Rituelen

Afgelopen woensdag begon ik met frisse moed (en eens een keer op tijd) aan het stukje voor B&S. Ik opende een nieuw document op mijn Macje en typte de titel. Daarna googelde ik naar een Wikipediapagina over het onderwerp om er iets meer over te lezen en toen werd ik afgeleid. Ik liep even achter de computer vandaan en toen ik terugkwam was mijn hoofd net zo blanco als het document voor me op het scherm. Eh…tsja…wat wilde ik ook alweer schrijven…ehm…de Wikipediapagina hielp me ook al niet verder.

Pfffff…nou eerst maar even wat anders doen dan…misschien schiet het me zo nog te binnen….en ik wacht nog steeds eigenlijk…want ik weet het serieus niet meer. Als ik over het onderwerp nadenk, komen er ook niet direct leuke anekdotes bovendrijven…dus dat is het ook niet geweest.

Nu kan ik natuurlijk wel een hele column vol schrijven over hoe suf het is om het te vergeten en zo, maar dat ga ik niet doen…dat is saai. Dus op zoek naar een ander onderwerp…ik heb altijd een ‘laatje’ met reserve-onderwerpen, maar bij niet één dacht ik Jaaaa…daar ga ik een stukje over schrijven. Jemigdepemig…

Ik ging er maar eens een nachtje over slapen...het werden 3 nachtjes en toen was er nog steeds niks boven komen drijven. Shoot, maar nu was het inmiddels al zaterdagochtend en de deadline kwam er al aanrennen.

Wat ik nog wel wist was dat ik op het onderwerp was gekomen door een liedje. Een liedje dat al de hele week door mijn hoofd spookte. ‘Beauty of the Ritual’ van Mathilde Santing. 

Toen ik dat liedje hoorde wist ik dat ik iets over rituals wilde schrijven. Nee niet over de zalige doucheschuim, maar over rituelen. Rituelen en gewoontes. Op Wikipedia staat: ‘Een ritueel is een opeenvolging van handelingen in een bepaalde volgorde en op een welbepaalde plaats.’ en dat er veel religieuze rituelen zijn en ook in de psychologie zijn ze er ook in geïnteresseerd. Daar worden vooral de bizarre privérituelen van dwangpatiënten bestudeerd en de rituelen in de alledaagse activiteiten bij autisten.

Ik wil het wat luchtiger houden en het ook dichterbij mezelf. Nou heb ik verre van interessante ochtendritueel…ik sta op, douche, geef de katten eten, kleed me aan en ga naar het werk en dat 4 dagen per week. Geen ritueel om nou een hele column mee te vullen en 's avonds heb ik eigenlijk niet echt een ritueel, nou ja er is wel iets wat ik altijd doe voordat ik naar bed ga en dan bedoel ik niet het tandenpoetsen en zo.

Elke avond voor ik ga slapen leg ik (op vaste plekken anders kan Gekkenhuis het niet vinden) brokjes neer, zodat Daantje en de mafkees wat te doen hebben voor ze gaan slapen. Zo ver de rituelen dus in huize K en echt niet boeiend genoeg voor een stukje.

En ineens weet ik het weer…hetgeen waar ik het over wilde hebben…ik wilde via de Nieuw Zeelandse Haka (een ceremoniële Maori-dans. De bekendste is de Ka Mate voor elke wedstrijd uitgevoerd door het Nieuw Zeelandse rugbyteam) overgaan op tatoeages…allebei geloof gerelateerde rituelen bij de Maori’s. Zelf heb ik een Moko, een Maori-tattoo op mijn enkel, gezet door Gordon Toi Hatfield, een van de bekendste op dat gebied. Hij zette Moko’s o.a. bij Ben Harper, Robbie Williams, Barry Hay, Johnny de Mol…en bij mij dus ;-) Over die traditionele Ta Moko’s heeft hij samen met Patricia Steur boeken gemaakt, o.a. ‘Dedicated by Blood’ en ‘Thin Blue Line’. 

Ik heb mijn Moko sinds 2001, Gordon Toi was vanaf eind jaren ’90 elke zomer een maand of 2 à 3 in het ‘Stadsmuseum ’t Oude Huis’ in Zoetermeer, het enige museum in de wereldstad waar ik toen woonde. In het museum was een tentoonstelling van Maori kunst en de foto’s van Patricia Steur…en Gordon kwam dan tatoeages zetten en geld verdienen voor zijn stam in New Zeeland. Ik was al een paar jaar aan het dralen, ik wilde heel graag een tattoo, maar omdat Moko’s moeten horen bij de persoon en ook omdat Gordon dan de te tatoeëren plek bepaalde durfde ik het niet direct aan. Stel dat hij vond dat ik er een op mijn kin moest krijgen.

Het derde jaar dat hij kwam toch maar de stoute schoenen aangetrokken en naar binnen gestapt…het was heel druk en na mijn uitleg over wat ik wilde werd me gevraagd om ’s middags terug te komen. En dat deed ik, ik gaf Gordon de vrije hand wat betreft het ‘plaatje’ maar gaf wel aan dat hij de tattoo mocht zetten op mijn rug/schouderbladen, enkel of bovenarm…hij koos voor mijn enkel en na een kort gesprekje, waardoor hij iets meer over me te weten kwam…voornamelijk sterrenbeeld en karakter, maakte hij de Moko. Het werd iets met innerlijk en uiterlijk (een soort Yin/Yang) en mijn sterrenbeeld Schorpioen. 

Ik wil er best nog wel een tattoo bij, waarschijnlijk wordt het een tekstregel…een quote uit een boek of een regel uit het nummer ‘Grievance’ van Pearl Jam en tevens mijn levensmotto ‘I will feel alive as long as I am free’.

Ik eindig met de Haka ;-)

Ka mate! Ka mate! Ka ora! Ka ora!

Ka mate! Ka mate! Ka ora! Ka ora!

Tenei te tangata puhuru huru

Nana nei i tiki mai

Whakawhiti te ra

A upa ... ne! A upa ... ne!

A upane kaupane whiti te ra!

Hi!!

De betekenis is: dit is de moedige man die de zon terugbracht zodat ze weer kon schijnen. De moedige man was eigenlijk zijn vriend die hem bescherming gaf. De zon die weer scheen was een toespeling op het feit dat hij weer een toekomst en een dag te leven had.

Ann