Hoe tweeslachtig kan een mens zich voelen na het lezen van een boek…Omdat ik het boek las als recensent heb ik het uitgelezen. Als ik het ‘zo maar’ had gelezen was ik waarschijnlijk iets over de helft gestopt. Toch ben ik ook wel blij dat ik het heb uitgelezen, terwijl ik het uiteindelijk geen prettig boek vind. En dat is ook weer de kracht van het boek. Begrijpen jullie er nog iets van? Laat me proberen het uit te leggen.
Eerst maar iets meer over het boek. Het is opgebouwd uit hoofdstukken die worden beschreven vanuit de persoon Louise en de persoon Adèle. Louise is een alleenstaande moeder, in de steek gelaten door een vreemdgaande echtgenoot die inmiddels begonnen is aan een officiële tweede leg met zijn minnares. Op de vooravond van de start bij haar nieuwe baan ontmoet Louise David en wordt ter plekke verliefd. Ze zoenen en met vlinders gaat ze naar huis. Dan ontdekt ze dat David haar nieuwe baas is en onderweg naar haar werk ontmoet ze zijn vrouw Adèle.
Er ontspint zich een bizarre situatie waarin Louisa een vriendschap sluit met Adèle en ondertussen een affaire aangaat met David. In deze fase leest het boek alsof je in een film van Bridget Jones zit. Ik heb echt zitten grinniken om de hilarische teksten over de belevenissen van Louisa.
Het boek is ingedeeld in Toen, Later en Nu. Het duurde een tijdje voordat ik de strekking daarvan begreep, maar uiteindelijk haakt het allemaal in elkaar.
Op een heel subtiele manier gaat het Bridget Jones gehalte van het boek over in een sinistere sfeer, een gevoel van onheil dat je bekruipt maar waar je de vinger niet op kunt leggen. Een tijdlang wilde ik alleen maar weten hoe het nu precies zat (zonder conreet beeld van het te kunnen vormen) en dus doorlezen, totdat in het verhaal een flinke dosis paranormale gaven worden verwerkt. Daar zou ik zijn afgehaakt als ik het boek ‘zo maar’ zou hebben gelezen. Het ging voor mij te ver, was verre van geloofwaardig meer. Voor mij, laat ik dat erbij zeggen, want dat is natuurlijk persoonlijk. Ik heb doorgezet en me mee laten voeren in het door denderende verhaal. Want schrijven kan Sarah Pinborough zeker. En als je dan aan het einde bent van het boek en denkt dat je alles begrepen hebt en je opgelucht adem dreigt te halen, volgt een complete knock out… Een rechtse hoek die ik niet had zien aankomen!
Als je het boek leest begint het met een geheimhoudingsverklaring door de lezer; om het einde van het boek alleen maar te bespreken met mensen die het boek ook gelezen hebben. Past helemaal in de sfeer van het boek. Ik zal me eraan houden.
Uiteindelijk vond ik het geen prettig boek (de gedachte alléén al dat zoiets mogelijk zou kunnen zijn!), geeft het me na afloop een akelig gevoel. Toch is dat ook de kracht van het boek. De sfeer die Pinborough creëert in het boek, van het onbezorgde Jones-gevoel naar de uiterst venijnige onderhuidse spanning is subliem en past ook precies bij het verloop van het verhaal.
Dus ja, uiteindelijk ben ik volledig ingepakt door het verhaal maar ik lees uiteindelijk toch liever een wat ander thriller-genre. Het is mij uiteindelijk iets te duister…
PS. De engelse titel ‘Behind her eyes’ is eigenlijk veel passender dan de gekozen Nederlandse vertaling.
3,5 ster
Annemarie
Geen opmerkingen:
Een reactie posten