Wie niet weg is, wordt gezien
Sociale media, als auteur heb ik er een
haat-liefdeverhouding mee. Ik ken mensen die volledig zijn gestopt met sociale
media, vanwege de onrust die het neuzen in andermans leven en het etaleren van
je eigen belevenissen met zich mee kan brengen. En misschien zou ik dat ook wel
doen, als ik geen auteur zou zijn.
Waarom dan, Marijke, vraag je je misschien
af? Want je kunt er voor je boeken toch een hoop mee bereiken? Inderdaad, en
daarover straks meer. Maar ik vind het gebruik van de socials vaak tijdrovend, het
slurpt energie en als iemand die van nature onzeker is word ik er niet altijd gezelliger
van.
Want wat dat
tijdrovende betreft: wanneer ik een post wil plaatsen, ben ik best even bezig
alles te checken. Naast schrijver ben ik namelijk ook perfectionist en ik wil daarom
niet dat er taalvouten in een tekstje staan. Dus check 1 ✔.
Foto’s: tja, ik ben ietwat ijdel, dus een foto van mezelf moet daarom van de
goede kant genomen, adem in, kin omhoog (mijn telefoon staat vol met mislukte
selfies). Check 2 ✔. En wanneer ik er een leuke grafische
compositie bij wil maken, dan ben ik al gauw een uur aan het stoeien om de
juiste achtergrond, teksten en formaat foto’s te knippen en plakken. Check 3 ✔.
En hoepla, we zijn anderhalf uur verder.
Dan het
slurpen van energie: dit is erg. Ik schaam me er gewoon voor. Soms (let op,
SOMS, dus niet ALTIJD) kom het meest kinderlijke gedrag in mij naar boven zodra
ik iets heb gepost: na 2 minuten: even kijken of ik al likes heb.
Na 5 minuten: nog een keertje
kijken of het al opschiet.
Na 10 minuten: nou ja zeg, waar
is iedereen? Kom op nou!
Na 11 minuten: zal ik het bericht
maar verwijderen? (dit doe ik SOMS wanneer na 20 minuten er uiteindelijk níemand
gereageerd heeft).
Na ongeveer een half uur komt er
een omslagpunt: het is óf whoops-a-daisies, dit gaat goed, fijne dag
verder, óf shit, dit is flut, misschien moet ik het bericht verversen (ja!
Hoe dan?) of nóg een keer bewerken? Dit ettert zo een tijdje door en meestal ga
ik me de volgende dag ook nog eens afvragen waarom deze of gene niet op mij heeft
gereageerd en wel op de berichten van die én ook nog van die?! Verontwaardiging
alom, en kinderachtig? Ja!
Doodmoe word ik van mezelf, dat begrijp
je. Daarnaast is het slecht voor mijn humeur en voor mijn zelfvertrouwen.
Onder ons gezegd en gezwegen zie
ik op dit moment eigenlijk maar één oplossing, zoveel boeken verkopen dat ik
iemand kan inhuren die dit soort zaken voor mij regelt. Hm, goed idee, maar hoe
kom ik zover? Precies! Toch eerst maar even wat tijd investeren in een studie
van de socials. Een verhaal maken voor mijn Insta Stories is namelijk een
flinke uitdaging, want zodra ik een opmerking wil invoegen, verdwijnt deze
áchter de foto in plaats van erbovenop, en een dansend poppetje op de voorgrond
willen plaatsen, betekent klotsende oksels alsof ik dat dansje hoogstpersoonlijk
heb moeten uitvoeren. Waar vind ik die poppetjes? Wat gebeurt er als ik op dit
knopje druk? Wat ik dan voel is ongeveer wat mijn bejaarde moeder ervaart
wanneer ze een appje ontvangt op haar mobiele telefoon: 😱.
En ik ben ‘nog maar’ een vijftiger,
maar o, hoe verschrikkelijk, ik merk al dat ik moeite begin te krijgen met de
digitale wereld. Ik weet wel, ik ben gewoon minder verkleefd aan mijn mobiel
dan iemand die de helft jonger is en ben er daardoor tot mijn ergernis minder
handig mee. Maar ook… en ssst, niet verder vertellen, ik vind het eigenlijk
niet écht leuk. Ik ga namelijk liever een boek lezen, dan me verdiepen in de
gebruiksaanwijzing van Instagram. En nog iets anders, wat is in godsnaam een
reel? Eerlijk gezegd dacht ik dat dat een Ierse volksdans was. Help!
Wij schrijvers zijn natuurlijk meer verknocht aan onze pc en
daardoor handig met Word. Mogelijk heeft mijn uitgever daarom vorig jaar gedacht,
‘die auteurs van ons, die gaan we eens flink interesseren voor de socials, want
dat is de toekomst!’ En dus kregen we afgelopen oktober voorafgaand aan een
gezellige borrel een workshop Social Media.
‘Wie niet weg is wordt gezien,’
zo legde de workshopjuf uit, want wanneer je drie keer per week iets post,
blijf je volgens de algoritmes van sociale media beter zichtbaar en krijgen
meer mensen dus jouw werk onder ogen. Het geheel was op zich interessant maar de
nadruk lag vooral op zichtbaar blijven en de frequentie van posten. Wat ik een
beetje jammer vond, want stiekem had ik namelijk gehoopt op een praktijkcursus
Instagram, Facebook, én TikTok. Geen idee hoe mijn collega’s hierover dachten,
want na de workshop had iedereen maar een doel: bijpraten aan de bar.
Vol goede moed nam ik mezelf na
de workshop voor om drie keer in de week iets te plaatsen. Alleen, waar het in
het dagelijks leven op uitdraaide: soms heb ik simpelweg de inspiratie niet, en
de tijd ook niet. En soms heb ik het idee dat ik werkelijk niets zinnigs heb te
melden. En af en toe ben ik gewoon kakchagrijnig en dat is zeker niet
bevorderlijk voor de teksten die ik dan produceer. Life is a beach
immers, op Insta en aanverwante kanalen.
Maar het is
natuurlijk niet alleen maar kommer en kwel, dat gebruik van sociale media. Want
het is dé ideale en een goedkope manier om je werk onder de aandacht te
krijgen. Als Facebook, Instagram, Twitter & LinkedIn niet zouden bestaan,
had ik heel wat meer moeite om lezers voor mijn boeken te interesseren, was ik
zo veel meer afhankelijk van wat de uitgeverij aan promotie doet, wat
boekhandels oppikken en zou er een heel wat afstandelijker verhouding zijn met
mijn lezers.
Zoals
vandaag, terwijl ik dit stukje zit te tikken krijg ik een berichtje via
Messenger, van Joyce. Ik ken haar niet persoonlijk, maar we volgen elkaar. ‘Hé
Marijke, is Vervlogen apart te lezen of hoort het in een serie, want dan
ga ik die hele serie lezen.’
Of deze: Marieke
had op een boekenmarkt Onderschat gescoord. Een eerste kennismaking met
mijn werk, schreef ze, nieuwsgierig geworden omdat ze op Instagram al zoveel
boeken van mij voorbij zag komen. Hoe leuk is dat?
Of zoals laatst twee enthousiaste
boekbloggende zussen een 5-sterrenrecensie plaatsten voor Het geschenk,
het laatste deel van de Kenning-serie. Ze waren zelfs wat verdrietig dat dit
het laatste deel was, en hadden heimwee naar een eiland dat ik in míjn hoofd
heb gecreëerd. Wauw! Hoe gaaf is dat wel niet? Dat is toch wat je wilt als
auteur? En dat zo’n review dan gedeeld wordt en verder gaat via die sociale
kanalen, dat vind ik echt geweldig, daar word ik zo blij van.
Dus tot de tijd komt dat ik mijn
eigen Personal Socials Assistant kan inschakelen voor al mijn berichten 😉, heb ik dat zweterige gestuntel van knippen
en plakken met plaatjes, tekst en poppetjes dan ook met alle liefde voor jullie
over. X, Marijke.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten