“Ze draaide zich razendsnel om, en voordat hij haar kon tegenhouden, stak ze haar hand in de val.”
Het verhaal begint wat schokkerig. Je gaat, als lezer, van de slaapkamer van het vermiste meisje ineens door naar de auto van de Kindvinder. Zo gaat het eigenlijk een beetje het hele boek door. Zonder enige inleiding of afsluiting plof je naar een ander deel van het verhaal. Dat was voor mij een enorme minpunt. Ik snap dat je als auteur niet echt overal een afscheid aan kan draaien maar een beetje meer souplesse was op zijn plek geweest. Er wordt alleen gebruik gemaakt van een alinea, geen extra hoofdstuk of cursief lettertype (om een voorbeeld te noemen). Dit maakte het voor mij niet prettig om te lezen. In feite begin je een beetje in het midden van het verhaal. Naomi ( de kindvinder) wordt gevraagd om Madison te vinden die 3 jaar geleden ineens verdween. Tijdens het beschrijven van deze gebeurtenis kreeg ik een beetje het “en poef,toen was ze weg” idee. Naomi staat bekend omdat zij veel kinderen die spoorloos verdwenen weer terug vond, levend of niet. Je volgt Naomi op zoek naar Madison, maar ook wat er bij haar in het verleden is gebeurd.
Jammer genoeg kreeg ik niet echt een goed beeld van Naomi, waardoor de klik en het gevoel achterwege bleef. Sterker nog, ik kreeg zelfs de kriebels van Naomi (in de verkeerde zin van het woord). Eigenlijk komen alle karakters niet goed uit de verf, waardoor het gewoon een verhaal bleef.
Daarbij is er niet echt goed onderzoek gedaan. Om een voorbeeld te geven: De vingers van het sneeuwmeisje waren bevroren en waren zwart. Als weefsel zwart is, is het afgestorven en afgestorven weefsel komt zelden weer goed ( lang leve Google). Maar het sneeuwmeisje heeft geen letsel overgehouden aan haar zwarte vingers en tenen en ze zijn normaal hersteld.
Ook zitten er in het boek rare zinnen verwerkt die je meteen uit het verhaal halen (of er wordt gepoogd om daarmee extra gevoel in het verhaal te stoppen ( wat naar mijn mening niet lukt.)) “De wereld kon niet zonder dit kind” is een zin die ineens ergens is tussengepropt werd en daardoor de essentie mist. Ik vond het geen plezierig boek om te lezen, mede doordat het verhaal erg rommelig en springerig verloopt. Sterker nog, ik heb me echt ertoe moeten zetten om hem uit te lezen.
Ook kreeg ik het gevoel dat er pagina's gevuld moesten worden en dat Naomi daardoor maar een andere zaak erbij nam. Deze zaak had de politie zelf ook makkelijk (echt makkelijk) kunnen oplossen.
De cover is niet echt sprekend, een besneeuwd bos is blauw en geel/groen. Deze cover nodigde mij in ieder geval niet uit om het boek op te pakken en te gaan lezen als ik hem in de boekhandel zou treffen.
Komt dit boek bij mij in de kast: Absoluut NIET!!
Hoop ik meer te mogen lezen van deze auteur: Eigenlijk kan je dat na 1 boek niet zeggen, maar nee.
Zal ik het boek aanraden aan anderen: Nope! ( tenzij ik zeker weet dat ik er iemand een plezier mee zou doen.)
Ik geef dit boek ook maar een halve ster, mocht dat niet kunnen dan maar 1 kraai maar die kraai is wel mager!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten