Sorta like a rockstar van Matthew Quick

De lijst zou inmiddels te lang zijn om te overlopen, maar het is bekend : ik hou van goede ‘coming of age’ boeken. Ze zijn vaak ontroerend, verwarrend, grappig, romantisch, spannend,… nou ja, alles wat zich in het brein van zo’n puber afspeelt, die op de drempel van het leven staat en soms angstig, soms enthousiast uitkijkt naar wat er achter die muur ligt, die we volwassenheid noemen. In april 2016 schreef ik een recensie over het geweldige ‘Gefeliciteerd, Leonard Peacock’, over een getroebleerde jongen op de dag van zijn 18e verjaardag, geschreven door de Amerikaan Matthew Quick. En kijk, nu is er van hem een ‘nieuw’ boek, reeds geschreven in 2010, maar pas nu in vertaling verkrijgbaar : ‘Sorta like a Rockstar’…en opnieuw is het raak !

In ’t kort : 

Amber Appleton is een 17-jarig meisje met een ongebreideld optimisme. Ze gaat vrolijk en positief door het leven, hoewel ze daar niet veel reden voor heeft : haar vader is er al jaren vandoor, haar moeder is aan de drank en ‘aan de mannen’ en, bij gebrek aan een dak boven hun hoofd, slapen ze illegaal in de schoolbus, de ‘Hello Yellow’, waarmee mamalief overdag de kost verdient. Haar beste vriend is haar hondje, Bobby Big Boy. Toch is ze niet alleen : samen met Ty, de autistische Ricky, Jared en diens gehandicapte broer Chad vormen ze ‘De Vijf’. Amber zoekt vooral veel genegenheid bij rekenwonder Ricky en zijn moeder Donna. Maar ook de rest van haar agenda zit eivol : school, lerares Engels voor Koreaanse vrouwen in de kerk van pastoor Chee (op een wel erg vreemde manier), bezoekjes aan een ouderlingentehuis waar ze een vreemd spelletje speelt met ‘Antieke Joan’, tot vermaak van de anderen, haar bezoekjes aan Vietnamveteraan en Haiku-schrijver Jackson, enzovoort. Het is duidelijk : Amber wordt geliefd en geeft dat met plezier terug. Maar dan vindt er in haar leven een dramatische gebeurtenis plaats, die haar hele houding en bestaan wijzigt en in vraag stelt. Zal Amber, onder deze omstandigheden, opnieuw haar eigen positieve, vrolijke ‘ik’ kunnen worden ?

Soms leest het boek als een dagboek van Amber, soms eist de realiteit haar aandacht op. Serieus (en dat staat er niet zomaar). Want vlak na de gruwelijke gebeurtenis die haar leven op zijn kop zet, blijkt een ander, niet echt vrolijker nieuws nodig om Amber weer in gang te krijgen. En ze is gelovig…volgens haar was J.C. ‘sorta like a rockstar’, maar ook haar geloof krijgt klappen, waar zelfs haar vriend Pastoor Chee geen antwoord op weet. Inmiddels vliegen de haiku’s de lezer om de oren, waarvan ik U er één niet wil onthouden :

Jij leeft op deze
wereld, net als ik, maar ik
Zal nooit opgeven.

Aan wie deze haiku is opgedragen, komen we pas laat in het boek te weten.
Matthew Quick schrijft erg vlot en heeft de aandacht van de lezer al van bij pagina 1 vast. En ja, er mag wat gelachen worden, er valt al eens een traan (in het boek zelf wordt er flink gegriend!), maar het medeleven dat Amber bij de lezer oproept, is enorm. Ook voor de advocate Donna, Ricky’s moeder, kunnen we niets anders dan sympathie voelen. Het boek is minder donker dan ‘Leonard Peacock’, maar minstens even verrassend.

Besluit :

 in mijn zieke brein verblijven Aomame en Tengo in de plaatselijke suite, maar er zijn prachtige kamers ingericht voor anderen als Eva De Wolf, Daniel Juster, Homer Wells, Shmuel, Owen Meany, Jack Burns, Ned Hall en nog vele anderen…Welkom, Amber Appleton !

Paul Smeyers