De liefdeshypothese van Ali Hazelwood

 

Een heerlijke romcom over liefde en een tikkeltje wetenschap

 Olive Smith , een doctoraatsstudente in de wetenschap, start aan wel een heel bijzonder experiment.  Nadat ze uit wanhoop een professor gekust heeft en er een misverstand ontstaat, wordt hij haar partner in crime .Omdat ze haar beste vriendin Ahn niet wil teleurstellen ontstaat er een gewaagd plan en begint hun fake-relatie. Dit is het begin van allerlei grappige situaties want de mentor is niet erg geliefd en blijkbaar erg streng voor zijn studenten. Olive haar vrienden begrijpen niet wat ze in hem ziet.maar zij ontdekt al snel  dat deze knappe man ook een zachte kant heeft. Adam ontdooit in de buurt van de lieve vrouw en hun niet - liefde wordt wel heel erg ingewikkeld. Kan ze haar hart openstellen of komt haar hypothese uit? Wetenschap is immers veel logischer dan liefde.

 Ali Hazelwood schrijft vlot en schudt meerdere hilarische scènes uit haar mouw in deze competitieve wereld. Uiteindelijk komt Olive voor serieuze moeilijkheden en harde keuzes te staan. De liefdeshypothese gaat niet alleen over passie maar ook vertrouwen, jezelf zijn en manipulatie zitten verweven in dit beetje voorspelbare maar oh zo fijne verhaal. Blijkbaar is dit boek een Tik Tok- sensatie en dat is helemaal terecht. Dit is gewoon een zalige en relaxte leeservaring die doet lachen, soms ontroert en lekker weg leest. Dit romantische verhaal met sexy tintje en geweldige personages is er echt wel één waar je van gaat houden en waarna je hoopt op meer van dit.

 4 inktpotjes

Fany

Laatste lente aan de Seine – Jeroen Kuypers

 

Wanneer de Joodse Elise Calmann, vrouw van de markies Armand Rohan-Polduc, opgepakt wordt door de nazi’s is ze ervan overtuigd dat dit om een misverstand moet gaan. Ze is tenslotte getrouwd met een Franse edelman en ze heeft altijd gedacht dat dit haar voldoende bescherming zou moeten bieden. Helaas blijken de nazi’s daar weinig boodschap aan te hebben. Haar achtergrond als kunsthistoricus is echter haar redding. De nazi’s kunnen haar namelijk goed gebruiken om de inventaris van leeggeroofde Joodse huizen op waarde te beoordelen. Hierdoor blijft transport naar Polen haar bespaard en kan ze in het doorgangskamp Drancy blijven.

 Majoor Max von Trettlow is als oorlogsinvalide toegevoegd aan het militaire gezag in Parijs. Max twijfelt al langer aan de zin van de oorlog en wanneer hij ontdekt dat hooggeplaatste SS’ers zich schaamteloos verrijken met Joods bezit, komt hij in gewetensnood. Hij blijkt niet de enige te zijn en hij sluit zich aan bij een groep samenzweerders die zich als doel stelt om Hitler uit te schakelen. Wanneer Max per toeval Elise ontmoet, ontstaat er een plan waarbij Elise de samenzweerders van dienst zou kunnen zijn.

 

‘Laatste lente aan de Seine’ is een historische roman die zich afspeelt in de laatste jaren van de Tweede Wereldoorlog. Hitlers rijk staat al enigszins op wankelen, de geallieerde invasies slaan een steeds grotere bres in de verdediging van de nazi’s maar de Fransen durven nog niet te geloven dat er verandering op komst is. Het Parijs van toen, waar dit verhaal zich grotendeels afspeelt, was murw geslagen door de jarenlange oorlog. De sfeer, het moedeloze, spreekt heel duidelijk door het verhaal heen.

 

De samenzwering tegen Hitler, Operatie Walküre ofwel het Juli-complot, is een onderwerp waar ik weinig van wist. Het is daarom heel interessant om over de aanloop hier naartoe te lezen. Kuypers heeft dit door middel van deze roman op een heel toegankelijke manier gedaan. We volgen door de ogen van Max von Trettlow de toenadering van een aantal hooggeplaatste betrokkenen, en krijgen zo iets mee van de voorbereidingen die getroffen worden om Hitlers regime te stoppen.

Daarnaast is er het verhaal van de Joodse Elise Calmann die aan het werk gezet wordt om inventaris van Joodse huizen op waarde te beoordelen. De twee verhalen van Max en Elise komen op een bepaald moment heel mooi bij elkaar.

 Wat ik vooral erg knap vond was dat Jeroen Kuypers de verschillende werelden waarin Max en Elise leven zo mooi naast elkaar zet. Elise wordt door de Duitse samenzweerders gevraagd om haar hulp, maar voor Elise blijft het overduidelijk de vijand. Hoe moet je in hemelsnaam vertrouwen? Er zit een stukje in waar ze compleet naast elkaar heen praten, dit vond ik ontzettend tekenend voor de situatie waarin Elise verkeert. Ondanks dat dit een roman betreft, heeft Kuypers het verhaal nergens overdreven geromantiseerd. Die echtheid kon ik heel erg waarderen.

 Wat ik wat lastiger vond, was me te verplaatsen in personage Elise. Aangezien zij uit adellijke kringen afkomstig is, proefde ik een sterk dedain. Aan de ene kant begrijpelijk, maar toch irriteerde ik me eraan, vooral omdat het gezien de omstandigheden waarin ze verkeert lang duurt voordat dit dedain breekt. Het einde van het boek vond ik ook wat abrupt, daar had nog wat meer uitgehaald kunnen worden.

 Ondanks de kleine kritiekpuntjes is de ‘Laatste lente aan de Seine’ een indrukwekkende roman die historisch goed onderbouwd is.

 4 inktpotjes

 Jolanda

Picknick bij maanlicht – Louise Kennedy

 

‘Er was eens een hotel dat werd bewoond door duivels die zich hadden vermomd als dames en heren…..’

 Cornwall, 1947. Op een zomernacht stort een klif neer op een hotel aan zee. Zeven van de twintig gasten komen hierbij om het leven, alleen de gasten die ’s nachts aanwezig waren bij een feestelijke picknick bij maanlicht overleven deze ramp. Wie overleefde de ramp en wie niet?

Voorafgaand aan dit ongeluk leren we de hotelgasten en de eigenaren van het hotel kennen. Wat speelt er onder deze bijzondere en soms excentrieke gasten? Terwijl zij nog nietsvermoedend zijn van het onheil wat hun te wachten staat spelen zich bijzondere dingen af in het hotel.

 ‘Picknick bij maanlicht’ is een boek uit 1950 en recent in het Nederlands vertaald door Inge Kok. Dat het geen recent geschreven boek is proef je wel uit de manier van schrijven, maar dat geeft het verhaal iets eigens. Je stapt met het boek ook zelf een beetje terug in de tijd, en ik vond dat heerlijk.

Ik vond het verhaal een beetje een mix van een who dunnit zoals die van Agatha Christie en een drama zoals de boeken van Jane Austen. Het heeft wat onderhuidse spanning maar ook subtiele humor.

Waar het verhaal het vooral van moet hebben is van de personages. Stuk voor stuk zijn ze bijzonder: soms worstelend met hun onzekerheden, schuldgevoelens of wrok, soms ontzettend excentriek of ronduit bot en irritant. Er worden bondjes gesloten, mensen tegen elkaar uitgespeeld en geregeld is er sprake van aantrekken en verstoten. Het lijkt bijna wel een voorloper van ‘Wie is de mol’. Alleen betreft het hier dan niet maar één maar meerdere mollen.

 Het verhaal begint met het ongeluk en daarna leer je de bewoners en gasten van het hotel pas kennen. Je weet dus al dat een aantal van hen het zal overleven en een paar niet, maar niet wie. Je wil als lezer natuurlijk weten wie dat zullen zijn, maar ook waarom we dat nog niet vooraf weten. Door deze opbouw van het verhaal bouw je als het ware een band op met de personages en ontwikkel je voor sommige van hen ook echt een afkeer. Naar mate het einde nadert, en je ook al weet wat er op handen is, wordt de spanning heel subtiel opgevoerd en wil je als lezer ook zelf meebeslissen over hun lot. Dit einde zit dan ook heel knap in elkaar, waarbij hoop en weten even flink door elkaar geschud worden.

 Hier en daar vond ik het verhaal wat verwarrend, vooral bij conversaties waarbij nogal eens naast elkaar heen gepraat wordt. Ook gebeuren er soms wat dingen waar later pas een verklaring voor komt. Het is dan ook goed om geduld te hebben en niet te snel te willen lezen.

 Laat je vooral meenemen door de sfeer van dit bijzondere verhaal. Ik heb er absoluut van genoten en het gaat zeker een plekje krijgen naast mijn klassiekers in de kast.

 4 inktpotjes

Jolanda

Op het juiste moment – Janice Bakker

 

Fay en haar nichtje Eva zijn in Eva’s Volkswagenbusje onderweg naar Italië. Bestemming: het pas gekochte huis van Fay’s zus Abbey. Fay heeft namelijk wat goed te maken met haar zus. Abbey zit hier niet helemaal op te wachten. Ze heeft haar handen al vol aan haar pas gekochte huis wat van boven tot onder opgeknapt moet worden. Daarnaast is Abbey nu juist één van de oorzaken van haar vlucht naar Italië. Maar de dames in het Volkswagenbusje zijn niet voor één gat te vangen. Wat volgt is een ietwat chaotische roadtrip met onverwachte gevolgen.

 

Deze vrolijke feelgood komt precies ‘op het juiste moment’! Want met de zomervakantie voor de deur dromen we allemaal alvast weg bij vakanties naar zonnige oorden. En wat is er leuker dan met zo’n vrolijk gekleurd Volkswagenbusje onderweg te gaan naar je bestemming?

Nou, voor mij niet. Ik ben dol op vakanties maar het reizen op zich sla ik het liefst over. Dat klinkt in het echt toch altijd een beetje minder idyllisch dan dat het is. Maar erover dromen kan altijd, en daar is dit een heerlijk verhaal voor.

Fay en Eva zijn natuurlijk onderweg met een wat minder luchtiger reden, maar beleven onderweg genoeg avonturen, ook op het gebied van de liefde. En dat houdt het verhaal fijn en luchtig.

 

Ik vond de drie meiden waar het om draait heerlijke personages. Avontuurlijk, stoer maar ook met een kwetsbare kant. We volgen het verhaal zowel vanuit de ogen van Fay als die van Abbey. Dat maakt het verhaal afwisselend en vlot. Ook is vanaf het begin nog niet duidelijk wat zich tussen de twee zussen heeft afgespeeld. Beetje bij beetje krijg je vanuit twee kanten het verhaal compleet. Dat vond ik erg leuk gedaan.

Eva is niet zomaar een bijpersonage, ook voor haar ligt er nog iets verrassends in het verschiet.

 

Ik vond ‘Op het juiste moment’ een heerlijke weglezer. Avontuur, romantiek, emoties en een flinke dosis zomergevoel, het zit er allemaal in. Een fijne feelgood voor onderweg naar je vakantiebestemming, aan het zwembad of tijdens je staycation…. eigenlijk maakt het helemaal niet uit waar je ‘m leest: je krijgt er instant een vrolijk gevoel van!

 

3,5 inktpotje

 

Jolanda

Tweede leven – Louise Candlish

 Wanneer er wordt aangekondigd dat achter hun huis een wandelpad aangelegd zal worden, is het echtpaar Alex en Beth ernstig verdeeld. Beth heeft met een groepje buurtbewoners jaren gestreden voor de aanleg van het wandelpad maar Alex is minder enthousiast. Want de aanleg betekent dat er gegraven gaat worden in de strook met bosjes, en graven zou kunnen betekenen dat er iets blootgelegd wordt wat Alex liever verborgen wil houden. Dit grote geheim kan wel eens het einde van zijn tot nu toe rustige leventje betekenen.

Beth begrijpt er niets van: Alex verandert voor haar ogen in een persoon die ze zo helemaal niet kent. Niets is meer goed in zijn ogen en hij heeft totaal geen rust meer. Wat heeft haar man op zijn kerfstok?

 Een dubbel gevoel heb ik bij deze psychologische thriller. Want de eerste helft van het boek vond ik uitermate saai. Het verhaal kabbelt maar wat, Alex vond ik een zeikerd en Beth….tja, daar had haar man Alex wel een punt: dat leek wel een op hol geslagen vrijwilligster. Zo’n iemand die zich met alles wat er in de buurt gebeurt moet bemoeien. Maar tenslotte was hij ermee getrouwd, dus daarin vond ik hem dubbel een zeikerd, haha.

Natuurlijk broeit er iets, dat werd me wel duidelijk. Maar de spanning voelde ik niet zo en echt lekker kwam ik ook niet in het verhaal.

 Vanaf de tweede helft van het boek begon het we wat meer te boeien. Mijn leestempo ging wat omhoog, maar echt speciaal vond ik het allemaal nog niet. Maar dan zet Louise Candlish ineens alles op z’n kop. Het was alsof ze haar lezers die het tot dan toe vol hadden gehouden wil belonen en aangeeft: hier deed je het allemaal voor! Want de twist die erin zit, vond ik subliem. Volgens mij heb ik echt hardop geroepen: Wat!!??

Oké, aan het einde zakt het allemaal wel weer een beetje terug, maar die plottwist, die blijft echt hangen. Ineens ziet het hele verhaal er toch een beetje anders uit, en ik kreeg bijna de neiging om het boek nog maar een keer te lezen met wat ik nu weet.

 Ik wil dan ook tegen iedereen die dit boek gaat lezen zeggen: houd vol! Het venijn zit ‘m in de staart!

Pas aan het einde realiseerde ik me ook hoe ingenieus ik de titel van het boek vond.

 Maar nu nog waarderen, en daar kwam ik dus niet uit. Want het begin zou ik niet meer geven dan 3 inktpotjes, het einde 3,5 inktpot maar dan die plottwist…. die is op z’n minst toch 4 inktpotjes waard. Dan kom ik gemiddeld op 3,5 inktpotjes maar dat dekt de lading voor mij niet voldoende.

 Dus maak ik er toch 4 inktpotjes van, want zo’n briljante plottwist, dat zie ik niet vaak.

 Jolanda

De terugkeer van Mia – Samuel Bjørk

 

Weer teruggekeerd op ‘haar’ eiland Hitra denkt Mia Kruger na over een leven buiten de politie. Maar dan krijgt ze bezoek van het jonge meisje Sofia die haar om hulp vraagt bij het opsporen van een vermiste vriend. Jonathan verdween drie jaar geleden en Sofia is ervan overtuigd dat dat haar schuld is.

Wanneer er vervolgens het lichaam van een tienermeisje op het eiland gevonden wordt, met daarnaast de naam van Jonathan in het bloed geschreven, kan het niet anders dat de twee zaken met elkaar in verband staan. Holger Munch wordt gevraagd om de zaak van de moord op zich te nemen en zo worden Munch en Mia met elkaar herenigd.

 Na de voor mij enigszins tegenvallende prequel ‘Sneeuwwit’, waar ik de toegevoegde waarde niet zo goed van zag, was ik heel blij om weer een echt ‘Mia en Munch’ te kunnen lezen. En dat was een fijn weerzien!

 Oké, heel spannend werd het verhaal niet, maar ik vond het heerlijk om weer te worden meegenomen in de manier van denken van Mia Kruger. Ook de wisselwerking tussen haar en Holger Munch was weer als vanouds interessant. Door de korte hoofdstukken leest het verhaal vlot weg, en ondanks dat de spanningsboog niet zo heel sterk is, is het verhaal boeiend genoeg om lekker door te lezen. Dit heeft deels ook te maken met dat naast de sympathieke hoofdpersonages ook de andere personages erg interessant worden neergezet.

 En ja, ook al had ik al snel het vermoeden dat één van die personages op z’n minst bij de twee zaken betrokken was, toch had ik niet van tevoren kunnen bevroeden hoe dit precies in elkaar stak. Altijd fijn wanneer je niet rechtstreeks naar de dader geleid wordt, maar nog een paar keer op het verkeerde been wordt gezet.

 Ik vond het niet het sterkste deel uit de serie, de drie voorgangers (de prequel niet meegeteld) vond ik interessanter. Maar desalniettemin is het wel gewoon een prettige en vlotlezende thriller en doet het me in ieder geval weer uitkijken naar een volgend deel van deze serie.

 

3,5 inktpotje

 Jolanda

Zonnewijzer van Catriona Ward.

 

Na Het laatste huis is dit het tweede boek van Catriona Ward dat ik mag lezen voor Thrillerlezers! Het laatste huis was een boek dat heel diep ging en mij lange tijd niet meer los liet dus de verwachtingen voor deze Zonnewijzer zijn best hoog.

Ook nu is de informatie op de flap intrigerend: Rob leeft in angst. Angst voor zowel haar oudste dochter Callie, die botjes verzamelt en er denkbeeldige vriendjes op nahoudt, als angst voor haar jongste dochter Annie en dan met name voor wat Callie de kleine Annie aan zou kunnen doen. Callie op haar beurt is bang voor haar moeder die haar met vreemde ogen bekijkt. Alles komt tot een climax als moeder Rob en dochter Callie afreizen naar Rob’s ouderlijk huis Zonnewijzer diep in de Mojave-woestijn en dochter Annie met de vader thuisblijft.

Ik ben nog maar nauwelijks begonnen in dit boek of er bekruipt mij al een ongemakkelijk en verontrustend gevoel. De gedachten die Rob heeft over haar dochter Callie, en waar ze haar toe in staat acht zijn verschrikkelijk, maar berusten ze wel op de waarheid? En wat is dat vreselijke geheim dat Zonnewijzer en de Mojave-woestijn diep in zich bewaart?

Catriona’s verhaal draait in het begin voornamelijk om de gezinsleden, moeder Rob, de dochters Callie en Annie en echtgenoot Irving. Dat het geen ideaal gezinnetje is wordt ook snel duidelijk. De atmosfeer is bijna toxisch en heel langzaam wordt de achtergrond daarvan zichtbaar. Het lijkt bijna een kat en muis spel van afstoten, aantrekken, uitdagen en weer goedmaken, maar zo simpel is het niet. Niets in dit boek is simpel, niets is vergelijkbaar. Het is somber, het is afgrijselijk maar bovenal is het steengoed, en de onderhuidse spanning wordt alsmaar verder opgevoerd.

‘Ik vraag me af hoe het benen mesje zich zou voelen als het recht in vlees werd gedreven. Het geluid dat het zou maken als het de huid doorboorde. Pok, alsof je een lolly uit je mond trekt.’

De schrijfstijl van Catriona is beeldend met prachtige en ook aparte vergelijkingen. Hierdoor waan je jezelf vlak naast de hoofdrol spelers. Je voelt ze, je ruikt ze en je proeft ze. Oh, mag ik hopen dat dit ooit verfilmd gaat worden, want ik ben zo benieuwd hoe ze dit gaan realiseren. En het moge dus duidelijk zijn, daar waar ik na boek 1 nog enige terughoudendheid bezat ben ik nu compleet om… Ik ben fan!

Het is een bijzonder en uiterst origineel verhaal, werkelijk bloedstollend bij tijd en wijle, maar daardoor is er ook meteen zo weinig over te vertellen. Alles wat ik meer zou zeggen dan hierboven, wat eigenlijk al iets te veel is, geeft teveel van het verhaal prijs. En dit moet je gewoon blanco beleven. De personages zijn behoorlijk creepy, maar het is het verhaal wat er achter zit wat het pas echt doodeng maakt. Zou het waarheid zijn? Zou het waarheid kunnen worden? Meermaals bekropen mij deze beangstigende gedachten.

Ook het nawoord is weer heel indrukwekkend en moet je beslist lezen, maar pas na het boek. Het verklaart een hoop, maar het is wel informatie die je niet op voorhand zou moet weten.

En niets is weer wat het in 1^e instantie lijkt. Wanneer je denkt alles nu wel te weten dan komt er toch nog meer. Is het éénmaal definitief dichtgeslagen dan raast het nog even goed in je lijf na.

En ja, de verwachtingen waren hoog, maar ze zijn overtroffen. Persoonlijk vond ik het nog beter dan Het laatste huis. Het zal ook wel duidelijk zijn dat ik wederom niet kan wachten op Catriona’s derde. Ik houd mijn hart al vast!

‘Ergens vlakbij hoor ik iemand stilletjes huilen. Ik ben het zelf.’

Ik geef het 5 welverdiende Inktpotjes.

Karin K.

De Invasie van Dimitri Casteleyn

 

De Invasie van Dimitri Casteleyn heeft een actueel onderwerp. Wat als er een grote hoeveelheid drones koers zet richting de kerncentrale in Doel, op de Belgisch-Nederlandse grens, of wellicht gaan ze naar Borssele? Wat zeker is, is dat ze zijn opgestegen vanuit de Rotterdamse Waalhaven en richting het zuiden vliegen met een nog onbekende reden.

Paul Borremans werkt onder Chinese leiding bij de kerncentrale in Doel en heeft daar een hoge en uiterst belangrijke functie. Hij is sinds een jaar samen met zijn nieuwe vlam Anna en elk van hen heeft een volwassen kind uit een eerdere relatie. Anna heeft een dochter en Paul heeft een zoon.

Paul was altijd overtuigd van de veiligheid van zijn kerncentrale, maar komt er nu op een allerminst plezierige manier achter dat hij zich wellicht hierin heeft vergist. Het is het begin van een paniekerige situatie waarin hij zijn familie adviseert toch zeker een hoeveelheid jodiumpillen in huis te halen.

Een spannende roman met een dystopisch tintje dat mij ook een beetje terug voert naar mijn jeugd. Ik ben immers opgegroeid met de koude oorlog en ‘ban de bom’ demonstraties op de achtergrond.

 

‘Geluk heeft definities die we niet altijd kennen. Ongeluk ook.’

 

Het verhaal van de invasie start in het heden en met de colonne drones die koers hebben gezet richting het zuiden. Vervolgens wordt er geschakeld naar het nog onbezonnen leven van 12 maanden eerder. Langzaam aan komen de beide tijden steeds dichter naar elkaar toe.

Het hele boek is geschreven in de ik-vorm, wat ik zelf heerlijk vind want hierdoor voel je je nog meer betrokken bij de personages. Het is verdeeld in hoofdstukken waarin elke keer een ander van het samengestelde gezin aan het woord is. Vader Paul, moeder Anna, dochter Stefanie en zoon Thomas. Al vrij snel voel je het spanningsveld tussen de vader die bij de kerncentrale werkt en die ook nog eens onder bewind staat van een Chinees bedrijf en zijn zoon die een ware activist in hart en nieren is. Hij staat voor een groenere maatschappij en het maken van duurzame keuzes. Geregeld komen deze twee personen tot pittige botsingen, en vliegen de hatelijkheden en verwijten over en weer. Door het mogelijke gevaar van de drones die de twee verschillende kerncentrales schijnen te bedreigen worden de familierelaties nog verder op scherp gezet.

 

Dimitri heeft met De Invasie een boeiend boek geschreven met een uiterst actueel onderwerp. De dreiging wordt langzaam opgevoerd en is goed voelbaar. Ook de tegenstellingen van het samengestelde gezin zijn goed voelbaar en herkenbaar. De jongere generatie die zich afzet tegen de ouders, de gevestigde orde en hun eigen plan trekt. Bovendien komt daar de wrok bij kijken waarom de relatie tussen de beide echtparen is stukgegaan en er gekozen werd voor een nieuwe partner.

Wat mij in het begin wel opviel was dat er hier en daar zinnen in het boek stonden die, voor mijn gevoel maar dit ligt geheel aan mij, een beetje vreemde opbouw hadden. Niet storend maar meer een kwestie van even wennen omdat het anders was dan mijn eigen gebruikelijke omgangstaal.

Het verhaal heeft slechts een handjevol personages, wat ik echt heerlijk vind, vooral na de boeken die er meer dan 70 hadden. Dimitri’s personages worden hierdoor ook allemaal goed uitgediept en geloofwaardig neergezet.

Er komen een aantal verrassende twists in voor, al had ik wel een sterk vermoeden welke richting het op zou gaan. Dat het ook daadwerkelijk die kant opging was alleen maar leuk. Al met al is het een actuele en spannende roman die de lezer aan het denken zet… In hoeverre zijn wij in NL en Vlaanderen afhankelijk van enkele grote mogendheden? Hoe kwetsbaar maak je jezelf daarmee en is het tij nog te keren als het fout gaat? Wat is waar en wat is ‘fake news?’ Wanneer ontaard angst in massahysterie en wat als..?

 

Ik geef het 4 Inktpotten

Karin K.

It starts with us van Colleen Hoover

 

Als Lily en haar ex-man Ryle een goed co-ouderschapsritme gevonden hebben, staat plotseling haar eerste liefde, Atlas, tegenover haar. Het leven heeft hem gevormd en hij heeft littekens, maar hij is Lily nooit vergeten. Lily is blij dat de tijd voor één keer in haar voordeel werkt. Als Atlas haar op een date vraagt, zegt ze meteen ja. Maar hoewel ze gescheiden zijn, is Ryle nog steeds een groot deel van Lily’s leven. En hij ziet Atlas niet graag met zijn ex-vrouw en dochtertje…

'It starts with us' gaat eigenlijk verder waar 'It ends with us' stopt. Ik vond het eerste deel mooi geschreven en er zaten ook schokkende en emotionele stukken in, dus ik was heel benieuwd of dit vervolg net zo goed zou zijn...

Ik ben maar meteen eerlijk: dat was het niet helemaal. De schrijfstijl van Colleen is wel weer heel fijn, maar het verhaal zelf vond ik deze keer niet zo boeiend. Je komt nu wel meer te weten over het verleden van Atlas, maar ik vond het verhaal een beetje in herhaling vallen en eigenlijk had dit vervolg voor mij niet al te veel toegevoegde waarde.

Het kan natuurlijk ook zo zijn dat ik er teveel van verwachtte, omdat 'It ends with us' mij wel goed was bevallen. Je leest nu dus voornamelijk over de relatie die ontstaat tussen Atlas en Lily. Ook Ryle komt nog regelmatig voorbij en daar struggelt Lily ook nog steeds mee. Het is namelijk nog steeds niet helemaal een afgesloten hoofdstuk tussen die twee...

Toch denk ik dat veel lezers dit boek wel weer kunnen waarderen, vooral als je sowieso een fan bent van de boeken van Colleen Hoover. Helaas was het voor mij toch een kleine tegenvaller.

Beoordeling: 3,0 inktpotjes

Silvie