Cathleen Harrington verlaat in 1919 haar thuis in Ierland om naar de droge vlakten van de Oostelijke Kaapprovincie in Zuid-Afrika te reizen en te trouwen met een man van wie zij niet houdt. Afgezonderd en vervreemd vindt ze troost in haar dagboek en in de sterke band met Ada, het dochtertje van haar zwarte dienstmeisje. Cathleen leert Ada lezen en schrijven en geeft haar zelfs pianoles. Wanneer Ada in opspraak raakt omdat ze een kind verwacht van een blanke, moet ze vluchten. Maar Cathleen gaat – de opgelegde strenge wetten van de 'apartheid' negerend – naar Ada op zoek om haar te vragen terug naar huis te komen. De kleur van haar hart: zwart en blank, oorlog en vrede, kennis en onwetendheid, muziek en stilte.
Mijn mening:
Een prachtig verhaal vertelt door vooral Ada, een zwarte vrouw in Zuid-Afrika, en afgewisseld door de dagboekfragmenten van Cathleen Harrington, een Ierse immigrante.
Een prachtig verhaal vertelt door vooral Ada, een zwarte vrouw in Zuid-Afrika, en afgewisseld door de dagboekfragmenten van Cathleen Harrington, een Ierse immigrante.
Het verhaal begint voor er sprake is van Apartheid, al is er wel een afgescheiden Township waar de zwarten wonen. Je maakt mee hoe Apartheid begint met gescheiden ingangen in winkels voor blanken en zwarten en hoe het volk in opstand komt.
Het is zeer beeldend geschreven, ik zag Ada lopen langs de rivier Groot Vis en door het Township. Het taalgebruik is vrij eenvoudig, vooral als Ada aan het woord is, maar dat past ook heel goed bij het verhaal.
Met veel meer begrip dan voorheen voor hoe het is om als zwarte in Zuid-Afrika te wonen en tranen in mijn ogen heb ik dit boek dichtgeslagen. Een verhaal wat je boos maakt om het onrecht maar wat ook zeer ontroerend is. Een aanrader!
Anita
Geen opmerkingen:
Een reactie posten