Vissen praten niet van Tine Bergen

Titel: Vissen praten niet

Auteur: Tine Bergen

Recensie door Lisa

Korte inhoud:

Op een donderdagmorgen eind augustus staat de politie bij Flo aan de deur. Ze wordt verdacht van moord op David De Vadder, de vader van een van de kleuters uit haar klas. Flo wordt meegenomen voor een gesprek over de voorbije zomer. Een gesprek over blauwe plekken op kinderruggen, temperamentvolle vakantieliefdes, chocolade en doodsbedreigingen over de babyfoon. Een gesprek dat niet alleen haar leven maar ook dat van heel wat anderen onherroepelijk zal veranderen. Flo leert wat ze eigenlijk al wist: dat er ergere zaken zijn dan van moord verdacht worden. Een gesprek dat uiteindelijk vooral gaat over wat niet wordt gezegd. Want vissen praten niet.

Mijn mening

Vissen praten niet is toch wel een van de mooiste titels van het afgelopen jaar te noemen. Origineel, valt op en je vraagt je vooral af ‘Wat zouden die vissen te vertellen hebben wanneer ze wél konden praten?’

Als je denkt dat de titel een gimmick is en er verder geen enkele vis meer in voorkomt, denk maar opnieuw. Er is wel degelijk een reden voor die titel, net zoals er redenen zijn voor alle lijntjes waarnaar gretig gehengeld kan worden.

Het hoofdpersonage Flo is een intrigerende persoonlijkheid die je mondjesmaat leert kennen doorheen het hele boek. Je weet aanvankelijk nauwelijks wie ze is, maar naarmate het verhaal – en dus ook haar voorgeschiedenis - vordert, begin je een heel duidelijk inzicht te krijgen in haar en hoe zij in elkaar steekt. Dit maakt dat je als lezer zo diep meegaat in haar hele leefwereld, dat je ook met haar meeleeft.

Er zijn verschillende prangende en harde verhaallijnen in het boek, van een mogelijke beschuldiging van kindermishandeling tot de machteloosheid van de persoon (Flo) die dit probeert aan te kaarten, maar door niemand geloofd wordt. Omdat je het verhaal volgt vanuit haar redeneringen, moet je je af en toe wel de vraag stellen of ze wel een betrouwbare verteller is.

Gerucht na gerucht volgt elkaar op, tot je als lezer met zoveel vraagtekens zit over de waarheid van die geruchten, dat het geheel een beladen gevoel mee krijgt. De onderhuidse spanningen zijn voelbaar aanwezig op elke pagina, waardoor je ademloos mee volgt hoe het allemaal zal eindigen.

Vissen praten niet is meeslepend, gevoelig, intens en sterk verteld door een auteur die al meermaals heeft bewezen dat ze er staat. Zowel als jeugdauteur als thrillerauteur die het niet moet hebben van bloederige scènes of harde actie, bewijst ze dat ze terecht genomineerd werd voor de Hercules Poirot-wedstrijd van 2019. Ze had dit wat mij betreft gerust mogen winnen.

4,5 sterren