Marionet van Daniel Cole

Marionet

Daniel Cole

Luitingh - Sijthoff

Achterflap

In Marionet, het vervolg op bestseller Ragdoll van Daniel Cole, is er een copycat moordenaar aan het werk… Rechercheur Emily Baxter krijgt te maken met een nieuwe zaak die haar akelig bekend voorkomt: een lichaam dat in dezelfde onmogelijke houding is opgehangen aan draden als bij de Ragdoll-moorden. Dit keer ligt het lichaam echter aan de andere kant van de wereld, en met het woord LOKAAS in de borst gekerfd. Terwijl de media-aandacht steeds groter wordt, moet Baxter helpen bij een andere moordzaak. En dan treft ze eenzelfde soort moord aan: nu staat het woord POPPEN op de borst. Voor wie is het lokaas bedoeld, en wie zijn de poppen? Maar nog belangrijker, wie heeft de touwtjes in handen?

De cover

Een voornamelijk gele cover waarin een blauwe draad lijkt te lopen. De titel in dikgedrukte witte letters en de naam van de auteur in een kleiner en blauw lettertype.

Drie quotes uit recensies staan prominent aan de onderkant.

Mijn mening

Duidelijk is dat de auteur met deze cover voortborduurt op het eerdere succes van ‘Ragdoll’. De beide afbeeldingen hebben dezelfde uitstraling. Leuk vind ik dat het geen standaard cover is die je bij een thriller verwacht.

Het verhaal

Ook nu krijgt de lezer te maken met Emily Baxter, die we eerder zagen in ‘Ragdoll’. Deze keer wordt ze gedwongen mee te werken met de FBI en CIA, iets dat haar ontluikende relatie niet ten goede komt.

Aan beide kanten van de oceaan worden moorden gepleegd die verdacht veel op elkaar lijken en die een herhaling lijken te zijn van de eerdere moord die in ‘Ragdoll’ centraal stond.

De doden hebben een woord op in hun borst gekerfd; Lokaas of Pop.

Met frisse tegenzin gaan Baxter en de FBI en CIA hun samenwerking aan en proberen gezamenlijk de moordenaar te vinden. Dit wordt geen eenvoudige klus omdat niet alleen de

dader sluw te wek gaat, ook de medewerking tussen de rechercheurs is niet gebaseerd op wederzijds vertrouwen.

De lezer komt, nagenoeg chronologisch, met Baxter bij de ontknoping van deze zaak.

Mijn mening

‘Ragdoll’ viel me ontzettend tegen en ik had eigenlijk niet zo heel veel zin in ‘Marionet’. Toch besloot ik Cole nog een tweede kans te geven en daar ben ik blij om. Daar waar ik ‘Ragdoll’ moeilijk te volgen vond, en dit bij ‘Marionet’ ook zo begon, werd het gaandeweg het boek beter en geraakte ik in het verhaal.

Wat ik wel jammer vind, is dat Cole de moord uit ‘Ragdoll’ nog een keer dunnetjes overdoet. Op mij komt dat wat gemakkelijk over en het was naar mijn idee ook niet nodig geweest. Met enkele wijzigingen was het een op zichzelf staand verhaal geweest en was het ook prima uit de verf gekomen, zonder dat de lezer het gevoel krijgt dat Cole het succesvolle kunstje een tweede keer doet.

Emily Baxter wordt geloofwaardig neergezet en ook de ondersteunende personages hebben een goede diepgang en ontwikkeling.

Richting het plot wordt de lezer nog diverse keren op het verkeerde been gezet zonder dat dit ongeloofwaardig wordt.

Wat Cole goed doet, is dat hij naast de toch gruwelijke moorden, soms ook voor een glimlach bij de lezer zorgt.

Een ander punt waar ik erg over te spreken ben is dat niet alles goed afloopt. Niet alle personages halen het einde van het boek en daar hou ik van. Als ik een eind goed al goed, boek wil lezen koop ik wel een feel good. Voor mij mogen meer auteurs van spanning dit lef tonen.

Een minpunt van ‘Marionet’ is eenzelfde als waar Cole ook bij ‘Ragdoll’ last van had. Hij wil teveel ontwikkelingen in een boek stoppen. Hierdoor is het met tijd en wijle een overdaad aan informatie die de lezer maar moeilijk verwerken kan.

Schrijfstijl 3

Leesplezier 4

Spanning 4

Plot 3

Originaliteit 2