf me erover verbazen hoe moeilijk het is om een partner te vinden, althans voor de meeste mensen die ik ken. Het lijkt wel of er nog weinig mensen echt engagement willen tonen in een relatie.

Barbara: Haha, ik had een Tinder profiel aangemaakt om eens te kijken hoe dat werkt (research! marktonderzoek!) en een van de eerste foto’s die ik tegenkwam, was die van ‘klein zwembroekje’. Hilarisch! Ik heb geen ervaring met het vinden van een partner via apps, maar kan me voorstellen dat het soms ontmoedigend is. Maar ja, uitdaging moet er zijn, niet? Een relatie is dat ook.

  Charlie’s Broc ’n Roll biedt heel wat gezonde gerechtjes en lekkere dessertjes.  Eten jullie graag?  Altijd gezond?  Of mag een kleine zonde zoals een brownie altijd?

Joke: Zelf ben ik een heuse bourgondiër. Het pure type van ‘wining & dining’ als hobby. Ik kook ook erg graag. Vermits ik gezonde voeding zeer belangrijk vind kook ik dagelijks vers en gaan we gierig om met vlees, gluten en lactose. Maar jazeker, een brownie mag altijd! Of twee.

Barbara: Joke is van ons beiden de keukenprinses, zonder twijfel. Zij heeft ook alle gerechtjes in Kersenrood bedacht. Ik eet liever dan dat ik kook ;) Maar ik eet wel gezond. Op mijn vijftiende besloot ik vegetariër te worden en enkele jaren geleden at ik zelfs veganistisch, maar sinds ik naar Portugal ben verhuisd ben ik pescotariër en eet ik dus wel weer vis en schaaldieren (vers uit de zee).

• Indien Charlie jullie lievelingsgerecht op de kaart zou zetten, wat zou dat dan zijn?

Joke: Zo een makkelijke eter ik ben, zo’n grote twijfelaar ben ik. Dus ik vind dit een zeer moeilijke vraag. Hangt ook af van het seizoen of de plek waar ik me bevind.

Barbara: Pfoeh da’s moeilijk… Een zelfgemaakte pizza met rucola en buffelmozzarella misschien? Of een slaatje met scampi en mango…

  Met welk dessertje zou ze jullie kunnen verleiden?

Joke: ook een moeilijke! Maar als ik zo meteen klaar ben met dit interview ga ik mezelf verwennen met een dame blanche met meringue, dus dan kies ik dat.

Barbara: Warme appeltaart met vanille ijs 🙂

  In wiens huid zouden jullie kunnen passen:  die van Beth, Georgina, Charlie of Lin?  Waarom?

Joke: dit is een leuke vraag, maar toch ook niet makkelijk. Mijn eerste idee is dat ik eerder het losbollige van Beth heb en Barbara het gedisciplineerde van Georgina. Maar ik heb zeker ook het kooktalent van Charlie en Lin haar controle gedrag is mij helaas ook niet vreemd.

Barbara: Ik denk dat ik inderdaad vooral Georgina in me heb, en zeker ook Lin. Maar ook wat van Simon!

  De rode draad in jullie tweede boek doet sterk denken aan ‘Blauw’.  ‘Familie’, ‘vriendschap’ en ‘eenzaamheid’ zijn terugkerende thema’s.  Omdat dit levensnoodzakelijke waarden zijn voor jullie?

Joke: Het zijn inderdaad waarden die ons nauw aan het hart liggen. En dat we zelf vriendinnen zijn zal er onbewust ook wel voor iets tussen zitten.

Barbara: Ja, zussen en vrienden, dat zijn zaken die terugkeren inderdaad. Joke heeft twee zussen, dus zij kent die dynamiek, en zelf vinden we het leuk om over vriendschap tussen vrouwen te schrijven omdat we zelf vriendinnen zijn.

  Jullie mogen hier kort jullie boek promoten.  Hoe overtuigen jullie de lezer dat ze ‘Kersenrood en kriekezot’ zouden moeten lezen?

Joke: ik zou zeggen, laat het verhaal je overtuigen door het boek te lezen.

Barbara: Kersenrood & Kriekezot is een warm verhaal. Het combineert twee verhaallijnen, eentje in de jaren tachtig en eentje nu, die samenkomen in een mix van lekker eten, vriendschap en liefde.

  Tot slot.  Zijn er al plannen voor een volgend project waarvoor jullie samen schrijven?

Joke: Wie weet …

Barbara: Never say never!


 

Barbara en Joke, bedankt voor jullie tijd!

Jullie laten het achterste van jullie tong niet zien. 😊  Maar …, ik herinner mij dat jullie op dezelfde manier reageerden na de publicatie van ‘Blauw’, toen we elkaar ontmoetten in een wijnbar op het Zuid in Antwerpen.  En kijk, ‘Kersenrood en kriekezot’ ligt nu toch maar mooi in de boekhandel! 

Hopelijk brengt 2023 jullie veel inspiratie!!

Anita

Joke: mijn allerliefste, zachtste, warmste en lekkerste wensen voor jullie, en hartelijk dank om ons deze kans te bieden!

Happy New Year! xxx

woensdag 18 januari 2023

Kersenrood en kriekezot van JB Ocean

 


Over cheesecake en brownies maar bovenal over de kracht van familie en echte vriendschap

Charlotte, Charlie, Mahieu runt aan het Sint-Andriesplein in Antwerpen de Broc ’n Roll, een drukbezochte ontbijt- en lunchbar. Toch heeft ze het gevoel dat ze in deze fase van haar leven ter plaatse trappelt.

40 jaar eerder in Verona, Italië.  Georgina Versluys brengt haar vakanties door bij zus Beth op het familiebedrijf Cherry Love.  Beth is niet gelukkig in haar huwelijk met Gianni, maar tussen Georgina en Paolo slaat de vonk over.

In ‘Kersenrood en kriekezot’ wordt hoofdstuk om hoofdstuk gewisseld tussen het perspectief van Charlie en de verhaallijn met Georgina. De link tussen de twee verhaallijnen wordt algauw duidelijk.  Het verhaal past in het feelgoodgenre, maar is veel meer dan een zoetsappig verhaaltje.

Charlies zaak bevindt zich in een trendy studentenbuurt.  Projectontwikkelaars azen op zulke locaties en dat is jammer genoeg een sof voor Charlie want ook de Broc ’n Roll moet wijken voor een nieuw project en het grote geld.  De hoge huurprijzen en de krapte op de huizenmarkt stellen Charlie voor een grote uitdaging.

Andere grote thema’s zijn het gemis van geliefden en de eenzaamheid.  Georgina woont anno 2022 helemaal alleen in haar grote huis in de Kloosterstraat.  Charlie zet aarzelende stappen op het liefdespad; het daten anno 2022 gaat niet over rozen.  

Daar tegenover staat de kracht van vriendschap en de nauwe band tussen zussen.  De vriendinnen van de Breezer Club zijn dertigers wiens leven reeds in een bepaalde plooi is gevallen.  Realistische en herkenbare verlangens, de hectiek van het dagelijks leven, de zorgen om kinderen en relatie en financiële problemen geven diepgang aan deze feelgood en maken van ‘Kersenrood en kriekezot’ zo’n beetje het verhaal van iedereen.

Het auteursduo schrijft prententieloos, vlot, beeldend en realistisch.  Na enkele bladzijden waan je jezelf in de gezellige Broc ’n Roll of in Italië.  Het boek lijkt met het grootste gemak te zijn geschreven.  De auteurs overdrijven nergens en verzanden op geen enkel moment in gekunsteldheid: het boek bewaakt overal zijn naturel.  De personages zijn heel herkenbaar: elke lezer herkent wel iets van zichzelf in één van hen. 

De schrijfsters zijn nooit ver weg.  De Broc ’n Roll staat voor gezond en lekker eten,  iets wat het duo ook nauw aan het hart ligt.  Dat de auteurs Antwerpen in hun hart dragen hoeft evenmin een betoog.  Met de Kloosterstraat maken ze een brug naar Blauw, het boek dat ze eerder samen schreven.  Dat er af en toe een mondje ‘Aantwaarps’ gesproken wordt, past perfect bij de personages en het decor.   

‘Kersenrood en kriekezot’ is een heerlijke feelgoodroman met diepgang die het duidelijke signatuur draagt van de twee vriendinnen-auteurs.

 

4 inktpotjes

Anita

Zoeken in deze blog

Droom naar de toekomst van Rina Stam

  Droom naar de toekomst is het tot de verbeelding sprekende slotstuk van de spirituele Rode Draad Trilogie   Flora woont alleen in Spanje...