Geen tranen voor jou van Nicky Michiels

Titel: Geen tranen voor jou

Auteur: Nicky Michiels

Illustraties: Jessica Raes

Uitgever: Beefcake Publishing

Aantal pagina's: 181

Auteur:

Nicky Michiels (29), in het autobiografische werk schreef ze haar moeilijke jeugd van zich af en steekt ze lotgenoten van zedenfeiten een hart onder de riem.

Achterflap:

"Voor jou, beste lezer, ligt een verhaal over jarenlang misbruik, over een kinderleven vol pijn en verdriet. Maar ook een verhaal over hoop dat ik met jou wil delen, net omdat het niet eenvoudig is om het te vertellen. Op deze manier wil ik voor mezelf en anderen een taboe doorbreken. Hiervoor geef ik je een kijk in het diepste van mijn ziel.

Ik werd van mijn tiende jaar tot mijn zestiende systematisch verkracht. De moeilijke thuissituatie en het onzekere meisje dat ik toen was, maakten het allemaal mogelijk. Ik vertel wat er met me gebeurd is. Zonder details weg te laten. Soms moet je nu eenmaal choqueren om de juiste respons te krijgen. Ik vertel wat er gebeurde met mijn leven, nadat het misbruik was gestopt. En uiteindelijk, hoe mijn leven er nu uitziet, twintig jaar later.

Wie weet heb jij wel een soortgelijke ervaring doorstaan en weet je even niet meer hoe je verder moet. Ik laat je daarom alvast weten wat je kunt vinden op het einde van mijn boek, namelijk tips over hoe je een strijd kan overwinnen die enkele jaren van je leven in beslag zal nemen. Want een dergelijke strijd moet je leveren wanneer je een rechtszaak opstart tegen iemand die een deel van je ziel meenam, een deel dat je nooit nog terug zal krijgen..."

Nicky Michiels schrijft in haar boek 'Geen tranen voor jou' haar moeilijke jeugd van zich af. Ze neemt daarbij geen blad voor de mond. Wanneer ze vertelt over haar relatie met haar familie en omgeving, de vernederingen van het misbruik of de lange weg die ze aflegt in de rechtbank, laat ze niets aan de verbeelding over. De waarheid spreekt voor zich. Ondanks alle ellende weet Nicky te overleven. Ze groeit uit tot een sterke, strijdlustige vrouw. Met dit boek wil ze anderen helpen die in eenzelfde situatie zijn terechtgekomen. Want niemand zou dit ooit alleen moeten dragen.

Cover:

Een prachtige ontroerende, wat lugubere en beangstigde tekening van een hulpeloos en kwetsbaar meisje die beschermd of juist gevangen gehouden wordt. Het roept afschuw maar ook geborgenheid bij me op.

In het boek komen meerdere tekeningen voor, die stuk voor stuk, pijn, verdriet en eenzaamheid uitstralen. De illustraties hebben betrekking op wat er zich afspeelt in het leven van Mary.

Als je de cover ziet, is het meteen duidelijk dat dit geen boek is die je voor de gezelligheid gaat lezen.

Mijn mening:

Daar zat ik dan, met een boek in mijn handen over kindermisbruik. Ik weet het, het was mijn eigen keuze, maar toch viel het zwaar om aan het verhaal te beginnen.

Het is het autobiografische verhaal over misbruik. Het verhaal gaat over

Marie, een tienjarige meisje die dacht niets te zijn. Marie vond haar leven niet de moeite waard, ze had zelfs liever nooit bestaan. Totdat ze een man ontmoete die haar anders deed geloven.

Marie en haar zus Mia schelen 5 jaar, dus als Marie mee wilde op een stapavond, betekende dit dat Mia eerder naar huis moest. Daar was ze natuurlijk niet van gediend, maar Alex, een vriend van Mia, vond het niet erg om Marie tussendoor naar huis te brengen. Zo ging het vanaf nu wel vaker. Mia en haar vrienden waren lekker aan het karaoken in de kroeg en Marie kreeg een lift van Alex. Alex wist haar zo te bespelen dat zij handelingen deed, die niet voor een tienjarige geschikt zijn. Hij bespeelde haar op geraffineerde wijze. Marie voelde zich gehoord en begrepen, maar dat het niet goed was wat Alex deed, daar was ze zich wel van bewust. Maar wat kun je als tienjarige daar tegen doen? Het geheim van Alex en Marie mocht niemand te weten komen, dat had Alex haar wel duidelijk gemaakt.

De ouders van Marie hielpen niet om haar meer zelfvertrouwen te geven, in tegendeel zelfs. Ze waren vaak weg en lieten dan niets van zich horen. Zo kwam het geregeld voor dat Marie de keukenkastjes moest nalopen om te zien of er nog wat te eten was. Marie's jeugd was erg donker en somber. Het verhaal geeft je dan ook regelmatig een somber gevoel en roept boosheid op. Dat een jong meisje zo behandeld kan worden, zonder dat er iemand ingrijpt.

Ook de scholen en leerkrachten zijn nalatig in deze. Marie doorloopt in haar jonge leven zoveel scholen, bijna ieder jaar gaat ze naar een andere school. Pesten, niet passen op de school en daar ging ze weer, weer naar een nieuwe school met nieuwe pesterijen.

Op de middelbare school krijgt Marie een vriend, hij weet niets af van de handelingen die ze met Alex uitvoert. Alex is er dan ook niet van gediend dat ze een vriendje heeft en daar over gelogen heeft. Ze verbreekt de relatie met Thomas, met pijn in haar hart.

Als de ouders besluiten om hun huwelijk een tweede kans te willen geven door op wereldreis te gaan, laten ze Marie achter in een open instelling. Bij familie kan ze niet terecht en bij Alex is juridisch niet mogelijk. Doordeweeks is ze intern en in de weekenden verblijft ze dan bij Alex. Dit is natuurlijk niet vol te houden en ze komt uiteindelijk toch bij haar grootouders terecht.

Als ze een biker leert kennen, Lucas, die lid is van een motorclub, barst de bom helemaal. Haar ouders vinden het maar niets en Marie kiest voor Lucas. Ze woont bij Lucas en zijn ouders, wederom geen ideale situatie. Ook Alex is het hier niet mee eens en straft haar nog zwaarder.

De relatie kent zijn hobbels en is zelf even een tijdje uit geweest, maar ze zijn daarna toch weer samen gaan wonen. Ditmaal hebben ze wel hun eigen stekje, een oud huis, wat nog verbouwd moet worden, dus wonen ze in een caravan naast het huisje.

Na een zwaar motorongeluk, dient Lucas te kiezen voor de motorclub of voor Marie. Hij kiest voor de club en Marie moest weer met hangende pootjes terug naar haar ouders. Toen Marie in het ziekenhuis lag, zijn haar ouders alleen in het begin twee keer geweest, toen duidelijk was dat het niet levensbedreigend was, kwamen ze niet meer. Marie had het gevoel alles kwijt te zijn en werd steeds bitterder. Marie sluit een pact met zichzelf, ze zou nog genegenheid tonen, doen alsof ze liefhad. Maar ze zou het ras haten. Het gehele ras, inclusief zichzelf.

Gelukkig eindigt dit verhaal met een volwassen Marie, die een man heeft leren kennen die haar de ruimte geeft om zichzelf te zijn. Marie is strijdlustig en andere wil helpen. Maar ze wil ook zaken afsluiten en gaat een zaak aanspannen tegen Alex en zijn vriendin Cecile.

Door haar verhaal te vertellen, met details die je de rillingen geven, en aan te geven wat je na misbruik kunt doen, welke wegen je kunt bewandelen en wat dat voor gevolgen heeft voor het slachtoffer, hoopt ze andere  een houvast te geven en inzicht dat het mogelijk is om degene aan te pakken die er voor verantwoordelijk zijn.

Het is geen fijn boek om te lezen, maar toch ben ik blij dat ik het gelezen heb. Mijn ogen zijn weer geopend en ik zal dit verhaal meedragen om zo ooit bij iemand iets te herkennen, een signaal op kan pikken, waar ik iets mee kan doen.

In deze recensie heb ik bewust de handelingen niet benoemd, omdat niet iedereen hier op zit te wachten om zo met je neus op de harde feiten te worden gedrukt. De onderdrukking, eenzaamheid, bitterheid en onzekerheid proef je goed in dit boek. Zoals ik al schreef en wat ook te verwachten is, is het geen fijn boek om te lezen, maar het geeft je wel inzichten en zet je aan het denken.

Ik eindig met een quote van een sterke en strijdlustige Marie!

Quote: “Je moet jezelf leren liefhebben, voor wie je was en wie je vandaag bent. Enkel zo kun je je leven tot het uiterste benutten, je dromen omzetten in bereikbare doelen en eindigen met een zucht van opluchting.”  

Geen tranen voor jou krijgt van mij 3,5 punt.

Lilian