maandag 28 september 2015

Rituelen

Afgelopen woensdag begon ik met frisse moed (en eens een keer op tijd) aan het stukje voor B&S. Ik opende een nieuw document op mijn Macje en typte de titel. Daarna googelde ik naar een Wikipediapagina over het onderwerp om er iets meer over te lezen en toen werd ik afgeleid. Ik liep even achter de computer vandaan en toen ik terugkwam was mijn hoofd net zo blanco als het document voor me op het scherm. Eh…tsja…wat wilde ik ook alweer schrijven…ehm…de Wikipediapagina hielp me ook al niet verder.

Pfffff…nou eerst maar even wat anders doen dan…misschien schiet het me zo nog te binnen….en ik wacht nog steeds eigenlijk…want ik weet het serieus niet meer. Als ik over het onderwerp nadenk, komen er ook niet direct leuke anekdotes bovendrijven…dus dat is het ook niet geweest.

Nu kan ik natuurlijk wel een hele column vol schrijven over hoe suf het is om het te vergeten en zo, maar dat ga ik niet doen…dat is saai. Dus op zoek naar een ander onderwerp…ik heb altijd een ‘laatje’ met reserve-onderwerpen, maar bij niet één dacht ik Jaaaa…daar ga ik een stukje over schrijven. Jemigdepemig…

Ik ging er maar eens een nachtje over slapen...het werden 3 nachtjes en toen was er nog steeds niks boven komen drijven. Shoot, maar nu was het inmiddels al zaterdagochtend en de deadline kwam er al aanrennen.

Wat ik nog wel wist was dat ik op het onderwerp was gekomen door een liedje. Een liedje dat al de hele week door mijn hoofd spookte. Beauty of the Ritual’ van Mathilde Santing. 

Toen ik dat liedje hoorde wist ik dat ik iets over rituals wilde schrijven. Nee niet over de zalige doucheschuim, maar over rituelen. Rituelen en gewoontes. Op Wikipedia staat: ‘Een ritueel is een opeenvolging van handelingen in een bepaalde volgorde en op een welbepaalde plaats.’ en dat er veel religieuze rituelen zijn en ook in de psychologie zijn ze er ook in geïnteresseerd. Daar worden vooral de bizarre privérituelen van dwangpatiënten bestudeerd en de rituelen in de alledaagse activiteiten bij autisten.

Ik wil het wat luchtiger houden en het ook dichterbij mezelf. Nou heb ik verre van interessante ochtendritueel…ik sta op, douche, geef de katten eten, kleed me aan en ga naar het werk en dat 4 dagen per week. Geen ritueel om nou een hele column mee te vullen en 's avonds heb ik eigenlijk niet echt een ritueel, nou ja er is wel iets wat ik altijd doe voordat ik naar bed ga en dan bedoel ik niet het tandenpoetsen en zo.

Elke avond voor ik ga slapen leg ik (op vaste plekken anders kan Gekkenhuis het niet vinden) brokjes neer, zodat Daantje en de mafkees wat te doen hebben voor ze gaan slapen. Zo ver de rituelen dus in huize K en echt niet boeiend genoeg voor een stukje.

En ineens weet ik het weer…hetgeen waar ik het over wilde hebben…ik wilde via de Nieuw Zeelandse Haka (een ceremoniële Maori-dans. De bekendste is de Ka Mate voor elke wedstrijd uitgevoerd door het Nieuw Zeelandse rugbyteam) overgaan op tatoeages…allebei geloof gerelateerde rituelen bij de Maori’s. Zelf heb ik een Moko, een Maori-tattoo op mijn enkel, gezet door Gordon Toi Hatfield, een van de bekendste op dat gebied. Hij zette Moko’s o.a. bij Ben Harper, Robbie Williams, Barry Hay, Johnny de Mol…en bij mij dus ;-) Over die traditionele Ta Moko’s heeft hij samen met Patricia Steur boeken gemaakt, o.a. ‘Dedicated by Blood’ en ‘Thin Blue Line’. 

Ik heb mijn Moko sinds 2001, Gordon Toi was vanaf eind jaren ’90 elke zomer een maand of 2 à 3 in het ‘Stadsmuseum ’t Oude Huis’ in Zoetermeer, het enige museum in de wereldstad waar ik toen woonde. In het museum was een tentoonstelling van Maori kunst en de foto’s van Patricia Steur…en Gordon kwam dan tatoeages zetten en geld verdienen voor zijn stam in New Zeeland. Ik was al een paar jaar aan het dralen, ik wilde heel graag een tattoo, maar omdat Moko’s moeten horen bij de persoon en ook omdat Gordon dan de te tatoeëren plek bepaalde durfde ik het niet direct aan. Stel dat hij vond dat ik er een op mijn kin moest krijgen.


Het derde jaar dat hij kwam toch maar de stoute schoenen aangetrokken en naar binnen gestapt…het was heel druk en na mijn uitleg over wat ik wilde werd me gevraagd om ’s middags terug te komen. En dat deed ik, ik gaf Gordon de vrije hand wat betreft het ‘plaatje’ maar gaf wel aan dat hij de tattoo mocht zetten op mijn rug/schouderbladen, enkel of bovenarm…hij koos voor mijn enkel en na een kort gesprekje, waardoor hij iets meer over me te weten kwam…voornamelijk sterrenbeeld en karakter, maakte hij de Moko. Het werd iets met innerlijk en uiterlijk (een soort Yin/Yang) en mijn sterrenbeeld Schorpioen. 


Ik wil er best nog wel een tattoo bij, waarschijnlijk wordt het een tekstregel…een quote uit een boek of een regel uit het nummer ‘Grievance’ van Pearl Jam en tevens mijn levensmotto ‘I will feel alive as long as I am free’.

Ik eindig met de Haka ;-)

Ka mate! Ka mate! Ka ora! Ka ora!
Ka mate! Ka mate! Ka ora! Ka ora!
Tenei te tangata puhuru huru
Nana nei i tiki mai
Whakawhiti te ra
A upa ... ne! A upa ... ne!
A upane kaupane whiti te ra!
Hi!!

De betekenis is: dit is de moedige man die de zon terugbracht zodat ze weer kon schijnen. De moedige man was eigenlijk zijn vriend die hem bescherming gaf. De zon die weer scheen was een toespeling op het feit dat hij weer een toekomst en een dag te leven had.

Ann

Van Dis wint Constatijn Huygensprijs


Share on twitterShare on facebook

Dis, Adriaan van (Annaleen Louwes)
De Jan Campert-Stichting heeft de jaarlijkse Constantijn Huygens-prijs 2015 toegekend aan Adriaan van Dis voor zijn hele oeuvre. De prijsuitreiking vindt plaats tijdens het Schrijversfeest, de afsluiting van het internationaal literatuurfestival Writers Unlimited / Winternachten op zondagmiddag 17 januari 2016 in het Theater aan het Spui in Den Haag.
Aan de Constantijn Huygens-prijs is een bedrag van € 10.000 verbonden. Eerdere recente laureaten zijn: Mensje van Keulen (2014), Tom Lanoye (2013), Joke van Leeuwen (2012) en A.F.Th. van der Heijden (2011). Van de jury maakten deel uit: Erica van Boven, Jeroen Dera, Yra van Dijk, Arjen Fortuin, Aad Meinderts (voorzitter), Jan de Roder, Carl De Strycker en Maria Vlaar.
Adriaan van Dis (1946) groeide op in Bergen, te midden van halfzussen en ouders met een Indische (oorlogs-) geschiedenis. Al tijdens zijn studie publiceerde hij bij NRC Handelsblad, waar hij later redacteur was. Hij debuteerde in 1983 met de novelle Nathan Sid, die hem het Gouden Ezelsoor opleverde, de prijs voor het best verkochte literaire debuut. In 1986 verschenen achtereenvolgens De rat van Arras en de reisverhalenbundel Casablanca, en debuteerde hij als toneelschrijver met het stuk Tropenjaren, in 1988 gevolgd door Komedie om geld. In 1988 verscheen ook de roman Zilver of Het verlies van de onschuld.
In de beginjaren negentig schreef hij veelal reisliteratuur: Het beloofde landIn Afrika, en Waar twee olifanten vechten – Mozambique in oorlog (samen met de fotograaf K. van Lohuizen). In 1994 verscheen de uiterst succesvolle roman Indische duinen, over een in Nederland geboren zoon van een Indische familie die wordt opgevoed in de sfeer van verzwegen leed. Dit boek werd bekroond met de Gouden Uil (1995) en de Trouw Publieksprijs en genomineerd voor de Libris-prijs, de AKO-prijs en de Aristeion-prijs. In 1999 kwam de grote roman Dubbelliefde uit, in 2000 gevolgd door de novelle Op oorlogspad in Japan.
In september 2002 verscheen bij uitgeverij Augustus de roman-in-taferelen Familieziek. In 2004 schreef hij het boekenweekessay ‘Onder het zink. Un abécédaire de Paris’. Begin januari 2007 verscheen De wandelaar en eind november 2007 Leeftocht. In 2010 kwam zijn nieuwste roman Tikkop uit die genomineerd werd voor de Libris Literatuurprijs. Eind november 2011 publiceerde hij Stadsliefde waarin de stad Parijs centraal staat.
Eind 2014 verscheen zijn meest recente roman, Ik kom terug, die is bekroond met de Libris Literatuurprijs en die op de longlist staat voor de ECI Literatuurprijs. In december gaat de toneelbewerking van Ik kom terug in première, waarin Van Dis het podium deelt met Olga Zuiderhoek.

zondag 20 september 2015

Birk wint ANV Debutantenprijs

Met de roman Birk heeft auteur Jaap Robben de ANV Debutantenprijs gekregen. Honderden lezers uit Nederland en Vlaanderen kozen zijn debuut boven de twee andere genomineerden. 
Nina Polak was genomineerd voor haar debuut We zullen niet te pletter slaan en Niña Weijers maakte kans met De consequenties.
Robben kreeg voor Birk in 2014 al de eerste Boekhandelsprijs. De roman draait om de relatie tussen moeder Dora en haar zoon Mikael, nadat vader Birk tijdens het zwemmen is verdronken.
De Debutantenprijs werd voor de twintigste keer uitgereikt. Dat gebeurde zondag in Dordrecht. De prijs bestaat uit een geldbedrag van 7.500 euro. Eerdere winnaars waren onder anderen Anna Enquist, Jessica Durlacher, Gerbrand Bakker en Peter Buwalda.

donderdag 17 september 2015

Snoecks 2016

De Snoecks 2016 is verschenen
Tradities zijn er om in ere te houden. Zeker als die traditie Snoecks heet. Snoecks bestaat al sinds 1925 en geldt nog altijd als een van de meest invloedrijke jaarboeken.
De 92ste editie van Snoecks 2016 wordt gelanceerd op 2 oktober, tijdens een open vernissage in de Schipperskapel in Brugge. Op die locatie vindt vervolgens een tentoonstelling plaats, met werk van een zestal fotografen uit de nieuwe editie, van 3 oktober t/m 29 november. De selectie van de artiesten uit binnen- en buitenland reflecteert het streven naar variatie van Snoecks en de mix van verschillende genres in de hedendaagse fotografie. Enkele van de tentoongestelde artiesten zijn Lin Zhipeng, beter gekend als 223 - de stamvader van de Chinese avantgarde, de gerenommeerde Belgische natuurfotograaf Guido Sterkendries, de Amerikaanse Marianna Rothen en Lilith (NL) en memymom (B) die beiden een heel eigenzinnige visie op (zelf-)portretten vertegenwoordigen.
Wie niet zo lang kan wachten, vindt Snoecks 2016 vanaf volgende week in de boekhandel. Zowel de editie met de bekende modellencover als de arty-variant (limited edition).
Bijna 600 pagina's vol spannende fotografie en internationale reportages over reizen, kunst, fashion, design, architectuur en lifestyle.

maandag 14 september 2015

De kleur van haar hart door Barbara Mutch

Cathleen Harrington verlaat in 1919 haar thuis in Ierland om naar de droge vlakten van de Oostelijke Kaapprovincie in Zuid-Afrika te reizen en te trouwen met een man van wie zij niet houdt. Afgezonderd en vervreemd vindt ze troost in haar dagboek en in de sterke band met Ada, het dochtertje van haar zwarte dienstmeisje. Cathleen leert Ada lezen en schrijven en geeft haar zelfs pianoles. Wanneer Ada in opspraak raakt omdat ze een kind verwacht van een blanke, moet ze vluchten. Maar Cathleen gaat – de opgelegde strenge wetten van de 'apartheid' negerend – naar Ada op zoek om haar te vragen terug naar huis te komen. De kleur van haar hart: zwart en blank, oorlog en vrede, kennis en onwetendheid, muziek en stilte.
Mijn mening:
Een prachtig verhaal vertelt door vooral Ada, een zwarte vrouw in Zuid-Afrika, en afgewisseld door de dagboekfragmenten van Cathleen Harrington, een Ierse immigrante.
Het verhaal begint voor er sprake is van Apartheid, al is er wel een afgescheiden Township waar de zwarten wonen. Je maakt mee hoe Apartheid begint met gescheiden ingangen in winkels voor blanken en zwarten en hoe het volk in opstand komt.
Het is zeer beeldend geschreven, ik zag Ada lopen langs de rivier Groot Vis en door het Township. Het taalgebruik is vrij eenvoudig, vooral als Ada aan het woord is, maar dat past ook heel goed bij het verhaal.
Met veel meer begrip dan voorheen voor hoe het is om als zwarte in Zuid-Afrika te wonen en tranen in mijn ogen heb ik dit boek dichtgeslagen. Een verhaal wat je boos maakt om het onrecht maar wat ook zeer ontroerend is. Een aanrader!

Anita

Huis Harry Mulisch te bezoeken

In Amsterdam ging afgelopen zondag het Harry Mulisch Huis open voor het publiek, met als absolute blikvanger diens werkkamer, zoals hij die sinds zijn dood op 30 oktober 2010 heeft achtergelaten.
Mulisch woonde sinds 1958 in het bekende pand aan de Leidsekade in Amsterdam. De Jugendstil-foyer van het nabijgelegen Hotel Américain was een van zijn favoriete honken en wie geluk had, kon hem in de buurt van het Leidseplein trouwens zien flaneren.
Na zijn dood besloten besloten zijn vrienden samen met de verantwoordelijken van het Nederlandse Letterkundige Museum om zijn huis als museum in te richten: Mulisch' werkkamer werd in de oorspronkelijke staat bewaard, inclusief het bekende pijpenrek. In een andere ruimte worden wisselende exposities ingericht die telkens weer een ander facet van het rijke oeuvre van Mulisch zullen belichten.

bron: knack.be

quote


Leonard Nolens wint Academieprijs Poezie

Elk jaar reikt de KANTL te Gent een vijfjaarlijkse literatuurprijs uit aan het beste Nederlandstalige boek in een specifiek literair genre genre van het afgelopen lustrum. Dit jaar was het de beurt aan de poëzie en schoot Leonard Nolens met 'Zeg aan de kinderen dat wij niet deugen' de hoofdvogel af, goed voor 6.250 euro.
Tevergeefs solidair
Nolens was één van de vijf genomineerden, samen met Anneke Brassinga ('Ontij'),Roland Jooris ('Kromte'), Maria Barnas ('Jaja de oerknal') en Hester Knibbe('Archaïsch de dieren'). De KANTL-jury koos voor Nolens omwille van "het verontrustend hoog niveau" van zijn poëzie: "Hij snijdt zich moeizaam van zijn verleden los, onder meer van het bekrompen milieu uit zijn kindertijd. Tevergeefs probeert hij solidair te zijn met de ouders, de geliefde en de geblutste individuen."
Literair prijsbeest
Nolens is een literair prijsbeest en werd al vaak gelauwerd voor zijn gedichten. In 2012 ontving hij nog de prestigieuze Prijs der Nederlandse Letteren uit handen van de toenmalige Nederlandse koningin Beatrix. In oktober 2015 is het trouwens de beurt aanRemco Campert die ook als dichter enig renommée heeft.
Nolens ontvangt de Academie-prijs op 21 oktober tijdens een openbare zitting van de KANTL in de Academie te Gent. In 2010 was Leo Vroman er aan het feest en vijf jaar daarvoor Gerrit Kouwenaar.

donderdag 3 september 2015

Jennefer Mellink op Manuscripta

Op Young-adult schreef Jennefer Mellink een leuke column over haar bezoeken door de jaren heen van Manuscripta en het feit dat ze er aanstaande zaterdag weer bij is. Maar dan niet als bezoeker.
Om half drie zal ze in Boekwinkel Westerhof samen met twee andere Young Adultschrijvers Jen Minkman en Martine Glaser, hun boeken presenteren Na afloop zullen de dames hun boeken signeren.
Een quote uit de column is:
"Het is dus méér dan een droom die uitkomt voor mij. Ik heb niet alleen het voorrecht om vanachter een stand mijn eigen boeken te signeren, ik mag er ook nog eens op een podium met gedreven collega’s over praten. Want wat vind ik het fijn om mijn eigen enthousiasme voor lezen (en schrijven) op jullie over te brengen."

De Bende zal er  bij zijn en er een verslag van maken. Als we natuurlijk niet vooraf in Boekhandel Waanders in de Broeren raken. Dit schijnt samen met de boekhandel in Maastricht een van de mooiste winkels van Nederland te zijn op boekengebied. En je weet wat er gebeurd hè als een echte boekenwurm in een enorme boekhandel verzeild raakt: die is uren zoet. Misschien dat maar doen na de presentatie van Jennefer. Of na een nacht doorhalen in Zwolle de volgende dag.
Manuscripta, de opening van het nieuwe boekenseizoen en dit jaar dus in Zwolle. Sinds vorig jaar reist het evenement door het land. Vorig jaar Utrecht, heel gezellig, en nu in Zwolle dus. Mag ik vantevoren mopperen over de veel te weinig thrillerschrijvers die aanwezig zijn, dichterbij de datum komend denk ik eerder 'Gelukkig maar'. Nu heb ik al drie keer een half uur iets staan en daartussen moet je dan nog de kraampjes langs en lol trappen. De middag zit al vol zat. Genoeg tijd voor koffie, broodjes en geklets.

Bron:

Young-adults.nl

Zoeken in deze blog

Droom naar de toekomst van Rina Stam

  Droom naar de toekomst is het tot de verbeelding sprekende slotstuk van de spirituele Rode Draad Trilogie   Flora woont alleen in Spanje...